Unfinished Life-5o Κεφάλαιο

5ο.Κεφάλαιο

Έλενα

Μιστικ Φολλς-Σήμερα

Είναι ακόμη νωρίς να μάθω την αλήθεια;

Το μυαλό μου άρχιζε και γύριζε προσπαθώντας να βρει μια λογική εξήγηση μέσα σε όλη αυτή την τρέλα που τις τελευταίες μέρες είχε ξεκινήσει από τον ερχομό του Έντουαρντ και οι διάφορες εικόνες από μια ζωή που δεν είχα ζήσει ποτέ μου.Κανείς δεν ήξερε για όλα αυτά που βίωνα.Κανείς .Έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρω την αλήθεια μέσα σε όλη αυτην τρελά.Ακούγοντας το κουδούνι να χτυπάει πετάχτηκα από την θέση μου και προχώρησα προς την έξοδο βγαίνοντας στον διάδρομο βρήκα την Μπέλλα να μιλάει με τον Έντουαρντ αμέσως μια άγνωστη ζήλια με τύλιξε κοιτάζοντας την να είναι τόσο κοντά του.Ο Έντουαρντ ενώ της μιλούσε με κοίταξε με την άκρη του ματιού του,το βλέμμα του φανέρωσε αμέσως έκπληξη κοιτάζοντας με,έσφιξα τα βιβλία μου επάνω στο στήθος μου προσπαθώντας να επαναφέρω την ανάσα μου.

Χωρίς να ξέρω τι με έπιασε άρχιζα να προχωράω προς το μέρος τους.Ο Έντουαρντ αμέσως σαν να διάβασε την σκέψη μου άφησε την Μπέλλα και ήρθε κοντά μου.Η στάση του ψυχρή απέναντι μου ύψωσε ξανά το τείχος ανάμεσα μας.

"Τι θέλεις;"η φωνή του έσπασε την καρδία μου σε χιλιάδες κομμάτια .Έσμιξα τα φρύδια κοιτάζοντας τον άφωνη.Άφησα την ανάσα μου να φύγει από μέσα μου.

"Θυμάμαι"του είπα χωρίς να έχω άλλη δύναμη να κρατήσω τις αναμνήσεις,για κάποιον άγνωστο λόγο που της είχα βιώσει.

Εκείνος με κοιτούσε χωρίς να πει κάτι τα πράσινα μάτια του είχαν βυθιστεί μέσα στα δικά μου.Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή οι παλμοί στο κάθε λεπτό που περνούσε άρχιζαν και αυξανόταν.Έμεινα σιωπηλή προσπαθώντας να μην πω λέξη είχα κάνει το βήμα τώρα εκείνος έπρεπε να κάνει την αρχή.

"Έλενα"το όνομα μου μέσα από τα χείλη του έκανε την καρδία μου φτερουγίσει.Δεν άντεχα άλλο το όλο βάρος μέσα να με τρώει αργά,αργά ήθελα να μάθω την αλήθεια.Τι μπορούσε να είχε συμβεί;

"Θέλω απαντήσεις,Έντουαρντ θυμάμαι εμένα και εσένα να είμαστε-"σταμάτησα και ξεροκατάπια.Χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου άπλωσα το χέρι μου στο μάγουλο του,έκλεισα την παλάμη μου γύρω και εκείνος έκλεισε αυτόματα τα βλέφαρα του,τα χείλη του μισανοίξανε στο άγγιγμα μου.Ένιωθα το όλο μου σώμα να θέλει να τον αγκαλιάσει να συμπληρώσει το κενό μέσα μου.

"-να είμαστε μαζί"ολοκλήρωσα την πρόταση μου.Η φωνή βγήκε σαν μια ανάσα.Κάποτε είχα παλέψει για εκείνον αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο τον είχα χάσει.Οι αναμνήσεις μου ήτανε μέσα σε μια θολούρα,προσπαθώντας να βρω απαντήσεις μέσα στο σκοτάδι.Έτσι ένιωθα ο Έντουαρντ κρατούσε στα χέρια του,την λύση,την αλήθεια που εγώ για κάποιον λόγο ήθελα να μάθω την κατάληξη.

Στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή επεξεργάστηκε μια νέα πληροφορία.

Πως γίνετε ενώ είχα αναμνήσεις από μία άλλη εποχή μαζί με τον Έντουαρντ ζούσαμε τώρα;

Πως συνέβει να είμαστε τώρα εδώ;

"Είσαι αθάνατος;"τον ρώτησα ψιθυριστά.Αμέσως εκείνος άνοιξε τα μάτια του.Τα πράσινα μάτια του βυθίστηκαν μέσα στα δικά μου.

"Συγνώμη άγγελε μου αλλά πρέπει να ξεχάσεις αυτό που είπες"δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.

Ξαφνικά η κόρη του ματιού του μεγάλωσε το σώμα μου πάγωσε  το χέρι μου έπεσε νεκρό από το μάγουλο του.

"Θέλω να ξεχάσεις αυτό που είπες,να μην θυμάσαι ότι είπες την λέξη αθάνατος,θέλεις μόνο να μάθεις την αλήθεια για εμάς,επανάλαβε Έλενα"όλη μου η προσοχή είχε στραφεί στα λόγια του.

Τα χείλη μου κινήθηκαν επαναλαμβάνοντας τα λόγια του.

"Θα ξεχάσω αυτό που είπα,θέλω μόνο να μάθω την αλήθεια  για εμάς"του ψιθύρισα χωρίς να έχω τον έλεγχο πλέον.Ξαφνικά τα μάτια μου έκλεισαν το σκοτάδι με γέμισε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και τα ξανά άνοιξα.Μπροστά μου είδα τον Έντουαρντ να μου χαμογελάει αδύναμα χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.Το μυαλό μου προσπαθούσε να θυμηθεί 

τα τελευταία μου λόγια αλλά ήτανε σαν να μην τα είπα ποτέ.

Πως γινότανε ενώ μέσα μου ήξερα καλά πως κάτι σημαντικό ανακάλυψα;

"Είσαι καλά;"με ρώτησε,σηκώνοντας το βλέμμα μου κοιτάζοντας τον πρόσεξαν μια υποψία ψέματος στο πρόσωπο του.

"Ναι"του απάντησα ενώ κοίταξα γύρω μου.Όλοι τους είχανε εξαφανιστεί για το επόμενο   μάθημα.

"Πρέπει να φύγω"είπα ξαφνικά,κάτι έγινε ενώ μιλούσαμε σαν μην θυμώμουνα τα λόγια μου.

Έστρεψα το σώμα μου ώστε να φύγω αλλά εκείνος με έπιασε από τον αγκώνα,τα δάχτυλα του έκλεισαν γύρω μου σφίκοντας με δύναμη ένιωσα αμέσως έναν μικρό,δυνατό πόνο.

"Άφησε με"προσπάθησα να συγκρατήσω τον πανικό στην φωνή μου.Το βλέμμα του δήλωνε αποφασηστικότητα.Τα πράσινα μάτια του ψυχρά σαν το πάγο με κοιτούσανε κατάματα μέσα στα δικά μου.

"Πάντα ήσουνα πεισματάρα"τα δάχτυλα του έσφιξαν ακόμα πιο πολύ τον αγκώνα μου αυτομάτος βόγγιξα από τον πόνο.

"Έντουαρντ σε παρ-"προσπάθησα να του πω να σταματήσει αλλά ο πόνος κάλυψε την φωνή μου.Ένιωσα την υγρασία να καλύπτει τα μάτια μου.

"Νομίζω την άκουσες καλά,δεν πρέπει να φερόμαστε απρεπέστατα σε μία κυρία"άκουσα την φωνή του Στέφαν ξαφνικά,σήκωσα το βλέμμα μου κοιτάζοντας που ερχότανε από το διάδρομο το βάδισμα του αποφασιστικό ενώ το βλέμμα του ψυχρό και γεμάτος μίσος.

Ο Έντουαρντ άφησε τον αγκώνα μου ενώ τον κοιτούσε.

"Νομίζω Στέφαν το ποίος φέρθηκε απρεπέστατα είναι εκείνος που κλέβει το κορίτσι που αγαπά"απάντησε με ψυχρή φωνή έχοντας ένα σατανικό χαμόγελο σαν την πρώτη μέρα που το είχαν αντικρίσει. 

"Κάνεις λάθος αδερφέ αν δεν ήσουνα τόσο άπληστος δεν θα την έχανες μέσα από τα χέρια σου,εκείνη ήρθε σε μένα βλέποντας την αρρωστημένη  αγάπη που της είχες"είπε με νόημα στα λόγια του ενώ με κοίταξε εκείνη την στιγμή. 

Το μυαλό μου αναθεώρησε ξανά τα λόγια του,τον είχε αποκαλέσει αδερφό;Ο Έντουαρντ και ο Στέφαν ήτανε αδέρφια;Γιατί είχανε τόσο εχθρότητα μεταξύ τους;

"Αλήθεια νομίζεις πως δεν την αγαπώ;"τον ρώτησε με εξοργισμένη φωνή πλησιάζοντας τον,βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο.

"Αν δε είχες κάνει αυτή την προφητεία Έντουαρντ δεν θα είμασταν έτσι,ξέρεις πολύ καλά για την μιλάω"τα λόγια του Στέφαν έφεραν στο μυαλό μου την ανάμνηση που είχα σήμερα το πρωί με την συνάντηση μου με τον Έντουαρντ.

Προφητεία;Αναρωτήθηκα στον εαυτό μου ξαφνικά ένιωσα το σώμα μου να τρέμει.

Το σκοτάδι άρχιζε να με τυλίγει.Κραυγές μέσα στο μυαλό μου προκάλεσαν έντονο πόνο σε όλο μου το σώμα.Άκουσα και από τους δύο το όνομα μου.Κρύα χέρια με αγκάλιασαν αμέσως θολά πρόσωπα γέμισαν το οπτικό πεδίο.Δύο θολά πρόσωπα που το σκοτάδι κάλυπτε ολοένα και πιο πολύ.

Παρελθόν.

Η καρδία μου χτυπούσε σαν τρελή βλέποντας τον Έντουαρντ γεμάτο αίματα στο λευκό πουκάμισο του ενώ τα χείλη του σταγόνες αίματος έσταζαν προς τον λαιμό του.Το βλέμμα μου στυλωμένο επάνω του,έσφιξα τα δάχτυλα μου μέσα στο ύφασμα του φορέματος μου.

"Έντουαρντ;"μια ανήσυχη γυναικεία φωνή μου απέσπασε την προσοχή γυρίζοντας να δω ποία ήτανε είδα την Μπέλλα.Τα μακρία καστανά μαλλιά της είχαν γεμίσει από πευκοβελόνες πρόσεξα πως ήτανε στην μια πλευρά είχε ακάλυπτω το ένα σημείο του λαιμού της και τότε τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα.Είχε μια δαγκωνιά αυτό σήμαινε πως..ΌΧΙ!!

Το μυαλό μου θόλωσε βλέποντας τους.Πως γινότανε;Η προφητεία που λέγανε στο δωμάτιο.Δεν μπορεί όχι.

Ο Έντουαρντ κάτι ήθελε από εκείνη και το πήρε,ήμουνα η ολοκλήρωση της κατάρας.Προσπάθησα να σηκωθώ με όλη μου την δύναμη ένιωσα ξαφνικά έναν σουβλερό πόνο να με κάνει να παραλήσω από πόνο.'Επιασα το στομάχι μου με το χέρι μου σκύβοντας το βλέμμα μου είδα το λευκό φόρεμα μου να είχε γεμίσει με αίμα.Τα μαλλιά μου έπεσαν μπροστά στο πρόσωπο.'Επρεπε να φύγω από εδώ.Έκανα ένα βήμα πίσω έχοντας το χέρι μου στην πληγή όσο και να υπέφερα έπρεπε να βρω την δύναμη να φύγω.

Χωρίς να κοιτάξω πίσω άρχιζα και έτρεχα μέσα στο δάσος,το φως την πανσελήνου έσπαγε το σκοτάδι.Το βλέμμα μου έψαχνε απελπισμένα μια έξοδο.

"Έλενα"το ουρλιαχτό έσπασε την ησυχία.Η ανάσα μου με κόπο έβγαινε μέσα από τα χείλη μου, ο ιδρώτας με τύλιξε μπροστά μου βρήκα ένα κενό σημείο ανάμεσα στα δέντρα,άρχιζα να τρέχω με περισσότερη ένταση.Φτάνοντας στο σημείο αντίκρισα το κενό μπροστά μου.

"Έλενα"η φωνή του πίσω μου ακούστηκε,η ανάσα του χαίδεψε την βάση του λαιμού μου.Σάστισα,ο φόβος με κατέβαλε.

Τι έπρεπε να διαλέξω;

Τον θάνατο η εκείνον που αγαπάω;