13ο Κεφάλαιο

13ο Κεφαλαιο

'Σκεψεις'

Μπελλα

Ξαπλωσα με κοπο ως το κρεβατη χωρις να βγαλω τα ρουχα μου.Δεν ηξερα πλεον πιο ηταν το σωστο η το λαθος στην ζωη μου στις πραξεις μου.Για ενα ημου σιγορη ειχα τον Ρομπερτ διπλα μου αλλα πρεπει να κρατω καποιες αποστασεις μακρια του αν και ενιωθα το σωμα μου να ανταποκρινεται σε καθε αγγιγμα του δεν ηθελα να κανω κατι που θα το μετανιωνα. 

Εκλεισα τα ματια μου και γυρισα προς την δεξια πλευρα. 

Στο μιαλο μου εφερα καθε στιγμη που ειχα μαζι του την πρωτη μερα στο Μπερμηχαν αυτο το φιλι που με ειχε αλλαξει αυτο το πρωτο παθιασμενο απο μερος του πρωτο φιλι που με εκανε τοσο αδυναμη μπροστα του. 

Αφησα τον αερα να βγει μεσα απο τα χειλη μου.Παλι αυτο που εκανε το σωμα μου να ριγει σε αυτες τις σκεψεις.Πρωτη φορα ενιωθα ετσι ισως επρεπε να γινω δικη του αλλα δεν ηταν νωρις ακομα.Θυμαμαι που οταν ημουν στην Ελλαδα ειχα μιλησει με την Αλις για το θεμα του...σεχ....ενιωσα τα μαγουλα μου να βαφονται κοκκινα. 

Η Αλις την ειχα ξεχασει τελειος που ηταν ειχα να την δω τρεις ολοκληρες μερες χωρις κανενα τηλεφωνο η ενα μυνημα.Στο μιαλο μου σβηστικαν οι εικονες απο τον Ρομπερτ και εφερα την Αλις στην θεσι του.Να παρει που ητανε.Ανασηκωθηκα αποτομα απο το κρεβατη και κοιταξα περα στο κενο. 

Εφερα στην μνημη μου την συζητηση οπου ειχα με την Αλις.Τοτε που ερχομουνα απο την βολτα με τον Γουιλ που ηρθε την πιο καταληλη στιγμη εκει που ενιωθα μεσα μου ενα απολυτο χαος.Θυμομουν καθαρα τα λογια που της ειχα πει.Δαγκωσα το κατω χειλος μου. 

Για μισο λεπτο ο Ρομπερτ ειχε πει στην Αλις οτι ειχα δοθει.Επιασα μεσα στην χουφτα μου το σεντονη.Ο Μεσιεν ειχε πει ψεματα οτι εγω και αυτος.Ξεροκαταπια.Το ειχα ξεχασει εντελως αυτο πως μπορεσα να το ξεχασω ο Ρομπερτ δεν μου ειχε πει ακομα τον λογο για αυτο.Εκλεισα τα βλεφαρα μου και στο μιαλο μου ηρθε η ομιλια μου με την Αλις σαν χθες ειχε γινει. 

<<Θα φυγω μεχρι να παρεις μια αποφαση>> ηρθαν τα λογια της μεσα στο μιαλο μου.Μια αποφαση να παρω.Τα ειχα ξεχασει.Η αποφαση μου?Τι εννουσε με αυτο.Μηπως η Αλις ηθελα ακομα τον Ρομπερτ μηπως τον αγαπουσε ακομα και εγω ημουν το εμποδιο ηταν σαν εννουσε να παρω μια αποφαση δηλαδη να της κανω χωρο για να παει με τον Ρομπερτ. 

Μα η Αλις τα ειχε φτιαξει με τον Τζασπερ πραγμα που εμποδηζε τον Ρομπερτ να παει μαζι της.Κουνησα το κεφαλη μου βγαζοντας αυτη την σκεψη. 

Εκανα ενα λαθος ειχα αφησει πρωτα τα αισθηματα μου σε εκεινη την απομακρυσμενη γωνια να μην ενφανηστουν ποτε ξανα ειχα αφησει ολο αυτο που ενιωθα ελεθευρο χωρις να σκεφτω τι κρατουσε κρυφο ο Ρομπερτ μαζι με την Αλις απο εμενα.Το μιαλο καθαρησε απο αυτη την απαντηση. 

Ανοιγοκλεισα τα ματια μου ξαφνιασμενη.Τα αισθηματα που δεν ειχα σημασια τωρα ουτε και πριν ειχα σημασια εχει το μετα τι θα γινοταν αν ο Ρομπερτ μια μερα αποφασηζε να με αφησει και να παει μαζι με την Αλις και να φυγουν χωρις κανενα ιχνος πισως του.Σηκωθηκα απο το κρεβατη και περπατησα νευρικη επανω στο πατω κατω.Ηταν γελοια ολα αυτα που σκεφτομουνα αλλα ειχαν και μια λογικη ολα αυτα που σκεφτομουνα.Χωρις να ξερω τι μου γινοτανε ακουσα το κινητο μου να χτυπαει. 

Πηγα προς το κομοδινο οπου το ειχα αφησει και κοιταξα την κλειση.Ηταν ο Ρομπερτ.Πατησα το κουμπι απαντησεις και ακουσα την βελουδινη φωνη του. 

<<Μπελλα?>>αναφωνησε ανακουφησμενος. 

<<Ναι Ρομπερτ>>διστασα ειχα κατι στο μιαλο μου που δεν ηξερα αν βοηθουσε να τον κρατησω κοντα μου. 

<<Κοιμοσουνα αγαπη μου?>>Η καρδια μου φτεροκοπισε μεσα μου. 

<<Οχι ακριβως απλως ημου ξαπλωμενη και σκεφτομουνα...>>Να παρει μου ξεφυγε αν με ρωτουσε τι σκεφτομουνα τι να του ελεγα "Ρομπερτ σκεφτομουνα οτι φοβαμαι πως αν με αφησεις εινα σαν να μην υπαρχω"Η αληθεια ηταν μεσα στο ιδιο το ψεμα μου. 

<<Τι σκεφτουσανα Μπελλα?>>ρωτησε και ακουσα ενα μουγκρηρο αν δεν εκανα λαθος απο την αλλη γραμμη του τηλεφωνο.<<Να σκεφτομουνα αν ηθελες να ερχοσουνα το βραδυ να κοιμηθεις στο σπτι μου->>τι σκεφτομουνα θεου μου τι με ειχε πιασει. 

Στο μιαλο μου ηρθε μια εικονα που την ειχα φανταστει οταν ημουν στο αεροπλανο για να ξεκηνισω την καινουργια αρχη που ηθελα να κανω.Ο Ρομπερτ και εγω.Να ειμαι απο κατω του και τον νιωθω μεσα μου.Κοιταξα το κρεβατη και ιδρωτας κυλισε στο μετοπω μου. 

<<Μπελλα με ακουως αγαπη μου?>>ρωτησε ο Ρομπερτ και ακουσα την φωνη του να ειναι με ενα τονο....χαρας.<<Ναι ναι σε ακουω εεε.....τι σου ειπα?>>ελπηζω να το ξεχνουσε αλλα αυτο δεν ηταν το μονο σιγουρο. 

<<Με προσκαλεσες να ερθω σπιτι σου για το βραδυ>>το σιγανο γελακη μου ακουστηκε απο την αλλη γραμμη.Αχχχχ...δεν υπειρχε περιπτωση ο Ρομπερτ να μην δεχοτανε.<<Ναι αυτο τι λες λοιπον?>>ξαφνηκα ενιωσα μια αυτοπεποιθησει δεν ηξερα που οφελουσε αυτο. 

<<Αν δεν εχεις προβλημα ερχομαι αν θες φυσηκα?>>ρωτησε ηθελε να εινα βεβαιως οτι ημουν σιγουρη.<<Αν δεν ηθελα δεν θα σου το ελεγα Ρομπερτ>>μισο γελασα αλλα κατω απο το μισο χαμογελο ηταν μια ισια γραμμην χωρις κανενα χαμογελο.Τι ειχα κανει? 

<<Ενταξε θα ερθω κατα τις 11:00 για να μην με δει κανεις>>ξεροκαταπια ενοιωσα καθε σημειο του σωματος μου να παγωνει ολοκληρωτικα.Τι να εκανα πως θα αντιδρουσα οταν κατι μεσα μου ελεγ οτι ο Ρομπερτ ζητουσε κατι παραπανω απο αυτο. 

<<Ενταξει θα σε περημενω>>χωρις να περημενο απαντηση του και εκλεισα το κηνιτο και το πεταξα επανω στο κρεβατη.Στο μιαλο μου ηρθε η νυχτα που με ειχε φιλησει σε αυτο κρεβατη και μου χαιδευε το σωμα μου.Πηρα μια ανασα και γυρισα την πλατη μου να μην κοιταω αλλο το κρεβατη.Δεν ηξερα τι εκανα. 

Αν ηταν να γινει θα γινοταν.Μπορει αυτο που φοβομουνα ηταν ο πονος αυτο που θα ενιωθα οταν ο Ρομπερτ θα εμπαινε μεσα μου ισως και το αλλο να μου αρεσε και να θελω συνεχεια.Δυο φωνες ουρλιαζαν μεσα μου συμμαχουσαν.Η μια ελεγε"Καντο Μπελλα αφου τον θελεις"και η αλλη να ουρλιαζει"Οχι Μπελλα μπορει να το μετανιωσεις".Τρελαθηκα τελειος. 

