14o.Κεφάλαιο

14ο.Κεφάλαιο

" Don’t be afraid I have loved you"

Μπέλλα

"Γιατί είσαι τόσο σιωπηλός;" τον έβλεπα που πατούσε σε κάποια σημεία πιο πολύ το γκάζι. Μας ήτανε δύσκολο να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ειδικά για το θέμα του μωρού μας. Ένα χαζό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου έχοντας στην συνείδηση μου πως σε λίγους μήνες θα είμαι μητέρα και ο Έντουαρντ πατέρας .Ακουγότανε κάπως παράξενα. Μόλις 20 χρονών αντί να σπουδάζω και να πραγματοποιώ τα όνειρα μου ήμουνα έγκυος. Το είχα καταλάβει πως δεν θα μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές μου όχι γιατί θα άκουγα τα σχόλια κάποιων κακόγουστων αλλά και επειδή το μωρό ήθελε αγάπη και φροντίδα και να είναι κάποιος δίπλα του για του παρέχει αυτά τα μικρά πράγματα. Τα δάχτυλα κατηφόρισαν προς την κοιλία μου δισταχτικά χάιδεψα στο σημείο όπου το ένιωθα να μεγαλώνει μέσα μου.

"Ο Καρλάιλ θα εξοργιστεί με το γεγονός" άκουσα την φωνή του μέσα στις χιλιάδες σκέψεις μου. Στράφηκα προς το μέρος του χωρίς να χάσω την επαφή με τα δάχτυλα μου στο σημείο την κοιλίας μου.

"Δεν ξέρω τι να σκεφτώ Ρόμπερτ,-"σε μια στιγμή έμεινα σιωπηλή φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του όπου  πρώτη φορά τον έβλεπα στην ζωή μου να ξεπερνάει τα όρια του.

"Μπέλλα σου έδωσα μια υπόσχεση πριν φύγουμε, δεν θα σε αφήσω στα χέρια του ούτε καν να σε αναγκάσει να κάνεις έκτρωση" ακούγοντας τον τόσο αποφασιστικά η καρδιά μου πλημύρισε από την αγάπη που του είχα πάντα ένα μέρος όμως του μυαλό μου με προειδοποιούσε για τα χειρότερα που θα συναντούσα όταν θα επιστρέφαμε.

"Φοβάμαι" του είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα που ένιωθα να πλημυρίζουν τα μάτια μου.

"Δεν χρειάζεται, είμαι εγώ δίπλα σου" είπε και μου έπιασε το αριστερό μου χέρι και το έσφιξε μέσα στην παλάμη του,νιώθοντας ένα κύμα ηλεκτρισμού να διαπερνά το χέρι μου και να εξαπλώνεται στο υπόλοιπο σώμα μου  ενώ η ματιά μου κατέληξε να κοιτάει στο κενό…Πάλευα σχεδόν χρόνια για τον Ρόμπερτ, να κερδίσω ξανά την αγάπη του και να προσπαθήσω να κάνω τα πράγματα όπως ήτανε πριν..Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα βιώσει τόση αγάπη, τόσο πόνο και το χειρότερο το ψέμα όμως.Έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν μου, την πρώτη μέρα που έφτασα γεμάτη χαρά, να βλέπω την ζωή μου να παίρνει μία άλλη πορεία όπου είχα πάρει τις αποφάσεις μου τους στόχους μου για να χτίσω με κόπο μια νέα αρχή για εμένα. Όταν τον είδα για πρώτη φορά στο αεροπλάνο όλα σιγά σιγά άλλαζαν βλέποντας τον μέχρι που έμαθα ότι με ήθελε για μόνο το σεξ.

Κάθε μέρα που περνούσε τον αναζητούσα απεγνωσμένα.

Ήτανε πραγματικά δύσκολο να ξέρεις ότι ίδια σου η καρδιά να τον λαχταράει αλλά να την καταπιέζεις να την αγνοείς… Ήμουνα σε δύσκολη κατάσταση, σε μεγάλα διλλήματα που περνούσα ψάχνοντας να βρω μια λύση και μια απάντηση για το μυστικό που έκρυβε η Άλις και ο Ρόμπερτ. Μέχρι που δεν άντεξα άλλο και έφυγα αφήνοντας πίσω μου έναν Ρόμπερτ πληγωμένο που είχε βρει την αγάπη και την έχασε.

Πόσα άλλαξαν από την επιστροφή ξανά στον Λονδίνο. Αγνόησα την προδοσία της Μπρέντας απέναντι μου και ακόμα αναρωτιόμουν γιατί το είχε κάνει αυτό, γιατί να πάει με τον Ρόμπερτ. Αναστέναξα βαριά και βολεύτηκα πιο καλά στο κάθισμα μου."Τι σκέφτεσαι;" με ρώτησε ακουμπώντας το χέρι του επάνω στο γόνατο μου.

"Τίποτα" του είπα όταν πήγε να ξανά μιλήσει ο ήχος του κινητού του τον διέκοψε. Πετάχτηκα από το κάθισμα ενώ ο Ρόμπερτ σήκωνε το κινητό του. Το πρόσωπο μου είχε χλομιάσει.

"Έλα Άλις" με κοίταξε με την άκρη του ματιού του. Ξεφύσησα με ανακούφιση που δεν ήτανε ο Καρλαιλ. Έριξα το κεφάλι μου βαριά επάνω στο κάθισμα μου και έβαλα το χέρι μου στο μέτωπο, νιώθοντας ένας κοφτό πόνο να εισχωρεί βαθιά μέσα στο κεφάλι μου.

"Ναι Άλις θα συναντηθούμε στο γνωστό καφέ....ναι ναι κατάλαβα-"δεν μπορούσα να αναπνεύσω τα πνευμόνια μου απαιτούσαν για λίγο οξυγόνο. 

"Ρόμπερτ" η φωνή μου χάθηκε.

"Να πάρει Άλις κλείσε το γαμημένο κινητό κατάλαβα" το δεξί μου χέρι έφυγε από το σημείο της κοιλιάς μου και στηρίχτηκε στο τζάμι.

"Μπέλλα είσαι καλά;" η πανικόβλητη φωνή του μου προκαλούσε χειρότερα το πόνο στο κεφάλι μου. Κούνησα με κόπο αρνητικά το κεφάλι μου.

Ένιωσα το αυτοκίνητο να φρενάρει κάνοντας το να σταματήσει. Κρατήθηκα από το ταμπλό για να μην βρεθώ στην άλλη μεριά του αυτοκινήτου.Ο Ρόμπερτ άνοιξε την πόρτα κλείνοντας την με δύναμη και τον είδα που προχωρούσε γύρω από το αυτοκίνητο ανοίγοντας την πόρτα του συνοδηγού. Ο κρύος αέρας με τύλιξε και ρουφώντας άπληστα τον αέρα έτσι ώστε να τον αναγκάσω να εισχωρήσει στα απαιτούμενα πνευμόνια.

"Καλύτερα τώρα;" με ρώτησε. Η παλάμη του χεριού μου βρέθηκε στην κοιλία μου αμέσως.

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα προς λίγα βήματα πιο πέρα. Ο κοφτερός πόνος στο κεφάλι μου εξαφανιζόταν.


"Ναι, μην ανησυχείς" προσπάθησα να χαμογελάσω για να του δείξω πως είμαι καλά αλλά τα χείλη μου παρέμειναν μια ίσια γραμμή. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έδειχναν πως δεν τον έπειθα.


"Μπέλλα έχεις περάσει πολλά μέσα σε μία μέρα, έχεις όλο το άγχος με τον το θέμα του μωρού και του Καρλάιλ δεν θέλω να πάθεις κάτι εσύ και το μωρό" Είχε δίκιο απόλυτα δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τον Καρλάιλ από την άλλη μεριά, δεν μπορούσα να αφήσω να χαθεί και άλλος πολύτιμος χρόνος.


"Όχι είμαι καλά και θέλω να πάμε στο Καρλάιλ θέλ-"


"Δεν θα πας Μπέλλα, μην γίνεσαι πεισματάρα κάντο για εμένα θέλεις να πάθεις τίποτα ήδη είσαι αδύναμη από την εγκυμοσύνη θέλεις και αυτό τώρα;" φώναξε αγανακτισμένος από την οργή του. Σήκωσα το βλέμμα μου, τα πράσινα μάτια του φανέρωναν τον πόνο ενώ λάμπανε από την οργή του πείσματος μου.


Τύλιξα τα χέρια μου προστατευτικά γύρω από το σημείο που τον ένιωθα μέσα μου να μεγαλώνει. Χαμήλωσα το κεφάλι μου ενώ ένιωσα τα χέρια του να κλείνουν γύρω μου. Άφησα τα χέρια από την κοιλία μου και τον τράβηξα πιο κοντά μου. Τα χείλη του φίλησαν την άκρη της μύτης μου ο ήχος του γέλιου μου βγήκε από τα χείλη μου κάνοντας την ψυχή μου να ζωντανέψει.


