6ο Κεφάλαιο

6ο Κεφαλαιο

'Η Μελωδια'

1880-Λονδινο. 

Ιζαμπελλα

Χαιδεψα με της ακρες των δαχτυλων μου τα πληκτρα του πιανου κοιτωντας τις νοτες οπου εγραφε επανω στο χαρτη.Ποτε μου δεν ειχα δοκιμασει να παιξω πιανο παρα την προσπαθεια του Εμετ να με πειση να δοκημασω αλλα εκεινη την στιγμη κατι με τραβουσε μεσα μου να προσπαθησω.Καθησα στο σκαμνακη του πιανου και ακουμπησα τα δαχτυλα μου επανω στα πληκτρα πηρα μια βαθια ανασα και η ματια μου επεσε επανω στο χαρτη οπου οι νοτες εκαναν την ενφανηση τους μεσα στο μυαλο μου. 

Πατησα ενα πληκτρο οπου την νοτα που εγραφε το χαρτη και βγηκε ενας ψηλος ηχος.Στραφηκα ξανα στο χαρτη αλλα ενα χτυπημα στην πορτα με αναγκασε να πατησω ολα τα πληκτρα μαζι κανοντας αυτη την κινηση ο ηχος βγηκε εικοφατικος. 

<<Περαστε>>ο τονος της φωνης μου ανεβηκε προσπαθησα να κρατηθω.Με εξοργηζε οταν ηθελα να μεινω λιγο μονη ολοι ηταν πανω απο το κεφαλη μου προσεχοντας να μην παθω κατι.Ολο αυτο που εκανα ηταν ανουσιο και γελοιο. 

Η πορτα ανοιξε και η Λουσι ηρθε με σκυμενο κεφαλη κοντα μου ειχε ακουσει πισω απο την πορτα τον ενοχλητικο ηχο. 

<<Δεσποινης Ιζαμπελλα με συνχωρειτε που σας διακοπτω αλλα σας ζητανε κατω στην βεραντα μητερας και ενας κυριος;>>σηκωσε το βλεμμα της και με κοιταξε μεσα στα ματια. 

Σηκωθηκα απο το σκαμνακη του πιανου και βηματησα με αργα βηματα προς το παραθυρο.Κοιταξα κατω προσπαθωντας να δω ποιος ηταν βρηκα την μητερα μου να καθεται εξω πινοντας το τσαι της αλλα δεν μπορουσα να διακρινω τον κυριο. 

<<Δεσποινης Ιζαμπελλα ειπε η μητερας σας να μην αργησετε>>η απαιτητικη σταση της Λουσι απεναντη μου την εφερνε σε δυσκολη θεση πολλες φορες η μητερα μου την ειχε διωξει αλλα με δικη μου παρακληση την ειχαμε κρατησει η Λουσι οσες φορες της ελεγα να μου μηλαει στον ενικο δεν το δεχοτανε. 

Γυρισα προς την Λουσι και ενα χαμογελω σχηματηστηκε στο προσωπο μου. 

Ετριψε τα χερια της με αμηχανια.

<<Λουσι ξερεις ποιος ειναι ο κυριος;>>ρωτησα φανερα περιεργη.

<<Δεν ειναι κυριος δεσποινης Ιζαμπελλα αλλα πριγκιπας->>σταματησε αποτομα και ξεροκαταπιε.Ανοιξα τα ματια μου ορθανοιχτα την πλησιασα με γρηγορα βηματα και την επιασα απο τους ομους της.

<<Πες μου οτι ειναι ενα κρυο αστειο της μυτερας μου;>>η φωνη μου βγηκε σαν μια ανασα.Κουνησε αρνητικα το κεφαλη της.Την κοιταξα καλα στο προσωπο μηπως θα μπορουσα να καταλαβω αν μου εκανε ενα πλακα αλλα ηταν πολυ σοβαρη.Αφησα τα χερια μου να πεσουν απο τους ομους της και ετρεξα προς την πορτα.

Την ανοιξα χωρις καν να την κλεισω πισω μου.Πως τολμουσε να εμφανηστη στο σπιτι μου απο την στιγμη που ηταν ετοιμος να παντρευτει;Δεν εβγαζα νοημα μεσα απο τις ερωτησεις που ξετρυπωναν μεσα απο το μυαλο μου ολα ηταν ενα μεγαλο ερωτηματικο μεσα μου.

Τα αισθηματα μου που ενιωθα για αυτον ηταν τοσο ξεχωρηστα που εκανε παντα την καρδια μου να φτεροκοπαει κατω απο το στηθος μου.Καθε μερα που εφερνα την εικονα εκεινης της νυχτας με εκανε να αισθανομαι οτι υπαρχω.Ηταν σαν να κοινομουνα για πολυ καιρο και περημενα να ερθει εκεινος να με ξυπνησει με ενα χαδι του.

Εφτασα στην μεγαλη σκαλα οταν ακουσα την βελουδινη φωνη του μετα απο τοσο καιρο.Το ριγος διαπερασε το κορμι μου απατωντας στο καλεσμα του.Εκανα ενα βημα και πατησα στο πρωτο σκαλι.Δεν ειχα αλλα περηθωρια ειχα αναγκη να τον δω εδω και καιρο.Περημενα παντα εκεινον χωρις να εχω ελπηδες μαζι του ανηκε σε μια αλλη εγω ημουν μονοχα το εμποδιο.

<<Πριγκιπα Εντουαρντ θεωρειται σωστο να δειτε την κορη μου μην ξεχνατε οτι σε λιγες μερες θα ειναι ο γαμος σας κανονικα δεν θα επρεπε να βρισκεστε εδω αλλα διπλα στην συζυγο σας>>ο τονος την φωνη της προδιδε την ειρωνια απεναντη σε εκεινον ηθελα τοσο πολυ να την χαστουκισω.

Ποτε μου δεν ειχα σκεφτη με αυτο τον τροπο την μητερα μου σε τετιο βαθμο αλλα εκεινη την στιγμη ηταν σαν ειχε προσβαλη τον ιδιο μου τον ευατο.

<<Δεν ηρθα για αυτο τον σκοπο Κυρια Εσμε ηθελα απλως να παραδωσω στην κορη σας την καπα της,την ειχε αφημενη στο κιοσκη και την βρηκανε η αυλικοι μου και μου την παρεδωσαν ηθελα προσωπηκα να την παραδωσω σε εκεινη για την ομορφη παρουσια της στο βασιλικο χορο>>απολογηθηκε ο Εντουαρντ.

<<Πολυ καλα τοτε>>απαντησε ξερα η Εσμε.

Ο Εντουαρντ χαμογελασε παγερα προς την Εσμε και επειτα κοιταξε με την ακρη του ματιου του εμενα που στεκομουνα στο τελευταιο σκαλοπατι της σκαλας.

Γυρισε ολο του το σωμα προς το μερος μου.Ειχα ξεχασει τα παντα γυρω μου τα πρασινα ματια του φλεγοντουσαν απο ποθο κοιταζοντας τα κοκκινα μαγουλα μου που εκεινη την στιγμη φλεγοντουσαν το κοιταγμα του.Αισθανομουνα την ατμοσφαιρα αρκετα εντονη αναμεσα μας με την πρωτη ματια.

<<Δεσποινης Ιζαμπελλα>>εκανε την υποκληση του.Ειχα ξεχασει να υποκλιθω και εγω.

<<Καλως ηρθατε Πριγκιπα Μεσιεν>>κρατησα το φορεμα στο ενα χερι μου και εσκυψα και υποκλιθηκα και εγω με την σειρα μου.

<<Λυπαμαι που καθηστερησα να σας φερω την καπα σας>>σηκωσα αποτομα το κεφαλη μου και ειδα την κοκκινη καπα που κρατουσε στο αριστερο του χερι.Την ειχα ξεχασει εκεινη την βραδια στην σκαλα οπου τον ειχα φηλισει.Ενιωσα τα μαγουλα μου να φλεγονται απο την ζεστη στην σκεψη εκεινου του φιλιου.

<<Δεν χρειαζοτανε Πριγκιπα Μεσιεν κανατε μεγαλο κοπο για να φτασεται->>η φωνη μου ετρεμε ελαφρως δεν μπορουσα να βγαλω λεξη.

<<Δεν μου ηταν κοπος Ιζαμπελλα ηθελα παρα πολυ->>σταματησε και κοιταξε την μητερα μου με παγωμενω βλεμμα.

<<Κυρια Εσμε θα μου επιτρεπατε την αδεια να παρω την Ιζαμπελλα για μια βολτα στον κηπο;>>η φωνη του ηταν αρκετα ψυχρη προς την Εσμε σαν να με ηθελα μονο για δικια του.

<<Φυσηκα Πριγκιπα Μεσιεν>>αναφωνησε η Εσμε γεματη χαρα.

Το σωμα μου σφιχτηκε απο την προταση του Εντουαρντ δεν επιτρεποταν να συνανταει αλλες θα μπορουσα να διαλυθει ο αρραβωνας του απο την παρουσια μου θα προκαλουσε σκανδαλο στον Λονδινο και ιδαιτερα στην φημη της οικογενειας μου.Αποφασησα να παρω την κατασταση στα χερια μου.

<<Μα μητερα ο πριγκιπας Μεσιεν ειναι αρραβωνιασμενος και οπως ξερουμε ολοι δεν επιτρεπετε να->>

<<Θα ειναι μια φιλικη βολτα Ιζαμπελλα>>η βελουδινη φωνη του ειχε παγωσει.Θα επρεπε να ξεχασω τα αισθηματα μου για εκεινον και το σημαντικοτερο δεν θα τον αφηνα να με πλησιασει οσο και να το λαχταρουσε η καρδια μου το σωστο ηταν αυτο.

<<Πολυ καλα>>ειπα φανερα οργησμενη.<<Λουσι φερε την καπα->>

<<Μπορειτε να φορεσεται αυτη την καπα Ιζαμπελλα>>ηρθε απο πισω μου και τυληξε την καπα γυρω απο τους ομους μου.

<<Ευχαρηστω...πολυ>>ενιωθα την ανασα του να χαιδευει την επιδερμηδα του λαιμου μου.

Χωρις να καταλαβει η Εσμε την κηνηση που ηταν ετοιμος να κανει χαιδεψει τον ομο μου αποτραβηχτηκα και εκανα ενα βημα μπροστα.Το χερι του εμεινε στο αερα.Κατεβασε το βλεμμα μου.

<<Ακολουθηστε με πριγκιπα Μεσιεν>>χωρις δευτερη σκεψη μπηκα μπροστα ανοιγοντας την πορτα και βγηκα εξω.

Αυτο δεν οδηγουσε πουθενα οσο τον απεφευγα τοσο πιο πολυ ενιωθα οτι το εξοργηζα.Ισως ηταν καλητερα να του ελεγα να μην με ξανα δει ποτε να κοπουν οι ελπηδες που ειχε μεσα του.Απο τα ματια μου κυλησαν δυο δακρυα ναι αυτο ηταν το σωστο και για τους δυο μας να του ελεγα να μην με ξανα δει ποτε οσο αναγκη και να τον ειχα επρεπε να σταματησει τωρα προτου τα αισθηματα αποκαλυφθουν για εκεινον. 

Βηματισα προς το κιοσκη οπου ηταν το ποιο απομακρυσμενο σημειο του κηπου και απο το σπιτι εκει θα του ελεγα ξεκαθαρα οτι αυτο που ειχε συνβει εκεινη την νυχτα ηταν ενα λαθος της στιγμης.

Σε καθε βημα που εκανα ολο και ποιο μακρια του ενιωθα την ενταση μας να ειναι πιο εντονη το βλεμμα του ηταν στυλομενο συνεχεια επανω στο προσωπο μου.Σηκωσα το βλεμμα μου και κοιταξα το κιοσκη που ενφανηστηκε μπροστα μας.Πηγα να ανεβω τα σκαλια αλλα το χερι του σφηχτηκε γυρω απο τον καρπο μου.

Με γυρισε αποτομα και βρεθηκαμε προσωπο με προσωπο.

<<Θα μου πεις γιατι με αποφευγης;>>ρωτησε με τονο γεματο αγωνια.

Κατεβασα το βλεμμα μου δεν τολμουσα να ξεστομησω αυτα τα λογια που εκαιγαν τα χειλη μου.Τα δαχτυλα του σηκωσαν το πιγουνι μου και πλησιασε τα χειλη του λιγα εκατοστα απο τα δικα μου.Βυθησε το βλεμμα του μεσα στο δικο μου.Κανοντας το σωμα μου να μουδιασει σε καθε σημειο του.

<<Οταν μηλαω θελω να με κοιτας στα ματια Ιζαμπελλα>>η φωνη του ηταν εξαγριωμενη απο την συμπερηφορα που ειχα απεναντη του.

<<Αυτο πρεπει να κανω Πριγκιπα Μεσιεν το καλητερο ειναι να φυγετε και να γυρησετε πισω δεν θα ηθελα να συνεχηστει αλλο αυτη η κατασταση>>απομακρυνθηκα απο κοντα του κανοντας ενα βημα πισω.

Ακουσα το γρηγορο ξεφυσημα που εβγαινε με κοπο απο τα χειλη του.Δεν εβγαλε μηλια απο αυτα που του ειχα πει.

Προσπαθησα να μην ακουω την καρδια μου αλλα την λογικη μου αυτη εδινε της αποφασης.

<<Γιατι;>>σηκωσε το κεφαλη του και ειδα τα βουρκωμενα ματια του να γιαλιζουν κατω απο τις ηλιαχτηδες του ηλιου που διαπερνουσαν τα φυλλα των δεντρων.Προσπαθησα να πνιξω μεσα μου ολες τις ενοχες που ενιωθα.

<<Ειναι το σωστο,εσεις σε λιγες μερες θα παντρευτειτε εγω δεν->>

<<Τι σημασια εχει αυτο Ιζαμπελλα μετα το γαμο θα μπορω να σε βλεπω σε ενα μερος που->>

<<Οχι Εντουαρντ δεν ειμαι καμια φτηνη να συναντιομασται στα κρυφα>>διαφωνησα.

Η ψυχρη ατμοσφαιρα εφτανε σιγα σιγα στα ορια του γκρεμου οπου σε λιγο θα επεφτε και θα εφερνε το χαος.

<<Δεν εννουσα αυτο Ιζαμπελλα σε καμια περηπτωση δεν θα σε εβλεπα με αυτο τον τροπο εκεινο το βραδυ που σε ειχα δει να χορευεις μαζι με τον Εμετ χωρις καν να σε γνωρηζω αλλαξες τα παντα μεσα μου ηταν σαν να ειχες ερθει απο την προσωπικη μου κολαση>>αναφωνησε γεματος απελπησια στο προσωπο του.

Προσπαθησα να κρατησω την ψυχραιμια μου τον πληγωνα ασχημα σχιζοντας καθε κομματι απο την καρδια του.

<<Λυπαμαι πολυ αλλα->>δεν εβρισκα τα σωστα λογια εκεινη την στιγμη το μονο που ηθελα ηταν να φυγω μακρια του.Τον προσπερασα χτυπωντας κατα λαθος τον ομο μου με τον δικο του.Αρχηζα να βηματηζω ξανα προς το μονοπατι.

<<Οχι...οχι...οχι δεν θα σε αφησω να φυγεις>>ακουσα απο πισω μου την βελουδινη φωνη του που εσπασε και εγινε σχεδον ενα ουρλιαχτο.Εσφιξα το φορεμα μου μεσα στα χερια μου και επυταχηνα το βημα μου.

<<Ιζαμπελλα>>εκλεισα τα ματια αφηνοντας τον χειμαρρο να κυλισε στα καυτα μαγουλα μου.Μια εικονα ηρθε στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη ακουγοντας το ονομα μου μεσα απο τα χειλη του να το φωναζει με πονο.

Ηταν την ακρη του γκρεμου και ειχε πεσει και εγω του γυριζα την πλατη και εφευγα οσο και να φωναζε να τον βοηθησω να σωθει εγω τον αγνουσα σαν να μην ειχε μπει ποτε στην ζωη μου.Σταματησα αποτομα και εβγαλα μια πιχτη κραυγη.Πραγματι ετσι ητανε.

Γυρισα αμεσως ολο μου το σωμα ξανα προς το μερος οπου τον ειχα αφησει και τον βρηκα να στεκεται να με κοιταει με δυο σταγονες δακρυα να κυλουν στα πρασινα ματια του.

<<Εντουανρτ>>ετρεξα κοντα του και επεσα μεσα στην ζεστη αγκαλια του.Τυληξε τα χερια του γυρω απο την μεσι μου.Εβαλα τα χερια μου αναμεσα στο προσωπο του πλησιασα τα χειλη μου και αφησα ενα φιλι στο μαγουλο του.Τον ειδα που εκλεισε τα βλεφαρα του αναστεναζονατας.

<<Το ξερουμε και οι δυο καλα οτι δεν θα μπορεσουμε να ειμαστε μαζι αυτο που εκανα τωρα δεν σημαινει τιποτα ηρθα μονο για να σκουπησω τα δακρυα απο το προσωπο σου γιατι δεν μπορω να σε βλεπω να πληγωνεσαι>>τα ιδια μου τα λογια με συνγκλονησαν του ελεγα αυτα που ενιωθα για εκεινον το βαρος που κουβαλουσα εναν μηνα ειχει πια χαθει απο την καρδια μου,μια γαληνη ειχε απλωθει σε καθε σημειο της καρδιας μου.

<<Σε παρακαλω μην μου ζητας να μην σε ξαναδω->>

<<Εντουαρντ μην το κανεις πιο δυσκολο σε παρακαλω>>διαφωνησα τα λογια που ξεστωμιζα ηταν δηλητιριο για αυτον με παρακαλουσε και εγω εμενα ψυχρη.

Σηκωσα το βλεμμα μου και πλησιασα τα χειλη μου προς τα δικα του αλλα με μια κηνηση του με εσπρωξε απο μακρια του και σκουπησε τα δακρυα του γεματος αποχθεια.Με ξαφνιασε ολο αυτο που ειχε συνβει δεν το πιστευα μετατραπηκε σε αλλον ανθρωπο ειχε δυο προσωπα που τωρα εβλεπα και της δυο οψεις τους.

<<Αν επηθυμεις τοσο πολυ τοτε η επιθυμια σου προσταγη δεν θα σε ξανα ενοχλησω Ιζαμπελλα αν ενιωθες εστω και λιγη αγαπη απο αυτη που ενιωθα δεν θα σκεφτοσουνα τιποτα>>

<<Που ενιωθες;>>η φωνη μου βγηκε μια με την ανασα μου.

<<Τα παγωσες ολα μεσα μου Ιζαμπελλα δεν θα σε αφησω ομως να ξεφυγεις τοσο ευκολα απο εμενα θα μαυρωσω την φημη την οικογενειας σου>>πηγα να μηλισω αλλα τιποτα δεν βγηκε απο το στομα μου μοναχα αερας.Κρυος ιδρωτας κυλισε κατω απο το φορεμα μου η ανασα μου ειχε κοπει.Πως τολμουσε να ερχοτανε εδω να μου και να μου εξομολογουσε την αγαπη του.Οταν αγαπας δεν πληγωνεις.

<<Οι οικογενεια μου δεν εχει σχεση με εμας Πριγκιπα Μεσιεν......Οταν αγαπας δεν πληγωνεις το αλλο σου μισο ειστε πολυ εγωιστης αρνηστε την αγαπης σας για εμενα που ειναι παρανομη και με απειλητε με ποιο δικαι->>

<<Με το δικαιωμα του βασιλια που σε λιγο θα γινω Ιζαμπελλα αφου δεν μπορω να σε εχω εγω τοτε δεν θα σε εχει κανενας>>αφησα το ειρωνηκο χαμογελο του να ενφανηστει στα χειλη του.

<<Δεν ανηκω σε κανεναν Πριγκιπα Μεσιεν δεν μπορειτε να δεχτητε την αληθεια ποτε μου δεν εχω πει ψεματα και ουτε προκεται αυτο που ειχε συνβει εκεινη την νυχτα μην ξεχνατε εσεις με ειχατε απειλησει->>με πλησιασε και εβαλε το δειχτη του δαχτυλου του επανω στα χειλη μου σταματωντας με.

<<Εκεινη την νυχτα δεν υπηρχαν μαρτυρες αγαπητη μου μπορω να σας κατηγορησω για παρανομο δεσμο μαζι μου>>

<<Μα και εσεις θα->>τα ποδια μου αρχηζαν να τρεμουν.Πως γινεται αυτο ο αντρας να ειναι τοσο σκληρος ειχε αλλαξει μεσα σε μια στιγμη.

<<Δεν θα νιαστουν για αυτο αλλα για την πορνη που παρεσυρε τον Πριγκιπα στα δυχτια της>>Ο πονος μεσα στο στηθος μου εγινε αφοτηρος ενιωθα γυρω μου ολα να γυρηζουν με αποκαλουσε φτηνη.Δεν θα αντεχα για πολυ επρεπε να υπερασπιστω την τιμη μου και το σεβασμο μου.

<<Ποτε δεν δοθηκα σε εσας Πριγκιπα Μεσιεν μπορω να αποδειξω οτι ειμαι αγνη και οτι κανενας δεν με ειχε αγγιξει>>αναφωνησα οργησμενη.

Χαμογελασε και εσκυψε προς το αυτη μου.<<Αυτο μπορω να το αλλαξω Ιζαμπελλα εγω ο ιδιος>>μου ψυθηρισε με μια δοση ειρωνιας στην φωνη του αλλα η απειλη ηταν ξεκαθαρη θα εκανε τα παντα για να με αποκτησει.

Πηγα να μηλισω αλλα εκανε βημα και με κοιταξε και επειτα εφυγε απο μπροστα μου.Εμεινα να κοιταω μοναχα το κενο.Μεσα στο μυαλο ολες οι λεξεις του εμειναν χαραγμενες.

Τα ποδια μου λυγισαν και επεσα στο απολυτο κενο. 

1917-Λονδινο.

Το βιβλιο ειχε πεσει μεσα απο τα χερια μου εκατσα στην καρεκλα ζαλησμενη ηταν σαν να ειχε επηστρεψει απο ενα βαθυ ονειρο.Οι εικονες απο εκεινη την συναντηση με την Ιζαμπελλα και τον Εντουαρντ.Η Ιζαμπελλα ειχε αρνηθει να συναντιεται με τον Εντουαρντ στα κρυφα μετα τον γαμο του και ο Εντουαρντ αντι να σεβαστη την προταση της την ειχε απειλησει. 

Πηρα το βιβλιο οπου ειχε πεσει μεσα απο τα χερια μου και το εκλεισα.Ολα αυτα που ειχαν γινει σε αυτη την συναντηση τα ειχα βιωσει πραγματι στην προηγουμενη ζωη μου;Το καστρο οπου με κρατουσε φυλακησμενη.Τα αισθηματα μου ειχα τοτε τα ειχα ακομα χαραγμενα μεσα μου αραγε εγω ημουν αυτη;Αποδεχομουνα το γεγονος οτι στην προηγουμενη ζωη μου ημουν η Ιζαμπελλα που ειχε ερωτευτει τον Εντουαρντ; 

Η καθε αναμνηση απο το παρελθον που φωλιαζαν μεσα στην καρδια μου γενωντας ενα κανουργιο αισθημα που σκεπαζε την αγαπη μου για τον Στεφαν.Η αγαπη που ενιωθα για αυτον εξαφανηζοτανε και την θεση του επαιρνε εκεινος. 

Αφησα το βιβλιο στο τραπεζη και βηματησα προς την πορτα.Ακουμπησα τα δαχτυλα μου στο πομολο οταν ακουσα εναν ηχο απο πιανο απο το διπλανο δωματιο.Ο βιβλιοθηκη ηταν στο ιδιο δωματιο με το πιανο το μονο που τους χωρηζε ηταν ενας τειχος και μια πορτα. 

Η μελωδια οπου εβγαινε μεσα απο το πιανο μου ηταν γνωρημη ηταν σαν να την ακουγα μια ζωη και ομως αυτο ηταν το ενιωθα μεσα στην καρδια μου οι μελωδιες που ξεχυνοντουσαν μεσα στην αιθουσα εφερε μια παλια αναμνηση απο το παρελθον μου. 

1880-Λονδινο. 

Το κοιτουσα που επαιζε πιανο ενω τα δαχτυλα του ετρεχαν επανω στη πληκτρα σαν να ζωγραφηζε εναν πινακα τα βελουδινα απαλα δαχτυλα του,που χαιδευαν τα πληκτρα βγαζοντας αυτες της μαγευτηκες μελωδιες που μεγαλωναν την αγαπη μου για αυτον.

Σηκωσε το βλεμμα του απο τα πληκτρα και ενα χαμογελω σχηματηστηκε στα χειλη του την ωρα που με κοιταζε τον πλησιασα και εκατσα διπλα του.

Η υγρασια ενφανηστηκε στα ματια μου.Ηταν τοσο γαληνια τον ακουγα να παιζει μεσα στην αιθουσα και o μελαχολικος ηχος να βγαινει μεσα απο τα πληκτρα που σε καθε αγγιγμα του με καλουσε στο καλεσμα του.

1917-Λονδινο

Κατεβασα σιγα σιγα το πομολο και ανοιξα την πορτα σιγανα.Το βλεμμα μου χαθηκε μεσα στην αιθουσα ψαχνοντας εκεινον.Τον ειδα που καθονατε γυρησμενος με την πλατη του να παιζει εχοντας τα ματια του κλειστα.Αυτη η μουσικη εφερνε στο μυαλο μου εκεινον που ηταν τοτε ανθρωπος που τα πρασινα ματια του φυλακηζαν τα δικα μου. 

Τοτε ο χτυπος της καρδιας του χτυπουσε μαζι με την δικη σαν μια. 

Βηματησα οσο πιο αργα μπορουσα χωρις να τον διακοψω απο τον θορυβο που θα προκαλουσαν τα βηματα μου.Σε καθε βημα που εκανα το καλεσμα της μελωδιας του εκανε την καρδια μου να χτυπαει ολο και πιο δυνατα. 

Εφτασα κοντα του και ηρθα διπλα στο πιανο.Κοιταξα το χλωμο προσωπο του που ηταν σκυμμενο με τα βλεφαρα του κλειστα. 

<<Το ειχα γραψει εκεινη την νυχτα μετα την συναντηση μας>>ακουσα την βελουδινη ψωνη του σε συνδιασμο με την μουσικη που εβγαινε απο το πιανο. 

<<Το θυμαμαι>>ειπα χαμηλωφονα χωρις να θελω να διακοψω.Ανοιξε τα ματια του φανερωντας την γαληνη που ειχε τωρα.Ενα χαμογελω σχηματηστηκε στα χειλη μου την στιγμη που με κοιτουσε οση ωρα επαιζε. 

<<Σου αρεσει;>>με ρωτησε μετα απο λιγη ωρα.Ενα δακρυ κατρακυλισει απο το μαγουλο μου. 

<<Ειναι υπεροχο γεματο αισθηματα>>ψυθηρισα και παλι.Στο τελος ακουγα τις τελευταιες νοτες να βγαινουν με κοπο και τα δαχτυλα του σταματησαν επανω στο πιανο. 

Εσκυψε το κεφαλη του κοιτωντας τα δαχτυλα του που ειχαν μεινη επανω στα πληκτρα. 

<<Το ειχα γραψει για εσενα εσυ ησουν η εμπνευση μου ολα αυτα που ειχα γραψει σε αυτο το χαρτι τις νοτες ειναι ολος μου ο πονος οταν μου ζηταγες να μην σε ξαναδω>>το βλεμμα του ηταν ακομα στυλομενο στο χαρτι. 

Πλησιασα κοντα του και εκατσα. 

<<Το ηξερες ομως οτι ειχα δικιο;>>τον ρωτησα.Πλησιασα το χερι μου κοντα στο δικο του και το επιασα το εφερα επανω στην καρδια μου οπου ο χτυπος της επυταχυνε απο το κρυο αγγιγμα του. 

<<Οταν μου ελεγες οτι δεν με αγαπουσες πια ολος ο πονος ειχε τρυπησει μεσα στην καρδια μου πιστευα τοτε οτι ημουν ενα εμποδιο στο γαμο σου παραλου που σε ειχα τοση αναγκη απο την παρουσια σου επρεπε να κανω το σωστο>>του ψηθηρισα χαμηλωφονα. 

Το κεφαλη του ηταν σκυμενο δεν κοιταξε καθολου την λαχταρα που ηταν ολοφανερη μεσα στα ματια μου. 

<<Αρχηζω να δεχομαι οτι ημουν αυτη ολες αυτες οι αναμνησεις ειναι ακομα ζωναντες στην καρδια που τωρα νιωθεις να χτυπαει επανω στο χερι σου>>Πραγματι αυτο ηταν που ενιωθα τον αγαπουσα αλλα δεν ημου σιγουρη για τα αισθηματα μου για εκεινον. 

Κατι μεσα μου ειχε παγωσει δεν ηξερα τι ακριβως ηταν αυτο ενιωθα ενα χαος μεσα μου. 

<<Παντα πιστευα οτι θα θυμηθεις ποτε μου δεν επαψα να σε σκεφτομαι παντα ησουν στο μυαλο μου γυρω μου>>το βλεμμα μου συναντησε το δικο του.Εσκυψε τα παγωμενα χειλη του προς τα δικα μου που ετρεμαν ελεφρως και με ενα αγγιγμα των χειλιον μας ολες οι αναμνησεις που ειχα στα ονειρα μου εκαναν την ενφανηση τους. 

Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και τον τραβηξα κοντα μου.Τοτε ενιωσα το αισθημα μεσα μου να μεγαλωνει.Ειχα ακομα πολλα να μαθω για εμενα η για την Ιζαμπελλα δεν ημουν ακομα βεβαιη για το μετα η για το πριν σημασια ειχε τωρα πως καποιες πληγες μεσα μου που με ειχαν ακολουθησει στην νεα μου ζωη.Σιγα σιγα αρχηζαν να κλεινουν με εναν ανεξηγητο τροπο. 

Ποτε μου δεν θα παψω να αγαπω τον Στεφαν.Ισως αυτη η αγαπη που ενιωθα για τον Στεφαν να την καλυπτε ο Εντουαρντ;Ενα ηξερα μοναχα μπροστα μου ανοιγοτανε ενα αινιγμα που την απαντησει θα μου την ελυνε η καρδια μου.