7ο Κεφάλαιο
Έλενα
Παρόν
Τα μάτια μου βλεφάρισαν στις ηλιαχτίδες του ήλιου που εισέβαλε μέσα από το παράθυρο μου.Ανασηκώθηκα κοιτώντας προς το παράθυρο.Τα συναισθήματα μου μέσα είχανε γίνει ένα κουβάρι έπειτα από μια βραδιά αποκαλύψεων για την πραγματική μου ταυτότητα που ακόμα δεν ήμουνα σίγουρη αν ίσχυε.Άφησα την ανάσα μου να βγει μέσα από τα χείλη μου,πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.Περπάτησα με κόπο ως το μπάνιο ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα μπροστά μου τον Τζέρεμι.
"Καλημέρα" ενθουσιώδη φωνή του με ξάφνιασε έσμιξα τα φρύδια μου κοιτώντας τον περίεργα.
"Μου μιλάς ή είναι η φαντασία μου;"τον ρώτησα καθώς άρπαξα την χτένα για μαλλιά μου την πέρασα μέσα από τις μπλεγμένες τούφες μου.Ο Τζέρεμι μου χάρισε ένα χαμόγελο.
"Δεν αξίζει να μαλώνουμε όχι τώρα που έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον"ξαφνικά ενθουσιώδη διάθεση του σοβάρεψε όπως και το χαμόγελο του.Άφησα την χτένα επάνω στον πάγκο και τον πλησίασα.Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου κοιτώντας τον.
"Τζέρεμι είμαι η μεγάλη σου αδερφή,ξέρω έχεις απόλυτο δίκιο αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι εσύ θέλεις-"
"-δεν θα με προσέχεις μόνο εσύ αλλά και εγώ εσένα"με διέκοψε ενώ στηρίχτηκε επάνω στον νιπτήρα της βρύσης.Αναστέναξα,ο Τζέρεμι δεν ήταν από του ανθρώπους που του έπειθες εύκολα.
"Εντάξει"συμφώνησα κοιτώντας το επίμονο βλέμμα που είχε επάνω μου.Το χαμόγελο του επέστρεψε ξανά και έκανε την κίνηση να φύγει,στάθηκε για μερικά λεπτά στην πόρτα γυρίζοντας με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο.
"Α και επίσης κάτι ξέχασα τα βράδια να είσαι ήσυχη δεν με αφήσατε να κοιμηθώ"αμέσως ένιωσα τα μάγουλα φλογισμένα,δάγκωσα το κάτω χείλος μου σκύβοντας το βλέμμα μου.
"Συγνώμη"είπα σιγανά ενώ έβαλα μια τούφα που έπεφτε μπροστά μου,πίσω στο αυτί μου.Ανέβασα το βλέμμα μου κοιτώντας τον.Ο Τζέρεμι κούνησε το κεφάλι του γελώντας και έφυγε από το μπάνιο.Χαμογέλασα φέρνοντας στην σκέψη ότι ο Έντουαρντ είχε καθίσει μαζί μου όλο το βράδυ με τα χάδια του σταμάτησε το κλάμα μου ενώ έπειτα από μερικά λεπτά αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του,δεν τον είχαν βρει όταν ξύπνησα για μια στιγμή μέσα στην νύχτα είχε φύγει, η απουσία του πάγωνε την καρδία μου.Γυρίζοντας προς τον καθρέφτη πρόσεξα πως το πρόσωπο μου ήτανε χλομό ενώ δύο μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου είχανε σχηματιστεί.Αμέσως πήρα το μέικ απ και κάλυψα όλη μου θλίψη.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ένα χτύπημα στην πόρτα με έκανε να σταματήσω ο Τζέρεμι αμέσως ακολούθησε από τον διάδρομο και ανοίγοντας την πόρτα είδα τον Έντουαρντ με ένα χαραγμένο χαμόγελο στα χείλη του.Αμέσως κατέβηκα τα σκαλιά στάθηκα δίπλα στον Τζέρεμι.
"Γεια σου Τζέρεμι" η διάθεση του με ξάφνιασε,έδειχνε σαν μικρό παιδί.Ο Τζέρεμι του ανταπέδωσε το χαμόγελο του και άνοιξε την πόρτα για να μπει.
