Unfinished Life-3oΚεφάλαιο

3o Κεφάλαιο

Παρελθόν.

Η σιωπής γύρω της προκαλούσε μια ανατριχίλα καθώς έμπαινε μέσα στο δάσος όπου εκεί μπορούσε να είναι ελεύθερη,η τελευταία μέρα της ελευθερίας της ένιωθε να την εγκλωβίζουν σε ένα χρυσό κλουβί.Κανένας δεν σκέφτηκε τα συναισθήματα της ακόμη και ίδιος της ο πατέρας την ανάγκασε να κάνει που η καρδιά της,της φωνάζει ένα ισχυρό όχι.Προσπαθώντας να ηρεμήσει όλο το χάος της μέσα στάθηκε σε ένα κορμό του δέντρου υψόνωντας το βλέμμα της προς τον γαλάζιο ουρανό ένα δάκρυ ξεχείλισε από τα μάτια της.Ήθελε τόσο πολύ να φύγει να το σκάσει και να μην γυρίσει ποτέ,να ζήσει αυτά που έχει ονειρευτεί αλλά ακόμη και αυτή η σκέψη ήτανε ανούσια γιατί ήξερε πως ο πρίγκιπας θα την κυνηγούσε εκείνο το βράδυ στο χορό την ανάγκασε να ανταποκριθεί στο φιλί του.Ακόμη πάλευε να διώξει αυτή την σκέψη τα χέρια του άγγιζαν σημεία που δεν ήθελε όσο και να έκλαιγε,να ικέτευε να την αφήσει εκείνος έκανε αυτό που πάντα ήθελε.

Μια κραυγή έσπασε την ησυχία γύρω της,όλος ο πόνος που κρατούσε μέσα της όλες εκείνες τις ημέρες ξέφυγε όσο και να ήθελε να είναι δυνατή ο πόνος της,την καθήλωσε.Τα δάκρυα σιγά σιγά ξέφευγαν από τα μάτια της κρατήθηκε από το κορμό του δέντρου καθώς τα πόδια της λύγιζαν,η καρδία της μάτωνε ένιωθε πως δεν θα το άντεχε,δεν ήθελε να εκπληρώσει κανενός την επιθυμία,από το μυαλό της πέρασε να αυτοκτονήσει αλλά όχι έπρεπε να είναι δυνατή.

Τα μακριά μαλλιά έπεσαν μπροστά στο πρόσωπο της καλύπτωντας το πόνο που ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπο της.Είχε καθηλωθεί στο πόνο ενώ δεν είχε προσέξει ότι κάποιος την έβλεπε για πρώτη φορά.

Τα βήματα του δισταχτικά την πλησίασαν καθώς εκείνη ξεσπούσε.Πρόσεξε τα μακριά μαλλιά της που κάλυπταν το πρόσωπο της,δεν είχε την οπτική να δει την ομορφιά της.Έσκυψε απομακρύνοντας τα μαλλιά από το πρόσωπο της η Έλενα τρομαγμένη τραβήκτηκε προς τα πίσω βλέποντας τον άγνωστο.Τα καστανά μαλλιά του έλαμπαν κάτω από τις ηλιαχτίδες του ήλιου,τα πράσινα μάτια του της θύμισαν το πρίγκιπα μόνο που δεν είχαν εκείνη την ψυχρότητα αλλά κάτι το διαφορετικό για εκείνη μια ζεστασιά διέκρινε κοιτώντας της.

"Ποίος είσαι;"τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή,εκείνος της χαμογέλασε βλέποντας την παιδικότητας της στο πρόσωπο που δεν είχε ξαναδεί σε καμία κοπέλα.Πράγματι ήτανε ξεχωριστή από όλες τις άλλες,ο πρίγκιπας είχε δίκιο αλλά εκείνος τα είχε σχεδιάσει όλα.Μπορεί να ήτανε ο καλύτερος φίλος του αλλά θεωρούσε την Έλενα σαν παιχνίδι.Έβλεπε στο πρόσωπο της τον πόνο,υπέφερε σιωπηλά.

"Ονομάζομαι Στέφαν ο πρίγκιπας με έβαλε-"τα χείλη της αμέσως σχημάτισαν μια ίσια γραμμή,στα μάτια της πρόσεξε το μίσος προς εκείνον,δεν την κατηγόρησε το περίμενε ότι θα τον μισούσε την ανάγκασαν να κάνει κάτι που δεν ήθελε.

"Σε έβαλε να με γυρίσει πίσω στο κάστρο;"τον ρώτησε ενώ η φωνή της ράγιζε,τα μάτια της γέμισαν από δάκρυα.Ο Στέφαν της χαμογέλασε ζεστά κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.

"Όχι μόνος μου ήρθα ξέρω ότι σου αρέσει να είσαι στο δάσος"η Έλενα αμέσως ένιωσε μια ανακούφιση να τυλίγει το πανικός της,ο Στέφαν δεν της φαινόταν σαν τον πρίγκιπα έβγαζε μια ζεστασιά σαν τον ήλιο κάνοντας το πόνο μέσα στης να φύγει για μερικά λεπτά.

"Ονομάζομαι Έλενα"συστήθηκε ενώ σκούπισε τα δάκρυα της κοιτώντας τον.Προσπάθησε να σηκωθεί με στήριγμα τον κορμό αλλά δεν κρατήθηκε έπεσε επάνω στον Στέφαν που εκείνη την στιγμή την μιμήθηκε.Τα κορμιά τους συγκρούστηκαν ενώ το βλέμμα της υψώθηκε προς το δικό του.Τα πράσινα μάτια του ράγισαν την καρδιά της εκείνος αμέσως την κράτησε κοντά του,νιώθοντας μια ασφάλεια στην αγκαλιά της.Την έβλεπε σαν μικρό παιδί που ήθελε προστασία,στα χέρια του πρίγκιπα που σύντομα θα την έκανε δικιά του θα ήταν ανήμπορη.

Τα χείλη της πλησίασαν προς τα δικά του αλλά ο Στέφαν δεν μπορούσε να το κάνει πράξη,θα το πλήρωνε με την ζωή αλλά κυρίως ο φόβος του προς την Έλενα αυξήθηκε δεν ήθελε να χάσει την ζωή της για μια στιγμή αδυναμίας.

"Καλύτερα είναι να σε γυρίσω πίσω"της απέσπασε την προσοχή σταματώντας την.Η ανάσα της χάιδεψε τα χείλη του κάνοντας την καρδία του να χτυπήσει.Η Έλενα σκύβοντας το κεφάλι τραβίκτικε μακριά του.

"Όπως επιθυμείς"του άπαντησε γυρίζοντας το κορμί της προς το κάστρο,υψόνωντας το βλέμμα της νιώθοντας την επιθυμία της να κλειδώνετε σε ένα χρυσό κλουβί όπως εκείνη.

Μιστικ Φολλς-Σήμερα

Τα βλέμματα όλων έπεσαν επάνω της κόβοντας την ανάσα της,όλοι ήξεραν για το τραγικό δυστύχημα της οικογενείας της.Προσπαθώντας να αγνοήσει τα διακριτικά βλέμματα με χαμόγελο βημάτισε προς την Κάρολαιν.Καθότανε στο συνηθισμένο τραπέζι τους μαζί με τον αγόρι της.Τους πλησίασε ενώ εκείνοι της ανταπέδωσαν ένα γλυκό βλέμμα.

"Δεν ενοχλώ;"τους ρώτησε αφήνοντας την τσάντας της επάνω στην καρέκλα πρόσεξε την Κάρολαιν να της γνέφει αρνητικά καθώς πήγε να κάτσει πρόσεξε τον απομακρυσμένο Στέφαν να την κοιτάει.Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν ενώ ένιωσε μια οικειότητα μαζί του σαν να τον γνώριζε χρόνια,ο Στέφαν είχε κλείσει σχεδόν ένα χρόνο στο σχολείο δεν μιλούσε με κανέναν γύρω από εκείνος κρυβόταν μια θλιβερή ιστορία είχε χάσει την κοπέλα που αγαπούσε προσπαθώντας να αλλάξει περιβάλλον μετακόμισε στο Μιστικ Φολλς.Η Έλενα τον κοιτούσε ενώ τα πράσινα μάτια του φανέρωσαν μια ελπίδα χωρίς να ξέρει το γιατί.

"Ο Στέφαν στο επίθετο ονομάζετε Σαλβατορ;"ρώτησε η Έλενα γυρίζοντας το βλέμμα της επάνω στην Κάρολαιν.

"Από τι ξέρω ναι"της απάντησε η Κάρολαιν,ένα ρίγος την διαπέρασε βλέποντας την Έλενα πως από την πρώτη μέρα δεν φερότανε φυσιολογικά την ήξερε από τότε που ήτανε μικρές μπορεί να είχαν πεθάνει οι γονείς της αλλά δεν τα παράτησε όπως κάποιοι άλλοι.Από την στιγμή που ήρθε ο Έντουαρντ η Έλενα συνεχώς ήταν χαμένη σαν να τον γνώριζε από κάπου.Η Έλενα εκείνη την στιγμή δεν καταλάβαινε την αγωνία της Καρολ.Σηκώθηκε αυτομάτος όταν ο καινούργιος μπήκε στην τραπεζαρία.

"Πάω να πάρω κάτι να φάω"της είπε η Έλενα κοιτώντας τον Έντουαρντ που έψαχνε μέσα στην αίθουσα.Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα νιώθοντας το οξυγόνο να εισέρχεται στο σωθικά της βημάτησε προς το μπουφέ.Παίρνοντας ένα πιάτο καθώς έψαχνε τι θα φάει,δίπλα της ένιωσε μια παρουσία.Γυρίζοντας βρέθηκε με τον καινούργιο η καρδία της χτύπησε δυνατά κοιτώντας τον ενώ εκείνος χαμογελούσε.Τα πράσινα μάτια του φώτιζαν το χλομό πρόσωπο του.

"Γεια σου Έλενα"η βελούδινη φωνή του,της ράγισε την καρδιά ενώ μια εικόνα εισέβαλε στο μυαλό της εκείνη να τρέχει ιδρωμένη μέσα σε ένα άγνωστο δάσος προσπαθώντας να ξεφύγει από κάποιον.

Η Έλενα προσπαθώντας να εξαφανίσει την άγνωστη εικόνα με εκείνην έχοντας όλη την δύναμη μέσα της του ανταπέδωσε το χαμόγελο.

"Είσαι ο καινούργιος"στην φωνή της φάνηκε ο ενθουσιασμό της,ο Έντουαρντ στα βάθη της νεκρής καρδία του αισθάνθηκε πάλι όπως πριν τριακόσια χρόνια,την πρώτη ματιά της,το πρώτο χαμόγελο που του είχε ανταποδώσει.

"Ναι ήρθα εδώ για την αδερφή μου"παρατηρούσε έπειτα από τριακόσια χρόνια που την έψαχνε το πρόσωπο της,τα καστανά μάτια της παρέμειναν ίδια χωρίς καμία ένδειξη αλλαγής ενώ όταν χαμογελούσε που και που λακάκια σχημάτιζαν στις άκρες των χειλιών της.Το μόνο που άλλαζε ήταν τα μακριά μαλλιά της.

Το είχε καταλάβει πως δεν θα τον θυμόταν η ψυχή της έχει σβήσει κάθε ανάμνηση που βίωσαν ακόμη και την αγάπη της προς εκείνον από την νέα προφητεία που είχε δημιουργήσει η Έστερ ώστε να την σώσει.Την πληγώσει αλλά το πάθος του να την ενώσει δεν έπαψε ακόμη και μετά το σχεδόν θάνατος τη.Το χαμόγελο του πάγωσε όταν αντίκρισε στα λίγα μέτρα τον Στέφαν,έδειχνε σοβαρός ενώ το βλέμμα του δήλωνε μίσος και προστασία.

"Αλήθεια πως ξέρεις το όνομα μου;"τον ρώτησε ξαφνικά η Έλενα αποσπώντας του την προσοχή.Ο Έντουαρντ κατέβασε το βλέμμα του προς το δικό της.

"Από ενδιαφέρον"η ψυχρή φωνή του και το σατανικό χαμόγελο την έκαναν να πεταρίσει τα βλέφαρα της ενώ έκανε ένα δισταχτικό βήμα προς τα πίσω.

"Δεν νομίζω πως εγώ,έχω κάτι-"προσπάθησε να του πει ενώ η φωνή της σταμάτησε κοιτώντας τον,τρομαγμένη εκείνο το χαμόγελο της δημιούργησε ένα τρομαχτικό συναίσθημα.

"Καλώς ήρθες,Έντουαρντ"ακούστηκε μια φωνή από πίσω της,γυρίζοντας να δει ποίος ήταν ο Στέφαν εμφανίστηκε από το πουθενά σαν προστάτης της.Γιατί έτσι ένιωσε αμέσως βλέποντας τον.

"Στέφαν"η ειρωνική φωνή του Έντουαρντ την έκανε να γυρίσει ξανά προς εκείνον.

"Καλύτερα να φύγω,χάρηκα που σε γνώρισα"του είπε η Έλενα ενώ το βλέμμα της έπεσε επάνω στον Στέφαν.Του ένευσε και έφυγε ανάμεσα τους.Ένιωσε πως κάτι δεν πήγαινε καλά μεταξύ τους σαν να γνωριζόντουσαν,η μπορούσε να μοίραζαν ένα κοινό μυστικό.Οι σκέψεις της ολοένα την μπέρδευαν.Βημάτισε προς την Έλενα χωρίς να ξέρει πως πίσω της αυτοί οι δύο άντρες είχαν πολεμήσει για εκείνη.

~*~*~*~*~*~

Ο Έντουαρντ κοιτούσε γεμάτος μίσος τον Στέφαν που στεκότανε σοβαρός χωρίς να πει κάτι στο παρελθόν του,θεωρούσε τον Στέφαν σαν αδελφό του αλλά τον είχε προδώσει κρύβοντας την αγάπη του,κλέβοντας την ευκαιρία να την ξαναβρεί είχαν περάσει τριακόσια χρόνια από τότε.

"Τι δουλεία έχεις εδώ;"τον ρώτησε πλησιάζοντας τον Στέφαν ξαφνικά γέλασε κοιτώντας τον.

"Αλήθεια πιστεύεις πως θα ξανά δοκιμάσεις την προφητεία στην Έλενα,την τελευταία στιγμή πρόβαλα να την σώσω από την αρρωστημένη αγάπη σου"η φωνή ξεχείλιζε από μίσος και εικόνες του παρελθόντος άρχιζαν να τον θολώνουν,είχε παλέψει για εκείνη αν δεν ήτανε η Έστεε να διατηρήσει το κορμί της και κυρίως την ματωμένη ψυχή της δεν θα ζούσε τώρα.

"Η προφητεία πρέπει να ολοκληρωθεί έχασα την ψυχή μου για εκείνη,όταν θυμηθεί να έρθει ξανά κοντά μου"τα χέρια του σφίχτηκαν σε μπουνιές,συγκρατώντας τον θυμό του προς τον Στέφαν.

"Δεν νομίζω να θυμηθεί ξέρεις την προφητεία αλλά και να γίνει δεν θα έρθει κοντά σου Έντουαρντ την πλήγωσες,θα σε μισήσει"του είπε την αλήθεια.Γνώριζε την Έλενα,τον τρόπο της σκέψης απέναντι στο άδικο ακόμη και τώρα θυμόταν τα τελευταία της λόγια προτού ο Έντουαρντ την θυσιάσει για να μείνουν για πάντα μαζί.

"Δεν ξέρω κάτι αισθάνομαι Στέφαν νομίζω πως ο Έντουαρντ αρχίζει να αλλάζει απέναντι μου η αγάπη που του έχω αλλάζει.Τον φοβάμαι"του είπε προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυα της μακριά.

Έδιωξε την ανάμνηση εκείνη αν συνέχιζε να σκέφτεται το παρελθόν της που ζήσανε μαζί,δεν θα είχε την δύναμη να τον αντιμετωπίση ώστε να την προστατεύσει.

"Η Έλενα πάντα με αγαπούσε,ήξερα ότι τρέφεις συναισθήματα για εκείνη αλλά ποτέ η Έλενα δεν γύρισε να σε κοιτάξει με αυτόν τον τρόπο"το χαμόγελο του σχηματίστηκε στα χείλη του,βλέποντας την έκφραση του Στέφαν,του δίνανε πιθανότητες για να την κάνει ξανά δική του.Ο Στέφαν τον πλησίασε απειλητικά βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο η βαριά αναπνοή του έπεφτε επάνω στο πρόσωπο του Έντουαρντ.

"Έγινα βρικόλακας για να την προστατεύσω από ένα κτήνος σαν εσένα,ορκίστηκα από την στιγμή που ήπια το αίμα που μου έδωσε η Άλις πριν τριακόσια χρόνια να την κρατήσω ασφαλή και θα το κάνω.Η Έλενα θα γίνει δικιά μου,μέσα της τα συναισθήματα που ένιωσε για εμένα θα γεννηθούν σύντομα Έντουαρντ.Σύντομα"η βαριά φωνή σταμάτησε βλέποντας τον Έντουαρντ να έχει σφιγμένα τα χείλη του.Ήξεραν καλά και οι δύο πως η επιλογή της Έλενας θα καθόριζε το μέλλον της.Προτού πέσει σε βαθύ ύπνο για να διατηρηθεί η ψυχή της και το κορμί της,τα συναισθήματα της έμειναν ανέγγιχτα στην πάροδο του χρόνου.

Never Let Me Go -2o Κεφάλαιο

2o. Κεφάλαιο

Μιστικ Φολλς-Σήμερα

Τα σμαγδαρένια μάτια του δεν την άφηναν κάθως κατεθευνότανε στο σχολείο.Την κοίταζε και ακόμη δεν το πίστυευε ότι ητάν ίδια όπως πρν τριακόσια προτού πεθάνει αντί για τις μακρίες της μπούκλες στην θέση τους ήταν τα μακρία ίσια μαλλία της που ανέμιζαν.Χωρίς να αφήσει το παρελθόν να του γεμίσει ενοχές έβαλε το κράνος ενώ ξεκίνησε την μηχανή.Η Ελενα ακούγοντας τον ξαφνικό θόρυβο στράφηκε να κοιτάξει όταν στο προαύλιο εισέβαλε ο άγνωστος για εκείνη δεν θυμόταν ότι πριν τριακόσια χρόνια είχε αυτοκτονήσει για εκείνον,ξαναήρθε στο σήμερα για ενωθούν χωρίς να ξέρει την προφητεία που τους ενώνει.

Η μηχανή σταμάτησε ενώ η Έλενα στάθηκε για μερικά λεπτά κοιτώντας τον καινούργιο μαθητή όταν έβγαλε το κράνος τα ανακατεμένα χάλκινα μαλλιά του καθώς τα περνούσε μέσα από τα δάχτυλα του της θύμισε κάτι.Έσμιξε τα φρύδια της προσπαθώντας να θυμηθεί που τον είχε ξαναδεί αλλά δεν τα κατέφερε.Τον παρατηρούσε σε όλο του το πρόσωπο,είχε χλομό πρόσωπο,λεπτά χείλη αλλά εκείνη την στιγμή ο άγνωστος γύρισε προς το μέρος της.

Η Έλενα πάγωσε όταν τα πράσινα μάτια του την εγκλώβισαν ένιωσε το σώμα της μουδιασμένο,κάθε μέλος του σώματος της είχε παγώσει.

"Έλενα" μέσα στο μυαλό της ακούστηκε μια βελούδινη φωνή να την φωνάζει κοιτούσε τον άγνωστο όταν ακουγότανε η φωνή της.Μέσα στην ματία του χάθηκε ενώ μια άμνηση με εκείνη να χαμογελάει καθώς έτρεχε σε ένα άγνωστο δάσος για εκείνη.

Βυθηζότανε ολοένα και πιο βαθιά στην ανάμνηση που την γυρνούσε τριακόσια χρόνια πριν όπου ζούσε μαζί του καθώς αναγκάστηκε να κάνει ένα γάμο που δεν ήθελε αλλά την οδήγησε σε εκείνον

Παρελθόν

"Έντουαρντ"φώναξε καθώς έτρεχε μέσα στο δάσος κρατώντας το φόρεμα στα χέρια της γυρίζοντας να τον κοιτάξει τον βρήκε να προσπαθέι να την πίασει τα καστανά μαλλία της κάλυψαν το ιδρωμένο πρόσωπο της.Η ανάσα της με δυσκολία προσπαθούσε να την βγάλει.Σταμάτησε νίωθωντας σχεδόν πως δεν μπορούσε να ανασάνει. ο Έντουαρντ την άρπαξε όταν εκείνη σταμάτησε βρίσκοντας την ευκαιρία που ζητούσε,έπεσαν κάτω στο έδαφος ενώ ο πρίγκιπας πλησίασε το πρόσωπο του κοντά της.Η ανάσα του χαίδευε απαλά τα χείλη της,απομάκρυνε με τα δάχτυλα του μερικές τούφες που κάλυπτας το πρόσωπο τηε.Η υγρή του παλάμη έκλεισε γύρω από το φλογισμένο μάγουλο της.

"Σε αγαπώ"τα χείλη του πρόφεραν πια ευκολία εκείνη την λέξη που πάντα ήθελε να της πει εκείνη στην αρχή δεν τον αναζητούσε τώρα όμως έπειτα από 6 μήνες ήτανε μαζί σαν ανδρόγυνο δεν τον άφηνε από κοντά της.Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή έτοιμη να βγει από στήθος,το πρόσωπο του χαμήλωσε προς τον μοναδικό ήχο που τον γαλήνευε σκύβοντας ακούμπησε το αφτί του στον ήχος της καρδιά της που πάλευε δυνατά καθώς η ανάσα της σταδικά επανερχότανε.Τα δάχτυλα της βυθήστικαν στα μαλλιά του χαιδευόντας τα,στριφογύρισε κάποιες τούφες του γύρω από το δείχτι του δαχτύλου της.

"Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στο κάστρο"του ψυθίρησε με ραγισμένη.Το βλέμμα της ταξίδεψε στον γαλανό ουρανό οι ηλιαχτήδες του ήλιου περνούσαν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων το ζεστό αεράκι χάιδεψε το πρόσωπο της.Την έλειπε η ελεθευρία της που της είχαν στερήσει,πάντα ήθελε να το σκάσει ακόμη και τώρα που η αγάπη της δέθηκε με τον πρίγκιπας της δεν της ήταν εμπόδιο.Τον αγαπούσε όπως και εκείνος αλλά ένιωθε ένα κομμάτι της,καρδιά της να θέλει ξεφύγει να πάρει το άλογο της και να χαθεί.

"Έλενα"η φωνή του αυτομάτος την έβγαλε από τις σκέψεις της.Τον είδε που την κοιτούσε ήξερε εκείνο το βλέμμα δεν ήθελε να κάνει ητν επιθυμία της αληθινή.Έσφιξε τα χείλη της κοιτώντας τον.

"Απλώς μου λείπει η ελεθευρία μου"του εξομολογήθηκε ενώ από την καρδία της έφυγε ένα βάρος.Ο πρίγκιπας σηκώθηκε ενώ γύρισε την πλάτη του,από μέσα του συγκρατούσε την οργή του για εκείνη την επιθυμίας ήθελε να την κάνει ευτιχησμένη αλλά ο φόβος πως θα φύγει μακριά του,τον θόλομε σε σημείο εμμονής μαζί της.Ήταν δική του,την αγαπούσε δεν ήθελε να την χάσει.Την ήθελε για πάντα κοντά του."Για πάντα"η λέξη αυτή που χαράκωνε την καρδιά του στην σκέψη ότι μπορούσε κάποια μέρα να την χάσει με κάποιον τρόπο την ήθελε κοντά του,δοσμένη μόνο σε εκείνον.

Ένιωσε την παλάμη του χεριού της επάνω στον όμο του,με σκυμμένο το κεφάλι γυρισε το σώμα του προς το μέρος της.Η Έλενα ένιωθε πως με την επιθυμία της θα έσπαγε την αγάπη του προς εκείνη.

"Έντουαρντ είμαι δική σου,δεν σημαίνει πως θα αφήσω την επιθυμία να είναι πάνω από εσένα"μέσα της ένιωσε το ψέμα της να την τυλίγει γύρω την καρδία της.Σπάνια έλεγε ψέματα όταν όμως τα έλεγε πάντα ήτανε πειστική.Τον πλησίασε τυλίγοντας τα χεριά της γύρω από τον λαιμό του.

"Θα είμαι για πάντα δική,πρίγκιπα μου"τότε ο Εντουαρντ σήκωσε το βλέμμα του κοιτάζοντας την έκπληκτος μέσα του μια δύναμη μεγάλωσε να ενώσει την Έλενα με εκείνον,δεν ήξερε τον τρόπο αλλά θα πάλευε να τον βρει.Θα έκανε σύντομα δική του για πάντα.

Μιστικ Φολλς-Σήμερα

Η Έλενα ξανφικά επανήλθε μέσα από την άγνωστη για εκείνη ανάμνηση.Το βλέμμα της έπεσε πλέον στον άδειο σημείο όπου εκείνος είχε φύγει.Προσπάθησε να επαναφέρει το μυαλό της ξανά στην πραγματικότητα δεν γνώριζε αν εκείνος της έκανε κάτι.Προσπαθώντας να κάνει κάτι είδε την Καρολαιν να έρχετε προς το μέρος της.Τα ξανθά μαλλιά της και τα γαλανά σαν τον ουρανό μάτια της που πάντα μαγνήτιζαν τους γύρους.Φτάνοντας κοντά στην Έλενα που την έβλεπε κάπως νευρική κάνοντας να ανυσηχήσει.

"Πρώτη μέρα στο σχολείο και είσαι νευρική;"αστιεύτικε η Κάρολαιν προσπαθώντας να δίωξει την νευρικότητα της καλύτερης της φίλης.

"Απλώς με προβληματίζει κάτι"της απάντησε με χαμηλή φωνή ενώ κοίταξε την μαύρη μηχανή η Κάρολαιν ακολούθησε το βλέμμα της και χαμογέλασε.

"Ο καινούργιος;"την ρώτησε με ένα υπονούμενο στην φωνή της.Η Έλενα στριφογύρισε τα μάτια της ακούγοντας την να το λέει με αυτόν τον τρόπο.

"Από τι φαίνεται ναι,τον ξέρεις;'την ρώτησε ενώ περπατούσανε προς την είσοδο του σχολείου.

"Όχι αλλά έχω μάθει πως ήρθε εδώ για την μεγάλη του αδερφή είναι ο προτόκος γιος των Κάλλεν"η Έλενα σταμάτησε μπροστά της γεμάτη απορία για την ξαφνική εμφάνιση του.Είχε ακούσει πολλά για τους Κάλλεν ήτανε μια από της οικογένεις που ίδρυσαν πριν τριακόσια χρόνια την πόλη τους.Η δική της οικογένεια ήταν μια απο της φτωχηκές δεν άνηκαν στην υψηλή κονώνια του τότε.

"Η αδερφή;"ρώτησε με απορία η Έλενα ποτέ δεν την είχε μονάχα κάποιες φήμες ότι ποτέ δεν βγαίνει από την μικρή του έπαυλη.

"Η αδερφή του,έχω ακούσει πως είναι πολύ παράξενη"της απάντησε η Κάρολαιν φτάνοντας στην είσοδο μπαίνοντας μέσε στο σχολείο η Έλενα κρατώντας τα βιβλία σφιχτά επάνω της ένιωσε την παλάμες της να ιδρώνουν.Είδε τους συμμαθητές της που την χαιρετούσανε και της άφηναν χαμόγελα,δεν ήθελε να δείχνει ότι παρόλου που ο θάνατος των γονιών της,την συντάραξε την έκανε να κλειστή στον εαυτό αν και ήτανε αλήθεια.

Κοιτάζοντα γύρω της πρόσεξε μια κοπέλα με μακρία καστανά μαλλιά να μιλάει με τον καινούργιο τα μαύρα ρούχα ξεχώριζαν μέσα από το πλήθος μαθητών,είχε σοκολατί μάτια αλλά ψυχρά σαν τον πάγο να σε κοιτούν και να νιώθεις ότι απειλήσε.Μιλούσε με τον καινούργιο μέσα της ένιωσε μια σουβλία ζήλειας να την τρυπάει στα σωθηκά της.Έριξε το βλέμμα της αλλού προσπαθώντας το δίωξει αυτή την ξαφνική ζήλεια.

Η Κάρολαιν για μια στιγμή της χαίδεψε τον όμο.

"Ιζαμπέλλα Σουάν,η δεύτερη καινούργια του σχολείου"άκουσε την Κάρολαιν να τις δίνει της πληροφορίες της.

"Δεν με αφορά"είπε απότομα η Έλενα καθώς έριξε μια ψυχρή ματία επάνω στην Ιζαμπέλλα,τότε η Ιζαμπέλλα την έριξε ένα θανατηφόρο χαμόγελο.Το βλέμμα της απότομα έφερε στην Έλενα μια θολή ανάμνηση,ένιωσε μια ισχυρή σουβλία να μέσα στο στομάχι της.

"Ιζαμπέλλα,όχι"άκουσε μια πληγωμένη φωνή να ουρλίαζει,μια φωνή που η Έλενα γνώριζε αλλά δεν μπορούσε να την προσδιορίσει.Άνοιξε τα βλέφαρα της νίωθωντας ότι από την στιγμή που αυτοί οι δύο ήρθαν στο σχολείο της προκαλούσαν άγνωστες αναμνήσεις για εκείνη.Αναμνήσεις που δεν μπορούσε να καταλάβει πως κάποτε η αγάπη που του είχε προσφέρει θα την οδηγούσε στον θάνατο.

Unfinished Life-1ο Κεφάλαιο

1.Κεφάλαιο

Παρελθόν-1800

Η ανάσα της με δυσκολία έβγαινε καθώς έτρεχε μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους το κάστρου,το φως την πανσέληνου εισχωρούσε μέσα από τα παράθυρα έξω οι μουσική είχε ήδη κάνει την έναρξη της γιορτής.Η βραδιά ήταν αφιερωμένη προς τον πρίγκιπα που σαν σήμερα είχε γεννηθεί,η Έλενα προσπαθώντας να εντοπίσει μέσα στο σκοτάδι την πόρτα όπου οδηγούσε την αυλή κατέληξε σε ένα από τα πολλά παράθυρα της φως την σελήνες έπεσε στα όμορφα χαρακτηρηστηκά της.Καστανές μακριές μπούκλες είχαν ξεχυθεί μπροστά στο πρόσωπο της κοιτάζοντας τρομοκρατημένη το σημείο όπου ο πατέρας την καθόταν.Τον είδε μέσα στον κόσμο εκείνος την είχε ήδη προσέξει βρίζοντας από μέσα για την αργοπορία της.

Η Έλενα χωρίς να χάσει άλλο χρόνο φεύγοντας από το παράθυρο κατέληξε στην πόρτα που βρήκε ανοίγοντας την,πήρε το μακρύ φόρεμα της και άρχιζε και κατέβαινε της σκάλες όσο πλησίαζε προς την αυλή η μουσική όλο και την πλησιάζει καλώς σορίζοντας την.Βγαίνοντας έξω στην αυλή οι μυρωδιές από τα μαγειρεμένα φαγητά εισήλθαν μέσα της.Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στον κόσμο που χόρευε ενώ η τραγουδίστρια με τα μακριά κόκκινα σαν φωτιά μαλλιά της τραγουδούσε.Ένιωσε αμέσως την θέληση να χορέψει αφήνοντας το φόρεμα της να πέσει κάτω στο έδαφος άρχιζε να περνάει μέσα από τον κόσμο που χόρευε,όλα τα ζευγάρια την κοιτούσαν περίεργα που ήτανε μόνη.

Η καρδία της άρχιζε να χτυπάει δυνατά από την σύγχηση που τις προκαλούσαν τα βλέμμα των γύρων της.Δεν είχε προσέξει πως ήτανε η πιο όμορφη της βραδιάς μια ομορφιά που κανείς δεν είχε ξαναδεί.Προσπερνώντας τον κόσμο με σκυμμένο το κεφάλι ένιωσε το χέρι κάποιου να την παρασέρνει το κέντρου το χορού η μουσική άλλαξε ενώ η φωνή της τραγουδίστριας άρχιζε να αφήνει την φωνή της να κυλίσει κάνοντας την Έλενα να σηκώσει το κεφάλι.Πρόσεξε τον άντρα που την είχε παρασύρει στο κέντρο του χορού όπου κανένας δεν είχε το δικαίωμα να χορέψει μονάχα ο πρίγκιπας.

Η Έλενα σηνειδητοποιήσε πως χόρευε με τον πρίγκιπα.Τα πράσινα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει κοιτάζοντας την σαν μαγεμένος.Η βλέμματα τους είχαν καρφωθεί δεν τα άφηναν ούτε μια στιγμή.Κάνανε μια περιστροφή γύρω τους ενώ η Έλενα έπιασε το χέρι του σφιχτά μέσα στην παλάμη της ένιωσε την απαλότητα του χεριού και έναν όμορφο ηλεκτρισμό να εισέρχεται στο κορμί της.Τα δάχτυλα του έπιασαν το της άλλος  χέρι ενώ ένα κρυφό χαμόγελο προσπαθούσε να εμφανιστεί.Κάνανε δύο βήματα μακριά ενώ η απόσταση χώρισε τα κορμιά τους και έπειτα η Έλενα άφησε τα χέρια της από εκείνον.Νιώθοντας τα μάγουλα της κόκκινα καθώς γύρισε γύρω από εκείνον και άφηνε χάδια στο λαιμό του και στο μισάνοιχτο πουκάμισο του αποκαλύπτοντας το καλίγραμμο σώμα του.Κοιταζόντουσαν στα μάτια η καρδιές τους χτυπούσαν δυνατά ξεχνώντας τον κόσμο γύρω που είχε σταματήσει να τους απολαύσει.

Η μουσική ξεκίνησε πιο δυναμική ενώ ο πρίγκηπας αμέσως την πήρε κοντά του και κοιτάζοντας την έγειρε το κορμί της προς τα κάτω ενώ την κρατούσε,τα χείλη του πλησίασαν προς τα δικά της η μουσική πήγαινε όλο και πιο δυνατά σε συνδιασμό με την καρδία της που χτυπούσε επάνω στην δική του σαν μια.Τότε όλα θόλωσαν γύρω της νιώθοντας το άγγιγμα των χειλιών του τότε και η μουσική σταμάτησε.Τα χείλη της παρέμειναν παγωμένα καθώς ο πρίγκιπας προσπαθούσε να λάβει ανταπόκριση.

Το χειροκρότημα του κόσμου τον έκανε να ξυπνήσει από την μαγεία της Έλενας,ανοίγοντας τα βλέφαρα του τα πράσινα μάτια του θόλωσαν από έναν κρυμμένο πόθο προς την κοπέλα που λαχταρούσε,σηκώνοντας την παλεύοντας να συγκρατήσει το τέρας μέσα του ανταπέδωσε το ψυχρό χαμόγελο του στον κόσμο.Η Έλενα ένιωσε ζαλισμένη από όλη αυτήν την ένταση πρόσεξε τον πατέρα της που ερχότανε μαζί με τον βασιλιά.

Απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του καθώς μπροστά της ο βασιλιάς σταμάτησε,η Έλενα σκύβοντας το κεφάλι υποκλίθηκε στον βασιλιά νιώθοντας κάτι μέσα της να φωνάζει.

"Τι σημαίνουν όλα αυτά;"σκέφτηκε τρομοκρατημένη καθώς σηκώθηκε κοιτάζοντας τον πρίγκιπα που την μάγεψε.

"Λαίδη Έλενα" η βαριά φωνή του βασιλιά την έκανε να τρομάξει προσπάθησε να χαμογελάσει αλλά το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της.

"Βασιλιά μου όπως σου την περιέγραψα είναι η ομορφιά τυπωμένη πάνω της"ο ξαφνικός τόνος του πατέρας της, την τρόμαξε αναγκάζοντας τον εαυτό της να καταπιέσει τις υποψίες τις.

"Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστη,τόσο αθώα πρώτη φορά συναντώ κάποια κοπέλα σαν εσένα"η βελούδινη φωνή του πρίγκηπα της τράβηξε την προσοχή και αυτομάτος απομάκρυνε τους φόβους της.Τα  καστανά μάτια της,του προσφέρανε μια γλυκιά τρυφερότητα.

