Unfinished Life-8o Κεφάλαιο

8ο Κεφάλαιο

Έλενα 

Παρόν.

Τα φώτα άναψαν ξαφνικά ενώ το σκοτάδι εξαφανίστηκε.Περπάτησα με διστακτικό βήμα προς το χώρο που με οδήγησε η αδερφή του,Έντουαρντ.Βρισκόμασταν στο σαλόνι παντού βρισκόντουσαν πίνακες από μια άλλη εποχή.Ίσως ήτανε  εποχή που είχα ζήσει,κοιτούσα μαγεμένη τον χώρο γύρω μου,βαριά ξύλινα έπιπλα όπως στο σπίτι του Έντουαρντ ήτανε παντού ενώ ένα απαλό πορτοκαλί έκανε στον χώρο πιο ζεστό είχε μεγάλη διαφορά από το εξωτερικό του σπιτιού που σου έδινε την αίσθηση να σηκωθείς να φύγεις από εδώ.Γυρίζοντας πρόσεξα ένα πίνακα,πλησιάζοντας τον είδα την μορφή του Έντουαρντ.Καθότανε σε μια ξύλινη καρέκλα με σοβαρός ύφος να δηλώνει εξουσία ενώ ο  διχτεις του δαχτύλου του ήτανε ακουμπισμένος στο μάγουλο του.

Πρόσεξα τα ρούχα ένα λευκό πουκάμισο μισάνοιχτο με το καλλίγραμμο στήθος να είναι με κάθε  λεπτομέρεια ζωγραφισμένο μαύρο παντελόνι και μαύρες μπότες ,δεν είχε κανένα επίσημο ρούχο που να δήλωνε ότι ήτανε πράγματι πρίγκηπας.Πρόσεξα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του,έδειχνα πιο ήρεμα παρόλο την σοβαρότητα του ενώ τα πράσινα μάτια του είναι ίδια όπως τώρα.

"Δείχνει πιο ανθρώπινος"άκουσα την αδερφή του πίσω μου,γύρισα και την κοίταξα το βλέμμα της χανότανε στο πίνακα του Έντουαρντ.

"Πράγματι"της απάντησα ενώ κοίταξα για μια στιγμή τον απέναντι πίνακα.Η ανάσα μου κόπηκε αμέσως,το σώμα μου πάγωσε για μια στιγμή,έβλεπα τον ίδιο μου τον εαυτό απέναντι να κοιτάει εμένα.Τα μαλλιά μου σχημάτιζαν μακριές μπούκλες καμία σχέση με τα ίσια μου μαλλιά ενώ τα καστανά μάτια μου κοίταζαν εμένα με μια δόσης κακίας.

"Εγώ είμαι αυτή;"την ρώτησα με κομμένη την ανάσα δείχνοντας με το δάχτυλο μου τον απέναντι πίνακα.

Η αδερφή του γύρισε κοιτώντας εμένα και έπειτα τον πίνακα.

"Ναι εσύ είσαι,παρόλο που το βλέμμα σου απεικονίζει μια δόση κακίας δεν είχες καμία σχέση στην πραγματικότητα"απάντησε ήρεμα ενώ το χαμόγελο της γέμισε τα χείλη της σαν να της θύμισα μια ανάμνηση.

"Θες να κάτσεις;"μου πρότεινε δείχνοντας μου τον σκούρο καναπέ,ένευσα αδύναμα και περπάτησα προς αυτό καθώς κάθισα εκείνη πήρε στο από το τραπεζάκι ένα σκούρο βιβλίο με το εξώφυλλο να είναι ξεθωριασμένο. Δεν είχε κανένα τίτλο που να σου δείχνει τι περιεχόμενο μπορούσε να βρίσκετε μέσα.

"Τι αυτό;"την ρώτησα ενώ εκείνη χάιδεψε με τα δάχτυλα της το εξώφυλλο.

"Το ημερολόγιο σου"ψιθύρισα αδύναμα κοιτώντας στο βιβλίο,το σώμα μου κλονίστηκε αμέσως κοιτώντας το βιβλίο που βρισκότανε στα χέρια της.Αυτό ήτανε δικό μου,μου άνηκε;Αναρωτήθηκα χωρίς να πω λέξη η ανάσα μου έβγαινε βαριά προσπαθώντας να ελέγξω το αρχικό μου σοκ κοιτώντας το βιβλίο παύλα ημερολόγιο μου,πάλεψα με την λογική και την τρέλα,ήμουνα ανάμεσα σε μια γραμμή και στις δύο πλευρές η λογική και η τρέλα.Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα.

"Έγραφες τα πάντα εδώ προτού πας στην άλλη πλευρά"είπε ήρεμα ενώ το σώμα της παρέμεινε ακλόνητο από τις αποκαλύψεις.

"Ποία άλλη πλευρά;"την ρώτησα με απορία.Τόσες πολλές ερωτήσεις ενώ έψαχνα να βρω απαντήσεις πιο πολλά ερωτηματικά μέσα μου κάλυπταν τα πάντα.

"Θα τα πάρω όλα από την αρχή"δήλωσε χωρίς καμία αντίρρηση να δέχεται ύψωσε το βλέμμα της ενώ με κοίταξε κατάματα.

"Είμαι έτοιμη"της απάντησα ενώ της ανταπέδωσα το βλέμμα.

"Ωραία-"μου χαμογέλασε ψυχρά και μου έδωσε το βιβλίο στα χέρια μου μόλις ήρθα σε επαφή με την υφή του βιβλίου μου,χιλιάδες εικόνες κατέκλυσαν το μυαλό μου.Κλείνοντας τα βλέφαρα μου βαριά το σκοτάδι με κάλυψε ενώ οι αναμνήσεις μου ήρθαν στην επιφάνεια έπειτα από χρόνια.Έβλεπα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια μου να τρέχω μέσα σε ένα άγνωστο δάσος ενώ μπορούσα να ακούσω την λαχανιασμένη ανάσα μου να βγαίνει μέσα μου.Η ανάμνηση άρχιζε να ξεθωριάζει και την θέση της να εισέρχεται μια άλλη για πρώτη φορά έβλεπα τον εαυτό ολοκληρωμένο τα μακρά μου μαλλιά σχημάτιζαν μπούκλες ενώ το βλέμμα μου περιπλανιόταν στον ολόσωμο καθρέφτη,έβλεπα κάθε λεπτομέρεια του εαυτού μου,κάθε ατέλεια που ακόμη της είχα μέχρι σήμερα.Πρόσεξα πως το πρόσωπο μου έδειχνε μια αρχαία θλίψη σαν να προσπαθούσα να καλύψω,το βλέμμα μου έπεσε στην μορφή του Έντουαρντ που με κοιτούσε μέσα από τον καθρέφτη με σοβαρότητα.
Γύρισα αμέσως να τον αντικρίσω,φορούσε ένα μαύρο μισάνοιχτο πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι.

"Ήσουνα μαζί της;"του ψιθύρισα με πόνο.Αμέσως τα δάκρυα να κυλάνε στα μάτια μου,απότομα άνοιξα τα βλέφαρα και μέσα στην θολούρα είδα την αδερφή του.

"Άλις;"της ψιθύρισα  ενώ το σώμα μου έτρεμε από την ένταση εκείνη χαλάρωσε τα χαρακτηριστικά του προσώπου της έβγαλε μια ανακουφιστική ανάσα και αμέσως έπεσε επάνω μου.

"Με θυμάσαι"η φωνή της ράγισε από την έκπληξη.Την ανταπέδωσα την αγκαλιά αμέσως σφίγγοντας   την κοντά μου.Τα δάκρυα μου με γέμισαν για μια ακόμη φορά τα μάτια μου,ένα κομμάτι του εαυτού μου άρχιζε να ενώνεται σιγά σιγά,καθώς με άφησε έπιασε τα χέρια μου μέσα στα δικά της.Τα χέρια μου έτρεμαν από την ένταση ακόμη ενώ εκείνη χάιδεψε τα μάγουλα μου σκουπίζοντας μαζί τα δάκρυα μου.

