1ο.Κεφάλαιο
Πρώτα Βήματα.
Λορέιν Πέρλ.
«Αν κρίνεις την αγάπη από τις πράξεις της, είναι περισσότερο σαν να μισείς παρά σαν ν’ αγαπάς.»
Λα Ροσφουκώ
"Λορέιν έτοιμο το πρωινό"άκουσα την φωνή της μητέρας μου να με φωνάζει απο κάτω.Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη για μια στιγμή τα μακριά μαλλιά μου τα συγκρατούσα σε μία κοτσίδα αφήνοντας μερικές τούφες να ξεπετάγονται και να καταλήγουν στα μάγουλα μου.Πήρα το σακίδιο μου και βημάτισα προς την πόρτα.Είδα την Έυα να ανεβαίνει τις σκάλες κρατώντας στα χέρια της μερικά φορέματα.Την κοίταξα βάζοντας το σακίδιο στο αριστερό μου ώμο.
"Τι είναι αυτά;"την ρώτησα κοιτάζοντας τα φορέματα.Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα της και έδειξε ένα φόρεμα που ήταν στην απόχρωση του ροζ.
"Είναι για το ραντεβού μου μαζί με τον Τζακ και δεν-"έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω.
"Θα βγείς με τον Τζακ;"φώναξα σχεδόν κάνοντας την Έυα να πεταχτή μακριά μου.Ο Τζάκ ήταν απο τους χειρότερους μαθητές αλλά και απο τα πιο ακατάλληλα άτομα για παρέα.Υπείρχαν πολλές φήμες για την συμμορία που είχε δημιουργήσει.
"Γιατί;"αναφώνησε η Έυα απογοητευμένη.Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα.
"Πολύ απλώς δεν έχεις ακούσει τίποτα απο τις φήμες κα-"
"Είναι απλώς φήμες"είπε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο επιστρέφοντας ξανά στην αρχική διάθεση.Τα παράτησα και κατέβηκα την σκάλα.Το σαλόνι ήταν ένας μεγάλος αρκετός χώρος που είχε παλιά έπιπλα τα περισσότερα με σκούρο ξύλο καρυδιάς.Το άρωμα των αρωματισμένων λουλουδιών έδιναν μια ζωντάνια στο σαλόνι.Το σπίτι ήταν σχεδόν κοντά στο Λύκειο μου και στις καφετέριες.Το τζάκι λόγου του κρύου καιρού ήταν αναμένο οι φλόγες έγλειφαν τα δύο κούτσουρα καιγόντας τα σιγά-σιγά.Η ζεστασιά της φωτιάς με ηρεμούσε.Επάνω στο τζάκι είδα τις φωτογραφίες μαζί με την οικογένεια μου ήταν σε όλο το χώρο.Όλες οι αναμνήσεις μας απο τις διακοπές που πηγαίναμε ήταν χαραγμένες σε αυτόν τον χώρο.
Είδα το πατέρα μου να κάθεται σε ένα απο τους δερμάτινους καναπέδες.Είχε σκυμένο το κεφάλι του σε κάποια έγραφα.Δούλευε πολύ σκληρά σε μια μικρή εταιρεία ήταν ο υπέθευνος για τα προιόντα της πόλης.Τα ξανθά μαλλιά του έπεφταν μπροστά στο κουρασμένο πρόσωπο του.
"Λίγος ύπνος δεν κάνει κακό"του είπα και πλησίασα κοντά του.Αμέσως ύψωσε το βλέμμα το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε επάνω στο σακίδιο μου.
"Λίγο διάβασμα παραπάνω δεν κάνει κακό"είπε τα ίδια λόγια μου αλλάζοντας τις λέξεις πάντα είχαμε αυτόν το μικρό αστείο ανταγωνισμό.Γελάσαμε και οι δύο στο επόμενο λεπτό σηκώθηκε απο την θέση του και με αγκάλιασε.Με φίλησε στο μέτωπο τα χέρια του σφίχτηκαν επάνω μου σαν να με προστάτευε απο κάτι.
"Πρώτη ημέρα στο σχολείο"έβγαλε μια ανάσα πρωτού τον αφήσω.Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου γεμάτη χαρά που θα ξαναγυρνούσα πίσω.Θα έβλεπα και πάλι την αναπρόσελη κολλητή μου την Καθλίν και το πρώην αγόρι μου δεν ήμουν ιδαίετερα χαρούμενη που θα τον ξανά έβλεπα μετά απο το καλοκαίρι είχα κόψει κάθε επαφή μαζί του.Ο λόγος δεν ήταν σπουδαίος ο γόης του σχολείου έφαγε μια απόριψη απο μια κοπέλα.Έδιωξα τις σκέψεις αυτές και πήγα προς την κουζίνα.Ένα ποτήρι χυμό και ένα τόστ με περιμέναν στο πάγκο.Πέταξα το σακίδιο μου και έκατσα σε ένα απο τα πράσινα ψηλά σκαμπό που είχαμε αγοράσει πέρυση.Έκοψα μια γωνία απο τετράγωνο τοστ και το έβαλα στο στόμα μου.Άρχιζαν το μασουλάω κοιτάζοντας τα γκρίζα σύννεφα πάντα μου χαλούσαν την διάθεση.
