Συγγραφικό Σημείωμα:Ένα ευχαριστώ στην Ελίνα για την διόρθωση του κεφαλαίου και την στήριξη που μου δίνει από την αρχή που άρχισα να γράφω.Σε ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια σου.
2ο.Κεφάλαιο.
"Good Life"
Μπέλλα.
Οι επόμενες μέρες κυλούσανε ήρεμα και γαλήνια ανάμεσα σε έμενα και στον Καρλαιλ. Δεν τσακωθήκαμε ούτε μια στιγμή, υπήρχανε βέβαια μερικές στιγμές που με έβγαζε έξω από τα ρούχα μου αλλά παρέμενα ήρεμη με μεγάλη προσπάθεια έχοντας και την στήριξη του Ντέιμον. Ο Καρλαιλ επιτέλους έβαλε λίγο μυαλό με ένα βήμα που δεν το περίμενα από εκείνον .Κάλεσε στο σπίτι μας τον Ντέιμον όχι ότι βέβαια δεν είχε έρθει ποτέ σπίτι μου, μέναμε πολλές ώρες μέσα στο δωμάτιο μου εκμεταλλευόμενοι την απουσία του πάτερα μου.
Δίστασα στην αρχή να πω στον Ντέιμον για την πρόσκληση του Καρλαιλ να έρθει σπίτι μας, η Άλις όμως που πάντα με βοηθούσε στις δύσκολες καταστάσεις, με έπεισε να του πω.
"Καλύτερα να το πεις παρά να του το κρατάς κρυφό "μου είχε πει την ώρα που μπαίναμε για μάθημα. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου βάζοντας με σε σκέψεις. Προς το τέλος του μεσημεριανού στην τραπεζαρία αφού όλα τα παιδία την παρέας είχανε φύγει για να μην χάσουν το μάθημα πλησίασα τον Ντέιμον με φόβο.
Τα γαλανά μάτια του ακολουθούσαν τα βήματα μου. Σταμάτησα μπροστά του με ένα προσποιούμενο χαμόγελο, τα χέρια του με έκλεισαν γύρω μου κάνοντας με έτσι να καθίσω επάνω του και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό μου.
Τα χείλη του αναζήτησαν απεγνωσμένα τα δικά του αφού από το πρωί δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα φιλί. Τα χείλη του βελούδινα, απαλά, γεμάτα ζωντάνια κόλλησαν επάνω μου, η παλάμη του έκλεισε το δεξί μου μάγουλο έσκυψα πιο πολύ κοντά του ανοίγοντας το στόμα μου να γευτώ καλύτερα την γεύση του. Η γλώσσα μου πήρε φωτιά κατακτώντας τον χωρίς περιορισμούς. Δεν είχαμε ολοκληρωμένη σχέση δεν ένιωθα ακόμα έτοιμη αλλά το σώμα μου έδειχνε άλλη γνώμη.
Προσπάθησα να το αγνοήσω, ψυχικά όχι ,δεν ήμουνα έτοιμη για το βήμα αυτό δεν ζητάω να έχω μια ρομαντική νύχτα σαν κάτι χαζοκόριτσα που μαγεύονται με αυτά τα πράγματα.
"Κάποια στιγμή θα γίνει αρκεί να είναι σωστή αρκεί μόνο εσύ να το θέλεις πραγματικά" είπα στο εαυτό μου, διώχνοντας τις σκέψεις ότι πρέπει να ολοκληρώσω.
Τα χείλη του άφησαν τα δικά μου όσο και να το ήθελα δεν έπρεπε να σπάσω τους όρους μας. Είχαμε βγάλει δύο όρους πως αν ξεφεύγαμε τα όρια θα τον ικανοποιούσα με τον απλό, κλασσικό τρόπο το ίδιο και εκείνος. Ο δεύτερος ήτανε να μην τραβάω το σκοινί του. Ο μικρός Ντέιμον εννοώ, αφού δεν νιώθω έτοιμη.
"Πόσο μου έλειψες" το πρόσωπο του εκδήλωνε πόσο του έλειπα.
"Και εμένα-"σταμάτησα για μια στιγμή κοιτάζοντας τον.
"Θέλεις να μου πεις κάτι;" πως με ήξερα τόσο καλά; Ήμουνα ανοιχτό βιβλίο.
"Ο Καρλαιλ-"κόμπιασα έτσι πως με κοιτούσε σαν να περίμενε ότι θα έρθει η συντέλεια του κόσμου.
"Είμαι όλος αυτιά" δάγκωσα το κάτω χείλος με δύναμη νιώθοντας τον πόνο σε μια στιγμή.
"Σκέφτηκε να έρθεις από το σπίτι" το είπα επιτέλους μετά από αρκετή αναμονή όλης αυτής την κουραστικής ημέρας. Η έκφραση του Ντέιμον έδειχνε έκπληκτη από το άκουσμα τις συνάντησης με τον Καρλαιλ. Πάντα είχανε τυπικές σχέσεις χωρίς πολλά πολλά μόνο ένα ξερό
"Γεια σας".
"Με κοροϊδεύεις τώρα;" έσμιξε τα φρύδια του κοιτάζοντας με σαν να έλεγα κάποιο αστείο.
Ένευσα αρνητικά με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Έμεινα σκεφτικός για μερικά λεπτά για να επεξεργαστεί την έκπληξη μου πράγματι ήτανε κάτι που δεν το περίμενε αλλά ούτε και εγώ. Σήκωσε το βλέμμα του και κοιτάζοντας με στα μάτια.
"Πότε θέλει να έρθω;" φάνηκε σαν να μην θέλει να έρθει σαν το ζορίζω.
"Ντέιμον-"ξεκίνησα να πω αλλά το δάχτυλο του ακούμπησε στα χείλη μου κάνοντας με να σταματήσω.
"Δεν ακούω τίποτα, είπα ότι θα έρθω, επίσης σε αγαπώ και θα έκανα τα πάντα για να είσαι εσύ καλά πρώτα" δεν με άφησε να μιλήσω γιατί ήδη τα χείλη του με έκαναν να κρατήσω ότι ήθελα να πω μέσα μου. Παραδόθηκα στο φιλί του ξέροντας πως τίποτα και κανένας δεν θα άλλαζε αυτά που ένιωθα ακόμα και ο Καρλαιλ αν μου έλεγε να τον χωρίσω δεν θα το έκανα.
Γιατί πολύ απλά τον αγαπώ.
~*~*~*~*~*~*~*~*~
"Ορίστε ήθελα μόνο να το δοκιμάσω" η ματιά της σηκώθηκε κοιτάζοντας με γεμάτη θυμό.
"Σε ευχαριστώ πολύ, τι καλή που είσαι κράτα το δεν το θέλω" την άκουσα να λέει κοιτάζοντας με ακόμη νε θυμωμένο βλέμμα.
Ο ήλιος έκαναν τα ξανθά μαλλιά της να λάμπουνε και τα χαρακτηρίστηκα της που σιγά σιγά άλλαζαν σε ένα αθώο βλέμμα.
"Έλα μωρέ μη θυμώνεις θα σου πάρω ένα καινούργιο παγωτό" της είπα ειρωνικά. Είδα την Άλις να στριφογυρίζει το βλέμμα της αγανακτισμένα βλέποντας μας να κάνουμε σαν μικρά παιδιά.
Απόγευμα Δευτέρας. Ο ήλιος έλαμπε πέφτοντας πάνω μας κάνοντας τα σώματα μας να ιδρώνουν. Η Άλις φορούσε ένα ψάθινο καπέλο καλύπτοντας τα υπέροχα μαλλιά της ενώ το βλέμμα της παραπλανιότανε σε κάθε παρέα αγοριών που περνούσε και μας σφύριζε. Ήμασταν δημοφιλείς, η Άλις έψαχνε απεγνωσμένα ένα αγόρι, η Ρόζαλι τα ξαναβρήκε με τον μπάρμαν και εγώ είχα τον Ντέιμον ο κούκλος του σχολείου που κάθε κορίτσι με ζήλευε που τον είχα. 'Έτσι τα φέρνει η ζωή κάποιες φορές, μερικές τα έχουν όλα, μερικές απλώς σε κοιτάζουν γεμάτη απέχθεια.
Οι φίλες μου η Άλις και η Ρόζαλι ήταν πλούσιες. ο πατέρας την Άλις μεγαλοδικηγόρος όπου ανέλαβε και το διαζύγιο του γονιών μου ενώ η μητέρα της βοηθός του στο δικηγορικό γραφείο.
Η Ρόζαλι από την άλλη ο πατέρας της ήταν βιομήχανος με εταιρεία υφασμάτων και η μητέρας της παρόλο την ηλικία της, μοντέλο όχι από τα γνωστά που βλέπουμε στα μεγάλα περιοδικά μόδας, έκλεινε όμως συνέχεια καλές δουλειές για να απλώσει την φήμη της.
Πάντα λάτρευα τις φίλες μου όχι για τα κοινά μας που έχουμε αλλά γιατί η μία συμπληρώνει την άλλη. Πάντα θα κάνουμε κάποιες φάρσες οι τρείς μας σε έναν καθηγητή μας, πάντα περνούσαμε μαζί έναν χωρισμό κυρίως όμως εγώ με την Άλις ήμασταν πιο δεμένες γιατί ήξερε από πρώτο χέρι τι θα πει κάποιες στιγμές να υποκρίνεσαι, να κρύβεις την θλίψη σου και να έχεις ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Το βλέμμα μου πέρασε από τις δύο κοπέλες που μιλούσαν για την σχέση της Ρόζαλις με ένα χαμόγελο στα χείλη και στηρίχτηκα στα ξύλινα κάγκελα της μικρής γέφυρας και συνέχισα να τρώω το παγωτό μου. Οι γλάροι περνούσαν από πάνω μας ψάχνοντας για κανένα πεταμένο φαγητό. Γύρισα να δω την θάλασσα, τα κύματα της έσκαγαν επάνω στα βράχια, οι θαλασσινές σταγόνες τις έπεσαν επάνω στα καυτά μάγουλα δροσίζοντας με από την ζέστη. Οι σταγόνες του ιδρώτα μου κυλούσαν κάτω από την ζακέτα μου. Τα γέλια τις Ρόζαλις και την Άλις έφταναν στα αυτιά μου.
'Έφερα στο μυαλό μου μερικές σπάνιες καλές στιγμές με την Έσμι όταν ήμουν μικρή..Με έπαιρνε μετά στο σχολείο και με πήγαινε στην παραλία, βγάζαμε τα παπούτσια μας και βρέχαμε τα δάχτυλα των ποδιών μας. Ακόμα μπορούσα να νιώσω την δροσερή αίσθηση ανάμεσα στα δάχτυλα μου, το θαλασσινό νερό να με δροσίζει μερικές φορές βρεχόμουνα ολόκληρη όταν σήκωνε κύμα..Η Έσμι με κυνηγούσε για να με πιάσει και πέφταμε κάτω στην άμμο και γελούσαμε .Ήμασταν ευτυχισμένες. Μου έλειπαν αυτές οι μέρες μερικές φορές ευχόμουνα να γυρίσω σε αυτή την στιγμή να την έχω μαζί μου.
Την χρειαζόμουνα κάθε μέρα αλλά βύθισα την επιθυμία μου αυτή, όταν το βλέμμα μου έπεσε σε έναν άντρα με χάλκινα μαλλιά να φιλάει μία κοκκινομάλλα παθιασμένα να την χουφτώνει για τα καλά στους γλουτούς της. Το παγωτό έπεσε από το χέρι μου βλέποντας τους να φιλιούνται.
Δεν είναι δυνατόν να είναι εκείνος, όχι μα δεν μπορεί είχε περάσει μια εβδομάδα με το ξύλο που έφαγε από τον Ντέιμον. Βρισκόντουσαν κάτω στην αμμουδιά και φιλιόντουσαν. Δεν είχα φωνή να φωνάξω την Άλις και την Ρόζαλι να τις δείξω τι βλέπω μπροστά στα μάτια μου.
Ένιωσα ένα ταρακούνημα στο αριστερό μου ώμο. Γύρισα να αντικρίσω την Ρόζαλι που μου μιλούσε αλλά δεν όρθωνα λέξη από αυτά που μου έλεγε.
"Μπέλλα,Μπέλλα-"της άρπαξε και τις δύο από τα μπράτσα τους και τους γύρισα επιτόπου προς το θέαμα που έβλεπα.
"Πας καλά τι κάνεις κο-"
"Σκάσε και δείτε εκεί πέρα" είπα χωρίς να δέχομαι καμία βρισιά της Ρόζαλις. Έδειξα το σημείο όπου αυτοί φιλιόντουσαν. Η Άλις έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης.
"Αϊ στο καλό είναι ο μεθύστακας" άκουσα να λέει η Άλις δίπλα μου βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου της για να δει καλύτερα.
"Την κουτουπώνει για τα καλά την κοκκινομάλλα" σχολίασε η Ρόζαλι. Τους έβλεπα που δεν άφηναν ούτε ένα χαμένο λεπτό να φύγει χωρίς να σταματάνε να πάρουν μια ανάσα, η άλλη δεν ξεκολλούσε από πάνω του όχι ότι και εκείνος δεν την άφηνε. Για μια στιγμή σταμάτησαν να φιλιούνται και ο άλλος την άρπαξε από την μέση και ξεκίνησαν να φύγουν.
"Γρήγορα να τους ακολουθήσουμε πριν του χάσουμε" φώναξε η Άλις μαζεύοντας την τσάντα της από το παγκάκι. Έριξα μια τελευταία ματιά προς το μέρος του και στράφηκα να την δω.
"Πας καλά εγώ να το ακολουθήσω άλλη δουλειά δεν είχα-" πριν ολοκληρώσω την πρόταση μου η Άλις με άρπαξε γερά από τον καρπό του χεριού μου και με έσυρε με το ζόρι.
"Σταμάτα και τρέχα πριν τους χάσουμε" φώναξε. Να πάρει τι άλλο θα κάνω για εκείνη. Έβαλα δύναμη στα πόδια μου και με την τσάντα που μου πέταξε στα μούτρα η Άλις, τις ακολούθησα. Αρχίζαμε και προσπερνούσαμε τους περαστικούς που άφηναν κάποιες ακατάλληλες λέξεις πίσω μας. Κατεβήκαμε τα σκαλάκια από την ξύλινη γέφυρα .Η καρδi;a μου χτυπούσε σαν τρελή από το τρέξιμο που έριξα, έβαλα τα χέρια μου στα γόνατα μου σκύβοντας το κεφάλι μου για να βρω την χαμένη ανάσα μου.
"Που πήγαν;" ρώτησε η Ρόζαλι με κόπο.
Είδα την Άλις να ψάχνει μέσα στο πλήθος που σχημάτιζε ο κόσμος. Την έβλεπα που έψαχνε απελπισμένα μέσα στο πλήθος.
"Εκεί πέρα" 'έδειξε με τον δείχτη του δαχτύλου της. Αρχίσαμε να την ακολουθούμε αλλά αυτή την φορά δεν τρέχαμε σαν τις χαζές. Προσπάθησα να τον ξεχωρίσω μέσα στο πλήθος και τον βρήκα να πηγαίνει σε ένα στενό μαζί με την λυσσάρα. Σταματήσαμε προτού να μας δει γιατί κοίταξε για μια στιγμή πίσω του.
Πέσαμε η μια πάνω στην άλλη βρίζοντας μέσα από τα δόντια μου για τον μπελά που δημιούργησε η Άλις. Σταθήκαμε για μια στιγμή στην γωνία και ξεκινήσαμε για να μπούμε στο στενό εκεί βρήκαμε ένα μικρό εγκαταλελειμμένο χώρο στάθμευσης με μερικά παλιά αυτοκίνητα. Πέρασα το βλέμμα μου σε κάθε γωνία στο χώρου όταν είδα μια άσπρη BMW να εμφανίζεται μπροστά μου. Τους είδα που έμπαιναν μέσα στο πολυτελές, ακριβό αμάξι του. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα δεν ξεκίνησαν να φύγουν. Κοιταχτήκαμε και οι τρείς μας άφωνες από αυτό που θα ακολουθούσε μέσα στο αμάξι.
"Θα δούμε live σεξ" αναφώνησε η Ρόζαλι άφωνη κοιτάζοντας με, με ένα περίεργο βλέμμα ενώ εγώ είχα παγώσει στην θέση μου.
"Τουλάχιστον κάτι θα μάθουμε" γέλασε η Άλις αγνοώντας με και οι δύο σχολιάζοντας το θέαμα που βλέπανε στο αυτοκίνητο του. Γύρισα την ματιά μου αλλού, δεν ήξερα τι να κάνω να σηκωθώ να φύγω ή να αρχίζω να τις βρίζω. Δεν ξέρω για κάποιον λόγο ένιωθα περίεργα ίσως βρισκόμουνα σε ένα μέρος με τις τρελές φίλες μου που παρακολουθούσαν εκείνον να κάνει ότι κάνει μέσα στο αμάξι του.
Τα πράσινα μάτια του ήρθαν στο μυαλό μου, αυτόματα όλη η σκηνή την νύχτας ήρθε στο μυαλό μου σαν μια ταινία, πρόσφερα την βοήθεια μου και η ανταπόδοση του ήτανε να με κοιτάζει ψυχρά σαν να έφταιγα εγώ. Ένιωθα πνιγμένη, για έναν άγνωστο λόγο δεν άντεχα να τον βλέπω η μάλλον να κάθομαι εδώ και να παίρνουν μάτι οι φίλες μου.
"Αρκετά" ούρλιαξα και η φωνή μου αντήχησε στο στενό κάνοντας τα κορίτσια να σωπάσουν κοιτώντας με.
"Πάμε να φύγουμε από εδώ" η φωνή μου έτρεμε από την ένταση του σώματος μου που έτρεμε.
"Μα Μπέλλα-"πήγε να μιλήσει η Ρόζαλι όταν ο θόρυβος από το άνοιγμα μιας πόρτας την διέκοψε. Η καρδία μου χτύπησε τόσο δυνατά εκείνη την στιγμή με το σώμα μου να τρέμει από ένταση και η αδρεναλίνη κύλησε σε κάθε σημείο του κορμιού μου.
"Νομίζω άκουσε ο ουρλιαχτό σου" ψιθύρισε σιγανά η Αλίς με κομμένη την ανάσα.
"Έντουαρντ έλα επιτέλους μέσα" η φωνή της κοκκινομάλλας ακούστηκε κοντά μας άρα αυτό σήμαινε πως ο ονόματι Έντουαρντ βρισκότανε αρκετά κοντά μας.
"Δεν άκουσες ένα ουρλιαχτό Λιν, είμαι σίγουρος πως κάποιοι παίρνουν μάτι τι κάνουμε" η αγγελική φωνή του μετά από μέρες την άκουσα ξανά η ανάσα μου στάθηκε στο λαιμό μου ,η καρδία μου έχασε ένα χτύπο.
Η Άλις είχε παγώσει όπως όλες μας να κοιτάζουμε με τρόμο η μία την άλλη. Μας είχε καταλάβει και ήμουνα εκατό τοις εκατό σίγουρη πως βρισκότανε μερικά βήματα κοντά μας.
"Με το τρία την κάνουμε από εδώ" τις είπα σιγανά και οι δύο τους ένευσαν θετικά. Προσπάθησα να ακούσω τα βήματα να τρίξουν κάτι ή να κάνει κάποιο θόρυβο. Με τα δάχτυλα μου μέτρησα από το τρία.
Ένα.
"Έλα βρε Έντουαρντ να συνεχίσουμε" είπε δυσαρέσκεια η κοκκινομάλλα.
Δύο.
"Μισό λεπτό νομίζω ξέρω που είναι" τα βήματα του κινήθηκαν προς το κάδο που κρυβόμασταν.
Τρία.
Σηκωθήκαμε και οι τρείς μας επιτόπου και τον είδαμε να βρίσκεται λίγο πιο πέρα, το πρόσωπο του έμεινε παγωμένο κοιτάζοντας μας και τις τρείς με ένα ψυχρό βλέμμα και τότε το βλέμμα του έπεσε επάνω μου. Έσμιξε τα φρύδια στην προσπάθεια toy να θυμηθεί ποια ήμουνα, βρισκόμουνα σε μια κατάσταση που κοιταζόμασταν και εκτός αυτού τον άκουσα να λέει με έκπληξη να γεμίζει το πρόσωπο του.
"Εσύ" και τότε κατάλαβε ότι ήμουνα το καινούργιο φρούτο του. Κινήθηκε κοντά μας.
"Τρέξτε ,γαμώτο, τρέξτε" φώναξα στις άλλες και αυτομάτως γυρίσαμε και οι τρείς μας ακούγοντας από πίσω μας τον Έντουαρντ να βρίζει πολύ άσχημα. Δεν έκατσα να του απαντήσω αναλόγως.
Εκτός ότι με αναγνώρισε μέσα σε μια στιγμή, εκτός ότι οι φίλες μου είναι τρελές για να πάρουν μάτι τι κάνει ο Έντουαρντ, εκτός αυτού όλα πλέον είχανε πάρει μια περίεργη πορεία σαν η τύχη μου έπεφτε επάνω στο βλάκα και κυρίως άρχιζα να μην είμαι καλά.
Το γιατί μάλλον το ήξερα αλλά δεν ήθελα με την καμία να το παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό.
~*~*~*~*~*~*~*~*~
Έντουαρντ.
Για πρώτη φορά έμαθα το όνομα του και από ποιον, από ένα τσουλί που τον παρακαλούσε να έρθει ξανά πίσω στο αμαξάκι του και να την γαμήσει. Τα νεύρα μου είχαν πατήσει κόκκινο, ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει φέρνοντας το μυαλό μου την έκφραση του προσώπου του. Με κοίταζε σαν να ήθελε να πει κάτι αλλά και ταυτοχρόνως να με βρίσει και όλο αυτό που έφτασε σε μια βλακεία της Άλις.
"Μπέλλα πραγματικά δεν ήθελα να γίνει έτσι" την άκουσα πίσω μου να λέει η Άλις.
"Και όμως έγινε" ξέσπασα, γυρίζοντας προς το μέρος της .Έβλεπα την Ρόζαλι που παρέμεινε σιωπηλή καθισμένη στην πολυθρόνα.
"Που θέλεις να ξέρω ότι ο μεθύστακας θα το καταλάβει, δεν είμαι μέντιουμ να τα προβλέπει όλα" απάντησε με τον ανάλογο τρόπου η Άλις κοιτάζοντας για μια στιγμή την Ρόζαλι.
Ξεφύσηξα βαριά και έκατσα στο πάτωμα βάζοντας την παλάμη μου στο μέτωπο μου, η θερμοκρασία μου είχε ανέβει υπερβολικά ήδη ο πόνος στο κεφάλι μου τον ένιωθα πιο έντονο.
"Την αναγνώρισε" η φωνή της Ρόζαλις έστρεψε την προσοχή και τον δύο μας. Η Άλις έσφιξε τα χείλη της, τα χέρια της τρίφτηκαν νευρικά.
"Να πάρει δεν το πρόσεξα-"το βλέμμα της γέμισε ανησυχία ξαφνικά, σπάνια έβλεπα την Άλις να ανησυχεί και μάλιστα με υπερβολικό τρόπο. Την κοίταξα καλά το πρόσωπο της, συσπάστηκε συναντώντας το βλέμμα μου.
"Δεν έχει σημασία, ότι έγινε έγινε ας το ξεχάσουμε" της είπα και σηκώθηκα με κόπο από το πάτωμα, πλησιάζοντας την Άλις της πήρα το χέρι και το κράτησα σφιχτά μέσα στο δικό μου.
"Αλήθεια δεν έχει σημασία ότι έγινε, έγινε σε παρακαλώ μην ανησυχείς-"την καθησύχασα σφίγγοντας το χέρι της μέσα στο δικό μου. Η ματιά της έπεσε στο χαμόγελο μου που σχηματίστηκε εκείνη την στιγμή. Άνοιξε το στόμα της να πει κάτι.
"Μην τολμήσεις να ζητήσεις συγνώμη" την προειδοποίησα. Ένευσε αδύναμα και έπειτα αλλάξαμε θέμα και κλίμα γιατί αν συνεχίζαμε θα μαλώναμε άσχημα και δεν το ήθελα. Τις επόμενες ώρες καθίσαμε και βλέπαμε μια ταινία που το περιεχόμενο της δεν μου αποσπούσε την προσοχή, οι εικόνες του προσώπου του χόρευαν σε κάθε γωνία του μυαλού μου. Συνέχεια προσπαθούσα να παρακολουθήσω κάποιες σκηνές της ταινίας αλλά το πρόσωπο του με εμπόδιζε. Ξεφύσηξα βαριά προσπαθώντας να εστιάσω την προσοχή μου στην ταινία.
Τίποτα όμως, τίποτα δεν κατάφερνα να το βγάλω από το μυαλό μου. Έκλεισα τα βλέφαρα
μου και βολεύτηκα καλύτερα στον καναπέ. Έφερα στο μυαλό μου τον Ντέιμον, σύντομα θα τον ξαναέβλεπα και θα έπαυα να σκέφτομαι τον Έντουαρντ που από τι έδειχνε ήτανε ένας γυναικάς, πλούσιος λόγω του πολυτελούς αυτοκινήτου του και ειδικότερα ένας αγγελικός άνθρωπος που συνδύαζε ένας ψυχρό πλάσμα.
Η εικόνα του Ντέιμον έσβησε τον Έντουαρντ βυθίζοντας με σε ένα βαθύ όνειρο όπου εκεί ακόμη και ο χειρότερος εχθρός σου εξαφανιζότανε. Είδα το χαμόγελο του Ντέιμον που έλαμψε στα χείλη του βλέποντας με να προχωράω προς το μέρος του. Φορώντας ένα μαύρο φόρεμα, βρισκόμουνα σε ένα μαύρο δωμάτιο με καμία πόρτα, με κανένα παράθυρο και παρατήρησα τον Ντέιμον που φορούσε ένα λευκό, ολόλευκο κουστούμι.
"Ντέιμον" η δισταχτική φωνή του αντήχησε στο δωμάτιο προκαλώντας έναςν αντίλαλο που δεν σταματούσε.
"Μπέλλα" η βελούδινη φωνή του Έντουαρντ έσπασε τον αντίλαλο που προκάλεσε η φωνή μου. Τον άκουγα μέσα στο δωμάτιο, η ματιά μου τον έψαξε απελπισμένα αλλά δεν τον έβρισκα πουθενά.
"Μπέλλα" η φωνή του γεμάτη απελπισία, γέμισε την καρδιά μου. Τον έψαχνα αλλά δεν τον έβρισκα.
"Που είσαι;" του φώναξα, ψάχνοντας γύρω μου στο δωμάτιο.
"Εδώ είναι Μπέλλα" η φωνή του Ντέιμον με τρόμαξε γυρίζοντας να τον κοιτάξω είδα τον Έντουαρντ ακριβώς δίπλα του. Φορούσε ένα μαύρο κουστούμι που έκανε μεγάλη αντίθεση με το λευκό κουστούμι του Ντέιμον. Άρχιζα να νιώθω μπερδεμένη κοιτάζοντας και τους δύο στο πρόσωπο και οι δύο φαινόντουσαν τόσο ίδιοι αλλά από την άλλη τόσο διαφορετικοί, ο Έντουαρντ με το μαύρο κουστούμι μου φαινόταν πιο σκοτεινός πιο σοβαρός.
Ο Ντέιμον από την άλλη με το λευκό κουστούμι πιο γαλήνιος, ήρεμος που πάντα έδειχνε όταν ήμασταν μαζί.
Οι δυο τους παρέμεναν σιωπηλοί κοιτάζοντας με ένα άδειο βλέμμα.
"Αποφάσισε Μπελλα" Τα χείλη του Έντουαρντ ανασηκώθηκαν σε ένα αδύναμο χαμόγελο.
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, τι να αποφασίσω;" η λογική με είχε εγκαταλείψει, τι στο καλό σήμαινε όλο αυτό το σκηνικό.
"Εσύ θα μας πεις Μπέλλα" απάντησε ο Ντέιμον με ένα ψυχρό τόνο στην φωνή του.
Άρχιζα να κρυώνω ξαφνικά, το δωμάτιο άλλαξε θερμοκρασία ένιωθα ένα κρύο σκοτάδι να με τυλίγει χάνοντας τη οπτική επαφή με τον Ντέιμον και τον Έντουαρντ. Έβλεπα μόνο σκοτάδι και ξαφνικά διάφορες σκηνές με μένα και τον Έντουαρντ να με γεμίζουν παντού, έβλεπα τον εαυτό μου να φιλάει τον Έντουαρντ και ο Ντέιμον δεν υπήρχε στην ζωή μου, που βρισκότανε, που; Τον αναζητούσα ανάμεσα στις σκηνές με μένα και τον Έντουαρντ.
