4ο Κεφάλαιο

4ο Κεφαλαιο

'Η Συναντηση'

Μπελλα

<<Αλις δεν νομηζω πως αυτα τα ρουχα θα ειναι καταλληλα για την σχολη;>>κοιταξα γεματη δυσπιστια στα ρουχα που ηταν ακουμπησμενα στο μεγαλο κρεβατη μου.Η Αλις καθοτανε στην ακρη του κραβατιου μου με ενα χαμογελο να φωτηζει το χλομο προσωπο της.Εκανα ενα βημα προς τα ρουχα και τα εριξα αλλη μια ματια.To μπλε σκουρο χρωμα του φορεματος ηταν ενα απο τα αγαπημενα μου χρωματα αλλα παντοτε προσπαθουσα να το αποφευγω γιατι μου θυμηζε τον Ρομπερτ. 

<<Θα το φορεσεις Μπελλα ξερεις ποσο καιρο εψαχνα το καταλληλο φορεμα για εσενα ειναι και το αγαπημενο σου χρωμα θα το φορεσεις και δεν ακους αντηρησεις>>σηκωθηκε αποφασηστηκα απο την θεση της και πηρε το φορεμα στα χερια χτυπωντας το με δυναμη επανω στο στηθος μου. 

Αφησα ενα γρυλισμα να βγει μεσα απο τα χειλη μου. 

<< Δεν θα περασει ξανα το δικο σου>>ειπα σφικοντας τα δοντια μου.Μου χαμογελασε και ενφανηστηκε μια σειρα απο καταλευκα δοντια. 

<<Θα σε περημενω εξω αν αργησεις θα ερθω να σε ντυσω με το ζορι>>η απειλητικη της φωνη προδηδε το χιομορ της.Πηγε ως την πορτα με χορευτηκα βηματα και την ανοιξε εριξε αλλη μια ματια πισω της κοιτοντας μια εμενα μια το φορεμα και εφυγε κλεινοντας την πορτα πισω της. 

Ακουμπησα το φορεμα επανω στο κρεβατη και αρχηζα να βγαζω τα ρουχα ξεροντας οτι η τρελη αδερφη μου θα βρισκοτανε εξω απο την πορτα περημενοντας με. 

******************* 

Κατεβηκα τα τελευταια σκαλοπατια που οδηγουσαν προς την εξοδο.Το βλεμμα μου επεσε στο καθρεφτη που ειχαν βαλει στο εισογιο του καινουργιου μας σπιτιου.Μεσα μου ενιωσα ενα καινουγιο κομματη που το υποδεχοτανε η ραγισμενη μου καρδια.Ο γκρι σκουφος σε συνδιασμο με το γκρι παλτο που φορουσα με εκανε μια αλλη Μπελλα που δεν ηξερα. 

Η ευτιχια ανθησε μεσα μου κανοντας με να παρω δυναμη για το τι θα ακολουθησει στην σχολη βλεποντας τον Ροπερτ.Ειχε μπλεξει απο την στιγμη που ειχα φυγει απο την ζωη του.Θεωρουσα τον ευατο μου υπευθυνο για την κατασταση που ηταν ο Ρομπερτ θα εκανα τα αδυνατα δυνατα για να τον βγαλω απο την κολαση του. 

Το αγγιγμα της Αλις επανω στον ομο μου με ξυπνησε απο τις σκεψεις μου. 

<<Μπελλα τι κοιταζεσαι τοση ωρα στον καθρεφτη κουνησου θα αργησουμε>>με τραβηξε απο το χερι και βγηκαμε εξω απο το σπιτι.Ο καιρος φανερωνε την καταιγηδα που σε λιγο θα ξεσπουσε,ο κρυος αερας χαιδευε απαλα το προσωπο μου κανοντας με να ανατριχιασω σε ολο το σωμα. 

Εισεπνευσα μια δοση καθαρου αερα και βηματησα προς το αυτοκινητο της Αλις. 

Η Αλις κοιτουσε γεματη ενθουσιασμο στο βλεμμα της για την καινουργια της Μερσεντες που ειχε αγορασει πριν λιγους μηνες. 

