2ο. Κεφαλαιο

2ο Κεφαλαιο

'Επιστροφη στο Παρελθον'

Μπελλα 

Θα μπορουσε καλιστα να ειναι ενα ονειρο η ενας εφιατλης;Ποτε μου δεν πιστευα οτι θα επεστρεφα στο κεντο του πονου και της προδοσιας.Κοιταξα την αδερφη μου που στεκοτανε στη εισοδο του αεροδρομιο δυο σταγονες απο τα ματια της εκανανβ την διαφορα στο λευκο προσωπο της. 

Την ειδα που ετρεξε κοντα μου και επεσε μεσα σητν αγκαλια μου,την εσφηξα κοντα μου ευχαρηστωντας το θεο που την ειχα επιτελους κοντα μου.Ο Τζασπερ πηγε προς στους γονεις μου και τους εδωσε τα συγχαρητηρια για την καινουργια δουλεια του Καρλαιλ.Η Αλις δεν με αφηνε να παρω ανασα το κρατημα της ηταν σφιχτο παρα το μικρο μεγεθος στης. 

<<Μπελλα καλως ηρθες>>ειδα τον Τζασπερ που σταθηκε διπλα στην Αλις. 

<<Σε ευχαρηστω πολυ Τζασπερ>>προσπαθησα να του πω με κομενη την ανασα.Στα χειλη του σχηματιστηκε ενα χαμογελο γεματο ειρωνια.Στριφογηρισα τα ματια μου. 

<<Αλις μπορεις να με ξεζουμησεις και σπιτι>>την εσπρωξα προσεχτικα απο μακρια μου.Με αφησε και με κοιταξε απο την κορυφη ως τα νυχια. 

<<Εχεις αλλαξει πολυ Μπελλα καμια σχεση με το πως ησουν πριν ενα χρονο>>το προσωπο μου εσπασε εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες. 

<<Το ξερω ηρθα να κανω μια καινουργια αρχη>>προσπαθησα να μην δειξω οτι ενοχληθηκα που αναφερε το πριν. 

Ο Καρλαιλ ηθρε κοντα μου και με αγκαλιασε. 

<<Μην ανυσηχεις ολα εχουν αλλαξει απο τοτε που εφυγες Ιζαμπελλα>>μου εδωσε ενα φιλι στο μαγουλο και κινηθηκε προς την Εσμι.Ο Τζασπερ δεν ειχε βγαλει μιλια απο την ωρα που ειχα πατησει το ποδι στο Λονδινο. 

<<Λοιπον Μπελλα πως περασες αυτο το χρονο;>>πηγα να τον προσπερασω οταν ακουσα την κρισημη ερωτηση του.Εσφηξα τα χειλη μου. 

<<Νομηζω Τζασπερ ξερεις καλα πως περασα και ξερεις κατι->>γυρισα για να βρεθουμε προσωπο με προσωπο. 

<<Δεν ηρθα να ριξω αυτους που με πληγωσαν αλλα να τους δειξω οτι ειμαι εδω και δεν θα επετρεψω κανεναν να με πληγωσει ξανα>>μολις ελεγα αυτα τα λογια καταμουτρα στον Τζασπερ ενιωσα για πρωτη φορα ανακουσισμενη.Σαν ενα βαρος να ειχε φυγει απο μεσα. 

Πηγε να πει μηλισει αλλα η φωνη της Αλις μας διεκοψε.Ενα αλιθηνο χαμογελος σχηματιστηκε εκεινη την στιγμη.Ενα χαμογελο που με εκανε να παρω δυναμη για τα πρωτα επομενα βηματα μου σε αυτη την κολαση. 

***************** 

Το αμαξη σταματησε εξω απο το καινουργιο σπιτι οπου εκει θα ζουσα την υπολοιπη ζωη μου.Το πρωτο που παρατηρισα στο σπιτι ειναι το σχημα που εκανα τα παραθυρα φαινοντουσα σαν να ειναι απο αλλο αιωνα.Το βλεμμα μου επεσε επανω στην Αλις που με κοιτουσε γεματη απορια. 

<<Τι ειναι Αλις;>>την ρωτησα και πλησιασα κοντα της. 

<<Τιποτα Μπελλα απλως να σκεφτομουνα πως επιτελους θα ζησουμε σαν οικογενεια οπως παλια>>μου ειπε και μου εσφηξε το χερι μεσα στο δικο της. 

<<Ναι πραγματι νομηζω πως ολα εχουν παρει μια ισοροπια πλεον>>ειπα κοιταζοντας το σπιτι.Οσο χαζευα τον κοσμο που περπατουσε τους δρομους του Λονδινο ο Καρλαιλ μηλαγε με τους υπευθηνους που θα εφερναν τα πραγματα μας.Η Αλις σταθηκε διπλα μου προσπαθοντας να καταλαβει τι σκεφτομουνα. 

<<Αληθεια δεν σου ελειψε καθολου η πολη;>>την κοιταξα με την ακρη του ματιου μου.Ξεφυσηξα και γυρισα να την κοιταξω. 

<<Οχι τοσο αυτον τον ενα χρονο που ειχα φυγει ειχα περασει ασχημες στιγμες στην αρχη αλλα Αλις δεν ξερω τι να κανω θελω να ουρλιαξω που ηρθα ξανα εδω>>της ομολογησα.Αυτη την σκεψη την κρατουσα απο την στιγμη που εκανα το βημα και εφυγα απο την Ελλαδα. 

<<Μην ανυσηχεις θα προσπαθησεις να προσαρμοστης απο αυριο θα ξεκηνησουν και τα μαθηματα στην σχολη ολα θα στρωθουν>>με χαιδεψε στον ομο δινοντας μου δυναμη. 

Ξαφνηκα μια ιδεα μου ηρθε στο μιαλο μου.<<Αλις θες να παμε στο παλιο καφε οπου καθομασταν>>μολις την προτεινα την ιδεα μου το προσωπο της συσπαστηκε διεκρινα ενα δισταγμο και μια ανυσιχια που δεν ηξερα που εφελουσε αυτο. 

<<Θες;>>την ξανα ειπα.Μηπως δεν ειχε ακουσει καλα; 

<<Φυσηκα Μπελλα ελα παμε>>με τραβηξε απο το χερι και προχωρησαμε προς τον κεντρικο δρομο.Το καφε ηταν μολις πεντε τετραγωνα απο το σπιτι μας.Καθε βημα που εκανε η Αλις φαινοτανε ολο και πιο δισταχτηκο.Σταματησα αμεσως το βημα μου και στηθκα μπροστα της. 

<<Αλις θα μου πεις τι στο καλο εχεις παθει απο την στιγμη που ηρθα κανεις σαν εχεις δει φαντασμα ακομα και ο Τζασπερ δεν εχει καταλαβει οτι εχω ερθει>>της φωναξα γεματη αγανακτηση στην φωνη μου. 

<<Μπελλα εχεις να ερθεις ενα χρονο τα παρατησες ολα για το τιπ->> 

<<Το εκανα για εμενα Αλις αρκετα ειχα υποφερει με τις πραξεις και τον δυο σας ο Ρομπερτ Μεσιεν ειναι ενα παρελθον που δεν αξηζε να το σκεφτομαι και να βιωνω ολο αυτο τον πονο καταλαβετο οτι δεν ηρθα εδω για αυτον αλλα για να σπυδασω και να φυγω απο εδω>>Τα χειλη μου μολις προφεραν το ονομα του ενιωσα οτι ακομα τον αγαπουσα αλλα αυτο επρεπε να σταματησει. 

Ειχα αλλαξει για εμενα ο ευατο που εχω τωρα δεν ειχε καμια σχεση με το πριν 

<<Το ξερω εχεις δικιο σε αυτο αλλα σκεψου κατι οτι αφησες πισω σου ενα κενο σε εκεινον σε εσενα>>προσπαθησε να με αγκαλιασει αλλα την απεφυγα. 

<<Το κενο που εχω μεσα μου εχει κλησει Αλις χαρις τον Αλαν>>το ψεμα οπου ειπα εκεινη την στιγμη καλυψε τον πονο που ακομα ειχα μεσα μου.Τουλαχιστον ηθελα να πιστευω πως αισθανομουνα κατι για τον Αλαν. 

Κουνησε αρνητικα το κεφαλη της. 

<<Ενα κενο δεν κλεινη μεσα σε ενα χρονο παντα θα νιωθεις κατι για εκει->> 

<<Μην το πεις>>την σταματησα με δακρυα στα ματια.Γυρισα και βηματησα προς το καφε οπου θα πηγαιναμε.Δεν ηθελα να ακουω για το παρελθον μου γιατι μεσα σε εκεινο υπειρχε εκεινος και ενα αισθημα που ποτε δεν ειχε σβησει απο την καρδια μου. 

<<Μπελλα περημενε>>την ακουσα απο πισω μου.Ηρθε τρεχοντας κοντα μου και με σταματησε. 

<<Συνγνωμη Μπελλα δεν ηθελα να->>την αγκαλιασα. 

<<Μην ζητας συνγνωμη Αλις δεν φταις εσυ>>της ψυθηρισα στο αυτι.Με αφησε και ενα αδυναμο χαμογελο σχηματησε τα χειλη της. 

<<Θα παμε στο καφε>>με ρωτησε με μια φωνουλα.Κουνησα καταφατικα το κεφαλη μου περπατησαμε η μια διπλα στην αλλη. 

******************** 

Ανοιξα την εισοδο απο το καφε και μπηκαμε μεσα.Ηταν γεματο απο κοσμο κυριως μαθητες απο την σχολη που βρσκοτανε απεναντη κοιταξα μια ματια την σχολη και ενας αναστεγμος ξεφυγε μεσα απο τα χειλη μου. 

Η Αλις οση ωρα εψαχνε για τραπεζη εγω κοιτουσα τον κοσμο και μεσα σε αυτον ηταν εκεινος μετα απο εναν ολοκληρο χρονο ειδα το τελευταιο προσωπο που περημενα να δω.Παγωσα εκεινη την στιγμη στην θεση μου οι χτυποις την καρδιας μου επυταχηναν το ρυθμο τους ποδια μου αρχισαν να λυγησουν. 

<<Ελα Μπελλα βρηκα τραπεζη>>ακουσα την Αλις απο διπλα μου.Σιγα καθε αισθημα εβγαινε απο το κουτι που τα ειχα κλησει. 

<<Μπελλα->>μολις καταλαβε γιατι δεν μηλουσα κοιταξε προς την κατευθυνση οπου η ματια μου ειχε παγωσει στον.......Ρομπερτ. 

Δεν ειχε προσεξει οτι ειχα ενφανηστει μετα απο ενα χρονο απουσιας ημουν μολις λιγα μετρα μακρια του.Οταν το βλεμμα του σηκωθηκε μεσα απο ενα βιβλιο που διαβαζε και επεσε επανω μου.Αμεσως καταλαβα οτι αυτο δεν ηταν καθολου καλο. 

Το βλεμμα του ηταν ψυχρο αλλα γεματο εκπληξη απο την παρουσια μου.Ενιωσα το σωμα να παιρνει μια φωτια και μονο που τον κουτουσα το ενιωθα οπως εκεινη την νυχτα. 

Αμεσως γυρισα την πλατη μου και τραβηξα και την Αλις μαζι.Το σωμα μου ετρεμε καθε σημειο του ειχε μουδιασει.Ξεροκαταπια.Και πρωχορησα προς ενα αδειο τραπεζη. 

<<Αλις σε παρακαλω μην μου ζητησεις να κατσουμε>>την παρακαλεσα με φωνη που ετρεμε. 