"Σας ευχαριστώ πρίγκιπα Έντουαρντ"ο Έντουαρντ πρώτη φορά άκουσε την φωνή της καθώς πρόφερε το όνομα του, ένιωσε μια ικανοποίηση που αυτή η κοπέλα εκτός από αθώα που μόνος,εκείνος θα την άγγιζε του θύμιζε σαν της ερωμένες του μόνο που αυτή ήτανε αθώα δεν ήξερε την έννοια της λέξης έρωτας .

"Έντουαρντ επέλεξες την Έλενα για την νέα βασίλισσα μας"άκουσε τον βασιλιά η Έλενα να δίνει την απόφαση του για το γάμο τους.Η καρδιά της άρχιζε να ραγίζει από πόνο έχοντας αποφασίσει την μοίρα της δεν αισθανότανε έτοιμη,θα την εγκλώβιζαν σε ένα κάστρο όπου εκείνη έχει μάθει να είναι ελεύθερη.Ο Έντουαρντ την πλησίασε ενώ εκείνη τον κοιτούσε με δακρυσμένα μάτια.Δεν ήξερε ότι ο πρίγκιπας το είχε σχεδιάσει από την αρχή.

"Αγαπητή μου δεν χρειάζεται να κλαίς-"της ψιθύρισε στο αυτί ενώ η ανάσα του της προκάλεσε ρίγη
"-θα είμαι καλός μαζί σου"ολοκλήρωσε την πρόταση του δείχνοντας το πραγματικό πρόσωπο του.

"Λαέ σήμερα εκτός από την ημέρα που γιορτάζουμε της γέννηση του γιου μου σήμερα γιορτάζουμε και την νέας μας πριγκίπισσα"φώναξε ο βασιλιάς με βαριά φωνή ενώ η καρδία της Έλενας σταμάτησε να χτυπάει εκείνη την στιγμή νιώθοντας την προδοσία του πατέρα της.Ο πρίγκιπας τύλιξε το χέρι του γύρω της δείχνοντας ότι ήτανε μόνο δική του.

"Επιτέλους έπειτα από τρία χρόνια που σε περίμενα είσαι εδώ,μόνο δικιά μου"σκέφτηκαε θανάσιμα ο πρίγκιπας ενώ χαμογελούσε στον λαό που φωνάζανε χαρούμενη για το σχεδιασμένο γεγονός.

Unfinished Life

Περίληψη

Η ζωή της κυλούσε φυσιολογικά μέχρι που τον συνάντησε,ο άντρας με τα μαύρα ρούχα και τα πράσινα ανοιχτά μάτια που την μαγνίτιζαν,τα μαλλία του ανακατεμένα στην απόχρωση του χαλκού έλαμπαν κάτω από το έντονο φως του ήλιου.Μια σταγώνα ιδρώτα κύλισε εκείνη την στιγμή,εκείνη την ζεστή ημέρα που τον συνάντησε στην γέφυρα.Η Έλενα έπειτα από το θάνατο των γονίων της προσπαθεί να στα σταθεί ξανά.Η απώλεια τους την είχε συγκλονίσει η ζωή της απότομα είχε αλλάξει προσάθησε να σκουπίσει τα πλεόν δακρυσμένα μάτια της αλλά της ήτανε αδύνατον.

Στο άκουσμα ενός θορύβου την έκανε να γυρίσει,τότε για πρώτη φορά στην ζωή της είδε τον άντρα να περνάει με μεγάλη ταχύτητα  την γέφυρα πίσω του άφησε ένα αέρα από τα πρώτα φθηνοπορινά φύλλα.Στο Μιστικ Φολλς όπου ζούσε η ζωή της κυλούσε ομαλά ήτανε μια φυσιολογική κοπέλα προτού ο θάνατος πάρει τους γονείς της.

Υψώνωντας το βλέμμα της προς το συνεφιασμένος ουρανό παίρνοντας μια βαθία ανάσα ξεκίνησε το δρόμο προς το άδειο πλέον από ζωή σπίτι της,η Έλενα ένιωσε σε μια στιγμή ότι κάποιος την παρακολουθούσε προσπάθησε να δίωξει την σκέψη εκείνη και περπάτησε με αργό βηματισμό στον προορισμός της.Το κρύο αεράκι ανέμισε τα μακρία μαλλία της ενώ δύο πράσινα μάτια δεν την άφηναν από πάνω της.

Η απουσία της στην ζωή του στα τριακόσια χρόνια που ζούσε δεν έκλεινε την αναζητούσε πάντα τώρα που την βρήκε δεν θα την άφηνε θα την κέρδιζε,όπως πριν τριακόσια που ένωσαν τις δύο σταγόνες του αίματος τους,για να μείνουν ενωμένοι για πάντα.Για εκείνον ήτανε θυσία και κατάρα μαζί αλλά δεν δίστασε να το κάνει πράξη η ζωή της αφερέθηκε και έπειτα από τριακόσια σαν σήμερα την βρήκε ξανά.Ίδια με τα καστανά σκούρα μάτια της και τα μακρία ίσια μαλλία της.

Την αγαπούσε.Η νεκρή καρδία του ακόμη την αναζητούσε.Φόρεσε το κράνος του και άνοιξε την μηχανή του οι εικόνες από το παρελθόν τους εισήλθαν στο μυαλό του.Εκείνη φορώντας ένα μακρύ πράσινο φόρεμα να τρέχει μακρία του μύρισε το γλυκο άρωμα που άφηνε πίσω της άρχιζε και την κυνηγούσε χωρίς να ξέρεις πως πλέον η καρδία της προς εκείνον δεν άνηκε πλέον.Η κατάρα τους χώρισε την έκανε να αλλάξει η καρδία της δεν χτυπούσε για εκείνον.Έσφιξε τα βλέφαρα του προσπαθώντας να δίωξει την ανάμνηση εκείνη αλλά δεν τα κατάφερε είδε τον αγγέλο του να πέφτει από τον γκρεμό χωρίς να προλάβει να την σώσει.Αμέσως η αύξησε την ταχύτητα της μηχανής και χάθηκε προς την νέα αρχή για εκείνον.

Secret Hidden Desires-7ο Κεφάλαιο

7ο.Κεφάλαιο

"Ραγισμένες Άμυνες"

Μπέλλα

Ακόμη δεν μπορούσα να σεινηδοποιήσω το τι είχε γίνει στα αλήθεια.Ακόμη πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό την πραγματική αλήθεια που βίωνα τώρα.Τι θα έκανα;Πως θα αντίκρισα τον Ντέιμον,ξέροντας ότι φίλησα τον Έντουαρντ.Έκλεισα τα βλέφαρα μου προσπαθώντας να καλμάρω την ένταση του σώματος μου νιώθωντας ταυτόχρονα το αίμα μου να ρέει με δύναμη σε όλο μου το σώμα.Άφησα τον εαυτό μου ελέθευρο για μερικά λεπτά να νίωσει την αίσθηση των χειλιών του Έντουαρντ ήξερα ότι αυτό που έκανα ήτανε λάθος αλλά η έντονη έλξη που ένιωθα για εκείνον δεν βυθιζότανε εύκολα από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα στο μπαράκι δεν σταμάτησα ποτέ να τον σκέφτομαι ακόμη και όταν δεν παραδεχόμουνα στον ίδιο μου τον εαυτό ότι τον θέλω.

Άνοιξα τα βλέφαρα μου,δεν ήτανε σωστό ο Ντέιμον δεν το άξιζε τον αγαπώ και υποτίθετε δεν θα άφηνα τίποτα και κανέναν να μπει ανάμεσα μας και όμως το κατάφερα εκτός ότι φίλησα τον Έντουαρντ δεν σταματούσε αυτή η έντονη επιθυμία αντιθέτος αυξανότανε και δεν μπορούσα να την ελέγχο.Έχανα τον ίδιο μου τον εαυτό.Σηκώθηκα από τον καναπέ ενώ το χερί του Ντέιμον με κλείδωσε κοντά του.

Με είχε πάρει ο ύπνος ενώ ακόμη έκλαιγα δεν έδωσα κάποια εξήγηση στον Ντέιμον,τον πραγματικό λόγο γιατί ήμουνα έτσι απλώς ότι μου έλειπε ο Καρλαιλ.Απομάκρυνα σιγά σιγά το χέρι του από πάνω του και το ακούμπησα απαλά στο καναπέ νίωθωντας το κορμί μου μουδιασμένο σε όλα τα μέλη του σώματος μου περπάτησα ως την κουζίνα αναζητώντας κάτι δροσερό να πιω ο λαιμός μου είχε ξεραθεί από την έλειψη νερόυ ενώ έφτασα στο πάγκο το κινητό μου δονήθηκε.Τρέχοντας να το πίασω για να μην ξυπνήσει ο Ντέιμον από τον θόρυβο είδα ένα μύνημα από έναν άγνωστο αριθμό.Πάτησα το πλήκτρο ανοιγώντας το μύνημα.

Η ματία μου ταξίδεψε στο μικρό κείμενο διαβάζωντας το.