<<Δεν ειναι τελεια;>>αναφωνησα με ενα τονο ενθουσιασμου στην φωνη της. 

<<Ειναι πολυ ωραια Αλις>>γυρισε και το βλεμμα της αλλαξε αποτομα και εγινε σχεδον αγριεμενο. 

<<Μονο αυτο εχεις να πεις;>>ρωτησε κατσοφιασμενη. 

<<Ναι>>ανασηκωσα αδιαφορα τους ομους μου και πρωχορησα προς την μερια του συνοδηγου. 

<<Θα μου το πληρωσεις Μπελλα Σουαν>>ενα χαχανητο ξεφυγε μεσα απο τα χειλη μου και ανοιξα την πορτα και μπηκα μεσα αγνοωντας την απειλη της.Δεν ειπε τιποτα ανοιξε και αυτη την πορτα και μπηκε μεσα. 

<<Απορω γιατι δεν σε εντυπωσιαζει το καινουργιο μου αυτοκηνιτο,Μπελλα;>>γυρισε το κεφαλη της και το βλεμμα της συναντησε το δικο μου. 

<<Δεν ειναι αυτο Αλις ειναι τελεια......η Μερσεντες...ευχαρηστημενη τωρα;>>αναστεναξα κουρασμενη το χαμογελο εκανε την ενφανηση του στα χειλη της σπαζοντας τον θυμο που ειχε προηγουμενος. 

<<Τωρα ναι>>εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο μαγουλο μου και ξεκηνισε για την σχολη. 

Ετριψα τα χερια μου νευρηκα και κοιταξα εξω απο τζαμη.Τι θα μπορουσε να συνβει οταν θα με εβλεπε με ολη αυτη την αλλαγη επανω μου; 

******************* 

Το αυτοκινητο σταματησε ακριβως στην μεσι της πλατειας οπου ολοι ειχαν μαζευτη για την την δυσκολη ημερα που ερχοτανε.Ανοιξα την πορτα και βγηκα εξω απο το αυτοκινητο.Εκανα ενα δειλο βημα και ανεβηκα το πεζοδρομιο.Πισω μου ακουσα το κλεισημο της πορτας.Εβαλ την τσαντα στο δεξη μου ομο και γυρισα ξανα προς το αυτοκινητο.Η Αλις κατεβασε το τζαμη και εσκυψε να με δει. 

<<Μην αντιδρασεις οταν τον δεις>>μου ψυθηρισε χαμηλωφονα.Μακαρι να μην με μισουσε για αυτο που του ειχα κανει,μακαρι οταν τον εβλεπα τα θαμενα αισθηματα μου να μην αναγενηθουν να μεινουν για παντα κρυμμενα στα βαθυ της καρδιας μου. 

<<Μην ανυσηχεις ξερω τι θα κανω>>την απαντησα.Κουνησε καταφατικα το κεφαλη και ανεβασε το τζαμη.Η μηχανη αναψε και ξεκηνισε για να φυγει.Αφησα το σφιγμενο μου σωμα να χαλαρωσει και γυρησα προς την πλατεια.Ανεβηκα τα σκαλια με σταθερα βηματα εχοντας το βλεμμα μου στυλομενο σε καθε γωνια της πλατειας. 

<<Μπελλα;>>ακουσα μια φωνη πισω μου γεματη απορια.Στραφηκα να κοιταξω να δω ποιος ηταν και δεν πιστευα στα ματια μου ο Γουιλιαμ ηταν μπροστα μου χωρις κανενα σημαδη αλλαγης επανω του. 

<<Γουιλ>>αναφωνησα χαρουμενη και επεσα ετρεξα να τον αγκαλιασω.Ανταπεδωσε την αγκαλια και στηριξε τα χερια του στους ομους μου.Φαινοτανε εκπληκτος που με ειχε δει.Ενας χρονος ειχε περασει απο την τελευταια συναντηση μας στην Ελλαδα. 

<<Τι κανεις εσυ εδω;>>καταφερε να πει μετα απο μερηκα λεπτα κοιτοντας με. 

<<Αποφασησα να συνεχησω τις σπουδες μου τοσο κοπο ειχα κανει να φτασω ως εδω>>Χαμηλωσα το βλεμμα μου κοιτοντας στο κενο.Εσφηξα τα χερια μου σε μπουνιες αλλο ενα ψεμα που δικαιολογουσε την παρουσια μου εδω. 

<<Πολυ χαιρομαι που θα εισαι εδω μου ελειψες πολυ>>με αγκαλιασε για αλλη μια φορα τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του.Τοτε ολα αλλαξαν μεσα μου ειδα τον Ρομπερτ που στεκοτανε στις σκαλες κοιτωντας τον Γουιλ και εμενα γεματος φθονο στο βλεμμα του.Δεν ηξερα πως να αντιδρασω. 

Η φωνη της Αλις ακουστηκε μεσα στο μυαλο μου."Μην αντιδρασεις οταν τον δεις"Μα πως ξεροντας οτι με μισει.Εκλεισα τα βλεφαρα μου και εσπρωξα τον Γουιλ.Ειχα μετανιωσει που τον ειχα αφησει. 

<<Τι επαθες Μπελλα εισαι λες και εχεις δει φαντασμα>>Και ομως ετσι ηταν εβλεπα ολο του τον πονο σε αυτο το βλεμμα.Ενα γιατι θα σχηματηζε μεσα του. 

<<Οχι...οχι ειμαι ενταξει Γουιλ με συνχωρεις αλλα πρεπει να δω καποιον;>>η ερωτηση πηγαινω στον ευατο μου.Τι εκανα θα πηγαινα να μηλισω στον Ρομπερτ μετα απο ενα χρονο χωρις ουτε ενα μυνημα η μια συναντηση;Αυτο δεν θα εβγαινε σε καλο αλλα αντηθετος σε κατι ασχημο που θα χειροτερευε τα πραγματα αναμεσα μας.

Η φωνη της λογικης μεσα μου φωναζε να μην το κανω αλλα η καρδια μου δεν ελεγε να υποκουσει.Βηματησα προς το μερος του.Προσεξα οτι εσφηξε τα χερια του σε μπουνιες συνγκρατουσε την οργη του που ειχε για εμενα. 

Σταματησα λιγα εκατοστα μακρια του.Δεν ηξερα τι να του πω ηθελα τοσα πολλα να φωναξω να του πω οτι τον αγαπαω ακομα αλλα καταστρεφει τον ευατο με τις ουσιες που παιρνει. 

Κατω απο τα πρασινα ματια του διεκρινα δυο μαυρους κυκλους σαν να εχει να κοιμηθει μερες.Ηθελα τοσο πολυ να σηκωσω το χερι μου και να χαιδεψω το προσωπο του να νιωσω τα βελουδηνα χειλη του επανω στα δικα μου. 

Κρατησα τα χερια μου διπλα στα πλευτρα μου.<<Η παρουσια σου Μπελλα προκαλει πολλες εντυπωσεις στο Μπερμηχαν αλλα οχι σε εμενα>>ο τονος την φωνης του ηταν σκοτεινος.Μου μηλουσε σαν να ημουν μια...Πορνη!!!Αυτο δεν εβγαζε πουθενα ηξερε καλα την καθε σκεψη μου που ηξερε ακομα και το αδυνατο σημειο της καρδια μου. 

<<Ναι το παρατηρησα φαινεται οτι ειναι ολα οπως τα αφησα>>η ψυχρη μασκα του εσπασε για μια στιγμη χτυπησα ενα σημειο που δεν ειχε κλειση.Ηθελε να με πληγωσει;Θα τον πληγωνα με το ιδιο νομισμα. 

<<Πραγματι ετσι ειναι Μπελλα αλλα μην ξεχνας->>ανεβηκε τα σκαλια με απελητικα βηματα και το σωμα του κολησε επανω στο δικο μου.Ακομα ενιωθα τον ποθο που ειχαν για αυτον πριν ενα χρονο. 

<<-Οτι αφησες μερηκα θεματα στην μεσι που πρεπει να λυθουν γλυκια μου>>το δαχτυλο του περασε ξυστα απο τα χειλη μου.Κολησα ακομα πιο πολυ τα χερια μου στα πλευρα μου. 

<<Δεν εχω τιποτα να πω με εσενα οτι ηταν αυτο που ειπα ηταν πριν ενα χρονο τωρα εχω αλλαξει και δεν προκεται να μπλεξω μαζι σου>>ακουσα την ιδια μου την φωνη να τρεμει σε καθε λεξη που ξεστομουσα απο τα χειλη μου. 

Γυρισα για να φυγω αλλα το χερι του σφιχτηκε γυρω απο τον καρπο μου με γυρισε βιαια προς το μερος του οπου τα προσωπα μας απειχαν μερηκα εκατοστα. 

<<Δεν εχεις αλλαξει Μπελλα το λες αυτο για να αποφυγεις την αληθεια,ξερουμε και οι δυο καλα το ποιος εκανε το λαθος δεν θα σε αφησω να ξεφυγεις τοσο ευκολα->>η καθε λεξη του ανοιγε και απο μια πληγη στην καρδια μου η υγρασια θολοσε την οραση μου δεν θα αντεχα για πολυ.Τα δαχτυλα του εσφιγκαν ακομα πιο πολυ γυρω απο τον καρπο μου. 

<<Μεχρι να μου δωσεις μια εξηγηση για τον ενα χρονο που ελειπες......!!!>>στο τελος ο τονος την φωνης του ανεβηκε προκαλοντας μου ενα ριγος σε ολο μου το σωμα. 

<<Αυτο μονο στα ονειρα σου>>του ανταπεδωσα την οργη μου. 

<<Ενταξει τοτε....αφου το διαλεξες εσυ>>δεν καταλαβα τι εννουσε με αυτο που ειπε πριν ομως να κατσω να σκεφτω τι εννουσε τα χειλη του φυλακισαν τα δικα μου.Το φιλι του ηταν αγριο και παθιασμενο με κολλησε επανω του και με κρατησε με ολο την δυναμη κοντα του.Το χερι του περυπλανηθυκε στην μεσι μου και κατεληξε στους γλουτους μου.Δεν ανταποκρινομουνα στο καλεσμα των χειλιον του παρολου που το σωμα μου τον αναζητουσε. 

Τα χειλη πιεστηκα επανω στα δικα μου τριβοντουσαν με μανια προκαλοντας με πονο.Αυτος δεν ηταν ο Ρομπερτ που ηξερα.Αρχηζα να αποτραβιεμαι απο το κρατημα του.Δεν με σεβοτανε με εβλεπε ως μια πορνη που περνουσε την ωρα του.Την μισουσα αυτη την σκεψη με αιδιαζε να με σκεφτεται με αυτο τον τροπο.Ειχε ξεχασει καθε ξεχωρηστη στιγμη που ειχα περασει.Τα χειλη του αναγκασαν να ανοιξουν τα δικα μου και η γλωσσα του μπηκε βιαια μεσα στο στομα μου. 

Εβαλα ολη την δυναμη που μου ειχε απομεινη αν ανταποκρινομουνα στο καλεσμα του θα νομηζε οτι δεν τον ειχα ξεπερασει.Δεν ηθελα σε καμια περηπτωση να φανερωθουν τα συναισθηματα μου. 

Η γλωσα του χαιδεψε την δικη μου και τοτε αρχιζα να τον σπρωχνω.Μια σκεψη μου περασε απο το μυαλο μου το πρωτο φιλι μας που με ειχε αναγκασει να τον φηλισω οταν ειχα ερθει στο Μπερμηχαν για πρωτη φορα.Εβαλα την δυναμη μου στο δεξη ποδι μου και σε μια κινηση χτυπησε τον αντρισμο του.Αμεσως ελεθευρωσε τα χειλη μου απο τα δικα του και εκανε ενα βημα πισω καλυβοντας το χτυπημα μου.Πηρα μερηκες ανασες και εκανα μερηκα βηματα πισω. 

<<Ελπηζω να σου θυμησε κατι αυτο το χτυπημα>>ειπα χαμηλωφονα.Γυρισα χωρις να κοιταξω τον Μεσιεν που πονουσε.Πηγα με βιαστηκα βηματα προς τον Γουιλ που με κοιτουσε καθηλομενος απο απορια. 

<<Παμε προτου συνελθη>>ο φοβος καλυψε την φωνη μου.Κουνησε καταφατικα το κεφαλη του και με αρπαξε απο το χερι και φυγαμε απο εκει.Πιεσα τον ευατο μου να χαμογελαση ως ενδειξη θαρρους αλλα μεσα μου ηξερα οτι αυτο ηταν μονο μια αρχη απο την συνεχεια που θα ακολουθουσε την υπολοιπη ημερα. 

****************** 

Η καφετερια της σχολης ειχε γεμησει απο απο διαφορες παρεες που καθοντουσαν μηλουσαν.Περπατησα προς ενα αδειο γωνιακο τραπεζη μαζι με τον Γουιλ να μου κραταει το χερι.Ακομα ενιωθα την γευση τον χειλιον του επανω αποτυπωμα επανω στα δικα μου.Αναισθητα εβγαζα την ακρη της γλωσσας μου και εγλειφα τα χειλη μου. 

Αυτο που ειχα κανει θα μου το επεστρεφε αλλα με ποιον τροπο.Στην σχολη ημουν μαζι με τον Γουιλ στο σπιτι δεν θα τολμουσε να ενφανηστει μονο οταν θα εβγαινα εξω αλλα πως θα συνεβαινε απο την στιγμη που δεν ηξερε ποτε βγαινω. 

<<Μπελλα δεν θα φας κατι;>>εσκυψε και με κοιταξε ο Γουιλ.Σηκωσα το βλεμμα μου και κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου. 

<<Δεν πειναω Γουιλιαμ αληθεια ....η Μπρεντα που ειναι;>>ρωτησα ειχα ξεχασει οτι η Μπρεντα ελειπε απο τη αρχη της εναρξης τον μαθηματον.Ειδα τον Γουιλ που διστασε να απαντησει στην ερωτηση μου 

<<Χωρησατε με την Μπρεντα;>>ζαρωσα το προσωπο μου. 

Ξεροβηξε για ενα κλασμα του δευτερολεπτου και η ματια του περασε πανω απο εμενα.Στραφηκα να κοιταξω να δω τι συνεβαινε με την Μπρεντα;Αυτο που ειδα ηταν σαν να εμπηγαν ενα μαχαιρι στην καρδια μου σαν να με ειχαν βαλει στην πυρα για να νιωσω το χειροτετο πονο. 

Η Μπρεντα βρισκοτανε στην αγκαλια του και τα χειλη της ηταν κολλημενα επανω στα δικα του.Η ματια μου ηταν στυλομενη σε αυτους του δυο ανθρωπους που ειχα αγαπησει και ειχα κανει τα παντα στην ζωη μου για να τους αγαπησω να του προστατεψω..... 

Και αυτοι πως μου το ανταπεδηδαν πληγωνοντας με το χειροτερο τροπο.Την προδοσια.Ο Ρομπερτ θα μπορουσε να με πληγωσει με οποιον δηποτε τροπο αλλα οχι αυτο....Οχι περνοντας τους ανθρωπους που εχω αγαπησει. 

Το μυαλο μου ειχψε θολοσει δεν ηξερα τι να κανω.Ο θυμος μου κυλουσε μεσα στης φλεβες μου ετοιμος να ηκραγει απο μεσα μου.Η Μπρεντα!!!Δεν την ειχα κανει ποτε τιποτα.Γιατι παει με το αγορι που ειχα αγαπησει; 

Τωρα ποια τα πονια ειχαν παρει την θεση τους στο σκακι ολοι ειχαν ετοιμαστη να συμαχησουν.Ημουν ετοιμη να αντημετοπησω τον πονο που με υποδεχοτανε με το νεο ξεκηνιμα μου.Ηξερα πως να αντημετοπηζεις τον πονο με ενα πραγμα.Χτυπας την πληγη που ειναι ακομα ανοιχτη στην καρδια τους.