Sacrifice of Life -1 Chapter Insparation

Το ασημένιο κολιέ με το διαφανές κρύσταλο.Η αλλιώς το διαμαντένιο δάκρυ.

Το μαύρο τζιπ του Ντέρεκ.

1ο Κεφάλαιο

1ο.Κεφάλαιο

Πρώτα Βήματα.

Λορέιν Πέρλ.

«Αν κρίνεις την αγάπη από τις πράξεις της, είναι περισσότερο σαν να μισείς παρά σαν ν’ αγαπάς.»

Λα Ροσφουκώ

"Λορέιν έτοιμο το πρωινό"άκουσα την φωνή της μητέρας μου να με φωνάζει απο κάτω.Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη για μια στιγμή τα μακριά μαλλιά μου τα συγκρατούσα σε μία κοτσίδα αφήνοντας μερικές τούφες να ξεπετάγονται και να καταλήγουν στα μάγουλα μου.Πήρα το σακίδιο μου και βημάτισα προς την πόρτα.Είδα την Έυα να ανεβαίνει τις σκάλες κρατώντας στα χέρια της μερικά φορέματα.Την κοίταξα βάζοντας το σακίδιο στο αριστερό μου ώμο.

"Τι είναι αυτά;"την ρώτησα κοιτάζοντας τα φορέματα.Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα της και έδειξε ένα φόρεμα που ήταν στην απόχρωση του ροζ.


"Είναι για το ραντεβού μου μαζί με τον Τζακ και δεν-"έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω.


"Θα βγείς με τον Τζακ;"φώναξα σχεδόν κάνοντας την Έυα να πεταχτή μακριά μου.Ο Τζάκ ήταν απο τους χειρότερους μαθητές αλλά και απο τα πιο ακατάλληλα άτομα για παρέα.Υπείρχαν πολλές φήμες για την συμμορία που είχε δημιουργήσει.


"Γιατί;"αναφώνησε η Έυα απογοητευμένη.Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα.


"Πολύ απλώς δεν έχεις ακούσει τίποτα απο τις φήμες κα-"


"Είναι απλώς φήμες"είπε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο επιστρέφοντας ξανά στην αρχική διάθεση.Τα παράτησα και κατέβηκα την σκάλα.Το σαλόνι ήταν ένας μεγάλος αρκετός χώρος που είχε παλιά έπιπλα τα περισσότερα με σκούρο ξύλο καρυδιάς.Το άρωμα των αρωματισμένων λουλουδιών έδιναν μια ζωντάνια στο σαλόνι.Το σπίτι ήταν σχεδόν κοντά στο Λύκειο μου και στις καφετέριες.Το τζάκι λόγου του κρύου καιρού ήταν αναμένο οι φλόγες έγλειφαν τα δύο κούτσουρα καιγόντας τα σιγά-σιγά.Η ζεστασιά της φωτιάς με ηρεμούσε.Επάνω στο τζάκι είδα τις φωτογραφίες μαζί με την οικογένεια μου ήταν σε όλο το χώρο.Όλες οι αναμνήσεις μας απο τις διακοπές που πηγαίναμε ήταν χαραγμένες σε αυτόν τον χώρο.


Είδα το πατέρα μου να κάθεται σε ένα απο τους δερμάτινους καναπέδες.Είχε σκυμένο το κεφάλι του σε κάποια έγραφα.Δούλευε πολύ σκληρά σε μια μικρή εταιρεία ήταν ο υπέθευνος για τα προιόντα της πόλης.Τα ξανθά μαλλιά του έπεφταν μπροστά στο κουρασμένο πρόσωπο του.


"Λίγος ύπνος δεν κάνει κακό"του είπα και πλησίασα κοντά του.Αμέσως ύψωσε το βλέμμα το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε επάνω στο σακίδιο μου.


"Λίγο διάβασμα παραπάνω δεν κάνει κακό"είπε τα ίδια λόγια μου αλλάζοντας τις λέξεις πάντα είχαμε αυτόν το μικρό αστείο ανταγωνισμό.Γελάσαμε και οι δύο στο επόμενο λεπτό σηκώθηκε απο την θέση του και με αγκάλιασε.Με φίλησε στο μέτωπο τα χέρια του σφίχτηκαν επάνω μου σαν να με προστάτευε απο κάτι.


"Πρώτη ημέρα στο σχολείο"έβγαλε μια ανάσα πρωτού τον αφήσω.Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου γεμάτη χαρά που θα ξαναγυρνούσα πίσω.Θα έβλεπα και πάλι την αναπρόσελη κολλητή μου την Καθλίν και το πρώην αγόρι μου δεν ήμουν ιδαίετερα χαρούμενη που θα τον ξανά έβλεπα μετά απο το καλοκαίρι είχα κόψει κάθε επαφή  μαζί του.Ο λόγος δεν ήταν σπουδαίος ο γόης του σχολείου έφαγε μια απόριψη απο μια κοπέλα.Έδιωξα τις σκέψεις αυτές και πήγα προς την κουζίνα.Ένα ποτήρι χυμό και ένα τόστ με περιμέναν στο πάγκο.Πέταξα το σακίδιο μου και έκατσα σε ένα απο τα πράσινα ψηλά σκαμπό που είχαμε αγοράσει πέρυση.Έκοψα μια γωνία απο τετράγωνο τοστ και το έβαλα στο στόμα μου.Άρχιζαν το μασουλάω κοιτάζοντας τα γκρίζα σύννεφα πάντα μου χαλούσαν την διάθεση.


Το Βανκούβερ ήταν μία μικρή πόλη  στο Καναδά είχε τα πιο ψυχρά κλίματα οι κάτοικοι σε αυτήν την πόλη ήταν σχετικά πολλοί.Το Λύκειο είχε πολλούς μαθητές και απο τις γύρω πόλεις στο Λύκειο μου είμαι η πιο δημοφιλής κοπέλα μια άριστη μαθήτρια που κανείς δεν τολμούσε να το αμφισβητήσει.Έκοψα άλλο ένα κομμάτι απο το τοστ όταν άκουσα το κουδούνι να χτυπάει τα βήματα της μητέρας μου αντήχησαν στον διάδρομο αφήνοντας στο πέρασμα της και κάποιες ακατάλληλες λέξεις.Έβγαλα ένα γελάκι.Ποτέ δεν την άρεσε να την διακόπτουν απο τις δουλείες.


"Γεία σας κυρία Μπέτη"η λεπτή φωνή της Καθλίν έκανε την ενφάνιση της.Έβαλα τον αγκώνα μου στο πάγκο και έπειτα έβαλα δύναμη γυρίζοντας το σκαμπό για να βλέπω τον διάδρομο.


"Γεία σου Καθλίν"άκουσα την μητέρα μου κλείνοντας την πόρτα.Τα βήματα της Καθλίν λιγόστευαν  προς το διάδρομο.Την είδα να ενφανίζεται στην πόρτα.Τα γεμάτα μπούκλες μαλλιά της στην απόχρωση του ξανθού ξεχυνόντουσαν στους ώμους τις και γύρω απο το πρόσωπο της.


"Γεία σου δεσποινής Λορέιν"κατέβηκα απο το σκαμπό γελώντας και την αγκάλιασα.


"Μου έλειψες χαζό"τη είπα σφίκοντας την κοντά μου.Με την Καθλίν γνωριζόμασταν απο μικρές είχαμε πάντα ένα μικρό ανταγωνισμό για τα αγόρια  αλλά ποτέ δεν αφήναμε η μια την άλλη.Είχε κάποια ελατόματα  που δεν θα τα άλλαζα ποτέ.Έχω μάθει στην ζωή μου να δέχομαι τους άλλους γύρω μου δεν μου άρεσε να κρατάω κακία στους άλλους μόνο όταν θα με πλήγωναν.Στην μαύρη λίστα που έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου είναι ο Τζακ που θα του έλεγα κάποια λογάκια για να αφήσει ήσυχη την αδερφή μου.


"Είσαι έτοιμη;"την άφησα και πήρα το σακίδιο μου.Γύρισα προς την Καθλίν .


"Ναι είμαι"την έβαλα στον ώμο μου και βηματίσαμε προς τον διάδρομο.


"Ανυπομωνώ να δώ την φάτσα του Τομ μόλις με δεί"άνοιξε την πόρτα.




"Ο Τομ δεν είναι αυτός που σε παράτησε"προσπάθησα να τον θυμηθώ το καλοκαίρι είχε βγεί μερικά ραντεβού με την Καθλίν.


"Ευχαριστώ που το θύμησες"είπε θυμωμένη και κατέβηκε τα σκαλάκια.Αναστέναξα βαριά γύρισα  προς την ανοιχτή πόρτα.


"Μαμά φεύγω"της φώναξα βγήκε απο την γωνία της κουζίνας με μια πετσέτα να σκουπίζει τα χέρια της.


"Καλή αρχή αγάπη μου"είπε πλησιάζοντας με την αγκάλιασα και όπως πήγα να την αφήσω με κράτησε απο τον αγκώνα.


"Περίμενε"γούρλωσα τα μάτια μου κοιτάζοντας την ξαφνική ανησυχία της στα καστανά μάτια της.Πήγε προς την  μικρή βιβλιοθήκη και παραμέρισε κάποια βιβλία.Είδα για πρώτη φορά ένα μαύρο κουτί  με περίεργα σχήματα να το διακοσμούν.Αυτό όμως  που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα κατακόκκινα χρωματισμένα τριαντάφυλλα στην κορυφή.


"Πριν φύγεις θέλω να πάρεις αυτό"το πλησίασα και με της άκρες των δαχτύλων μου χάιδεψα τα τριαντάφυλλα.Η αίσθηση αυτή μου θύμιζε κάτι.Μια ανάμνηση βυθησμένη στο σκοτάδι για καιρό.Δεν κατάφερα να θυμηθώ και όμως κάτι μου έλεγε ότι κάπου το έχω ξαναδεί.Το άνοιξα και το περιεχόμενο μέσα ήταν μια ασημένια αλυσίδα που κατέληγε να είναι ένα διαφανές διαμαντένιο διαμάντι σαν δάκρυ έμιαζε.


Το καλύτερο ήταν όμως πως ένα χαραγμένο "Λ" είχε στο δάκρυ.Ήταν το αρχικό γράμμα του ονόματος μου.


"Τι είναι αυτό;"ανασήκωσα το βλέμμα μου απο το κουτί και το κοίταξα περίεργη την μητέρα μου.


"Ένα δώρο απο το παρελθόν"η φωνή του πατέρα μου με ξάφνιασε.Ένα δώρο απο το παρελθόν;Τι ήταν πάλι αυτό κανένα κωμικό αστείο.


"Ο Φράνκ θέλει να πεί ότι είναι ένα δώρο που είχαμε πάρει παλιά και θα σου το δίναμε στην τρίτη λυκείου"η ψεύτικη δικαιολογία της μαμάς μου με ξάφνιασε.Το έβλεπα στα μάτια της ότι κάτι δεν κολούσε σε αυτό.Το διαμαντένιο δάκρυ είχε ένα παρελθόν που εγώ άνηκα σε αυτό.


"Λορέιν τι κάνεις τόση ώρα;"ενφανήστικε απο την ανοιχτή πόρτα η Καθλίν.


"Τώρα έρχομαι"της είπα χαρίζοντας την ένα χαμόγελο.


"Πρέπει να φύγω"τους είπα και πήγα να φύγω.


"Το δώρο σου"η φωνή του πατέρα μου με σταμάτησε στην είσοδο.