Ειχα δυο επιλογες πρωτο,δεν ημουν αναγκασμενη να κανω κατι που δεν ημουν ετοιμη και δευτερον μπορει εκεινη την στιμγη να μου εβγαινε και να εκανα αφου ο Ρομπερτ θα ηταν μαζι μου γλυκος δεν θα εκανε ποτε κατι που θα με πληγωνε το ειχε πει και ο οδιος.Οταν θα εφτανε αυτη η στιγμη θα ηταν προσεχτικος μαζι μου. 

Αυτο με ανακουφιζε καπως.Προσπαθησα να μην σκεφτομαι συνεχεια αυτο το πραγμα πηρα την τσαντα μου ισως μια βολτα θα με βοηθουσε να παρω μια αποφαση αλλα πανω πολλα θα με χαλαρωνε. 

Βηματησα ως την πορτα την ανοιξα,κοιταξα τον κοσμο που περπατουσε αλλοι ζευγαρια οι γονεις με τα παιδια.Προσεξα μια οικογενεια να περπαταει με χαμογελεσα στα χειλη τους.Μου θυμησει την δικια μου οικογενια την Εσμι τον Καρλαιλ και την Αλις ολοι τους με αγαπουσα.....Παντα ειχα λιγακι αδυναμια παραπανω στον Καρλαιλ απο μικρη που ερχοτανε απο την δουλεια του επεφτα στην αγκαλια του και.Τον αγκαλιαζα δεν τον αφηνα καθολου μεχρι που τρωγαμε κιολας ακομη και οταν πηγαινα για υπνο ζητουσα τον Καρλαιλ να μου διαβασει και να καθησει μαζι μου μεχρι να με παρει ο υπνος. 

Νοσταλγισα τοσο πολυ αυτες τις αναμνησεις της γλυκες σπανιες αναμνησεις που παντα οταν σκεφτομουνα αυτα τα χρονια δακρυζα απο χαρα γιατι ηξερα οτι σε καθε βημα που θα εκανα θα ηταν εκει για εμενα.Ο Καρλαιλ παντα με καταλαβαινε εκει που προσπαθουσα να τον πεισω οτι ειχα κανει αιτηση για τον Μπερμηχαν δεν με πιστευε. 

Αναστεναξα και κατεβηκα τα σκαλια αργα και σταθερα.Εβαλα την τσαντα μου στον ακγωνα μου και προχωρησα.Τωρα δεν χρειαζομουνα την οικογενεια μου θυμαμαι που μου ειχε πει καποτε ο Καρλαιλ."Παντα να πιστευεις στα ονειρα σου αλλα μην τα περημενεις ολα ροδινα Μπελλα θα ερθουν στιγμες καλες και κακες οταν θα ερθουν οι κακες στιγμες,εμεις μπορει να μην ειμαστε κοντα σου γλυκια μου αλλα να θυμασαι πως απο αυτο μαθανεις"ειχε πει και με φηλισε στο μαγουλο μου. 

Αυτο θα εκανα απο τα λαθοι μου μαθαινω να επιζω.Περπατουσα αμηλιτη χαζευοντας τον κοσμο και τα μαγαζια.Μεσα μου ενιωθα κατι περιεργο κατι σαν βαρος.Η Αλις μου ελειπε,μου ελειπε η παρουσια της τα πεισματα της αλλα κυριως μου ελειπε αυτο το χαμογελο που φωτηζε το προσωπο της αυτο μου ελειπε.Βουρκωσα σε αυτη την σκεψη.Σταματησα και κοιταξα για να ξεχαστω απο αυτη την σκεψη κοιταξα ενα μαγαζι.Ηταν με μαγαζι με εσωρουχα. 

Πως σταματησα εδω.Κοιταξα τα εσωρουχα απο την βιτρινα.Ηταν πολυ προκλητικα.Αυτο το κοιταγμα με εφερε λιγους μηνες πισω η Αλις και εγω να κανουμε ψωνια, να μου επειλεγη χωρις εγω να μηλαβ παρομια εσωρουχα παντα αυτο με νευριαζε αλλα ηξερα χαιροταν για αυτο προτημουσα να μην της το χαλαω. 

Γελασα σε αυτη την αναμνηση.Χωρις δευτερη σκεψει μπηκα μεσα σου μαγαζι κοιταζοντας την βιτρινα. 

*************************************** 

Κοιτουσα το κουτι οπου εκει μεσα ηταν τα εσωρουχα οπου ειχα παρει.Δεν τολμουσα να το ανοιξω.Εκανα ενα δειλο βημα πισω και κοιταξα το ρολοι ηταν 10:30 σε μιση ωρα θα ερχοτανε ο Ρομπερτ να παρει.Καντο Μπελλα.Μπορεις. 

Αρπαξα το κουτι και πηγα στο μπανιο αυτο που εκανα θα εφτανα στα ορια τον Ρομπερτ.Εκλεισα την πορτα πισω μου και ακουμπησα πανω την πλατην μου.Αφησα το κουτι κατω και σιγα σιγα εβγαλα τα ρουχα μου επειτα ανοιξα το κουτι και χωρις να το σκεφτω τα φορεσα τα εσωρουχα. 

Πηρα μια ρομπα για να καλυψω απο κατω την κολαση οπου ειχα κανει Καλυψα ολο μου το σωμα η μοβ σατεν ρομπα εφτανε ως την το γονατο.Βγηκα γρηγορα απο το μπανιο και πηγα στο δωματιο μου κοιταξα στον ολοσωμο καθρεφτη.Τα μαγουλα μου φλεγοντουσαν.Να παρει. 

Τι με ειχε πιασει να κανω αυτα τα πραγματα.Ξαφνηκα το κουδουνι χτυπησε.Η καρδια μου χτυπησε δυνατα μεσα στο στηθος μου.Ο ιδρωτας κυλισε στο μετοπω μου.Η ανασα μου εκανε ενα τρελο ρυθμο ταυτοχρονως μαζι με την καρδια μου. 

Εκανα μερηκα βηματα προς την πορτα.Το κουδουνι ξανα χτυπησε.Ξεφυσιξα με κοπο και αφησα τον αερα να βγει με κοπο απο τα χειλη.Βηματισα προς το διαδρομο και εφτασα στην πορτα εβαλα το χερι μου στο πομολο πηρα μια ανασα. 

Ρομπερτ Μεσιεν. 

Εφτασα εξω απο το σπιτι της Μπελλα.Η νυχτα ειχε απλωθει για τα καλα εξω ο ουρανος ηταν καθαρος και μπορουσα να βλεπω τα αστρα και κυριος το φεγγαρι αποψε το φεγγαρι ηταν σαν στολιδι μεσα στην μαυρη νυχτα.Κοιταξα απεναντη το σπιτι της Μπελλα.Πρωτη φορα ηταν που η Μπελλα ηταν τοσο τολμηρη.Με ειχε καλεσει να κοιμηθω σπιτις της.Δεν μπορουσα να σκεφτω οτι θα κοιμομουνα μαζι της χωρις να την αγκηξω καν επαιζε με τα ορια μου. 

Πηρα την τσαντα απο το καθισμα του συνοδηγου και ανοιξα την πορτα για να βγω.Εβαγλα το κλειδη και κλειδωσα το αμαξι μου.Κατι μεσα μου με ετρωγε μηπως η Μπελλα ηταν ετοιμη για αυτο με ειχε καλεσει κουνησα το κεφαλη μου.Αν δεν ηθελα να γινει σημερα δεν θα την πιεζα ποτε δεν θα εκανα κατι τετιο ειδηκα στην Μπελλα.Η Μπελλα καλυπτε αυτο το κενο που ειχε αφησει η Εμιλι στην καρδια μου. 

Ανεβηκα τα σκαλια και χτυπησα το κουδουνι κοιταξα δεξια και αριστερα για να ειμαι σιγουρος αν δε θα ερχοτανε κανενας γνωστος.Αργησε να ανοιξει μηπως ειχε παθει τιποτα.Με ανυσηχεισε αυτη η σκεψη.Ξανα χτυπησα αλλη μια φορα. 

Ακουσα τα βηματα της να ερχονται προς την πορτα.Επιτελους.Η πορτα ανοιξε το πρωτο που παρατηρισα ηταν αυτο που φορουσε και τα φλογισμενα μαγουλα της να μαρτυρουν οτι η Μπελλα με ειχε φερει εδω για κατι παραπανω. 

Κοιταξα ξανα αυτο που φορουσε αποκλειεται η Μπελλα αποψε θα με εφτανε στα ορια μου και σιγουρα κατι μεσα μου ελεγε οτι αυτη η νυχτα θα ηταν πραγματικα η καλητερη της ζωη μου. Και μονο απο ενα βλεμμα η Μπελλα μπορουσε να προκαλεσει αυτο που ενιωθα για αυτην. 

Μπηκα μεσα χωρις να χανω ουτε ενα λεπτο να κοιταω το υπεροχο σωμα της και ειδηκα την ρομπα που απο κατω θα με εφτανε στην κολαση.Την φηλισα στα χειλη απαλα. 

Μακαρι να μην εχανα αποψε το ιδιο μου τον εαυτο.