"Θα σε περιμένω στο γραφείο μου τα μεσάνυχτα όταν όλοι έχουν φύγει δεν δέχομαι αναβολή.Θα είσαι στη ώρα αλλίως θα ερθώ εγώ σε έσενα"τα πόδια μου άρχιζαν να τρέμουν.Προσπαθώντας να επαναφέρω την αναπνοή μου ξανά στο αρχικό η καρδία μου άρχιζε να χτυπάει τρελή από φόβο.Τι ήθελε;

Σηκώνοντας την ματία μου μέσα από το κινητό κοίταξα τον κοιμισμένο Ντέιμον.Έσφιξα το κινητό μου μέσα στην παλάμη μου.Μη ξέροντας τι να κάνω πιο είναι το σωστό και πιο το λάθος μη ακούγοντας καρδία και λογική να μου φωνάζουν ένα ισχυρό ΟΧΙ.Ακολούθησα το κάτω δρόμο την επιθυμία μου για εκείνον.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ο δείκτης του ρολογιού σήμανε οχτώ ,κοιτάζοντας τον αριστερό μου καρπό. Μαζί με την Αλίς προχωρούσαμε στην προβλήτα της παραλίας όπου ακριβώς σε εκείνο το σημείο είχα δει τον Έντουαρντ , ύστερα από το γεγονός  που συνέβη στο μπαράκι .Μια σιωπή είχε απλωθεί καθώς περπατούσαμε είχαμε βυθιστεί  και οι δύο στις δικές μας σκέψεις. Η απουσία της Ρόζαλις ήτανε αισθητή, διότι πάντα αυτή ανέβαζε την παρέα , έπειτα  όμως από τον καβγά  που είχαμε  στο σχολείο,  δεν βρήκα κανένα μήνυμα της στο κινητό για να μου εξηγήσει  τον  λόγο  για τον οποίο μου  σύστησε τον Έντουαρντ στον πατέρα μου. Ίσως  φυσικά να ήταν τυχαίο μαζί του αλλά πώς κολλούσε η Ροουζ σε όλο αυτό.


Αναστενάζοντας βρήκα το πρώτο παγκάκι που ήτανε γύρω στο οπτικό μου πεδίο και έκατσα με την Άλις να με μιμείται.Καθώς κάθισε δίπλα μου, πήγε να πει κάτι αλλά γύρισα αυτομάτως και την σταμάτησα .Είχε καταλάβει ότι κάτι κρατούσα μέσα μου και αυτόματα κράτησε ανάμεσα στα δυο της χέρια το χέρι μου .


"Τι σκέπτεσαι-"άκουσα την τρομοκρατημένη φωνή της ενώ γύρισα να την κοιτάξω. Τα καστανά μάτια της μου έδειχναν κατανόηση. Εκείνη την στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να της πω για το μήνυμα του Έντουαρντ και αυτομάτως πήρα την τσάντα μου για να ψάξω  για το κινητό μου. Το βρήκα κάτω από ένα μικρό ημερολόγιο που κρατούσα βγάζοντας το, έψαξα στα μηνύματα και μόλις το βρήκα  πήγα να  το δώσω στην  Άλις  και εκείνη με κοίταξε γεμάτη απορία.


"Πριν πεις κάτι διάβασε το" την προειδοποίησα περνώντας το κινητό μέσα στην παλάμη της. Τα καστανά μάτια της κύλισαν καθώς το διάβαζε και  ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται όταν σοκαρισμένη κάλυψε με τα δάχτυλα της, την κραυγή της. Πέρασαν λίγα λεπτά για να έρθει στην πραγματικότητα.


"Για μισό λεπτό ποίος το έστειλε-"


"Ο Έντουαρντ" της είπα απλά ενώ η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά. Το πρόσωπο της πάγωσε στο άκουσμα του ονόματος του και  πήγε να πει κάτι αλλά μόνο μια ανάσα κατάφερε να βγάλει.


"Μπέλλα δεν πιστεύω να-"σηκώθηκα από το παγκάκι ενώ γύρισα την πλάτη μου. Το βλέμμα μου χάθηκε στα κύματα που χτυπούσαν την αμμουδιά απέναντι,  προσπαθώντας να ηρεμίσω από την ένταση που είχα από την στιγμή που έλαβα το μήνυμα. Μέσα μου βαθιά ήξερα ότι θα το κάνω παίρνοντας την λάθος στροφή και στην ζωή μου αλλά και προς τον Ντέιμον που αγαπούσα. Δεν έπρεπε να τον είχα φιλήσει  εκείνη την βραδιά. Δεν έπρεπε!!


Κλείνοντας για λίγο τα βλέφαρα μου, τα βήματα της Άλις σταμάτησαν πίσω μου.


"Μπέλλα εκείνο το βράδυ που ήμασταν στο μπαράκι ήτανε και εκείνος,  τον είδα αλλά όταν πήγες στην τουαλέτα-"


"Τον φίλησα" της φώναξα γεμάτη αγανάκτηση μη ξέροντας τι  άλλο να κάνω. Τα δάκρυα μου ξεχείλισαν στην προσπάθεια μου να τα κρατήσω μακριά μου,[ενώ  η Άλις έμεινε να με κοιτά χωρίς θυμό αλλά με  απέχθεια που έπραξα εις βάρος του Ντέιμον.


"Γιατί το έκανες;" μου ψυθύρισε ενώ έκανε ένα βήμα πίσω, το ένιωσα ότι θα με εγκατέλειπε και μόνο από την ψυχρή της έκφραση να δηλώνει ότι δεν ήθελε να ακούσει άλλο.


"Άλις τον αγαπώ τον Ντέιμον αλήθεια αλλά δεν ήξερα τι έκανα-¨προσπάθησα να της πω ενώ την πλησίασα γεμάτη δάκρυα.


"Αν τον αγαπούσες δεν θα το έκανες.Το ήξερες από την αρχή ότι είναι γυναικάς και ειδικά ένα άψυχο πλάσμα που φέρετε σαν ανώριμο" η φωνή της ψυχρή πάγωσε την καρδιά μου,  πέταξε το κινητό μου κάτω και παίρνοντας την τσάντα της πήγε να φύγει.


"Άλις" της φώναξα γεμάτη πόνο η φωνή μου και  αυτομάτως  σταμάτησε. 


"Μην με αφήνεις σε παρακαλώ δεν ξέρω τι να κάνω" την ικέτευσα ελπίζοντας να γυρίσει,  να με αγκαλιάσει και  να μου πει πως όλα θα πάνε καλά. Αισθανόμουνα από στιγμή σε στιγμή ότι θα πέσω,  τα πόδια μου λύγιζαν. Το πρόσωπο της γύρισε μισό κοιτώντας με.


"Λυπάμαι Μπέλλα αλλά τώρα είσαι μόνη" είπε χωρίς δισταγμό και κινήθηκε μακριά μου. Πιάστηκα από το παγκάκι ενώ τα πόδια μου λύγησαν πέφτοντας  κάτω σαν νεκρή. Η όραση μου θόλωσε από τα δάκρυα μου,  η καλύτερη μου φίλη, η φίλη  που πάντα την είχα σαν αδελφή μου έφυγε αφήνοντας πίσω της όλη την απέχθεια της για εμένα. Ένιωσα σαν πόρνη. Έσκυψα το κεφάλι μου ενώ οι εικόνες από τις στιγμές που πέρασα με τον Ντέιμον άρχιζαν να ξεθωριάζουν μέσα μου,  το χάος εξαπλώθηκε .Ήθελα τόσο πολύ να φύγω από τη δίνη των συναισθημάτων μου, την απέχθεια της Άλις, το μίσος μου προς τον Έντουαρντ να αλλάζει να γίνεται δυνατή επιθυμία. Ο Ντέιμον. Που πήγε η αγάπη που είχα προς εκείνον;


Χωρίς να σκεφτώ τίποτα πήρα το κινητό από το πάτωμα και πληκτρολόγησα τον αριθμό του. Η γραμμή αμέσως άνοιξε και η φωνή του με έφερε ξανά πίσω,  ξεφεύγοντας για λίγο από το χάος.


"Μπέλλα αγάπη μου;" ρώτησε λόγω της σιωπής μου.


"Ντέιμον θέλω να φύγουμε" απάντησα στην ανήσυχη φωνή του. Έσφιξα το κινητό μέσα στην παλάμη μου προσπαθώντας να κρατηθώ από κάπου.


"Μπέλλα τι έγινε;" ρώτησε στην ξαφνική διαφυγή μου.


"Σε παρακαλώ πάμε κάπου για λίγες μέρες μόνο,  θέλω να ηρεμίσω σε παρακαλώ" τον ικέτευσα προσπαθώντας να μην επιτρέψω το χάος να εξαπλωθεί ξανά. Από  την άλλη γραμμή η ρυθμική του ανάσα έκανε την αναμονή να μοιάζει με αιώνα. Δεν ήξερα ποια θα ήτανε η απάντηση του,  όταν η φωνή του ακούστηκε ξανά ταραγμένη.


"Εντάξει πήγαινε σπίτι μάζεψε κάποια-"


"Σε ευχαριστώ πολύ" τον διέκοψα ενώ σηκώθηκα αυτομάτως παίρνοντας την τσάντα μου.


"Μπέλλα γιατί θες να-"ήξερα ότι θα το ρωτούσε.


"Θα σου πω το υπόσχομαι" δεν του έδωσα περιθώρια κλείνοντας το κινητό μου με γρήγορο βάδισμα ξεκίνησα προς το σπίτι. Ένιωσα μια ανακούφιση δεν χρειαζότανε να πάω στο γραφείο του,  δεν θα είχε κανένα κίνητρο ακόμη και να έλεγε ότι τον φίλησα θα το αρνιόμουνα.Ήξερα ότι αυτά τα πρώτα λάθη που έκανα δεν ήτανε σωστά αλλά έπρεπε να προστατέψω την ζωή μου και ειδικότερα τα συναισθήματα μου να μείνουν μακριά του.


Φτάνοντας στο σπίτι μπαίνοντας μέσα ένιωσα μια παρουσία στο σαλόνι. Περπάτησα με αργό βήμα στο σαλόνι αλλά δεν βρήκα κανέναν.


"Γεια σου Ιζαμπέλλα" η φωνή του αυτομάτως με έκανε να γυρίσω και  η ματιά μου καρφώθηκε επάνω του. Κρατούσε ένα μασημένο μήλο στο χέρι του ενώ  τα πράσινα μάτια του φανέρωναν έναν κρυμμένο θυμό. Η ανάσα μου με κόπο βγήκε μέσα από τα σωθικά μου.


"Τι διάολο θέλεις στο σπίτι μου;" η φωνή μου ελευθερώθηκε γεμάτη μίσος ενώ εκείνος παρέμεινε ατάραχος,  έγειρε το σώμα του στην κουκέτα της κουζίνας ενώ δάγκωσε μια μεριά από το μήλο του. Το βλέμμα του δεν έφυγε ούτε μια στιγμή από πάνω μου ενώ μάσαγε το μήλο του.


"Από στιγμή σε στιγμή θα έρθει ο Ντέιμον το καλό που σου θέλω ,είναι να έχεις φύγει" είπα προσπαθώντας  να βρω μια λύση. Αν και  αυτό το έκανε  ακόμα πιο  δυνατό, φαινότανε πολύ ήρεμος σαν να είχε σχεδιάσει τα πάντα.


"Ο Ντέιμον θα αργήσει Ιζαμπέλλα το αυτοκίνητο του εντελώς τυχαία έμεινε από λάστιχο" μου απάντησε με ένα θανατηφόρο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Το κορμί μου φοβισμένο έκανε πίσω με την ματιά μου να ψάχνει το σταθερό τηλέφωνο ή τουλάχιστον κάτι χρήσιμο ως άμυνα.


Η αδρεναλίνη μέσα μου κύλισε ορμητικά και  μια σταγόνα κρύου ιδρώτα κύλισε στο μέτωπο μου εκείνη την στιγμή. Το χαμόγελο του εξαφανίστηκε βλέποντας το φόβο να εισβάλει εναντίον του. Αφήνοντας το μήλο επάνω στο πάγκο κινήθηκε κοντά μου.


"Μην με πλησίαζεις" φώναξα αλλά η φωνή μου σαν δια μαγείας είχε εξαφανιστεί .Δεν σταμάτησε τα βήματα του,  κινούνταν  απειλητικά προς το μέρος μου .Χωρίς να σκεφτώ τίποτα έτρεξα προς τον διάδρομο οπού εκεί βρισκόντουσαν τα δωμάτια, εκείνος χωρίς να αντισταθεί με κυνήγησε. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από την αδρεναλίνη. Στρίβοντας στον διάδρομο τα χέρια του κλείδωσαν γύρω από την μέση μου,  με τράβηξε κοντά του κολλώντας το στήθος του επάνω στην πλάτη μου. Τα δάχτυλα του κάλυψαν τα χείλη μου καλύπτοντας το ουρλιαχτό μου ενώ η ζεστή του ανάσα  χάιδεψε την βάση του λαιμού μου.


"Δεν έχω σκοπό να σου κάνω κακό Μπέλλα" μίλησε σιγανά φέρνοντας αυτομάτως ρίγη σε όλο μου το σώμα. Το άλλο του χέρι άργησε να κυλάει από τον ώμο μου προς τον γοφό μου ανασηκώνοντας την άκρη του φορέματος μου. Άρχιζε να το σέρνει προς τα πάνω , το σώμα μου χαλάρωσε ενώ άφησε το χέρι του από τα χείλη μου.Η ανάσα μου αποφυλακίστηκε  αναζητώντας για λίγο οξυγόνο.


Προσπάθησα να κινηθώ μακριά του αλλά τα χέρια του με έσφιξαν ξανά κοντά του.


"Το ξέρεις καλά μέσα σου Μπέλλα ότι με θέλεις" αμέσως ένιωσα την υγρασία να θολώνει κάθε τι γύρω μου.


"Έντουαρντ σε παρακαλώ" προσπάθησα να του πω ότι δεν τον θέλω,  ότι είναι λάθος αλλά να πάρει μέσα μου όλα τα συναισθήματα μου έλεγαν το αντίθετο.

 

"Μπέλλα" το άκουσμα του ονόματος μου μέσα από τα χείλη του μου προκάλεσε μια έκρηξη από άγνωστες για εμένα επιθυμίες. Αμέσως στράφηκα επάνω του και χωρίς την πρωτοβουλία του, κόλλησα τα χείλη μου επάνω στα δικά του και εκείνος με έσπρωξε επάνω στο τοίχο κολλώντας με επάνω του .


Τα χείλη μας κινιόντουσαν γρήγορα ενώ προσπαθούσαμε να πάρουμε και οι δύο μας μια ανάσα αλλά δεν παρατούσαμε .Με σήκωσε στην αγκαλιά του και με στήριξε στο τοίχο,  τα χείλη του άρχιζαν να χαμηλώνουν παίρνοντας  ένα κομμάτι σάρκας και άρχιζε να το δαγκώνει ελαφρώς  και χαμηλά ένιωσα να υγραίνω όλο και πιο πολύ . Το κορμί του κόλλησε επάνω μου, προσπάθησα να σκεφτώ μέσα στην ζάλη και στον πόθο μου τον Ντέιμον, να διώξω μακριά μου όσα με βασάνιζαν αλλά τα χάδια  και τα φιλιά που άφηνε επάνω στο κορμί μου δεν με άφηναν να ελευθερωθώ.


Ξαφνικά άκουσα το φερμουάρ του παντελονιού του να κατεβαίνει και  αυτομάτως πάγωσα, προσπαθώντας  να αποφύγω τα χείλη του αλλά ήτανε αδύνατο. Παραδόθηκα σε εκείνον ενώ  τα δάχτυλα του κατέβασαν το εσώρουχο μου.


"Μπέλλα μην το κάνεις δεν σου αξίζει η πρώτη σου φορά να είναι έτσι" άκουσα την φωνή της λογικής να ουρλιάζει και  με όλες μου τις δυνάμεις άρχιζα να τον σπρώχνω αλλά εκείνος ούτε που μετακινήθηκε νιώθοντας την άκρη του αντρισμού του.


"Έντουαρντ ΟΧΙ" ούρλιαξα βρίσκοντας την φωνή μου εκείνος σταμάτησε και ύψωσε το βλέμμα του κοιτώντας με θυμό.Η καρδιά  μου ράγισε από την ντροπή που βίωνα και  τον έσπρωξα και τα χέρια του με άφησαν να πέσω. Κρατήθηκα από το έπιπλο ενώ προσπαθούσα να κατεβάσω το φόρεμα μου.


Τα καταπιεσμένα συναισθήματα του άρχιζαν να αυξάνονται.


"Φύγε" προσπάθησα πω μέσα από τα δάκρυα μου δεν ήξερα αν είχε καταλάβει πως δεν είχα ολοκληρωμένες σχέσεις. Ύψωσα τα δακρυσμένα μου μάτια προς το μέρος του εκείνος με σκυμμένο το κεφάλι κίνησε τα χείλη του.


"Συγνώμη δεν ήξερα ότι είσαι-"η τρεμάμενη φωνή του με πάγωσε σηκώνοντας το κεφάλι του με πλησίασε. Έκανα ένα βήμα πίσω ενώ κόλλησα στο τοίχο. Η έκφραση του δήλωνε μετάνοια και τρυφερότητα,  σηκώνοντας τα δάχτυλα του χάιδεψε το φλογισμένο μάγουλο μου και μια κραυγή πόνου ξέφυγε μέσα από τα χείλη μου.


"Πρέπει να-"προσπάθησα να του πω όταν εκείνος ακούμπησε το μέτωπο του επάνω στο δικό μου  και η ζεστή, γλυκιά ανάσα του χάιδεψε τα χείλη μου.


"Σε παρακαλώ μην προσπαθείς να με διώξεις γιατί δεν φύγω, θα μείνω μέχρι να καταλάβεις ότι μέσα σου έχεις συναισθήματα για εμένα" τα λόγια άρχισαν να  χαράζονται στην καρδιά μου. Ήξερα ότι ήτανε λάθος ίσως κάτι παραπάνω αλλά ήτανε ακόμη νωρίς δεν με ήξερε. Τα δάχτυλα μου έκλεισαν γύρω από τους καρπούς του, το βλέμμα μου βυθίστηκε μέσα στο δικό του.


"Αγαπώ τον Ντέιμον δεν μπορώ να νιώσω κάτι για εσένα, το ξέρεις ότι νιώθω μια επιθυμία για εσένα αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν με ξέρεις, δεν ξέρεις τι έχω περάσει για να σταθώ στα πόδια μου.Πάλεψα για να ζήσω αλλά δεν έχω άλλη δύναμη να παλέψω  και για μας-"του έλεγα καθώς τα δάκρυα μου ξέφυγαν προς τα κοκκινισμένα μάγουλα μου. Το πρόσωπο του μετατράπηκε σε μια κενή μάσκα χωρίς κανένα συναίσθημα. Τα χέρια του νεκρά έπεσαν ενώ παραπάτησε προς τα πίσω ενώ εγώ παρέμεινα στην θέση μου κοιτώντας τον.


"Έντουαρντ;"η φωνή μου στάθηκε στον λαιμό μου. Δεν έδωσε σημασία,  ξεκίνησε να φύγει χωρίς να γύρισε πίσω να με κοιτάξει. Δεν ήξερα τι να κάνω αν τον φώναζα θα έκανα ακόμα ένα  λάθος.


"Ένα λάθος μπορεί να μετατραπεί σε κάτι σωστό" είπα από μέσα μου προσπαθώντας  στηριχτώ στον τοίχο. Τι να έκανα; Να έπαιρνα την λάθος στροφή;


"'Έντουαρντ" η αποφασιστική ραγισμένη φωνή μου τον έκανε να γυρίσει.
Με αργά βήματα τον πλησίασα.


"Αν ξεκινήσουμε τώρα δεν θα έχουμε καμία πιθανότητα να γυρίσουμε" το νόημα των λέξεων μου ήτανε αληθινό. Τώρα που είμαστε στην αρχή αν ξεκινήσουμε μαζί δεν θα έχει γυρισμό και το ήξερα καλά θα πρόδιδα τον Ντέιμον, θα έπεφτα στα χαμηλά όπως και πριν τρία χρόνια με την μητέρα μου. Ένιωθα  όμως το κορμί μου να τον αναζητά.


"Είσαι σίγουρη;" με ρώτησε πληγωμένα. Ένευσα χωρίς άλλη σκέψη θετικά. Δεν ήξερα αν είχαμε κάποια ελπίδα αλλά άξιζε να προσπαθήσω,  τον Ντέιμον τον αγαπώ αλλά δεν μπορώ να το χάσω αν θέλω να τους έχω και τους δύο κοντά μου θα έκανα τα πάντα για να τους κρατήσω. Ακόμη και με λάθη.

Ντέιμον.

Το τηλεφώνημα της με τρόμαξε , ήθελε να φύγουμε για έναν ανεξήγητο λόγο. Την ήξερα καλά την Μπέλλα κάτι μέσα της άρχιζε να αλλάζει στον ένα χρόνο της σχέσης μας ήτανε ευτυχισμένη το έβλεπα μέσα στο καστανά μάτια της που φανέρωναν την ευτυχία που της πρόσφερα αλλά τώρα τελευταία αυτή η ευτυχία είχε χαθεί.Ίσως η απουσία του Καρλάιλ να την έκανε να λυγίσει αλλά όχι η Μπέλλα πάλεψε να φτάσει μέχρι εδώ δεν ήτανε αδύναμη. Την ήξερα καλά.


Προσπάθησα να σκεφτώ καθαρά καθώς πήγα στο αμάξι και  πρόσεξα ότι το μπροστινό λάστιχο ήτανε τρύπιο. Αμέσως πλησίασα χαμηλώνοντας την στάση του κορμιού να το δω  και πρόσεξα ότι η σχισμή ήταν από μαχαίρι. Σήκωσα  το βλέμμα μου να εντοπίσω κάποιον και βρήκα μια γυναίκα με μεγάλα μαύρα γυαλιά να μου χαμογελάει θανατηφόρα. Σηκώθηκα και την κοίταξα,  φορούσε σκούρα ρούχα και τα μαλλιά της είχανε την απόχρωση του καστανού. Αυτομάτως άρχιζα να πηγαίνω κοντά της  ενώ εκείνη χωρίς να τρομάξει γύρισε και χάθηκε μέσα στο κόσμο.


"Τι στο καλό γίνετε εδώ;" ψιθύρισα στον εαυτό μου ενώ την έχασα από το οπτικό μου πεδίο.


Ένιωσα το κινητό μου να δονείται  μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου και το όνομα της κλήσης φανερώθηκε , πατώντας το πλήκτρο απάντησης.


"Ντέιμον;" η διστακτική φωνή του Καρλάιλ ακούστηκε από την γραμμή.


"Ο ίδιος" του απαντάω χιουμοριστικά. Ο ανακουφιστικός αναστεναγμός τον έκανε να χαλαρώσει.


"Πως είναι;" ρωτάει.


"Της λείπεις αλλά μην ανησυχείς είμαι εγώ εδώ" του απάντησα προσπαθώντας να καλύψω τις αλλαγές την Μπέλλας.


"Σε ευχαριστώ πολύ, Ντέιμον να την προσέχεις είναι ότι σημαντικότερο έχω".Ο Καρλάιλ πάντα λάτρευε την Μπέλλα εκτός από το μοναδικό του παιδί που έχει αποκτήσει από την τσούλα, της είχε  τρελή αδυναμία , άλλωστε εκείνος  ήταν που την βοήθησε να αλλάξει ζωή και στόχους.


"Χαίρομαι που το ακούω εκτός από αυτό θέλω να σε ενημερώσω για κάτι" η φωνή του μου προκάλεσε ένα σφίξιμο στην καρδία ο Καρλαιλ σπάνια ήτανε τόσο σοβαρός.


"Τι είναι;" τον ρώτησα ενώ η αγωνία μου άρχιζε να χτυπάει κόκκινο.


"Θέλω να προσέχεις τον Μεσίεν" δήλωσε ενώ ξαφνιάστηκα στο άκουσμα του ονόματος του.


"Δεν καταλα-"


"Έχω μάθει κάποια πράγματα για εκείνον" μου είπε και χωρίς να πω κάτι προς απάντηση συνέχισε.


"Πήγε στο σχολείο της Μπέλλας και της μίλησε δεν ξέρω γιατί αλλά με ανησυχεί που είναι κοντά της,  ο τύπος θέλεις προσοχή ειδικά προς την Μπέλλα. Η τσούλα η φίλη της έχει κάποια σχέση μαζί του,  δεν ξέρω τι είδους αλλά προσπαθώ να το μάθω από εσένα θέλω-"


"θα την προστατεύσω, μην ανησυχείς  Καρλάιλ το ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για εκείνη" τον διέκοψα αυτομάτως προσπαθώντας να χωνέψω τα νέα. Ο Μεσίεν ήταν ο τύπος που την είχε ενοχλήσει την βραδιά που είχα πάει στο μπαράκι.


"Καρλάιλ;" τον ρώτησα προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου.


"Η φίλη της η Ρόζαλι πιστεύεις πως δεν είναι αυτή που δείχνει;" τον ρώτησα προσπαθώντας να καταπιέσω το μίσος μου για εκείνη.


"Προσπαθώ Ντέιμον να μάθω,  ξέρω κάποιους που ίσως θα την έχουνε γνωρίσει αλλά είναι περίπλοκο θέλει μέρες  έως και μήνες" ακούστηκε αγανακτισμένος και ειδικότερα ανήσυχος για την εξασφαλίσει την ευτυχία της Μπέλλας.


"Μπορώ να κάνω κάτι;" του δήλωσα.


"Προς το παρόν όχι,  μόνο πρόσεχε την θα σε ενημερώσω για ότι νεότερα. Επίσης έχω βάλει άνθρωπο στο χώρο που δουλεύει ο Μεσιεν  για να μάθει για τα κατορθώματα του" ένα χαμόγελο εκείνη την στιγμή σχηματίστηκε στα χείλη από το νέο του. Ο Μεσιεν δεν ήξερε με ποιούς είχε μπλέξει.


"Χαίρομαι που το ακούω" του απάντησα με θανατηφόρο χαμογελαστά χείλη μου.


"Πρέπει να κλείσω θα σε πάρω τηλέφωνο σύντομα" μου είπε ενώ η γραμμή κόπηκε  αμέσως. Απομάκρυνα το κινητό μου από το αυτί και έψαξα τον αριθμό της Μπέλλας. Ο σπαστικός ήχος αναμονής,  μου προκάλεσε μια ανησυχία και  στο τέταρτο χτύπημα η γραμμή άνοιξε.


"Είσαι έτοιμη αγάπη μου; ¨την ρώτησα ενώ πήγαινα προς το διαμέρισμα ξανά να πάρω τα άλλα κλειδιά που μου είχε παραχωρήσει ο Καρλάιλ για το αυτοκίνητο του.


"Ναι σε περιμένω" η φωνή της ακουγότανε τρομοκρατημένη. Δεν ήθελα να της πω τίποτα απλώς την είπα ένα σε αγαπώ και το έκλεισα. Οι σκέψεις μου ήτανε γύρω από τον Μεσιεν και  την τσούλα την φίλη που κάτι κοινό είχανε μεταξύ τους αλλά τι;
Δεν πρόκειται να αφήσω την Μπέλλα από κοντά μου, θα κάνω τα πάντα να μάθω για το παρελθόν του Μεσιεν αλλά πάνω από όλα  να προστατέψω τον άγγελο μου.