"Σωστά"ψιθύρησα.Γύρισα προς το κουτί και κοίταξα το διαμαντένιο δάκρυ.Δίστασα να το πάρω σήκωσα το χέρι μου και το άρπαξα.Τους χαμογέλασα και έφυγα βάζοντας το κολιέ στην τσέπη της ζακέτας μου

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Το Λύκειο ήταν γεμάτο απο μαθητές.Οι μαζορέτες φωνάζανε το σύνθημα του Λυκείου  μας κάνοντας  όλους μας να ζητωκραυγάζουμε για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.Κοίταξα ανάμεσα στο κόσμο ψάχνοντας την Καθλίν.Την διέκρινα ανάμεσα στο Ματ και τον Ιαν.Προχώρησα προς το μέρος της όταν κάποιος με σταμάτησε.Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα μπροστά μου τον Νόρμαν.Το χαμόγελο του έλαμπε στο πρόσωπο του.

Ξεροκατάπια.Τα γκρι μάτια του πετούσαν σπίθες ενθουσιασμού που με είχε συναντήσει.Ο Νόρμαν δεν ήταν και πολύ της παρέας γενικώς πάντα θα έβρισκε να απομακρυνθεί απο όλους και απο όλα σαν να είχε ένα μυστήριο παρελθόν είχα κάνει πολλές απόπειρες να ψάξω μερικές πληροφορίες για αυτόν αλλά δεν κατάφερα τίποτα.Το μοναδικό που είχα βρεί ήταν να ότι είχε έρθει απο την Ιταλία.Φαινόταν πολύ διαφορετικός απο όλους του άλλους.Τα μαύρα μαλλιά τα έκανε προς τα πίσω με έναν τρόπο που μου θύμιζε μεσαίωνας.


"Γεία σου ομορφούλα"η βελούδινη φωνή του ακουγότανε στα αυτιά μου σαν μελωδία.


"Κόψε το ομορφούλα Νόρμαν μου τι δίνει στα νεύρα"του είπα με οργησμένο ύφος πήγα να γυρίσω για να αποφύγω ήδη την επιρροή που μου προκαλούσε η παρουσία του.Με έπιασε απο την μέση και ένιωσα το σχεδόν πέτρινο στήθος του ρίγη διαπερνούσαν το κορμί μου όταν ένιωσα την γλυκιά ανάσα του στην επιδερμήδα του λαιμού μου.Έσφιξα τα χείλη μου προσπαθώντας να καθησυχάσω την καρδία μου.


"Δεν μπορώ να πω ψέματα Λορέιν είσαι μια οπτασία μπροστά στις άλλες που βλέπω καθημερινά,είσαι μια κοπέλα που θα-"τα χείλη του χάιδεψαν την επιδερμήδα μου.


"Νόρμαν σταμάτα έχεις ξεφύγει"βρήκα την ευκαιρία και απομακρύνθηκα απο κοντά του τον κοίταξα χωρίς κανένα αίσθημα στο πρόσωπο μου τι διάολο είχε πάθει και αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο.Άρχιζα να οπισθοχωρώ προς τα πίσω.


"Μην ξανά τολμήσεις να με πλησιάσεις"ένιωθα ένα ξέσπασμα μέσα μου να μεγαλώνει προσπαθούσα να βρώ κάτι για να ξεφύγω δεν ήξερα τι μου συναίβαινε.Γιατί να αντιδράσει έτσι;Ερωτήματα άρχιζαν να τυλίγονται γύρω μου.


"Δεν πρόκεται να κάνω κάτι χωρίς να θέληση σου"και όμως στο βλέμμα σου σε προδίδει Νόρμαν.Ήθελα να το πω αλλά κρατήθηκα.Κούνησα το κεφάλι μου.


"Άφησε με ήσυχη"του είπα μετά απο μερικά δευτερόλεπτα.


"Λορέιν"το άκουσμα του ονόματος μου απο την Καθλίν με έκανε να αφήσω την ανάσα μου να βγεί απο τα χείλη μου.Γύρισα προς το μέρος της και σήκωσα το χέρι μου και της έκανα νόημα.


"Εδώ Καθλίν"την φώναξα δείχνοντας στο σημείο που βρισκόμουνα.Την είδα που ερχότανε προς το μέρος μου γεμάτη περιέργια.Απομακρύνθηκα απο τον Νόρμαν χωρίς καν να τον κοιτάξω.Πλησίασα  την Καθλίν γεμάτη πανικό.


"Ήσουν με τον Νόρμαν ή είναι η φαντασία μου"είπε κοιτάζοντας πάνω απο τον ώμο μου.Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και αναστέναξα.


"Είναι τρελός Καθλίν δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει"με κόπο συνγκρατούσα τα νεύρα μου.


"Τι έγινε;"η παλάμη της ακούμπησε επάνω στον ώμο μου δίνοντας μου δύναμη.


"Τίποτα δεν έγινε ξέχασε το απλώς κάνε μου μια χάρη μην τον αφήσεις να σε πλησιάσει δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει"ο τόνος της φωνής μου είχε βγει σαν μια τελευταία ανάσα που άφηνα.


"Μην βγάζεις τρελές σκέψεις απο το μυαλό σου δεν είναι τέτοιος τύπος"σήκωσα το βλέμμα μου κοιτώντας την ειρωνικά.


"Εντάξει,εντάξει Λορέιν θα σου την κάνω την χάρη"ένα χαμόγελο οικανοποίσης σχηματίστηκε στα χείλη μου.


"Σε ευχαριστώ"άφησα να το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο προάυλιο του Λυκείου.Όταν είδα ένα μαύρο τζιπ εισέρχεται στο πάρκινγκ του Λυκείου με χαμηλή ταχύτητα ο θόρυβος της μηχανής έκανε τους άλλους γύρω μου τραβήξουν την προσοχή τους στο μαύρο τζιπ.Σταμάτησε δίπλα σε ένα ασημένιο αυτοκίνητο η μηχανή έσβησε και ο θόρυβος χάθηκε όλοι κοιτούσαν τον ξαφνικό επισκέπτη στο Λύκειο του Βανκούβερ.


Είδα την πόρτα να ανοίγει και πίσω απο αυτήν ένα αγόρι να βγαίνει απο το τζιπ η καρδία μου έχασε ένα χτύπο εκείνη την στιγμή.Ήταν ψηλός,το ντύσημο του απλά υπέροχο μαύρο μισάνοιχτο πουκάμισο που έβλεπα τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του,μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε βλέποντας τον.Το ντύσημο του ήταν μαυροφορεμένο τα παπούτσια του είχε την μάρκα της Nike.Εκτός απο το σοκ που έπαθα κοιτάζοντας τον τα κλειστά καστανά μαλλιά του τα είχε κάτω.Τα χείλη του που ήθελα να πλησιάσω και να τα κλείσω με τα δικά μου με καλούσαν.Το μόνο όμως που με έκανε να τρομάξω ήταν τα γαλανά ανοιχτά σαν τον γαλανό ουρανό μάτια του.Αυτά τα αρπαχτικά μάτια που τώρα περιπλανιόντουσαν  γύρω απο το οπτικό του πεδίο.


Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί επάνω του σαν να ήμουν υπνωτησμένη και μόνο απο την παρουσία του.


"Νόμιζα πώς ήταν μονάχα φήμες"άκουσα την Καθλίν να σιγοψυθιρίζει στο εαυτό της.


"Τι εννοείς;"η σταθερή μου φωνή την έκανε να μπει μπροστά μου εμποδίζοντας με να βλέπω το άγνωστο αγόρι.


"Άκουγα απο τον Νόρμαν έναν μήνα πρίν ότι θα έρθει ένας οικογενιακός φίλος του"


"Πού το άκουσες;"η φωνή μου έτρεμε ξαφνικά.


"Στην τάξη είμαστε μαζί στο μάθημα ιταλικών και χωρίς να το θέλω κρυφάκουγα που μιλούσε στο κινητό λίγο πρίν μπει ο καθηγητής"είπε δαγκώνοντας το κάτω χείλος της.


"Δηλαδή εννοείς ήρθε μόνο και μόνο για τον Νόρμαν"γύρισα το βλέμμα μου προς το άγνωστο αγόρι που τώρα μιλούσε με τον Νόρμαν.Είχε κάτι επάνω του που με τραβούσε σαν μαγνήτης αλλά και κάτι που έπρεπε να τον αποφύγω.Δεν ξέρω αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά,μια φωνούλα μέσα μου με προειδοποιούσε για εκείνον να μείνω μακριά του.Ένιωσα μέσα στην τσέπη της ζακέτας μου το διαμαντένιο δάκρυ που μου είχε δώσει η Μπέτη.Το έβγαλα απο την τσέπη της ζακέτας μου και το σήκωσα να το κοιτάξω όταν το άγνωστο αγόρι σαν να κατάάβε την κίνηση μου γύρισε το βλέμμα του επάνω μου και με θυμό να λάμπουν τα γαλανά μάτια του κοίταξε το διαμαντένιο δάκρυ.Ένα αδύναμο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.


Ένα χαμόγελο και ένας πόθος φανερώθηκε στα γαλανά μάτια του που με τρόμαζε.Σαν ήθελε κάτι απο εμένα.Χαμήλωσα το βλέμμα μου διακόπτωντας την επαφή και την ανατριχίλα που ένιωθα φόρεσα το διαμαντένιο δάκρυ που ένιωθα πως θα προστάτευε απο τον άγνωστο αγόρι.

Sacrifice of Life- Περίληψη

Περίληψη

Για την Λορέιν το πιο σημαντικό στην ζωή είναι να εκπληρώσει τα όνειρα που έκανε απο την αρχή την ανακάλυψεις της πως είναι υιοθετημένη.Αρχίζει να αλλάζει χαραχτήρα απο μια ντροπαλή κοπέλα μεταμορφώνεται σε μια δυναμική και χωρίς όρια κοπέλα,αλλάζει ζωή έχοντας στο πλευρό της την ετεροθαλή αδερφή της και όμως η μοίρα θα έχει άλλα σχέδια για την Λορέιν.Απο το πρώτο καρδιοχτύπι που αισθάνθηκε απο την πρώτη επαφή που είχε με τον άγνωστο σκοτεινό Ντέρεκ.Η γνωριμία τους θα την οδηγήσει σε αποφάσεις ζωής που δεν είχε καν φανταστεί.

Μια αγάπη μέσα στο δίλλημα αλλά κυρίως σε έναν λαβύρινθο που έξοδος δεν θα υπάρχει.Ένας κόσμος άγνωστος για την Λορέιν που ο Ντέρεκ προέρχεται απο αυτόν τον κόσμο.Τα γεγονότα,οι εντάσεις ανάμεσα σε μια απαγορευμένη αγάπη που οδηγείται στον απόλυτο αίσθημα του φόβου.

Γενικά χαρακτηριστικά.

Λορέιν Μάριον Πέρλ.(Λορέιν)

Ηλικία:17
Ύψος: 1,72
Βάρος: 53 κιλά
Εθνικότητα: Ιταλική
Περιοχή διαμονής: Καναδάς-Βανκούβερ
Σπουδές και Εργασία: Τρίτη Λυκείου
Γονείς: Μπέτη Πέρλ και Φράνκ Τσάρλας Πέρλ
Αδέρφια: Έυα Άλμα Πέρλ
Κατάσταση σχέσης: Ελέθευρη
Εξωτερικά χαρακτηριστικά: Καστανόξανθα μακριά μαλλία έως την μέση,πράσινα μάτια που αιχμαλωτίζουν κάθε αγόρι γύρω της.Λεπτά χείλη,λεπτή μέση και μακριά πόδια. 

Γενικά Χαρακτηριστικά:Είναι μια ντροπαλή κοπέλα χωρίς όμως διστάσει να πεί αυτό που θέλει.Έχει δυναμησμό και έναν φόβο για το άγνωστο αγόρι που την περικλείει.

Ντέρεκ Μάθιου Φίλιπ.(Ντέρεκ)

Ηλικία:21(απο το 1880)
Ύψος: 1,83
Βάρος: 75 κιλά
Εθνικότητα: Αγγλική - Ιταλική

Περιοχή διαμονής: Καναδάς-Βανκούβερ

Σπουδές και Εργασία:Έχει τελειώσει την ιατρική αλλά άρχισε ξανά την τρίτη λυκειού
Γονείς: Κρίστιαν Φίλιπ και Σάρρα Φίλιπ
Αδέρφια: -
Κατάσταση σχέσης:Ελέθευρος
Εξωτερικά χαρακτηριστικά: Ψηλός με καλοσχηματισμένο κορμί,λεπτά χείλη.Μαλλία στην απόχρωση του κλειστού καστανού.Χρώμα ματιών γαλανά ανοιχτά.