"Έτσι θέλω να σε βλέπω και όλα τα άλλα ξεπερνιούνται" άνοιξα τα βλέφαρα μου και βύθισα το βλέμμα μου μέσα στο δικό του.


"Ξέρεις τι πιστεύω, εσύ με κάνεις να χαμογελάω εσύ και το μικρό εκεί κάτω" η παλάμη του χεριού του κύλισε προς την κοιλία μου και ξαφνιάστηκα από την κίνηση του αυτή ,πρώτη φορά την ακουμπούσε με τόση αγάπη. Ήτανε ζεστή σαν τον ήλιο, η καρδία μου έχανε τους χτύπους της, δάκρυα χαράς γέμισαν τα μάτια μου ξέροντας πως αυτή η μικρή ζωή θα μεγάλωνε με όλη την αγάπη που είχαμε ο ένας για το άλλον.

~*~*~*~*~*~*~*~

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο κοιτάζοντας τον κόσμο γύρω μου.Ο Ρόμπερτ κλείδωσε το αμάξι και κινήθηκε κοντά μου, φόρεσα το παλτό μου έχοντας την ματιά μου καθηλωμένη στο πρόσωπο του. Η Άλις μας περίμενε στο καφέ όπου πάντα μαζευόμασταν παλιά, λογικά θα είχε κάποια σημαντικά νέα για να μας πει. Την τελευταία φορά που την συνάντησα ήτανε στο σπίτι του Έμετ όταν είχαμε πάει με τον Ρόμπερτ λίγες μέρες να καθίσουμε. Μια ώρα μετά όλοι είχανε φύγει ξαφνιασμένη από το γεγονός ή μάλλον το απρόοπτο νέο .


"Σου είπε τίποτα όταν σε πήρε τηλέφωνο ;"τον ρώτησα γεμάτη αγωνία.

"Όχι δεν μου είπε" , είπε ενώ με αγκάλιασε από την μέση και προχωρώντας προς το γωνιακό καφέ. Τότε είδα την Άλις με τον Τζάσπερ και τον Έμετ να χαμογελάει ειρωνικά σίγουρα θα με πειράζει με αστεία για το μωρό.

Φτάσαμε κοντά τους έχοντας ένα χαμόγελο στα χείλη μου βλέποντας την αδερφή μου. Τα καστανά μάτια της εξιχνίαζαν το σώμα μου.

"Άλις δεν είμαι ακόμα ούτε ένα μηνών με κοιτάς σαν να είμαι από άλλον πλανήτη" της είπα αδύναμα και στριφογύρισε απηυδισμένη τα μάτια της.

"Το ξέρω απλώς ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι είσαι έγκυος" είπε ενώ την έβλεπα πως και για εκείνη δεν ήτανε εύκολο πόσο μάλλον για εμένα. Είχα όμως αποφασίσει για το μωρό θα το κρατούσα με κάθε συνέπεια ακόμα και αν έχανα τους γονείς μου.

 "Θέλω να σε δω Μπέλλα πως θα είσαι με την κοιλιά τούρλα" Έριξα μια δολοφονική ματιά προς τον Έμετ. 

"Μπορεί να μην είσαι εδώ Έμετ ώστε να δεις την Μπέλλα έτσι" απάντησε ο Ρόμπερτ για εμένα. Τα λόγια του δεν είχαν ίχνος κακίας προς τον Έμετ, αντιθέτως τον έβλεπα να χαίρεται για το αστείο που έκανε για το μωρό. Δεν είχα φανταστεί το εαυτό μου με μια κοιλιά μεγάλη ίσως ήτανε ακόμη νωρίς για αυτές τις σκέψεις.

 "Καλά αυτά τα λέτε και μέσα δεν πάμε γιατί έχω ξεπαγιάσει από το κρύο" πετάχτηκε η Άλις που την έβλεπα που είχε αγκαλιάσει τον εαυτό της και έτρεμε.

 "Έχει δίκιο" τους είπα και προχώρησα προς την είσοδο του καφέ. Την άνοιξα και από πίσω με ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Δεν είχε αρκετό κόσμο και εύκολα βρήκα έναν γωνιακό καναπέ στην άλλη άκρη του χώρου. Βημάτισα προς το τραπέζι νιώθοντας την ζεστασιά του χώρου και τις γλυκές μυρωδιές τις σοκολάτας και του καφέ, συνειδητοποιώντας πως πεινούσα και μάλιστα πολύ μυρίζοντας το ξεροψημένο τοστ. 

Κάθισα στην άκρη του καναπέ έχοντας δίπλα μου και τον Ρόμπερτ. Όλοι κάθισαν και τα βλέμματα τους έπεσαν στην Άλις.

 "Σε ακούω τι είπε ο Καρλάιλ για την Μπέλλα;" ρώτησε ο Έντουαρντ με δηλητήριο στην φωνή του. Την έβλεπα που δίστασε να μιλήσει, είχα ένα προαίσθημα πως μόλις το έμαθε θα με ανάγκαζε να το ρίξω. 

"Μόλις πήγα στο σπίτι η Έσμι με περίμενε στο σαλόνι ανησυχούσε για εσένα και την Μπέλλα δεν ήξερε τι να κάνει για να ελέγξει την κατάσταση και ειδικά τον Καρλάιλ-"σταμάτησε σε μια στιγμή κοιτώντας με σαν να με λυπότανε ενώ πήρε μια ανάσα. 

"-Είπα στην Έσμι πως δεν έχεις σκοπό να το ρίξεις και στην αρχή φώναζε σαν τρελή …Έλεγε πως έφταιγε ο Ρόμπερτ για την κατάσταση που έφτασε ως εδώ και  στην συνέχεια κάθισε μερικά λεπτά και δεν ξέρω και εγώ τι σκεφτότανε για εσένα και τον Ρόμπερτ, με έπιασε και μου είπε πως αν δεν σε αγαπούσε θα σε άφηνε. Είπε πως ξέρει πως αισθάνεσαι για το μωρό και δεν έχει σκοπό να μπει εμπόδιο στην ευτυχία σου, αντιθέτως θα σε στηρίξει" είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη. 

"Το ήξερα πως η Έσμι πως θα μας καταλάβαινε" άκουσα δίπλα μου τον Ρόμπερτ να είναι ανακουφισμένος από τα νέα που μόλις είχε πει η Άλις. Έτριψα νευρικά τα χέρια μου νιώθοντας τον ιδρώτα στις παλάμες μου. 

"Ο μπαμπάς;" ρώτησα φανερώνοντας τον πόνο στο πρόσωπο μου. Η Άλις ένευσε απογοητευμένη. 

"Άλις πες μου επιτέλους!!!! "αναφώνησα έχοντας τον τρόμο να γεμίζει το κορμί μου. Ο Ρόμπερτ με κράτησε από το χέρι προσπαθώντας να με καθησυχάσει από τον πανικό μου. "Δεν μου μιλάει Μπέλλα" έκλεισα για μερικά λεπτά τα βλέφαρα μου προσπαθώντας να ηρεμήσω. 

"Εντάξει" της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. 

Η ώρα περνούσε στο καφέ ευχάριστα όλοι συζητούσαν για την σχολή και για τα μαθήματα..Ο Ρόμπερτ συμμετείχε σε όλα τα θέματα που έλεγαν, δεν ανέφεραν ούτε ένα λεπτό τον Καρλάιλ και αυτό με χαροποιούσε ενώ τουλάχιστον απαντούσα μονολεχτικά στην κάθε ερώτηση και συμμετείχα σε μερικές στιγμές. Ένιωθα χαμένη στον δικό μου κόσμο. Αναρωτιόμουνα γιατί ο Καρλάιλ φερότανε έτσι, η Έσμι είχε δίκιο αν δεν με αγαπούσε θα με άφηνε αλλά δεν έκανε πίσω καθόλου και απαιτούσε να μας δει. Είχε δίκιο στο να μας συναντήσει αλλά όχι να κρίνει τον Ρόμπερτ και να τον μισεί και οι δύο είχαν μερίδιο τις ευθύνης αυτής. 

Αγαπούσα την μικρή ζωή μέσα μου και δεν είχα κανένα σκοπό να την αφαιρέσω και δεν μετανιώνω καθόλου για την απόφαση μου. 

"Μπέλλα" η φωνή της Άλις με έβγαλε από τις σκέψεις μου. 

"Ναι" η ματιά μου έπεσε στο πρόσωπο της. 

"Θα έρθεις στο σπίτι;" με ρώτησε ενώ ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου. 

"Δεν ξέρω ίσως καλύτερα-" 

"Θα έρθει στο δικό μου οι γονείς μου δεν έχουν πρόβλημα" μας διέκοψε ο Ρόμπερτ και γύρισα να τον αντικρίσω. 

 "Ρόμπερτ δεν είναι καλή ιδέα τι θα πούνε οι γονείς ότι με κουβάλησες-" 

 "Δεν με ενδιαφέρει τι θα πούνε Μπέλλα" φώναξε απότομα κάνοντας με να νιώσω κατά κάποιον τρόπο φθηνή. Τον ήξερα πολύ καλά πως ότι ήθελε θα το έπαιρνε. 

 "Μην κάνεις σαν μικρό παιδί θα έρθεις μαζί μου" είπε στο τέλος με απαλή φωνή. Ένευσα με κόπο κοιτάζοντας την Άλις που μας κοιτούσε με ένα χαμόγελο στα χείλη. "Εντάξει θα έρθω" του είπα παραδίδοντας τα όπλα. 

 ~*~*~*~*~*~*~*~ 

 "Αλήθεια πιστεύεις πως θα με δεχτούν τόσο εύκολα;" τον ρώτησα όταν οι πόρτες από το ασανσέρ έκλεισαν πατώντας του κουμπί του τρίτου ορόφου. Ποτέ δεν είχα πάει στο σπίτι του πόσο μάλλον να δω τους γονείς του που την τελευταία φορά ήτανε στο δυστύχημα ενώ η οδυνηρή ανάμνηση μου προκάλεσε έναν πόνο βαθιά μέσα στο στήθος μου.

Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος μαζί του;

"Μπέλλα πίστεψε θα σε συμπαθήσουν" το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε μετά από τόσο καιρό. Το χέρι του έπιασε το δικό μου κρατώντας σφιχτά.. Το ασανσέρ σταμάτησε στον τρίτο όροφο και οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα. Η καρδία μου χτυπούσε δυνατά επάνω στο στήθος έτοιμη να βγει από μέσα.Κινηθήκαμε προς έναν μακρύ διάδρομο χωρίς να χάνουμε την επαφή μας. 

 Έβγαλε από την τσέπη του τα κλειδιά από το σπίτι, σταματώντας  σε μία πόρτα ενώ ο Ρόμπερτ πήγε να βάλει το κλειδί στην πόρτα μια γυναίκα με μαύρα μαλλιά ίσια άνοιξε. Δεν πρόλαβα να την δω γιατί αγκάλιασε τον Ρόμπερτ. 

 "Επιτέλους ήρθες" τον τράβηξε μέσα αφήνοντας με μόνη. Τα μάγουλα μου πήραν φωτιά ενώ η καρδιά μου αύξησε τους ρυθμούς της. Τους ακολούθησα κλείνοντας την πόρτα πίσω. Ακούμπησα το μικρό σάκο κάτω και κρατώντας τα δάχτυλα μου μεταξύ τους προχώρησα προς το μέρους του. Ο πατέρας του Έντουαρντ τον αγκάλιαζε γεμάτος χαρά. Στάθηκα σε μία γωνία χωρίς να θέλω να διακόψω την στιγμής τους. 

Τα πράσινα μάτια της μητέρας του Έντουαρντ έπεσαν επάνω μου γεμάτα ενθουσιασμό. Με πλησίασε με μικρά βήματα στο σημείο όπου στεκόμουνα.

"Εσύ θα είσαι η Μπέλλα;" με ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια της.

"Ναι εγώ είμαι" απάντησα βάζοντας τα χέρια πίσω στις τσέπες του τζιν μου.

"Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω έχω ακούσει τόσα για εσένα." η ματιά μου συναντήθηκε με τον Ρόμπερτ ενώ μου έκλεισε το μάτι με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.

"Δεν το περίμενα να σας πω την αλήθεια. Με λένε Μπ-μπ-μπέλλα" είπα επιτέλους.

"Ερριέτα" δώσαμε μια τυπική χειραψία έχοντας το δισταχτικό χαμόγελο στα χείλη μου.

"-και από εδώ Φράκλιν"η ματιά μου έπεσε σε έναν μεσήλικο άντρα με μουστάκι και καστανόξανθα μαλλιά.

"Γεια σου Μπέλλα" με υποδέχτηκε με ένα σοβαρό ύφος. Η ατμόσφαιρα ήτανε πολύ αμήχανη και τον πάγο έσπασε ο Ρόμπερτ που ήρθε στο πλάι μου.