Το Βανκούβερ ήταν μία μικρή πόλη στο Καναδά είχε τα πιο ψυχρά κλίματα οι κάτοικοι σε αυτήν την πόλη ήταν σχετικά πολλοί.Το Λύκειο είχε πολλούς μαθητές και απο τις γύρω πόλεις στο Λύκειο μου είμαι η πιο δημοφιλής κοπέλα μια άριστη μαθήτρια που κανείς δεν τολμούσε να το αμφισβητήσει.Έκοψα άλλο ένα κομμάτι απο το τοστ όταν άκουσα το κουδούνι να χτυπάει τα βήματα της μητέρας μου αντήχησαν στον διάδρομο αφήνοντας στο πέρασμα της και κάποιες ακατάλληλες λέξεις.Έβγαλα ένα γελάκι.Ποτέ δεν την άρεσε να την διακόπτουν απο τις δουλείες.
"Γεία σας κυρία Μπέτη"η λεπτή φωνή της Καθλίν έκανε την ενφάνιση της.Έβαλα τον αγκώνα μου στο πάγκο και έπειτα έβαλα δύναμη γυρίζοντας το σκαμπό για να βλέπω τον διάδρομο.
"Γεία σου Καθλίν"άκουσα την μητέρα μου κλείνοντας την πόρτα.Τα βήματα της Καθλίν λιγόστευαν προς το διάδρομο.Την είδα να ενφανίζεται στην πόρτα.Τα γεμάτα μπούκλες μαλλιά της στην απόχρωση του ξανθού ξεχυνόντουσαν στους ώμους τις και γύρω απο το πρόσωπο της.
"Γεία σου δεσποινής Λορέιν"κατέβηκα απο το σκαμπό γελώντας και την αγκάλιασα.
"Μου έλειψες χαζό"τη είπα σφίκοντας την κοντά μου.Με την Καθλίν γνωριζόμασταν απο μικρές είχαμε πάντα ένα μικρό ανταγωνισμό για τα αγόρια αλλά ποτέ δεν αφήναμε η μια την άλλη.Είχε κάποια ελατόματα που δεν θα τα άλλαζα ποτέ.Έχω μάθει στην ζωή μου να δέχομαι τους άλλους γύρω μου δεν μου άρεσε να κρατάω κακία στους άλλους μόνο όταν θα με πλήγωναν.Στην μαύρη λίστα που έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου είναι ο Τζακ που θα του έλεγα κάποια λογάκια για να αφήσει ήσυχη την αδερφή μου.
"Είσαι έτοιμη;"την άφησα και πήρα το σακίδιο μου.Γύρισα προς την Καθλίν .
"Ναι είμαι"την έβαλα στον ώμο μου και βηματίσαμε προς τον διάδρομο.
"Ανυπομωνώ να δώ την φάτσα του Τομ μόλις με δεί"άνοιξε την πόρτα.
"Ο Τομ δεν είναι αυτός που σε παράτησε"προσπάθησα να τον θυμηθώ το καλοκαίρι είχε βγεί μερικά ραντεβού με την Καθλίν.
"Ευχαριστώ που το θύμησες"είπε θυμωμένη και κατέβηκε τα σκαλάκια.Αναστέναξα βαριά γύρισα προς την ανοιχτή πόρτα.
"Μαμά φεύγω"της φώναξα βγήκε απο την γωνία της κουζίνας με μια πετσέτα να σκουπίζει τα χέρια της.
"Καλή αρχή αγάπη μου"είπε πλησιάζοντας με την αγκάλιασα και όπως πήγα να την αφήσω με κράτησε απο τον αγκώνα.
"Περίμενε"γούρλωσα τα μάτια μου κοιτάζοντας την ξαφνική ανησυχία της στα καστανά μάτια της.Πήγε προς την μικρή βιβλιοθήκη και παραμέρισε κάποια βιβλία.Είδα για πρώτη φορά ένα μαύρο κουτί με περίεργα σχήματα να το διακοσμούν.Αυτό όμως που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα κατακόκκινα χρωματισμένα τριαντάφυλλα στην κορυφή.
"Πριν φύγεις θέλω να πάρεις αυτό"το πλησίασα και με της άκρες των δαχτύλων μου χάιδεψα τα τριαντάφυλλα.Η αίσθηση αυτή μου θύμιζε κάτι.Μια ανάμνηση βυθησμένη στο σκοτάδι για καιρό.Δεν κατάφερα να θυμηθώ και όμως κάτι μου έλεγε ότι κάπου το έχω ξαναδεί.Το άνοιξα και το περιεχόμενο μέσα ήταν μια ασημένια αλυσίδα που κατέληγε να είναι ένα διαφανές διαμαντένιο διαμάντι σαν δάκρυ έμιαζε.