Δεν ήτανε πουθενά. Όχι, όχι, όχι δεν μπορεί να συμβαίνει, ένα όνειρο είναι μόνο και το σκοτάδι με τύλιξε. Το ουρλιαχτό γέμισε το σαλόνι, το ιδρωμένο κορμί μου βρισκότανε επάνω στο καναπέ. Άνοιξα τα βαριά βλέφαρα μου με κόπο νιώθοντας την παρουσία κάποιου, η θολωμένη όραση μου έψαξε το άτομο που είχα δίπλα μου.
"Μπέλλα" η φωνή του πατέρα μου έκανε τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν.
Ανασηκώθηκα με κόπο από το τον καναπέ, η όραση μου καθάρισε συναντώντας το πρόσωπο του.
"Μπαμπά" με αγκάλιασε σφιχτά, ένιωσα το σώμα μου να ρίγη, νιώθοντας τον ιδρώτα μου να στεγνώνει και το κορμί μου άρχισε να κρυώνει. Παρατήρησα ότι η οθόνη της τηλεόρασης ήτανε κλειστή και τα κορίτσια να λείπουνε. Πόσες ώρες κοιμόμουνα;
"Που είναι η Άλις και οι Ρόζαλι;" τον ρώτησα και ένιωσα τον λαιμό μου ξερό, ξερόβηξα με κόπο υψώνοντας το βλέμμα μου στο πρόσωπο του Καρλαιλ.
"Έφυγαν, εδώ άφησαν ένα σημείωμα πως η ταινία ήτανε ξενέρωτη και πως αν ξυπνήσεις θα έχουνε γυρίσει σπίτι" απάντησε ήρεμα χαϊδεύοντας στο ζεστό μάγουλο μου. Κοίταξα στο κενό για μια στιγμή επεξεργάζοντας το σκοτεινό σαλόνι.
"Τι ώρα είναι;" το γέλιο βγήκε αυθόρμητα.
"Κοντεύει 10 πριν από λίγο γύρισα και σε άκουσα να ουρλιάζεις, τρόμαξα, Μπέλλα νόμιζα πως-"η φόβος του κάλυψε την φωνή του.
"Είμαι καλά μπαμπά, μην ανησυχείς" τον καθησύχασα στην προσπάθεια μου να πείσω και τον ίδιο μου τον εαυτό. Με κράτησε κοντά του μένοντας σιωπηλός, τον ήξερα καλά ήθελε να μου πει κάτι ,σχετικά με τον Λονδίνο όπου θα έφευγε.
"Σε πέντε μέρες θα φύγω" είπα σπάζοντας την σιωπή πρώτος. Δεν μίλησα, αντιθέτως χώθηκα στην αγκαλιά του. Θα μου έλειπε τόσο πολύ, τον χρειαζόμουνα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, μετά την Έσμι θα έφευγε και εκείνος. Τα δάκρυα μου ήρθαν ξανά στην επιφάνεια.
"Τουλάχιστον θα έρχεσαι να με βλέπεις" η ραγισμένη μου φωνή έσπασε την καρδιά μου. Μου έτριψε την πλάτη μου παρηγορητικά και για εκείνον ήτανε δύσκολο να με αφήσει, ήμασταν τόσο δεμένοι μαζί που ακόμα δεν χώνευα ότι θα έφευγε.
"Σου το υποσχέθηκα Μπέλλα" ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του. Οι εικόνες του ονείρου δραπέτευσαν από το μυαλό μου σκορπίζοντας όλη τον πόνο και τον τρόμο που βίωσα στο όνειρο.
"Αποφάσισε Μπελλα"
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, τι να αποφασίσω;"
"Εσύ θα μας πεις Μπέλλα"
Τα λόγια του Έντουαρντ και του Ντέιμον επανήλθαν στο μυαλό μου. Τι να αποφασίσω; Ένα ερώτημα γεννήθηκε εκείνη την στιγμή μέσα μου.
Τα όνειρα μπορούν να βγουν αληθινά;
Μάλλον κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει, η πορεία θα δείξει. Γιατί κάτι μου έλεγε πως το όνειρο κάτι σήμαινε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου