A2-Η Προσποίηση

Το κεφάλαιο αυτό είναι αφιερωμένο στην νέα μου Deta.Την Ελίνα(ROBELINA).Σε ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια σου.

"Beautiful Lie"

A2-Η Προσποίηση.

Έλενα.

Έφερνα στο μυαλό μου τις σκηνές τις χθεσινής βραδιάς …Ο Έντουαρντ είχε αλλάξει απότομα από την μία στιγμή στην άλλη είχε γίνει άλλος άνθρωπος,από αλαζόνας και εγωιστής που έπαιζε το ψώνιο στο Λύκειο,όλα είχαν πάρει μία διαφορετική ροή στην ζωή μου. Περίμενα το λεωφορείο με ανυπομονησία στην στάση κρατώντας στο δεξί μου χέρι τα βιβλία της Ιστορίας. Παρόλου που ήμασταν σε διαφορετικές τάξεις,θα τον συναντούσα στο διάλειμμα για το φαγητό η καρδία μου να κάλπαζε δυνατά μέσα στο στήθος μου και μόνο στην σκέψη να είμαι μαζί του.Με έκανε να βρίζω που αργεί το λεωφορείο ήθελα να τον δω οπωσδήποτε . Τα λεπτά μου φαινόντουσαν σας αιώνες ,δεν πέρναγαν με τίποτα. Είδα το λεωφορείο να έρχεται, όταν το κινητό μέσα δονήθηκε στην τσέπη μου. Έριξα μια ματιά στο όνομα της κλήσης.

Η Κάρολαιν.

"Είσαι στην στάση” η λεπτή φωνή της ακούστηκε μέσα στον ήχο πολλών συζητήσεων και κάποιες τσιριχτές φωνές.

"Ναι είμαι" το λεωφορείο έφτασε στην στάση και οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα.Είδα την Κάρολαιν αλλά στο χαμόγελο της έδειχνε ότι ήξερε και ήθελε να μάθει τις λεπτομέρειες για την χθεσινή νύχτα μου με τον Έντουαρντ .Μετά το φιλί μας καθόμασταν αγκαλιά στο πέτρινο παγκάκι και μιλούσαμε για άσχετα θέματα από τι έμαθα μέσα από την ομιλία μας, του άρεσε να παίζει πιάνο και να ακούει κλασσική μουσική.Δεν φανταζόμουνα ποτέ τον Έντουαρντ να κρύβει τόσα χαρίσματα πίσω από τον αλαζονικό χαρακτήρα του ένα άλλο πρόσωπο του έριξε την μάσκα που πάντοτε έδειχνε στους άλλους .Έκατσα δίπλα στην Κάρολαιν κοιτάζοντας το κενό.

"Εχθές το βράδυ, σας έβλεπα που φιλιόσασταν κάθε τρεις και λίγο" ένα χαμόγελο χάραξε τα χείλη μου κοιτάζοντας την.

"Θα πεις η θα με σκάσεις;" η περιέργεια της δεν έλεγε να φύγει.

"Να του αρέσω-"πήγα να πω.

"Ο Έντουαρντ από την στιγμή που ήσουν με την Άλις δεν σε άφηνε από τα μάτια ,σαν κοράκι. Ειδικά όταν βγήκε έξω στον κήπο σαν σκυλάκι από πίσω" ο σχολιασμός της Κάρολαιν με έκανε να γελάσω.

"Μην γελάς αυτό έβλεπα" έβαλα το χέρι μου στα χείλη μου συγκρατώντας άλλο ένα κύμα από γέλια. Προσπάθησα να ηρεμήσω από το νευρικό γέλιο μου, πήρα μια εισπνοή και ένιωθα να φεύγει το γέλιο μου.

"Μου το είπε όταν χορεύαμε πραγματικά δεν ξέρω αλλά-"τι να της έλεγα ότι σιγά σιγά ερωτεύομαι τον Έντουαρντ. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω σε αυτά τα συναισθήματα που ένιωσα εχθές το βράδυ.Το σώμα του επάνω στο δικό μου, τα χείλη του να μου τραγουδούν το τραγούδι που χορεύαμε, όλα μέσα σε μερικά λεπτά.Ο κόσμος γύρω μου είχε εξαφανιστεί, βρισκόμουνα μέσα στην αγκαλιά του. Ήτανε μόνο δικός μου.

"Άρα σε θέλει Έλενα" η φωνή της Κάρολαιν με έβγαλε από το τις σκέψεις μου. Το λεωφορείο σταμάτησε έξω από το σχολείο ,σηκωθήκα από το κάθισμα μαζί με την Κάρολαιν, κατεβήκαμε τα σκαλάκια και βγήκαμε έξω. Όλοι είχαν μαζευτεί στο προαύλιο κοιτάζοντας γύρω μου,προσπαθούσα να βρω τον Έντουαρντ και την Άλις. Η ματιά μου συνάντησε την Άλις μαζί με τονΤζάσπερ να είναι πιασμένοι χέρι χέρι. Χαμογέλασα βλέποντας την επιτέλους να είνα με τον αγόρι που ήθελε πραγματικά. Η Κάρολαιν δίπλα μου είχε μείνει άφωνη έπο το θέαμα που έβλεπε.

Πήγα κοντά τους όπου καθόντουσαν σε ένα ξύλινο παγκάκι.

"Έλενα" αμέσως η φωνή με έκανε να στραφώ προς το μέρος του. Στάθηκα στην μέση.

"Κάρολαιν μπορείς-"μου έκλεισε το μάτι με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη της. Στριφογύρισα τα μάτια μου και άρχιζα να πηγαίνω κοντά του. Παρατήρησα ότι φορούσε ένα τζιν σε συνδυασμό με μια γκρι μπλούζα και ένα ανοιχτό πουκάμισο. Απείχα μερικά μέτρα μακριά του. Το βλέμμα του δεν άφηνε ούτε μια στιγμή το βήμα μου. Ένιωθα σαν μια τρελή που την κοιτούσανε περίεργα .Σταμάτησα μπροστά τα χέρια μας έπιασαν το ένα με το άλλο.

"Γεια σου" δεν ήξερα τι να πω ,έχανα τα λόγια μου μπροστά στην θεϊκή ομορφιά του. Τα μεταξένια μαλλιά του ανακατεμένα με μερικές τούφες ανέμιζαν στο ζεστό αεράκι.Τα χείλη του χαμήλωσαν χαμογελώντας μου και απομακρύνθηκα λίγο αποφεύγοντας τον.

"Τι συμβαίνει;" τα βλέφαρα του ήταν κλειστά. Ξεροκατάπια σε μια στιγμή.

"Θα μας δούνε η Άλίς-"ο ήχος του γέλιο του με ξάφνιασε.

"Μην κολλάς σε ανούσια πράγματα, φίλα με" είπε ενώ τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω από τον καρπό μου, προκαλώντας μου πόνο.Απαιτούσε να φιληθούμε εδώ και τώρα τα χείλη του ξαφνικά κόλλησαν επάνω στα δικά μου.Στην αρχή είχα παγώσει από την ξαφνική αλλαγή και την απαίτηση του λες και ήμουν κανένα παιχνίδι του .Αντιθέτως το σώμα μου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του, το μυαλό πάγωσε ενώ η λογική πλευρά του μυαλού μου ούρλιαζε να σταματήσω.Τα χείλη μας κινήθηκαν συγχρονισμένα, τα δάχτυλα του άφησαν τον καρπό χαλαρά να πέσει κάτω ενώ τα χέρια του βρέθηκαν το ένα στην μέση μου και το άλλο στον σβέρκο μου, κολλώντας με επάνω στο κορμί του. Σήκωσα τα δάχτυλα μου και τα ακούμπησα επάνω στο σκληρό στήθος του.

"Σε θέλω" τα λόγια του συντάραξαν το κορμί μου. Άφησε τα χείλη μου ελεύθερα και έσκυψα το βλέμμα μου κοιτάζοντας στο κενό. Τα δάχτυλα του έπιασαν στο σαγόνι μου κάνοντας με να τον κοιτάξω.

"Τι έπαθες;" κάτι στον τόνο της φωνή τους με τρόμαξε να του απαντήσω .Το βλέμμα του ήταν αγγελικό αλλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έδειχναν άλλα αισθήματα. Σαν να ήμουν δική του, ιδιοκτησία του. Το αίμα είχε στερέψει από το πρόσωπο μου σίγουρα θα έδειχνα χλομή.

"Έλενα" με τράβηξε ακόμα πιο κοντά του ακουμπώντας το μέτωπο του επάνω στο δικό μου.

"Μην ανησυχείς είμαι εντάξει" του απάντησα με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Σίγουρα;" είπε επιμένοντας.

"Ναι" ένευσα καταφατικά. Το κουδούνι χτύπησε δυνατά πιάνοντας με από το χέρι, αρχίσαμε να βηματίζουμε προς την είσοδο του σχολείου.

"Μετά από το σχολείο σκέφτηκα να πάμε για φαγητό" Η καρδία μου σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα ξέροντας πως κάνω λάθος. Τον Έντουαρντ δεν τον γνώριζα καλά, ήξερα τα βασικά από τον χαρακτηριστικά του, έκρυβε πολλά μέσα όταν τον κοίταζα μέσα στα μάτια έβλεπα πόνο μονό πόνο. Η Άλις ποτέ δεν μου είχε αναφέρει τίποτα από το παρελθόν του Έντουαρντ. Τότε δεν γύριζα να τον κοιτάξω, μπορεί ο πανέμορφος άγγελος που είχα στο πλάι μου να μου κρατούσε το χέρι ποτέ όμως στο παρελθόν μου δεν έδωσα σημασία.Η τρύπα μέσα μου άρχισε και με έπνιγε και με πίεζε προς το πάτο.

"Δεν ξέρω" είπα κοφτά μπαίνοντας μέσα στο σχολείο. Τράβηξα το χέρι μου μακριά από το δικό του,τον είδα που στάθηκε μπροστά μου.Το βλέμμα του παγωμένο ξεροκατάπια με δυσκολία.

"Δεν θέλεις να κάνω κάτι που θα το μετανιώσεις" τα λόγια του βγήκαν σαν χείμαρρος προκαλώντας μου έναν φόβο στον εσωτερικό μου. Έσφιξα τα βιβλία κοντά μου το μυαλό μου είχε σταματήσει για μερικά λεπτά ενώ τα λόγια του είχαν μείνει χαραγμένα μέσα μου. Που είχε πάει ο άγγελος που είχα δίπλα μου πριν.?

"Νομίζω εγώ πρέπει να μετανιώνω που-"τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω από τους ώμους.

"Συγνώμη δεν ξέρω γιατί αντέδρασα με αυτόν τον τρόπο" με αγκάλιασε σφιχτά χωρίς να μου αφήνει χώρο να σκεφτώ αυτά που είπε πριν.Γιατί αντέδρασε, τι φοβήθηκε; Το μυαλό μου προσπαθούσε να καταλάβει το νόημα των λέξεων του που πέταξε πριν. Πρώτον κατάλαβε ότι δεν ήθελα να βγω μαζί του, δεύτερον από την αρχή την γνωριμίας μας από τα λόγια της Άλις ήθελε κάτι από εμένα, που εγώ καν δεν γνώριζα τι.

Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές όταν το βλέμμα μου έπεσε σε μία κοπέλα με μακριά, μαύρα μαλλιά σαν της νύχτας, τα μάτια της ήταν καστανά αλλά άψυχα με κοιτούσαν με τρόμο το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις μέσα τους και ειδικά τον Έντουαρντ. Χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο ενώ ο Έντουαρντ με άφησε από την αγκαλιά του, εγώ όμως είχα μείνει στο σημείο που είχα δει την κοπέλα.

"Που κοιτάζεις;" γύρισε προς την μεριά που κοιτούσα αλλά η κοπέλα δεν υπήρχε.

"Πουθενά" ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα μου διώχνοντας την μορφή της. Μας κοιτούσε με φόβο αλλά γεμάτη μίσος προς τον Έντουαρντ σαν να είχε πράξει κάτι αποτρόπαιο.

"Έλα να σε πάω στην τάξη σου" είπε τραβώντας με προς τον πρώτο μάθημα που είχα.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Δάγκωνα την άκρη του στύλου ξανά και ξανά κοιτάζοντας σαν νεκρή το κείμενο της Ιστορίας όπου δεν το είχα ρίξει ούτε μια ματιά. Το μυαλό μου σταμάταγε στην κοπέλα οπού με κοιτούσε ,προσπαθούσα να θυμηθώ που την είχα ξαναδεί δεν μου θύμιζε τίποτα από τα γνωστά πρόσωπα γύρω μου.Γνωστή της Άλις αν ήταν θα την γνώριζα, φίλη της πάντως όχι. Μήπως τα είχε με κανέναν από την τάξη και την είχα δει εκεί. Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά αναστενάζοντας ,πέταξα το βιβλίο μου και σηκώθηκα έπο το κρεβάτι. Η καρδία μου χτυπούσε με κόπο μέσα μου, το μυαλό μου γύριζε μία στον Έντουαρντ και μία στο μυστικό που μου έκρυβε. Με τρόμαζε μερικές φορές το πώς φερότανε απέναντι μου. Τα λόγια του σήμερα το πρωί με είχανε ταράξει τόσο πολύ που στο μάθημα δεν είχα την δυνατότητα να συγκεντρωθώ ήθελα να ξεσπάσω και να πάω μέσα στις τουαλέτες και να κλαίω μέχρι να φύγει όλο το βάρος από πάνω μου. Δεν άντεχα ένιωθα εγκλωβισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους. Πήρα την ζακέτα μου και βγήκα έξω από το δωμάτιο. Κατέβηκα την σκάλα και βρήκα την μητέρα και τον πατέρα μου να ετοιμάζονται να βγουν.

"Θα βγείτε;" τους ρώτησα ακουμπώντας στον τοίχο πίσω μου.

"Ναι ο πατέρας σου έχει συνάντηση με κάτι υπαλλήλους από την δουλεία και με θέλει μαζί του" αποκρίθηκε η Μπέτυ παίρνοντας την τσάντα της.

"Καλά να περάσετε" τους είπα με όση δύναμη που είχε απομείνει.

"Θέλεις να έρθεις;" ρώτησε η Μπέτυ με στοργικότητα στην φωνή της.

"Όχι σε ευχαριστώ θα κάτσω να διαβάσω" ένευσα αρνητικά. Μου χάιδεψε τον ώμο και με φίλησε στο μάγουλο.

"Όπως θες, αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησε μου" πλησίασε τον μπαμπά και άνοιξε την πόρτα της εξόδου.

"Εντάξει" η φωνή μου ακουγότανε αδύναμη, κουρασμένη τυλίγοντας ταυτόχρονα τα χέρια μου γύρω από τον εαυτό μου. Τους χαιρέτησα κλείνοντας την πόρτα, ακούμπησα το μέτωπο στην πόρτα σε μια στιγμή .Ο Έντουαρντ δεν σταμάταγε να έρχεται στο μυαλό μου αν και προσπαθούσα να τον βγάλω από τον μυαλό μου. Μετακινήθηκα ως την κουζίνα. Άνοιξα το ψυγείο και έβγαλα τα υλικά για τοστ. Αν απασχολούσα τον εαυτό μου συνέχεια ίσως θα βοηθούσε να ξεχαστώ. Το κινητό μου δονήθηκε με το χαρακτηριστικό ήχο κλήσης μου. Το έβγαλα από την ζακέτα και είδα το όνομα του επάνω.

"Ο Έντουαρντ "ψιθύρισα στον εαυτό μου. Το ακούμπησα επάνω στο πάγκο αγνοώντας τον. Άρχισα να βάζω το τυρί και τον μπέικον επάνω στο ψωμάκι. Ο ήχος σταμάτησε και μετά από λίγα λεπτά ξανά άρχισε πάλι. Ξέχνα τον Έλενα, επικεντρώσου αλλού. Ήμουν ανώριμη που συμπεριφερόμουν με αυτόν τον τρόπο αλλά δεν ήθελα να τον σηκώσω και να του μιλήσω .Με τρόμαζε όλο αυτό το μοτίβο. Τα συναισθήματα που ένιωσα χθες για πρώτη φορά στο πάρτι του, τα λόγια του ότι με θέλει. Σήμερα….

Σήμερα όμως γιατί μου είπε."Δεν θέλεις να κάνω κάτι που θα το μετανιώσεις".

Γιατί μου το είπε?Θα μπορούσε να μου κάνει κακό, να κάνει κάτι που εγώ δεν ήθελα? Άφησα το ψωμάκι επάνω στο πάγκο και βημάτισα προς το συρτάρι με τα χάπια. Το άνοιξα και βρήκα τα ηρεμιστικά.Δεν έπαιρνα ποτέ ηρεμιστικά στην ζωή μου, ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις που βίωνα δεν έπαιρνα. Πάλεψα να βρω μια λογική δικαιολογία το μόνο που έβγαινε, ήταν να ξεχαστώ. Το μυαλό μου απότομα καθάρισε. Τι σκατά σκεφτόμουνα;

Το έκλεισα με δύναμη και γύρισα την πλάτη μου. Ξαφνικά άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. Η μαμά θα ήταν ίσως θα είχε ξεχάσει τίποτα. Πλησίασα την πόρτα και την άνοιξα. Δεν περίμενα ότι θα ερχότανε στο κατώφλι της πόρτας μου.

"Έντουαρντ" κάλυψα αμέσως το κενό και έβαλα το σώμα μου στο κενό της πόρτας και την κουκέτας. Τα χαρακτηρίστηκα του σκλήρυναν μόλις με είδε.

"Γιατί δεν σηκώνεις το γαμημένο κινητό σου;" φώναξε εξοργισμένος. Βημάτισε κοντά μου σπρώχνοντας την πόρτα προς τα πίσω, βρέθηκα πίσω να παραπατώ και παραλίγο να είχα πέσει κάτω στο πάτωμα. Ο Έντουαρντ έκλεισε την πόρτα πίσω του εξοργισμένος ενώ τα μάτια του λάμπανε από ένα ξαφνικό κύμα μίσους προς το μέρος μου.

"Πως μπαίνεις έτσι μέσα;" του φώναξα παίρνοντας ξανά τον έλεγχο του εαυτού μου. Το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο από φόβο, συγκρατούσα με νύχια και με δόντια τα δάκρυα που ένιωθα να έρχονται ξανά.

"Μην μου φωνάζεις" με άρπαξε από τους ώμους μου και με ταρακούνησε. Το πρόσωπο του είχε κοκκινίσει από το θυμό. Τα δάκρυα μου ξεχείλισαν από φόβο. Δεν ήξερα πως να φερθώ απέναντι του.

"Με τρομάζεις" του ψιθύρισα κλαίγοντας από φόβο για την συμπεριφορά του. Με ακούμπησε πίσω στο τοίχο βάζοντας τα χέρια του επάνω και ανάμεσα βρισκόμουνα εγώ. Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή. Δεν μπορούσαν να βρω λέξεις να περιγράψω αυτό που βίωνα τώρα, δεν μπορούσα να αισθάνομαι τίποτα τώρα. Γιατί; Αναρωτήθηκα στον εαυτό μου. Τι είχα κάνει λάθος και μου φερότανε έτσι.

Η όραση μου θόλωσε από την υγρασία. Είχε σκυμμένο το κεφάλι παίρνοντας βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει τον εαυτό του.

"Συγνώμη" η σπασμένη φωνή του ακούστηκε μέσα στην ησυχία γύρω μου. Έσφιξα τα χείλη μου, διότι δεν ήθελα να απαντήσω. Δεν ήταν δικαιολογία. Όχι .Τα μάγουλα μου ακόμη υγρά από τα δάκρυα που ξεχείλιζαν.

Ύψωσε το κεφάλι του (και) τα πράσινα μάτια του φανέρωναν τα έτοιμα δάκρυα του και την ειλικρίνεια του .Τα δάχτυλα του χάιδεψαν δισταχτικά τα μάγουλα μου από τα δάκρυα. Πήγα να απομακρυνθώ αλλά με τράβηξε κοντά του.

"Σε παρακαλώ Έλενα μην απομακρύνεσαι" είπε και με αγκάλιασε σφιχτά .Ξέσπασα επάνω του αφήνοντας με να τον χτυπάω δυνατά επάνω στο στήθος του.

"Γιατί φέρεσαι έτσι Έντουαρντ γιατί γιατί......."του φώναζα ξανά και ξανά ο λαιμός μου πονούσε από την ένταση την φωνής μου. Πάλευα να βρω ξανά και ξανά τον πραγματικό μου εαυτό μου. Που ήτανε η Έλενα, που είχε χαθεί.?

"Έλενα,Έλενα κοίταξε με" με έπιασε από το πρόσωπο και με ανάγκασε να τον κοιτάξω ενώ τα μάτια του ήταν δακρυσμένα από τον θυμό του και από τον δικό μου φόβο. Όλα μας είχαν επηρεάσει. Τον αγκάλιασα σφιχτά αφήνοντας τον κορμί μου να ηρεμήσει. Ξέσπασα στην αγκαλιά του. Όλα έγιναν τόσα γρήγορα από το χθεσινό βράδυ, βιαστήκαμε πολύ και οι δύο. Όσο και να ένιωθα ότι τον Έντουαρντ τον αγαπούσα, αυτό το ήξερα καλά ,αυτόν όμως δεν γνώριζα. Με πήρε στην αγκαλιά του και με έβαλε να κάτσω στο καναπέ αφού πρώτα έκατσε εκείνος. Κάλυψα το πρόσωπο μου στην βάση του λαιμού του. Έτρεμα ολόκληρη, το ρίγος με διαπερνούσε ξανά και ξανά.

"Είμαι εδώ, είμαι εδώ" μου ψιθύρισε χαμηλόφωνα.Τα δάκρυα μου είχαν στερέψει.