Γενικά Χαρακτηριστικά: Είναι ένα μυστήριο είδος μισού ανθρώπου και μισού αθάνατου.Ψάχνει κάθε ευκαιρία να πλησιάσει την Λορέιν έχοντας στο μυαλό του κάποιες σκέψεις για εκείνη.

Το πρώτο κεφάλαιο σύντομα κοντά σας.

Sacrifice of Life

Sacrifice of Life.

Συγγραφικό Σημείωμα. 

Ο τίτλος της ιστορίας μου.Πήρα την απόφαση να κάνω μια δικιά μου ιστορία με χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει εγώ η ίδια.Η ιστορία τριγυρνούσε πολύ καιρό μέσα στο μυαλό μου προσπάθησα με μεγάλο κόπο να ψάξω για ονόματα,την υπόθεση της ιστορίας μου.Μου πήρε σχεδόν έναν μήνα αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένη και ικανοποιημένη με κάτι που έχω σκεφτεί μόνη μου προσπαθώντας να το κάνω μια ολόκληρη ιστορία.Είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις κάτι δικό σου να παλέψεις για ένα επιθυμητό αποτέλεσμα ακόμα και να βλέπεις τα λάθη που στην αρχή δεν τα βλέπεις ξανά αρχίζεις απο την αρχή.

  Η Θυσία Ζωής είναι ο τίτλος που επέλεξα ανάμεσα σε πολλούς τίτλους που βρήκα προσπάθησα να το συνδιάζω με την ιστορία αλλά κυρίως με τα αισθήματα της ηρωίδας μου που απο την αρχή έως στο τέλος παλεύει με το ίδιο πεπρωμένο της.

Είναι μια δουλεία που έκανα με μεγάλο κόπο με πολύ υπομονή υπήρχαν στιγμές που δεν ήμουν απολύτος σίγουρη για την κίνηση ή μάλλον για την απόφαση μου.Όμως χωρίς την δύναμη και την στήριξη που παίρνω απο τους ανθρώπους που με αγαπούν δεν θα τολμούσα να το δοκιμάσω.Γι'αυτό θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για την αγάπη που μου δίνουν.

Sacrifice of Life

Θυσία Ζωής.

«Η πιο πικρή απογοήτευση που νιώθεις είναι όταν προσφέρεις καλοσύνη και σου την ανταποδίδουν με την αδικία.»

Πλάτων. 

Περίληψη.

           

Ένιωθα το κάθε σημείο του κορμιού μου να με προειδοποιεί για το λάθος που πήγα να κάνω.Δεν ήξερα τις προθέσεις είχε,τι μπορούσε να κάνει για να κρατήσει το μυστικό που προσπαθούσε να κρύψει μακριά απο όλους.Όλος ο κόσμος,όλη μου η ζωή είχαν αλλάξει απο την στιγμή που τον συνάντησα ήμουν αντιμέτοπη με την αλήθεια που δεν ήξερα αν θα μπορούσα να επιβιώσω.Να ζήσω ξανά την φυσιολογική μου ζωή.Έβλεπα μπροστά μου τον θάνατο να με καλώς ορίζει.Πήρα μια βαθιά εισπνοή και τον κοίταξα στα μάτια.

14ο Κεφάλαιο

14ο Κεφαλαιο

'Φλογισμενο Σωμα'

Μπελλα

Με φιλησε απαλα στα χειλη και με αγκαλιασε σφιχτα γυρω απο την μεσι μου.Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και τον τραβηξα κοντα μου.Λαχταρουσα τοσο πολυ να τον φηλισω στα βελουδινα χειλη του.Εβαλε το μετοπω του επανω στο δικο μου.<<Μου ελειψες αγαπη μου>>μου ψηθιρισε μεσα απο τα χειλη του.Το μιαλο μου σταματησε να λειτουργει.Του ειχα λειψη αυτο μου εδινε ελπηδες για το μελλον μας.Τον φηλισα απαλα στα χειλη.<<Και εμενα>>του ειπα με σταθερη φωνη.

Δεν ειχα προσεξει οτι απο την στιγμη που ειχε μπει στο σπιτι με κοιτουσε αλλα οχι στο προσωπο αλλα στο σωμα μου.Θα τον ειχα φτασει στα ορια του?Κουνησα το κεφαλη μου και εφυγα απο κοντα του.Επρεπε να του αποσπω την προσοχη την καθε στιγμη που θα ειναι στο σπιτι κατι θα εβρισκα.Κοιταξα την κουζινα.

<<Θες να φτιαξω κατι να φαμε?>>τον ρωτησα οσο αδιαφορα μπορουσα.Τον κοιτουσα οπου αφηνε την τσαντα του στην καρεκλα της τραπεζαριας.<<Φυσηκα αλλα πρωτα πρεπει να παω να φορεσω τις φορμες μου>>Τα χειλη του σχηματισαν ενα ειρωνικο χαμογελο.<<Οπως θες>>ανασηκωσα αδιαφορα τους ομους μου.Γυρισα για να παω προς την κουζινα προτου τον εβλεπα να βγαζει την μπλουζα του μπροστα μου αν και τον ειχα δει μια φορα στην ζωη μου.Εκεινο το πρωινο που με ειχε χτυπησει.Η αναμνηση με πονεσε στα αυτο.Δεν θα αφηνα κανενα λαθος να μπεει πλεον στο δρομο μου.Αρκετα ειχα πονεσει για ολους.Αξηζα μια φορα να χαρω να γευτω την αγαπη την ευτιχια μια φορα δεν ζητουσα και πολλα.

Ανοιξα το ψυγειο και εβγαλα απο εκει το κοκκινο κραση οπου ειχα αγορασει το εβαλα στο παγκο και επειτα πηγα προς το φουρνο.Τον ανοιξα τα μακαρονια ειχα περυσεψει απο χθες.Τα εβγαλα και και επιασα ενα καλο πιατο και τα εβαλα.......Πηρα δυο κρυσταλινα ποτηρια απο πανω απο το ντουλαπι και το εβαλα διπλα μαζι με το κρασι.

Πηρα στο χερι μου το κρασι και οπως γυρισα βρηκα το Ρομπερτ να στεκεται στην κουκετα της πορτας να με κοιταει με ενα βλεμμα που εκανε το σωμα μου να καιγεται.Το στηθος του ηταν γυμνο και απο κατω φορουσε μια μαυρη φορμα.Το προβηλαμα δεν ηταν αυτος αλλα τοπ σωμα του επανω στο στηθος του διαγραφοτανε η κοιλιακοι του.Φαινοταν απαλο.Η καρδια μου χτυπουσε ξεφερνα μεσα στ στηθος μου.Ενιωσα κατι σαν μια φωτια να καιει σε ολο μου το σωμα αλλα το κυριος σημειο ηταν κατω.Το ειχα ξανανιωσει πολλες φορες αυτο αλλα οχι σε τοσο μεγαλο βαθμο.Τα χερια μου ετρεμαν.Τα εσφιξα σε μπουνιες.

<<Ειναι ετοιμα βλεπω>>Με πλησιασε και πηρε το κρασι μεσα απο τα χερια μου.Με φηλησε στα χειλη οπως το επαιρνε,με διαπερασε ενα ριγος κανοντας το σωμα μου να καιγεται σε καθε βλεμμα του σε καθε φιλι του.Το αιμα αναβηκε στα μαγουλα μου.Η ζεστη εκαιγε και τα μαγουλα μου.Ηρεμισε Μπελλα δεν ειναι τιποτα.Ηρεμησε.Ελεγα ξανα και ξανα την ιδια λεξη μακαρι μην το ειχε καταλαβει ο Ρομπερτ.

<<Θα σε περημενω στο κρεβατη>>Σε ποιο?Νομηζα ειχα κουφαθει αλλα αυτο ειχε πει.Περασε απο διπλα μου και πηρε το πιατο με το φαγητο και εφυγε αφηνοντας πισω του ενα βλεμμα...ποθου.Πιαστηκα απο τον παγκο.Τα ποδια μου ετρεμαν ολοκληρα καθε σημειο του κορμιου μου τον λαχταρουσε και εγω προσπαθουσα να το αντιστρεψω.

Η λογικη μου ελεγε να κανω το βημα αλλα η καρδια μου......η καρδια μου ελεγε να μην το κανω.Σαν ειχα δυο δρομους να διαλεξω η τον σωστο η τον λαθος.Το λαθος ηταν να παω στο δωματιο και το σωστο ηταν να καθησω εδω αλλα θα ηταν αγενες να μην παω θα με περνουσε για καμια δειλη.Ποιον ξεγελουσα τον ιδιο μου τον εαυτο να παρει προσπαθουσα να βρω δικαιολογιες για να ξεφυγω απο αυτο πιο ενιωθε ολο μου σωμα και η καρδια μου.Ηξερα το γιατι.Φοβομουνα οτι αν αφηνα τον εαυτο μου ελεθευρο θα ειχε το απολυτο ελεγχο επανω μου.

Τα δαχτυλα μου σφιχτυκαν επανω στο παγκο της κουζινας.Εγω το ειχα αρχινησει και εγω θα το τελειωνα.Πηγα και επεσα στο μεγαλητερο κενο οπου εκει θα ηταν η κολαση μου.Ξεσφηξα τα χερια μου απο τον παγκο και βηματισα προς το διαδρομο.Η ματια μου επεσε στην ανοιχτη πορτα.Εστρειψα δειλα δειλα και τον βρηκα να καθεται στο κρεβατη το φαγητο το ειχε αφησει στοι κομοδινο.Μολις με καταλαβε σηκωθηκε και με κοιταξε.Τον κοιταξα και εγω.

Πλησιασα προς το κρεβατη τον κοιτουσα στα ματια ξεροντας οτι ηθελα κατι παραπανω αν και φοβηζε.Καθησα στην ακρη και κοιταξα εξω απο το παραθυρο το φως του φεγγαριου εμπαινε μεσα κανοντας το δωματιο να εχει μια περιεργη μαγεια.Ενιωθα κατι το διαφορετικο μεσα μου.

Αισθανηθηκα το χερι του να χαιδευει το μαγουλο μου και τα χειλη μου.Εκλεισα τα ματια μου και απολαυσα το αγγιγμα του.Ενιωσα τα βελουδινα χειλη του να ακουμπανε στον λαιμο μου χωρις σκεφτομαι εβαλα τα δαχτυλα μου αναμεσα απο τα μαλλια του.Τον ακουσα σε μια στιγμη να αναστεναζει.

Τα χερια του περιπλανηθικαν απο το στηθος μου προς του γλουτους μου ενιωσα οτι με ειχε τραβηξει λιγο.Ισως ηθελε να με κανει να νιωσω αβολα αλλα δεν ενοιωθα.Το σωμα μοτ εκαιγε ευχαριστα τα μαγουλα μου ειχαν κοκκινησει αλλα δεν με ενδιαφερει τιποτα τα ειχα αφησει πισω μου.Ανεβηκα απο πανω του και τον εσπρωξα πισω,χωρις να χασω στιγμη τα χειλη εψαξαν τα δικα του.

Το στομα μου ανοιξε και η ανασα του χαθηκε μεσα στα χειλη μου η γλωσσα του βρηκε την δικη μου και απο εκει εχασα στην καθε αισθηση του χρονου.Καθε αισθηση του χρονου ειχε χαθει γυρω μου.Το μονο που ενιωθα ηταν τα χερια του να κατεβαζουν την μοβ ρομπα και να ανακαλυπτει μεσα μου την κολαση οπου του ειχα δημιουργσει προσωπηκα μονο για αυτον.