"Θυμάμαι,θυμάμαι που μου άρεσε να τρέχω στο δάσος"αναφώνησα ενώ ένιωθα την υγρασία να καλύπτει το οπτικό πεδίο μου.

"-ο Έντουαρντ"αναφώνησα ενώ ο πόνος από την ανάμνηση κάλυπτε την καρδιά μου.

"Άλις τι είχε γίνει,γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ την προ-"

"Λόγο ότι όταν σε βρήκα ήσουνα ετοιμοθάνατη,ο Στέφαν σε πήγε στην Έστερ όπου εκείνη δημιούργησε τον Έντουαρντ,την προφητεία και έσωσε εσένα" η ένταση της φωνής της από την αγωνία και την χαρά την κάνανε νευρική.

"Με έσωσε;"την ρώτησα δεν θυμόμουνα τίποτα μόνο την προφητεία και μετά σαν κάποιος να έκλεισε τον διακόπτη.Κοίταξα τα πράσινα μάτια της με αγωνία.

"Πως με έσωσε Άλις;"την ρώτησα ενώ ένιωσα να σταματάει η ανάσα μου περιμένοντας να μου πει.

"Σε πήγε στην άλλη πλευρά όπου το πνεύμα σου εκεί διατηρήθηκε σβήνοντας κάθε ανάμνηση από την ζωή σου,την αγάπη που είχες στον Έντουαρντ,σου τα έσβησε όλα Έλενα για να επιβιώσεις,αν είχες όλες εκείνες την αναμνήσεις από την ζωή σου θα δεν άντεχες στο γεγονός ότι-"σταμάτησε αμέσως κοιτώντας με,προσπαθούσα να δεχτώ τα λόγια της αλήθεια.Μου έσβησαν την ζωή,μου έσβησαν την ταυτότητα μου,το ποία είμαι.
Αμέσως κατάλαβα πως όλοι μου έκρυβαν την αλήθεια,πως εκείνη αποφάσισαν για την ζωή μου δεν με άφησαν να πεθάνω παρά μόνο να με κρατήσουν ζωντανή μέσα στο σκοτάδια και στο ψέμα.

"Αλλιώς τι Άλις;"την ρώτησα ενώ σηκώθηκα από τον καναπέ απότομα είχε σκυμμένο το κεφάλι ενώ άκουσα το ήχο του κλάματος της.

"Θα γινόσουνα βρικόλακας ενώ μέσα στο αίμα σου θα κυλούσε το αίμα του Έντοαυρντ,όπως σε αυτόν της Μπέλλας"απάντησε με κόπο ενώ εγώ έκανα πίσω με το σώμα μου να τρέμει χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα δάκρυα μου,τα συναισθήματα μου.Η ζωή μου είχε χαθεί από την νύχτα της προφητείας.

"Αποφασίσατε να μου σβήσετε την ζωή μου πριν τριακόσια χρόνια,αποφασίσατε να με κρατήσετε μέσα στο ψέμα μου,με γεμίσατε με ψέματα"ούρλιαξα η φωνή μου γέμισε το χώρο του δωματίου,το σαγόνι μου έτρεμε από την ένταση.

"Σε σώσαμε"φώναξε αγανακτισμένα η Άλις ενώ σηκώθηκε υψώνοντας το βλέμμα της επάνω μου.

"Επειδή το θέλατε εσείς όχι εγώ"της φώναξα και έτρεξα μακριά της,εισέβαλα μέσα στο σκοτάδι η ανάσα μου,η καρδιά μου και οι αναμνήσεις ήτανε όλα εκτός ελέγχου.Έπεσα επάνω στην ξύλινη πόρτα και ανοίγοντας την το φως του ήλιου κάλυψε τα μουσκεμένα μάτια μου προσπάθησα να παλέψω να τρέξω μακριά από όλο αυτό αλλά έπεσα επάνω στον Έντουαρντ.

"Έλενα"η ανήσυχοι φωνή του έσπασε το μίσος μέσα μου,ξεχείλισε σε κάθε μόριο του σώματος μου άρχιζα να ταρακουνάω τον εαυτό μου.

"Άφησε με"ούρλιαζα ξανά και ξανά μέσα στην παραζάλη μου εκείνος όμως έκανε το αντίθετο με κρατούσε σφιχτά από τα μπράτσα και χωρίς μεγάλη προσπάθεια με ακινητοποίησε με ευκολία.

"Το έκανα για εμάς"μου φώναξε κάνοντας με να σταματήσω,το κοίταξα μέσα στα σκοτεινά πράσινα μάτια του.Με κοιτούσε με φλογισμένα μάτια χωρίς να ξέρω τον λόγο.

"Για εμάς το έκανες,μου κατέστρεψες την ζωή Έντουαρντ"του φώναξα και τον έσπρωξα μακριά εκείνος με άφησε και το σώμα μου σαν νεκρό κινήθηκε μακριά του.

"Η προφητεία,το αίμα της Μπέλλας που ρέει στο αίμα σου ώστε να γίνεις βρικόλακας"του ψυθίρισα αδύναμα.

"-πως μπόρεσες  να το κάνεις αυτό Έντουαρντ;"τον ρώτησα αδύναμα ενώ ένας χείμαρρος από δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου.


Το πρόσωπο του παρέμεινε ήρεμο χωρίς καν να δείξει πόνο η συμπόνια.

"Λυπάμαι αλλά δεν θα αφήσω να ολοκληρώσεις την προφητεία"του είπα με ψυχρή φωνή που έβγαινε από τα βάθη της καρδίας μου.

~*~*~*~*~*~*~*~

Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι,κλείνοντας την πόρτα πίσω μου ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω σε αυτήν κλείνοντας τα βλέφαρα μου εικόνες από το παρελθόν μου εισέβαλαν ξανά μέσα στο σκοτάδι.

Δεν έπρεπε να αφήσω το παρελθόν μου να με χαρακώσει ξανά,είμαι ένα κομμάτι της προφητείας ο Έντουαρντ ήθελε να μας ενώσει για πάντα,πως τα κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ.Η Άλις με είχε σώσει αλλά δεν θυμόμουνα τίποτα από την στιγμή που η ανάμνηση σταμάτησε όταν βρέθηκα στον γκρεμό.Θα μπορούσε ο Έντουαρντ να με είχε σκοτώσει;

Ανοίγοντας τα βλέφαρα μου πέρασα τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου,η αγωνία,το ψέμα μου έκαναν την καρδία μου να χτυπάει τόσο δυνατά.Έβαλα την παλάμη μου στο σημείο της καρδίας μου,ένιωθα τους χτύπους της.Πως ήτανε δυνατόν το σώμα μου να διατηρήθηκε τριακόσια χρόνια;

Χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου προσπαθώντας να βρω μια εξήγηση,ξαφνικά άκουσα τα βήματα κάποιου αμέσως κοίταξα προς το σαλόνι.Το βλέμμα μου πάγωσε αμέσως.

Ο Στέφαν στεκότανε αμίλητος κοιτώντας με όπως πάντα με αγάπη.

"Τα ξέρω όλα"έσπασα πρώτη την σιωπή ενώ κατέβηκα το σκαλοπάτι,δίπλωσα τα χέρια μου στο στήθος μου κοιτώντας τον με μίσος.

"Έλενα-"πήγε να πεις κάτι αλλά αμέσως έκανα μερικά βήματα κοντά του.

"Όχι εδώ Στέφαν,είχα μια ζωή και μου την αλλάξατε μέσα σε μια μέρα,δεν θέλω να έχω καμία ανάμειξη πλέον-"

"Κάνεις λάθος,Έλενα έχεις ανάμειξη ακόμα και να μην το αποδέχεσαι η προφητεία έχει σχέση με το πως είσαι ζωντανή τώρα"απάντησε ήρεμα ενώ είχα μείνει άφωνη με αυτά που είχε πει.

"Τι εννοείς;"τον ρώτησα σιωπηλά,μέσα μου μια φωνή ούρλιαζε να μην το συνεχίσω,δεν θα είχα άλλη δύναμη να αντέξω άλλη μια αποκάλυψη.

"Το αίμα που ρέει στον Έντουαρντ είναι μισό δικό σου και μισό την Μπέλλας-"

"Μα η Άλις μου είπε-"προσπάθησα να μην σκεφτώ αυτό που θέλει να πει.

"Η Άλις δεν ξέρει όλη την προφητεία ήμουνα ο πρώτος που ο Έντουαρντ την είχε αποκαλύψει"έσμιξα τα φρύδια μου γεμάτη απορία ενώ ο Στέφαν με πλησίασε,απλώνοντας το χέρι του χάιδεψε με τα δάχτυλα του,τα χείλη μου αμέσως ένιωσα ένα τρέμουλο να καταλήγει σε όλο μου το σώμα.

"Πριν γίνει η προφητεία μου είχες αποκαλύψει ότι με αγαπάς Έλενα,μου είχες πει "Ακόμα και αν αγαπώ τον Έντουαρντ εσύ είσαι αυτός που θέλω να είμαι μαζί σου" " το σώμα μου κλονίστηκε,η ανάσα μου για μερικά δευτερόλεπτα σταμάτησε,δεν θυμόμουνα καν ότι ένιωθα κάτι για τον Στέφαν,οι αναμνήσεις μου περιείχαν μόνο τον Έντουαρντ.Θυμόμουνα μονάχα τον Έντουαρντ να είναι στο πλευρό μου.

"Εγώ-"δεν είχα λόγια να του απαντήσω,σηκώνοντας το βλέμμα μέσα στα πράσινα μάτια του είδα όλο του το πάθος και κυρίως από την πρώτη μας γνωριμία την αγάπη του που παρέμεινε μέσα στην νεκρή του καρδία παρόλο το πέρασμα των χρόνων.Η αγάπη έμεινε εκεί χωρίς εγώ να βρίσκομαι εκεί να του την ανταποδώσω.

Unfinished Llife- 8o Kεφάλαιο teaser

Unfinished Life-7o Κεφάλαιο

7ο Κεφάλαιο

Έλενα 

Παρόν

Τα μάτια μου βλεφάρισαν στις ηλιαχτίδες του ήλιου που εισέβαλε μέσα από το παράθυρο μου.Ανασηκώθηκα κοιτώντας προς το παράθυρο.Τα συναισθήματα μου μέσα είχανε γίνει ένα κουβάρι έπειτα από μια βραδιά αποκαλύψεων για την πραγματική μου ταυτότητα που ακόμα δεν ήμουνα σίγουρη αν ίσχυε.Άφησα την ανάσα μου να βγει μέσα από τα χείλη μου,πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.Περπάτησα με κόπο ως το μπάνιο ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα μπροστά μου τον Τζέρεμι.

"Καλημέρα" ενθουσιώδη φωνή του με ξάφνιασε έσμιξα τα φρύδια μου κοιτώντας τον περίεργα.

"Μου μιλάς ή είναι η φαντασία μου;"τον ρώτησα καθώς άρπαξα την χτένα για μαλλιά μου την πέρασα μέσα από τις μπλεγμένες τούφες μου.Ο Τζέρεμι μου χάρισε ένα χαμόγελο.

"Δεν αξίζει να μαλώνουμε όχι τώρα που έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον"ξαφνικά  ενθουσιώδη διάθεση του σοβάρεψε όπως και το χαμόγελο του.Άφησα την χτένα επάνω στον πάγκο και τον πλησίασα.Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου κοιτώντας τον.

"Τζέρεμι είμαι η μεγάλη σου αδερφή,ξέρω έχεις απόλυτο δίκιο αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι εσύ θέλεις-"

"-δεν θα με προσέχεις μόνο εσύ αλλά και εγώ εσένα"με διέκοψε ενώ στηρίχτηκε επάνω στον νιπτήρα της βρύσης.Αναστέναξα,ο Τζέρεμι δεν ήταν από του ανθρώπους που του έπειθες εύκολα.

"Εντάξει"συμφώνησα κοιτώντας το επίμονο βλέμμα που είχε επάνω μου.Το χαμόγελο του επέστρεψε ξανά και έκανε την κίνηση να φύγει,στάθηκε για μερικά λεπτά στην πόρτα γυρίζοντας με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο.

"Α και επίσης κάτι ξέχασα τα βράδια να είσαι ήσυχη δεν με αφήσατε να κοιμηθώ"αμέσως ένιωσα τα μάγουλα φλογισμένα,δάγκωσα το κάτω χείλος μου σκύβοντας το βλέμμα μου.

"Συγνώμη"είπα σιγανά ενώ έβαλα μια τούφα που έπεφτε μπροστά μου,πίσω στο αυτί μου.Ανέβασα το βλέμμα μου κοιτώντας τον.Ο Τζέρεμι κούνησε το κεφάλι του γελώντας και έφυγε από το μπάνιο.Χαμογέλασα φέρνοντας στην σκέψη ότι ο Έντουαρντ είχε καθίσει μαζί μου όλο το βράδυ με τα χάδια του σταμάτησε το κλάμα μου ενώ έπειτα από μερικά λεπτά αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του,δεν τον είχαν βρει όταν ξύπνησα για μια στιγμή μέσα στην νύχτα είχε φύγει, η απουσία του πάγωνε την καρδία μου.Γυρίζοντας προς τον καθρέφτη πρόσεξα πως το πρόσωπο μου ήτανε χλομό ενώ δύο μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου είχανε σχηματιστεί.Αμέσως πήρα το μέικ απ και κάλυψα όλη μου θλίψη.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ένα χτύπημα στην πόρτα με έκανε να σταματήσω ο Τζέρεμι αμέσως ακολούθησε από τον διάδρομο και ανοίγοντας την πόρτα είδα τον Έντουαρντ με ένα χαραγμένο χαμόγελο στα χείλη του.Αμέσως κατέβηκα τα σκαλιά στάθηκα δίπλα στον Τζέρεμι.

"Γεια σου Τζέρεμι" η διάθεση του με ξάφνιασε,έδειχνε σαν μικρό παιδί.Ο Τζέρεμι του ανταπέδωσε το χαμόγελο του και άνοιξε την πόρτα για να μπει.

"Πέρασε"ο Έντουαρντ έκανε ένα βήμα μπαίνοντας μέσα.Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου ενώ ένιωσα αμέσως το αίμα να ζεσταίνει τα μάγουλα μου.

Ο Τζέρεμι μας άφησε μόνους ενώ ανέβαινε τα σκαλιά χαιρετώντας τον Έντουαρντ.Κινήθηκα προς την κουζίνα με τον Έντουαρντ να με ακολουθεί.Πλησίασα προς το πάγκο της κουζίνας γυρίζοντας το σώμα μου εκείνος βρέθηκε μερικές ανάσες κοντά μου,η γλυκιά του κρύα ανάσα εισέβαλε επάνω στα χείλη μου,το σώμα μου ρίγησε προσπαθώντας να ελέγξει όλη την ένταση που μου προκαλούσε.

"Πάντα έτσι ένιωθα κοντά σου;" φωνή μου με κόπο έβγαινε ενώ ένιωσα τα δάχτυλα του να σέρνονται στα φλογισμένα μάγουλα καταλήγοντας στην βάση του λαιμού μου.Το χαμηλό γέλιου του με έκανε να σηκώσω το βλέμμα μου,το πρόσωπο του έλαμπε από ευτυχία,ένα χαμόγελο φανέρωνε την κατάλευκη οδοντοστοιχία του.