Το καλύτερο ήταν όμως πως ένα χαραγμένο "Λ" είχε στο δάκρυ.Ήταν το αρχικό γράμμα του ονόματος μου.
"Τι είναι αυτό;"ανασήκωσα το βλέμμα μου απο το κουτί και το κοίταξα περίεργη την μητέρα μου.
"Ένα δώρο απο το παρελθόν"η φωνή του πατέρα μου με ξάφνιασε.Ένα δώρο απο το παρελθόν;Τι ήταν πάλι αυτό κανένα κωμικό αστείο.
"Ο Φράνκ θέλει να πεί ότι είναι ένα δώρο που είχαμε πάρει παλιά και θα σου το δίναμε στην τρίτη λυκείου"η ψεύτικη δικαιολογία της μαμάς μου με ξάφνιασε.Το έβλεπα στα μάτια της ότι κάτι δεν κολούσε σε αυτό.Το διαμαντένιο δάκρυ είχε ένα παρελθόν που εγώ άνηκα σε αυτό.
"Λορέιν τι κάνεις τόση ώρα;"ενφανήστικε απο την ανοιχτή πόρτα η Καθλίν.
"Τώρα έρχομαι"της είπα χαρίζοντας την ένα χαμόγελο.
"Πρέπει να φύγω"τους είπα και πήγα να φύγω.
"Το δώρο σου"η φωνή του πατέρα μου με σταμάτησε στην είσοδο.
"Σωστά"ψιθύρησα.Γύρισα προς το κουτί και κοίταξα το διαμαντένιο δάκρυ.Δίστασα να το πάρω σήκωσα το χέρι μου και το άρπαξα.Τους χαμογέλασα και έφυγα βάζοντας το κολιέ στην τσέπη της ζακέτας μου
Ξεροκατάπια.Τα γκρι μάτια του πετούσαν σπίθες ενθουσιασμού που με είχε συναντήσει.Ο Νόρμαν δεν ήταν και πολύ της παρέας γενικώς πάντα θα έβρισκε να απομακρυνθεί απο όλους και απο όλα σαν να είχε ένα μυστήριο παρελθόν είχα κάνει πολλές απόπειρες να ψάξω μερικές πληροφορίες για αυτόν αλλά δεν κατάφερα τίποτα.Το μοναδικό που είχα βρεί ήταν να ότι είχε έρθει απο την Ιταλία.Φαινόταν πολύ διαφορετικός απο όλους του άλλους.Τα μαύρα μαλλιά τα έκανε προς τα πίσω με έναν τρόπο που μου θύμιζε μεσαίωνας.
"Γεία σου ομορφούλα"η βελούδινη φωνή του ακουγότανε στα αυτιά μου σαν μελωδία.
"Κόψε το ομορφούλα Νόρμαν μου τι δίνει στα νεύρα"του είπα με οργησμένο ύφος πήγα να γυρίσω για να αποφύγω ήδη την επιρροή που μου προκαλούσε η παρουσία του.Με έπιασε απο την μέση και ένιωσα το σχεδόν πέτρινο στήθος του ρίγη διαπερνούσαν το κορμί μου όταν ένιωσα την γλυκιά ανάσα του στην επιδερμήδα του λαιμού μου.Έσφιξα τα χείλη μου προσπαθώντας να καθησυχάσω την καρδία μου.
"Δεν μπορώ να πω ψέματα Λορέιν είσαι μια οπτασία μπροστά στις άλλες που βλέπω καθημερινά,είσαι μια κοπέλα που θα-"τα χείλη του χάιδεψαν την επιδερμήδα μου.
"Νόρμαν σταμάτα έχεις ξεφύγει"βρήκα την ευκαιρία και απομακρύνθηκα απο κοντά του τον κοίταξα χωρίς κανένα αίσθημα στο πρόσωπο μου τι διάολο είχε πάθει και αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο.Άρχιζα να οπισθοχωρώ προς τα πίσω.
"Μην ξανά τολμήσεις να με πλησιάσεις"ένιωθα ένα ξέσπασμα μέσα μου να μεγαλώνει προσπαθούσα να βρώ κάτι για να ξεφύγω δεν ήξερα τι μου συναίβαινε.Γιατί να αντιδράσει έτσι;Ερωτήματα άρχιζαν να τυλίγονται γύρω μου.
"Δεν πρόκεται να κάνω κάτι χωρίς να θέληση σου"και όμως στο βλέμμα σου σε προδίδει Νόρμαν.Ήθελα να το πω αλλά κρατήθηκα.Κούνησα το κεφάλι μου.
"Άφησε με ήσυχη"του είπα μετά απο μερικά δευτερόλεπτα.
"Λορέιν"το άκουσμα του ονόματος μου απο την Καθλίν με έκανε να αφήσω την ανάσα μου να βγεί απο τα χείλη μου.Γύρισα προς το μέρος της και σήκωσα το χέρι μου και της έκανα νόημα.
"Εδώ Καθλίν"την φώναξα δείχνοντας στο σημείο που βρισκόμουνα.Την είδα που ερχότανε προς το μέρος μου γεμάτη περιέργια.Απομακρύνθηκα απο τον Νόρμαν χωρίς καν να τον κοιτάξω.Πλησίασα την Καθλίν γεμάτη πανικό.