"Γιατί Έντουαρντ-"η φωνή μου είχε σχεδόν κλείσει από τα ουρλιαχτά μου.

"Δεν απάνταγες στο κινητό σου. Σε έπαιρνα ξανά και ξανά αλλά τίποτα. Τρελάθηκα από την αγωνία ,σηκώθηκα και έφυγα από το σπίτι να έρθω να σε βρω. Από το πρωί ήσουν απόμακρη μαζί μου" Έτριψα το πρόσωπο μου επάνω στο στέρνο του .Ένιωσα σαν να ήθελε να αποφύγει κάτι να μου ρίξει ένα ψέμα. Σήμερα το πρωί ήμουν απόμακρη πράγματι αλλά και εκείνος μου συμπεριφερότανε σαν να ήμουνα ιδιοκτησία του.

"Δεν είμαι καλά τελευταία, απλώς νιώθω ότι προχωράμε πολύ γρήγορα, φοβάμαι "του ψιθύρισα χαμηλόφωνα νιώθοντας την ένταση του ξανά. Τα δάχτυλα του σήκωσαν το πιγούνι μου κάνοντας με να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Έχεις δίκιο.Το ξέρω δεν φταις εσύ, εγώ που θέλω να σε γνωρίσω, να σε κάνω δική μου. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα σε χάσω.Εδώ και καιρό πάλευα να με προσέξεις, τώρα που σε έχω δεν θέλω να σε αφήσω"τα λόγια του ταυτόχρονως με έκαναν να τρομάξω. Πρώτον γιατί ο και εγώ δεν ήθελα να τον χάσω και δεύτερον με φόβιζε η λέξη που μου τράβηξε την προσοχή.

"Δική μου" .

Τα πράσινα μάτια του φανέρωναν πόθο, αγάπη και πόνο. Πλησίασα το πρόσωπο μου έχοντας τα δάκρυα ακόμα στα μάγουλα μου και ένωσα τα χείλη μου με τα δικά του. Η παλάμη μου ακούμπησε το σημείο της καρδίας του, που χτύπαγε τόσα δυνατά γεμάτη πόνο. Τα χείλη μας κινούνταν μαζί, η άκρη της γλώσσας του έγλυψε το κάτω χείλος μου άνοιξα το στόμα μου και του επέτρεψα να βαθύνει το φιλί μας. Είχα πλέον αποδυναμωθεί από κάθε τι άλλο. Αφέθηκα στα χείλη του αν και όλη η μυστήρια συμπεριφορά του με τρόμαζε.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ήπια την ζεστή σοκολάτα που μου ετοίμασε βλέποντας τον να είναι καθισμένος δίπλα μου και οι αγκώνες του ακουμπισμένοι στο πάγκο. Από την στιγμή που καθόμασταν στο σαλόνι δεν μίλαγε, σιωπηλός μόνο με κοίταζε που έπινα την σοκολάτα.

Τα πράσινα μάτια στράφηκαν επάνω μου. Αναστέναξα βαριά, ο κόμπος στο στομάχι μου έμενε εκεί από την στιγμή που μαλώσαμε άσχημα.

"Συγνώμη που σε πληγώνω" γύρισα να τον κοιτάξω. Κατέβηκε από το σκαμπό και στάθηκε μπροστά μου.

"Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό η πιο λάθος" τα λόγια μου τον παραξένευσαν. Έσμιξε τα φρύδια του.

"Τι εννοείς;" έκλεισα τα βλέφαρα μου για μια στιγμή και τα ξανά άνοιξα.Μαζεύοντας όλο το θάρρος και την δύναμη που μου είχε απομείνει.

"Το σωστό είναι να δώσω ένα τέλος τώρα" η πληγή άνοιξε μέσα μου κάνοντας με να βυθιστώ.Όσο και να ήθελα να τον κρατήσω, τόσο με έκανε να πηγαίνω πίσω. Βασανιζόμουνα σιωπηλά κοιτάζοντας τον παγωμένος που στεκότανε κοντά μου από τα λόγια μου. Η καρδία μου πονούσε ενώ η λογική μου αυτή την φορά με οδήγησε στο να κάνω το σωστό.

Το λάθος άφηνα αυτόν που αγαπούσα, με κοίταζε βαθιά στα μάτια προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τα λόγια μου. Για πρώτη φορά είχα πέσει τόσα βαθιά στα συναισθήματα μου και σε μια φοβερή απέχθεια προς τον εαυτόν μου, που τον πλήγωνα.