Ρομπερτ Μεσιεν.

Πηγα στο δωματιο της και καθησα στο κρεβατη της για λιγα λεπτα.Ο φοβος ειχε θολοσει το μιαλο μου ποτε δεν ειχα ξανα νιωσει δεν τολμουσα να την κανω δικη μου απο την στιγμη που η Μπελλα δεν ειχε ξανα βιωσει αυτο την πραξη.Με τις αλλες οπου πηγαινα δεν καθομουνα κα περημενα απλως επερνα αυτο που ζητουσα την απολαυσει.

Με την Μπελλα ηταν διαφορετικα τα πραγματα ηταν αθωα και ποτε δεν εδωσε δικαιωμα σε κανεναν οτι ζητουσε αυτο αντηθετος η Μπελλα ηθελε καποιον καντα της να της δειξη με αγαπη αυτο που αναζητουσε να της δειξη οτι δεν θα την πονουσε.Ημουν εγω αυτος?Αχχ...θεου μου γιατι δεχτηκα να ερθω στο σπιτι να παρει οργη αφου την ηθελα σαν τρελος να την κανω δικη μου αν εκανα κατι που θα τρομαζε θα με μισουσε για αυτο να παρει.

Σηκωθηκα και εβγαλα την μπλουζα μου.Την εβαλα στην καρεκλα και επειτα εβγαλα και το τσιν μου η μαυρη φορμα ηταν ακουμπησμενη επανω στο γαρφειο της.Την πηρα αλλα το ματι μου επεσε σε μια φωτογραφια.Την πηρα στο χερι μου και την κοιταξα ηταν η Μπελλα με την Αλις.Ακομα και σε εκεινη την στιγμη η παρουσια της Αλις εμενε.

Την αφησα ξανα στη θεση τις.Προχωρησα προς τη κουζινα.Δεν θα αφηνα την Αλις να χαλασει την στιγμη που τοσο ηθελα.Βρηκα την Μπελλα να εχει γυρισμενη την πλατη της και στο αρηστερο της χερι να εχει ενα μπουκαλι κοκκινο κραση.Σταθηκα στην πορτα και την κοιτουσα πρωτη φορα την εβλεπα τοσο τολμηρη.Γυρισε και με κοιταξε το βλεμμα της επεσε επανω μου κοιταζοντας με η ματια της περιπλανηθικε στο σε ολο το προσωπο μου και επειτασ το στηθος μου.Ηταν δυνατον να την ειχα να κοκκινησεις?Τα μαγουλα της φλεγοντουσαν τονιζοντας τα σοκολατη της ματια.

<<Ειναι ετοιμα βλεπω>>της χαμογελασα οσο μπορουνα ενιωθα την ενταση αναμεσα μας ηθελα τοσο πολυ να την αγκηξω τωρα να την κανω δικη.Εσφιξα το σαγονι μου και την κοιταξα ξανα ειχε παγωσει στην θεσι.Την πλησιασα και της πηρα μεσα απο τα χερια το μπουκαλι με το κρασι.Την φηλισα στο μετοπω.<<Θα σε περημενω στο κρεβατη>>τι μου ηρθε και το ειπα αυτο.Να παρει θα την ειχα τρομαξει θα νομηζε οτι θα ηθελα να την κανω δικη μου.Αν και αυτο ηταν αληθεια πρεπει να συνγκρατω τον εαυτο μου οταν θα ειμαι μαζη της.

Εφυγα και γυρισα και την κοιταξα στα ματια εχοντας τον ποθο μου να φανερωνεται στα ματια μου.Περπατησα ως το διαδρομο και εφτασα στο κρεβατη και ακουμπησα το κρασι στο κομοδινο.Καθησα στο κρεβατη.Δεν ηξερα τι να σκεφτω τι να κανω πρωτη φορα μοτ συναιβενε αυτο το αισθημα του φοβου.......Η Μπελλα δεν ειχε καμια σχεση με τις αλλες οπου ειχα παει δεν ζητουσε δεν απαιτουσε να την κανω δικη μου αλλα το αντιθετο με ηθελε για αυτο μοιυ ημουνα ηθελε να ειμαι κοντας της.Τοποτα αλλο δεν ζητουσε.Τιποτα.

Ειχα χαθει στις σκεψεις μου οταν ξαφνηκα ακουσα τα βηματα της να ερχονται προς το δωματιο της,ξαπλωσα γρηγορα στο κρεβατη.Η καρδια μου χτυπησε δυνατα οταν την ειδα να στεκεται λιγα μετρα μακρια μου η σατεν μοβ ρομπα της αποκαλυπτε απο μεσα οτι δεν φορουσε τιποτα αλλα δεν ημουν σιγουρος για αυτο.

Με πλησιασε σιγα σιγα νομηζα οτι θα διαρκουσε μια αιωνιοτητα ολο αυτο που εκανε ηδη ενιωθα την φουντοσει κατω μου.Εσφηξα τα χερι μου σε γροθιες. 

Καθησε στην ακρη του κραβατιου.Την πλησιασα και εφερα τα χειλη μου κοντα στα δικα της.Τα χειλη της ανοιξαν και η γλωσσα μου βρηκε της δικη της.Εφερα τα χερια μου προς το στηθος της και επειτα συρθηκαν προς την κοιλια της και στους γλουτους της. 

Η Μπελλα ανασηκωθηκε και με τα χερια της με εσπρωξε προς τα πισω.Ανεβηκε απο πανω μου και αρχησε και με φηλουσε πιο παθιασμενα.Το χερι μου πηγε μπρος την ζωνη της ρομπας της και την ελυσα με μια κηνησει.Δεν αντεδρασε αυτο δεν εκανε να ανακουφηστω για λιγο.Ολα μεχτης στιγμης πηγαινα καλα δεν ειμαι σταματησει. 

Ανοιξα την ρομπα της και μπροστα μου αντικρισα το πιο ωαραιο σωμα στον κοσμο τα εσωρουχα οπου φορουσε με εκανε να φουντοσω ακομα πιο πολυ τα εσωρουχα οπου φορουσε ηταν απο δαντελα και ειχαν ενα υφασμα που αρχιζε απο το μπουστο και τελειωνε ως του γλουτης της το υφασμα ηταν διαφανες. 

Πηρα μια ανασα και την κοιταξα στα ματια.Την ειδα που ειχε κοκκινησει τα χειλη της ειχαν κοκκηνησει και αυτα.Χαιδεψα με α δαχτυλα μου τα πρησμενα χειλη της.<<Θελεις να σταματησω>>η φωνη μου ακουστηκε σας ενα ψηθυρος.<<Οχι συνεχισε>>με ενθαρηνε η φωνη της ακουστηκε αποφασηστηκει. 

Ξεφυσηξα.Την εβαλα να ανακαθησει διπλα μου και ανεβηκα απο πανω της.Ειχα φουντωσει τοσο πολυ που προσπαθουσα να μην κανω αποτομες κινησεις.Εβαλα τα χερια μου στους ομους και κατεβασα σιγα σιγα την ρομπα αφηνοντας που και που φιλια στος ομους της. 

Αναστεναξε βαρια.Της εβγαλα την ρομπα και την πεταξα χωρις να ξερω που και επηκεντρωθηκα στο σωμα της.Κατεβασα το κεφαλη μου προς το λαιμο της και και εσειρα τα χειλη μου προς το στηθος της.Της κατεβασα την μια τεραντα και επειτα την αλλη.Ακουγα την καρδια της μεσα στο στηθος της που χτυπουσε σαν τρελη μεσα της. 

Ενα σκεφτηκα εκεινη την στιγμη πως η Μπελλα ειχε κερδησει πραγματι καθε σημειο της καρδια μου της ψυχης το ενιωθα ολοκληρομενο εχοντας μπροστα μου ενα αγγελο οπου ειχε ερθει να μου ανοιξει τα ματια. 

Μπελλα

Δεν ηξερα τι γινοτανε γυρω μου τον ενιωθα να αφηνει φιλια σε καθε μερος του σωματος μου.Το κεφαλη του κατεβηκε προς την φλογα οπου εκαιγε.Τα χειλη του ακουμπησαν τους μοιρους μου και σιγα σιγα με τα χερια του ανοιξε τα ποδια μου.Εσφιξα τα χερια μου μεσα στο σεντονι,δαγκωσα με δυναμη τα πρησμενα χειλη μου. 

Ισως αυτη ηταν η στιμγη μου να γινω ολοκληρωτη δικη του.Να νιωσω οτι ειμαστε ενα μονο εγω και αυτος και κανενας αλλος.Καθε πονος που ειχα κρατησει μεσα μου τον ειχε παρει εκεινος αυτη την στιγμη. 

Τα χειλη του ακουμπησαν πανω απο το υσασμα του κατω εσωρουχο μου.Αφησε ενα φιλη και επειτα αρχησε και ανεβαινε παλι.Τα χειλη του μαζι με την γλωσσα του αφηναν σε καθε σημειο της κοιλιας μου και απο εν αποτυπωμα.Δεν αντεξα αλλο ηθελα να βγαλω ολα αυτα που εμποδισαν να νιωσω το απαλο δερμα του. 

Εφερα τα χερια μου προς της τοραντες και την κατεβασα ολοκληρωτικα.Τα χερια του Ρομπερτ πηγαν πισω απο την μεσι μου και ξεκουμποσε τον πανω εσωρουχο μου.Δεν ενιωθα καμια ντροπη η αμυνα να με σταματησει.Τα χειλη του ακουμπησαν επανω στο στηθος μου τα χειλη του πηρα την μια ρωγα και αρχισε και την εγλυφε. 

Δεν αντεξα αλλο και βογκηξα απαλα.Ολο μου το σωμα φλεγοτανε ευχαρηστα δεν ηθελα να σταματησει ολο αυτο που εκανε επανω μου ενιωθα τοσο αδυναμη μεσα του.Ημουν δικη του δεν υπειρχε κανεις που να μην το αρνιοτανε.Ημου γενημενη να ειμαι μαζι του. 

Το δαχτυλο του εκανε μια διαδρομη απο την κοιλια μου προς την φλογα μου.Δεν σταματουσε ολο αυτο που εκανε,ξαφνηκα το χερι του γλιστρησε κατω απο το εσωρουχο μου και σιγα σιγα το χερι του ακουμπησε την φλογα μου.Μια κραυγη εφυγε μεσα απο τα χειλη μου. 

Σταματησε να φηλαει το στηθος μου και σηκωσε το κεφαλη του.Πλησιασε ενω το χερι του σιγα σιγα αρχηζε και χαιδευε την φλογα μου.Τα χειλη του εφτασαν στο αυτι μου.

<<Αφεσου Μπελλα μην κρυβεις αυτο που νιωθεις πλεον αγαπη μου>>μου ψυθηρισε στο αυτι,η ανασα του χτυπουσε επανω στον λαιμο μου.Το χερι του ειχε επυταχυνει κατω στην φλογα.Ανασηκωσα την μεσι μου και κολλησα το σωμα μου επανα του.

<<Ρομπερτ>>ειπα με κοπο.Δεν αντεχα ηθελα να τον νιωσω μεσα μου. 

Το χερι του χαιδευε ακομα πιο πολυ την φλογα μου κανοντας με να χασω καθε αισθηση του χρονου το μονο που ηθελα ηταν να λυρτωθω απο αυτο που ενιωθα στην φλογα. 

<<Κανε με δικη σου>>ειπα ξεψυχισμενα.Το σωμα μου εκεινη την στιγμη το διεπαρασε ενα τρεμουλο και εκει καταλαβα οτι θα λυτρωνομουνα απο αυτο που μου εκανε.

<<Οχι αποψε Μπελλα αυτη η νυχτα ειναι δικη σου>>ειπε και βυθησε το προσωπο του μεσα στα μαλλια μου.Κολησε το σωμα του ακομα πιο πολυ επανω μου. 

