7ο Κεφάλαιο

7ο Κεφαλαιο

'Επικινδυνες Αποφασεις'

1917-Λονδινο

Μπελλα

Ακομα μπορουσα να γευτω την γευση τον χειλιον του επανω στα χειλη μου εκλεινα τα ματια μου και εφερνα στο μυαλο μου της ξεχασμενες αναμνησεις του παρελθοντος μου.Καποτε ημουν η πριγκιππισα του που ζουσα σε αυτο το καστρο αλλα παντα φοβομουνα αποδεχτω το παρελθον μου πως ημουν καποτε μαζι του.Αγαπουσα τον Στεφαν καθε λεπτο που τον σκεφτομουνα αλλα παντα οταν εφερνα στον νου μου τον Εντουαρντ καλυπτε το κενο.Ειχε αλλαξει τοσα πολλα μεσα μου σε ενα μικρο χρονιακο διαστημα.Η παραμονη μου στο καστρο ξεθαβε της αναμνησεις μας που ειχαμε βιωσει.

Σηκωσα το βλεμμα μου απο το φαγητο που ειχε μεινη αγγιχτο ολη αυτη την στιγμη που εκανα μια αναδρομη στης περασμενες ημερες.Δεν ειχα την διαθεση να μηλισω να καθησω να ονειρευομαι τον Στεφαν.Ολα αυτα που ειχαν εξαντλησει καθε λεπτο η καρδια μου ειχε αρκετο βαρος για να αντεξει και αλλο.

Το κρυο αγγιγμα του με επανεφερε στην πραγματηκοτιτα.

<<Ιζαμπελλα εισαι καλα απο την ωρα που εχουμε καθησει δεν εχεις αγγιξει το φαγητο σου>>η ανυσηχη φωνη του μου προκαλουσε μια πικρη γευση στα χειλη μου.Απομακρυνα το χερι μου που ακουμπουσε το δικο μου και τα εβαλε επανω στα ποδια μου.Κοιταξα για αλλη μια φορα το φαγητο μου και επειτα εκεινον.

<<Μην ανυσειχης ειμαι καλα>>του απαντησα μια αδυναμη φωνη που προδιδε την κατασταση οπου βρισκομουνα.Ειδα στο προσωπο του οτι δεν φανηκε να πειθητε απο τα ψεμα μου.

<<Ιζαμπελλα σε ξερω καλα,ξερω ποτε εισαι χαρουμενη και ποτε λυπυμενη τι εχεις;>>χαμηλωσα το βλεμμα μου και κοιταζοντας το μαντιλη οπου ειχα απλωσει στα ποδια μου για το φαγητο.

<<Δεν ξερω αν μπορεις να με καταλαβεις>>του απαντησα χωρις να ριξω ουτε μια ματια στο προσωπο του.

<<Και ομως μπορω Ιζαμπελλα σε νιωθω πως εισαι αυτη την στιγμη αλλα δεν με βοηθας αν δεν μου μηλισεις>>ο τονος του ανεβηκε στο τελος θα εχανε την υπομονη του.Πηρα μια βαθια ανασα και αφησα τον αερα να βγει απο τα χειλη μου.

Ακουμπησα τα χερια μου επανω στο τραπεζη και στυλωσα το βλεμμα μου στο πινακα οπου βρισκοτανε επανω απο το τζακη.Το ειδωλο μου στο πινακα φανερωνε την ευτιχια που ειχα.

<<Νομηζω οτι χρειαζομαι λιγο χρονο->>ενιωθα την ανασα μου να κοβετε στα δυο.Σηκωθηκε απο την θεση του και εσκυψε κοντα μου.

<<Οτι θελεις θα το εχεις Ιζαμπελλα την αγαπη μου,την καρδια μου ολα αυτα σου ανηκουν αγαπη μου>>επιασε το χερι μου και χαμηλωσε τα χειλη του και αφησε ενα φιλι ακριβως επανω στην φλεβα του καρπου μου.Η αισθηση τον χειλιον του μου ξυπνουσε εναν προτωγνωρο ποθο απο τον παρελθον.Προσπαθησα να κρατησω κρυμενο τον ποθο μου για εκεινον.

<<Δεν ειναι αυτο τα εχω ηδη απλως χρειαζομαι λιγο χρονο μια μικρη δοση ελεθευριας που μου εχεις στερησει>>προσπαθησα να του το πω οσο πιο μαλακα μπορουσα χωρις να τον ταραξω και να ξυπνησω την αλλη πλευρα του ευατο του.Αφησε το χερι μου και εφυγε απο κοντα μου γυρηζοντας την πλατη του προς εμενα.Ειδα τους ομους που ανεβοκατεβενανε και ο ηχος της ανασας του να σπαει την καρδια μου.

<<Εχεις οσα θελεις Ιζαμπελλα ακομα και ο θνητος θα ποθουσε την ζωη αυτη που εχεις εσυ και μου ζητας αυτο λιγη ελεθευρια>>η βελουδινη φωνη του ειχε σπασει.

<<Δεν εχει να κανει με αυτο Εντουαρντ,σου ζηταω απεγνωσμενα να με αφησεις να βγω λιγο πιο εξω απο το καστρο σε παρακαλω>>η αγανακτηση μου ειχε ηρθει στην επηφανεια.Σηκωθηκα απο την θεση μου και τον πλησιασα.

<<Σε παρακαλω>>του ειπα εχοντας την αισθηση οτι θα μου αρνιοτανε αυτο που ηθελα τοσο πολυ.

Χωρις να το καταλαβω γυρησε με μια κινηση και βρηθηκαμε προσωπο με προσωπο.

<<Και τι θελεις να κανεις εξω απο το καστρο να συναντησεις τον αγαπημενο σου Στεφαν ακομα νιωθεις αισθηματα για αυτον τον αχρηστο>>τα χερια του σφιχτηκαν γυρω απο τους ομους μου προλακοντας με ενα μικρο πονο.Εσφιξα τα χειλη μου δεν ηθελα σε καμια περηπτωση να του το πω απλως ηθελα να βεβαιωθω οτι οι ανθρωποι οπου ειχα αφησει πισω μου οτι θα ειναι καλα.Ακομα και απο μακρια να τους εβλεπα ηθελα να ημουνα βεβαιει για αυτο.

<<Απαντησε μου Ιζαμπελλα>>με ταρακουνησε για αλλη μια φορα χωρις να του δωσω απαντηση.

<<Ναι>>χαμηλωσα το βλεμμα μου.Ακουσα το γρυλισμα του που φουντονε μεσα στο στηθος του.

<<Δεν θα επητρεψω να τον δεις εχεις τον λογο μου Ιζαμπελλα>>τα σκληρα λογια του με εφεραν στην κατασταση οπου ειμασταν πριν.

<<Κανεις δεν μπορει να με εμποδισει να το δω οταν αγαπας δεν->>

<<Σταματα σταματα μην το πεις μην πεις οτι τον αγαπας Ιζαμπελλα εγω ημουνα αυτος που σε εκανε ερωτα που σου εμαθε να αγαπας μονο εμενα.Ησουνα δικη μου και θα εισαι>>ειπε την καθε λεξη τονιζοντας την.Τα δακρυα κυλισαν απο τα μαγουλα μου ακουγοντας τα λογια του πως μπορουσε να με διαλυει με αυτο τον τροπο.

Δεν μηλισα τον κοιτουσα που πηγε να με φηλισει ξανα αλλα χωρις να εχει στην αντυληψη του οτι τα λογια του με ειχαν πληγωσει.Κατεβασα τα χερια του απο τους ομους  μου και εκανα μερηκα βηματα.

<<Εντουαρντ δεν->>τα ματια του μου φανηκαν να κοκκινουζουν ακομα πιο πολυ ειχαν σκοτεινιασει.

<<Πολυ καλα Ιζαμπελλα αφου θες να δεις το αγαπημενο σου Στεφαν θα τον εχεις>>η φωνη του ακουστηκε απειλητικη.Γυρισε την πλατη του και προχωρησε προς την πορτα.Πανικος αρχηζε να ρεει μεσα στην φλεβες μου τι ηταν ικανος κανει.

<<Εντουαρντ δεν θα του κανεις κακο σε παρακαλω>>αρχηζα να ξεσπαω.Ετρεξα γρηγορα κοντα του και του τραβηξα το χερι ωστε να τον σταματησω.Δεν ηταν δυνατον να πληγωνε τον Στεφαν μου ειχε δωσει την υποσχεση του πως αν μεινω για παντα κοντα του δεν θα τον πληγωνε.

<<Εντουαρντ>>ουρλιαξα.Πηρε το χερι του μεσα απο το σφιχτο μου αγγιγμα και γυρισε την πλατη του.Ανοιξε την πορτα και χωρις να προλαβω να τον σταματησω ακουσα το κλειδωμα της.Οχι οχι οχι οχι!!Σε παρακαλω δεν ειναι αυτο που φανταζομαι.Μια φωνη ουρλιαζε μεσα μου.Αρχηζα να γυρηζω το πομολο να τραβω με μανια τη πορτα προς τα μεσα ωστε να ξεκλειδωθει αλλα ηταν ματαιο και ομως δεν θα τα παρατουσα.

<<Εντουαρντ ανοιξε σε παρακαλω δεν ηθελα να->>η ψυχρη φωνη με διεκοψε

<<Σκασε Ιζαμπελλα δεν θελω να ακουω αλλο τιποτα απο εσενα τερμα θα βαλω ενα τελος σε αυτη την ιστορια>>τον ακουγα πισω απο την πορτα να ουρλιαζε γεματος μισος.Ακουγα τα αντηκειμενα να πεφτουν με μανια επανω στο πατωμα οι θορυβοι τους μου προκαλουσαν μια ζαλη.

<<Εντουαρντ σε παρακαλω>>ουρλιαξα εχονατς γεμησει απο δακρυα στα μαγουλα μου.Αρχηζα να χτυπαω την πορτα με μπουνιες χωρις να με νιαζει ο πονος που προκαλουσαν τα χτυπηματα μου.Τα βηματα του αρχηζαν να εξαφανιζονται απο το διαδρομο.Ακουγα την ιδια μου την καρδια να χτυπαει βουβα με εναν περιεργο θορυβο.Χτυπησα για τελευεταια φορα την πορτα και γυρισα επειτα να κοιταξω το δωματιο.

Ολο μου το σωμα ετρεμε ελαφρος η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη κατω απο το στηθος μου.Μου ειχε υποσχεθει οτι δεν θα του εκανε κακο.Γιατι;Γιατι;

Καλυψα το προσωπο μου με τα χερια μου αφηνοτας την κραυγη να βγει απο τα χειλη ολα μεσα μου ειχαν μετατραπη σε σταχτη ολες οι υποσχεσεις του ειχαν διαλυσει καθε ελπηδα μεσα μου για τον Στεφαν χιλειες φορες να θυσιαζομουνα εγω οχι αυτος ομως δεν θα πληρωνε τα λαθη του σκοτεινου παρελθοντος μου.

<<Μπελλα;>>η φωνη του Τζασπερ ακουστηκε απο την αλλη πλευρα της πορτας.

<<Τζασπερ>>η φωνη μου βγηκε σαν μια ανασα.

<<Που ειναι ο Εντουαρντ;>>αρχηζα να τραβαω ξανα την πορτα.

<<Ακουσε με σε παρακαλω>>δεν ηθελα να ακουσω τιποτα ολα ειχαν παρει το δρομο τους ο Εντουαρντ θα εβρισκε τον Στεφαν με ευκολια και θα τον εφερνε σε εμενα αλλα δεν ηξερα σε τι κατασταση.Θα τον αφηνε να ζησει η θα του αφαιρουσε την ζωη.Το νημα της ζωης μου μου ηταν συνδεμενο με το δικο του δεν θα αντεχα την απωλεια του.

<<Δεν θελω να ακουσω τιποτα που ειναι;>>ο ηχος απο εξω με εκανε να σταματησω.Γυρισα προς το παραθυρο και ετρεξα για να κοιταξω εξω.Μπορουσα να νιωσω τον πονο στα σωθηκα μου να με καιει σιγα σιγα.

Ειδα τον Εντουαρντ που ανεβενε επανω στο αλογο φοροντας τη καπα του καλυβοντας τα κατακοκκινα σαν αιμα ματια του.Σηκωσε το κεφαλη του πεφτοντας η κουκουλα φανερωντας το πονο στα ματια του.Ακουσα πισω μου τον Τζασπερ να ανοιγει την πορτα χωρις να χασω αλλο χρονο ετρεκα προς την εξοδο προσπαθησε να με εμποδηζει αλλα η αδερναληνη ερρε μεσα στο αιμα μου.Κανεις δεν θα με σταματουσε.Βγηκα εξω στο διαδρομο και αντικρισα το χαος οπου ειχα προκαλεσει η αντιδραση του.

Αρχηζα να κατεβαινω την σκαλα με φορα τα σε καθε βημα που εκανα τρελες σκεψεις εβγαιναν απο το μυαλο μου.Επεσα επανω στην πορτα ακουγοντας το χτυπος της καρδιας μου να παλευει με τον πονο.Τραβηξα την πορτα εχοντας το βλεμμα μου επανω του την στιγμη που τον ειδα να με κοιταεει στα ματια ξεροντας πως η αγαπη που ειχαμε ειχε καποτε σβησει και ομως το ενιωθα ακομα χαραγμενο οταν αγαπας δεν ξεχνας αυτα που ειχε περασει με το αλλο σου μισο.

Το αλογο ηταν ετοιμο για τρεξει δεν εχασα ευκαιρια και μπηκα πρωστα απο το αλογο εμποδιζοντας τον να ξεκινησει.

<<Σε παρακαλω->>η φωνη μου με  κοπο εβγαινε απο τα χειλη μου ακουγα της βαθιες ανασες που προσπαθουσα να αναπληρωσω το χαμενο οξυγονο στους πνευμονες μου.

<<Ιζαμπελλα φυγε τωρα απο μπροστα μου δεν θελω να->>

<<Οχι δεν φευγω εσυ δεν μου ελεγες παντα οτι με αγαπας οτι αφησες ακομα και τον γαμο σου για να ειμαστε μαζι ειχες κανει θυσιες για εμενα ενω εγω τιποτα τωρα ομως κανω αφηνω καποιον για εσενα>>οι λεξεις απο το στομα εβγαιναν σαν ενα χειμαρρος που ειχε πλυμηρησει.Ηθελα τοσο πολυ να του τα πω ολα τα ονειρα μου οι αναμνησεις μια παλιας ζωης που ακομα με κυνηγουσε χωρις ομως να νιωθω τον πονο την απολειας.

Τον κοιταξα μεσα στα ματια προσπαθοντας να καταλαβω ποια θα ειναι η επομενη κινηση του.

<<Σε παρακαλω μην το κανεις ειμαι εδω και θα ειμαι για παντα αποκλεισμενη μαζι σου>>πηρα μια βαθια ανασα νιωθοντας το κρυο αερα στα σωθηκα μου.Το σωμα μου ετρεμε ελαφρος στο κρυο του χειμωνα.Τον ειδα που κατεβηκε απο το αλογο και σταθηκε διπλα του κρατωντας το χαλιναρη στα χερια του.

<<Ιζαμπελλα>>ο ηχος του ονοματος μου ακουγοντας το απο τα χειλη μου μου προκαλουσε ενα περιεργο αισθημα σαν να το ειχα ξανακουσει απο μια δυσαρεστη αναμνηση.

Στο μυαλο μου ηρθε η εικονα του που ετρεχα μεσα στο δασος ψαχνοντας τον και τον ειχα βρει να ειναι διαφορετηκος.Τοτε ολα εβγαζαν ενα νοημα τον ειχα δει......Βρικολακα!!!

Καλυψα τα χειλη μου με το χερι μου πνιγοντας την κραυγη του τρομου.Πως ηταν δυνατον να ειχε αλλαξει οι αναμνησεις μου ειχαν σταματησει στην εισβολη που ειχαν κανει στο καστρο.

<<Θυμαμαι θυμαμαι σε ειχα βρει στο δασος ψαχνοντας εσενα αλλα δεν ησουν ανθρωπος αλλα......βρικολακας>>το μυαλο μου ειχε θολοσει ψανχοντας την χαμενη αναμνηση αλλα το μονο που εφερνα στο νου μου ηταν τα κοκκινα ματια του που φλεγοντουσαν απο διψα και μετα ολα ειχαν σκοτεινιασει.

<<Ιζαμπελλα>>ηρθε κοντα μου και εσφιξε τα χερια του γυρω μου.Δεν σηκωσα τα χερια μου για να ανταποκριθω δεν ηθελα να σκεφτομαι πως ο Εντουαρντ θα μπορουσε να...!!!

Η αναμνηση απο το παρελθον μου την τελευταια νυχτα της συντομης ζωης μου την ειχε αφαιρεσει εκεινο που με κρατουσε τωρα στην κρυα αγκαλια του.

<<Εντουαρντ θυμαμαι που σε ειχα->>

<<Σςςςς....ξεχασε εκεινη την καταραμενη νυχτα μην σε στειχιονει Ιζαμπελλα εγω ημουν ο υπεθευνος του θανατου σου>>αναριγησα στο ακουσμα τως λεξεων του.Η καρδια μου χτυπουσε βουβα μεσα μου σαν ηταν ετοιμη να σταματησει να χτυπα μεσα στο στηθος μου.

Δεν ηξερα αν επρεπε να τον μισησω η  αυτο με εκανε να τον αγαπω ακομα περισσοτερο.Πως συνεβει να θυμηθηκα εκεινη την νυχτα που εχει διαγραφτη απο το μυαλο μου και να την θυμηθηκα τωρα μηπως επανω στο πανικο μου για να μην χασω και τους δυο απο την ζωη μου;

<<Πως ηταν δυνατον αφου οι αναμνησεις μου ειχαν σταματησει οταν σε ειχα δει εκεινη την ντυχτα μαζι με τον Τζασπερ ησουν->>δακρυα ηρθαν στα ματια μου κανοντας με να σταματησω.Ειναι αδυνατον να συνεβαινε.Σηκωσα το βλεμμα μου κοιτοντας τον στα ματια.Σηκωσα το χερι μου δισταχτηκα και χαιδεψα με της ακρες τον δαχτυλων μου τα βελουδηνα χειλη του.

Ενιωσα το βελουδινο φιλη του επανω επανω στις ακρες τον δαχτυλων μου.

<<Σε αγαπω,παντα σε αγαπουσε δεν αξηζα ποτε αυτη την αγαπη γιατι ημουν εγωιστης και δεν καταλαβαινα τα αισθηματα σου>>μου ψυθηρισε αφηνοντας φιλια στα δαχτυλα μου.

Δεν ημουν απολυτος σιγουρη το τι  ενιωθα εκεινη την στιγμη μισος,αγαπη,συμπονια.Ολα επαιζαν μεταξυ τους προσπαθοντας να παρουν μια σωστη θεση στην καρδια μου.Το μονο που ημουν απολυτος σιγουρη ηταν οτι η αγαπη δεν σβηνει ποτε παρα τον περασμα τον αιωνων.

1880-Λονδινο

Ιζαμπελλα 

Τα λογια του αντηχουσαν μεσα στο μυαλο μου πως μπορουσε ενα ανθρωπος να αλλαζε της αποφασησεις του μεσα σε λιγα λεπτα ηταν εγωιστης δεν μπορουσε να το καταλαβει οτι δεν ηταν γραφτο να ειμασταν μαζι σε λιγο καιρο οι δρομοις μας θα χωρηζοντουσαν.Αν και δεν ηθελα να σκεφτομαι οτι θα τον χασω απο την ζωη μου οτι ανηκει σε μια αλλη ηταν ανουσιες ολες αυτες οι σκεψεις μου.

Βηματησα προς το κρεβατη μου και εσκυψα απο κατω να παρω το ημερολογιο μου.Ανοιξα προσεχτηκα τα φυλλα και ξεφυλισσα τις τελευταιες σεληδες πριν φυγω απο τον βασιληκο χορο.Διαβασα προσεχτηκα της τελευταιες λεξεις οπου ειχα γραψει.

"Αισθανομαι πως αυτος ο χορος θα ειναι κατι παρα πανω για εμενα ισως να ειναι μια αρχη σε μια ζωη που ποθο"χαιδεψα με τα δαχτυλα μου τα γραμματα μου και σηκωσα το βλεμμα μου κοιτοντας το φορεμα που φορουσα εκεινη την βραδια.

Ακομα αισθανομουνα τις πεταλουδες να φτερουγηζουν μεσα μου.Αφησα ενα αδυναμο χαμογελο να σχηματηστει στα χειλη μου φερνοντας στην μνημη εκεινη την βαρδια.

<<Ιζαμπελλα>>η φωνη της μητερας μου προκαλεσε πανικο.Εκλεισα το ημερολογιο μου γρηγορα και το εβαλα κατω απο το μαξηλαρη μου.Σηκωθηκα και ισιωσα το φορεμα μου περημενωντας την μητερα μου.Ειδα το πομολο που κατεβενε και η πορτα ανοιξε.

<<Ιζαμπελλα>>αναφωνησε γεματη ευτιχια στο προσωπο της.

<<Τι ειναι μαμα;>>σταφηκα προς το παραθυρο κοιτωντας τον γαλανο χρωμα του ουρανου.

<<Ο πριγκηπας Μεσιεν μας->>και μονο στο ακουσμα του ονοματο τους με τραβηξε την προσοχη.

<<Τι συνεβει;>>ρωτησα φανερα νευρηκη.

Τοτε ειδα στα χερια της δυο φακελους σφραγκησμενα με την βασιληκη σφραγκηδα του.Ο φακελος ηταν σε αποχρωση του χρυσου.

<<Ειναι οι προσκλησεις του αρραβωνα του και μας καλεσε θα ειναι αυριο το βραδυ και για αυτο να ντυθεις καλα για να ξεχωρησεις>>ειπε με μια φωνη χαρουμενη.

Το μυαλο ειχε σταματησει να λειτουργη κοιτουσα τους φακελους που κρατουσε η Εσμι ηταν αληθεια θα αρραβωνιαζοτανε καποια που δεν αγαπουσε.Γυρισα προς το παραθυρο και τα λογια του χαραξαν την καρδια μου.Προκαλοντας μου ενα αισθημα που δεν ειχα ξανα βιωσει. 

Η Ζηλια.