1 Κεφαλαιο

''Η αγαπη δεν ειναι αισθημα.Η αγαπη μπορει να τεθει σε δοκιμασια, ο πονος οχι.Δεν λεμε 'Αυτο δεν ηταν αληθινος πονος,αλλιως δε θα εφευγε τοσο γρηγορα'.
Λουδοβικος Βιτγκενσταιν 

1ο Κεφαλαιο

'Απροσμενο Γεγονος'

1 Ενα Χρονο Μετα.

Μπελλα 

<<Μπελλα εισαι ετοιμη>>η φωνη της μητερας ακουστηκε απο το διαδρομο.Αφησα τα βιβλια μου και σηκωθηκα με κοπο απο την καρεκλα του γραφειου μου οπου καθομουνα δυο ολοκληρες ωρες.Ανοιξα την πορτα και βρηκα την Εσμι να κραταει στα χερια της τα ρουχα μου. 

<<Μαμα τι τα θελεις τα ρουχα μου?>>την ρωτησα ακολουθωντας την απο πισω της. 

<<Δεν ειπαμε ο Καρλαιλ πηρε μεταθεση και θα παμε Λονδινο>>ακουγοντας και μονο την λεξη αυτη με εφερενε πισω σε αυτον.Εσφιξα τα χερια μου σε γροθιες και την κοιταξα. 

<<Εσεις ειπατε εγω δεν θελω να ερθω να μεινω εδω>>την φωναξα καταμουτρα.Το προσωπο της ειχε παγωσει πρωτη φορα με εβλεπε να την φωναζω ετσι. 

<<Δεν ακουω αντηρισεις Μπελλα θα ερθεις μην ξεχνας οτι εχεις αφησει στην μεσι κατι σπουδες->>τη διεκοψα αποτομα. 

<<Σου ειπα οτι θα ξανα δωσω πανελληνιες και θα περασω σε μια καλη σχολη στην Αθηνα>>της φωναξα δεν ηθελα με τιποτα να γυρησω πισω ξανα στη κολαση που τοσο παλεψα να την ξεπερασω μετα απο τοσο πονο απο τα ψεματα δεν θα ξανα βιωνα ποτε. 

<<Μπελλα δεν καταλαβαινεις οτι αν μεινης εδω ποιος θα σε προσεχη σκεψου λογικα>>αφησε τα ρουχα επανω στο κρεβατη ειδα τις βαλιτσες και τα ρουχα απο τους γονεις μου να ειναι παντου. 

<<Δεν ειμαι μωρο μαμα ξερω να προσεχω τον ευατο μου>>την διορθωσα.Κουνησε αρνητικα το κεφαλη της.<<Δεν θα με πειθης Μπελλα ξερω καλα γιατι δεν θες να ξανα πατησεις το ποδι σου στον Λονδινο>>δεν θα ακουγα πια ολες τις ανοησιες στης.Γυρισα για να φυγω προς το δωματιο μου. 

<<Γιατι ειναι αυτος Μπελλα ο Ρομπερτ Μεσιεν αν δεν κανω λαθος>>στην φωνη της διεκρινα ενα τονο θληψης.Αυτο το ονομα ειχα να το ακουσω εναν ολοκληρο χρονο εναν χρονο που ειχα περασει μαζι με τον Αλαν. 

Την κοιταξα με την ακρη του ματιου μου. 

<<Εχει τελειωσει για εμενα αυτη η ιστορια ξερεις καλα οτι ειμαι με τον Αλαν>>δεν μπορουσα να νιωθω κατι για τον Αλαν αλλα με εκανε να ξεχνιεμαι οταν με εκανε δικη του ξεχνουσα τα παντα ακομα και αυτον. 

Ποτε δεν ξεστομησα απο τα χειλη μου το ονομα του ποτε δεν επετρεψα τον ευατο μου να μαθει κατι για εκεινον.Το μονο που ηξερα απο την Αλις που την ειχα ακουσει να μηλαει με τον Τζασπερ το καλοκαιρη ηταν οτι ειχε εξαφανηστει απο την σχολη και τον εψαχναν.Ηξερα καλα μεσα μου οτι ο Τζασπερ ηξερε που ητανε αλλα δεν το ομολογουσε οχι οτι με ενιαζε αλλα οτι ελεγε ψεματα. 

Βηματησα προς το δωματιο μου και εκατσα στο κρεβατη.Μια αναμνηση ηθρε στο μιαλο μου. 

Το τηλεφωνημα του εκεινη την νυχτα που ειχα φυγει μακρια του.Αμεσως αλλαξα σκεψη και κοιταξα τον κηνιτο μου.Το πηρα και πληκτολογισα τον αρηθμο της Αλις. 

Ακουσα τον τουτ απο τη αλλη γραμμη και αμεσως ακουσα την χαρουμενη φωνη της Αλις. 

<<Μπελλα;>>ειχε να με ακουσει πεντε μηνες. 

<<Γεια σου Αλις>>πηρα την φωτογραφια οπου ειχαμε βγαλει σητν θαλασσα το καλακαιρι. 

<<Μπελλααααα.......αααα....θεου μου δεν το πηστευω οτι σε ακουω που ησουνα χαμενη>>η τσρηχτη φωνη της με εκανε να αποτραβηξω το ακουστηκο απο το αυτι μου. 

<<Διαβασμα και παλι διαβασμα>>της ειπα βαρεστημενα κοιταζωντας τα βιβλια μου. 

<<Εχεις γινει φυτο η ειναι η φαντασια μου Μπελλα;>>ακουσα το χαχανητο της απο την αλλη γραμμη.<<Νομηζω πως ναι εχω να σου πω->>ακουσα την ανασα της να ξεφυσαει. 

<<Μου ειπε η μαμα ο μπαμπας πηρε μεταθεση για Λονδινο και αναγκαστηκα θα ερθεις να φανταστω>>εκλεισα τα ματια μου εμποδηζοντας τα δακρυα απο τα ματια μου να κυλησουν. 

<<Ναι οτι και αν κανω βγαινει το αντηθετο προσπαθω να κανω τα παντα αλλα η μαμα βρισκει την δικαιολογια οτι πρεπει να συνεχησω στο Μπερμηχαν>>Ολα μου ελειπαν η Μπρεντα με τον Γουιλιαμ οι βολτες μας η σχολη το σπιτι οπου ειχα. 

Ολα μου ελειπαν δεν εφερα στο μυαλο μου εκεινον.Οχι ειχα ορκηστει οτι δεν θα εκανα ξανα το μιραιο λαθος. 

<<Μπελλα με ακους>>η φωνη της με ξυπνησε απο της σκεψεις μου. 

<<Ναι εδω ειμαι>>της απαντησα αφηρημενα παλι. 

<<Ααααα....ειπε μηπως εξαφανηστικες να εεεε...εχω να σου πω...αλλα δεν ξερω αν πρεπει>>ηταν σαν να μηλουσε με τον ευατο της. 

<<Με τι σχεση Αλις;>>σηκωθηκα και βηματησα προς την ντουλαπα. 

<<Με τον ξερεις>>προσπαθουσε να μην πει το ονομα του. 

<<Δεν με ενδιαφερει Αλις κρατω για τον ευατο σου οτι εχει να πεις>>την ειπα αποτομα εσφηξα τα χερια μου σε μπουνιες. 

<<Οπως θελεις κανενα προβλημα εσυ η ιδια μου εχεις πει να μην μηλαω για εκει->> 

<<Κοφτο>>της φωναξα πετωντας την μπλουζα μου κατω απο τα νευρα μου. 

<<Ενταξει Μπελλα>>Κρατησα την ανασα μου και την αφησα να βγει απο τα χειλη μου αυτο με βοηθουσε να ηρεμησω. 