"Πέρασε"ο Έντουαρντ έκανε ένα βήμα μπαίνοντας μέσα.Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου ενώ ένιωσα αμέσως το αίμα να ζεσταίνει τα μάγουλα μου.
Ο Τζέρεμι μας άφησε μόνους ενώ ανέβαινε τα σκαλιά χαιρετώντας τον Έντουαρντ.Κινήθηκα προς την κουζίνα με τον Έντουαρντ να με ακολουθεί.Πλησίασα προς το πάγκο της κουζίνας γυρίζοντας το σώμα μου εκείνος βρέθηκε μερικές ανάσες κοντά μου,η γλυκιά του κρύα ανάσα εισέβαλε επάνω στα χείλη μου,το σώμα μου ρίγησε προσπαθώντας να ελέγξει όλη την ένταση που μου προκαλούσε.
"Πάντα έτσι ένιωθα κοντά σου;" φωνή μου με κόπο έβγαινε ενώ ένιωσα τα δάχτυλα του να σέρνονται στα φλογισμένα μάγουλα καταλήγοντας στην βάση του λαιμού μου.Το χαμηλό γέλιου του με έκανε να σηκώσω το βλέμμα μου,το πρόσωπο του έλαμπε από ευτυχία,ένα χαμόγελο φανέρωνε την κατάλευκη οδοντοστοιχία του.
"Δεν έχεις αλλάξει καθόλου"μου απάντησε ενώ τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω από το μάγουλο μου ξανά,το χέρι μου με δική του πρωτοβουλία βρέθηκε επάνω στα δάχτυλα του.Τα μάτια μου βρέθηκαν βυθισμένα μέσα στα δικά του,όλος μου ο κόσμος σιγά σιγά γέμιζε με αλήθειες,παρόλο που χθες βράδυ βρέθηκα στην κόψη του ξυραφιού με την μια αλήθεια να βγαίνει στην επιφάνεια με κάποιον τρόπο με είχε σώσει.Ήτανε αδιανόητο να ζούσα πριν τριακόσια χρόνια,έβλεπα μέσα στα πράσινα μάτια του πως όλα τα μυστικά του παρελθόντος μου βρισκόντουσαν εκεί χαραγμένα στην νεκρή καρδία του.Το χέρι μου βρέθηκε επάνω στο στήθος του,στο σημείο της καρδίας του δεν ένιωσα κανένα χτύπο επάνω στην παλάμη μου,κοιτάζοντας μέσα στα μάτια του για μια στιγμή εκείνος τα έκλεισε.Αφήνοντας την ανάσα του να βγει μέσα από τα χείλη του.
"Η Προφητεία"του ψυθίρισα με πόνο.Νιώθοντας μια σουβλιά δυνατή μέσα στο στήθος μου να με χτυπάει.Το χέρι μου έπεσε νεκρό από το στήθος του,μετακίνησα το σώμα μου μακριά του ενώ κρατήθηκα από τον πάγκο.
"Τι συμβαίνει;"με ρώτησε ενώ ήρθε κοντά μου προσπαθώντας να ελέγξει τον τόνο της φωνής του.
"Τίποτα απλώς-"αμέσως έσμιξα τα χείλη μου σφιχτά να μην βογγήξω από τον πόνο.Στο μυαλό μου έφερα την εικόνα του τραύματος μου.Αμέσως σήκωσα την μπλούζα μου στο σημείο όπου πονούσα αλλά δεν διέκρινα κανένα σημάδι η επίπεδη κοιλία που δεν φανέρωνε τίποτα.
"Την νύχτα της προφητείας ήμουνα τραυματισμένη σε αυτό το σημείο " του είπα με κομμένη την ανάσα ενώ του έδειξα το σημείο όπου προερχόταν ο πόνος.
"Ίσως επειδή οι αναμνήσεις σου επανέρχονται φέρνοντας και σωματικό πόνο"τα δάχτυλα του χαιδέψανε το πονεμένο σημείο μου.Το μυαλό μου γύριζε σαν τρελό προσπαθώντας να καταλάβει πως επέζησα από όλο αυτό,εκτός από το τραύμα θυμάμαι πως η ανάμνηση είχε σταματήσει όταν ήμουνα στην άκρη του γκρεμού.