"Πάω την Μπέλλα μέσα στο δωμάτιο, ετοίμασε το δείπνο και βάλε το επιδόρπιο" η Ερριέτα μας κοίταξε σε μια στιγμή και ένευσε χαρούμενη.Ο Ρόμπερτ με έσπρωξε απαλά προς το βάθος του διαδρόμου όπου είδα μια ανοιχτή πόρτα μπροστά μου. Πριν προλάβω να μπω ο Ρόμπερτ με τράβηξε από την άλλη πλευρά και κόλλησε τα χείλη του επάνω μου. Όσο και να ήθελα να ανταποκριθώ ένιωθα εντελώς άβολα… Προσπάθησα να αφεθώ στα βελούδινα χείλη του αλλά σε ένα άγνωστο για εμένα σπίτι ήτανε πολύ δύσκολο. Άφησα τον εαυτό μου να αφεθεί με μεγάλη προσπάθεια. Τα χείλη του με ταξίδευαν στον παρελθόν μας, στα πρώτα συναισθήματα μου βίωνα.

Η γλώσσα του χάθηκε μέσα στο στόμα μου, τα χέρια του ταξίδεψαν στο κορμί μου ανάβοντας την φωτιά και τα συναισθήματα μου.

"Ρόμπερτ-"ο αναστεναγμός μου έγινε ένα με το όνομα του.

"Σε θέλω" τα λόγια του γέμισαν την καρδία μου.

"Όχι εδώ"είπα προσπαθώντας να καθαρίσω το θολωμένο μου μυαλό από τα φιλιά που σκορπούσε στο πρόσωπο και στον λαιμό μου.

"Όπως επιθυμεί η κύρια" είπε χωρίς άλλες αντιρρήσεις.

"Ρόμπερτ, Μπέλλα είναι έτοιμο το φαγητό" η φωνή της Ερριέτας αντήχησε στον διάδρομο. Απομακρύνθηκα από κοντά του, έριξα μια ματιά πέρα στον διάδρομο και διέκρινα το στρωμένο τραπέζι και την ζεστή κρέμα γάλακτος να με γεμίζει καταλήγοντας στο στομάχι μου.

Περπατήσαμε με τον Ρόμπερτ προς το τραπέζι ενώ η Ερριέτα καθισμένη δίπλα στο Φράκλιν να μας περιμένει να δοκιμάσουμε τα φαγητά της. Κάθισα απέναντι της, την παρατήρησα στα χαρακτηρίστηκα του προσώπου της. Είχε λεπτά χείλη σαν τον Ρόμπερτ αλλά αυτό μου που τράβηξε την προσοχή ήτανε τα πράσινα μάτια της, ίδια με του Ρόμπερτ. Έδειχνε μια ήρεμη γυναίκα που το μόνο που θέλει ,είναι να την αγαπάει οι οικογένεια της. Από την άλλη ο Φράκλιν έδειχνε σιωπηλός και σοβαρός. Τα μάτια του έπεσαν επάνω μου την ώρα που έπινα λίγο από το χυμό μου.

"Σου αρέσει το φαγητό Μπέλλα;" το βλέμμα μου χάθηκε επάνω στην Ερριέτα.

"Είναι καταπληκτικό να σας πω την αλήθεια η καρμπονάρα είναι το αγαπημένο μου φαγητό" της απάντησα με μια γλυκιά φωνή.

"Μην μου μιλάς στο πληθυντικό νιώθω μεγάλη" είδα τον Ρόμπερτ με την άκρη του ματιού που στριφογύρισε τα ματιά του."Εντάξει, Ερριέτα" της χαμογέλασα.

"Τώρα είσαι σωστή" ένιωθα μια ιδιαίτερη συμπάθεια για την Ερριέτα, δεν φαινότανε άνθρωπος που θα κρατήσει κακία σε κάποιον.

"Ρόμπερτ μπορείς να μου πεις τώρα γιατί ήρθατε;" η φωνή του Φράκλιν με τρόμαξε. Στράφηκα να τον κοιτάξω η ματιά του δεν μου φανέρωνε τίποτα κοιτούσε μια εμένα μια τον Ρόμπερτ.

"Μπαμπά κάνε μου μια χάρη δεν χρειάζεται να θυμώνεις" διέκρινα μια δόση μίσους στα λόγια του Ρόμπερτ.

"Θα μου πεις να μην θυμώνω, ξέρω το λόγο γιατί ήρθε εδώ η Μπέλλα και πραγματικά δεν έχω τίποτα μαζί της αλλά θα προτιμούσα να μάθω από εκείνη τι έχει;" η ματιά του έπεσαν επάνω μου. Ζάρωσα για λίγο στο σοβαρό, αυστηρό βλέμμα του. 

"Μπαμπά κόψε τις μαλακίες" είπε με μάτια που καίγανε από θυμό. 

"Ρόμπερτ"η σιγανή φωνή μου, του τράβηξε την προσοχή. Το ψυχρό βλέμμα μου φανερώθηκε έπρεπε να τον ηρεμήσω να υποβάλλω την προσοχή του επάνω μου. 

 "Κύριε Φράκλιν δεν έχω σκοπό να μπω ανάμεσα σας-"ξεκίνησα με ήπια φωνή. 

"Σε ακούω" πέταξε το πιρούνι και σταύρωσε τα χέρια του επάνω στο τραπέζι. 

"Φράκλιν σταμάτα δεν είναι πράγματα αυτά, η Μπέλλα δεν σου φταίει σε τίποτα" με υπερασπίστηκε η Ερριέτα ξαφνιάζοντας με από το θάρρος της και την τόλμη της. Όλη την ώρα ήτανε σιωπηλή. 

"Η Μπέλλα δεν μου φταίει απλώς θέλω να μάθω τον πραγματικό λόγο γιατί είναι εδώ" το πρόσωπο του ηρέμησε δείχνοντας μου την ειλικρίνεια του. 

"Είμαι έγκυος" αποκάλυψα επιτέλους. Η σιωπή απλώθηκε ανάμεσα μας. Μια σταγόνα ιδρώτα διέτρεξε τον μέτωπο μου. 

"Το θέλουμε το μωρό, την Μπέλλα την αγαπώ και δεν θα την αφήσω για κανέναν λόγο πείτε ότι θέλετε αλλά η απόφαση μου είναι οριστική" ομολόγησε ο Ρόμπερτ σπάζοντας την σιωπή. 

"Μπέλλα μου, δεν θα σου το έλεγα ποτέ να ρίξεις το παιδί αντιθέτως θα σε στηρίξω γλυκιά μου γιατί ξέρω τι έχεις περάσει από τον Ρόμπερτ" αναλογίστηκα τα λόγια της μερικά λεπτά. Δάγκωσα τα χείλη μου και την κοίταξα. 

"Σε ευχαριστώ πολύ" η ψυχή μου γέμισε από μια γλυκιά ζεστασιά. 

"Θα συμφωνήσω με την Ερριέτα, μπορείς να είσαι σίγουρη ότι δεν θα κάνω τίποτα ούτε θα πω κάτι που θα σε πειράξει" άκουσα τον Φράκλιν που με κοίταζε στα μάτια. 

Το θέμα σταμάτησε εδώ και συνεχίσαμε να τρώμε μιλώντας για την γνωριμία μου με τον Ρόμπερτ αποφεύγοντας κάποια σημεία που είχαν ακατάλληλο περιεχόμενο. Βοήθησα την Ερριέτα να καθαρίσει το τραπέζι και να πλύνει τα πιάτα. Μου μιλούσε για την παιδική ηλικία του Ρόμπερτ, πως μικρός φοβότανε να κοιμηθεί μόνος και πήγαινε πάντα στο δωμάτιο τους. Σε μερικές στιγμές έριχνα κάποιες ματιές προς το μέρος του. Έπινε λίγο κρασί με τον Φράκλιν στο σαλόνι. Μέσα σε μια ώρα είχα μάθει κάποια πράγματα για τον Ρόμπερτ. Κάποτε σιχαινόταν τα λαχανικά όπως κάθε παιδί, το έβλεπε σαν βασανιστήριο όπως μου εξηγούσε η Ερριέτα. 

Στο τέλος καληνύχτισα την Ερριέτα και τον Φράκλιν που τώρα μου έδειχνε την συμπάθεια του.Το δωμάτιο του Ρόμπερτ ήτανε μεγάλο, οι τοίχοι είχανε ένα απαλό κόκκινο και μερικούς κλασσικούς πίνακες. Είχε ένα μεγάλο παράθυρο όπου έβλεπα την θέα του Λονδίνου έξω. Σιγά σιγά διατύπωνα το δωμάτιο του. Η μεγάλη βιβλιοθήκη του στην απέναντι πλευρά του δωματίου με κάθε είδος βιβλίου και μερικές φωτογραφίες, η ματιά μου έπεσε στην φωτογραφία όπου ήμουνα εγώ. 

 Έδειξα παραξενεμένη με το δάχτυλο μου την φωτογραφία μου.

 Δάγκωσε το κάτω χείλος του και με πλησίασε. Με άρπαξε από την μέση και το πρόσωπο του χαμήλωσε προς το δικό μου. 

"Μου την είχε δώσει η Άλις" είπε. Η φωνή του βραχνιασμένη από τον πόθο, μου έδωσε θάρρος. Τα χείλη μου βρήκαν τα δικά του, η γλώσσα του χόρεψε τρελά με την δική μέχρι και την τελευταία ανάσα μας. Με σήκωσε στην αγκαλιά του και με οδήγησε στο κρεβάτι, με ακούμπησε απαλά στο στρώμα με τα γόνατα μου να με στηρίζουν. Κάθε αίσθηση γύρω μου είχε χαθεί, απλά τον μόνο που έβλεπα ήταν εκείνος. Ανέβηκε στο στρώμα και τα δάχτυλα του αγκάλιασαν τον λαιμό μου και φιληθήκαμε τρυφερά νιώθοντας την αίσθηση των χειλιών μας.

Τα δάχτυλα του έβγαλαν την ζακέτα μου σπρώχνοντας την προς τα κάτω , κύλισε από τα χέρια μου και τα χείλη του χαμήλωσαν στην βάση του λαιμού μου, φιλώντας κάθε σημείο του λαιμού μου. Η υγρασία με τύλιξε χαμηλά στην φλόγα μου. Του έβγαλα το πουκάμισο του και όλα τα περιττά ρούχα που μας χώριζαν. Με τράβηξε κοντά του ακουμπώντας το μέτωπο του επάνω στα δικό μου, οι παλάμες του έκλεισαν το πρόσωπο μου.

"Σε αγαπώ, πάντα σε αγαπούσα" μου ψιθύρισε.Κύλισα τα δάχτυλα μου στο κορμί του. Το σώμα μου φανέρωνε πόθο,αγάπη και την μικρή ζωή μου.

"Και εγώ σε αγαπώ" τραβήχτηκα προς τα πίσω σιγά σιγά και το κορμί μου έπεσε στο στρώμα. Ο Ρόμπερτ ανέβηκε από πάνω μου και το ζεστό κορμί του κάλυψε το δικό μου, πήγε να τραβηχτεί προς τα πίσω αλλά τα χέρια μου τον έκλεισαν στην αγκαλιά μου. "Μπέλλα είσα έγκυος-" 

"Μην φοβάσαι δεν θα πάθει τίποτα θα είμαστε προσεχτικοί" τον καθησύχασα. Έκλεισε τα βλέφαρα του σε μια στιγμή και τα χείλη του ταξίδεψαν στο κορμί μου φιλώντας κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Φίλησε πιο πολύ την κοιλιά μου, την μικρή ζωή που μεγάλωνε μέσα μου..Τα χείλη του βρέθηκαν στον σημείο όπου τον είχα περισσότερο ανάγκη, η γλώσσα του χάθηκε στα βάθη της ψυχής μου προσφέροντας με απλόχερα απόλαυση και ένιωσα την κορύφωση σε κάθε μέλος του κορμιού μου και την γαλήνη μέσα μου. 

Προσεχτικά ανέβηκε από πάνω μου, σιγά σιγά τον ένιωσα να γινόμαστε ένα. Τα χείλη μου μισάνοιξαν βγάζοντας ένα μικρό βογγητό .Τα δάχτυλα του έκλεισαν τα δικά μου, τα έσφιξε δυνατά σε κάθε ώθηση που έκανε μέσα μου. Χανόμουνα στις αισθήσεις μου, στην γλυκιά οδύνη. 

 Ποτέ μου δεν είχα ξανανιώσει έτσι για κανέναν. Ποτέ μου δεν πάλεψα τόσο σκληρά για κάποιον, ποτέ μου δεν αγάπησα όπως αγαπώ τον Ρόμπερτ .Δεν μετάνιωσα για τις αποφάσεις μου, βίωσα πόνο, προδοσία και το ψέμα και βγήκα νικήτρια μέσα σε όλα αυτά. 

Έμαθα πως η αγάπη έχει πόνο αλλά και ευτυχία. 

 Όταν αγαπάς παλεύεις για εκείνον όσο και να κουραστείς κερδίζεις τον άγγελο σου. Τον αγαπούσα και θα αντιμετώπιζα τον ίδιο μου τον πατέρα χωρίς φόβο. Γιατί είχα τον Ρόμπερτ στο πλάι μου και δεν αναζητούσα τίποτα εκτός από εκείνον.