7ο Κεφάλαιο

7ο Κεφαλαιο

'Παρελθον'

Μπελλα

Ενιωθα μουδιασμενο το σωμα μου καθε μελος του σωματος μου δεν κουνιοτανε σαν να ημουν νεκρη.Ανοιξα τα βλεφαρα μου για να δω που βρικομουνα.<<Ειναι ενα ονειρο>>ψυθηρισα στον ευατο μου.<<Μοναχα ενα ονειρο>>εβαλα δυναμη στο αγκωμα μου και κοιταξα στο δωματιο οπου με ειχε φερει. 

Ηταν σχετικα μεγαλο αλλα και ευχωρο οι τοιχοι ηταν στις αποχρωσεις του ασπρου.Το κρεβατη ηταν κολημενο στο τοιχο οπου ο τοιχος ηταν με πετρα ο μισος.Ανασηκωθηκα ημουν με τα εσωρουχα.Τυλιξα το σεντονι γυρω μου και σηκωθηκα. 

Περπατησα στο δωματιο ειδα μια φωτογραφια οπου ηταν αναποδιγιρησμενη.Την σηκωσα και ειδα μια κοπελα με καστανα ματια και καστανοξανθον μαλλι απο κατω εγραφε μια ημερομινια, 

"22-5-08"Καθησα στο κρεβατη κρατωντας την κορνιζα στα χερια μου. 

Μα ποια ειναι αυτη?Αναρωτηθηκα αμεσως η περιεργεια με τυλιξε γυρω της.Αφησα την φωτογραφια στην θεση της και κοιταξα το υπολοιπο δωματιο στο βαθος ειχε μια ντουλαπα.Δαγκωσα το κατω χειλος μου.Πλησιασα την ντουλαπα και εκει που παω να την ακοιξω ακουω τα βηματα του Ρομπερτ,γρηγορα πηγα προς το κρεβατη και καθησα με το σεντονι τυλιγμενο γυρω μου. 

Η πορτα ανοιξε και ο Ρομπερτ ενφανηστικε φορουσε μια φορμα μονο και στο στηθος διαγραφοντουσαν οι γραμμες απο τους κοιλιακους.Ξεροκαταπια.Η ανασα μου επυταχυνε και η καρδια μου χτυπησε με γρηγορα. 

<<Καλημερα>>ακουγοτανε πιο χαρουμενος η ηταν η φαντασια μου?<<Καλημερα...εεε..μολις τωρα θα ετοιμαζομουνα να φυγω σημερα εχω να παω και στην σχολη>>Σηκωθηκα χωρις να να τον κοιταξω στα ματια πηρα το φορεμα μου και τις γοβες. 

<<Θελεις βοηθεια>>προσφερθηκε δινοντας μου το φορεμα.Κοιταξα στο πατωμα.<<Σε ευχαρηστω>>του ειπα ευγενηκα.Μα τι εκανα?Καθομουνα και μηλουσα με τον Ρομπερτ.<<Συνγωμη αλλα καλητερα να μην σε ενοχλω>>τον προσπερασα αλλα με επιασε απο τον αγκωνα και με σταματησε. 

<<Μην φυγεις>>ανοξα τα ματια μου διαπλατα.Το αιμα παγωσε κατω απο το δερμα μου.Εμεινα σιωπηλι.Ειχα δυο επιλογες να καθησω και να τον βλεπω πληγωμενο η να φυγω και να ξεχασω τι ειχε γινει εχθες.Ημουν αναμεσα σε δυο επιλογες και οι δυο εντελως ηταν ενα λαθος. 

<<Μα χθες μου ειπες->> 

<<Δεν με ενδιαφερει τι ειπα χθες κατσε σε παρακαλω.....>>με διεκοψε με εσπρωξε προς τα πισω και βρεθηκαμε προσωπο με προσωπο. 

Κουνησα μπερδεμενη το κεφαλη μου.<<Δεν μπορω οι γονεις μου θα ανυσηχισουν και η->>εψαχνα διαφορες δικαιολογιες για να ξεφυγω απο το ιδιο μου το ψεμα που του ειχα πει. 

<<Τους εχω ενημερωσει οτι θα καθησεις σπιτι μου>>εμεινα με ανοιχτο το στομα. 

<<Τι ειπες?>>εκανα πισω κρατοντας το σεντονι στα χερια μου. 

<<Τους πηρα χθες τηλεφονω για να ξερουν οτι θα εισαι εδω και τους ειπα οτι θα καθησεις σημερα εδω>> 

<<Δεν γινεται αυτο>>ενιωθα οτι πραγματι ηταν ενα ονειρο ο Μεσιεν ειχε αλλαξει μεσα σε μια νυχτα γιατι ολο αυτο? 

<<Γιατι δεν γινεται αυτο Μπελλα φοβασαι να εισαι μαζι μου>>σταρωσε τα χερια του στο στηθος του.Το χαμογελο του προδιδε οτι κατι θα εκανε. 

<<Φυσηκα και δεν σε φοβαμαι απλως->> 

<<Απλως τι,Μπελλα?>>με εκανε να θελω να εικραγω. 

<<Δεν θελω να καθησω αυτο ειναι ολο και θα σε παρακαλεσω να με αφησει μονη για να ντυθω>>του φωναξα εξαγριωμενη. 

<<Θες να σε ντυσω εγω?>>Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες μα τι επαιζε τωρα το παιχνηδι του?Τι ηθελε να κανω εγω μαζι του.Κοιταξα το κρεβατη και μετα αυτον και μετα ξανα το ιδιο.Το μιαλο μου ειχε σταματησει να λειτουργη. 

Εσφιξα το σεντονι ακομα πιο πολυ γυρω μου.<<Οχι σε ευχαρηστω>>του χαμογελασα θυμωμενα.<<Καλα τοτε οπως θες>>με πλησιασε με απειλικο υφος. 

<<Τρελος εισαι?>>του φωναξα εκανα πισω αλλα κολλησα στο τοιχο.Εβαλε τα χερια του στον τοιχο εμποδιζοντας με τον χωρο,κολησε το σωμα του επανω του.Με το ενα μου χερι εσφιγκα το σεντονι και με τον αλλο προσπαθουσα να φυγω αλλοα δεν οφελουσε σε τιποτα ολο αυτο. 

<<Θα μου πεις οτι με αγαπας?>>φωναξε...ειχε χασει την διαθεση του.Κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου.<<Σου ειπα οτι δεν νιωθω τιποτα για εσενα Μεσιεν>>του φωναξα.Ελεγα ψεματα σε κατι που ηταν αλιθηνο απο την πρωτη στιγμη που τον ειχα δει ακριβως πριν απο ενα μηνα,στο αεροπλανο. 

<<Δεν σε πιστευω Μπελλα>>αρπαξε το πιγουνι μου και το σηκωσε απαιτωντας να τον κοιταξω.Μην του το πεις Μπελλα ειναι ενα σχεδιο του.Μην του το πεις πολεμα εναντια στα αισθηματα σου.<<Να το πιστεψεις...σου ειπα οτι δεν νιωθω τιποτα για εσενα παραμονο μισος μισος.....>>του φωναξα.Τα ματια του λαμπανε απο θυμο. 

<<Δεν λες αληθεια>>επεμενε μου ψυθηρισε.Πλησιασε τα χειλη του κοντα στα δικα μου. 

<<Ειναι αληθεια σου λεω αυτο που νιωθω δεν ειχε πιστει ακομα?>>εκανα πισω αλλα με αρπαξε απο την μεσι.Ηταν τοσο εγωιστης που δεν ηθελε να πιστει οτι δε τον αγαπουσα.Καθε ψεμα μου με κατεκλιε προς το γκρεμο οπου θα βυθιζομουνα. 

<<Ασε με>>του φωναξα με κολησε επανω του κα τα χειλη του κολησαν βιαια επανω στα δικα μου.Δεν ανταποκριθηκα.Με πιεζε να του πω την ενιωθα για αυτον και του ελεγα την αληθεια πως θα αντιδρουσε.Γιατι επεμενε τοσο πολυ να του πω οτι τον αγαπω.Προσπαθησα τον σπρωξω αλλα δεν κουνηθικε καν.Μην υποκειψεις.Μην υποκηψεις Μπελλα. 

Η καρδια μου ομως ελεγε το αντιθετο τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και αφεθηκα στο φιλι του. 

Δεν θυμομουνα και πολλα απο αυτα που ειχαν γινει το μονο που ανταποκριθηκα στο φιλι του Ρομπερτ και επειτα τον ειχα σπρωξει και τον ειχα χαστοκισει.Παρολου που ενιωθα κατι το διαφοερετικο για αυτον εκεινη την στιγμη ενιωθα να πνιγομουνα.... 

Μια φωτογραφια μια τα ψεματα η προδωσια?Ολα αυτα καπου θα εβγαζαν...αλλα που Μπελλα που? 

Περπατουσα ως στο σπιτι με τα χερια τυλιγμενα γυρω μου το κρυο που εκανε αυτη την στιγμη δεν ειχε καμια σχεση με αυτο που ενιωθα τωρα ολα ειχαν παγωσει μεσα μου.Ολα! 

Τα δακρυα εκαναν την ενφανησι τους στα ματια μου. 

Εφτασα στο σπιτι αλλα δεν ειχα το θαρρος να μπω.Φαινομουν σαν φτηνη σαν να ειχα παει στο Μεσιεν μονο για παρηγορια οπου αυτη η παρηγορια θα εφτανε στο σεχ. 

Καθησα στα παγωμενα σκαλια.Καθε σημειο του σωματος μου ειχε παγωσει σαν να ημουν νεκρη.Αναλυσα καθε στιγμη απο αυτο που πηγα να κανω σημερα το πρωι.Το θυμομουνα. 

Γυρισα τον χρονο πισω. 

Τον εσπρωξα με ολη μου την δυναμη και κοπανησε επανω στον τοιχο χτυπωντας το κεφαλη του.Αυτο που δεν θα ξεχνουσαν ποτε ηταν το πως με κοιταξε μετα απο αυτο που ειχα κανει. 

Αυτο το ειρωνικο χαμογελο στα χειλη του που τοσο μισουσα ειχε κανει την ενφανιση του.Ολα αυτα που ειχα γινει χθες το βραδυ ειχαν μετατραπη σε σταχτη.Που την επερνα μακρια το μισος. 

<<Εισαι ενας....ενας......βλακας Μεσιεν σε απεχθανομαι->>του φωναξα με μισος. 

<<Και εγω το ιδιο Σουαν και ξεχνα ολες αυτες τις βλακιες που ελεγα τελικα ειχε δικιο η Ελιζα>>που κολουσε η Ελιζα σε ολο αυτο. 

<<Τι εννοεις?>>του φωναξα ακομα πιο πολυ θα ειχα ακουστη μεχρι εξω αλλα δεν νιαζομουνα για αυτο σε τι ειχε δικο η Ελιζα Μορ. 

Οι ακρες των χειλιον του ανεβηκαν προς τα πανω σχηματιζοντας αυτο το χαμογελο. 

<<Οτι εισαι μια μιξο παρθενα που δεν τολμαει να κανει->> 

<<Σταματα....σταματα και εσυ ποιος εισαι που με κρινεις εεε..ποιος τουλαχιστον εδειχνα αυτο που απεχθανομουνα ενω εσυ ησουν ενα δειλος Μεσιεν ενας δειλος γυναικας που στο μιαλο του το εχει μονο->>Αποτομα το χερι του επεσε επανω στο μαγουλο μου. 

Ακομα ενιωθα αυτο το τσουξιμο στην καρδια μου αυτη την πληγη που ανοιξε που με εκανε να μην τον κοιταω πια στα ματια.Ειχα δει πραγματικα ποιος ηταν.Ενα τερας που τολμοισε να με χαστουκισει.Απο τα νευρα του.Ημουν συγουρη οτι ηξερε οτι ειχα δικιο και ο εγωισμος του δεν τον αφηνε να το παραδεχτη. 

Εβαλα τα χερια μου καλυβοντας το προσωπο μου.Οι εικονες ηρθαν στο μιαλο μου ξανα και ξανα το προσωπο του Μεσιεν. 

Κρατουσα το κοκκινο μαγουλο μου ο πονος στο μαγουλο μου με πονουσε δεν τον ενιωθα καν ειχε μουδιασει...!!!Σηκωσα το βλεμμα μου και αντικρισα τον.....το Τερας. 

Πηρα γρηγορα τα ρουχα μου και χωρις καν να του μιλησω ειχα φυγει απο την κολαση μου.Ο πονος με ειχε κατακλυσει. 

<<Μπελλα..Μπελλα>>φωναζε στα τρελος.Δεν του εδινα σημασια προχωρουσα προς το μπανιο.Με γρηγορα βηματα ειχα μπει μεσα και εκλεισα την πορτα.Χτυπουσε δυνατα την πορτα ηταν ικανος να την σπασει. 

<<Μπελλα ανοιξε μου.....σε παρακαλω......σε παρακαλω....δεν το ηθελα να το κανω ημουν επανω στο θυμο μου....Μπελλα....μωρο μου....>>εκλεισα τα αυτια μου με τις παλαμες μου.Οχι οχι δεν το εκανε αυτο Μπελλα δεν το εκανε δεν σε χτυπησε. 

Ολα ηταν ενα ψεμα μια ψευδεστιση η χθεσινη νυχτα δεν ειχε γινει ποτε...Ποτε.Χτυπουσε ακομα.Πεταξα οσο πιο γρηγορα μπορουσα το σεντονι γυρω μου ετρεμα ολοκληρη ποτε δεν με ειχε ακουμπησει κανεις ουτε καν οι γονεις μου. 

Ακουμπησε αυτος ομως.....!!!Το στομαχι μου ειχε δεθει σε κομπο....ενιωθα οτι θα εκανα εμετο...!!!Πηγα προς την τουαλετα και εκανα εμετο....Το σωμα μου ηταν αδυναμο σαν να με ειχαν χτυπησει πραγματη.Ο Μεσιεν φωναζε ακομα. 

Ο εμετος τελειωσε και εβαλα το χερι μου στο κεφαλη μου.Ζαλιζομουνα.Σηκωθηκα με κοπο απο το πατωμα και φορεσα το φορεμα.Το σιχαινομουνα και αυτο μου θυμιζε την νυχτα αυτη. 

Ξεκλειδωσα την πορτα και τον αντικρισα τα ματια του ειχα κοκκινησει απο τα δακρυα επαιρνε βαθιες ανασες.Δεν μηλισε κανεις. 

<<Μην ξανατολμησεις να με ξανα ενοχλησεις.......Μεσιεν ποτε ξανα....Σε μισω και να το ξερεις αυτο.Σε μισω>>εφυγα με αργα βηματα δεν τον ενιωσα να με ακολουθη. 

Οχι Μπελλα μην τον συνχωρεσεις....Οχι. 

Βγηκα απο το σπιτι του και περπατησα χωρις να εχω καμια αισθηση το τι γινοτανε γυρω μου.Το μονο που ειχα καταλαβει ηταν οτι ημουν σε αθλια ψυχολογικη κατασταση.Το μονο που καταλαβα ηταν το κρυο και οτι ημουν εξω απο το σπιτι καθησμενη στα σκαλια. 

Τα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα μου.Το κρυο δυναμωνε.Ακουσα καποιον να μου λεει κατι αλλα δεν καταλαβαινα τι.Σηκωσα το κεφαλη μου. 

Ειδα τον τελευταιο ανθρωπο που νομιζα οτι θα εβλεπα.Ο Γουιλ με ανυσηχο βλεμμα με κοιτοσυσε το ματι του επεσε επανω στο μαγουλο μου.Ειχα την αναγκη να του πω ολα αυτα.<<Γουιλ>>ψυθηρισα με ραγισμενη φωνη. 

Σηκωθηκα και παραπατησα με αγκαλιασε αυτοματως εκει κατερρευσα κλαιγοντας μεσα στην ζεστη αγκαλια του,που εψαχνα εδω και καιρο.