15ο Κεφάλαιο

15ο Κεφαλαιο

'Αποχωρηση'

Μπελλα

Ανοιξα σιγα σιγα τα βλεφαρα μου,κοιταξα το δωματιο που φωτηζοτανε απο τον ηλιοπου διαπερνουσε μεσα απο τις κουρτηνες.Ενιωθα το χερι του να ειναι τυλιγμενογυρω απο την μεσι μου σφιχτα.Ανασηκωθηκα και γυρισα απο την αλληπλευρα.Κοιμοτανε τα χαλκιναμαλλια του ηταν ανακατεμενα και πηγαινα προςδιαφορες κατευθυνσεις.Τα χειλη του ητανκλειστα.Πλησιασα με το χερι μου προς τοπροσωπο του χαιδεψα τα ανακατεμενα μαλλια του και κατεβηκα προς τα μαγουλατου.Εκαιγαν σαν φωτια.

Ακουγα που αναπνεε με κοπο.Θα κοιμοτανε βαθια.Στραφηκα προς το δωματιο ηρομπια ητανπεταμενη στο πατωμα ενω το πανω μερος του εσωρουχο μου ητανπρος την πορτα.Ειχαξεχασει οτι ημουν γυμνη απο την μεσι και πανω.Πηρα τοσεντονι και το τυλιξα γυρω απο την μεσι μου.

Πηρα το χερι του Ρομπερτ και το παραμερισα πιο περα.Ακουμπησα τα ποδια μου στα κρυα πλακακια και πρωχορησα γυρω απο το κρεβατη.Μαζεψα την ρομπα καιεπειτα το πανωμερος του εσωρουχο μου.Ανοιξα οσο πιο σιγα μπορουσα την πορτακαι βγηκα εξω απο το δωματιο.Την εκλεισα πισω μου.Ηταν αραγε ολα αυτααλιθηνα?Αναστεναξα και ακουμπησασωμα μου πισω στην πορτα.

Εκλεισα τα ματια μου για μια στιγμη και στο μιαλο μου εφερααυτο που ειχε γινειχθες το βραδυ.Ειχε βαλει πανω τον εαυτο του εμενα.Ηθελα χθες να κανωβημα αλλακατι με εμποδηζε.Δεν ηθελα να βιαστω πανω απο ολα ηξερα οτι ο Ρομπερτητανγυναικας του Μπερμηχαν και πολυ εγωιστης αλλα αυτες τις δυο ημερες δεν ειχεδειξη αυτηπλευρα του.

Μηπως πραγματη ειχε αλλαξει και δεν το εβλεπα εγω ακομα.Απο την αλλη ηταν και η Αλιςειχα να την δω τεσσερες μερες χωρις κανενα σημαδι της ουτε ενατηλεφωνημα.Αφησατηνπορτα και προσωρησα προς το σαλονι.Καθησα στον καναπεκαι κοιταξα τον κινητομου.Χωρις δευτερη σκεψη το αρπαξα και πληκτρολογησα τοναριθμο του Καρλαιλ.

Ακουστηκε ο εικοφατικος ηχος και επειτα η γραμμη ανοιξε.

<<Μπελλα?>>ρωτησε μια γνωρημι φωνη.Δεν ηταν η φωνη του πατερα μου αυτηαλλα καπιοαλλου και απο που καταλαβε οτι ημουν εγω.<<Θα ηθελα τον Καρλαιλ>>ειπα με φωνη που ετρεμε.

<<Λειπη απο το σπιτι προφανως θα εχει ξεχασει το κηνιτο του εδω,Μπελλα δεν θυμασαι ποιος ειμαι?>>ρωτησε με ενθουσιασμο η γνωρημι φωνη.Κουνησα αρνητικατο κεφαλη μου.<<Οχι>>του απαντησα.Ακουσα ενα γελιο απο την γραμμη.

<<Ειμαι ο το το ο την Αλαν ο γιος του Τσαρλι δεν με θυμασε?>>ρωτησε γεματοςαπορια.

Προσπαθησα να γυρησω πισω στα παιδικα χρονια μου οταν ημουν δεκαχρονων.Θυμαμαι που ο Καρλαιλ ηξερε εναν Τσαρλι και αυτος ο ο Τσαρλι δουλευεμαζι με τον πατερα μου.Τοτεθυμηθηκα τον γιο του ο Αλαν που ερχοτανε μερηκεςφορες και παιζαμε στην αμμουδια.Σηκωθηκα και εμεινα αφωνη.

<<Αλαν δεν το πιστευω εσυ εισαι εχω να σε δω και να σε ακουσω πολυ καιρο>>αναφωνησα χαρουμενη.

Ξεφυσηξε απο την αλλη γραμμη.<<Ναι πραγματι εχουμε να συναντηθουμε πολυ καιρο ελειπα για σπουδες στην Γαλλια μεχρι που εμενα μονημα αλλα εφυγα>>ηφωνη του ακουστηκε να βγαινει με κοπο.

<<Χαρομαι που γυρησες πισω εγω ειμαι->>

<<Το ξερω που εισαι στο Λονδινο μου το ειπε ο Καρλαιλ οταν πηγα να τον δω,πως αντεχεις χωρις την Αλις?>>εμεινα με το στομα ανοιχτο τι εννουσε.

<<Μπελλα με ακους>>εμεινα με το κινητο στο αυτι.

<<Ειναι η Αλις στην Ελλαδα γυρισε?>>φωναξα αφωνη.

Δεν το πιστευα γιατι δεν μου ειχε πει τιποτα τουλαχιστον οτι φευγη και οτι ειναικαλα.Εφυγεχωρις να μουυ πει τιποτα.Ολα επρεπε να ξεκαθαρισουν αναμεσα σεεμενα και την Αλις.

<<Μπελλα?>>με ξυπνησε μεσα απο τις σκεψεις μου ο Αλαν.

<<Ειναι εκει?>>ρωτησα θυμωμενη.

<<Οχι εχει βγει εξω μαζι με τον Τζασπερ>>ηταν και ο Τζασπερ εκει.Αρχισα ναζαλιζομαι.

<<Ειναι και ο Τζασπερ?>>η φωνη μου με κοπο ακουστηκε.Το στομαχι μου ειχεσφηχτει σαν νεεδενα γερα με ενα σκοινη και να με τραβουσαν στο κενο.Καθησα στονκαναπε.

<<Ναι ειναι πολυ καλο παιδι να σου πω ποτε θα ερθεις?>>ρωτησε χαρουμενος.

Κοιταξα στον διαδρομο ο Ρομπερτ ακομα θα κοιμοτανε δεν θα ειμαι ακουσει αφτο μεκαθυσηχαζε κοιμοτανε βαθια.

<<Θα ερθω σημερα κιολας αλλα σε παρακαλω μην τιποτα σε κανεναν θελω να του κανω εκπληξη>>μα τι εκανα ο Ρομπερτ αν το μαθαινε θα θυμωνε ειμασταν στην αρχητης σχεση"Αλις προτρεχει τωρα Μπελλα ο Ρομπερτ μπορει να περημενει"ακουσαμια φωνη μεσαμου.Ειχε δικιο θα με καταλαβαινε.

<<Μην ανυσηχεις δεν θα το μαθει κανεις εεε..Μπελλα σε κλεινω γιατι νομηζω ηρθε η Αλις>>ακουστηκε ανυσηχος.

<<Ενταξει και Αλαν χαρηκα που σε ακουσα>>ειπα με κοπο το μιαλο μου ειχεσταματησει να λειτουργη πως μπορεσε να φυγει δεν ειχε το θαρρος νααντημετοπωπησει τα ψεματα που μου ελεγε τον πονο.Ο Ρομπερτ το εκανε ηδη αυτο.<<Και εγω τα λεμε>>Εκλεισα το κηνιτο και κοιταξα στο κενο.Η Αλις ειχε γυρησειπισω στην Ελλαδαγιατι ομως γιατι?Δαγκωσα το κατω χειλος μου.Σημερα κιολας θαεφευγα.Σηκωθηκα και προχωρησα προς το δωματιο.Κοιταξα απεναντη ακριβωςηταν το δωματιο της Αλις.Γυρισαδωματιο μου ο Ρομπερτ κοιμοτανε ακομα.

Εκανα μερηκα βηματα και εβαλα το χεριπομολο στην πορτα.Την ανοιξα και βρηκα τοδωματιο της να ειναι καθαρο και ολα να ειναι σητν θεση τους.Πηγα προς τηνντουλαπα και την ανοιξα.Ηταν αδεια ολα της τα ρουχα ελειπαν.Θα ειχε ερθει να ταπαρει οταν θα ελειπα στην σχολη.

Εκλεισα την ντουλαπα.Μεσα μου εβρασα σαν ηφαιστειο.Δεν ειχε ηρθει καν να μουμηλισειμετα απο εκεινη την ομιλια μας.Δεν μπορουσα να το πιστεψω μου φαινοτανψεμα.Ολα ειχανκαταστραφει αναμεσα στην Αλις και σε εμενα ολα τα ονειρα μας οιελπηδες μας παντα μου ελεγε οτι με αγαπουσε οτι θα ηταν διπλα μου σε ολες τηςασχημες στιγμες μας οτι θα ειχαμε η μια την αλλη.

Λογια που δεν εγιναν πραξεις.

Τα δακρυα εκανα την ενφανησει τους στα ματια μου.Κοταξα το αδειο δωματιο.Το ματιμου επεσε σε μια κορνιζα οπου ειχε κατεβασει.Πηγα προς το κομοδινο και καθησαστο κρεβατη.Ανεβασα την κορνιζα και τοτε ενιωσα την καρδια μου να ραγιζει σε καθε σημειο της ολο αυτο που ενιωθα ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου.

Η Αλις και ο Ρομπερτ.Τον αγαπουσε ακομα για να ειχε την φωτογραφια στο κομοδινι της.Ανοιξα το συρταρη και βρηκα παντου φωτογραφιες τις αρπαξα κα τις εβαλα στο κρεβατη.Κοιταξα την ανοιχτη πορτα σηκωθηκα γρηγορα και την κλειδωσα.Κοιταξα τις φωτογραφιες οπου της ειχα αφησει στο κρεβατη.

Τα δακρυα ειχαν κυλισει τα μαγουλα μου.Πηρα μια στα χερια μου και δεν το πιστευα.Αυτο το κορητσι οπου ειχα δει το δωματιου του Ρομπερτ μονο που δεν ηταν ιδιες η Αλις την ειχε αγκαλια και στην διπλα απο απο αυτο το κοριτσι ηταν ο Ρομπερτ.Εμεινα αναυδη......Καθε μερος την καρδιας μου ειχε ραγισει μονο που τα κομματια της δεν εμπαιναν στην θεση τους.Το κοριτσι οπου ειχε αγκαλια τον Ρομπερτ και την Αλςι θα ηταν φιλη τους αλλα μπορει να ηταν και το κοριτσι του Ρομπερτ.Τωρα αρχηζαν να ξεκαθαρηζουν ολα μεσα στο μιαλο μου.

Το κοριτσι ηταν αυτο ειχε σχεση με τον Ρομπερτ αλλα γιατι δεν ειναι μαζη γιατι δεν ειναι μαζι με τον Ρομπερτ αν τον αγαπουσε δεν θα τον αφηνε.Ισως να ειχαν χωρησει αλλα για ποιον λογο.Κοιταξα ξανα την φωτογραφια.Ηταν αρκετα ομορφη και χαρουμενη.Γιατι αυτη την χαρα να τη χαλουσε αφου ειχε την αδερφη μου για φιλη της και τον Ρομπερτ για αγορι της.Δεν εβγαζα νοημα κατι ειχε γινει αναμεσα στην Αλις και στον Ρομπερτ κατι που δεν ηθελαν να μαθει κανεις παρα μονο αυτοι οι δυο.

Τσαλακωσα την φωτογραφια μεσα στα χερια μου και την πεταξα.Γυρισα προς την πορτα και την ξεκλειδωσα.Την ανοιξα και η πορτα απο το δωματιο μου ηταν μισανοιχτη.Ακουμπησα τη παλαμη μου και την εσπρωξα.Βρηκα τον Ρομπερτ καθησμενο στην καρεκλα του γραφειου μου.

<<Καλημερα>>μου χαμογελασε στραβα.Πηγα κοντα του.Με αρπαξε και με εβαλε να καθησω στα ποδια του.Τα χειλη του ακουμπησαν στον ομο μου ενα ριγος με διαπερασε κοντας με να νιωσω οπως το χθεσινο βραδυ.

<<Οταν ξυπνησα δεν σε βρηκα στο κρεβατη και με ανυσηχησες>>Με κρατησε φτιχτα μεσα στην αγκαλια του.Πως θα του ελεγα οτι θα εφευγα για δυο μερες.

<<Ρομπερτ πρεπει να μηλισουμε>>Το προσωπο του ζαρωσε.

<<Για τι θες?>>ρωτησε με κρατησε ακομα πιο κοντα του.Ξεροκαπια.Πως θα του ελεγα οτι θα εφευγα θα αντιδρουσε ασχημα.Ξεφυσηξα και τον κοιταξα στα ματια.

<<Θα φυγω Ρομπερτ θα γυρησω στην Ελλαδα για να δω τους γονεις μου θα ειναι->>τα χερια του γυρω μου σφιχτηκαν σε μπουνιες.Το βλεμμα του αλλαξε αποτομα και εγινε αγριεμενο.Εμεινα σιωπηλη κοιτοζοντας τον.

<<Γιατι δεν φευγεις καμια αλλη μερα,Μπελλα?>>ακουστηκε εξοργησμενος.Κουνησα το κεφαλη μου.

<<Δεν γινεται Ρομπερτ πρεπει να παω τους->>με διεκοψε.

<<Σε αναγκαζει κανεις να πας γιατι δε μενεις εδω>>φωναξε θυμωμενος.Ο φοβος με κατακλυε.Σηκωθηκα απο την αγκαλια του και εκανα μερηκα βηματα πισω.Τα πρασινα ματια του λαμπανε απο θυμο.

<<Δεν με αναγκασε κανεις Ρομπερτ θελω να τους δω θελω να δω το σπιτι μου μου εχουν λειψη ολα ετσι και αλλιως θα ειναι μονο δυο ημερες>>του φωναξα και εγω.Εχει δικιο Μπελλα για να αντιδρα με αυτο τον τροπο.Ειμασταν στην αρχη της σχεσης μας και εγω την κατεστρεφα.Σηκωθηκε απο την θεση του και με πλησιασε απειλητικα.

<<Μονο δυο μερες....καταλαβαινεις τι λες Μπελλα ειμαστε στην αρχη της σχεσης μας προσπαθουμε να βρουμε μια λυση για εμας τους δυο και εσυ σηκωνεσε και φευγεις για να δεις του γονεις σου?>>φωναξε δεν αντεχα να τον βλεπω με αυτο τον εαυτο του.Ηταν ενας αλλος Ρομπερτ που παντα θα τον φοβομουνα.

<<Εχεις δικιο το ξερω αλλα πρεπει καταλαβετο εσυ εχεις τους γονεις σου εδω,ενω εγω δεν εχω κανεναν->>του φωναξα με δακρυα στα ματια.

<<Και εγω τι ρολο παιζω εδω Μπελλα για εσενα τι ειμαι ενα τιποτα οπως ελεγες ενας γυναικας,ειμαι εδω για εσενα και εσυ τι νομηζεις οτι εισαι μονη καταλαβαινεις τι λες Μπελλα>>φωναξε ειχε κοκκηνισει ολοκληρος.

Ειχε δικιο σε αυτο αν δεν ελεγα αυτα τα λογια....ετρεμα ολοκλρηρη.<<Δεν εννουσε αυτο Ρομπερτ->>προσπαθησα να βρω τα σωστα λογια να του ξεκαθαρησω πως αυτος και μονο αυτος θα ηταν ο μαναδικος που αγαπουσα.

<<Τι εννουσες Μπελλα πες μου καναμε μια αρχη και εσυ την καταστρεφεις Μπελλα υποτηθετε οτι->>

<<Δυο μερες θα λειψω μονο Ρομπερτ γιατι αντιδρας παντα με->>προσπαθησα να του πω.

<<Επειδη δεν θελω να σε χασω Μπελλα φοβαμαι οτι δεν θα γυρησεις>>φωναξε και με πλησιασε τον αγκαλιασα δεν αντεξα αλλο και εκλαψα τον κρατησα κοντα μου.Εβαλε το προσωπο του στα μαλλια μου.Η καρδια μου ειχε κοπει στα δυο με αγαπουσε....αυτο μου εδινε δυναμη.

<<Μπελλα σε παρακαλω μην φυγεις καντο για εμενα>>σαν να μου ζητουσε να διαλεξω αναμεσα σε δυο.

<<Δεν μπορω μεινω θα ειναι μονο δυο μερες μονο>>Επιασε με τα χερια του το προσωπο μου.

<<Μου το υποσχεσε?>>ρωτησε ειδα στα ματια του οτι ηταν υγρα.Εκλαιγε.Χωρις δευτερη σκεψη.

<<Ναι σου το υποσχομαι>>τα χειλη κολλησαν βιαια πανω στα δικα μου δεν τον εσπρωξα αντιθετος ανταποκριθηκα στο φιλι του.

Θα το ειχε αναγκη θα ηταν δυο ολοκληρες μερες μακρια του.Ηταν σαν να ειμασταν δυο κρικοι που ο καθενας ακολουθουσε τον αλλον αν εσπαγε τοτε και οι δυο θα χανοντουσαν.Αφεθηκα μεσα στην αγκαλια του η γλωσσα του βρηκε την δικια μου.Η γλυκεια σου ανασα χανοτανε μεσα στα χειλη μου.

"Θα μου λειψης αγγελε μου"ειπα στο ευατο μου.Αν θα το ελεγα αυτα λογια τοτε ηταν που θα εμενα.Τα δακρυα δεν σταματουσαν να τρεχουν απο τα ματια και τον δυο μας.Ξεραμε καλα και οι δυο οτι η αποστασει θα μπεις αναμεσα μας κοναντας τα αισθηματα μας πιο δυνατα απο πριν.......

Καθε στιμγη απο χθες θα την επερνα μαζι μου σε αυτο το ταξηδι που θα με χωρηζε μακρια του.Τον αγαπουσα και αυτη η αγαπη που νιωθουμε ο ενας για τον αλλον θα γινοτανε δυνατη και κανεις δεν θα την αρντιοτανε.Γιατι αυτο ηταν που μας ενωνε εμενα και τον Ρομπερτ αυτη την σπανια αγαπη που πρωτη φορα ενιωθα μεσα στην ραγισμενη μου καρδια.