"Δεν έχεις αλλάξει καθόλου"μου απάντησε ενώ τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω από το μάγουλο μου ξανά,το χέρι μου με δική του πρωτοβουλία βρέθηκε επάνω στα δάχτυλα του.Τα μάτια μου βρέθηκαν βυθισμένα μέσα στα δικά του,όλος μου ο κόσμος σιγά σιγά γέμιζε με αλήθειες,παρόλο που χθες βράδυ βρέθηκα στην κόψη του ξυραφιού με την μια αλήθεια να βγαίνει στην επιφάνεια με κάποιον τρόπο με είχε σώσει.Ήτανε αδιανόητο να ζούσα πριν τριακόσια χρόνια,έβλεπα μέσα στα πράσινα μάτια του πως όλα τα μυστικά του παρελθόντος μου βρισκόντουσαν εκεί χαραγμένα στην νεκρή καρδία του.Το χέρι μου βρέθηκε επάνω στο στήθος του,στο σημείο της καρδίας του δεν ένιωσα κανένα χτύπο επάνω στην παλάμη μου,κοιτάζοντας μέσα στα μάτια του για μια στιγμή εκείνος τα έκλεισε.Αφήνοντας την ανάσα του να βγει μέσα από τα χείλη του.

"Η Προφητεία"του ψυθίρισα  με πόνο.Νιώθοντας μια σουβλιά δυνατή μέσα στο στήθος μου  να με χτυπάει.Το χέρι μου έπεσε νεκρό από το στήθος του,μετακίνησα το σώμα μου μακριά του ενώ κρατήθηκα από τον πάγκο.

"Τι συμβαίνει;"με ρώτησε ενώ ήρθε κοντά μου προσπαθώντας να ελέγξει τον τόνο της φωνής του.

"Τίποτα απλώς-"αμέσως έσμιξα τα χείλη μου σφιχτά να μην βογγήξω από τον πόνο.Στο μυαλό μου έφερα την εικόνα του τραύματος μου.Αμέσως σήκωσα την μπλούζα μου στο σημείο όπου πονούσα αλλά δεν διέκρινα κανένα σημάδι η επίπεδη κοιλία που δεν φανέρωνε τίποτα.

"Την νύχτα της προφητείας ήμουνα τραυματισμένη σε αυτό το σημείο " του είπα με κομμένη την ανάσα ενώ του έδειξα το σημείο όπου προερχόταν ο πόνος.

"Ίσως επειδή οι αναμνήσεις σου επανέρχονται φέρνοντας και σωματικό πόνο"τα δάχτυλα του χαιδέψανε  το πονεμένο σημείο μου.Το μυαλό μου γύριζε σαν τρελό προσπαθώντας να καταλάβει πως επέζησα από όλο αυτό,εκτός από το τραύμα θυμάμαι πως η ανάμνηση είχε σταματήσει όταν ήμουνα στην άκρη του γκρεμού.

"Πως επέζησα;"τον ρώτησα με τον πανικό να καθηλώνει κάθε σημείο του σώματος μου.Ο Έντουαρντ  αμέσως πάγωσε στην ερώτηση μου,έδειχνε πως πρώτη φόρα το άκουγε.Απομακρύνθηκε από κοντά μου ενώ πήρε την ζακέτα μου από την καρέκλα.

"Ετοιμάσου φεύγουμε"είπε με αποφασιστικότητα ενώ μου έτεινε την ζακέτα.

"Που πάμε;"τον ρώτησα με κόπο στην φωνή μου ενώ κάλυψα με την παλάμη μου το σημείο όπου πονούσα.

"Στην αδερφή μου"δήλωσε με θυμό ενώ πήρα την ζακέτα.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από ένα πέτρινο σπίτι,κοιτώντας από το παράθυρο παρατήρησα ότι θα ήτανε πάνω από εκατό χρονών.Τα παράθυρα είχανε ξύλινα παραθυρόφυλλα και ήτανε ασφαλισμένα ώστε σίγουρα να μην υπάρχει μέσα το φως του ήλιου.Ο Έντουαρντ παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω,τον μιμήθηκα και εγώ ανοίγοντας την πόρτα του συνοδηγού τα πόδια μου μόλις πάτησαν στον έδαφος ένιωσα αμέσως μια οικειότητα να με καταλαμβάνει.Έκλεισα την πόρτα με αργή κίνηση ενώ κοίταξα γύρω μου βρισκόμασταν έξω από το Μιστικ Φολλς το σπίτι βρισκότανε στην άλλη άκρη του δάσους.

"Εδώ ζει η αδερφή σου;"ρώτησα ενώ πλησίασα προς την ξύλινη πόρτα ο Έντουαρντ έγλειψε το κάτω χείλος του ενώ με κοιτούσε.

"Εδώ ζει"απάντησε μονολεχτικά.Γύρισα να δω γύρω μου,ένα λιβάδι ανοιγόταν μπροστά μου ενώ το δάσος απείχε μερικά χιλιόμετρα από αυτό.Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο στο πίσω μέρος της πόρτας η ξύλινη πόρτα άνοιξε διάπλατα ενώ στο εσωτερικό που μπορούσα να διακρίνω ήτανε μονάχα σκοτάδι,έκανα από φόβο ένα βήμα πίσω πιάνοντας αυτόματα το μπράτσο του Έντουαρντ.

"Μην φοβάσαι"μου ψιθύρισε σιγανά ενώ έβαλε το σώμα του μπροστά από το δικό μου η κίνηση του έδειχνε αμυντική σαν να περίμενε κάποια επίθεση.Η καρδία μου πάλευε με την αγωνία να κυλάει σε κάθε μόριο του κορμιού μου.

"Επιτέλους αδερφέ έκανες την εμφάνιση σου"φώναξε μια φωνή μέσα στο σκοτάδι,ένιωσα το ρίγος να με διαπερνά ακούγοντας την.Η φωνή έβγαζε μια παιδικότητα αλλά η οργή και η ειρωνεία κάλυψε αυτή την αποκάλυψη μου.Μέσα στο σκοτάδι διέκρινα μια μαύρη σιλουέτα να προχωράει.

"Έφερες μαζί σου και έναν άνθρωπο" φωνή της αργή και απειλητική έφτανε ολοένα και πιο κοντά μας.Έσφιξα μέσα στην παλάμη μου το μανίκι της μπλούζας του Έντουαρντ.Το σώμα του έμεινε παγωμένο μπροστά μου σαν μια ασημένια ασπίδα.Το φως του ήλιου εισχώρησε σε μια στιγμή μέσα στο άνοιγμα όταν είδα για πρώτη φορά την μορφή της.Τα καστανά μαλλιά σχημάτισαν μπούκλες γύρω της ενώ τα πράσινα μάτια της έπεσαν επάνω μου ήτανε ακριβώς στην απόχρωση του Έντουαρντ έβλεπα τον ίδιο του,τον εαυτό στην αδερφή του.Η κοπέλα δεν φανέρωνε καμία απάθεια το πρόσωπο της έδειχνε μια αγγελικότητα σαν να ήθελες να την πάρεις στην αγκαλιά σου να δεις αν υπάρχει στα αλήθεια.Όμως η αλήθεια πέρα από την αθωότητα της και την ομορφιά που φανέρωνε,είχε μια επιθετική στάση απέναντι του.Γιατί όμως;

Η ματιά της κύλισε προς το μέρος μου,τα χείλη της μισανοίξανε  από έκπληξη βλέποντας με.

Αμέσως κινήθηκε κοντά μας ο Έντουαρντ κίνησε το σώμα του πίσω αναγκάζοντας με να κάνω πίσω και εγώ.Για κάποιον λόγο δεν ένιωθα κανέναν δισταγμό ή φόβο για εκείνην.

"Μην τολμήσεις να την πλησιάσεις"την προειδοποίησε χαμηλόφωνα εκείνη του έδωσε σαν απάντηση ένα σατανικό χαμόγελο.

"Αλήθεια πιστεύεις πως θα σε ακούσω,χάρης εμένα και τον Στέφαν είναι εδώ τώρα"για πρώτη φορά  αγγελική της μάσκα έσπασε από οργή.

Χάρης εκείνην σώθηκα;Ο Στέφαν με είχε σώσει;Πως είχα πεθάνει και πως το σώμα μου διατηρήθηκε τριακόσια χρόνια;

Δεν είχε λογική,θα ήμουνα ένα σακί με κόκαλα.Αμέσως ένιωσα την υγρασία στα μάτια μου να με κατακλύσει.Η αναμονή από χθες το βράδυ που έμαθα ότι το παρελθόν μου άνηκε πριν τριακόσια χρόνια ενώ θυμόμουνα ελάχιστα με σκότωνε σιγά σιγά.

"Δεν θα το περνούσε όλο αυτό αν ολοκλήρωνα την προφητεία"το μυαλό μου  προσπαθούσε να συλλέξει όσες πληροφορίες μπορούσε ακούγοντας τον.Ο Έντουαρντ ήτανε η αιτία που είχα πεθάνει και με κάποιον τρόπο με έφερε πίσω  αδερφή και ο Στέφαν.Έσφιξα τις παλάμες των χεριών μου σφιχτά προσπαθώντας να κρατηθώ όσο μπορούσα.
Η αδερφή πήγε να του απαντήσει αλλά αμέσως σταμάτησε στην κίνηση μου.

Είχα φύγει από το προστατευτικό σώμα του Έντουαρντ.

"Έλενα"ψιθύρισε με αγωνία βλέποντας να πηγαίνω προς την αδερφή του.

"Μπορείς να δώσεις κάποιες απαντήσεις;"την ικέτευσα ενώ τα δάκρυα μου  ξέφυγαν από τα μάτια μου,το πρόσωπο της γέμισε από τρυφερότητα αλλάζοντας εντελώς την στάση της απέναντι μου.

"Δεν μπορώ να σου δώσω όλες τις απαντήσεις που ζητάς αλλά μπορώ να σου τις δείξω"απάντησε τρυφερά.Γύρισα προς τον Έντουαρντ εκείνος στεκότανε αμίλητος κοιτώντας.

"Μην πας"με διέταξε σιγανά.

"Πρέπει"του απάντησα ενώ έκανα ένα βήμα προς την είσοδο.

"Δεν είσαι ευπρόσδεκτος  στο σπίτι μου Έντουαρντ"ξεκαθάρισε η αδερφή του ενώ μπήκε μέσα και    στηρίχθηκε στην πόρτα περιμένοντας με να μπω.

"Δεν θα φύγω,θα σε περιμένω"μου δήλωσε χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις.Ένευσα θετικά προς απάντηση,γύρισα το σώμα μου προς το σκοτάδι.Μπήκα μέσα ενώ  αδερφή του έκλεισε την πόρτα κοίταξα την τελευταία ηλιαχτίδα φωτός προτού η πόρτα κλείσει,το σκοτάδι με τύλιξε ενώ δίπλα μου ένιωσα την αδερφή του μου τρίβει απαλά την πλάτη.

"Ετοιμη;"με ρώτησε με δυναμισμό και μια δόση χαράς.

"Ναι"της απάντησα με κομμένη την ανάσα ενώ προχωρήσαμε μέσα στο σκοτάδι όπου η αλήθειες και οι απαντήσεις βρισκόντουσαν εκεί.

Unfinished Life-Πρωταγωνιστές

Έλενα Πιρς

Παρελθόν

Παρόν

Έντουαρντ Κάλλεν

Παρελθόν

Παρόν

Στεφαν Σαλβατορ

Παρελθόν

Παρόν 

Μπέλλα Σουάν 

Παρελθόν

Παρόν

Κλάους Σαλβατορ

Παρελθόν

Παρόν

Κατερίνα Πετρόβα

Παρελθόν

Παρόν

Άλις Καλλεν

Παρελθόν

Παρόν

Κάρολαιν Φορμπς

Unfinished Llife- 7o Kεφάλαιο teaser

Unfinished Life-6o Κεφάλαιο

6o Κεφάλαιο

Έλενα

Παρόν.

Το σώμα μου ζωντάνεψε αυτομάτως, η ανάσα μου επανήλθε ξανά,κάθε σημείο του κορμιού μου άρχιζε να ζωντανεύει κάπου μέσα στο βάθος του μυαλού μου θυμόμουνα ότι στο παρελθόν επανήλθα ξανά.Προσπάθησα να ανοίξω τα βλέφαρα μου αλλά τα ένιωθα βαριά κίνησα το σώμα μου λίγο ώστε να επανέλθω ξανά.Βρισκόμουνα κάπου αναπαυτικά αλλά δεν είχα μπορούσα να προσδιορίσω,προσπάθησα να ανοίξω για ακόμη φορά τα βλέφαρα μου και σιγά σιγά ενώ τα άνοιγα είδα μια θολούρα το και μερικές παρουσίες γύρω μου άκουγα καθαρά τις ανάσες τους αλλά κανένα χτύπο καρδίας παρά μονάχα της δικής μου που χτυπούσα σαν τρελή.

Η θολούρα σιγά σίγα έφευγε και μπροστά μου είδα καθαρά τον Έντουαρντ να είναι καθισμένος σε μια κόκκινη πολυθρόνα κοιτάζοντας με σιωπηλά το βλέμμα μου ανήσυχο έψαξε τον Στέφαν.Τον είδα που ήτανε προς το τζάκι γυρισμένος με την πλάτη μου εμένα.

Που βρισκόμουνα;Αναρωτήθηκα στον εαυτό μου.Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι  βρισκόμουνα σε  μια βιβλιοθήκη παντού ήτανε γεμάτο βιβλία εκτός από το μέρος όπου βρισκότανε το τζάκι.

"Έλενα"η φωνή του Έντουαρντ με έκανε να γυρίσω προς τα εκείνον.Το βλέμμα του γεμάτο αγωνία εξιχνίασε  το πρόσωπο μου.

"Που βρίσκομαι;"τον ρώτησα ενώ ένιωθα το λαιμό μου ξερό.Κατέβασα τα πόδια από τον καναπέ ενώ ένιωσα το κεφάλι μου  βαρύ οι αναμνήσεις από την βραδιά της προφητείας εισήλθαν  ξανά στο μυαλό μου,θυμόμουν ολοκάθαρα την Μπέλλα και τον Έντουαρντ  γεμάτο αίματα.

"Είσαι στο σπίτι των Σαλβατορ"μια βελούδινη γυναικεία φωνή γεμάτη ψυχρότητα ήχησε στην βιβλιοθήκη κάνοντας με σηκωθώ και να γυρίσω να δω ποία είναι.Είδα την Μπέλλα να στηρίζεται με τον  ώμο της στον τοίχο κοιτώντας με αμέσως μπροστά μου πέρασε εικόνα της με τον δαγκωμένο λαιμό της.Τα καστανά μάτια της με κοιτούσαν με ζήλια τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ανέπαφα χωρίς κανένα συναίσθημα μόνο τα μάτια της δήλωναν πως δεν με ήθελε εδώ και ειδικότερα κοντά στον Έντουαρντ.

"Σε θυμάμαι"της ψυθίρησα κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος της, πίσω μου ένιωσα τα βλέμματα του Έντουαρντ και του Στέφαν να με κοιτούν. Η Μπέλλα παρέμεινε σιωπηλή αλλά ήξερα καλά πως κάτι την τάραξε στα λόγια μου.

"Την νύχτα της προφητείας πριν τριακόσια χρόνια,εσύ ήσουνα που πρόσφερες το αίμα σου στον Έντουαρντ"είπα καθώς γύρισα το βλέμμα μου πίσω στον Έντουαρντ είχε μείνει άναυδος κοιτώντας με ξαφνικά θυμήθηκα  τα λόγια που του είχα πει.

"Είσαι αθάνατος;"τον είχα ρωτήσει ενώ είχα ανακαλύψει πως η αναμνήσεις προερχόντουσαν από μια άλλη εποχή και είχα βγάλει το συμπέρασμα πως ήτανε τρελό να ζούμε.Με κάποιον τρόπο είχε διαγράψει την ανάμνηση εκείνη.

"Πολύ σωστά θυμάσαι"απάντησε η Μπέλλα βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.Αμέσως γύρισα το βλέμμα μου ξανά προς εκείνην.

"Το ξέρω όπως θυμάμαι καλά πως ήσουνα ερωμένη του Έντουαρντ"τα λόγια είχαν ξεφύγει μέσα από τα χείλη μου χωρίς να τα σκεφτώ.Κάτι σαν μέσα μου να άλλαζε σαν ένα κομμάτι του εαυτού είχε μείνει ανέπαφο μέσα στον βυθό και να βγήκε απόλυτος φυσικά.

Η Μπέλλα αμέσως έφυγε από την θέση και ήρθε με μια γρήγορη κίνηση που δεν μπορούσα να πιάσω με το βλέμμα μου και αμέσως βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο τα μάτια της φλεγόντουσαν από οργή.

"Πως το ξέρεις;"μου φώναξε χωρίς όμως εγώ να κάνω πίσω από φόβο.Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές νίοθωντας τον κρύο ιδρώτα μέσα στις παλάμες μου.

"Στις αναμνήσεις μου εσύ ίδια αν θυμάσαι καλά μου το είχε μεταφέρει,ήσασταν στο δωμάτιο του και σχεδιάζετε την προφητεία"τη φωνή μου αργή γεμάτο με άγνωστο μίσος προς εκείνην που από την πρώτη στιγμή που με είχε δει με κοιτούσε με φθόνο.

"Είναι αλήθεια Μπέλλα;"ρώτησε ο Έντουαρντ,αμέσως γύρισα προς εκείνον είδα τον Στέφαν σιωπηλό χωρίς να έχει καμία ανάμειξη.

"Δεν έχει σημασία αυτό-"είπα στο Έντουαρντ καθώς κοιτούσα τον Στέφαν.

"-για κάποιον άγνωστο λόγο δεν θυμάμαι μερικά σημαία της ζωή μας εκείνης,πριν τριακόσια χρόνια ήμασταν μαζί πως γίνεται τώρα να είμαστε εδώ στο σήμερα;"τον ρώτησα γεμάτη απόγνωση για μερικές απαντήσεις στα ερωτήματα μου.Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα του προς το κενό τι ήθελε να μου κρύψει;Μήπως η προφητεία είχε κάποια σχέση με εκείνους;

"Είστε αθάνατοι;"τους ρώτησα και τους δύο.Τα χείλη του Στέφαν σχημάτισαν μια λεπτή γραμμή δίσταζε να απαντήσει στην ερώτηση μου.Η σιωπή και τον δύο δήλωνε πως ήτανε αλήθεια.Η υγρασία θόλωσε το οπτικό μου πεδίο.Δεν μπορεί,είναι τρελό να ζούνε!!!

Ο άνθρωπος γεννιέται,μεγαλώνει και πεθαίνει,αυτό ξέρω για εκείνους ο χρόνος έχει παγώσει για έναν αδύνατο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω.

"Δεν θα το έλεγα αθάνατους αλλά βρικόλακες"απάντησε ο Στέφαν έπειτα από ώρα καθώς προχώρησε κοντά μου.Εγώ από φόβο έκανα μερικά βήματα πίσω με την αδρεναλίνη να κυλάει μέσα στο αίμα μου.

"Όχι δεν μπορεί,δεν είναι αλήθεια"η φωνή μου έτρεμε όπως και όλο μου το σώμα.Το πρόσωπο του Στέφαν εκδήλωσε πόνο και θλίψη κοιτώντας με.Κοίταξα και τους δύο με υγρά μάτια.

"Είστε βρικόλακες"ψιθύρισα στον εαυτό μου την λέξη και ένιωσα το ρίγος να με διαπερνά δυνατά σε όλο μου το κορμί.Αμέσως χωρίς να ξέρω τι να κάνω σηκώθηκα και έφυγα από όλη αυτήν την βαριά ατμόσφαιρα που βίωνε η ψυχή μου.Η ζωή μου,οι αναμνήσεις μιας Έλενας που δεν γνώριζα κάν πως μπορούσε εγώ να είχα ζήσει πως βίωσα τριακόσια χρόνια.Οι γονείς μου δεν ήτανε οι βιολογικοί,δεν γεννήθηκα από την μητέρα μου;Τι παρελθόν είχα;Τόσες ερωτήσεις,τόσα ψέμματα γύρω μου,στην ζωή μου.Εκείνοι μπήκαν στην ζωή μου,τους το επέτρεψα εγώ.Δεν έπρεπε να ανακαλύψω την αλήθεια.Χίλιες φορές να ζούσα μέσα στο ψέμα,δεν θα βίωνα τώρα τόσο πόνο.

Έστριψα σε μια γωνία βρίσκοντας την έξοδο από όλο αυτό.

"Έλενα"ξαφνικά η φωνή του Έντουαρντ με έκανε να σταματήσω ακριβώς στην πόρτα.Τα δάκρυα μου κύλισαν στα μάγουλα μου.Γύρισα να τον αντικρίσω τα πράσινα μάτια του γυάλιζαν από την υγρασία του πονούσε και εκείνος όχι όμως όπως και εγώ.

Στάθηκα για μερικά λεπτά σιωπηλή.

"Μείνε σε παρακαλώ δεν θέλω να σε χάσω όχι τώρα που σε βρήκα"η ραγισμένη φωνή του ράγισε την καρδία μου.

"Δεν ξέρω τι ένιωθα τότε για εσένα αλλά δεν μπορώ να το νιώσω τώρα όλα είναι τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα αντέξω"τα λόγια μου με κόπο έβγαιναν μέσα από τα χείλη μου.Εκείνος στεκότανε σιωπηλός πονόντας για μια ανταπόκριση μου.

"Λυπάμαι" του είπα με σιγανή φωνή,γύρισα ανοίγοντας την πόρτα,κλείνοντας την πίσω μου ο κρύος αέρας στέγνωσε τα δάκρυα μου άφησα την κραυγή να βγει από μέσα μου.Στάθηκα για μια στιγμή κοιτώντας στο κενό.Ύστερα κινήθηκα με κόπο προς τον δρόμο.Χάθηκα μέσα στις αναμνήσεις που είχα τότε που ήμουνα μαζί του.Τότε που η αγάπη δεν είχε σβήσει ανάμεσα μας.Για εκείνον η φλόγα έκαιγε μέσα του περιμένοντας με ενώ για εμένα είχε σβήσει τότε που έγινε η προφητεία .

Το σώμα μου έτρεμε καθώς βρήκα για στήριγμα το κορμό ενός δέντρου,τα δάκρυα μου κυλούσαν στα μάγουλα μου ο πόνος αφόρητος μέσα στην καρδιά μου,γιατί του είπα ψέματα τις προσπαθούσα να αποφύγω ότι τον αγαπώ.Ότι προσπαθώ να βρω μια λογική έξοδο από την αλήθεια που πριν μερικά λεπτά ή ώρες είχα μάθει.Έχασα την αίσθηση του χρόνου από την στιγμή που όλη μου η ζωή είχε αναποδογυρίσει από την μια στιγμή στην άλλη όλα μέσα μου είχανε χαθεί.

Δεν ήξερα ποια πραγματικά ήμουνα στα αλήθεια.Ο Στέφαν,ο Έντουαρντ ήτανε στα αλήθεια βρικόλακες επιβίωσαν έχοντας μέσα τους εμένα,κυρίως ο Έντουαρντ πόνεσε για μια αγάπη που έχασε εξαιτίας μιας προφητείας,δεν ήξερα όλη την ιστορία το πως κατέληξε αλλά ήμουνα ένα κομμάτι εκείνης την προφητείας.Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό.Ένιωσα το κρύο να με τυλίγει το σώμα μου ολοένα έτρεμε,τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον εαυτό μου και προχώρησα προς το σπίτι.Ένιωσα δίπλα μου να με διαπερνά ένα αεράκι σηκώνοντας το βλέμμα μου είδα μπροστά μου τον Έντουαρντ να με κοιτά.Στάθηκα αμίλητη κοιτάζοντας τον τα χάλκινα μαλλιά του πετούσαν σε διάφορες μεριές ενώ το πρόσωπο το βλέμμα του που με κοιτούσε γεμάτο πόνο προκάλεσε μια έκρηξη συναισθημάτων.

"Έντουαρντ"ψιθύρισα το όνομα του καθώς έτρεξα κοντά του.Τα χέρια του έκλεισαν γύρω μου με έσφιξε κοντά του,εισέπνευσα άπληστα το άρωμα του τα δάχτυλα μου βρέθηκαν στις τούφες των μαλλιών του.Βύθισα το πρόσωπο μου στην βάση του λαιμού του αφήνοντας τον εαυτό μου να εκφραστεί εκείνος με έσφιξε κοντά του ακόμα πιο πολύ.Έπειτα από τριακόσια χρόνια απουσίας,τα κορμιά μας έσμιξαν μεταξύ τους,η παρουσία του από την στιγμή που εισέβαλε στην ζωή μου ήτανε αναγκαία.

Τα χέρια του έκλεισαν το πρόσωπο μου κάνοντας με τον κοιτάξω στα μάτια.

"Πάντα σε αγαπούσα και θα σε αγαπώ ακόμη και αν εσύ δεν νιώθεις το ίδιο"η βελούδινη φωνή του μου προκάλεσε ένα ευχάριστο ρίγος.

"-αν θες να φύγουμε πες το μου και θα το κάνω αρκεί να είμαι μαζί σου μην αρνήσε όμως ότι δεν με αγαπάς"συνέχισε τα λόγια του ενώ τα χείλη του πλησίασαν προς τα δικά μου.

"Όχι δεν θέλω να φύγουμε,θα το περάσουμε μαζί αυτό θέλω να μου πεις για εμάς ακόμη και αν το τέλος δεν ήταν αίσιο"τα λόγια μου βγήκαν αληθινά χωρίς κανένα φόβο είχα πάρε την απόφαση να μάθω την αλήθεια και θα συνεχίσω.

Ο Έντουαρντ μου χαμογέλασε αδύναμα ενώ τα χείλη μας ενώθηκαν.Απαλά,γεμάτα βελούδο και τρυφερότητα όπως ακριβώς τα θυμόμουνα.Ίσως άξιζε μια ευκαιρία αυτή  αγάπη ακόμη και αν είναι καταραμένη από την προφητεία.

Unfinished Life-5o Κεφάλαιο

5ο.Κεφάλαιο

Έλενα

Μιστικ Φολλς-Σήμερα

Είναι ακόμη νωρίς να μάθω την αλήθεια;

Το μυαλό μου άρχιζε και γύριζε προσπαθώντας να βρει μια λογική εξήγηση μέσα σε όλη αυτή την τρέλα που τις τελευταίες μέρες είχε ξεκινήσει από τον ερχομό του Έντουαρντ και οι διάφορες εικόνες από μια ζωή που δεν είχα ζήσει ποτέ μου.Κανείς δεν ήξερε για όλα αυτά που βίωνα.Κανείς .Έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρω την αλήθεια μέσα σε όλη αυτην τρελά.Ακούγοντας το κουδούνι να χτυπάει πετάχτηκα από την θέση μου και προχώρησα προς την έξοδο βγαίνοντας στον διάδρομο βρήκα την Μπέλλα να μιλάει με τον Έντουαρντ αμέσως μια άγνωστη ζήλια με τύλιξε κοιτάζοντας την να είναι τόσο κοντά του.Ο Έντουαρντ ενώ της μιλούσε με κοίταξε με την άκρη του ματιού του,το βλέμμα του φανέρωσε αμέσως έκπληξη κοιτάζοντας με,έσφιξα τα βιβλία μου επάνω στο στήθος μου προσπαθώντας να επαναφέρω την ανάσα μου.

Χωρίς να ξέρω τι με έπιασε άρχιζα να προχωράω προς το μέρος τους.Ο Έντουαρντ αμέσως σαν να διάβασε την σκέψη μου άφησε την Μπέλλα και ήρθε κοντά μου.Η στάση του ψυχρή απέναντι μου ύψωσε ξανά το τείχος ανάμεσα μας.

"Τι θέλεις;"η φωνή του έσπασε την καρδία μου σε χιλιάδες κομμάτια .Έσμιξα τα φρύδια κοιτάζοντας τον άφωνη.Άφησα την ανάσα μου να φύγει από μέσα μου.

"Θυμάμαι"του είπα χωρίς να έχω άλλη δύναμη να κρατήσω τις αναμνήσεις,για κάποιον άγνωστο λόγο που της είχα βιώσει.

Εκείνος με κοιτούσε χωρίς να πει κάτι τα πράσινα μάτια του είχαν βυθιστεί μέσα στα δικά μου.Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή οι παλμοί στο κάθε λεπτό που περνούσε άρχιζαν και αυξανόταν.Έμεινα σιωπηλή προσπαθώντας να μην πω λέξη είχα κάνει το βήμα τώρα εκείνος έπρεπε να κάνει την αρχή.

"Έλενα"το όνομα μου μέσα από τα χείλη του έκανε την καρδία μου φτερουγίσει.Δεν άντεχα άλλο το όλο βάρος μέσα να με τρώει αργά,αργά ήθελα να μάθω την αλήθεια.Τι μπορούσε να είχε συμβεί;

"Θέλω απαντήσεις,Έντουαρντ θυμάμαι εμένα και εσένα να είμαστε-"σταμάτησα και ξεροκατάπια.Χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου άπλωσα το χέρι μου στο μάγουλο του,έκλεισα την παλάμη μου γύρω και εκείνος έκλεισε αυτόματα τα βλέφαρα του,τα χείλη του μισανοίξανε στο άγγιγμα μου.Ένιωθα το όλο μου σώμα να θέλει να τον αγκαλιάσει να συμπληρώσει το κενό μέσα μου.

"-να είμαστε μαζί"ολοκλήρωσα την πρόταση μου.Η φωνή βγήκε σαν μια ανάσα.Κάποτε είχα παλέψει για εκείνον αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο τον είχα χάσει.Οι αναμνήσεις μου ήτανε μέσα σε μια θολούρα,προσπαθώντας να βρω απαντήσεις μέσα στο σκοτάδι.Έτσι ένιωθα ο Έντουαρντ κρατούσε στα χέρια του,την λύση,την αλήθεια που εγώ για κάποιον λόγο ήθελα να μάθω την κατάληξη.

Στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή επεξεργάστηκε μια νέα πληροφορία.

Πως γίνετε ενώ είχα αναμνήσεις από μία άλλη εποχή μαζί με τον Έντουαρντ ζούσαμε τώρα;

Πως συνέβει να είμαστε τώρα εδώ;

"Είσαι αθάνατος;"τον ρώτησα ψιθυριστά.Αμέσως εκείνος άνοιξε τα μάτια του.Τα πράσινα μάτια του βυθίστηκαν μέσα στα δικά μου.

"Συγνώμη άγγελε μου αλλά πρέπει να ξεχάσεις αυτό που είπες"δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.

Ξαφνικά η κόρη του ματιού του μεγάλωσε το σώμα μου πάγωσε  το χέρι μου έπεσε νεκρό από το μάγουλο του.

"Θέλω να ξεχάσεις αυτό που είπες,να μην θυμάσαι ότι είπες την λέξη αθάνατος,θέλεις μόνο να μάθεις την αλήθεια για εμάς,επανάλαβε Έλενα"όλη μου η προσοχή είχε στραφεί στα λόγια του.

Τα χείλη μου κινήθηκαν επαναλαμβάνοντας τα λόγια του.

"Θα ξεχάσω αυτό που είπα,θέλω μόνο να μάθω την αλήθεια  για εμάς"του ψιθύρισα χωρίς να έχω τον έλεγχο πλέον.Ξαφνικά τα μάτια μου έκλεισαν το σκοτάδι με γέμισε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και τα ξανά άνοιξα.Μπροστά μου είδα τον Έντουαρντ να μου χαμογελάει αδύναμα χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.Το μυαλό μου προσπαθούσε να θυμηθεί 

τα τελευταία μου λόγια αλλά ήτανε σαν να μην τα είπα ποτέ.

Πως γινότανε ενώ μέσα μου ήξερα καλά πως κάτι σημαντικό ανακάλυψα;

"Είσαι καλά;"με ρώτησε,σηκώνοντας το βλέμμα μου κοιτάζοντας τον πρόσεξαν μια υποψία ψέματος στο πρόσωπο του.

"Ναι"του απάντησα ενώ κοίταξα γύρω μου.Όλοι τους είχανε εξαφανιστεί για το επόμενο   μάθημα.

"Πρέπει να φύγω"είπα ξαφνικά,κάτι έγινε ενώ μιλούσαμε σαν μην θυμώμουνα τα λόγια μου.

Έστρεψα το σώμα μου ώστε να φύγω αλλά εκείνος με έπιασε από τον αγκώνα,τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω μου σφίκοντας με δύναμη ένιωσα αμέσως έναν μικρό,δυνατό πόνο.

"Άφησε με"προσπάθησα να συγκρατήσω τον πανικό στην φωνή μου.Το βλέμμα του δήλωνε αποφασηστικότητα.Τα πράσινα μάτια του ψυχρά σαν το πάγο με κοιτούσανε κατάματα μέσα στα δικά μου.

"Πάντα ήσουνα πεισματάρα"τα δάχτυλα του έσφιξαν ακόμα πιο πολύ τον αγκώνα μου αυτομάτος βόγγιξα από τον πόνο.

"Έντουαρντ σε παρ-"προσπάθησα να του πω να σταματήσει αλλά ο πόνος κάλυψε την φωνή μου.Ένιωσα την υγρασία να καλύπτει τα μάτια μου.

"Νομίζω την άκουσες καλά,δεν πρέπει να φερόμαστε απρεπέστατα σε μία κυρία"άκουσα την φωνή του Στέφαν ξαφνικά,σήκωσα το βλέμμα μου κοιτάζοντας που ερχότανε από το διάδρομο το βάδισμα του αποφασιστικό ενώ το βλέμμα του ψυχρό και γεμάτος μίσος.

Ο Έντουαρντ άφησε τον αγκώνα μου ενώ τον κοιτούσε.

"Νομίζω Στέφαν το ποίος φέρθηκε απρεπέστατα είναι εκείνος που κλέβει το κορίτσι που αγαπά"απάντησε με ψυχρή φωνή έχοντας ένα σατανικό χαμόγελο σαν την πρώτη μέρα που το είχαν αντικρίσει. 

"Κάνεις λάθος αδερφέ αν δεν ήσουνα τόσο άπληστος δεν θα την έχανες μέσα από τα χέρια σου,εκείνη ήρθε σε μένα βλέποντας την αρρωστημένη  αγάπη που της είχες"είπε με νόημα στα λόγια του ενώ με κοίταξε εκείνη την στιγμή. 

Το μυαλό μου αναθεώρησε ξανά τα λόγια του,τον είχε αποκαλέσει αδερφό;Ο Έντουαρντ και ο Στέφαν ήτανε αδέρφια;Γιατί είχανε τόσο εχθρότητα μεταξύ τους;

"Αλήθεια νομίζεις πως δεν την αγαπώ;"τον ρώτησε με εξοργισμένη φωνή πλησιάζοντας τον,βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο.

"Αν δε είχες κάνει αυτή την προφητεία Έντουαρντ δεν θα είμασταν έτσι,ξέρεις πολύ καλά για την μιλάω"τα λόγια του Στέφαν έφεραν στο μυαλό μου την ανάμνηση που είχα σήμερα το πρωί με την συνάντηση μου με τον Έντουαρντ.

Προφητεία;Αναρωτήθηκα στον εαυτό μου ξαφνικά ένιωσα το σώμα μου να τρέμει.

Το σκοτάδι άρχιζε να με τυλίγει.Κραυγές μέσα στο μυαλό μου προκάλεσαν έντονο πόνο σε όλο μου το σώμα.Άκουσα και από τους δύο το όνομα μου.Κρύα χέρια με αγκάλιασαν αμέσως θολά πρόσωπα γέμισαν το οπτικό πεδίο.Δύο θολά πρόσωπα που το σκοτάδι κάλυπτε ολοένα και πιο πολύ.

Παρελθόν.

Η καρδία μου χτυπούσε σαν τρελή βλέποντας τον Έντουαρντ γεμάτο αίματα στο λευκό πουκάμισο του ενώ τα χείλη του σταγόνες αίματος έσταζαν προς τον λαιμό του.Το βλέμμα μου στυλωμένο επάνω του,έσφιξα τα δάχτυλα μου μέσα στο ύφασμα του φορέματος μου.

"Έντουαρντ;"μια ανήσυχη γυναικεία φωνή μου απέσπασε την προσοχή γυρίζοντας να δω ποία ήτανε είδα την Μπέλλα.Τα μακρία καστανά μαλλιά της είχαν γεμίσει από πευκοβελόνες πρόσεξα πως ήτανε στην μια πλευρά είχε ακάλυπτω το ένα σημείο του λαιμού της και τότε τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα.Είχε μια δαγκωνιά αυτό σήμαινε πως..ΌΧΙ!!

Το μυαλό μου θόλωσε βλέποντας τους.Πως γινότανε;Η προφητεία που λέγανε στο δωμάτιο.Δεν μπορεί όχι.

Ο Έντουαρντ κάτι ήθελε από εκείνη και το πήρε,ήμουνα η ολοκλήρωση της κατάρας.Προσπάθησα να σηκωθώ με όλη μου την δύναμη ένιωσα ξαφνικά έναν σουβλερό πόνο να με κάνει να παραλήσω από πόνο.'Επιασα το στομάχι μου με το χέρι μου σκύβοντας το βλέμμα μου είδα το λευκό φόρεμα μου να είχε γεμίσει με αίμα.Τα μαλλιά μου έπεσαν μπροστά στο πρόσωπο.'Επρεπε να φύγω από εδώ.Έκανα ένα βήμα πίσω έχοντας το χέρι μου στην πληγή όσο και να υπέφερα έπρεπε να βρω την δύναμη να φύγω.

Χωρίς να κοιτάξω πίσω άρχιζα και έτρεχα μέσα στο δάσος,το φως την πανσελήνου έσπαγε το σκοτάδι.Το βλέμμα μου έψαχνε απελπισμένα μια έξοδο.

"Έλενα"το ουρλιαχτό έσπασε την ησυχία.Η ανάσα μου με κόπο έβγαινε μέσα από τα χείλη μου, ο ιδρώτας με τύλιξε μπροστά μου βρήκα ένα κενό σημείο ανάμεσα στα δέντρα,άρχιζα να τρέχω με περισσότερη ένταση.Φτάνοντας στο σημείο αντίκρισα το κενό μπροστά μου.

"Έλενα"η φωνή του πίσω μου ακούστηκε,η ανάσα του χαίδεψε την βάση του λαιμού μου.Σάστισα,ο φόβος με κατέβαλε.

Τι έπρεπε να διαλέξω;

Τον θάνατο η εκείνον που αγαπάω;