<<Μου κανεις μια χαρη γινεται να πας στο Μπερμηχαν και να δηλωσεις την εγραφη μου ξανα σε παρακαλω>>εσκυψα και πηρα την μπλουζα απο το πατωμα. 

<<Μην ανυσηχεις θα παω σε κλεινω τωρα γιατι ηρθε ο Τζασπερ>>η φωνη της ετρεμε απο τη αλλη γραμμη σαν να ειχε δει κατι που τη ειχε τρομαξη. 

<<Σε ευχαρηστω και χαιρετησματα στον Τζασπερ>>της ειπα γεματη απορια στην φωνη μου. 

<<Θα του τα δωσω>>χωρις να προλανω να πω κατι η γραμμη εκλεισε.Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη κατω απο το στηθος μου κατι μου ελεγε οτι εχει συνβει κατι ασχημο αλλα δεν ηξερα τι;Η Αλις ακουστηκε τρομαγμανη μολις ειδε τον Τζασπερ τι στο καλο ειχε γινει πισω απο τη πλατη μου. 

<<Μπελλα γλυκια μου>>γυρισα να δω τον Καρλαιλ που στεκοτανε στην πορτα με ενα χαμογελω στα χειλη του. 

<<Μπαμπα>>τιχαντηκα επανω και ετρεξα στην αγκαλια του.Μονο αυτος ηξερε ποσο πολυ ειχα υποφερει στην αρχη που ειχα ερθει εδω.Με τυληξε κοντα του και ενα φιλι βρεθηκε στο μαγουλο μου. 

<<Τι να κανει η μικρη μου Ιζαμπελλα>>με το ζορι κρατουσε το γελακη του απο τα χειλη του. 

<<Μπαμπα>>αναφωνησα με μαγουλα να καινε απο το παρατσουκλη μου. 

<<Μα ειναι η αληθεια εισαι η μικρη μου Μπελλα>>με χαιδεψε στο μαγουλο και το βλεμμα οτυ καρφωθηκε πανω απο τον ομο μου. 

<<Γεια σου αγαπη μου>>με αφησε και πηγε προς την Εσμι.Η εικονα αυτη να τους βλεπω να εχουν ο ενας τον αλλον παντα μου θημηζε την αγαπη που ειχα βιωσει παλια τωρα αυτη η αγαπη ειχε πετρωσει με το περασμα του χρονου σαν η πληγη να ειχε κλειση μεσα μου το κενο ειχε υπουλοθη ειχα αλλαξει εσωτερηκα και εξωτερηκα. 

Δεν ημουν ποια η κοπελα που δεν τολμουσε να πει αυτο που ηθελε ολα τα ελεγα εξω απο τα δοντια.Ακομα και σε στιλ ειχα αλλαξει τα καστανα μαλλια μου ειχαν μακρυνει τα αφελακια μετατραπηκαν σε μια φρατσα. 

Ειχα αλλαξει δεν ημουν πια εγω αλλα αυτο εκανε καλο μεσα μου ηθελα να ειμαι δυνατη και το πετυχα αλλα παντα θα ξερω οτι εστω και ενα βλεμμα του,θα με εκανε ετσι οπως ημουν καποτε.Αυτο με τρομαζε θα με μησουσε ολη αγαπη που ειχαμε την ειχα κανει σταχτυ τη ειχα πεταξη στα σκουπηδια σαν ενα αχρηστο αντεικημενο. 

<<Μπελλα εχεις ετοιμασει τα πραγματα σου;>>ειδα τον Καρλαιλ να στεκεται απεναντη μου. 

<<Οχι μπαμπα νομηζω ημουν ξεκαθαρη για αυτο το θεμα>>η φωνη μου ακουστηκε ψυχρη.Το προσωπο του γεμησε δυσπιστια. 

<<Κοιτα Μπελλα πρεπει να συνεχησεις τις σπουδες σου ετσι και αλλιως δεν θα μενουμε πια στο σπιτι εκεινο που σου ειχα παρει αλλα σε μια πολυκατικια που ειναι ολοι->>ιδρωττς κυλισε απο το μετοπω του. 

<<Οι πλουσιοι καταλαβα μπαμπα απο τοτε που πηρες μεταθεση ολα εχουν αλλαξει ακομα και εσυ>>σταυρωσα τα χερια μου. 

<<Δεν εχω αλλαξει Μπελλα παντα ο ιδιος ημουνα και θα ειμαι μηπως θελεις να αναφερω ποιος εχει αλλαξει>>εσφηξα τα χειλη μου και κατεβασα το βλεμμα μου. 

<<Μπελλα συνγνωμηα γλυκια μου αλλα επρεπε να σου ανοιξω τα ματια->>η ματια μου συναντησε την δικη του. 

<<Να κανεις τι να μου ανοιξεις τα ματια.....νομηζω ξερεις καλα μπαμπα γιατι δεν θελω να γυρησω πισω αλλα δεν μπορεις να το αποδεχτης εχω αλλαξει δεν ημουνα οπως παλια η κατασταση με ειχε κανει να αλλαξω.....αλλα προφανως κανενας δεν με καταλαβαινει εδω μεσα>>Βηματησα προς το δωματιο μου προσπερνοντας το και εκλεισα δυνατα την πορτα.Ακουμπησα το σωμα μου επανω στην πορτα.Τα ποδια μου αρχηζαν να τρεμουν και αφησα το σωμα μου να κυλιστει επανω στην πορτα μεχρι που κατεληξα στο κρυο πατωμα. 

Δεν το πιστευω πως ακομα δεν μπορουν να αποδεχτουν αυτο μου ειμαι."Αυτο που δεν εισαι"με διορθωσε μια φωνουλα μεσα μου.Δεν ειμαι πια εγω παντα ειμαι μιση μεσα μου ειμαι ακομα αδεια τι προσπαθω να κανω να μην παραδεχτω το παρελθον μου. 

Αυτο ηταν με φοβηζε το παρελθον το παρον.Παντα αυτο σκεφτομουνα μολις ειχα ερθει.Ολο το καλοκαιρι ειχα κανει μια σχεση με τον Αλαν αλλα χωρις να αισθανομαι ψυχηκα και σωματηκα ολοκληρωμενη.Γιατι να παρει οργη τον σκεφτομουνα ακομα γιατι; 

*********************

Ανοιξα τα ματια μου και αντικρισα μια φωτογραφια.Σηκωθηκα και κοιταξα το μαυρο σκοταδη που ειχε απλωθει στο δωματιο μου.Το ρολοι εδειχνε μια και μισι.Ανοιγοκλεισα τα ματια μου και στιρηχτηα απο την πορτα.Σηκωθηκα και περπατησα προς το κομοδινο.Πηρα την φωτογραφια στα χερια μου και ειδα εμενα με την Αλις και ολοι μου την οικογενεια.Το προσωπο μου παρολου που φαινοτανε χαρουμενο μεσα μου ειχα τον φοβο. 

<<Μα πρεπει να το μαθει Καρλαιλ δεν γινεται να το δει αυτο θα τρομαξει η Αλις προσπαθει να κανει τα παντα να μην πει τιποτα αλλα σημερα δεν αντεξε αλλο και παραλιγο να της το πει>>ακουστηκε εξω απο το δωματιο μου η γεματη πανικο φωνη της Εσμις. 

<<Δεν επητρεψω να πληγωθει Εσμι για αυτο το σπιτι θα ειναι μακρι απο την σχολη απο ολα ακομα και απο τον Μεσιεν δεν θα θελει να μαθει τι εχει γινει θα ξανα περασει τη ιδια κατασταση απο το καλοκαιρι που δεν ετρωγε τιποτα εκλαιγε συνεχεια->>τα αυτια μου βοηζαν ο λαιμο μου ειχε στεγνωσει. 

Με μεγαλη προσπαθει προσπαθουσα να μην το σκεφτομαι αυτο το ονομα.Οχι Μπελλα δεν τον αγαπας πια εχεις δωσει υποσχεση στον ευατο σου.Μην το κανεις. 

<<Καλητερα να την ξυπνησουμε δεν ξειρει οτι σημερα φευγουμε>>χωρις να το καταλαβω βρεθηκα στο κρεβατη κατω απο τα σκεπασματα μου. 

Το αισθανομαι πως κατι ασχημο εχει συνβει απο τοτε που εφυγα κατι εχει αλλαξει κανοντας την οικογενεια μου την Αλις να με απομακρυνουν απο ολα σαν να ειχαν κανει ενα κυκλο γυρω μου προστατευοντας με. 

Αραγε τι ητανα αυτο που εκανε την καρδια μου να χτυπαει γεματη πονο;.Ενα ριγος με διαπερασε εκεινη την στιγμη. 

Ακουσα το ανοιγμα της πορτας απο το δωματιο μου να ανοιγει.Εκλεισα τα ματια μου προσπαθοντας να μην σκεφτομαι αυτο που ηδη ειχα καταλαβει. 

Τα βηματα του πατερα μου στραθερα εφτασαν κοντα μου ενιωσα οτι εκαστε στο κρεβατη και με πηρε μια τουφα απο τα μαλλια μου. 

<<Μπελλα γλυκια πρεπε να ξυπνησεις ειναι η ωρα να φευγουμε>>Ανοιξα τα ματια μου και αντικρισα το προσωπο του Καρλαιλ.Διακρινοτανε μια ανυσιαχια στο προσωπο του. 

<<Σε λιγο θα ειμαι ετοιμη>>του απαντησα με φωνη σαν ενα ψυθηρο.Μου χαμογελασε και σηκωθηκε απο το κρεβατη.Εισα την Εσμι που σκεκοτακε στην πορτα και μας κοιτουσε. 

<<Θα σε περημενουμε κατω αγαπη μου>>το σωμα της ετρεμε ελαφρος.Κουνησα καταφατηκα το κεφαλη μου. 

Πεταξα τα σκεπασματα μου και σηκωθηκα απο το κρεβατη.Εβγαλα τα ρουχα μου και φορεσα το τζιν μου και ενα ασπρο πουκαμισο.Πηρα της μαυρες μπαλαρινες μου και προχωρησα προς την πορτα.Δεν κοιταξα το δωματιο μου απλως εκλεισα πισω μου την πορτα και ειδα ητ Εσμι που στεκοτανε στην σκαλα περημενωντας. 

Ετρεξα κοντας της και την αγκαλιασα.<<Συγνωμη που σου φωναξα δεν το ηθελα μαμα>>ο λυγμος μου ξεφυγε απο τα χειλη μου. 

<<Δεν πειραζη αγαπη μου απλως εισα πιεσμενη τιποτα αλλο>>με αφησε και κρατησε τα χερια της στο προσωπο μου. 

<<Οταν πατησεις το ποδι σου στο Λονδινο μην αφησεις τα αισθηματα σου ελεθευρα γιατι->> 

<<Θα πληγωθω>>συμπληρωσα την πρταση της.Κουνησε καταφατικα το κεφαλη της και εδωσε ενα φιλι στο μετοπω μου. 

<<Παμε;>>με τραβηξε απο χερι και κατεβηκαμε τα σκαλια. 

Ειχε δικιο σε αυτο δε θα αφηνα τα αισθηματα μου να κυριαρχησουν τον ευατο μου.Εναν ευατο που εκανα καιρο να φτιαξω.Κατι μεσα μου ομως μου ελεγε οτι θα συναντουσα κατι που θα γκρεμηζε ακομα και την καρδια μου.Αραγε η μοιρα επαιζε παλι το παιχνηδι της;