Το τρεμουλο σιγα σιγα αρχηζε και εφευγε απο το σωμα μου.Το χερι του σταματησε.Ενιωθα τον αντρισμο του επανω στην φλογα μου. 

<<Ρομπερτ θες μηπως να κανω->>Ακουσα τν ανασα του να ξεφυσα μεσα στα μαλλια μου. 

<<Δωσε λιγα λεπτα να ηρεμισω ....δεν θελω να κανεις τιποτα για εμενα σου το ειπα οτι αυτη η νυχτα ειναι για εσενα>>εκλεισα τα ματια μου και τον αγκαλιασα σφιχτα.Ενα δακρυ χαρας κυλισε στο μαγουλο μου.Δεν ενιωθα καμια ντροπη ολοα αυτο που ειχα νιωσει δεν μου ειχε ξανασυνβει ποτε. 

Μειναμε σιωπηλη.Δεν αντεχα στην ιδεα οτι ο Ρομπερτ συνκρατιοτανε για να μηνμε κανει δικη του.Σαν να ειχε δυο πλευρες. 

<<Ρομπερτ?>>ρωτησα με ενα τονο γεματη ανησιχια.Σηκωσε το κεφαλη του και με κοιταξε.

<<Δεν ξερεις πως προσπαθω να συνγκρατησω τον ευατο μου να μην συνβει>>η ανασα του ειχε κοπει.

<<Γιατι->>με διεκοψε με ενα φιλι στα χειλη.

<<Δεν εινα στιγμη τωρα να μηλισουμε εισαι κουρασμενη>>εφυγε απο πανω μου και καθησε διπλα μου.Με τραβηξε κοντα του και βυθησε το προσωπο του στα μαλλια μου.

<<Κοιμησους αγγελε μου>>μου ψυθηρισε με την βελουδινη φωνη του. 

Ενιωθα το σωμα μου αδυναμο αν και δεν ειχε κανει το βημα για να με κανει δικη του δεν τον κατηγορουσα ηθελε να ειμαι σιγουρη.Τον αγαπουσα οσο τιποτα αλλο στον κοσμο αυτον.Εκλεισα τα ματια μου και βυθηστηκα ακομα πιο πολυ μεσα στην ζεστη του αγκαλια.

13ο Κεφάλαιο

13ο Κεφαλαιο

'Σκεψεις'

Μπελλα

Ξαπλωσα με κοπο ως το κρεβατη χωρις να βγαλω τα ρουχα μου.Δεν ηξερα πλεον πιο ηταν το σωστο η το λαθος στην ζωη μου στις πραξεις μου.Για ενα ημου σιγορη ειχα τον Ρομπερτ διπλα μου αλλα πρεπει να κρατω καποιες αποστασεις μακρια του αν και ενιωθα το σωμα μου να ανταποκρινεται σε καθε αγγιγμα του δεν ηθελα να κανω κατι που θα το μετανιωνα. 

Εκλεισα τα ματια μου και γυρισα προς την δεξια πλευρα. 

Στο μιαλο μου εφερα καθε στιγμη που ειχα μαζι του την πρωτη μερα στο Μπερμηχαν αυτο το φιλι που με ειχε αλλαξει αυτο το πρωτο παθιασμενο απο μερος του πρωτο φιλι που με εκανε τοσο αδυναμη μπροστα του. 

Αφησα τον αερα να βγει μεσα απο τα χειλη μου.Παλι αυτο που εκανε το σωμα μου να ριγει σε αυτες τις σκεψεις.Πρωτη φορα ενιωθα ετσι ισως επρεπε να γινω δικη του αλλα δεν ηταν νωρις ακομα.Θυμαμαι που οταν ημουν στην Ελλαδα ειχα μιλησει με την Αλις για το θεμα του...σεχ....ενιωσα τα μαγουλα μου να βαφονται κοκκινα. 

Η Αλις την ειχα ξεχασει τελειος που ηταν ειχα να την δω τρεις ολοκληρες μερες χωρις κανενα τηλεφωνο η ενα μυνημα.Στο μιαλο μου σβηστικαν οι εικονες απο τον Ρομπερτ και εφερα την Αλις στην θεσι του.Να παρει που ητανε.Ανασηκωθηκα αποτομα απο το κρεβατη και κοιταξα περα στο κενο. 

Εφερα στην μνημη μου την συζητηση οπου ειχα με την Αλις.Τοτε που ερχομουνα απο την βολτα με τον Γουιλ που ηρθε την πιο καταληλη στιγμη εκει που ενιωθα μεσα μου ενα απολυτο χαος.Θυμομουν καθαρα τα λογια που της ειχα πει.Δαγκωσα το κατω χειλος μου. 

Για μισο λεπτο ο Ρομπερτ ειχε πει στην Αλις οτι ειχα δοθει.Επιασα μεσα στην χουφτα μου το σεντονη.Ο Μεσιεν ειχε πει ψεματα οτι εγω και αυτος.Ξεροκαταπια.Το ειχα ξεχασει εντελως αυτο πως μπορεσα να το ξεχασω ο Ρομπερτ δεν μου ειχε πει ακομα τον λογο για αυτο.Εκλεισα τα βλεφαρα μου και στο μιαλο μου ηρθε η ομιλια μου με την Αλις σαν χθες ειχε γινει. 

<<Θα φυγω μεχρι να παρεις μια αποφαση>> ηρθαν τα λογια της μεσα στο μιαλο μου.Μια αποφαση να παρω.Τα ειχα ξεχασει.Η αποφαση μου?Τι εννουσε με αυτο.Μηπως η Αλις ηθελα ακομα τον Ρομπερτ μηπως τον αγαπουσε ακομα και εγω ημουν το εμποδιο ηταν σαν εννουσε να παρω μια αποφαση δηλαδη να της κανω χωρο για να παει με τον Ρομπερτ. 

Μα η Αλις τα ειχε φτιαξει με τον Τζασπερ πραγμα που εμποδηζε τον Ρομπερτ να παει μαζι της.Κουνησα το κεφαλη μου βγαζοντας αυτη την σκεψη. 

Εκανα ενα λαθος ειχα αφησει πρωτα τα αισθηματα μου σε εκεινη την απομακρυσμενη γωνια να μην ενφανηστουν ποτε ξανα ειχα αφησει ολο αυτο που ενιωθα ελεθευρο χωρις να σκεφτω τι κρατουσε κρυφο ο Ρομπερτ μαζι με την Αλις απο εμενα.Το μιαλο καθαρησε απο αυτη την απαντηση. 

Ανοιγοκλεισα τα ματια μου ξαφνιασμενη.Τα αισθηματα που δεν ειχα σημασια τωρα ουτε και πριν ειχα σημασια εχει το μετα τι θα γινοταν αν ο Ρομπερτ μια μερα αποφασηζε να με αφησει και να παει μαζι με την Αλις και να φυγουν χωρις κανενα ιχνος πισως του.Σηκωθηκα απο το κρεβατη και περπατησα νευρικη επανω στο πατω κατω.Ηταν γελοια ολα αυτα που σκεφτομουνα αλλα ειχαν και μια λογικη ολα αυτα που σκεφτομουνα.Χωρις να ξερω τι μου γινοτανε ακουσα το κινητο μου να χτυπαει. 

Πηγα προς το κομοδινο οπου το ειχα αφησει και κοιταξα την κλειση.Ηταν ο Ρομπερτ.Πατησα το κουμπι απαντησεις και ακουσα την βελουδινη φωνη του. 

<<Μπελλα?>>αναφωνησε ανακουφησμενος. 

<<Ναι Ρομπερτ>>διστασα ειχα κατι στο μιαλο μου που δεν ηξερα αν βοηθουσε να τον κρατησω κοντα μου. 

<<Κοιμοσουνα αγαπη μου?>>Η καρδια μου φτεροκοπισε μεσα μου. 

<<Οχι ακριβως απλως ημου ξαπλωμενη και σκεφτομουνα...>>Να παρει μου ξεφυγε αν με ρωτουσε τι σκεφτομουνα τι να του ελεγα "Ρομπερτ σκεφτομουνα οτι φοβαμαι πως αν με αφησεις εινα σαν να μην υπαρχω"Η αληθεια ηταν μεσα στο ιδιο το ψεμα μου. 

<<Τι σκεφτουσανα Μπελλα?>>ρωτησε και ακουσα ενα μουγκρηρο αν δεν εκανα λαθος απο την αλλη γραμμη του τηλεφωνο.<<Να σκεφτομουνα αν ηθελες να ερχοσουνα το βραδυ να κοιμηθεις στο σπτι μου->>τι σκεφτομουνα θεου μου τι με ειχε πιασει. 

Στο μιαλο μου ηρθε μια εικονα που την ειχα φανταστει οταν ημουν στο αεροπλανο για να ξεκηνισω την καινουργια αρχη που ηθελα να κανω.Ο Ρομπερτ και εγω.Να ειμαι απο κατω του και τον νιωθω μεσα μου.Κοιταξα το κρεβατη και ιδρωτας κυλισε στο μετοπω μου. 

<<Μπελλα με ακουως αγαπη μου?>>ρωτησε ο Ρομπερτ και ακουσα την φωνη του να ειναι με ενα τονο....χαρας.<<Ναι ναι σε ακουω εεε.....τι σου ειπα?>>ελπηζω να το ξεχνουσε αλλα αυτο δεν ηταν το μονο σιγουρο. 

<<Με προσκαλεσες να ερθω σπιτι σου για το βραδυ>>το σιγανο γελακη μου ακουστηκε απο την αλλη γραμμη.Αχχχχ...δεν υπειρχε περιπτωση ο Ρομπερτ να μην δεχοτανε.<<Ναι αυτο τι λες λοιπον?>>ξαφνηκα ενιωσα μια αυτοπεποιθησει δεν ηξερα που οφελουσε αυτο. 

<<Αν δεν εχεις προβλημα ερχομαι αν θες φυσηκα?>>ρωτησε ηθελε να εινα βεβαιως οτι ημουν σιγουρη.<<Αν δεν ηθελα δεν θα σου το ελεγα Ρομπερτ>>μισο γελασα αλλα κατω απο το μισο χαμογελο ηταν μια ισια γραμμην χωρις κανενα χαμογελο.Τι ειχα κανει? 

<<Ενταξε θα ερθω κατα τις 11:00 για να μην με δει κανεις>>ξεροκαταπια ενοιωσα καθε σημειο του σωματος μου να παγωνει ολοκληρωτικα.Τι να εκανα πως θα αντιδρουσα οταν κατι μεσα μου ελεγ οτι ο Ρομπερτ ζητουσε κατι παραπανω απο αυτο. 

<<Ενταξει θα σε περημενω>>χωρις να περημενο απαντηση του και εκλεισα το κηνιτο και το πεταξα επανω στο κρεβατη.Στο μιαλο μου ηρθε η νυχτα που με ειχε φιλησει σε αυτο κρεβατη και μου χαιδευε το σωμα μου.Πηρα μια ανασα και γυρισα την πλατη μου να μην κοιταω αλλο το κρεβατη.Δεν ηξερα τι εκανα. 

Αν ηταν να γινει θα γινοταν.Μπορει αυτο που φοβομουνα ηταν ο πονος αυτο που θα ενιωθα οταν ο Ρομπερτ θα εμπαινε μεσα μου ισως και το αλλο να μου αρεσε και να θελω συνεχεια.Δυο φωνες ουρλιαζαν μεσα μου συμμαχουσαν.Η μια ελεγε"Καντο Μπελλα αφου τον θελεις"και η αλλη να ουρλιαζει"Οχι Μπελλα μπορει να το μετανιωσεις".Τρελαθηκα τελειος. 

Ειχα δυο επιλογες πρωτο,δεν ημουν αναγκασμενη να κανω κατι που δεν ημουν ετοιμη και δευτερον μπορει εκεινη την στιμγη να μου εβγαινε και να εκανα αφου ο Ρομπερτ θα ηταν μαζι μου γλυκος δεν θα εκανε ποτε κατι που θα με πληγωνε το ειχε πει και ο οδιος.Οταν θα εφτανε αυτη η στιγμη θα ηταν προσεχτικος μαζι μου. 

Αυτο με ανακουφιζε καπως.Προσπαθησα να μην σκεφτομαι συνεχεια αυτο το πραγμα πηρα την τσαντα μου ισως μια βολτα θα με βοηθουσε να παρω μια αποφαση αλλα πανω πολλα θα με χαλαρωνε. 

Βηματησα ως την πορτα την ανοιξα,κοιταξα τον κοσμο που περπατουσε αλλοι ζευγαρια οι γονεις με τα παιδια.Προσεξα μια οικογενεια να περπαταει με χαμογελεσα στα χειλη τους.Μου θυμησει την δικια μου οικογενια την Εσμι τον Καρλαιλ και την Αλις ολοι τους με αγαπουσα.....Παντα ειχα λιγακι αδυναμια παραπανω στον Καρλαιλ απο μικρη που ερχοτανε απο την δουλεια του επεφτα στην αγκαλια του και.Τον αγκαλιαζα δεν τον αφηνα καθολου μεχρι που τρωγαμε κιολας ακομη και οταν πηγαινα για υπνο ζητουσα τον Καρλαιλ να μου διαβασει και να καθησει μαζι μου μεχρι να με παρει ο υπνος. 

Νοσταλγισα τοσο πολυ αυτες τις αναμνησεις της γλυκες σπανιες αναμνησεις που παντα οταν σκεφτομουνα αυτα τα χρονια δακρυζα απο χαρα γιατι ηξερα οτι σε καθε βημα που θα εκανα θα ηταν εκει για εμενα.Ο Καρλαιλ παντα με καταλαβαινε εκει που προσπαθουσα να τον πεισω οτι ειχα κανει αιτηση για τον Μπερμηχαν δεν με πιστευε. 

Αναστεναξα και κατεβηκα τα σκαλια αργα και σταθερα.Εβαλα την τσαντα μου στον ακγωνα μου και προχωρησα.Τωρα δεν χρειαζομουνα την οικογενεια μου θυμαμαι που μου ειχε πει καποτε ο Καρλαιλ."Παντα να πιστευεις στα ονειρα σου αλλα μην τα περημενεις ολα ροδινα Μπελλα θα ερθουν στιγμες καλες και κακες οταν θα ερθουν οι κακες στιγμες,εμεις μπορει να μην ειμαστε κοντα σου γλυκια μου αλλα να θυμασαι πως απο αυτο μαθανεις"ειχε πει και με φηλισε στο μαγουλο μου. 

Αυτο θα εκανα απο τα λαθοι μου μαθαινω να επιζω.Περπατουσα αμηλιτη χαζευοντας τον κοσμο και τα μαγαζια.Μεσα μου ενιωθα κατι περιεργο κατι σαν βαρος.Η Αλις μου ελειπε,μου ελειπε η παρουσια της τα πεισματα της αλλα κυριως μου ελειπε αυτο το χαμογελο που φωτηζε το προσωπο της αυτο μου ελειπε.Βουρκωσα σε αυτη την σκεψη.Σταματησα και κοιταξα για να ξεχαστω απο αυτη την σκεψη κοιταξα ενα μαγαζι.Ηταν με μαγαζι με εσωρουχα. 

Πως σταματησα εδω.Κοιταξα τα εσωρουχα απο την βιτρινα.Ηταν πολυ προκλητικα.Αυτο το κοιταγμα με εφερε λιγους μηνες πισω η Αλις και εγω να κανουμε ψωνια, να μου επειλεγη χωρις εγω να μηλαβ παρομια εσωρουχα παντα αυτο με νευριαζε αλλα ηξερα χαιροταν για αυτο προτημουσα να μην της το χαλαω. 

Γελασα σε αυτη την αναμνηση.Χωρις δευτερη σκεψει μπηκα μεσα σου μαγαζι κοιταζοντας την βιτρινα. 

*************************************** 

Κοιτουσα το κουτι οπου εκει μεσα ηταν τα εσωρουχα οπου ειχα παρει.Δεν τολμουσα να το ανοιξω.Εκανα ενα δειλο βημα πισω και κοιταξα το ρολοι ηταν 10:30 σε μιση ωρα θα ερχοτανε ο Ρομπερτ να παρει.Καντο Μπελλα.Μπορεις. 

Αρπαξα το κουτι και πηγα στο μπανιο αυτο που εκανα θα εφτανα στα ορια τον Ρομπερτ.Εκλεισα την πορτα πισω μου και ακουμπησα πανω την πλατην μου.Αφησα το κουτι κατω και σιγα σιγα εβγαλα τα ρουχα μου επειτα ανοιξα το κουτι και χωρις να το σκεφτω τα φορεσα τα εσωρουχα. 

Πηρα μια ρομπα για να καλυψω απο κατω την κολαση οπου ειχα κανει Καλυψα ολο μου το σωμα η μοβ σατεν ρομπα εφτανε ως την το γονατο.Βγηκα γρηγορα απο το μπανιο και πηγα στο δωματιο μου κοιταξα στον ολοσωμο καθρεφτη.Τα μαγουλα μου φλεγοντουσαν.Να παρει. 

Τι με ειχε πιασει να κανω αυτα τα πραγματα.Ξαφνηκα το κουδουνι χτυπησε.Η καρδια μου χτυπησε δυνατα μεσα στο στηθος μου.Ο ιδρωτας κυλισε στο μετοπω μου.Η ανασα μου εκανε ενα τρελο ρυθμο ταυτοχρονως μαζι με την καρδια μου. 

Εκανα μερηκα βηματα προς την πορτα.Το κουδουνι ξανα χτυπησε.Ξεφυσιξα με κοπο και αφησα τον αερα να βγει με κοπο απο τα χειλη.Βηματισα προς το διαδρομο και εφτασα στην πορτα εβαλα το χερι μου στο πομολο πηρα μια ανασα. 

Ρομπερτ Μεσιεν. 

Εφτασα εξω απο το σπιτι της Μπελλα.Η νυχτα ειχε απλωθει για τα καλα εξω ο ουρανος ηταν καθαρος και μπορουσα να βλεπω τα αστρα και κυριος το φεγγαρι αποψε το φεγγαρι ηταν σαν στολιδι μεσα στην μαυρη νυχτα.Κοιταξα απεναντη το σπιτι της Μπελλα.Πρωτη φορα ηταν που η Μπελλα ηταν τοσο τολμηρη.Με ειχε καλεσει να κοιμηθω σπιτις της.Δεν μπορουσα να σκεφτω οτι θα κοιμομουνα μαζι της χωρις να την αγκηξω καν επαιζε με τα ορια μου. 

Πηρα την τσαντα απο το καθισμα του συνοδηγου και ανοιξα την πορτα για να βγω.Εβαγλα το κλειδη και κλειδωσα το αμαξι μου.Κατι μεσα μου με ετρωγε μηπως η Μπελλα ηταν ετοιμη για αυτο με ειχε καλεσει κουνησα το κεφαλη μου.Αν δεν ηθελα να γινει σημερα δεν θα την πιεζα ποτε δεν θα εκανα κατι τετιο ειδηκα στην Μπελλα.Η Μπελλα καλυπτε αυτο το κενο που ειχε αφησει η Εμιλι στην καρδια μου. 

Ανεβηκα τα σκαλια και χτυπησα το κουδουνι κοιταξα δεξια και αριστερα για να ειμαι σιγουρος αν δε θα ερχοτανε κανενας γνωστος.Αργησε να ανοιξει μηπως ειχε παθει τιποτα.Με ανυσηχεισε αυτη η σκεψη.Ξανα χτυπησα αλλη μια φορα. 

Ακουσα τα βηματα της να ερχονται προς την πορτα.Επιτελους.Η πορτα ανοιξε το πρωτο που παρατηρισα ηταν αυτο που φορουσε και τα φλογισμενα μαγουλα της να μαρτυρουν οτι η Μπελλα με ειχε φερει εδω για κατι παραπανω. 

Κοιταξα ξανα αυτο που φορουσε αποκλειεται η Μπελλα αποψε θα με εφτανε στα ορια μου και σιγουρα κατι μεσα μου ελεγε οτι αυτη η νυχτα θα ηταν πραγματικα η καλητερη της ζωη μου. Και μονο απο ενα βλεμμα η Μπελλα μπορουσε να προκαλεσει αυτο που ενιωθα για αυτην. 

Μπηκα μεσα χωρις να χανω ουτε ενα λεπτο να κοιταω το υπεροχο σωμα της και ειδηκα την ρομπα που απο κατω θα με εφτανε στην κολαση.Την φηλισα στα χειλη απαλα. 

Μακαρι να μην εχανα αποψε το ιδιο μου τον εαυτο.

12ο Κεφάλαιο

12ο Κεφαλαιο

'Εκμηστηρευσεις'

Μπελλα

Τον κοιτουσα που ειχε γυρισμενη την πλατη του δεν πιστευα ποτε μου οτι θα εφτανα ως εδω.Θυμαμαι απο την πρωτη στιγμη που τον ειχα δει στην φωτογραφια απο την πρωτη στιγμη ειχα νιωσει ενα τελειος διαφορετικο συναισθημα.Δεν μηλουσε και αυτο με ανυσηχουσε ειχα κανει ενα λαθος.Τον ειχα πληγωσει?Αλλα γιατι ο Μεσιεν με ηθελε μονο για μια φορα μηπως ειχε αλλαξει και δεν εβλεπα καθαρα οπως μου ειπε.Δεν εβλεπα καθαρα αυτο ηταν.Παντα πιστευα οτι ηταν ενας αλαζονας και γυαναικας αλλα ποτε μου δεν κοιταξα περα απο το πεπλο που ειχε σκεπασει τα ματια μου. 

<<Ρομπερτ>>ψυθηρισα με σπασμενη φωνη.Δεν γυρισε να με κοιταξε αυτο με τρομαζε μηπως ειχε μετανιωσει για ολα αυτα που ειχε κανει.Ειχε σπασει μεσα μου η καινουργια καρδια μου και ολα με ενα αγγιγμα του Ρομπερτ.Καθε σημειο του μιαλο μου ηξερε οτι ολα μπορει να ηταν ενα ψεμα? 

Δεν ηταν ομως με κοιτουσε στα ματι οταν μου μηλουσε.Κατεβηκα αποτ ο γραφειο και τον πλησιασα.<<Ρομπερτ>>εβαλα το χερι μου στον ομο.Εκεινη την στιγμη ολο μου σωμα το διαπερασε ενα ριγος.Τον αναγκασα να γυρισει τα χειλη ηταν σφιγμενα σε μια λεπτη γραμμη που ειχαν σχηματιστει. 

<<Μπελλα>>επεσε ξαφνηκα μεσα στην αγκαλια μου και με πιγε προς τα πισω ως που ακουμοησα στην γωνια.Το αγκαλιασα σφιχτα.Ισως εκεινη την στιγμη να εβλεπα τα παντα που ειχε καλυψει ο ιδιος ειχε βγαλει ενα αλλο εαυτο που δεν γνωρηζα.Ηταν ο Ρομπερτ που τοσο ηθελα να δω αλλα κατι δεν τον αφηνε να αφησει τον πραγματικο εαυτο του. 

Ενιωσα τα χερια του να τυλιγονται σφιχτα γυρω απο την μεσι μου.Εβαλα το κεφαλη μου επανω στο στηθος του.<<Μην με αφησεις>>ειπα με μια αναπνοη.Με φηλισε απαλα στο μετοπω.Τον κρατησα κοντα μου.Ηθελα να τον νιωσω οτι ολα αυτα που ειπαμε δεν ηταν ενα ψεμα ουτε ενας εφιαλτης που αργοτερα θα ξυπνουσα.<<Ποτε ξανα>>μου ψυθηρισε.Σηκωσα το βλεμμα μου και συναντησε το δικο του.<<Θα μου δωσεις λιγο χρονο μεχρι να σου τι ειχε γινει πραγματικα?>>μου ειπε με την βελουδινη φωνη του.Μου χαμογελασε στραβα.Η καρδια μου χτυπησε μεσα στο στηθος μου. 

<<Οσο θες>>του ψυθηρισα.Ξαφνηκα ακουσα εναν ηχο που δεν ηθελα να ακουσω.Το κουδουνι για το τελος τηε ημερας.Αναστεναξα βαρια.<<Πρεπει να φυγω>>του με μια σταθερη φωνη.Εβαλε τα χερια του τοιχο και με το ενα χερι του με σηκωσε το πιγουνι μου.<<Μην φυγεις σε παρακαλω>>τα ματια του φαινερωναν την απεπλισια του χωρησμου. 

<<Δεν γινεται ο Γουιλ....>>το προσωπο του συσπαστηκε σε αυτο το ονομα.Εβαλα το χερι μου στο μαγουλο του.<<Μην ανυσηχεις δεν εκανα τιποτα μαιζ του απλως τον χρειαζομουνα εκει ολοιυ με ειχαν->>εβαλε το δειχτη του δαχτυλου του στα χειλη σταματωντας με να μηλαω.<<Μην κατηγορεις τον εαυτο σου για κατι που δεν φταις εσυ αλλα αντιθετος εγω πρεπει να με μισω Μπελλα εγω που σε πληγωνα που->>Δεν μπορουσα να τον βλεπω να υποφερει ηταν σαν να υπερα εγω.<<Σταματα σε παρακαλω μην σκεφτεσαι πια το πριν αλλα το μετα>>βουρκωσα θα ειχα μελλον αραγε με τον Ρομπερτ η ολα αυτα ηταν μονο για λιγες στιγμες που θα με πληγωναν απο καθε τι ειχα βιωσει ως τωρα αν δεν κρατουσε ολο αυτο αν θα αλλαζε γνωμη?Το μιαλο μου κυριευτηκε σε αυτη την σκεψη. 

<<Δεν γινεται Μπελλα οταν εχεις ενα παρελθον που σε κυνηγαει δεν το σβηνεις σε μια στιγμη>>μου ψυθιρησε.Δαγκωσα το κατω χειλος μου και εσκυψα ο κεφαλη.<<Εχεις δικιο>>του ειπα οσο πιο πειστηκα μπορουσα.Σιγουρα θα αγαπουσε την Αλις για να λεει για το παρελθον. 

Μειναμε σιωπηλη με μερικα λεπτα μεχρι οιυ καταλαβα οτι τελειωσε ολο αυτο.Πηρα την τσαντα μου οπου την ειχα πεταξει στο πατωμα και πηγα προς την πορτα.Κοιταξα με την ακρη του ματιου μου ειχε μεινη να στεκεται ακομα εκει.Γυρισα για να φυγω.<<Μπελλα>>η φωνη του με σταματησε ειχε μεινη με το χερι επανω στο πομολο της πορτας.<<Ναι>>η φωνη μου ακουστηκε δισταχτηκει. 

<<Συνγνωμη μου σε ειχα χτυπησει αλλα δεν ηξερα τι εκανα>>Ολο το μιαλο μου ειχε κλονηστει τα ματια μου ανοιξαν διαπλατα.Στραφηκα να τον δω ηταν μερηκα βηματα μακρια μου.Του χαμογελασα.<<Το ηξερα οτι δεν το ειχες κανει απο το μισος σου>>τα δακρυα ηρθαν στα ματια μου.Πεταξα την τσαντα και ετρεξα επανω του.Με αγκαλιασε και με σηκωσε μολις πηγα εοπανω του,τυλιξα τα ποδια μου γυρο απο την μεσι του.Δεν κρατηθηκα τα χειλη μου εψαξαν τα δικα μου και τοτε τα κολλησε επανω στα δικα μου τον εσφιξα κοντα μου.Δεν νιαστηκα αν θα πληγωμουνα για τιποτα τον ηθελα τον ειχα αναγκη στην ζωη μου ηταν σαν το αλλο μου μισο? 

Δεν ημουν απολυτος σιγουρη αλλα αυτο που ενιωθα τωρα δεν το ειχα ξανα νιωσει ποτε μου ουτε με τον Γουιλ που ειμασταν μαζι για ενα χρονο.Ο Ρομπερτ μεσα σε δυο μηνες ειχε κερδησει ψυχη και σωμα.Ολα τα ανηκαν το σημαντικοτερο η ραγισμενη μου καρδια μου που χτυπουσε τωρα ευτηχισμενη μετα απο καιρο μετα απο τοσο πονο. 

Τα χειλη μου ανοιξαν και η γλωσσα του χαθηκε μεσα στα χειλη μου.Το σωμα πηρε μια ευχαρηστη ζεστη σε καθε σημειο του σωματος μου.Αφησε τα χειλη μακρια απο τα δικα μου.Με αφησε κατω αλλα δεν με απομακρυνε απο κοντα του.<<Ρομπερτ?>>τον ρωτησα. 

<<Μην ντρεπεσαι Μπελλα πες μου>> η βελουδινη φωνη του αντηχισε μεσα στα αυτια μου σαν ενα νανουρισμα.Ηταν τοσο γλυκια πρωτη φορα τον ακουγα να μηλαει με αυτο τον τροπο. 

<<Τωρα ειμεις ειμαστε->>δαγκωσα το κατω χειλος μου.Ακουσα το σιγανο γελιο του.<<Για να ειμαστε εδω τωρα ναι ειμαστε μαζι αλλα εσυ αν δεν κανω λαθος εχεις ηδη αγορι>>Εμεινα ανυδη σηκωσα το κεφαλη μου και τον κοιταξα.<<Δεν ειναι αστειο Ρομπερτ σου ειπα γιατι ημουν->>με φηλισε απαλα στα χειλη μου.<<Πλακα κανω Μπελλα τον ξερω γιατι ησουν μαζι του>>Τον κοιταξα μεσα τα ματια. 

<<Πραγματικα δεν ηξερα για το ειχα κανει αυτο>>ρωτησα.Περισσοτερο η ερωτηση πηγαινε στο εαυτο μου.<<Μπελλα ειχες αναγκη απο καποια στιρηξη αφου ειχα κανει ολα αυτα που σε πληγωσαν που σε χωρισα απο την ιδια σου την αδερφη μην...μην κατηγορεις τον εαυτο σου μωρο μου>>Με εσφιξε κοντα του.Τον αγκαλιασα και εγω σφιχτα.Τον αγαπουσα τοσο πολυ ηθελα να του πω τοσο πολυ οτι τον αγαπω οτι μονο αυτος μου δινει ζωη και διωχνει τον πονο μακρια.Η λεξη εκαιγε τα χειλη μου αλλα κατι μεσα μου ελεγε να μην το κανω επρεπε να βεβαιωθω για ολα προτου ανοιξω την καρδια μου. 

<<Μα Ρομπερτ->>σταματησα οταν εκλεισε φτιχτα τα ματια του.<<Καντο για εμενα τουλαχισον,ποσες φορες θα σου πω οτι δεν εφταιγες σε τιποτα εσυ καταλαβετο Μπελλα>>Η φωνη ηταν οργησμενη.Θα προσπαθουσαν να μην το σκεφτομουνα.Οτι και εγω εφταιγα.<<Ενταξει......δεν θα ξανα->>κουνησα το κεφαλη μου μπερδεμενη. 

Αναστεναξε και τα ματια του ανοιξαν.<<Καντο για εμενα>>μου ψιθυρισε θλημμενα.Κουνησα καταφατικα το κεφαλη μου.Θα προσπαθουσα.<<Ενταξει>>μπορεσα να πω.Ειχα ξεχασει οτι ο Γουιλ θα μας εψαχνε σιγουρα θα του εμπαινα τρελες ιδεες στο μιαλο του.<<Παμε πριν μας ψαχνουν>>ειπε και εσφιξε σε μπουνιες τα χερια του οταν με ειχε αγκαλια. 

<<Τι θα κανουμε?>>τον ρωτησα ζαρομενη απο τον φοβο αν το μαθαιναν πως θα αντιδρουσαν.<<Δεν θα πουμε τιποτα μεχρι να ξεκεθαρηστουν τα πραγματα>>ακουστηκε οργισμενος.<<Δηλαδη θα ειμασταν οπως πριν>>ειπα ακομα πιο ζαρωμενη.<<Ναι ετσι πρεπει να γινει Μπελλα απο την στιγμη που θα βγουμε απο εδω ειναι σαν να μην εγινα ολα αυτα θα ειμαστε μαζι αλλα μεχρι να ξεκαθαριστουν ολα θα πρεπει να ειμαστε προσεχτηκοι το ξερεις οτι δεν θελω να γινει ετσι αλλα->>ειχε πανικοβληθει. 

<<Καταλαβα>>επρεπε να ειμαι ξανα η καινουργια Μπελλα αλλα πως μετα απο ολα αυτα? 

Αναστεναξε βαρια η γλυκια του ανασα επεσε πανω στο προσωπο μου σαν μεθυστηκο αρωμα. 

<<Ελα πρεπει να φυγουμε>>με τραβηξε προς την πορτα.Εβαλε το χερι του στο πομολο και την ανοιξε.Η πρωτη ματια μου επεσε στον Εμετ που στεκοτανε απεναντη στον τοιχο.Κοιταξα τον διαδρομο ηταν αδειος.Προχωρησαμε εχοντας ο Ρομπερτ τυλιγμενο το χερι του γυρω απο την μεσι μου. 

<<Φαινεται το συζητησαμε πολυ το θεμα>>ειπε με ενα χαμογελο στα χειλη.<<Σκασε Εμετ>>ειπε ο Ρομπερτ μεσα απο τα δοντια του.<<Διακρινω νευρηκα κυριε Μεσιεν>>πηγε κοντα μας.Ενιωθα αμηχανα μπροστα στον Εμετ ηταν τοσο μεγαλοσωσος που ακομα και εγω τον φοβομουνα. 

<<Για να βλεπεις>>κοιτουσα συνεχεια δεξια και αριστερα.Αν αρχοτανε κανεις θα τελειωνε ολο αυτο?<<Ηρεμισε Μπελλα δεν ειναι κανες ολοι εχουν φυγει εκτος απο τον αγαπημενο σου που ειναι εξω ακριβως απο σχολη>>ειπε ηρεμα ο Εμετ.Τον κοιταξα. 

<<Ευχαρηστω>>του ειπα.Ο Ρομπερτ με αφησε.<<Πρεπει να φυγω>>η φωνη μου ακουστηκε απογοτευμενη.Με φηλισε απαλα στο μετοπω.<<Πηγαινε>>δεν θα αντεχα να μην ειμαι μαζι του.Εκανε μερηκα δειλα βηματα και γυρισα την πλατη μου ωστε να φυγω . 

Η καρδια μου χτυπουσε με κοπο.Ποτε δεν ειχα φανταστει οτι θα κατελεγε ετσι αναμεσα μας.Ειχε αλλαξει τοσο πολυ.Αρα ολα αυτα θα τελειωναν ασχημα η καλα?Δεν ηξερα αν ο Ρομπερτ με αγαπουσε.Το μονο που δεν ηθελα τωρα ηταν να σβησει ολο αυτο που ειχε συνβει.Ανοιξα την πορτα απο την εισοδο της σχολης εκει εξω ηταν ενας ανθρωπος που με ειχε στηρηξει και εγω τωρα θα πληγωνα,με ενα τημιμα την προδωσια...... 

Ο αγγελος που καποτε με ειχε υπουλοσει της πληγες με την παρουσια του θα τον πληγωνα.Τελικα οι πραξεις που εκανα ειχαν και τιμημα να χασω τον φυλακα αγγελο μου. 

***************************** 

Περπατουσαμε σιωπηλη ο ενας διπλα στον αλλον δεν με ειχε ρωτησει τιποτα απο την στιγμη που τον ειχα δει με κοιταξε με μια ματια που δεν την ειχα ξανδει ποτε.Με ανυσηχουσε οσο προχωρουσαμε προς το σπιτι μου.Ανεβηκα τα σκαλια.Γυρισα να δω αν ηταν πισω μου.Στεκοτανε στο πρωτο σκαλι.Με κοιτουσε με μια ματια που δεν μπορουσα να καταλαβω.Σε μια στιγμη ανεβηκε και τα υπολοιπα σκαλια και τυληξε τα χερια του γυρω απο την μεσι μου με τραβηξε κοντα του. 

Ακουμπησε το μετοπω του επανω στο δικο μου.Τοτε καταλαβα αυτο το βλεμμα που ειχε τοση ωρα ηταν πριν ενα χρονο που μου ειχε ζητησει να χωρησουμε ηταν σαν μην ηθελε να συνβει αλλα κατι το αναγκασε να το κανει.<<Δεν θελω να σε χασω ξανα>>μου ψυθηρισε εμεινα παγωμενη μεσα στην αγκαλια του.Δεν ηξερα τι να σκεφτω ποτε δεν επαψα να αγαπω τον Γουιλ αλλα μολις ειχα δει τον Ρομπερτ αλλαξε τα παντα μεσα στην καρδια μου.Αναστεναξα και εβαλα τα χερια μου στο προσωπο του.<<Δεν θα με χασεις>>ειπε οσο πιο πειστηκα μπορουσα με ειχε χασει ηδη απο την πρωτη στιγμη που μου ειχε ζητησει να χωρισουμε ειχε καταστρεψει καθε συναισθημα που ειχ για αυτον.Τωρα τον εβλεπα ως τον καλητερο μου φιλο. 

<<Μου υποσχεσε οτι δεν θα με αφησεις>>Τον κοιταξα μεσα στα ματια.Ποσο θα κρατουσε ολο αυτο το βασανιστηριο τα αισθηματα μου επαιζαν το ενα με το αλλο η προδωσια με την αγαπη.Δεν ειχα το κουραγιο να του πω ολη την αληθεια.<<Στο υποσχομαι>>του ειπα χωρις να σκεφτομαι τιποτα εκτος απο το ψεμα που του ειπα τωρα.Με φηλισε απαλα στα χειλη.Ενα χαμογελο σχηματηστικε στα χειλη του. 

<<Σε ευχαρηστω>>με αφησε και τοτε μπορεσα να παρω ξανα μια ανασα κατεβηκε τα σκαλια και εφυγε εχοντας μια ψευτικη ελπιδα στην καρδια του.Τι ειχα κανει μολις τωρα.Ενιωθα ενα βαρος στην καρδια μου σαν ημουν.......ενα τερας που πληγωνα το φυλακα αγγελο μου.Σηκωσα να δω που εφευγε μακρια εστιψε στην γωνια και χαθηκε. 

Ενιωσα κατι εκεινη την στιγμη σαν να με παρακολουθουσαν.Το βλεμμα περασε σε καθε γωνια και επειτα απεναντη κοιταξα στα αριστερα και τοτε καταλαβα οτι.....ο Ρομπερτ ηταν μεσα στο μαυρο τσιπ του και με παρακολουθουσε,θα ειχε δει και το φιλι που μου ειχε δωσει ο Γουιλ να παρει αυτο θα τον νευριαζε. 

Η πορτα απο αυτοκηνιτο ανοιξε και ενφανηστικε ο Ρομπερτ εκλεισε την πορτα με δυναμη πισω του και βηματισε με αποφασηστικο βημα προς το μερος μου.Ξεροκαταπια.Τα ποδια μου ετρεμαν σε καθε βημα που εκανε.Τον ειδα που δεν γελουσε αλλα τα χειλη ειχαν σχηματιστει μια λεπτη γραμμη αυτο σημεναι οτι ηταν εξοργησμενος.Δεν ειναι καλο αυτο ακουσα μια φωνη μεσα να με προειδοποιει. 

Σταθηκε και με κοιταξε με ενα αγριεμενο βλεμμα.Τα χερια του ειχαν σφιχτη σε μπουνιες.<<Ρομπερτ>>ειπε με κομμενη την ανασα.Ειχα ζαρωσει απο τον φοβο.Πρωτη φορα το εβλεπα να με κοιταει ετσι.<<Πες μου οτι αυτο που εκανες ηταν στην φαντασια μου?>>ειπε με σφιγμενα δοντια.Κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου.<<Ενα φιλι ηταν δεν τιποτα αλο ετσι και αλλιος δεν τον φηλισα εγω αλλα ο Γουιλ το εκανε->>η φωνη μου ακουστηκε δυνατα δεν ειχε κανενα δικαιωμα να νευριαζει χωρις λογο....Δεν καταλαβαινα γιατι αντιδρουσε με αυτον τον τροπο απεναντη μου. 

<<Δεν θελω να μου εξηγησεις Μπελλα δεν ειχε δικαιωμα να σε->>γινοταν μανιακος με αυτο που εκανε. 

<<Εχει δικαιωμα Ρομπερτ εξαλου υποτηθεται οιτι δεν ειμαστε μαζι αν δεν του ανταπεδιδα το φιλι μπορουσε να->> 

<<Τι εχει το δικαιωμα>>διαφωνησε και η βελουδινη φωνη του εσπασε και κατεληξε σε τσιρηδα.Ανεβηκε τα σκαλια και με αρπαξε απο τον καρπο βιαια.Πονεσα τοσο πολυ που δεν κρατηθικα και ενα δακρυ κυλισε στο μαγουλο μου. 

<<Με πονας>>του φωναξα. 

Γιατι αντοδρουσε ετσι το ηξερα οτι ειχε δικιο αλλα επρεπε να ανταποκριθω ηδη ο Γουιλ ειχε καταλαβει οτι κατι μπορουσε να αλλαξει με εμενα και τον Ρομοπερτ αλλα γιατι.Το χερι εσφιγγε τον καρπο μου.<<Ρομπερτ σε παρακαλω αφησε με πονας>>του φωναξα.Δεν νιαστηκε να θα μας εβλεπε κανεις.Ηδη μερικοι περαστικοι σταματουσαν και μας κοιταζαν.Σιγα σιγα το χερι του ξεσφυγγε μεσα απο τον καρπο μου δεν εχασα ευκαιρια και απομακρυνα το χερι μου απο το δικο του.Ειδα το αποτυπωμα που ειχε αφησει απο το σφιξημο του χεριου του.Ενιωθα μουδιασμενο το χερι μου. 

<<Συνγνωμη δεν ηθελα να->>ειπε με μια σταθερη φωνη.Δεν καταλαβαινα τιποτα απο ολα αυτα μου θυμισε τον Ρομπερτ που φοβομουνα στην μνημη μου ηρθε η εικονα απο το χαστουκη οπου με ειχε χτυπησει.<<Μπελλα>>Με πλησιασε με αργα βηματα και πηρα το χερι μου μεσα στο δικο του.Το χαιδεψε απαλα επανω στο κοκκινησμα.Δεν ηξερα πως αντιδρασω απο φοβο δεν απομακρυνα το χερι μου. 

Σηκωσε το χερι μου και το πλησιασε στα χειλη του το φιλησε απαλα κοιτοντας με στα ματια,με το αλλο του χερι σκουπισε το δακρυ που ειχε κυλισει στο μαγουλο μου.<<Πονας?>>με ρωτησε με μια σιγανη φωνη.Φαινοτανε μετανιωμενος για αυτο που ειχε κανει.Αν και ο πονος στον καρπο που δεν ελεγε να σταματησει.<<Οχι>>του ειπα ξερα. 

Αφησε το χερι μου και με αγκαλιασε σφιχτα.<<Δεν το ηθελα Μπελλα πραγματικα αλλαζω οταν βλεπω να σε φηλαει η ακομα και σε αγκηζει δεν ξερω χανω ολοκληρο τον εαυτο μου>>μου ψυθηρισε στο αυτι. 

Αναστεναξα βαρια και τον αφησα.Εβγαλα το κλειδη απο την τσαντα μου και ξεκλειδωσα την πορτα.Το τραβηξα μαζι μου μεσα. 

Σταθηκα στην μεσι του διαδρομου.<<Ρομπερτ αληθεια δεν ηθελα να συνβει δεν ηξερα οτι ησουν εκει και μας->>με αγκαλιασε σφιχτα κανωντας με να σταματησω.<<Δεν φανταζεσαι τι περασε απο το μιαλο μου εκεινη την στιμη που τον ειδα να τον κανει αυτο περασε απο το μιαλο μου οτι ειχες μετανιωσει για ολα που ειχαμε πει>>κατσουφιασε μπερδεμενος. 

<<Δεν θα εκανα τιποτα μαζι του ηταν ενα φιλι ισα ισα ακουμπησα τα χειλη του επανω στα δικα μου ξαφνιαστηκα Ρομπερτ αληθεια δεν->> 

<<Μην πεις τιποτα αλλο εχεις και παλι δικιο ειπαμε οτι θα ειμαστε μαζι αλλα κανεις δεν πρεπει να το μαθει εκτος απο τον Εμετ>>με χαιδεψε στο προσωπο και με φιλησε στα χειλη αφηνοντας ενα φιλι μονο. 

<<Τι πως το εμαθε?>>ειπα γεματη πανικο.<<Το καταλαβε οταν ειχες φυγει με πιεσε να του πω αν ειχαμε κανει.....>>διεκοψε την προταση του.Το μιαλο μου πηγε αμεσως εκει.Γελασα. 

<<Αυτο εχει συνεχεια στο μιαλο του ο Εμετ?>>τον ρωτησα γελοντας.Σηκωσε το ενα του φρυδι.Στα χειλη του ενφανηστικε ενα ειρωνικο χαμογελο.<<Πες το και ετσι αλλα δεν νομηζω>>ειπε προσεχτικα τις λεξεις του.Κουνησα το κεφαλη μου.Δεν ημουν ακομα ετοιμη να κανω κατι παραπανω επρεπε να βεβαιει για καθε κινηση που θα εκανε ο Ρομπερτ ποτε δεν ξεχναω οτι στην αρχη με ηθελε μονο για το σεχ. 

<<Μπελλα ειπα κατι που δεν επρεπε->>ρωτησε γεματος ανυσιχια. 

<<Οχι...οχι....τιποτα>>εβαλα το χερι μου επανω στο στηθος του. 

<<Καταλαβα τι σου περασε απο το μιαλο σου>>ανοιξα τα ματια μοιυ διαπλατα να τον κοιταξω.<<Φοβασαι αν θα κανω κατι που δεν θελεις αν δεν κανω λαθος?>>ενιωσα το αιμα να ανεβαινει στα μαγουλα μου. 

<<Απλως να εγω...ποτε δεν.....->>σταματησα να παρω μια ανασα ενιωθα αμηχανα μπροστα του.Εβαλε το χερι του στο πιγουνη μου και με αναγκασε να τον κοιταξω.<<Μπελλα δεν θα εκανα κατι που θα σε πληγωνε ποτε.Δεν θα το επετρεπα στο εαυτο μου να κανει κατι που δεν θελεις οταν θα εισαι ετοιμη τοτε θα γινει και δε θα σκεφταισε τιποτα παραμονο οτι δεν φοβαισε και οτι εισαι απολυτος σιγουρη για τον εαυτο σου>> 

Εσκυψε τα και με φιλισε στα χειλη.Δεν ενιωθα κανεναν φοβο πλεον μεσα μου ο Ρομπερτ ειχε αλλαξει μεσα σε μια μερα ειχε γινει καποιος αλλος τα λογια του εμειναν χαραγμενα σταν καρδια μου.Ειχε δικιο οταν θα ημουν ετοιμη θα εκανα το μεγαλο βημα.Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του σηκωθηκα στις μυτες τον ποδιων μου και χαθηκα μεσα στο φιλι του.