Πρόλογοι

Fall Baby Fall.

Έλενα Πίρς η κοπέλα που στην ζωή της θέλει μόνο αυτό που ζητάει πάντα.Λέφτα.Άναμέσα στον Έντουαρντ Κάλλεν και στην Έλενα ξεκινάει μια θανάσιμη μάχη σε έκεινο το βρώμικο παιχνίδη όλα μπορούν να συνβούν απο το πρώτο φιλί εως και στην τελευταία ανάσα.Οι αποκαλύψεις τα μυστηκά θα ξεθαφτούν γύρω απο το παράνομο ζευγάρη.Ο Έντουαρντ λαχταράει να έχει πάντα την Έλενα δική του,τα αισθήματα του αλλάζουν απο εκείνο το βράδυ που γεύεται το κορμί της,εκείνη θέλει μόνο λέφτα.

Όλα παίζονται γύρω απο το Έντουαρντ Κάλλεν η Έλενα είναι μια θανάσιμη κοπέλα που λαχταράει να έχει τον Έντουαρντ ο στόχος της έχει και τις απαιτήσεις του δεν διστάζει να παραδοθεί σε εκέινον ολοκληρωτηκά.

Μέσα σε ένα στόχο πάντα κρύβεται και μια άλλη πλευρά του παιχνιδιού.

 Love is Forever Part 1

Η Μπέλλα Σουάν κάνει μια καινουργιά αρχή στο Λονδίνο όπου περνάει στο πανεπηστίμιο του Μπέρμηχαμ.Εκέι θα συναντήσει τον Ρόμπερτ Μεσιέν όπου θα ξεκηνίσει μια διαμάχη ανάμεσα τους.Ο Ρόμπερτ θα νιώσει αμεσώς οτι η Μπέλλα θα είναι μια τελείος διαφορετική κόπελα απο τις άλλες όπου έχει πάει.Θα προσπαθήσει να την κατακτήσει με διάφορους τρόπους. 

Στην πόρεια όλα αλλάζουν η Μπέλλα ερωτέυται τον Ρόμπερτ αλλά θα προσπαθήσει να το θάψει βαθιά στην καρδιά της αλλά τα αισθήματα θα μεγαλώνουν κάθε φορά που ο Ρόμπερτ θα κάνει και ένα βήμα κοντά της. 

Το παρελθόν ομώς δεν αφήνει τον Ρόμπερτ να προχωρήσει μπροστά.Τα μυστηκά ξεθάβονται σιγά σιγά γυρώ απο την Μπέλλα και τον Ρόμπερτ.Άραγε ποια θα είναι η απόφαση του Ρόμπερτ για την Μπέλλα? 

Η Μπέλλα θα καταφέρει να συνχωρέσει την αδερφή της? 

Όλα ανατρέπονται ανάμεσα στην αγάπη και στον πόνο. 

Μπελλα Σουαν.

Ειναι δυνατον να αγαπας και να μισεις ταυτοχρονος?Οτι ο ανθρωπος που εχεις κοντα σου που σου δινει δυναμη που σε προστατευη ειναι δινατον ολα αυτα να γινουν ενα ψεμα?Να σε πληγωσει ηδη απο την αρχη ως το τελος?Αυτο ειναι δυνατον γιατι οτι αγαπας μπορει να χαθει μεσα σε ενα ψεμα που ιδιος το εχει πει.Το εχει κρυψει?Να σε πληγωσει χωρις να το θελει αλλα και μετα να τον μισεις.Ειναι δυνατον ολα αυτα να γινουν μεσα σε μια καινουργια ζωη μου εχεις ξεκηνισει με τοσο κοπο και απο εκει που δεν το περημενεις ενα ψεμα ενας πονος απο το παρελθον να ερθουν και να σου τα γκρεμησουν ολα.

Τα ονειρα τις ελπιδες.Ναι ειναι δυνατον αλλα πρεπει να εισαι εκει για να αντιμετωπισεις τα λαθοι που εκανα καποτε οι ανθρωποι που αγαπουσες πρεπει εσυ να διορθωσεις.

Ολα αλλαζουν σε μια στιγμη που οταν κανεις το πρωτο βημα σε μια καινουργιααρχη ολα ανατρεπονται και ο χρονος παει αντιστροφα.

Ρομπερτ Μεσιεν.

Καθε ανθρωπος εχει και ενα παρελθον το δικο μου ηταν μια απογοητευση ολα ειχαν χαθει απο την ζωη μου η κοπελα που τοσο αγαπουσα ειχε χαθει τα ειχε παρει ολα μαζι της μαζι και την καρδια μου.Ολα μεσα μου ειχαν παγωσει δεν ηξερα πια τι θα πει αγαπη,πονος,ευτιχια.Μεχρι να αλλαξει κατι μεσα μου που δεν το ειχα ξανα βιωσει ποτε στην ζωη μου μετα απο την αγαπη που εχασα.Την κοιτουσα που κοιμοτανε ειχε κατι στο προσωπο της που δεν ηξερα τι ηταν αυτο που με τραβουσε σε εκεινη.

Την πλησιασα και την κοιταξα.Τα χειλη μου ακουμπησα απαλα σαν ενα πουπουλο επανω στο μετωπο της της εδωσα ενα φιλι υστερα σηκωθηκα και πηγα προς την πορτα την κοιταξα για τελευταια φορα.

<<Μακαρι να ηξερες ποσο σε αγαπω>>της ψυθηρισα.Εκλεισα την πορτα πισω μου και εφυγα μακρια απο τα αισθηματα μου.

Love is Forever Part2-Lost Promise

 

Η Μπελλα Σουαν μετα απο την συνγκρουση με τον Ρομπερτ Μεσιεν οπου ειχαν στην πρωτη γνωρημια τους ολα ειχαν αλλαξει γυρω της παραδοθηκε στον Ρομπερτ αλλα ο πονος που ενιωθε μεσα την ειχε ακομα τα σημαδια του.Αποφασηζη σε μια κρισημη στιγμης της ζωης του Ρομπερτ και την δικη της να φυγει μακρια του.Με την αποφαση αυτη ολα τα αισθηματα της αναποδιγυρηζουν και καταληγουν σε ενα απεραντο μισος.

Η ζωη ομως ξανα εφερε την Μπελλα πισω στον Λονδινο οπου ειχε να ερθει ενα χρονο.Ολα ομως εχουν αλλαξει ο Ρομπερτ μετα την φυγη της Μπελλα εχει εξαφανηστει απο καθε προσωπο που τον αγαπα.Η Μπελλα πιστευει οτι η κανουργια ζωη οπου θα εχει απο εδω και περα θα ειναι γεματη ευτιχια αλλα δεν ξερει κατι οτι ο Ρομπερτ ποτε δεν την εχει αφησει απο τα ματια του απο την στιγμη εκεινη που ηρθε η Μπελλα στο Λονδινο.

Καθε βημα της φτανει ολο και πιο κοντα του καθως η Μπελλα πιστευει οτι κατι εχει συνβει στον Ρομπερτ.Αραγε ολα αυτα που ειχαν βιωσει πριν απο ενα χρονο θα ξανα επαναληφθουν;

 

Μπέλλα Σουάν.

Η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδη όταν παίζεις χάνεις.Εγώ έιχα χάσει απο τα λάθη μου απο τις πράξεις μου.Δεν είναι απλά ένα κενό μέσα μου αυτό που αισθανόμουνα ήταν η απουσία του όλο αυτόν τον καιρό.Άραγε κάποτε θα μπορόυσα να διορθώνα τα λάθη του παρελθόντος μου;

Μάλλον όχι.Αποφάσησα για την ζωή μου θα τα έσβηνα όλα κάθε σκέψη που μου οδηγούσε σε αυτόν.Μια καινούργια θα αρχήζα.Κοιτώντας το ήλιο που έγερνε νωχελικά μπροστά μου μια νέα αρχή αρχήζε για εμένα.Έγραψα την τελευταία λέξη στο ημερολόγιο μου.Έκλεισα τον βιβλίο που τόσο καίρο έγραφα.

Πήρα μια βαθία εισπνοή και κοίταξα το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που η καρδία μου χτύπουσε για μια ακόμα φόρα για εκείνον.

Dark Heart.

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και κοίταξα το κατάλευκο πρόσωπο του.Δεν μπορούσε να συνβέι αυτό που ένιωθα τωρα δεν ήμουν πια εγώ.Η καρδία μου δεν χτυπούσε πλέον μέσα στο στο στηθός μου.Προσπάθησα να αφήσω τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα μου αλλά αυτό ήταν αδύνατον.Κοίταξα ξανά τον άντρα με τα κατακόκκηνα μάτια που φανέροναν απόλυτο πόνο. 

<<Όχι δεν είναι αλήθεια δεν μπόρει να συνέβει αύτο>>ψιθήρισα μέσα απο τα χέιλη μου.Τότε συνειδητοποίησα πως δεν θα ξανά γυρνούσα πλέον στην καινούργια ζωή οπου έιχα μαζί του.

Όλα πλέον είχαν γίνει στάχτη απο μια απόφαση που δεν είχα ορίσει εγώ στην ζωή μου αλλα ο άντρας με τα κόκκινα μάτια.Αυτός που είχε πάρει την ζωή μου μέσα απο τα χέρια μου.

8ο Κεφάλαιο

8ο Κεφαλαιο

'Βυθησμενος Ποθος'

1917

Μπελλα

Περασα την βουρτσα μεσα απο τα μαλλια κοιταζοντας το ειδωλο μου μεσα απο το καθρεφτη δακρυα διετρεχαν απο τα ματια μου που κατεληγαν στην βαση στου λαιμου μου.Περασα αλλη μια φορα την βουρτσα απο τα μαλλια μου και επειτα την αφησα επανω στο τραπεζη.Γυρισα το σωμα μου προς το αδειο δωματιο εχοντας παντα στο μυαλο μου την προδοσια του η αναμνηση ειχε διαλυσει αυτο που ειχα μεσα μου για εκεινον.Η ανασα μου εγινε κοφτη σε αυτη την σκεψη.Σηκωθηκα απο την θεση μου και βηματησα προς το κρεβατη επιασα το κοκκινο σεντονη και το πεταξα απο την αλλη μερια.

Ξαπλωσα επανω στο κρεβατη και μεζεψα τα ποδια μου κοντα τυληξα τα χερια μου γυρω τους σχηματιζοντας σαν μια μπαλα.Το ενιωθα ηταν ενα σχησιμο μεσα στην καρδια μου που δεν ελεγε να φυγει εκλεισα τα ματια μου και η αναμνηση και εκανε την ενφανηση της μεσα στο σκοτεινο δασος ετρεχα λαχανιασμενη ψαχνοντας τον πριγκιπα μου.

Θυμωμουνα το δηψασμενα χειλη του να σχηζουν την σαρκα μου που μονο αυτος μου εδινε ζωη και την αφαιρουσε.

Ανοιξα τα ματια μου αποτομα προσπαθοντας να διωξω την αναμνηση απο μυαλο μου.Σηκωθηκα αμεσως απο το κρεβατη και βηματησα προς την πορτα εβαλα το τρεμαμενο μου χερι γυρω απο το πομολο και την ανοιξα σιγα σιγα ο κρυος αερας εισεβαλε στο κορμι μου ενιωθα την καρδια μου να καλπαζει απο πονο.Βγηκα εξω στο παγωμενο κρυο του διαδρομου πηρα το μακρυ νυχτηκο στα χερια μου και αρχηζα να βηματηζω προς μια αγνωστη κατευνθηση.

Η αναπνοη μου εβγαινε μεσα απο το στηθος μου βλεποντας το κρυο που εκανε στο διαδρομο.Η ησυχια ειπηκρατουσε γυρω μου κανοντας την καρδια μου να σπαζει πιο πολυ απο τι ειναι τωρα.Μπροστα ενφανηστικε η σκαλα επιασα τα πετρινα καγκελα και στιρηχτκα επανω τους αρχηζα να κατεβενω με αργα βηματα.Στο τελευταιο σκαλι γυρησα να κοιταξω πισω μου αλλα δεν ηταν κανεις.Πηγα προς την πορτα πηρα μια βαθια ανασα εχοντας την ελπιδα να ειναι ανοιχτη.

Κατεβασα το χερουλι και τοτε ακουσα το ακουσμα του ανοιγματος της πορτας.Την ανοιξα τελειος και βγηκα με γρηγορα βηματα εξω αφησα το μακρυ νυχτηκο μου να πεσει απο τα χερια μου ο κρυος αερας ανεμηζε γυρω μου κανοντας τα μαλλια μου να πεφτους στο προσωπο μου.

Πηρα μια ρουφηξια καθαρου κρυου αερα να καθαρηζει το θολομενο μου μυαλο απο της αναμνησεις την προηγουμενης ζωης μου.Σηκωσα το βλεμμα μου και το φεγγαρη φωτηζε την μαυρη καρδια μου το ασημενιο φως επεφτε επανω στην επιδερμηδα μου κανοντας με ενα με αυτο.Αφησα ενα δακρυ να κυλησει απο την ακρη του ματιου μου.

<<Εσυ εισαι ελεθευρο να πας σε οποιο σημειο του σκοτεινου ουρανου θες>>ψυθηρισα βγαζοντας την κομμενη μου ανασα μου.Χαμηλωσα το βλεμμα μου και ειδα την μορφη του να απεχει μερηκα μετρα απο εμενα.

Το κορμι μου ηθελα το αγγιγμα του το καλεσμα του με καλουσε κοντα του.Τα κοκκινα ματια του φλεγοντουσαν απο αγαπη και ποθο βλεποντας με.Αφησα την καρδια μου να κανει αυτο που θελει η ιδια.Κατεβηκα τα σκαλια και τοτε δεν αντεξα ετρεξα κοντα του νιωθοντας ολο μου την καρδια να γεμηζει απο αγαπη.Επεσα επανω του και τον εσφηξα κοντα μου τυληξε τα παγωμενα χερια του γυρω απο την μεσι μου κολλησε το κορμι του επανω μου.Τα χειλη του εψαξαν τα δικα μου και τοτε σε μια στιγμη η γλωσσα του βρηκε την δικια μου κρυα παγωμενη κατακτουσε την δικια μου ζεστη.

Τα χειλη του κινουντα αργα και βασανιστηκα επανω στα δικα μου.Ακουγα την βαρια ανασα του προσπαθοντας να συνγκρατηθει απο το αιμα που κυλουσε μεσα μου.Δεν θα τον αφηνα ηθελα να τοσο πολυ να τον νιωσν αποφυλακησα τα καυτα χειλη μου απο τα δικα του και τα χαμηλωσα προς το λαιμου του αφησα την γλωσσα μου να διατρεξει επανω στο σημαδη του δαγκωματος του βρικολακα που μας ειχε χωρησει.Ακουσα να ξεφυσαει απο τα χειλη του.Τα δαχτυλα του βυθηστηκαν μεσα στα μαλλια μου.

Με εσπρωξε απο κοντα του επιασε με τα χερια του το προσωπο μου και χαμηλωσε τα χειλη του προς τα δικα μου τα χαιδεψα απαλα επανω στα δικα μου μισα ανοιξα τα χειλη μου νιωθοντας κατι περιεργο να μου συνεβει κατι ζεστο αρχηζε να διετρεχει αναμεσα απο τα ποδια μου.

<<Μπελλα θελεις να σε κανω δικη μου;>>με ρωτησεβυθηζοντας το βλεμμα του μεσα στο δικο μου.Κουνησα καταφατηκα το κεφαλη μου και τυλιξα τα χερια μου γυρω απο το λαιμο του.Κολλησα το κορμι μου επανω στο δικο μου.Με αγκαλιασε σφιχτα και ενιωσα ενα αερακη να μας διαπερνα.Ετρεχε μεσα σε ενα αγνωστο μερος που δεν ηξερα ο βιαιος αερας χτυπουσε βιαια επανω στο κορμι μου τα χερια του ειχαν φυλακηστει στο σωμα μου.

Σταματησε σε ενα φωτεινο σημειο που το φεγγαρη αγκαλιαζε και τους δυος μας με το φως του.Με αφησε να στηριχτω στα ποδια μου γυρησα να κοιταξω το μερος που εφερε η λιμνη γιαληζε κατω απο το ασημενιο φως του φεγγαριου.Ενιωσα τα κρυα χερια του να αγκαλιαζουν το κορμι μου.Κατεβασα το ενα μανικη του νυχτικου μου αποκαλυβοντας ενα σημειο του σωματος μου.Γυρισα να τον κοιταξω και τα χειλη του χαμηλωναν προς το γυμνο μου ομο.Αφησε ενα φιλι επανω στην επιδερμηδα μου.Η φωτια εκαιγε σιγα σιγα αρχηζε να κυλαει στο κορμι μου.

Εσπρωξε τα μαλλια μου προς τα πισω και χαμηλωσε παγωμενα χειλη του το ηλεκτρησμα που ενιωσα εκανε το κορμι μου να το διαπερασε ενα ριγος ακουσα το χαμηλος γελιο του.Εκλεισα τα ματια μου και αφησα το κεφαλη μου να πεσει προς τα πισω.Ενιωσα τα χερια του να εξερευουν το κορμι μου επειτα απο χρονια ο ποθος μου εχει μεινη ανεγκηχτος μονο αυτος ειχε το δικαιωμα να αγγιζει το κορμι μου.

Κατεβασα σιγα σιγα το νυχτηκο μου αφηνοντας το κυλησει προς τα κατω.Τα δαχτυλα του ηρθα μπροστα απο το στηθος μου και εγκλωβηζε το ενα.Ενιωσα το αγγιγμα στο κορμι του.Αρχηζε και τσιμπαγε την θηλη μου κανοντας μου να βογγηξω απο ποθο.Εφερε τα χειλη του στο αυτι μου η κρυα  μεθηστικη του ανασα χαιδεψε το λοβο του αυτιου μου.

<<Αφεσου Ιζαμπελλα στο παθος σου μονο εγω σε κανω να νιωσεις την φλογα που διατρεχει το κορμι σου>>στο ακουσμα των λεξεων του με γυρησε αποτομα και το στηθος μου ακουμπησε το δικο του.Επιασε το πηγουνι του και το εφερε κοντα στα χειλη του αρχηζε να χαρηζει φιλια αργα και βασανηστικα στο λαιμο μου και επειτα στο στηθος μου.Το αλλο του χερι χαμηλωσε στην φωτια και ενιωσα το χαδι του.

Το βογγητο ξεφυγε απο τα χειλη μου ο κοσμος γυρω μου αρχηζε να γινεται θολος μονο ο ποθος μου και αυτος ηταν το κεντρο του κοσμου της καρδιας μου.

Τα δαχτυλα μου βρηκαν τα τα κομπια του πουκαμισου του και αρχιζα να του τα ξεκουμπωνω τα χερια του επιασαν του καρπους μου σταματωντας με.Τον ειδα που εβγαλε αυτος το πουκαμισο του και επειτα τα υπολοιτα ρουχα του.Τα σημαδια επανω στο λειος στηθος του ηταν φανερα μαρτυροντας την νυχτα εκεινη.

Χαιδεψα τα σημαδια του με το ενα δαχτυλο μου διετραξα το σημαδη του που εφτανε στην παγωμενη καρδια του που ειχε να χτυπησει καιρο.Ακουμπησα την παλαμη μου επανω στο σημειο της καρδιας του.

<<Ακοαμ μπορω να νιωσω οτι χτυπαει>>του ψυθηρισα κοιτοντας το στα ματια.Το χερι του επιασε το προσωπο μου και ακουμπησε το μετοπω του επανω στο δικο μου.

<<Ειναι νεκρη Ιζαμπελλα δεν προκεται να ξαναχτυπησει ποτε μο->>εβαλα το δειχτη του δαχτυλου επανω στα παγωμενα χειλη του διετρεξα με τη ματια μου το προσωπο του τα κοκκινα ματια του ειχε χασει το χρωματος τους και ειχαν παρει ενα μαυρο χρωμα.Δηψουσε.

<<Η καρδια σου χτυπαει πριγκιπα μου>>του ειπα με χαμηλωφωνη φωνη και τα χειλη μου αγγιξαν τα δικα του.Ακουσα το γρυλισμα του να φουντωνει μεσα στο στηθος του.Με πηρα στην αγκαλια του και χωρις να αφησει τα χειλη του με ακουμπησε στο χορταρη.

Ανεβηκε απο πανω μου τα δαχτυλα του επιασαν βιαια τους γλουτους μου νιωθοντας το σφηξιμο του το πονο για να μην χασει τον ελεγχο του.

Ανοιξα τα ποδια μου και τα τυληξα γυρω απο την μεσι του τον εφερα κοντα μου νιωθοντας τον φυλλο του στην εισοδο μου.Βυθηστηκε αργα μεσα μου απελεθευρωσε τα χειλη του απο τα δικα μου και αφησε το γρυλισμα να βγει απο τα χειλη του.Τυληξα τα χερια μου γυρω απο την μεσι του και αφησα ενα φιλη επανω στο σε ενα απο τα σημαδια του.

Βυθηστηκε μεσα μου ακομα πιο πολυ και τοτε ο οξυς πονος εσχησε το ποθο μου ενιωθα να κινηται αργα μεσα μου μεσα και εξω.Ο πονος δεν εφευγε γινουτανε πιο δυνατος εβγαλα το βογγητο μου μεσα απο τα σφιγμενα μου χειλη και το δακρυ κυλησε απο τα ματια μου.Χαμηλωσε το κεφαλη του και με κοιταξε μεσα στα ματια οση ωρα κινουτας μεσα μου.

<<Ιζαμπελλα,σε αγαπω δεν ξερεις ποσα χρονια περημενα για να νιωσω αυτο που νιωθω μεσα μου ειμαι τωρα πια ολοκληρωμενος>>με κοπο ελεγε της λεξεις του χαμηλωσε ταχ ειλη του στο λαιμο μου και αρχηζε να δινει φιλια.Η φωτια μεσα μου εκαιγε ο πονος σιγα σιγα εφευγε και την θεση του επερνε κατι περιεργο.Η τριβη ενιωθα τριβη μεσα μου αυτο ηταν.Εσφηξα τα τυληγμενα ποδια μου ακομα πιο πολυ και αρχησα κηνουμαι και εγω μαζι του.

Το χερι του τυληχτηκε γυρω απο την μεσι μου με σηκωσε και με εφερε κοντα του αρχηζε να κινεται πιο βαθια μεσα μου ενιωθα την ανασα του να χανεται μεσα στο σωμα του τα βογγητα μας χανοντουσαν μεσα στην σιγη του δασους η φωτια αρχηζε να χανει τον ελεγχο της μεσα μου ενιωθα το σωμα μου να τρεμει μεσα απο το σφιχτο του κρατημα τοτε ενιωσα οτι η φωτια ξεσπουσε μεσα μου ο ιδρωτας κυλουσε στο κορμι μου το κεφαλη μου ακουμπησε στο στερνο του.Ακουγα την ανασα μου να βγαινει με κοπο.Η φωτια ειχε χαθει ενιωθα κατι υργο να κυλαει στα ποδια μου.Ηξερα τι μπορει να ητανε.

Ο Εντουαρντ με εσπρωξε προς τα πισω βγηκε απο μεσα μου.Επεσα στο χορταρι απαλα νιωθοντας το διπλα μου.Κοιταξα για μια στιγμη το αιμα αναμεσα στα ποδια μου ο πονος αρχηζε ξανα.Γιρυσα προς την αλλη μερια και ειδα την το βλεμμα του να διαπερνα το κορμι μου.Τα δαχτυλα του κινουνταν σε ολο μου το κορμι.

<<Κοιμησου ο πονος θα υποχωρησει αγαπη μου>>μου ψυθηρισε κοντα στα χειλη μου.Η ζεστασια αρχηζε να σβηνει απο το κρυο γυρω μουΦωλιασα μεσα στην κρυα του αγκαλια του νιωθοντας ασφαλεια και αγαπη.

<<Γιατι ηθελες να με κανεις δικη σου σε αυτο το μερος;>>των ρωτησα αδυναμα νιωθοντας το βλεφαρα μου βαρια.

<<Εδω ηταν η πρωτη σου φορα Ιζαμπελλα στην προηγουμεη ζωη σου δεν ηθελα να σε κανω δικη πουθενα αλλου εκτος απο αυτο το μερος.Εσυ που εμαθες τη ειναι ερωτας και αγαπη>>μου ψυθηρισε ακουγα τα λογια του απομακρυσμενα.Τα βλεφαρα μου βαρυναν και χαθηκα μεσα στην καινουργια αναμνηση εκεινης νυχτας που με ειχε κανει δικια του.

Το μονο που μπορεσα να ακουσω προτου με παρει το σκοταδη ηταν  η λεξη. 

"Δικη μου".

7ο Κεφάλαιο

7ο Κεφαλαιο

'Επικινδυνες Αποφασεις'

1917-Λονδινο

Μπελλα

Ακομα μπορουσα να γευτω την γευση τον χειλιον του επανω στα χειλη μου εκλεινα τα ματια μου και εφερνα στο μυαλο μου της ξεχασμενες αναμνησεις του παρελθοντος μου.Καποτε ημουν η πριγκιππισα του που ζουσα σε αυτο το καστρο αλλα παντα φοβομουνα αποδεχτω το παρελθον μου πως ημουν καποτε μαζι του.Αγαπουσα τον Στεφαν καθε λεπτο που τον σκεφτομουνα αλλα παντα οταν εφερνα στον νου μου τον Εντουαρντ καλυπτε το κενο.Ειχε αλλαξει τοσα πολλα μεσα μου σε ενα μικρο χρονιακο διαστημα.Η παραμονη μου στο καστρο ξεθαβε της αναμνησεις μας που ειχαμε βιωσει.

Σηκωσα το βλεμμα μου απο το φαγητο που ειχε μεινη αγγιχτο ολη αυτη την στιγμη που εκανα μια αναδρομη στης περασμενες ημερες.Δεν ειχα την διαθεση να μηλισω να καθησω να ονειρευομαι τον Στεφαν.Ολα αυτα που ειχαν εξαντλησει καθε λεπτο η καρδια μου ειχε αρκετο βαρος για να αντεξει και αλλο.

Το κρυο αγγιγμα του με επανεφερε στην πραγματηκοτιτα.

<<Ιζαμπελλα εισαι καλα απο την ωρα που εχουμε καθησει δεν εχεις αγγιξει το φαγητο σου>>η ανυσηχη φωνη του μου προκαλουσε μια πικρη γευση στα χειλη μου.Απομακρυνα το χερι μου που ακουμπουσε το δικο μου και τα εβαλε επανω στα ποδια μου.Κοιταξα για αλλη μια φορα το φαγητο μου και επειτα εκεινον.

<<Μην ανυσειχης ειμαι καλα>>του απαντησα μια αδυναμη φωνη που προδιδε την κατασταση οπου βρισκομουνα.Ειδα στο προσωπο του οτι δεν φανηκε να πειθητε απο τα ψεμα μου.

<<Ιζαμπελλα σε ξερω καλα,ξερω ποτε εισαι χαρουμενη και ποτε λυπυμενη τι εχεις;>>χαμηλωσα το βλεμμα μου και κοιταζοντας το μαντιλη οπου ειχα απλωσει στα ποδια μου για το φαγητο.

<<Δεν ξερω αν μπορεις να με καταλαβεις>>του απαντησα χωρις να ριξω ουτε μια ματια στο προσωπο του.

<<Και ομως μπορω Ιζαμπελλα σε νιωθω πως εισαι αυτη την στιγμη αλλα δεν με βοηθας αν δεν μου μηλισεις>>ο τονος του ανεβηκε στο τελος θα εχανε την υπομονη του.Πηρα μια βαθια ανασα και αφησα τον αερα να βγει απο τα χειλη μου.

Ακουμπησα τα χερια μου επανω στο τραπεζη και στυλωσα το βλεμμα μου στο πινακα οπου βρισκοτανε επανω απο το τζακη.Το ειδωλο μου στο πινακα φανερωνε την ευτιχια που ειχα.

<<Νομηζω οτι χρειαζομαι λιγο χρονο->>ενιωθα την ανασα μου να κοβετε στα δυο.Σηκωθηκε απο την θεση του και εσκυψε κοντα μου.

<<Οτι θελεις θα το εχεις Ιζαμπελλα την αγαπη μου,την καρδια μου ολα αυτα σου ανηκουν αγαπη μου>>επιασε το χερι μου και χαμηλωσε τα χειλη του και αφησε ενα φιλι ακριβως επανω στην φλεβα του καρπου μου.Η αισθηση τον χειλιον του μου ξυπνουσε εναν προτωγνωρο ποθο απο τον παρελθον.Προσπαθησα να κρατησω κρυμενο τον ποθο μου για εκεινον.

<<Δεν ειναι αυτο τα εχω ηδη απλως χρειαζομαι λιγο χρονο μια μικρη δοση ελεθευριας που μου εχεις στερησει>>προσπαθησα να του το πω οσο πιο μαλακα μπορουσα χωρις να τον ταραξω και να ξυπνησω την αλλη πλευρα του ευατο του.Αφησε το χερι μου και εφυγε απο κοντα μου γυρηζοντας την πλατη του προς εμενα.Ειδα τους ομους που ανεβοκατεβενανε και ο ηχος της ανασας του να σπαει την καρδια μου.

<<Εχεις οσα θελεις Ιζαμπελλα ακομα και ο θνητος θα ποθουσε την ζωη αυτη που εχεις εσυ και μου ζητας αυτο λιγη ελεθευρια>>η βελουδινη φωνη του ειχε σπασει.

<<Δεν εχει να κανει με αυτο Εντουαρντ,σου ζηταω απεγνωσμενα να με αφησεις να βγω λιγο πιο εξω απο το καστρο σε παρακαλω>>η αγανακτηση μου ειχε ηρθει στην επηφανεια.Σηκωθηκα απο την θεση μου και τον πλησιασα.

<<Σε παρακαλω>>του ειπα εχοντας την αισθηση οτι θα μου αρνιοτανε αυτο που ηθελα τοσο πολυ.

Χωρις να το καταλαβω γυρησε με μια κινηση και βρηθηκαμε προσωπο με προσωπο.

<<Και τι θελεις να κανεις εξω απο το καστρο να συναντησεις τον αγαπημενο σου Στεφαν ακομα νιωθεις αισθηματα για αυτον τον αχρηστο>>τα χερια του σφιχτηκαν γυρω απο τους ομους μου προλακοντας με ενα μικρο πονο.Εσφιξα τα χειλη μου δεν ηθελα σε καμια περηπτωση να του το πω απλως ηθελα να βεβαιωθω οτι οι ανθρωποι οπου ειχα αφησει πισω μου οτι θα ειναι καλα.Ακομα και απο μακρια να τους εβλεπα ηθελα να ημουνα βεβαιει για αυτο.

<<Απαντησε μου Ιζαμπελλα>>με ταρακουνησε για αλλη μια φορα χωρις να του δωσω απαντηση.

<<Ναι>>χαμηλωσα το βλεμμα μου.Ακουσα το γρυλισμα του που φουντονε μεσα στο στηθος του.

<<Δεν θα επητρεψω να τον δεις εχεις τον λογο μου Ιζαμπελλα>>τα σκληρα λογια του με εφεραν στην κατασταση οπου ειμασταν πριν.

<<Κανεις δεν μπορει να με εμποδισει να το δω οταν αγαπας δεν->>

<<Σταματα σταματα μην το πεις μην πεις οτι τον αγαπας Ιζαμπελλα εγω ημουνα αυτος που σε εκανε ερωτα που σου εμαθε να αγαπας μονο εμενα.Ησουνα δικη μου και θα εισαι>>ειπε την καθε λεξη τονιζοντας την.Τα δακρυα κυλισαν απο τα μαγουλα μου ακουγοντας τα λογια του πως μπορουσε να με διαλυει με αυτο τον τροπο.

Δεν μηλισα τον κοιτουσα που πηγε να με φηλισει ξανα αλλα χωρις να εχει στην αντυληψη του οτι τα λογια του με ειχαν πληγωσει.Κατεβασα τα χερια του απο τους ομους  μου και εκανα μερηκα βηματα.

<<Εντουαρντ δεν->>τα ματια του μου φανηκαν να κοκκινουζουν ακομα πιο πολυ ειχαν σκοτεινιασει.

<<Πολυ καλα Ιζαμπελλα αφου θες να δεις το αγαπημενο σου Στεφαν θα τον εχεις>>η φωνη του ακουστηκε απειλητικη.Γυρισε την πλατη του και προχωρησε προς την πορτα.Πανικος αρχηζε να ρεει μεσα στην φλεβες μου τι ηταν ικανος κανει.

<<Εντουαρντ δεν θα του κανεις κακο σε παρακαλω>>αρχηζα να ξεσπαω.Ετρεξα γρηγορα κοντα του και του τραβηξα το χερι ωστε να τον σταματησω.Δεν ηταν δυνατον να πληγωνε τον Στεφαν μου ειχε δωσει την υποσχεση του πως αν μεινω για παντα κοντα του δεν θα τον πληγωνε.

<<Εντουαρντ>>ουρλιαξα.Πηρε το χερι του μεσα απο το σφιχτο μου αγγιγμα και γυρισε την πλατη του.Ανοιξε την πορτα και χωρις να προλαβω να τον σταματησω ακουσα το κλειδωμα της.Οχι οχι οχι οχι!!Σε παρακαλω δεν ειναι αυτο που φανταζομαι.Μια φωνη ουρλιαζε μεσα μου.Αρχηζα να γυρηζω το πομολο να τραβω με μανια τη πορτα προς τα μεσα ωστε να ξεκλειδωθει αλλα ηταν ματαιο και ομως δεν θα τα παρατουσα.

<<Εντουαρντ ανοιξε σε παρακαλω δεν ηθελα να->>η ψυχρη φωνη με διεκοψε

<<Σκασε Ιζαμπελλα δεν θελω να ακουω αλλο τιποτα απο εσενα τερμα θα βαλω ενα τελος σε αυτη την ιστορια>>τον ακουγα πισω απο την πορτα να ουρλιαζε γεματος μισος.Ακουγα τα αντηκειμενα να πεφτουν με μανια επανω στο πατωμα οι θορυβοι τους μου προκαλουσαν μια ζαλη.

<<Εντουαρντ σε παρακαλω>>ουρλιαξα εχονατς γεμησει απο δακρυα στα μαγουλα μου.Αρχηζα να χτυπαω την πορτα με μπουνιες χωρις να με νιαζει ο πονος που προκαλουσαν τα χτυπηματα μου.Τα βηματα του αρχηζαν να εξαφανιζονται απο το διαδρομο.Ακουγα την ιδια μου την καρδια να χτυπαει βουβα με εναν περιεργο θορυβο.Χτυπησα για τελευεταια φορα την πορτα και γυρισα επειτα να κοιταξω το δωματιο.

Ολο μου το σωμα ετρεμε ελαφρος η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη κατω απο το στηθος μου.Μου ειχε υποσχεθει οτι δεν θα του εκανε κακο.Γιατι;Γιατι;

Καλυψα το προσωπο μου με τα χερια μου αφηνοτας την κραυγη να βγει απο τα χειλη ολα μεσα μου ειχαν μετατραπη σε σταχτη ολες οι υποσχεσεις του ειχαν διαλυσει καθε ελπηδα μεσα μου για τον Στεφαν χιλειες φορες να θυσιαζομουνα εγω οχι αυτος ομως δεν θα πληρωνε τα λαθη του σκοτεινου παρελθοντος μου.

<<Μπελλα;>>η φωνη του Τζασπερ ακουστηκε απο την αλλη πλευρα της πορτας.

<<Τζασπερ>>η φωνη μου βγηκε σαν μια ανασα.

<<Που ειναι ο Εντουαρντ;>>αρχηζα να τραβαω ξανα την πορτα.

<<Ακουσε με σε παρακαλω>>δεν ηθελα να ακουσω τιποτα ολα ειχαν παρει το δρομο τους ο Εντουαρντ θα εβρισκε τον Στεφαν με ευκολια και θα τον εφερνε σε εμενα αλλα δεν ηξερα σε τι κατασταση.Θα τον αφηνε να ζησει η θα του αφαιρουσε την ζωη.Το νημα της ζωης μου μου ηταν συνδεμενο με το δικο του δεν θα αντεχα την απωλεια του.

<<Δεν θελω να ακουσω τιποτα που ειναι;>>ο ηχος απο εξω με εκανε να σταματησω.Γυρισα προς το παραθυρο και ετρεξα για να κοιταξω εξω.Μπορουσα να νιωσω τον πονο στα σωθηκα μου να με καιει σιγα σιγα.

Ειδα τον Εντουαρντ που ανεβενε επανω στο αλογο φοροντας τη καπα του καλυβοντας τα κατακοκκινα σαν αιμα ματια του.Σηκωσε το κεφαλη του πεφτοντας η κουκουλα φανερωντας το πονο στα ματια του.Ακουσα πισω μου τον Τζασπερ να ανοιγει την πορτα χωρις να χασω αλλο χρονο ετρεκα προς την εξοδο προσπαθησε να με εμποδηζει αλλα η αδερναληνη ερρε μεσα στο αιμα μου.Κανεις δεν θα με σταματουσε.Βγηκα εξω στο διαδρομο και αντικρισα το χαος οπου ειχα προκαλεσει η αντιδραση του.

Αρχηζα να κατεβαινω την σκαλα με φορα τα σε καθε βημα που εκανα τρελες σκεψεις εβγαιναν απο το μυαλο μου.Επεσα επανω στην πορτα ακουγοντας το χτυπος της καρδιας μου να παλευει με τον πονο.Τραβηξα την πορτα εχοντας το βλεμμα μου επανω του την στιγμη που τον ειδα να με κοιταεει στα ματια ξεροντας πως η αγαπη που ειχαμε ειχε καποτε σβησει και ομως το ενιωθα ακομα χαραγμενο οταν αγαπας δεν ξεχνας αυτα που ειχε περασει με το αλλο σου μισο.

Το αλογο ηταν ετοιμο για τρεξει δεν εχασα ευκαιρια και μπηκα πρωστα απο το αλογο εμποδιζοντας τον να ξεκινησει.

<<Σε παρακαλω->>η φωνη μου με  κοπο εβγαινε απο τα χειλη μου ακουγα της βαθιες ανασες που προσπαθουσα να αναπληρωσω το χαμενο οξυγονο στους πνευμονες μου.

<<Ιζαμπελλα φυγε τωρα απο μπροστα μου δεν θελω να->>

<<Οχι δεν φευγω εσυ δεν μου ελεγες παντα οτι με αγαπας οτι αφησες ακομα και τον γαμο σου για να ειμαστε μαζι ειχες κανει θυσιες για εμενα ενω εγω τιποτα τωρα ομως κανω αφηνω καποιον για εσενα>>οι λεξεις απο το στομα εβγαιναν σαν ενα χειμαρρος που ειχε πλυμηρησει.Ηθελα τοσο πολυ να του τα πω ολα τα ονειρα μου οι αναμνησεις μια παλιας ζωης που ακομα με κυνηγουσε χωρις ομως να νιωθω τον πονο την απολειας.

Τον κοιταξα μεσα στα ματια προσπαθοντας να καταλαβω ποια θα ειναι η επομενη κινηση του.

<<Σε παρακαλω μην το κανεις ειμαι εδω και θα ειμαι για παντα αποκλεισμενη μαζι σου>>πηρα μια βαθια ανασα νιωθοντας το κρυο αερα στα σωθηκα μου.Το σωμα μου ετρεμε ελαφρος στο κρυο του χειμωνα.Τον ειδα που κατεβηκε απο το αλογο και σταθηκε διπλα του κρατωντας το χαλιναρη στα χερια του.

<<Ιζαμπελλα>>ο ηχος του ονοματος μου ακουγοντας το απο τα χειλη μου μου προκαλουσε ενα περιεργο αισθημα σαν να το ειχα ξανακουσει απο μια δυσαρεστη αναμνηση.

Στο μυαλο μου ηρθε η εικονα του που ετρεχα μεσα στο δασος ψαχνοντας τον και τον ειχα βρει να ειναι διαφορετηκος.Τοτε ολα εβγαζαν ενα νοημα τον ειχα δει......Βρικολακα!!!

Καλυψα τα χειλη μου με το χερι μου πνιγοντας την κραυγη του τρομου.Πως ηταν δυνατον να ειχε αλλαξει οι αναμνησεις μου ειχαν σταματησει στην εισβολη που ειχαν κανει στο καστρο.

<<Θυμαμαι θυμαμαι σε ειχα βρει στο δασος ψαχνοντας εσενα αλλα δεν ησουν ανθρωπος αλλα......βρικολακας>>το μυαλο μου ειχε θολοσει ψανχοντας την χαμενη αναμνηση αλλα το μονο που εφερνα στο νου μου ηταν τα κοκκινα ματια του που φλεγοντουσαν απο διψα και μετα ολα ειχαν σκοτεινιασει.

<<Ιζαμπελλα>>ηρθε κοντα μου και εσφιξε τα χερια του γυρω μου.Δεν σηκωσα τα χερια μου για να ανταποκριθω δεν ηθελα να σκεφτομαι πως ο Εντουαρντ θα μπορουσε να...!!!

Η αναμνηση απο το παρελθον μου την τελευταια νυχτα της συντομης ζωης μου την ειχε αφαιρεσει εκεινο που με κρατουσε τωρα στην κρυα αγκαλια του.

<<Εντουαρντ θυμαμαι που σε ειχα->>

<<Σςςςς....ξεχασε εκεινη την καταραμενη νυχτα μην σε στειχιονει Ιζαμπελλα εγω ημουν ο υπεθευνος του θανατου σου>>αναριγησα στο ακουσμα τως λεξεων του.Η καρδια μου χτυπουσε βουβα μεσα μου σαν ηταν ετοιμη να σταματησει να χτυπα μεσα στο στηθος μου.

Δεν ηξερα αν επρεπε να τον μισησω η  αυτο με εκανε να τον αγαπω ακομα περισσοτερο.Πως συνεβει να θυμηθηκα εκεινη την νυχτα που εχει διαγραφτη απο το μυαλο μου και να την θυμηθηκα τωρα μηπως επανω στο πανικο μου για να μην χασω και τους δυο απο την ζωη μου;

<<Πως ηταν δυνατον αφου οι αναμνησεις μου ειχαν σταματησει οταν σε ειχα δει εκεινη την ντυχτα μαζι με τον Τζασπερ ησουν->>δακρυα ηρθαν στα ματια μου κανοντας με να σταματησω.Ειναι αδυνατον να συνεβαινε.Σηκωσα το βλεμμα μου κοιτοντας τον στα ματια.Σηκωσα το χερι μου δισταχτηκα και χαιδεψα με της ακρες τον δαχτυλων μου τα βελουδηνα χειλη του.

Ενιωσα το βελουδινο φιλη του επανω επανω στις ακρες τον δαχτυλων μου.

<<Σε αγαπω,παντα σε αγαπουσε δεν αξηζα ποτε αυτη την αγαπη γιατι ημουν εγωιστης και δεν καταλαβαινα τα αισθηματα σου>>μου ψυθηρισε αφηνοντας φιλια στα δαχτυλα μου.

Δεν ημουν απολυτος σιγουρη το τι  ενιωθα εκεινη την στιγμη μισος,αγαπη,συμπονια.Ολα επαιζαν μεταξυ τους προσπαθοντας να παρουν μια σωστη θεση στην καρδια μου.Το μονο που ημουν απολυτος σιγουρη ηταν οτι η αγαπη δεν σβηνει ποτε παρα τον περασμα τον αιωνων.

1880-Λονδινο

Ιζαμπελλα 

Τα λογια του αντηχουσαν μεσα στο μυαλο μου πως μπορουσε ενα ανθρωπος να αλλαζε της αποφασησεις του μεσα σε λιγα λεπτα ηταν εγωιστης δεν μπορουσε να το καταλαβει οτι δεν ηταν γραφτο να ειμασταν μαζι σε λιγο καιρο οι δρομοις μας θα χωρηζοντουσαν.Αν και δεν ηθελα να σκεφτομαι οτι θα τον χασω απο την ζωη μου οτι ανηκει σε μια αλλη ηταν ανουσιες ολες αυτες οι σκεψεις μου.

Βηματησα προς το κρεβατη μου και εσκυψα απο κατω να παρω το ημερολογιο μου.Ανοιξα προσεχτηκα τα φυλλα και ξεφυλισσα τις τελευταιες σεληδες πριν φυγω απο τον βασιληκο χορο.Διαβασα προσεχτηκα της τελευταιες λεξεις οπου ειχα γραψει.

"Αισθανομαι πως αυτος ο χορος θα ειναι κατι παρα πανω για εμενα ισως να ειναι μια αρχη σε μια ζωη που ποθο"χαιδεψα με τα δαχτυλα μου τα γραμματα μου και σηκωσα το βλεμμα μου κοιτοντας το φορεμα που φορουσα εκεινη την βραδια.

Ακομα αισθανομουνα τις πεταλουδες να φτερουγηζουν μεσα μου.Αφησα ενα αδυναμο χαμογελο να σχηματηστει στα χειλη μου φερνοντας στην μνημη εκεινη την βαρδια.

<<Ιζαμπελλα>>η φωνη της μητερας μου προκαλεσε πανικο.Εκλεισα το ημερολογιο μου γρηγορα και το εβαλα κατω απο το μαξηλαρη μου.Σηκωθηκα και ισιωσα το φορεμα μου περημενωντας την μητερα μου.Ειδα το πομολο που κατεβενε και η πορτα ανοιξε.

<<Ιζαμπελλα>>αναφωνησε γεματη ευτιχια στο προσωπο της.

<<Τι ειναι μαμα;>>σταφηκα προς το παραθυρο κοιτωντας τον γαλανο χρωμα του ουρανου.

<<Ο πριγκηπας Μεσιεν μας->>και μονο στο ακουσμα του ονοματο τους με τραβηξε την προσοχη.

<<Τι συνεβει;>>ρωτησα φανερα νευρηκη.

Τοτε ειδα στα χερια της δυο φακελους σφραγκησμενα με την βασιληκη σφραγκηδα του.Ο φακελος ηταν σε αποχρωση του χρυσου.

<<Ειναι οι προσκλησεις του αρραβωνα του και μας καλεσε θα ειναι αυριο το βραδυ και για αυτο να ντυθεις καλα για να ξεχωρησεις>>ειπε με μια φωνη χαρουμενη.

Το μυαλο ειχε σταματησει να λειτουργη κοιτουσα τους φακελους που κρατουσε η Εσμι ηταν αληθεια θα αρραβωνιαζοτανε καποια που δεν αγαπουσε.Γυρισα προς το παραθυρο και τα λογια του χαραξαν την καρδια μου.Προκαλοντας μου ενα αισθημα που δεν ειχα ξανα βιωσει. 

Η Ζηλια.

6ο Κεφάλαιο

6ο Κεφαλαιο

'Η Μελωδια'

1880-Λονδινο. 

Ιζαμπελλα

Χαιδεψα με της ακρες των δαχτυλων μου τα πληκτρα του πιανου κοιτωντας τις νοτες οπου εγραφε επανω στο χαρτη.Ποτε μου δεν ειχα δοκιμασει να παιξω πιανο παρα την προσπαθεια του Εμετ να με πειση να δοκημασω αλλα εκεινη την στιγμη κατι με τραβουσε μεσα μου να προσπαθησω.Καθησα στο σκαμνακη του πιανου και ακουμπησα τα δαχτυλα μου επανω στα πληκτρα πηρα μια βαθια ανασα και η ματια μου επεσε επανω στο χαρτη οπου οι νοτες εκαναν την ενφανηση τους μεσα στο μυαλο μου. 

Πατησα ενα πληκτρο οπου την νοτα που εγραφε το χαρτη και βγηκε ενας ψηλος ηχος.Στραφηκα ξανα στο χαρτη αλλα ενα χτυπημα στην πορτα με αναγκασε να πατησω ολα τα πληκτρα μαζι κανοντας αυτη την κινηση ο ηχος βγηκε εικοφατικος. 

<<Περαστε>>ο τονος της φωνης μου ανεβηκε προσπαθησα να κρατηθω.Με εξοργηζε οταν ηθελα να μεινω λιγο μονη ολοι ηταν πανω απο το κεφαλη μου προσεχοντας να μην παθω κατι.Ολο αυτο που εκανα ηταν ανουσιο και γελοιο. 

Η πορτα ανοιξε και η Λουσι ηρθε με σκυμενο κεφαλη κοντα μου ειχε ακουσει πισω απο την πορτα τον ενοχλητικο ηχο. 

<<Δεσποινης Ιζαμπελλα με συνχωρειτε που σας διακοπτω αλλα σας ζητανε κατω στην βεραντα μητερας και ενας κυριος;>>σηκωσε το βλεμμα της και με κοιταξε μεσα στα ματια. 

Σηκωθηκα απο το σκαμνακη του πιανου και βηματησα με αργα βηματα προς το παραθυρο.Κοιταξα κατω προσπαθωντας να δω ποιος ηταν βρηκα την μητερα μου να καθεται εξω πινοντας το τσαι της αλλα δεν μπορουσα να διακρινω τον κυριο. 

<<Δεσποινης Ιζαμπελλα ειπε η μητερας σας να μην αργησετε>>η απαιτητικη σταση της Λουσι απεναντη μου την εφερνε σε δυσκολη θεση πολλες φορες η μητερα μου την ειχε διωξει αλλα με δικη μου παρακληση την ειχαμε κρατησει η Λουσι οσες φορες της ελεγα να μου μηλαει στον ενικο δεν το δεχοτανε. 

Γυρισα προς την Λουσι και ενα χαμογελω σχηματηστηκε στο προσωπο μου. 

Ετριψε τα χερια της με αμηχανια.

<<Λουσι ξερεις ποιος ειναι ο κυριος;>>ρωτησα φανερα περιεργη.

<<Δεν ειναι κυριος δεσποινης Ιζαμπελλα αλλα πριγκιπας->>σταματησε αποτομα και ξεροκαταπιε.Ανοιξα τα ματια μου ορθανοιχτα την πλησιασα με γρηγορα βηματα και την επιασα απο τους ομους της.

<<Πες μου οτι ειναι ενα κρυο αστειο της μυτερας μου;>>η φωνη μου βγηκε σαν μια ανασα.Κουνησε αρνητικα το κεφαλη της.Την κοιταξα καλα στο προσωπο μηπως θα μπορουσα να καταλαβω αν μου εκανε ενα πλακα αλλα ηταν πολυ σοβαρη.Αφησα τα χερια μου να πεσουν απο τους ομους της και ετρεξα προς την πορτα.

Την ανοιξα χωρις καν να την κλεισω πισω μου.Πως τολμουσε να εμφανηστη στο σπιτι μου απο την στιγμη που ηταν ετοιμος να παντρευτει;Δεν εβγαζα νοημα μεσα απο τις ερωτησεις που ξετρυπωναν μεσα απο το μυαλο μου ολα ηταν ενα μεγαλο ερωτηματικο μεσα μου.

Τα αισθηματα μου που ενιωθα για αυτον ηταν τοσο ξεχωρηστα που εκανε παντα την καρδια μου να φτεροκοπαει κατω απο το στηθος μου.Καθε μερα που εφερνα την εικονα εκεινης της νυχτας με εκανε να αισθανομαι οτι υπαρχω.Ηταν σαν να κοινομουνα για πολυ καιρο και περημενα να ερθει εκεινος να με ξυπνησει με ενα χαδι του.

Εφτασα στην μεγαλη σκαλα οταν ακουσα την βελουδινη φωνη του μετα απο τοσο καιρο.Το ριγος διαπερασε το κορμι μου απατωντας στο καλεσμα του.Εκανα ενα βημα και πατησα στο πρωτο σκαλι.Δεν ειχα αλλα περηθωρια ειχα αναγκη να τον δω εδω και καιρο.Περημενα παντα εκεινον χωρις να εχω ελπηδες μαζι του ανηκε σε μια αλλη εγω ημουν μονοχα το εμποδιο.

<<Πριγκιπα Εντουαρντ θεωρειται σωστο να δειτε την κορη μου μην ξεχνατε οτι σε λιγες μερες θα ειναι ο γαμος σας κανονικα δεν θα επρεπε να βρισκεστε εδω αλλα διπλα στην συζυγο σας>>ο τονος την φωνη της προδιδε την ειρωνια απεναντη σε εκεινον ηθελα τοσο πολυ να την χαστουκισω.

Ποτε μου δεν ειχα σκεφτη με αυτο τον τροπο την μητερα μου σε τετιο βαθμο αλλα εκεινη την στιγμη ηταν σαν ειχε προσβαλη τον ιδιο μου τον ευατο.

<<Δεν ηρθα για αυτο τον σκοπο Κυρια Εσμε ηθελα απλως να παραδωσω στην κορη σας την καπα της,την ειχε αφημενη στο κιοσκη και την βρηκανε η αυλικοι μου και μου την παρεδωσαν ηθελα προσωπηκα να την παραδωσω σε εκεινη για την ομορφη παρουσια της στο βασιλικο χορο>>απολογηθηκε ο Εντουαρντ.

<<Πολυ καλα τοτε>>απαντησε ξερα η Εσμε.

Ο Εντουαρντ χαμογελασε παγερα προς την Εσμε και επειτα κοιταξε με την ακρη του ματιου του εμενα που στεκομουνα στο τελευταιο σκαλοπατι της σκαλας.

Γυρισε ολο του το σωμα προς το μερος μου.Ειχα ξεχασει τα παντα γυρω μου τα πρασινα ματια του φλεγοντουσαν απο ποθο κοιταζοντας τα κοκκινα μαγουλα μου που εκεινη την στιγμη φλεγοντουσαν το κοιταγμα του.Αισθανομουνα την ατμοσφαιρα αρκετα εντονη αναμεσα μας με την πρωτη ματια.

<<Δεσποινης Ιζαμπελλα>>εκανε την υποκληση του.Ειχα ξεχασει να υποκλιθω και εγω.

<<Καλως ηρθατε Πριγκιπα Μεσιεν>>κρατησα το φορεμα στο ενα χερι μου και εσκυψα και υποκλιθηκα και εγω με την σειρα μου.

<<Λυπαμαι που καθηστερησα να σας φερω την καπα σας>>σηκωσα αποτομα το κεφαλη μου και ειδα την κοκκινη καπα που κρατουσε στο αριστερο του χερι.Την ειχα ξεχασει εκεινη την βραδια στην σκαλα οπου τον ειχα φηλισει.Ενιωσα τα μαγουλα μου να φλεγονται απο την ζεστη στην σκεψη εκεινου του φιλιου.

<<Δεν χρειαζοτανε Πριγκιπα Μεσιεν κανατε μεγαλο κοπο για να φτασεται->>η φωνη μου ετρεμε ελαφρως δεν μπορουσα να βγαλω λεξη.

<<Δεν μου ηταν κοπος Ιζαμπελλα ηθελα παρα πολυ->>σταματησε και κοιταξε την μητερα μου με παγωμενω βλεμμα.

<<Κυρια Εσμε θα μου επιτρεπατε την αδεια να παρω την Ιζαμπελλα για μια βολτα στον κηπο;>>η φωνη του ηταν αρκετα ψυχρη προς την Εσμε σαν να με ηθελα μονο για δικια του.

<<Φυσηκα Πριγκιπα Μεσιεν>>αναφωνησε η Εσμε γεματη χαρα.

Το σωμα μου σφιχτηκε απο την προταση του Εντουαρντ δεν επιτρεποταν να συνανταει αλλες θα μπορουσα να διαλυθει ο αρραβωνας του απο την παρουσια μου θα προκαλουσε σκανδαλο στον Λονδινο και ιδαιτερα στην φημη της οικογενειας μου.Αποφασησα να παρω την κατασταση στα χερια μου.

<<Μα μητερα ο πριγκιπας Μεσιεν ειναι αρραβωνιασμενος και οπως ξερουμε ολοι δεν επιτρεπετε να->>

<<Θα ειναι μια φιλικη βολτα Ιζαμπελλα>>η βελουδινη φωνη του ειχε παγωσει.Θα επρεπε να ξεχασω τα αισθηματα μου για εκεινον και το σημαντικοτερο δεν θα τον αφηνα να με πλησιασει οσο και να το λαχταρουσε η καρδια μου το σωστο ηταν αυτο.

<<Πολυ καλα>>ειπα φανερα οργησμενη.<<Λουσι φερε την καπα->>

<<Μπορειτε να φορεσεται αυτη την καπα Ιζαμπελλα>>ηρθε απο πισω μου και τυληξε την καπα γυρω απο τους ομους μου.

<<Ευχαρηστω...πολυ>>ενιωθα την ανασα του να χαιδευει την επιδερμηδα του λαιμου μου.

Χωρις να καταλαβει η Εσμε την κηνηση που ηταν ετοιμος να κανει χαιδεψει τον ομο μου αποτραβηχτηκα και εκανα ενα βημα μπροστα.Το χερι του εμεινε στο αερα.Κατεβασε το βλεμμα μου.

<<Ακολουθηστε με πριγκιπα Μεσιεν>>χωρις δευτερη σκεψη μπηκα μπροστα ανοιγοντας την πορτα και βγηκα εξω.

Αυτο δεν οδηγουσε πουθενα οσο τον απεφευγα τοσο πιο πολυ ενιωθα οτι το εξοργηζα.Ισως ηταν καλητερα να του ελεγα να μην με ξανα δει ποτε να κοπουν οι ελπηδες που ειχε μεσα του.Απο τα ματια μου κυλησαν δυο δακρυα ναι αυτο ηταν το σωστο και για τους δυο μας να του ελεγα να μην με ξανα δει ποτε οσο αναγκη και να τον ειχα επρεπε να σταματησει τωρα προτου τα αισθηματα αποκαλυφθουν για εκεινον. 

Βηματισα προς το κιοσκη οπου ηταν το ποιο απομακρυσμενο σημειο του κηπου και απο το σπιτι εκει θα του ελεγα ξεκαθαρα οτι αυτο που ειχε συνβει εκεινη την νυχτα ηταν ενα λαθος της στιγμης.

Σε καθε βημα που εκανα ολο και ποιο μακρια του ενιωθα την ενταση μας να ειναι πιο εντονη το βλεμμα του ηταν στυλομενο συνεχεια επανω στο προσωπο μου.Σηκωσα το βλεμμα μου και κοιταξα το κιοσκη που ενφανηστηκε μπροστα μας.Πηγα να ανεβω τα σκαλια αλλα το χερι του σφηχτηκε γυρω απο τον καρπο μου.

Με γυρισε αποτομα και βρεθηκαμε προσωπο με προσωπο.

<<Θα μου πεις γιατι με αποφευγης;>>ρωτησε με τονο γεματο αγωνια.

Κατεβασα το βλεμμα μου δεν τολμουσα να ξεστομησω αυτα τα λογια που εκαιγαν τα χειλη μου.Τα δαχτυλα του σηκωσαν το πιγουνι μου και πλησιασε τα χειλη του λιγα εκατοστα απο τα δικα μου.Βυθησε το βλεμμα του μεσα στο δικο μου.Κανοντας το σωμα μου να μουδιασει σε καθε σημειο του.

<<Οταν μηλαω θελω να με κοιτας στα ματια Ιζαμπελλα>>η φωνη του ηταν εξαγριωμενη απο την συμπερηφορα που ειχα απεναντη του.

<<Αυτο πρεπει να κανω Πριγκιπα Μεσιεν το καλητερο ειναι να φυγετε και να γυρησετε πισω δεν θα ηθελα να συνεχηστει αλλο αυτη η κατασταση>>απομακρυνθηκα απο κοντα του κανοντας ενα βημα πισω.

Ακουσα το γρηγορο ξεφυσημα που εβγαινε με κοπο απο τα χειλη του.Δεν εβγαλε μηλια απο αυτα που του ειχα πει.

Προσπαθησα να μην ακουω την καρδια μου αλλα την λογικη μου αυτη εδινε της αποφασης.

<<Γιατι;>>σηκωσε το κεφαλη του και ειδα τα βουρκωμενα ματια του να γιαλιζουν κατω απο τις ηλιαχτηδες του ηλιου που διαπερνουσαν τα φυλλα των δεντρων.Προσπαθησα να πνιξω μεσα μου ολες τις ενοχες που ενιωθα.

<<Ειναι το σωστο,εσεις σε λιγες μερες θα παντρευτειτε εγω δεν->>

<<Τι σημασια εχει αυτο Ιζαμπελλα μετα το γαμο θα μπορω να σε βλεπω σε ενα μερος που->>

<<Οχι Εντουαρντ δεν ειμαι καμια φτηνη να συναντιομασται στα κρυφα>>διαφωνησα.

Η ψυχρη ατμοσφαιρα εφτανε σιγα σιγα στα ορια του γκρεμου οπου σε λιγο θα επεφτε και θα εφερνε το χαος.

<<Δεν εννουσα αυτο Ιζαμπελλα σε καμια περηπτωση δεν θα σε εβλεπα με αυτο τον τροπο εκεινο το βραδυ που σε ειχα δει να χορευεις μαζι με τον Εμετ χωρις καν να σε γνωρηζω αλλαξες τα παντα μεσα μου ηταν σαν να ειχες ερθει απο την προσωπικη μου κολαση>>αναφωνησε γεματος απελπησια στο προσωπο του.

Προσπαθησα να κρατησω την ψυχραιμια μου τον πληγωνα ασχημα σχιζοντας καθε κομματι απο την καρδια του.

<<Λυπαμαι πολυ αλλα->>δεν εβρισκα τα σωστα λογια εκεινη την στιγμη το μονο που ηθελα ηταν να φυγω μακρια του.Τον προσπερασα χτυπωντας κατα λαθος τον ομο μου με τον δικο του.Αρχηζα να βηματηζω ξανα προς το μονοπατι.

<<Οχι...οχι...οχι δεν θα σε αφησω να φυγεις>>ακουσα απο πισω μου την βελουδινη φωνη του που εσπασε και εγινε σχεδον ενα ουρλιαχτο.Εσφιξα το φορεμα μου μεσα στα χερια μου και επυταχηνα το βημα μου.

<<Ιζαμπελλα>>εκλεισα τα ματια αφηνοντας τον χειμαρρο να κυλισε στα καυτα μαγουλα μου.Μια εικονα ηρθε στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη ακουγοντας το ονομα μου μεσα απο τα χειλη του να το φωναζει με πονο.

Ηταν την ακρη του γκρεμου και ειχε πεσει και εγω του γυριζα την πλατη και εφευγα οσο και να φωναζε να τον βοηθησω να σωθει εγω τον αγνουσα σαν να μην ειχε μπει ποτε στην ζωη μου.Σταματησα αποτομα και εβγαλα μια πιχτη κραυγη.Πραγματι ετσι ητανε.

Γυρισα αμεσως ολο μου το σωμα ξανα προς το μερος οπου τον ειχα αφησει και τον βρηκα να στεκεται να με κοιταει με δυο σταγονες δακρυα να κυλουν στα πρασινα ματια του.

<<Εντουανρτ>>ετρεξα κοντα του και επεσα μεσα στην ζεστη αγκαλια του.Τυληξε τα χερια του γυρω απο την μεσι μου.Εβαλα τα χερια μου αναμεσα στο προσωπο του πλησιασα τα χειλη μου και αφησα ενα φιλι στο μαγουλο του.Τον ειδα που εκλεισε τα βλεφαρα του αναστεναζονατας.

<<Το ξερουμε και οι δυο καλα οτι δεν θα μπορεσουμε να ειμαστε μαζι αυτο που εκανα τωρα δεν σημαινει τιποτα ηρθα μονο για να σκουπησω τα δακρυα απο το προσωπο σου γιατι δεν μπορω να σε βλεπω να πληγωνεσαι>>τα ιδια μου τα λογια με συνγκλονησαν του ελεγα αυτα που ενιωθα για εκεινον το βαρος που κουβαλουσα εναν μηνα ειχει πια χαθει απο την καρδια μου,μια γαληνη ειχε απλωθει σε καθε σημειο της καρδιας μου.

<<Σε παρακαλω μην μου ζητας να μην σε ξαναδω->>

<<Εντουαρντ μην το κανεις πιο δυσκολο σε παρακαλω>>διαφωνησα τα λογια που ξεστωμιζα ηταν δηλητιριο για αυτον με παρακαλουσε και εγω εμενα ψυχρη.

Σηκωσα το βλεμμα μου και πλησιασα τα χειλη μου προς τα δικα του αλλα με μια κηνηση του με εσπρωξε απο μακρια του και σκουπησε τα δακρυα του γεματος αποχθεια.Με ξαφνιασε ολο αυτο που ειχε συνβει δεν το πιστευα μετατραπηκε σε αλλον ανθρωπο ειχε δυο προσωπα που τωρα εβλεπα και της δυο οψεις τους.

<<Αν επηθυμεις τοσο πολυ τοτε η επιθυμια σου προσταγη δεν θα σε ξανα ενοχλησω Ιζαμπελλα αν ενιωθες εστω και λιγη αγαπη απο αυτη που ενιωθα δεν θα σκεφτοσουνα τιποτα>>

<<Που ενιωθες;>>η φωνη μου βγηκε μια με την ανασα μου.

<<Τα παγωσες ολα μεσα μου Ιζαμπελλα δεν θα σε αφησω ομως να ξεφυγεις τοσο ευκολα απο εμενα θα μαυρωσω την φημη την οικογενειας σου>>πηγα να μηλισω αλλα τιποτα δεν βγηκε απο το στομα μου μοναχα αερας.Κρυος ιδρωτας κυλισε κατω απο το φορεμα μου η ανασα μου ειχε κοπει.Πως τολμουσε να ερχοτανε εδω να μου και να μου εξομολογουσε την αγαπη του.Οταν αγαπας δεν πληγωνεις.

<<Οι οικογενεια μου δεν εχει σχεση με εμας Πριγκιπα Μεσιεν......Οταν αγαπας δεν πληγωνεις το αλλο σου μισο ειστε πολυ εγωιστης αρνηστε την αγαπης σας για εμενα που ειναι παρανομη και με απειλητε με ποιο δικαι->>

<<Με το δικαιωμα του βασιλια που σε λιγο θα γινω Ιζαμπελλα αφου δεν μπορω να σε εχω εγω τοτε δεν θα σε εχει κανενας>>αφησα το ειρωνηκο χαμογελο του να ενφανηστει στα χειλη του.

<<Δεν ανηκω σε κανεναν Πριγκιπα Μεσιεν δεν μπορειτε να δεχτητε την αληθεια ποτε μου δεν εχω πει ψεματα και ουτε προκεται αυτο που ειχε συνβει εκεινη την νυχτα μην ξεχνατε εσεις με ειχατε απειλησει->>με πλησιασε και εβαλε το δειχτη του δαχτυλου του επανω στα χειλη μου σταματωντας με.

<<Εκεινη την νυχτα δεν υπηρχαν μαρτυρες αγαπητη μου μπορω να σας κατηγορησω για παρανομο δεσμο μαζι μου>>

<<Μα και εσεις θα->>τα ποδια μου αρχηζαν να τρεμουν.Πως γινεται αυτο ο αντρας να ειναι τοσο σκληρος ειχε αλλαξει μεσα σε μια στιγμη.

<<Δεν θα νιαστουν για αυτο αλλα για την πορνη που παρεσυρε τον Πριγκιπα στα δυχτια της>>Ο πονος μεσα στο στηθος μου εγινε αφοτηρος ενιωθα γυρω μου ολα να γυρηζουν με αποκαλουσε φτηνη.Δεν θα αντεχα για πολυ επρεπε να υπερασπιστω την τιμη μου και το σεβασμο μου.

<<Ποτε δεν δοθηκα σε εσας Πριγκιπα Μεσιεν μπορω να αποδειξω οτι ειμαι αγνη και οτι κανενας δεν με ειχε αγγιξει>>αναφωνησα οργησμενη.

Χαμογελασε και εσκυψε προς το αυτη μου.<<Αυτο μπορω να το αλλαξω Ιζαμπελλα εγω ο ιδιος>>μου ψυθηρισε με μια δοση ειρωνιας στην φωνη του αλλα η απειλη ηταν ξεκαθαρη θα εκανε τα παντα για να με αποκτησει.

Πηγα να μηλισω αλλα εκανε βημα και με κοιταξε και επειτα εφυγε απο μπροστα μου.Εμεινα να κοιταω μοναχα το κενο.Μεσα στο μυαλο ολες οι λεξεις του εμειναν χαραγμενες.

Τα ποδια μου λυγισαν και επεσα στο απολυτο κενο. 

1917-Λονδινο.

Το βιβλιο ειχε πεσει μεσα απο τα χερια μου εκατσα στην καρεκλα ζαλησμενη ηταν σαν να ειχε επηστρεψει απο ενα βαθυ ονειρο.Οι εικονες απο εκεινη την συναντηση με την Ιζαμπελλα και τον Εντουαρντ.Η Ιζαμπελλα ειχε αρνηθει να συναντιεται με τον Εντουαρντ στα κρυφα μετα τον γαμο του και ο Εντουαρντ αντι να σεβαστη την προταση της την ειχε απειλησει. 

Πηρα το βιβλιο οπου ειχε πεσει μεσα απο τα χερια μου και το εκλεισα.Ολα αυτα που ειχαν γινει σε αυτη την συναντηση τα ειχα βιωσει πραγματι στην προηγουμενη ζωη μου;Το καστρο οπου με κρατουσε φυλακησμενη.Τα αισθηματα μου ειχα τοτε τα ειχα ακομα χαραγμενα μεσα μου αραγε εγω ημουν αυτη;Αποδεχομουνα το γεγονος οτι στην προηγουμενη ζωη μου ημουν η Ιζαμπελλα που ειχε ερωτευτει τον Εντουαρντ; 

Η καθε αναμνηση απο το παρελθον που φωλιαζαν μεσα στην καρδια μου γενωντας ενα κανουργιο αισθημα που σκεπαζε την αγαπη μου για τον Στεφαν.Η αγαπη που ενιωθα για αυτον εξαφανηζοτανε και την θεση του επαιρνε εκεινος. 

Αφησα το βιβλιο στο τραπεζη και βηματησα προς την πορτα.Ακουμπησα τα δαχτυλα μου στο πομολο οταν ακουσα εναν ηχο απο πιανο απο το διπλανο δωματιο.Ο βιβλιοθηκη ηταν στο ιδιο δωματιο με το πιανο το μονο που τους χωρηζε ηταν ενας τειχος και μια πορτα. 

Η μελωδια οπου εβγαινε μεσα απο το πιανο μου ηταν γνωρημη ηταν σαν να την ακουγα μια ζωη και ομως αυτο ηταν το ενιωθα μεσα στην καρδια μου οι μελωδιες που ξεχυνοντουσαν μεσα στην αιθουσα εφερε μια παλια αναμνηση απο το παρελθον μου. 

1880-Λονδινο. 

Το κοιτουσα που επαιζε πιανο ενω τα δαχτυλα του ετρεχαν επανω στη πληκτρα σαν να ζωγραφηζε εναν πινακα τα βελουδινα απαλα δαχτυλα του,που χαιδευαν τα πληκτρα βγαζοντας αυτες της μαγευτηκες μελωδιες που μεγαλωναν την αγαπη μου για αυτον.

Σηκωσε το βλεμμα του απο τα πληκτρα και ενα χαμογελω σχηματηστηκε στα χειλη του την ωρα που με κοιταζε τον πλησιασα και εκατσα διπλα του.

Η υγρασια ενφανηστηκε στα ματια μου.Ηταν τοσο γαληνια τον ακουγα να παιζει μεσα στην αιθουσα και o μελαχολικος ηχος να βγαινει μεσα απο τα πληκτρα που σε καθε αγγιγμα του με καλουσε στο καλεσμα του.

1917-Λονδινο

Κατεβασα σιγα σιγα το πομολο και ανοιξα την πορτα σιγανα.Το βλεμμα μου χαθηκε μεσα στην αιθουσα ψαχνοντας εκεινον.Τον ειδα που καθονατε γυρησμενος με την πλατη του να παιζει εχοντας τα ματια του κλειστα.Αυτη η μουσικη εφερνε στο μυαλο μου εκεινον που ηταν τοτε ανθρωπος που τα πρασινα ματια του φυλακηζαν τα δικα μου. 

Τοτε ο χτυπος της καρδιας του χτυπουσε μαζι με την δικη σαν μια. 

Βηματησα οσο πιο αργα μπορουσα χωρις να τον διακοψω απο τον θορυβο που θα προκαλουσαν τα βηματα μου.Σε καθε βημα που εκανα το καλεσμα της μελωδιας του εκανε την καρδια μου να χτυπαει ολο και πιο δυνατα. 

Εφτασα κοντα του και ηρθα διπλα στο πιανο.Κοιταξα το χλωμο προσωπο του που ηταν σκυμμενο με τα βλεφαρα του κλειστα. 

<<Το ειχα γραψει εκεινη την νυχτα μετα την συναντηση μας>>ακουσα την βελουδινη ψωνη του σε συνδιασμο με την μουσικη που εβγαινε απο το πιανο. 

<<Το θυμαμαι>>ειπα χαμηλωφονα χωρις να θελω να διακοψω.Ανοιξε τα ματια του φανερωντας την γαληνη που ειχε τωρα.Ενα χαμογελω σχηματηστηκε στα χειλη μου την στιγμη που με κοιτουσε οση ωρα επαιζε. 

<<Σου αρεσει;>>με ρωτησε μετα απο λιγη ωρα.Ενα δακρυ κατρακυλισει απο το μαγουλο μου. 

<<Ειναι υπεροχο γεματο αισθηματα>>ψυθηρισα και παλι.Στο τελος ακουγα τις τελευταιες νοτες να βγαινουν με κοπο και τα δαχτυλα του σταματησαν επανω στο πιανο. 

Εσκυψε το κεφαλη του κοιτωντας τα δαχτυλα του που ειχαν μεινη επανω στα πληκτρα. 

<<Το ειχα γραψει για εσενα εσυ ησουν η εμπνευση μου ολα αυτα που ειχα γραψει σε αυτο το χαρτι τις νοτες ειναι ολος μου ο πονος οταν μου ζηταγες να μην σε ξαναδω>>το βλεμμα του ηταν ακομα στυλομενο στο χαρτι. 

Πλησιασα κοντα του και εκατσα. 

<<Το ηξερες ομως οτι ειχα δικιο;>>τον ρωτησα.Πλησιασα το χερι μου κοντα στο δικο του και το επιασα το εφερα επανω στην καρδια μου οπου ο χτυπος της επυταχυνε απο το κρυο αγγιγμα του. 

<<Οταν μου ελεγες οτι δεν με αγαπουσες πια ολος ο πονος ειχε τρυπησει μεσα στην καρδια μου πιστευα τοτε οτι ημουν ενα εμποδιο στο γαμο σου παραλου που σε ειχα τοση αναγκη απο την παρουσια σου επρεπε να κανω το σωστο>>του ψηθηρισα χαμηλωφονα. 

Το κεφαλη του ηταν σκυμενο δεν κοιταξε καθολου την λαχταρα που ηταν ολοφανερη μεσα στα ματια μου. 

<<Αρχηζω να δεχομαι οτι ημουν αυτη ολες αυτες οι αναμνησεις ειναι ακομα ζωναντες στην καρδια που τωρα νιωθεις να χτυπαει επανω στο χερι σου>>Πραγματι αυτο ηταν που ενιωθα τον αγαπουσα αλλα δεν ημου σιγουρη για τα αισθηματα μου για εκεινον. 

Κατι μεσα μου ειχε παγωσει δεν ηξερα τι ακριβως ηταν αυτο ενιωθα ενα χαος μεσα μου. 

<<Παντα πιστευα οτι θα θυμηθεις ποτε μου δεν επαψα να σε σκεφτομαι παντα ησουν στο μυαλο μου γυρω μου>>το βλεμμα μου συναντησε το δικο του.Εσκυψε τα παγωμενα χειλη του προς τα δικα μου που ετρεμαν ελεφρως και με ενα αγγιγμα των χειλιον μας ολες οι αναμνησεις που ειχα στα ονειρα μου εκαναν την ενφανηση τους. 

Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και τον τραβηξα κοντα μου.Τοτε ενιωσα το αισθημα μεσα μου να μεγαλωνει.Ειχα ακομα πολλα να μαθω για εμενα η για την Ιζαμπελλα δεν ημουν ακομα βεβαιη για το μετα η για το πριν σημασια ειχε τωρα πως καποιες πληγες μεσα μου που με ειχαν ακολουθησει στην νεα μου ζωη.Σιγα σιγα αρχηζαν να κλεινουν με εναν ανεξηγητο τροπο. 

Ποτε μου δεν θα παψω να αγαπω τον Στεφαν.Ισως αυτη η αγαπη που ενιωθα για τον Στεφαν να την καλυπτε ο Εντουαρντ;Ενα ηξερα μοναχα μπροστα μου ανοιγοτανε ενα αινιγμα που την απαντησει θα μου την ελυνε η καρδια μου.