<<Μα αφου Μπελλα τον εχεις ξεπερασει σωστα;>>με ρωτησε με ειρωνια.Ειχε δικιο τον ειχα ξεπερασει αλλα ποιος ηταν ο λογος που με εκανε να με φοβηζει η παρουσια του. 

<<Σωστα>>την ψυθηρισα και εκατσα στην καρεκλα που το λαθος ηταν οτι ειχα απεναντη μου εκεινον. 

<<Ωραια τοτε αρα καθομαστε>>ειχε σκοπο να με σκωτησει.Η ατμοσφαιρα ηταν αρκετα εντονη γυρω μου ενιωθα καθε στιγμη το βλεμμα του πεφτη στο προσωπο μου.Το μυαλο μου ειχε μπλοκαρη μετα απο ενα χρονο. 

Ενα χρονο που το μονο που ηξερα ηταν οτι ειχε εξαφανηστει αφου εφυγα πως ηξερε οτι ειχα ερθει;Η απαντηση ηταν απεναντη μου πινοντας το καφε της. 

<<Αλις ειπες εσυ στον->>σταματησα και τον κοιταξα διακριτικα που πληρωνε. 

<<Οχι Μπελλα σιγα μην σε προδιδα το εχω μαθει το λαθος μου>>αναφωνησε.Αναστεναξα. 

<<Ο Τζασπερ>>την κοιταξα γεματη θυμο.Πως μπορεσε να το πει αυτο;Δακρυα ηρθαν στα ματια μου.Καποτε ειχα αισθανθει δυνατα αισθηματα για εκεινον ακομα και τωρα ενιωθα το κενο να κληνει μεσα μου. 

<<Εισαι καλα;>>η φωνη της με εβγαλε απο τις σκεψεις μου. 

<<Ναι>>πηρα μια γουλια απο το καφε μου και αφησα το ζεστο ροφημα να ζεστανει την ψυχροτητα που ειχα μεσα μου.Αφησα την κουπα και η ματια μου αθελα της επεσε σε εκεινον με κοιτουσε ακομα με σφιγμενα χειλη. 

Η αναπνοη ειχε σταματησει χρειαζομουνα οσο πιο δυνατον γρηγορα λιγο καθαρο αερα.Πηρα την τσαντα μου. 

<<Πηγαινω για λιγο εξω>>την κοιταξα.Σηκωθηκα και βηματησα προς την εισοδο σ εκαθε βημα που εκανα ενιωθα το ψυχρο βλεμμα του επανω μου. 

Μολις βγηκα εξω και ο καθαρος αερας με εκανε να βγαλο το οξυγονο που κρατουσε μεσα μου ενα μονο σκεφτηκα.Οτι ηξερε ποτε θα ερθω ηξερε οτι θα ειμασταν στο καφε ηταν σαν με παρακολουθουσε σε καθε κινηση που εκανα. 

Και ομως αυτο ηταν ο Ρομπερτ ηθελα να ειναι σιγουρος οτι ημουνα και εγω πληγωμενη ως και αυτος.Ενα ομως δεν ειχε καταλαβει οτι η Μπελλα που ηξερε ανηκε στο παρελθον οπως και εκεινος. 

Ρομπερτ 

Μολις την ειδα μετα απο ενα χρονο να στεκεται στην εισοδο του καφε κοιτοντας με μονο μια σκεψη ηρθε στο μιαλο μου."Πονος".Δεν θα την αφηνα να ξεφυγει τοσο ευκολα ηδη το ειχε κανει μια φορα που η καρδια μου ειχε παγωσει απο την διαφηγης. 

Τωρα ομως οχι θα την κρατουσα στα δεσμα μου.Γιατι μονο η Μπελλα μπορουσε να γιατρεψει το μισος που ενιωθα εκεινη την ωρα για εκεινη.Θα την στοχευα εκει που μονο πονουσε.Στην καρδια της.