Unfinished Life-6o Κεφάλαιο

6o Κεφάλαιο

Έλενα

Παρόν.

Το σώμα μου ζωντάνεψε αυτομάτως, η ανάσα μου επανήλθε ξανά,κάθε σημείο του κορμιού μου άρχιζε να ζωντανεύει κάπου μέσα στο βάθος του μυαλού μου θυμόμουνα ότι στο παρελθόν επανήλθα ξανά.Προσπάθησα να ανοίξω τα βλέφαρα μου αλλά τα ένιωθα βαριά κίνησα το σώμα μου λίγο ώστε να επανέλθω ξανά.Βρισκόμουνα κάπου αναπαυτικά αλλά δεν είχα μπορούσα να προσδιορίσω,προσπάθησα να ανοίξω για ακόμη φορά τα βλέφαρα μου και σιγά σιγά ενώ τα άνοιγα είδα μια θολούρα το και μερικές παρουσίες γύρω μου άκουγα καθαρά τις ανάσες τους αλλά κανένα χτύπο καρδίας παρά μονάχα της δικής μου που χτυπούσα σαν τρελή.

Η θολούρα σιγά σίγα έφευγε και μπροστά μου είδα καθαρά τον Έντουαρντ να είναι καθισμένος σε μια κόκκινη πολυθρόνα κοιτάζοντας με σιωπηλά το βλέμμα μου ανήσυχο έψαξε τον Στέφαν.Τον είδα που ήτανε προς το τζάκι γυρισμένος με την πλάτη μου εμένα.

Που βρισκόμουνα;Αναρωτήθηκα στον εαυτό μου.Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι  βρισκόμουνα σε  μια βιβλιοθήκη παντού ήτανε γεμάτο βιβλία εκτός από το μέρος όπου βρισκότανε το τζάκι.

"Έλενα"η φωνή του Έντουαρντ με έκανε να γυρίσω προς τα εκείνον.Το βλέμμα του γεμάτο αγωνία εξιχνίασε  το πρόσωπο μου.

"Που βρίσκομαι;"τον ρώτησα ενώ ένιωθα το λαιμό μου ξερό.Κατέβασα τα πόδια από τον καναπέ ενώ ένιωσα το κεφάλι μου  βαρύ οι αναμνήσεις από την βραδιά της προφητείας εισήλθαν  ξανά στο μυαλό μου,θυμόμουν ολοκάθαρα την Μπέλλα και τον Έντουαρντ  γεμάτο αίματα.

"Είσαι στο σπίτι των Σαλβατορ"μια βελούδινη γυναικεία φωνή γεμάτη ψυχρότητα ήχησε στην βιβλιοθήκη κάνοντας με σηκωθώ και να γυρίσω να δω ποία είναι.Είδα την Μπέλλα να στηρίζεται με τον  ώμο της στον τοίχο κοιτώντας με αμέσως μπροστά μου πέρασε εικόνα της με τον δαγκωμένο λαιμό της.Τα καστανά μάτια της με κοιτούσαν με ζήλια τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ανέπαφα χωρίς κανένα συναίσθημα μόνο τα μάτια της δήλωναν πως δεν με ήθελε εδώ και ειδικότερα κοντά στον Έντουαρντ.

"Σε θυμάμαι"της ψυθίρησα κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος της, πίσω μου ένιωσα τα βλέμματα του Έντουαρντ και του Στέφαν να με κοιτούν. Η Μπέλλα παρέμεινε σιωπηλή αλλά ήξερα καλά πως κάτι την τάραξε στα λόγια μου.

"Την νύχτα της προφητείας πριν τριακόσια χρόνια,εσύ ήσουνα που πρόσφερες το αίμα σου στον Έντουαρντ"είπα καθώς γύρισα το βλέμμα μου πίσω στον Έντουαρντ είχε μείνει άναυδος κοιτώντας με ξαφνικά θυμήθηκα  τα λόγια που του είχα πει.

"Είσαι αθάνατος;"τον είχα ρωτήσει ενώ είχα ανακαλύψει πως η αναμνήσεις προερχόντουσαν από μια άλλη εποχή και είχα βγάλει το συμπέρασμα πως ήτανε τρελό να ζούμε.Με κάποιον τρόπο είχε διαγράψει την ανάμνηση εκείνη.

"Πολύ σωστά θυμάσαι"απάντησε η Μπέλλα βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.Αμέσως γύρισα το βλέμμα μου ξανά προς εκείνην.

"Το ξέρω όπως θυμάμαι καλά πως ήσουνα ερωμένη του Έντουαρντ"τα λόγια είχαν ξεφύγει μέσα από τα χείλη μου χωρίς να τα σκεφτώ.Κάτι σαν μέσα μου να άλλαζε σαν ένα κομμάτι του εαυτού είχε μείνει ανέπαφο μέσα στον βυθό και να βγήκε απόλυτος φυσικά.

Η Μπέλλα αμέσως έφυγε από την θέση και ήρθε με μια γρήγορη κίνηση που δεν μπορούσα να πιάσω με το βλέμμα μου και αμέσως βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο τα μάτια της φλεγόντουσαν από οργή.

"Πως το ξέρεις;"μου φώναξε χωρίς όμως εγώ να κάνω πίσω από φόβο.Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές νίοθωντας τον κρύο ιδρώτα μέσα στις παλάμες μου.

"Στις αναμνήσεις μου εσύ ίδια αν θυμάσαι καλά μου το είχε μεταφέρει,ήσασταν στο δωμάτιο του και σχεδιάζετε την προφητεία"τη φωνή μου αργή γεμάτο με άγνωστο μίσος προς εκείνην που από την πρώτη στιγμή που με είχε δει με κοιτούσε με φθόνο.

"Είναι αλήθεια Μπέλλα;"ρώτησε ο Έντουαρντ,αμέσως γύρισα προς εκείνον είδα τον Στέφαν σιωπηλό χωρίς να έχει καμία ανάμειξη.

"Δεν έχει σημασία αυτό-"είπα στο Έντουαρντ καθώς κοιτούσα τον Στέφαν.

"-για κάποιον άγνωστο λόγο δεν θυμάμαι μερικά σημαία της ζωή μας εκείνης,πριν τριακόσια χρόνια ήμασταν μαζί πως γίνεται τώρα να είμαστε εδώ στο σήμερα;"τον ρώτησα γεμάτη απόγνωση για μερικές απαντήσεις στα ερωτήματα μου.Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα του προς το κενό τι ήθελε να μου κρύψει;Μήπως η προφητεία είχε κάποια σχέση με εκείνους;

"Είστε αθάνατοι;"τους ρώτησα και τους δύο.Τα χείλη του Στέφαν σχημάτισαν μια λεπτή γραμμή δίσταζε να απαντήσει στην ερώτηση μου.Η σιωπή και τον δύο δήλωνε πως ήτανε αλήθεια.Η υγρασία θόλωσε το οπτικό μου πεδίο.Δεν μπορεί,είναι τρελό να ζούνε!!!

Ο άνθρωπος γεννιέται,μεγαλώνει και πεθαίνει,αυτό ξέρω για εκείνους ο χρόνος έχει παγώσει για έναν αδύνατο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω.

"Δεν θα το έλεγα αθάνατους αλλά βρικόλακες"απάντησε ο Στέφαν έπειτα από ώρα καθώς προχώρησε κοντά μου.Εγώ από φόβο έκανα μερικά βήματα πίσω με την αδρεναλίνη να κυλάει μέσα στο αίμα μου.

"Όχι δεν μπορεί,δεν είναι αλήθεια"η φωνή μου έτρεμε όπως και όλο μου το σώμα.Το πρόσωπο του Στέφαν εκδήλωσε πόνο και θλίψη κοιτώντας με.Κοίταξα και τους δύο με υγρά μάτια.

"Είστε βρικόλακες"ψιθύρισα στον εαυτό μου την λέξη και ένιωσα το ρίγος να με διαπερνά δυνατά σε όλο μου το κορμί.Αμέσως χωρίς να ξέρω τι να κάνω σηκώθηκα και έφυγα από όλη αυτήν την βαριά ατμόσφαιρα που βίωνε η ψυχή μου.Η ζωή μου,οι αναμνήσεις μιας Έλενας που δεν γνώριζα κάν πως μπορούσε εγώ να είχα ζήσει πως βίωσα τριακόσια χρόνια.Οι γονείς μου δεν ήτανε οι βιολογικοί,δεν γεννήθηκα από την μητέρα μου;Τι παρελθόν είχα;Τόσες ερωτήσεις,τόσα ψέμματα γύρω μου,στην ζωή μου.Εκείνοι μπήκαν στην ζωή μου,τους το επέτρεψα εγώ.Δεν έπρεπε να ανακαλύψω την αλήθεια.Χίλιες φορές να ζούσα μέσα στο ψέμα,δεν θα βίωνα τώρα τόσο πόνο.

Έστριψα σε μια γωνία βρίσκοντας την έξοδο από όλο αυτό.

"Έλενα"ξαφνικά η φωνή του Έντουαρντ με έκανε να σταματήσω ακριβώς στην πόρτα.Τα δάκρυα μου κύλισαν στα μάγουλα μου.Γύρισα να τον αντικρίσω τα πράσινα μάτια του γυάλιζαν από την υγρασία του πονούσε και εκείνος όχι όμως όπως και εγώ.

Στάθηκα για μερικά λεπτά σιωπηλή.

"Μείνε σε παρακαλώ δεν θέλω να σε χάσω όχι τώρα που σε βρήκα"η ραγισμένη φωνή του ράγισε την καρδία μου.

"Δεν ξέρω τι ένιωθα τότε για εσένα αλλά δεν μπορώ να το νιώσω τώρα όλα είναι τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα αντέξω"τα λόγια μου με κόπο έβγαιναν μέσα από τα χείλη μου.Εκείνος στεκότανε σιωπηλός πονόντας για μια ανταπόκριση μου.

"Λυπάμαι" του είπα με σιγανή φωνή,γύρισα ανοίγοντας την πόρτα,κλείνοντας την πίσω μου ο κρύος αέρας στέγνωσε τα δάκρυα μου άφησα την κραυγή να βγει από μέσα μου.Στάθηκα για μια στιγμή κοιτώντας στο κενό.Ύστερα κινήθηκα με κόπο προς τον δρόμο.Χάθηκα μέσα στις αναμνήσεις που είχα τότε που ήμουνα μαζί του.Τότε που η αγάπη δεν είχε σβήσει ανάμεσα μας.Για εκείνον η φλόγα έκαιγε μέσα του περιμένοντας με ενώ για εμένα είχε σβήσει τότε που έγινε η προφητεία .

Το σώμα μου έτρεμε καθώς βρήκα για στήριγμα το κορμό ενός δέντρου,τα δάκρυα μου κυλούσαν στα μάγουλα μου ο πόνος αφόρητος μέσα στην καρδιά μου,γιατί του είπα ψέματα τις προσπαθούσα να αποφύγω ότι τον αγαπώ.Ότι προσπαθώ να βρω μια λογική έξοδο από την αλήθεια που πριν μερικά λεπτά ή ώρες είχα μάθει.Έχασα την αίσθηση του χρόνου από την στιγμή που όλη μου η ζωή είχε αναποδογυρίσει από την μια στιγμή στην άλλη όλα μέσα μου είχανε χαθεί.

Δεν ήξερα ποια πραγματικά ήμουνα στα αλήθεια.Ο Στέφαν,ο Έντουαρντ ήτανε στα αλήθεια βρικόλακες επιβίωσαν έχοντας μέσα τους εμένα,κυρίως ο Έντουαρντ πόνεσε για μια αγάπη που έχασε εξαιτίας μιας προφητείας,δεν ήξερα όλη την ιστορία το πως κατέληξε αλλά ήμουνα ένα κομμάτι εκείνης την προφητείας.Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό.Ένιωσα το κρύο να με τυλίγει το σώμα μου ολοένα έτρεμε,τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον εαυτό μου και προχώρησα προς το σπίτι.Ένιωσα δίπλα μου να με διαπερνά ένα αεράκι σηκώνοντας το βλέμμα μου είδα μπροστά μου τον Έντουαρντ να με κοιτά.Στάθηκα αμίλητη κοιτάζοντας τον τα χάλκινα μαλλιά του πετούσαν σε διάφορες μεριές ενώ το πρόσωπο το βλέμμα του που με κοιτούσε γεμάτο πόνο προκάλεσε μια έκρηξη συναισθημάτων.

"Έντουαρντ"ψιθύρισα το όνομα του καθώς έτρεξα κοντά του.Τα χέρια του έκλεισαν γύρω μου με έσφιξε κοντά του,εισέπνευσα άπληστα το άρωμα του τα δάχτυλα μου βρέθηκαν στις τούφες των μαλλιών του.Βύθισα το πρόσωπο μου στην βάση του λαιμού του αφήνοντας τον εαυτό μου να εκφραστεί εκείνος με έσφιξε κοντά του ακόμα πιο πολύ.Έπειτα από τριακόσια χρόνια απουσίας,τα κορμιά μας έσμιξαν μεταξύ τους,η παρουσία του από την στιγμή που εισέβαλε στην ζωή μου ήτανε αναγκαία.

Τα χέρια του έκλεισαν το πρόσωπο μου κάνοντας με τον κοιτάξω στα μάτια.

"Πάντα σε αγαπούσα και θα σε αγαπώ ακόμη και αν εσύ δεν νιώθεις το ίδιο"η βελούδινη φωνή του μου προκάλεσε ένα ευχάριστο ρίγος.

"-αν θες να φύγουμε πες το μου και θα το κάνω αρκεί να είμαι μαζί σου μην αρνήσε όμως ότι δεν με αγαπάς"συνέχισε τα λόγια του ενώ τα χείλη του πλησίασαν προς τα δικά μου.

"Όχι δεν θέλω να φύγουμε,θα το περάσουμε μαζί αυτό θέλω να μου πεις για εμάς ακόμη και αν το τέλος δεν ήταν αίσιο"τα λόγια μου βγήκαν αληθινά χωρίς κανένα φόβο είχα πάρε την απόφαση να μάθω την αλήθεια και θα συνεχίσω.

Ο Έντουαρντ μου χαμογέλασε αδύναμα ενώ τα χείλη μας ενώθηκαν.Απαλά,γεμάτα βελούδο και τρυφερότητα όπως ακριβώς τα θυμόμουνα.Ίσως άξιζε μια ευκαιρία αυτή  αγάπη ακόμη και αν είναι καταραμένη από την προφητεία.