"Ήσουν με τον Νόρμαν ή είναι η φαντασία μου"είπε κοιτάζοντας πάνω απο τον ώμο μου.Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και αναστέναξα.
"Είναι τρελός Καθλίν δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει"με κόπο συνγκρατούσα τα νεύρα μου.
"Τι έγινε;"η παλάμη της ακούμπησε επάνω στον ώμο μου δίνοντας μου δύναμη.
"Τίποτα δεν έγινε ξέχασε το απλώς κάνε μου μια χάρη μην τον αφήσεις να σε πλησιάσει δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει"ο τόνος της φωνής μου είχε βγει σαν μια τελευταία ανάσα που άφηνα.
"Μην βγάζεις τρελές σκέψεις απο το μυαλό σου δεν είναι τέτοιος τύπος"σήκωσα το βλέμμα μου κοιτώντας την ειρωνικά.
"Εντάξει,εντάξει Λορέιν θα σου την κάνω την χάρη"ένα χαμόγελο οικανοποίσης σχηματίστηκε στα χείλη μου.
"Σε ευχαριστώ"άφησα να το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο προάυλιο του Λυκείου.Όταν είδα ένα μαύρο τζιπ εισέρχεται στο πάρκινγκ του Λυκείου με χαμηλή ταχύτητα ο θόρυβος της μηχανής έκανε τους άλλους γύρω μου τραβήξουν την προσοχή τους στο μαύρο τζιπ.Σταμάτησε δίπλα σε ένα ασημένιο αυτοκίνητο η μηχανή έσβησε και ο θόρυβος χάθηκε όλοι κοιτούσαν τον ξαφνικό επισκέπτη στο Λύκειο του Βανκούβερ.
Είδα την πόρτα να ανοίγει και πίσω απο αυτήν ένα αγόρι να βγαίνει απο το τζιπ η καρδία μου έχασε ένα χτύπο εκείνη την στιγμή.Ήταν ψηλός,το ντύσημο του απλά υπέροχο μαύρο μισάνοιχτο πουκάμισο που έβλεπα τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του,μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε βλέποντας τον.Το ντύσημο του ήταν μαυροφορεμένο τα παπούτσια του είχε την μάρκα της Nike.Εκτός απο το σοκ που έπαθα κοιτάζοντας τον τα κλειστά καστανά μαλλιά του τα είχε κάτω.Τα χείλη του που ήθελα να πλησιάσω και να τα κλείσω με τα δικά μου με καλούσαν.Το μόνο όμως που με έκανε να τρομάξω ήταν τα γαλανά ανοιχτά σαν τον γαλανό ουρανό μάτια του.Αυτά τα αρπαχτικά μάτια που τώρα περιπλανιόντουσαν γύρω απο το οπτικό του πεδίο.
Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί επάνω του σαν να ήμουν υπνωτησμένη και μόνο απο την παρουσία του.
"Νόμιζα πώς ήταν μονάχα φήμες"άκουσα την Καθλίν να σιγοψυθιρίζει στο εαυτό της.
"Τι εννοείς;"η σταθερή μου φωνή την έκανε να μπει μπροστά μου εμποδίζοντας με να βλέπω το άγνωστο αγόρι.
"Άκουγα απο τον Νόρμαν έναν μήνα πρίν ότι θα έρθει ένας οικογενιακός φίλος του"
"Πού το άκουσες;"η φωνή μου έτρεμε ξαφνικά.
"Στην τάξη είμαστε μαζί στο μάθημα ιταλικών και χωρίς να το θέλω κρυφάκουγα που μιλούσε στο κινητό λίγο πρίν μπει ο καθηγητής"είπε δαγκώνοντας το κάτω χείλος της.
"Δηλαδή εννοείς ήρθε μόνο και μόνο για τον Νόρμαν"γύρισα το βλέμμα μου προς το άγνωστο αγόρι που τώρα μιλούσε με τον Νόρμαν.Είχε κάτι επάνω του που με τραβούσε σαν μαγνήτης αλλά και κάτι που έπρεπε να τον αποφύγω.Δεν ξέρω αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά,μια φωνούλα μέσα μου με προειδοποιούσε για εκείνον να μείνω μακριά του.Ένιωσα μέσα στην τσέπη της ζακέτας μου το διαμαντένιο δάκρυ που μου είχε δώσει η Μπέτη.Το έβγαλα απο την τσέπη της ζακέτας μου και το σήκωσα να το κοιτάξω όταν το άγνωστο αγόρι σαν να κατάάβε την κίνηση μου γύρισε το βλέμμα του επάνω μου και με θυμό να λάμπουν τα γαλανά μάτια του κοίταξε το διαμαντένιο δάκρυ.Ένα αδύναμο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Ένα χαμόγελο και ένας πόθος φανερώθηκε στα γαλανά μάτια του που με τρόμαζε.Σαν ήθελε κάτι απο εμένα.Χαμήλωσα το βλέμμα μου διακόπτωντας την επαφή και την ανατριχίλα που ένιωθα φόρεσα το διαμαντένιο δάκρυ που ένιωθα πως θα προστάτευε απο τον άγνωστο αγόρι.
"Είναι για το ραντεβού μου μαζί με τον Τζακ και δεν-"έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω.
"Θα βγείς με τον Τζακ;"φώναξα σχεδόν κάνοντας την Έυα να πεταχτή μακριά μου.Ο Τζάκ ήταν απο τους χειρότερους μαθητές αλλά και απο τα πιο ακατάλληλα άτομα για παρέα.Υπείρχαν πολλές φήμες για την συμμορία που είχε δημιουργήσει.
"Γιατί;"αναφώνησε η Έυα απογοητευμένη.Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα.
"Πολύ απλώς δεν έχεις ακούσει τίποτα απο τις φήμες κα-"
"Είναι απλώς φήμες"είπε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο επιστρέφοντας ξανά στην αρχική διάθεση.Τα παράτησα και κατέβηκα την σκάλα.Το σαλόνι ήταν ένας μεγάλος αρκετός χώρος που είχε παλιά έπιπλα τα περισσότερα με σκούρο ξύλο καρυδιάς.Το άρωμα των αρωματισμένων λουλουδιών έδιναν μια ζωντάνια στο σαλόνι.Το σπίτι ήταν σχεδόν κοντά στο Λύκειο μου και στις καφετέριες.Το τζάκι λόγου του κρύου καιρού ήταν αναμένο οι φλόγες έγλειφαν τα δύο κούτσουρα καιγόντας τα σιγά-σιγά.Η ζεστασιά της φωτιάς με ηρεμούσε.Επάνω στο τζάκι είδα τις φωτογραφίες μαζί με την οικογένεια μου ήταν σε όλο το χώρο.Όλες οι αναμνήσεις μας απο τις διακοπές που πηγαίναμε ήταν χαραγμένες σε αυτόν τον χώρο.
Είδα το πατέρα μου να κάθεται σε ένα απο τους δερμάτινους καναπέδες.Είχε σκυμένο το κεφάλι του σε κάποια έγραφα.Δούλευε πολύ σκληρά σε μια μικρή εταιρεία ήταν ο υπέθευνος για τα προιόντα της πόλης.Τα ξανθά μαλλιά του έπεφταν μπροστά στο κουρασμένο πρόσωπο του.
"Λίγος ύπνος δεν κάνει κακό"του είπα και πλησίασα κοντά του.Αμέσως ύψωσε το βλέμμα το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε επάνω στο σακίδιο μου.
"Λίγο διάβασμα παραπάνω δεν κάνει κακό"είπε τα ίδια λόγια μου αλλάζοντας τις λέξεις πάντα είχαμε αυτόν το μικρό αστείο ανταγωνισμό.Γελάσαμε και οι δύο στο επόμενο λεπτό σηκώθηκε απο την θέση του και με αγκάλιασε.Με φίλησε στο μέτωπο τα χέρια του σφίχτηκαν επάνω μου σαν να με προστάτευε απο κάτι.
"Πρώτη ημέρα στο σχολείο"έβγαλε μια ανάσα πρωτού τον αφήσω.Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου γεμάτη χαρά που θα ξαναγυρνούσα πίσω.Θα έβλεπα και πάλι την αναπρόσελη κολλητή μου την Καθλίν και το πρώην αγόρι μου δεν ήμουν ιδαίετερα χαρούμενη που θα τον ξανά έβλεπα μετά απο το καλοκαίρι είχα κόψει κάθε επαφή μαζί του.Ο λόγος δεν ήταν σπουδαίος ο γόης του σχολείου έφαγε μια απόριψη απο μια κοπέλα.Έδιωξα τις σκέψεις αυτές και πήγα προς την κουζίνα.Ένα ποτήρι χυμό και ένα τόστ με περιμέναν στο πάγκο.Πέταξα το σακίδιο μου και έκατσα σε ένα απο τα πράσινα ψηλά σκαμπό που είχαμε αγοράσει πέρυση.Έκοψα μια γωνία απο τετράγωνο τοστ και το έβαλα στο στόμα μου.Άρχιζαν το μασουλάω κοιτάζοντας τα γκρίζα σύννεφα πάντα μου χαλούσαν την διάθεση.
Το Βανκούβερ ήταν μία μικρή πόλη στο Καναδά είχε τα πιο ψυχρά κλίματα οι κάτοικοι σε αυτήν την πόλη ήταν σχετικά πολλοί.Το Λύκειο είχε πολλούς μαθητές και απο τις γύρω πόλεις στο Λύκειο μου είμαι η πιο δημοφιλής κοπέλα μια άριστη μαθήτρια που κανείς δεν τολμούσε να το αμφισβητήσει.Έκοψα άλλο ένα κομμάτι απο το τοστ όταν άκουσα το κουδούνι να χτυπάει τα βήματα της μητέρας μου αντήχησαν στον διάδρομο αφήνοντας στο πέρασμα της και κάποιες ακατάλληλες λέξεις.Έβγαλα ένα γελάκι.Ποτέ δεν την άρεσε να την διακόπτουν απο τις δουλείες.
"Γεία σας κυρία Μπέτη"η λεπτή φωνή της Καθλίν έκανε την ενφάνιση της.Έβαλα τον αγκώνα μου στο πάγκο και έπειτα έβαλα δύναμη γυρίζοντας το σκαμπό για να βλέπω τον διάδρομο.
"Γεία σου Καθλίν"άκουσα την μητέρα μου κλείνοντας την πόρτα.Τα βήματα της Καθλίν λιγόστευαν προς το διάδρομο.Την είδα να ενφανίζεται στην πόρτα.Τα γεμάτα μπούκλες μαλλιά της στην απόχρωση του ξανθού ξεχυνόντουσαν στους ώμους τις και γύρω απο το πρόσωπο της.
"Γεία σου δεσποινής Λορέιν"κατέβηκα απο το σκαμπό γελώντας και την αγκάλιασα.
"Μου έλειψες χαζό"τη είπα σφίκοντας την κοντά μου.Με την Καθλίν γνωριζόμασταν απο μικρές είχαμε πάντα ένα μικρό ανταγωνισμό για τα αγόρια αλλά ποτέ δεν αφήναμε η μια την άλλη.Είχε κάποια ελατόματα που δεν θα τα άλλαζα ποτέ.Έχω μάθει στην ζωή μου να δέχομαι τους άλλους γύρω μου δεν μου άρεσε να κρατάω κακία στους άλλους μόνο όταν θα με πλήγωναν.Στην μαύρη λίστα που έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου είναι ο Τζακ που θα του έλεγα κάποια λογάκια για να αφήσει ήσυχη την αδερφή μου.
"Είσαι έτοιμη;"την άφησα και πήρα το σακίδιο μου.Γύρισα προς την Καθλίν .
"Ναι είμαι"την έβαλα στον ώμο μου και βηματίσαμε προς τον διάδρομο.
"Ανυπομωνώ να δώ την φάτσα του Τομ μόλις με δεί"άνοιξε την πόρτα.
"Ο Τομ δεν είναι αυτός που σε παράτησε"προσπάθησα να τον θυμηθώ το καλοκαίρι είχε βγεί μερικά ραντεβού με την Καθλίν.
"Ευχαριστώ που το θύμησες"είπε θυμωμένη και κατέβηκε τα σκαλάκια.Αναστέναξα βαριά γύρισα προς την ανοιχτή πόρτα.
"Μαμά φεύγω"της φώναξα βγήκε απο την γωνία της κουζίνας με μια πετσέτα να σκουπίζει τα χέρια της.
"Καλή αρχή αγάπη μου"είπε πλησιάζοντας με την αγκάλιασα και όπως πήγα να την αφήσω με κράτησε απο τον αγκώνα.
"Περίμενε"γούρλωσα τα μάτια μου κοιτάζοντας την ξαφνική ανησυχία της στα καστανά μάτια της.Πήγε προς την μικρή βιβλιοθήκη και παραμέρισε κάποια βιβλία.Είδα για πρώτη φορά ένα μαύρο κουτί με περίεργα σχήματα να το διακοσμούν.Αυτό όμως που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα κατακόκκινα χρωματισμένα τριαντάφυλλα στην κορυφή.
"Πριν φύγεις θέλω να πάρεις αυτό"το πλησίασα και με της άκρες των δαχτύλων μου χάιδεψα τα τριαντάφυλλα.Η αίσθηση αυτή μου θύμιζε κάτι.Μια ανάμνηση βυθησμένη στο σκοτάδι για καιρό.Δεν κατάφερα να θυμηθώ και όμως κάτι μου έλεγε ότι κάπου το έχω ξαναδεί.Το άνοιξα και το περιεχόμενο μέσα ήταν μια ασημένια αλυσίδα που κατέληγε να είναι ένα διαφανές διαμαντένιο διαμάντι σαν δάκρυ έμιαζε.
Το καλύτερο ήταν όμως πως ένα χαραγμένο "Λ" είχε στο δάκρυ.Ήταν το αρχικό γράμμα του ονόματος μου.
"Τι είναι αυτό;"ανασήκωσα το βλέμμα μου απο το κουτί και το κοίταξα περίεργη την μητέρα μου.
"Ένα δώρο απο το παρελθόν"η φωνή του πατέρα μου με ξάφνιασε.Ένα δώρο απο το παρελθόν;Τι ήταν πάλι αυτό κανένα κωμικό αστείο.
"Ο Φράνκ θέλει να πεί ότι είναι ένα δώρο που είχαμε πάρει παλιά και θα σου το δίναμε στην τρίτη λυκείου"η ψεύτικη δικαιολογία της μαμάς μου με ξάφνιασε.Το έβλεπα στα μάτια της ότι κάτι δεν κολούσε σε αυτό.Το διαμαντένιο δάκρυ είχε ένα παρελθόν που εγώ άνηκα σε αυτό.
"Λορέιν τι κάνεις τόση ώρα;"ενφανήστικε απο την ανοιχτή πόρτα η Καθλίν.
"Τώρα έρχομαι"της είπα χαρίζοντας την ένα χαμόγελο.
"Πρέπει να φύγω"τους είπα και πήγα να φύγω.
"Το δώρο σου"η φωνή του πατέρα μου με σταμάτησε στην είσοδο.
"Σωστά"ψιθύρησα.Γύρισα προς το κουτί και κοίταξα το διαμαντένιο δάκρυ.Δίστασα να το πάρω σήκωσα το χέρι μου και το άρπαξα.Τους χαμογέλασα και έφυγα βάζοντας το κολιέ στην τσέπη της ζακέτας μου
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Το Λύκειο ήταν γεμάτο απο μαθητές.Οι μαζορέτες φωνάζανε το σύνθημα του Λυκείου μας κάνοντας όλους μας να ζητωκραυγάζουμε για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.Κοίταξα ανάμεσα στο κόσμο ψάχνοντας την Καθλίν.Την διέκρινα ανάμεσα στο Ματ και τον Ιαν.Προχώρησα προς το μέρος της όταν κάποιος με σταμάτησε.Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα μπροστά μου τον Νόρμαν.Το χαμόγελο του έλαμπε στο πρόσωπο του.
Ξεροκατάπια.Τα γκρι μάτια του πετούσαν σπίθες ενθουσιασμού που με είχε συναντήσει.Ο Νόρμαν δεν ήταν και πολύ της παρέας γενικώς πάντα θα έβρισκε να απομακρυνθεί απο όλους και απο όλα σαν να είχε ένα μυστήριο παρελθόν είχα κάνει πολλές απόπειρες να ψάξω μερικές πληροφορίες για αυτόν αλλά δεν κατάφερα τίποτα.Το μοναδικό που είχα βρεί ήταν να ότι είχε έρθει απο την Ιταλία.Φαινόταν πολύ διαφορετικός απο όλους του άλλους.Τα μαύρα μαλλιά τα έκανε προς τα πίσω με έναν τρόπο που μου θύμιζε μεσαίωνας.
"Γεία σου ομορφούλα"η βελούδινη φωνή του ακουγότανε στα αυτιά μου σαν μελωδία.
"Κόψε το ομορφούλα Νόρμαν μου τι δίνει στα νεύρα"του είπα με οργησμένο ύφος πήγα να γυρίσω για να αποφύγω ήδη την επιρροή που μου προκαλούσε η παρουσία του.Με έπιασε απο την μέση και ένιωσα το σχεδόν πέτρινο στήθος του ρίγη διαπερνούσαν το κορμί μου όταν ένιωσα την γλυκιά ανάσα του στην επιδερμήδα του λαιμού μου.Έσφιξα τα χείλη μου προσπαθώντας να καθησυχάσω την καρδία μου.
"Δεν μπορώ να πω ψέματα Λορέιν είσαι μια οπτασία μπροστά στις άλλες που βλέπω καθημερινά,είσαι μια κοπέλα που θα-"τα χείλη του χάιδεψαν την επιδερμήδα μου.
"Νόρμαν σταμάτα έχεις ξεφύγει"βρήκα την ευκαιρία και απομακρύνθηκα απο κοντά του τον κοίταξα χωρίς κανένα αίσθημα στο πρόσωπο μου τι διάολο είχε πάθει και αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο.Άρχιζα να οπισθοχωρώ προς τα πίσω.
"Μην ξανά τολμήσεις να με πλησιάσεις"ένιωθα ένα ξέσπασμα μέσα μου να μεγαλώνει προσπαθούσα να βρώ κάτι για να ξεφύγω δεν ήξερα τι μου συναίβαινε.Γιατί να αντιδράσει έτσι;Ερωτήματα άρχιζαν να τυλίγονται γύρω μου.
"Δεν πρόκεται να κάνω κάτι χωρίς να θέληση σου"και όμως στο βλέμμα σου σε προδίδει Νόρμαν.Ήθελα να το πω αλλά κρατήθηκα.Κούνησα το κεφάλι μου.
"Άφησε με ήσυχη"του είπα μετά απο μερικά δευτερόλεπτα.
"Λορέιν"το άκουσμα του ονόματος μου απο την Καθλίν με έκανε να αφήσω την ανάσα μου να βγεί απο τα χείλη μου.Γύρισα προς το μέρος της και σήκωσα το χέρι μου και της έκανα νόημα.
"Εδώ Καθλίν"την φώναξα δείχνοντας στο σημείο που βρισκόμουνα.Την είδα που ερχότανε προς το μέρος μου γεμάτη περιέργια.Απομακρύνθηκα απο τον Νόρμαν χωρίς καν να τον κοιτάξω.Πλησίασα την Καθλίν γεμάτη πανικό.
"Ήσουν με τον Νόρμαν ή είναι η φαντασία μου"είπε κοιτάζοντας πάνω απο τον ώμο μου.Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και αναστέναξα.
"Είναι τρελός Καθλίν δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει"με κόπο συνγκρατούσα τα νεύρα μου.
"Τι έγινε;"η παλάμη της ακούμπησε επάνω στον ώμο μου δίνοντας μου δύναμη.
"Τίποτα δεν έγινε ξέχασε το απλώς κάνε μου μια χάρη μην τον αφήσεις να σε πλησιάσει δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει"ο τόνος της φωνής μου είχε βγει σαν μια τελευταία ανάσα που άφηνα.
"Μην βγάζεις τρελές σκέψεις απο το μυαλό σου δεν είναι τέτοιος τύπος"σήκωσα το βλέμμα μου κοιτώντας την ειρωνικά.
"Εντάξει,εντάξει Λορέιν θα σου την κάνω την χάρη"ένα χαμόγελο οικανοποίσης σχηματίστηκε στα χείλη μου.
"Σε ευχαριστώ"άφησα να το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο προάυλιο του Λυκείου.Όταν είδα ένα μαύρο τζιπ εισέρχεται στο πάρκινγκ του Λυκείου με χαμηλή ταχύτητα ο θόρυβος της μηχανής έκανε τους άλλους γύρω μου τραβήξουν την προσοχή τους στο μαύρο τζιπ.Σταμάτησε δίπλα σε ένα ασημένιο αυτοκίνητο η μηχανή έσβησε και ο θόρυβος χάθηκε όλοι κοιτούσαν τον ξαφνικό επισκέπτη στο Λύκειο του Βανκούβερ.
Είδα την πόρτα να ανοίγει και πίσω απο αυτήν ένα αγόρι να βγαίνει απο το τζιπ η καρδία μου έχασε ένα χτύπο εκείνη την στιγμή.Ήταν ψηλός,το ντύσημο του απλά υπέροχο μαύρο μισάνοιχτο πουκάμισο που έβλεπα τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του,μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε βλέποντας τον.Το ντύσημο του ήταν μαυροφορεμένο τα παπούτσια του είχε την μάρκα της Nike.Εκτός απο το σοκ που έπαθα κοιτάζοντας τον τα κλειστά καστανά μαλλιά του τα είχε κάτω.Τα χείλη του που ήθελα να πλησιάσω και να τα κλείσω με τα δικά μου με καλούσαν.Το μόνο όμως που με έκανε να τρομάξω ήταν τα γαλανά ανοιχτά σαν τον γαλανό ουρανό μάτια του.Αυτά τα αρπαχτικά μάτια που τώρα περιπλανιόντουσαν γύρω απο το οπτικό του πεδίο.
Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί επάνω του σαν να ήμουν υπνωτησμένη και μόνο απο την παρουσία του.
"Νόμιζα πώς ήταν μονάχα φήμες"άκουσα την Καθλίν να σιγοψυθιρίζει στο εαυτό της.
"Τι εννοείς;"η σταθερή μου φωνή την έκανε να μπει μπροστά μου εμποδίζοντας με να βλέπω το άγνωστο αγόρι.
"Άκουγα απο τον Νόρμαν έναν μήνα πρίν ότι θα έρθει ένας οικογενιακός φίλος του"
"Πού το άκουσες;"η φωνή μου έτρεμε ξαφνικά.
"Στην τάξη είμαστε μαζί στο μάθημα ιταλικών και χωρίς να το θέλω κρυφάκουγα που μιλούσε στο κινητό λίγο πρίν μπει ο καθηγητής"είπε δαγκώνοντας το κάτω χείλος της.
"Δηλαδή εννοείς ήρθε μόνο και μόνο για τον Νόρμαν"γύρισα το βλέμμα μου προς το άγνωστο αγόρι που τώρα μιλούσε με τον Νόρμαν.Είχε κάτι επάνω του που με τραβούσε σαν μαγνήτης αλλά και κάτι που έπρεπε να τον αποφύγω.Δεν ξέρω αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά,μια φωνούλα μέσα μου με προειδοποιούσε για εκείνον να μείνω μακριά του.Ένιωσα μέσα στην τσέπη της ζακέτας μου το διαμαντένιο δάκρυ που μου είχε δώσει η Μπέτη.Το έβγαλα απο την τσέπη της ζακέτας μου και το σήκωσα να το κοιτάξω όταν το άγνωστο αγόρι σαν να κατάάβε την κίνηση μου γύρισε το βλέμμα του επάνω μου και με θυμό να λάμπουν τα γαλανά μάτια του κοίταξε το διαμαντένιο δάκρυ.Ένα αδύναμο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Ένα χαμόγελο και ένας πόθος φανερώθηκε στα γαλανά μάτια του που με τρόμαζε.Σαν ήθελε κάτι απο εμένα.Χαμήλωσα το βλέμμα μου διακόπτωντας την επαφή και την ανατριχίλα που ένιωθα φόρεσα το διαμαντένιο δάκρυ που ένιωθα πως θα προστάτευε απο τον άγνωστο αγόρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου