17ο Κεφάλαιο

17ο Κεφαλαιο

'Αναπαντεχω'

Μπελλα

Ενιωθα καθε μερος του μιαλου μου της λογικης μου να βρισκονται μαζι του στο Λονδινο αλλα κατι μου ελεγε οτι αυτο ηταν μοναχα μια φαντασιωση μου,μοναχα ενα ψεμα που προσπαθουσα να το κανω αληθεια.Ανοιξα τα ματια μου και ειδα που ημουν πραγματικα μαζι του ειμασταν σε ενα δασος τον ειδα που ερχοτανε μεσα απο τα πυνκα δεντρα αλλα κατι ειχε αλλαξει δεν ηταν μονος του.

Η Αλις.Ειπε μια φωνη μεσα μου.Την ειδα που ερχοτανε προς τα εμενα και ειδα και τον Ρομπερτ να ειναι ερχαιτε διπλα μου.Πηγα να φωναξω αλλα δεν η φωνη μου δεν ακουγοτανε.Τους ειδα τοτε.Η Αλις περασε απο μεσα μου.Ημουν αορατη...Ενα κυμα πανικου καλυψε το μιαλο μου.Γυρισα να τους.Ο Ρομπερτ αγκαλιασε την Αλις και ακουμπησε τα χειλη του επανω στα δικα της.

Τα δακρυα ο πονος το ψεμα η αδικια ολα μαζι στο κενο που ειχα στην καρδια μου επεσα μεσα στο απολυτο κενο εχοντας αυτα τα αισθηματα.Πηγα να τους χωρησω αλλα δεν τα καταφερνα οσο και να φωναζα οσο και να εκλαιγα δεν εβγαζε πουθενα.

<<Σ'αγαπω>>ο Ρομπερτ προφερε αυτη την λεξη με τοση αγαπη.Η Αλις τον αγκαλιασε σφιχτα και τοτε καταλαβα τι ηταν ολο αυτο οσο ειχε πλατη ο Ρομπερτ σε εμενα η Αλις μου χαμογελουσε με ενα θανασιμο ειρωνικο χαμογελο.Ολα ειχαν ξεκαθαρησει η Αλις δεν αγαπουσε τον Ρομπερτ αλλα ηθελε να μας χωρησει.

<<Οχχιιιιιιι...ειναι ενα ονειρο ενα ψεμα>>>τσιρηξα δυνατα.Σηκωθηκα αποτομα και κοιταξα γυρω μου οι αχτινες του ηλιου ειχαν κανει την ενφανηση τους μεσα απο το παραθυρο.Ο ιδρωτας κυλουσε σε ολο μου το σωμα ολες οι εικονες απο το ονειρο ειχαν γινει εμμονη μεσα στο μιαλο μου.Προσπαθησα να σηκωθω και να πεισω τον ιδιο μου τον ευατο οτι αυτο δεν θα συναιβενε ο Ρομπερτ με αγαπουσε αλλα....σκεφτηκα δεν μου εχει πει ακομα την λεξη "Σ'αγαπω".Για αλλη μια φορα την εδιωξα αυτη την σκεψη.

Ανοιξα τις κουρτινες και οι αχτινες μπηκαν στο δωματιο μου.Εκλεισα τα ματια μου και απολαυσα την ζεστη του ηλιου την γαληνη που ηθελα μετα απο αυτο που ειχα δει στο ονειρο σαν κατι να σημαινε αλλα η Αλις ποτε δεν θα με χωρηζε απο κατι που η ζωη μου ειχε πλεον γινει μια με την δικη του.

Το χτυπημα της πορτας με εκανε να ανοιξω την ματια μου και να χασω την ομορφη γαληνη μου.<<Μπελλα ξυπνησες?>>ο Καρλαιλ.Χωρις να του απαντησω βηματισα γρηγορα μπρος την πορτα και την ανοιξα.<<Μπαμπα>>επεσα σχεδον κλαιγοντας απο χαρα μεσα στην αγκαλια του.Με εσφιξε κοντα του και με φηλουσε σε ολο μου το προσωπο.Γελουσα με ενα αληθινο χαμογελο.

<<Καλως ηρθες μικρη μου>>μου ειπε με μια απαλη φωνη.Δεν τον αφησα απο κοντα μου ηθελα να τον νιωσω μετα απο καιρο μου ελειπε μια οικογενιακη αγκαλια.<<Σε ευχαρηστω μπαμπα>>με αφησε και εβαλε τα χερια του,στους ομους μου κοιτοντας με.Τα καστανα ματια του φωτηζαν απο ευτιχια.Η χαρα του ηταν ζωγραφηστι στο προσωπο του.

<<Εμαθα οτι ηρθες χθες?>>ζαρωσε απο περιεργεια το προσωπο του.

<<Ναι χθες ηρθα αλλα αυριο θα φυγω ηρθα μονο να σας δω>>ηρθα να ξεκαθαρησω πια τα ψεματα της Αλις.<<Γιατι δεν καθεσε και αλλες μερες ερχαισε και φευγεις>>μου χαμογελασε αδυναμα.<<Δεν μπορω μπαμπα πρεπει να γυρησω στι Λονδινο>>Μην σε αφησουν να σε πεισουν να μεινης Μπελλα εχεις δωσει μια υποσχεση.

<<Εχεις δικιο>>με αφησε και κοιταξε στο κενο σκεφτοντας.<<Μπαμπα αληθεια αν θα μπορουσα θα εμενα αλλα η καταστασεις δεν με αφηνουν>>του ειπα οσο πιο σταθερα μπορουσα δεν ηθελα να τον βλεπω να σταναχωριεται.Δεν το αντεχε η καρδια μου.

<<Μπελλα>>η φωνη της Αλις με διεκοψε απο τις σκεψεις μου.<<Α γεια σου Αλις>>Την χαιρετησα.Ειδα την ευτιχια στο προσωπο της.<<Λοιπον ετοιμασου και παμε βολτα στην παραλια οπως παλια>>ηταν ηδη ντυμενη με ενα αμανικο μπλε σκουρο χρωμα στην μπλουζα της και μια μαυρη φορμα.Κουνησα καταφατικα το κεφαλη μου και την ειδα που κατεβαινε τα σκαλια χαμογελοντας.

<<Σε αφηνω για να ετοιμαστεις μικρη μου>>με φηλισε απαλα στο μετοπω και πηγε προς το δωματιο.Μπηκα στο δωματιο κλειτοντας την πορτα πισω μου.Ειδα το κινητο μου στο κομοδιμο το χθεσηνο τηλεφωνα του Ρομπερτ με εκενα χθες να σηκωθω να φυγω απο εδω περα δεν ενιωθα να ανηκω εδω αλλα μαζι του.

Πηγα προς το κομοδινο και αρπαξα το κινητο πατησα τον αρηθμο του και επειτα το πληκτρο απαντησεις.Ο εικοφατηκος ηχος ακουστηκε απο την γραμμη.Οση ωρα χτυπουσε κοιτουσα εξω.Κατι μου ελεγε μεσα μου οτι αυτο δεν θα ειναι καλο.

<<Ναι?>>μια γυνεκεια φωνη ακουστηκε απο την γραμμη.Ολα γυρω μου κατερευσαν σαν ενα τοιχος απο τραπουλοχαρτα που το χαλουσανε.Ολα τα κομματια εσπαγαν ενα ενα μεσα μου ολα ραγισαν σε μια στιγμη οι αναμνησεις μαζι του οι τρυφερες στιγμες που ειχα περασει το βνραδυ ολα ειχαν γινει σταχτη.

<<Ναι?>>φωναξε η γυναικει φωνη.<<Ο Ρομπερτ?>>ρωτησα χωρις κανενα συναισθημα μεσα μου.<<Κοιματε θα ηθελες κατι?>>ρωτησε.Εκλεισα το κινητο μου.Δεν το πιστευα οτι απο εκει που εισαι γεματη ευτιχια μετα απο τοσο πονο επηστρεφεις ξανα πισω στα παλια.

Τι να εκανα τωρα?Καθε σημειο του σωματος μου ειχε παγωσει καθε κομματι που ειχε σπασει μεσα μου ειχαν εξαφανηστει.Ειναι ενα ψεμα Μπελλα κοιμασε ακομα........Ειναι ενα ονειρο.Ολα γυρηζαν μεσα στο μιαλο μου.

Ενιωθα στο στηθος μου να εχει μια τεραστια τρυπα που δεν εκλεινε τα ματια μου ειχα δακρυσει.Προσπαθησα να αντεξω ολο αυτο το πονο.Λυποθυμησα τοτε τα ματια εκλεισα αποτομα νομιζα οτι πεθανα ακουγα πρωτα το ονομα μου απο τα χειλη της αδερφης μου και μετα μια τσιρυδα.

Δεν αντεξα αλλο και τοτε βυθηστικα αποτομα σε ενα σκοταδι γεματο πονο.

****************************

<<Αχχχ....θεου μου Μπελλα>>καποιος εκλαιγε αλλα δεν ειχα την δυνατοτητα να καταλαβψ ποιος ηταν η μαλλον ποια.<<Μα τι επαθε?>>και αλλος ενας λυγμος.Σε μια στιγμη θυμηθηκα ολα αυτα δεν ειχα πεθανει ημουν......Στο Λονδινο η στην Ελλαδα το τηλεφωνημα ηταν ενα ονειρο η αληθινο.

Ενιωσα οτι μπορουσα να ανοιξω τα ματια μου.Τα ανοιγοκλεισα και ειδα μπροστα μου το προσωπο του μπαμπα μου.Γυρισα και ειδα την Αλις να ξεφυσα ανακουφισμενη με δακρυα στα ματια και πιο περα την Εσμι να κοιματε σε μια πολυθρονα.

<<Που βρισκομαι?>>η φωνη μου ακουγοτανε χαλια ειχε κλησει.<<Μην ανυσηχεις Μπελλα μου εισαι στο νοσοκομειο>>προσπαθησα να στιρηχτω στον αγκωνα μου. Η Αλις με βοηθησε να στιρηχτω πισω στα μαξηλαρια.<<Τι εγινε?>>την ρωτησα γεματη απορια.

<<Λυποθυμησες Μπελλα ο μπαμπας λεει οτι υπεστεςι μεγαλο σοκ και αυτο οδιγησε σε λυποθυμια>>Με χαιδεψε στο γαμουλο σπρωχνοντας πισω και μια τουφα απο τα καστανα μαλλια μου.<<Σοκ?>>ρωτησα κοιταξα στο κενο.Το τηλεφωνημα που το σηκωσε ενα κορητσι ολα ηταν μια ψευδαισθηση ο Ρομπερτ ποτε δεν ειχε νιωσει τιποτα για εμενα το μονο που ηθελε ηταν να με κανει δικια του και υστερα να φυγει.

<<Αλις ποσες ωρες ημουν λυποθημει>>

<<Σχεδον ενα εικοση τρετραωρο>>ειπε αφωνη.<<Δηλαδη ειναι Κυριακη τωρα?>>πεταχτηκα απο τα μαξηλαρια.<<Ναι.....Μπελλα->>στραφηκα να την κοιταξω.<<Αλις δεν μπορω->>με διεκοψε.

<<Το ξερω αυτο Μπελλα ουτε εγω απλως σε παρακαλω δωσε μου σητν σωστη στηγμη να σου τα πω ολα γλυκια μου>>Εσφιξε το χερι της μεσα στο δικο μου.Κουνησα αδυναμα το κεφαλη μου.

<<Ενταξει μην νιαζεσαι για αυτο πια...σημασια εχεις οτι κανουμε μια αρχη>>Και ενα ασχημο τελος σε ενα καλοστημενο ψεμα του Ρομπερτ.

<<Φαινεσαι κουρασμενη>>την κοιταξα καλυτερα αλλαζοντας αμεσως θεμα αποφευγοντας το ψεμα που θα κατεληγε σε πονο.

<<Δεν κουνηθηκα απο εδω μεχρη να ξυπνουσες μπροστα στα ματια μου επεσες ......ξαφνηκα λυποθυμη δεν ξερεις τι περασε απο το μιαλο μου εκεινη την στιγμη>>ειχε ζαρωσει απο φοβο.

<<Κατι τετοια τα κανω>>γελασα.Σηκωσε το βλεμμα της και μου χαμογελασε.<<Το ξερεις ποσο πολυ σε αγαπω Μπελλα αλλα ολα τα->>

<<Μην μηλισεις αλλο για αυτο Αλις οταν ερθει η στιγμη θα μου πεις σωστα?>>δεν θα τα παραταγα αμεσως.<<Ναι σου το υποσχομαι μικρη μου>>Μειναμε σιωπηλες για μια στιγμη.

<<Μπελλα εχω να σου πω και ενα νεο>>αναστεναξα με κοπο.<<Ριχτο>>δαγκωσε το κατω χειλος της.

<<Να ο Τζασπερ .......εεε..καλεσε τον......Ρομπερτ εχει ερθει πριν απο δυο ωρες και τωρα ειναι στο δρομο->>καθε μερος του μιαλο μου θολοσε.

<<Τι πως μπορεσες Αλις.....σου εχω πει οτι->>

<<Μπελλα ο Τζασπερ εχει μαλωσει με τον Ρομπερτ και τον καλεσε να βρουν μια λυση οπως εμεις>>Ειπε η Αλις διακοπτοντας με απο το ξεσπασμα.<<Δεν με νιαζει αν εχει μαλωσει η οχι εγω->> Η πορτα με διεκοψε ανοιγοντα την και ειδα τον Τζασπερ να μπανει.....και απο πισω ο Ρομπερτ εσφηξα σε μπουνιες τα σεντονια μεσα στις χουφτες μου.

<<Επιτελους ξυπνησες>>αναφωνησε ο Τζασπερ πηγαινοντας διπλα στην Αλις.Ο Ρομπερτ με κοιταξε με εναν τρομο στα ματια και παραληλα με εναν ποθο.Προσπαθησα να μην τον κοιταω αλλα τα πρασινα ματια του με ειχαν μαγνητισει.Μπελλα θυμησου οτι ολα αυτα ηταν ενα μεγαλο ψεμα.<<Παω....>>Σηκωθηκε η Αλις κοιταζοντας τον Τζασπερ.

<<Ελα μαζι μου Τζασπερ θελω να παμε στο->>βηματισε προς την πορτα και την εκλεισε.

Δεν τον κοιταξα στεκοτανε απεναντη μου.<<Δεν θα πεις κατι?>>μου ψυθηρισε.Μην του μηλισεις Μπελλα δεν αξηζει τιποτα απο αυτα που νιωθεις για αυτον.

Κοιταξα στο κενο.Τα βηματα του ακουστηκαν στο σιωπηλο δωματιο.<<Μπελλα>>Καθησε διπλα στο κρεβατη μου.<<Δεν θελω να σε ακουσω και ουτε->>υγρασια θολοσε την ματια μου.

<<Το ξερω οτι χθες πηρες τηλεφωνο>>το ελεγε ετσι απλα χωρις καμια ενοχη στη φωνη του.

<<Μια μερα ελειψα και εσυ πηγες με->>

<<Δεν εγινε αυτο που φανταζεσαι Μπελλα η Ροζαλι ειναι η ξαδερφη μου και οταν κοιμομουνα το σηκωσε>>ειχε μεγαλο θρασσος να μου ριχνει το ενα ψεμα μετα το αλλο.

<<Δεν ξερω τι να πηστεψω πια απο εσενα>>του φωναξα βγαζοντας ολη την οργη που ενιωθα για αυτον.Καθε αγαπη που ενιωθα ειχε χαθει ημουν ενα κουφαρι που μεσα του δεν ειχε τιποτα.

<<Μπελλα μωρο αληθεια σου λεω>>απο την αναγκη του χωρησμου μας με αγκαλιασε σφιχτα.Τον εσπρωξα κοιτοντας τον στα ματια γεματη οργη.<<Εκανα μεγαλο λαθος που ημουν μαζι του αλλα το καταλαβα πια και πηρα το μαθημα μου μην τολμησεις να με ξανα ενοχλησεις>>του ειπα με παγωμενη φωνη.

Τα λογια μου ακουστηκαν αποφασηστικα και ψυχρα.<<Μπελλα.....δε ξερεις τι λες->>

<<Ξερω πολυ καλα τι λεω Μεσιεν>>ειπα το επιθετο του οπως τον ελεγα παλια.Ημουν ξανα η ιδια Μπελλα οπως παλια που μισουσε τον Μεσιεν.

<<Μπελλα->>προσπαθουσε να ξεκαθαρησει τι ειχε συνβει.<<Φυγε και μην με ξανα πλησιασεις δεν ειμαι σαν τις αλλες που πηγαινεις δυχτηχως δεν ειμαι η καταλληλη για εσενα Μεσιεν>>ολα αυτα εβγαινα απο μεσα μου.Σαν ο χρονος ειχε γυρισει πισω ξανα πισω εκει που ημουν καποτε η παλια Μπελλα.

<<Αυτο θες?>>ρωτησε εξοργησμενος.<<Ναι>>του ειπα ξερα με κοιταξε στα ματια με μισος ηξερα καλα οτι ο Ρομπερτ που μου ειχε δειξη ειχε διαγραφτει και μπροστα μου ειχα τον παλιο Ρομπερτ Μεσιεν.<<Οπως θες Μπελλα...τα καταστρεψες ολα με εκανες->>

<<Αυτο που ισουν Μεσιεν>>του ειπα ψυχρα.Σηκωθηκε απο τη διπλα μου και εκανε μερηκα βηματα σταματησε στην πορτα.Γυρισε και με κοιταξε.

<<Αν ξανα συναντηθουμε στο Λονδινο να ξερεις οτι δεν θα ειμαι αυτος που γνωρησες>>

Εκλεισε την πορτα με δυναμη πισω του.Ολα ειχαν διαλυθει ολες οι στιγμες που ειχα περασει η στιγμη στο αεροδρομιο ειχαν σβησει.Τωρα πια ηξερα οτι ειχα κανει ενα μεγαλο λαθος χωρις να σκεφτομαι τις συνεπειες.

Καθε αποφαση ειχε και ενα τημημα το δικο μου τιμημα να δωσω ενα τελος σε μια σχεση που δεν ειχε μελλον.

Τα δακρυα κυλισαν στα ματια μου.Οταν θα πηγαινα στο Λονδινο ολα πια θα ηταν οπως πριν.Ο Μεσιεν ο κυνηγος και εγω το θηραμα του.