"Πως επέζησα;"τον ρώτησα με τον πανικό να καθηλώνει κάθε σημείο του σώματος μου.Ο Έντουαρντ αμέσως πάγωσε στην ερώτηση μου,έδειχνε πως πρώτη φόρα το άκουγε.Απομακρύνθηκε από κοντά μου ενώ πήρε την ζακέτα μου από την καρέκλα.
"Ετοιμάσου φεύγουμε"είπε με αποφασιστικότητα ενώ μου έτεινε την ζακέτα.
"Που πάμε;"τον ρώτησα με κόπο στην φωνή μου ενώ κάλυψα με την παλάμη μου το σημείο όπου πονούσα.
"Στην αδερφή μου"δήλωσε με θυμό ενώ πήρα την ζακέτα.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
"Γεια σου Τζέρεμι" η διάθεση του με ξάφνιασε,έδειχνε σαν μικρό παιδί.Ο Τζέρεμι του ανταπέδωσε το χαμόγελο του και άνοιξε την πόρτα για να μπει.
"Πέρασε"ο Έντουαρντ έκανε ένα βήμα μπαίνοντας μέσα.Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου ενώ ένιωσα αμέσως το αίμα να ζεσταίνει τα μάγουλα μου.
Ο Τζέρεμι μας άφησε μόνους ενώ ανέβαινε τα σκαλιά χαιρετώντας τον Έντουαρντ.Κινήθηκα προς την κουζίνα με τον Έντουαρντ να με ακολουθεί.Πλησίασα προς το πάγκο της κουζίνας γυρίζοντας το σώμα μου εκείνος βρέθηκε μερικές ανάσες κοντά μου,η γλυκιά του κρύα ανάσα εισέβαλε επάνω στα χείλη μου,το σώμα μου ρίγησε προσπαθώντας να ελέγξει όλη την ένταση που μου προκαλούσε.
"Πάντα έτσι ένιωθα κοντά σου;" φωνή μου με κόπο έβγαινε ενώ ένιωσα τα δάχτυλα του να σέρνονται στα φλογισμένα μάγουλα καταλήγοντας στην βάση του λαιμού μου.Το χαμηλό γέλιου του με έκανε να σηκώσω το βλέμμα μου,το πρόσωπο του έλαμπε από ευτυχία,ένα χαμόγελο φανέρωνε την κατάλευκη οδοντοστοιχία του.
"Δεν έχεις αλλάξει καθόλου"μου απάντησε ενώ τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω από το μάγουλο μου ξανά,το χέρι μου με δική του πρωτοβουλία βρέθηκε επάνω στα δάχτυλα του.Τα μάτια μου βρέθηκαν βυθισμένα μέσα στα δικά του,όλος μου ο κόσμος σιγά σιγά γέμιζε με αλήθειες,παρόλο που χθες βράδυ βρέθηκα στην κόψη του ξυραφιού με την μια αλήθεια να βγαίνει στην επιφάνεια με κάποιον τρόπο με είχε σώσει.Ήτανε αδιανόητο να ζούσα πριν τριακόσια χρόνια,έβλεπα μέσα στα πράσινα μάτια του πως όλα τα μυστικά του παρελθόντος μου βρισκόντουσαν εκεί χαραγμένα στην νεκρή καρδία του.Το χέρι μου βρέθηκε επάνω στο στήθος του,στο σημείο της καρδίας του δεν ένιωσα κανένα χτύπο επάνω στην παλάμη μου,κοιτάζοντας μέσα στα μάτια του για μια στιγμή εκείνος τα έκλεισε.Αφήνοντας την ανάσα του να βγει μέσα από τα χείλη του.
"Η Προφητεία"του ψυθίρισα με πόνο.Νιώθοντας μια σουβλιά δυνατή μέσα στο στήθος μου να με χτυπάει.Το χέρι μου έπεσε νεκρό από το στήθος του,μετακίνησα το σώμα μου μακριά του ενώ κρατήθηκα από τον πάγκο.
"Τι συμβαίνει;"με ρώτησε ενώ ήρθε κοντά μου προσπαθώντας να ελέγξει τον τόνο της φωνής του.
"Τίποτα απλώς-"αμέσως έσμιξα τα χείλη μου σφιχτά να μην βογγήξω από τον πόνο.Στο μυαλό μου έφερα την εικόνα του τραύματος μου.Αμέσως σήκωσα την μπλούζα μου στο σημείο όπου πονούσα αλλά δεν διέκρινα κανένα σημάδι η επίπεδη κοιλία που δεν φανέρωνε τίποτα.
"Την νύχτα της προφητείας ήμουνα τραυματισμένη σε αυτό το σημείο " του είπα με κομμένη την ανάσα ενώ του έδειξα το σημείο όπου προερχόταν ο πόνος.
"Ίσως επειδή οι αναμνήσεις σου επανέρχονται φέρνοντας και σωματικό πόνο"τα δάχτυλα του χαιδέψανε το πονεμένο σημείο μου.Το μυαλό μου γύριζε σαν τρελό προσπαθώντας να καταλάβει πως επέζησα από όλο αυτό,εκτός από το τραύμα θυμάμαι πως η ανάμνηση είχε σταματήσει όταν ήμουνα στην άκρη του γκρεμού.
"Πως επέζησα;"τον ρώτησα με τον πανικό να καθηλώνει κάθε σημείο του σώματος μου.Ο Έντουαρντ αμέσως πάγωσε στην ερώτηση μου,έδειχνε πως πρώτη φόρα το άκουγε.Απομακρύνθηκε από κοντά μου ενώ πήρε την ζακέτα μου από την καρέκλα.
"Ετοιμάσου φεύγουμε"είπε με αποφασιστικότητα ενώ μου έτεινε την ζακέτα.
"Που πάμε;"τον ρώτησα με κόπο στην φωνή μου ενώ κάλυψα με την παλάμη μου το σημείο όπου πονούσα.
"Στην αδερφή μου"δήλωσε με θυμό ενώ πήρα την ζακέτα.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από ένα πέτρινο σπίτι,κοιτώντας από το παράθυρο παρατήρησα ότι θα ήτανε πάνω από εκατό χρονών.Τα παράθυρα είχανε ξύλινα παραθυρόφυλλα και ήτανε ασφαλισμένα ώστε σίγουρα να μην υπάρχει μέσα το φως του ήλιου.Ο Έντουαρντ παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω,τον μιμήθηκα και εγώ ανοίγοντας την πόρτα του συνοδηγού τα πόδια μου μόλις πάτησαν στον έδαφος ένιωσα αμέσως μια οικειότητα να με καταλαμβάνει.Έκλεισα την πόρτα με αργή κίνηση ενώ κοίταξα γύρω μου βρισκόμασταν έξω από το Μιστικ Φολλς το σπίτι βρισκότανε στην άλλη άκρη του δάσους.
"Εδώ ζει η αδερφή σου;"ρώτησα ενώ πλησίασα προς την ξύλινη πόρτα ο Έντουαρντ έγλειψε το κάτω χείλος του ενώ με κοιτούσε.
"Εδώ ζει"απάντησε μονολεχτικά.Γύρισα να δω γύρω μου,ένα λιβάδι ανοιγόταν μπροστά μου ενώ το δάσος απείχε μερικά χιλιόμετρα από αυτό.Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο στο πίσω μέρος της πόρτας η ξύλινη πόρτα άνοιξε διάπλατα ενώ στο εσωτερικό που μπορούσα να διακρίνω ήτανε μονάχα σκοτάδι,έκανα από φόβο ένα βήμα πίσω πιάνοντας αυτόματα το μπράτσο του Έντουαρντ.
"Μην φοβάσαι"μου ψιθύρισε σιγανά ενώ έβαλε το σώμα του μπροστά από το δικό μου η κίνηση του έδειχνε αμυντική σαν να περίμενε κάποια επίθεση.Η καρδία μου πάλευε με την αγωνία να κυλάει σε κάθε μόριο του κορμιού μου.
"Επιτέλους αδερφέ έκανες την εμφάνιση σου"φώναξε μια φωνή μέσα στο σκοτάδι,ένιωσα το ρίγος να με διαπερνά ακούγοντας την.Η φωνή έβγαζε μια παιδικότητα αλλά η οργή και η ειρωνεία κάλυψε αυτή την αποκάλυψη μου.Μέσα στο σκοτάδι διέκρινα μια μαύρη σιλουέτα να προχωράει.
"Έφερες μαζί σου και έναν άνθρωπο" φωνή της αργή και απειλητική έφτανε ολοένα και πιο κοντά μας.Έσφιξα μέσα στην παλάμη μου το μανίκι της μπλούζας του Έντουαρντ.Το σώμα του έμεινε παγωμένο μπροστά μου σαν μια ασημένια ασπίδα.Το φως του ήλιου εισχώρησε σε μια στιγμή μέσα στο άνοιγμα όταν είδα για πρώτη φορά την μορφή της.Τα καστανά μαλλιά σχημάτισαν μπούκλες γύρω της ενώ τα πράσινα μάτια της έπεσαν επάνω μου ήτανε ακριβώς στην απόχρωση του Έντουαρντ έβλεπα τον ίδιο του,τον εαυτό στην αδερφή του.Η κοπέλα δεν φανέρωνε καμία απάθεια το πρόσωπο της έδειχνε μια αγγελικότητα σαν να ήθελες να την πάρεις στην αγκαλιά σου να δεις αν υπάρχει στα αλήθεια.Όμως η αλήθεια πέρα από την αθωότητα της και την ομορφιά που φανέρωνε,είχε μια επιθετική στάση απέναντι του.Γιατί όμως;
Η ματιά της κύλισε προς το μέρος μου,τα χείλη της μισανοίξανε από έκπληξη βλέποντας με.
Αμέσως κινήθηκε κοντά μας ο Έντουαρντ κίνησε το σώμα του πίσω αναγκάζοντας με να κάνω πίσω και εγώ.Για κάποιον λόγο δεν ένιωθα κανέναν δισταγμό ή φόβο για εκείνην.
"Μην τολμήσεις να την πλησιάσεις"την προειδοποίησε χαμηλόφωνα εκείνη του έδωσε σαν απάντηση ένα σατανικό χαμόγελο.
"Αλήθεια πιστεύεις πως θα σε ακούσω,χάρης εμένα και τον Στέφαν είναι εδώ τώρα"για πρώτη φορά αγγελική της μάσκα έσπασε από οργή.
Χάρης εκείνην σώθηκα;Ο Στέφαν με είχε σώσει;Πως είχα πεθάνει και πως το σώμα μου διατηρήθηκε τριακόσια χρόνια;
Δεν είχε λογική,θα ήμουνα ένα σακί με κόκαλα.Αμέσως ένιωσα την υγρασία στα μάτια μου να με κατακλύσει.Η αναμονή από χθες το βράδυ που έμαθα ότι το παρελθόν μου άνηκε πριν τριακόσια χρόνια ενώ θυμόμουνα ελάχιστα με σκότωνε σιγά σιγά.
"Δεν θα το περνούσε όλο αυτό αν ολοκλήρωνα την προφητεία"το μυαλό μου προσπαθούσε να συλλέξει όσες πληροφορίες μπορούσε ακούγοντας τον.Ο Έντουαρντ ήτανε η αιτία που είχα πεθάνει και με κάποιον τρόπο με έφερε πίσω αδερφή και ο Στέφαν.Έσφιξα τις παλάμες των χεριών μου σφιχτά προσπαθώντας να κρατηθώ όσο μπορούσα.
Η αδερφή πήγε να του απαντήσει αλλά αμέσως σταμάτησε στην κίνηση μου.
Είχα φύγει από το προστατευτικό σώμα του Έντουαρντ.
"Έλενα"ψιθύρισε με αγωνία βλέποντας να πηγαίνω προς την αδερφή του.
"Μπορείς να δώσεις κάποιες απαντήσεις;"την ικέτευσα ενώ τα δάκρυα μου ξέφυγαν από τα μάτια μου,το πρόσωπο της γέμισε από τρυφερότητα αλλάζοντας εντελώς την στάση της απέναντι μου.
"Δεν μπορώ να σου δώσω όλες τις απαντήσεις που ζητάς αλλά μπορώ να σου τις δείξω"απάντησε τρυφερά.Γύρισα προς τον Έντουαρντ εκείνος στεκότανε αμίλητος κοιτώντας.
"Μην πας"με διέταξε σιγανά.
"Πρέπει"του απάντησα ενώ έκανα ένα βήμα προς την είσοδο.
"Δεν είσαι ευπρόσδεκτος στο σπίτι μου Έντουαρντ"ξεκαθάρισε η αδερφή του ενώ μπήκε μέσα και στηρίχθηκε στην πόρτα περιμένοντας με να μπω.
"Δεν θα φύγω,θα σε περιμένω"μου δήλωσε χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις.Ένευσα θετικά προς απάντηση,γύρισα το σώμα μου προς το σκοτάδι.Μπήκα μέσα ενώ αδερφή του έκλεισε την πόρτα κοίταξα την τελευταία ηλιαχτίδα φωτός προτού η πόρτα κλείσει,το σκοτάδι με τύλιξε ενώ δίπλα μου ένιωσα την αδερφή του μου τρίβει απαλά την πλάτη.
"Ετοιμη;"με ρώτησε με δυναμισμό και μια δόση χαράς.
"Ναι"της απάντησα με κομμένη την ανάσα ενώ προχωρήσαμε μέσα στο σκοτάδι όπου η αλήθειες και οι απαντήσεις βρισκόντουσαν εκεί.
"Εδώ ζει η αδερφή σου;"ρώτησα ενώ πλησίασα προς την ξύλινη πόρτα ο Έντουαρντ έγλειψε το κάτω χείλος του ενώ με κοιτούσε.
"Εδώ ζει"απάντησε μονολεχτικά.Γύρισα να δω γύρω μου,ένα λιβάδι ανοιγόταν μπροστά μου ενώ το δάσος απείχε μερικά χιλιόμετρα από αυτό.Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο στο πίσω μέρος της πόρτας η ξύλινη πόρτα άνοιξε διάπλατα ενώ στο εσωτερικό που μπορούσα να διακρίνω ήτανε μονάχα σκοτάδι,έκανα από φόβο ένα βήμα πίσω πιάνοντας αυτόματα το μπράτσο του Έντουαρντ.
"Μην φοβάσαι"μου ψιθύρισε σιγανά ενώ έβαλε το σώμα του μπροστά από το δικό μου η κίνηση του έδειχνε αμυντική σαν να περίμενε κάποια επίθεση.Η καρδία μου πάλευε με την αγωνία να κυλάει σε κάθε μόριο του κορμιού μου.
"Επιτέλους αδερφέ έκανες την εμφάνιση σου"φώναξε μια φωνή μέσα στο σκοτάδι,ένιωσα το ρίγος να με διαπερνά ακούγοντας την.Η φωνή έβγαζε μια παιδικότητα αλλά η οργή και η ειρωνεία κάλυψε αυτή την αποκάλυψη μου.Μέσα στο σκοτάδι διέκρινα μια μαύρη σιλουέτα να προχωράει.
"Έφερες μαζί σου και έναν άνθρωπο" φωνή της αργή και απειλητική έφτανε ολοένα και πιο κοντά μας.Έσφιξα μέσα στην παλάμη μου το μανίκι της μπλούζας του Έντουαρντ.Το σώμα του έμεινε παγωμένο μπροστά μου σαν μια ασημένια ασπίδα.Το φως του ήλιου εισχώρησε σε μια στιγμή μέσα στο άνοιγμα όταν είδα για πρώτη φορά την μορφή της.Τα καστανά μαλλιά σχημάτισαν μπούκλες γύρω της ενώ τα πράσινα μάτια της έπεσαν επάνω μου ήτανε ακριβώς στην απόχρωση του Έντουαρντ έβλεπα τον ίδιο του,τον εαυτό στην αδερφή του.Η κοπέλα δεν φανέρωνε καμία απάθεια το πρόσωπο της έδειχνε μια αγγελικότητα σαν να ήθελες να την πάρεις στην αγκαλιά σου να δεις αν υπάρχει στα αλήθεια.Όμως η αλήθεια πέρα από την αθωότητα της και την ομορφιά που φανέρωνε,είχε μια επιθετική στάση απέναντι του.Γιατί όμως;
Η ματιά της κύλισε προς το μέρος μου,τα χείλη της μισανοίξανε από έκπληξη βλέποντας με.
Αμέσως κινήθηκε κοντά μας ο Έντουαρντ κίνησε το σώμα του πίσω αναγκάζοντας με να κάνω πίσω και εγώ.Για κάποιον λόγο δεν ένιωθα κανέναν δισταγμό ή φόβο για εκείνην.
"Μην τολμήσεις να την πλησιάσεις"την προειδοποίησε χαμηλόφωνα εκείνη του έδωσε σαν απάντηση ένα σατανικό χαμόγελο.
"Αλήθεια πιστεύεις πως θα σε ακούσω,χάρης εμένα και τον Στέφαν είναι εδώ τώρα"για πρώτη φορά αγγελική της μάσκα έσπασε από οργή.
Χάρης εκείνην σώθηκα;Ο Στέφαν με είχε σώσει;Πως είχα πεθάνει και πως το σώμα μου διατηρήθηκε τριακόσια χρόνια;
Δεν είχε λογική,θα ήμουνα ένα σακί με κόκαλα.Αμέσως ένιωσα την υγρασία στα μάτια μου να με κατακλύσει.Η αναμονή από χθες το βράδυ που έμαθα ότι το παρελθόν μου άνηκε πριν τριακόσια χρόνια ενώ θυμόμουνα ελάχιστα με σκότωνε σιγά σιγά.
"Δεν θα το περνούσε όλο αυτό αν ολοκλήρωνα την προφητεία"το μυαλό μου προσπαθούσε να συλλέξει όσες πληροφορίες μπορούσε ακούγοντας τον.Ο Έντουαρντ ήτανε η αιτία που είχα πεθάνει και με κάποιον τρόπο με έφερε πίσω αδερφή και ο Στέφαν.Έσφιξα τις παλάμες των χεριών μου σφιχτά προσπαθώντας να κρατηθώ όσο μπορούσα.
Η αδερφή πήγε να του απαντήσει αλλά αμέσως σταμάτησε στην κίνηση μου.
Είχα φύγει από το προστατευτικό σώμα του Έντουαρντ.
"Έλενα"ψιθύρισε με αγωνία βλέποντας να πηγαίνω προς την αδερφή του.
"Μπορείς να δώσεις κάποιες απαντήσεις;"την ικέτευσα ενώ τα δάκρυα μου ξέφυγαν από τα μάτια μου,το πρόσωπο της γέμισε από τρυφερότητα αλλάζοντας εντελώς την στάση της απέναντι μου.
"Δεν μπορώ να σου δώσω όλες τις απαντήσεις που ζητάς αλλά μπορώ να σου τις δείξω"απάντησε τρυφερά.Γύρισα προς τον Έντουαρντ εκείνος στεκότανε αμίλητος κοιτώντας.
"Μην πας"με διέταξε σιγανά.
"Πρέπει"του απάντησα ενώ έκανα ένα βήμα προς την είσοδο.
"Δεν είσαι ευπρόσδεκτος στο σπίτι μου Έντουαρντ"ξεκαθάρισε η αδερφή του ενώ μπήκε μέσα και στηρίχθηκε στην πόρτα περιμένοντας με να μπω.
"Δεν θα φύγω,θα σε περιμένω"μου δήλωσε χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις.Ένευσα θετικά προς απάντηση,γύρισα το σώμα μου προς το σκοτάδι.Μπήκα μέσα ενώ αδερφή του έκλεισε την πόρτα κοίταξα την τελευταία ηλιαχτίδα φωτός προτού η πόρτα κλείσει,το σκοτάδι με τύλιξε ενώ δίπλα μου ένιωσα την αδερφή του μου τρίβει απαλά την πλάτη.
"Ετοιμη;"με ρώτησε με δυναμισμό και μια δόση χαράς.
"Ναι"της απάντησα με κομμένη την ανάσα ενώ προχωρήσαμε μέσα στο σκοτάδι όπου η αλήθειες και οι απαντήσεις βρισκόντουσαν εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου