1ο Κεφάλαιο

«Γλυκά ή φαρμακωμένα, τα δάκρυα πάντοτε ανακουφίζουν.»

Αλφρέντ Ντε Μισέ

1ο Κεφαλαιο

'Αντιστοφη Μετρηση'

1917-Λονδινο

Μπελλα

Ετρεχα αναμεσα στα σκοτεινα στενα το σκοταδη με ειχε εγκλωβισει γυρω μου τον ακουγα που ετρεχε απο πισω μου ηξερα καλα οτι δεν θα ζουσα θα πεθαινα συντομα χωρις να νιωθω τον πονο.

Εβαλα περισσοτερη δυναμη στα ποδια επρεπε να παλεψω για να ζησω απο αυτο που με κυνηγουσε,η ανασα μου με κοπο εβγαινε απο τα χειλη μου η καρδια μου παλευε να μην βγει εξω απο το στηθος μου.

Εστριψα προς τα δεξια λιγο ακομα Μπελλα και φτανεις.Ξαφνηκα ακουσα τα βηματα να σταματανε.

Σταματησα και εγω ακουμπησα το σωμα μου επανω στον τειχο ολο μου το σωμα ετρεμε δεν μπορουσα να παρω ανασα.Εκλεισα τα ματια μου και κοιταξα τον σκοτεινο ουρανο γεματος απο φωτεινα αστερια.Ολο μου το σωμα ειχε μουδιασει επανω στον κρυο δρομο.Το κρυο γυρω μου,μου προκαλουσε ριγη στο σωμα μου.Δεν επρεπε να ακολουθησω αυτον τον δρομο.

Ξαφνου ακουσα ξανα τα βηματα του να με πλησιαζουν.Αυτο ηταν Μπελλα εδω τελειωνει η ζωη σου οι τελευταιες στιγμες οπου περνουσα ηταν μεσα σε ενα σκοτεινο στενο και μεταβιας αισθαναισε την παρουσια του δολοφονου που θα σου αφαιρεσει την ζωη.

Αφησα μια τελευταια ανασα να βγει απο τα χειλη και ανοιξα τα ματια μου να κοιταξω τον δολοφονο που στεκοτανε απεναντη μου.Το πρωτο που παρατηρισα επανω του ηταν οτι ειναι ντυμενος στα μαυρα φορουσε μια καπα και το προσωπο του ηταν καλυμενος με την κουκουλα οπου καλυπτε το προσωπο του δολοφονου μου.

<<Ανοητο κοριτσι>>η φωνη του ηταν βελουδινη με μια δοση ειρωνιας.Αφησα για αλλη μια φορα την ανασα μου να βγει απο τα χειλη μου.

<<Σε παρακαλω μην το κανεις δεν εχω->>εβαλα δυναμη στα χερια μου για να στιρηχτω ετρεμα ολοκληρη καθε σημειο του σωματος μου ειχε μουδιασει επανω στον δρομο.Ακουσα το σιγανο γελιο του.

Τα δακρυα ηρθαν στα ματια μου.

Γιατι?Ενα γιατι ηρθε εκεινη την στιγμη στο μυαλο μου δεν ειχα κανει τιποτα για να πεθανω με αυτον τον τροπο χιλιες φορες να πεθανα νιωθοντας πονο οχι τωρα εδω με αυτον τροπο αδυναμη σε ολο μου το σωμα.

<<Σσσσςςςςς>>εσκυψε προς το μερος μου και εβαλε το δειχτη του επανω στα τρεμαμενα χειλη μου.Σταματησα αποτομα και προσπαθησα να μην δειχνω τα αισθηματα μου ηξερα μεσα μου οτι θα σκοτωνε απο την πρωτη σιτιμγη που με ειχε δει.

<<Μην ανυσηχεις δεν θα νιωσεις τιποτα>>με χαιδεψε με τα δαχτυλα του στα φλογησμενα μου μαγουλα.Το χαδι του ηταν απαλο στα πουπουλο.Ενιωθα την ανασα του να πεφτει επανω στα χειλη μου.Το σκοτεινο προσωπο του που ηταν καλυμενο με την μαυρη καπα με πλησιασε προς το αυτη μου.

<<Παρα μονο λιγο πονο σε ολο σου το σωμα>>το χερι του ετρεξε επανω στο φορεμα μου εφτασε ως στον αστραγαλο μου.Παγωσε εκεινη την στιγμη τον κοιταξα η αναπνοη μου ειχε κοπει στα δυο.Ανεβασε το υφασμα απο το φορεμα μου το χερι του χαιδεψε την γαμπα απο το ποδι μου.

Οχι...οχι Μπελλα μην τον αφησεις να σου το κανεις αυτο δεν θα το επειτρεψης αυτο να συνβει.

Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες.Με μια κινηση τον εσπρωξα προς τα πισω και σηκωθηκε με οση δυναμη μου ειχε απομεινη.Δεν κοιταξα πισω μου αρχησα ξανα να τρεχω προς το στενο.Καποιος θα με βοηθουσε θα βρισκοτανε ενας αγγελος να με σωσει εκεινη την στιγμη που ετρεχα μεσα στο σκοταδη.

Πισω μου ακουσα ξανα το γελιο του.Ηθελα να ουρλιαξω να φωναξω καποιον αλλα δεν μπορουσα θα μπορουσε να τον σκωτοσει και αυτον αν καλουσα για βοηθεια.Προσπερασα μια αμαξα που εκεινη την στιγμη που ερχοτανε απο μπροστα μου.

Κολησα στον τειχο ο κρυος ιδρωτας κυλουσε απο το μετοπω μου τα μαλλια ηταν μπροστα απο το προσωπο μου.Κοιταξα στα αριστερα μου οπου η αμαξα απομακρινοτανε.

Ισως να ειχε φυγει.Μια φωνη ακουστηκε μεσα μου προσπαθωντας να διωξει το φοβο οπου εκρυβα μεσα μου.Αφησα τον τειχο και εκανα μερηκα βηματα προς τον δρομο.Κοιταξα γεματη πανικο δεξια και αριστερα δεν τον εβλεπα πουθενα.

Ενιωσα πισω μου μια κρυα παρουσια η ανασα του επεσε επανω στον γυμνο μου ομο δεν ειχα καταλαβει οτι το φορεμα μου ειχε καταστραφη.

Ενιωσα το παγωμενο χερι του να παραμελει τα μαλλια μου και τοτε ενιωσα τα κρυα χειλη του επανω στον γυμνο μου ομο.Το αγγιγμα των κρυων χειλιον του με εκανε να με διαπερασει ενα ριγος.Το χερι του τυλιχτηκε γυρω μου.

Και με τραβηξε προς τα πισω.

<<Οχι...Οχι...>>αρχιζα να ουρλιαζω η φωνη μου αντηχουσε σε ολο τον δρομο δεν θα με ακουγε κανεις τρελες εικονες εβγαιναν απο το μυαλο μου θα εχανα καθε πολυτιμο οπου ειχα πανω μου καθε αγγιγμα του με αιδιαζε.

Το εβρισκε παιχνηδι ολο αυτο που με εκανε.

Με ακουμπησε στον τειχο με δυναμη τα χειρια του φυλακησαν τους καρπους μου και τα εβαλε πισω απο το κεφαλη μου.

<<Εισαι πολυ πεισματαρα>>τα χερια του εσφιξαν τους καρπους μου.

<<Αφησε με>>τον ικετευσα μεσα απο τα δακρυα που κυλουσαν στα μαγουλα μου.

Δεν απαντησε εσκυψε προς το λαιμο μου και ενιωσα τα χειλη του να φιλανε τον λαιμο.<<Σε περακαλω μην το κανεις>>ουρλιαξα γεματη πανικο εφτανα στην καταστροφη στον θανατο μερηκα βηματα ακομα και πλησιαζα.Εδω θα τελειωνε η ζωη μου.

<<Μυρηζεις υπεροχα>>ειπε οση ωρα εδινε φιλια στον λαιμο μου.Η καρδια μου ματωνε σε καθε χαδι του το σωμα μου αδυναμο αχρηστο χωρις καμια αμυνα να με προστατευει τωρα ημουν στα χερια του δολοφονου μου.

Εκλεισα τα ματια μου και τοτε το σκοταδη με τυλιξε.

************ 

Προσπαθουσα να βρω δυναμη σηκωθω να παλεψω για την ιδια μου την ζωη για το μελλον μου ολα αυτα ειχαν ενα νοημα για εμενα αλλα ολα διαλειθηκαν μεσα σε μια νυχτα που δεν ειχα ορισει στην ζωη μου αλλα η μοιρα. 

Καθε αναπνοη καθε χτυπος της καρδιας μου θα ηταν και ο τελευταιος.Δεν αισθανομουνα ομως οτι ειχα πεθανει αλλα απλα κοιμομουνα το σωμα μου ειχε μουδιασει σε καθε σημειο του.Ακουγα τον χτυπο της καρδιας μου να χτυπαει στα τρελη μεσα μου το αιμα να ρεει καυτο κατω απο το δερμα μου.Η αναπνοη εβγαινε με κοπο απο τα χειλη μου. 

Ανοιξα τα βλεφαρα μου και κοιταξα που βρισκομουνα σε ενα ανγωστο δωματιο οι κουρτινες ηταν κλειστες μεταβιας εβλεπα μερηκες αχτινες του ηλιου,να ξετρυπονουν απο το μικρο ανοιγμα που ειχαν οι κουρτινες. 

Σηκωθηκα απο το μεγαλο κρεβατη και βηματησα με κοπο προς την πορτα.Στην μνημη μου ηρθαν οι εικονες απο το την χθεσυνη νυχτα ειχα λυποθημισει οταν περημενα τον αντρα να με σκοτωσει.Ζαρωσα σε αυτες της εικονες την χθεσυνης αναμνησης ηταν ενας εφιαλτης για εμενα μου αφαιρουσε καθε ελπηδα οπου ειχα. 

Πηγα προς την πορτα και εβαλα τα χερια μου στο πομολο.Το γυρισα αλλα η πορτα ηταν κλειδωμενη δεν τα παρατησα αρχισα να την σπρωχνω προς τα πισω να γυρηζω το το πομολο συνεχεια.Ματαια ομως εχανα τον χρονο μου.Επρεπε να φυγω απο αυτη την φυλακη οπου ημουνα.Εκανε μερηκα βηματα πισω γυρησα και ετρεξα προς το παραθυρο τραβηξα της κουρτηνες και το φως το ηλιου με αγγιξε το δερμα μου. 

Το σκοτεινο δωματιο εγινε φωτεινο.Ανοιξα το παραθυρο δεν περημενα να αντικρησω αυτο που εβλεπα ημουν εξω απο το Λονδινο μπροστα μου ανοιγοτανε μια λιμνη και πιο περα μια εκταση απο κηπους στολισμενους.Το φως του ηλιου αντακλουσε την λιμνη οπου εβλεπα.Ολα ηταν γαληνια γυρω μου αλλα ο φοβος για την ζωη μου δεν σταματουσε να περναει απο το μιαλο μου. 

Εφερα στο μιαλο μου την εικονα του αντρα τα χερια του ηταν παγωμενα τη ανασα του δροσερη οταν μου φηλουσε τον λαιμο μου.Ακουμπησα τα δαχτυλα μου στον λαιμο μου ηταν ανεγκιχτα ολα επανω μου μου ειχε δωσει ευκαιρια να ζησω. 

Ενας ηχος απο την πορτα με απεσπασε απο την προσοχη μου.Η πορτα ξεκληδωσε πισω μου.Ξεροκαταπια με δυσκολια αμεσως ετρεξα προς το κρεβατη και εκατσα περημενωντας τον δολοφονο μου. 

Μεσα απο τη πορτα ενφανηστικε η γνωρημη φιγουρα οπου με κυνηγουσε χθες το βραδυ.Δεν φορουσε την μαυρη καπα του της θεση του ειχαν παρει ενα ασπρο πουκαμισο και ενα μαυρο παντελονη.Αυτο που με εκανε να θελω να βυθηστω επανω του ηταν το βλεμμα του τα ματια του ηταν κοκκινα σαν το αιμα που ερρε μεσα στις φλεβες μου.Το ασπρο δερμα του ηταν σαν της νιφαδες του χιονιου. 

Το βλεμμα του ειχε καρφωθει επανω στο προσωπο μου.Δεν ειχα προσεξει οτι διπλα του ηταν μια κοπελα με κοντα μαυρα μαλλια και στα χερια της κρατουσε ενα φορεμα.Χαμηλωσα το βλεμμα μου και ειδα το καταστραμενο φορεμα μου.Ενιωσα τα μαγουλα μου να φλεγονται αμεσως μολις ειδα σε τι χαλι βρισκομουνα. 

<<Αλις ετοιμασε την Ιζαμπελλα και κατεβασε την κατω μολις θα ειναι ετοιμη ενταξει?>>η βελουδινη φωνη του ακουστηκε μεσα στην σιωπη του δωματιου.Θυμος με κατακλυε εκεινη την στιγμη μα ποιο δικαιωμα με κρατουσε εδω? 

<<Μαλιστα κυριε>>απαντησε η Αλις κυνηθικε προς το μερος μου και ακουμοησε το φορεμα επανω στο κρεβατη.<<Οριστε>>μου ειπε με σκυμενο το κεφαλη.Την κοιταξα γεματη απορια. 

<<Θελω να φυγω απο εδω>>φωναξα γεματη οργη στην φωνη μου.Δεν αντεχα αλλο το γιαλι ειχε ραγισει απο τη στιγμη που ειχα ξυπνησει σε αυτο το καταραμενο δωματιο.Θα προτιμουσα το θανατο αντι για αυτο να με κρατανε χωρις την θεληση μου. 

Η Αλις με κοιταξε στα ματια και επειτα τον αντρα. 

<<Αλις μπορεις να πηγαινεις>>της ειπε μεσα απο τα σφηγμενα δοντια του.Η Αλις κουνησε καταφατικα το κεφαλη της και γυρισε και εφυγε πισως της αφησε ενα βλεμμα γεματο πανικο. 

Ο πανεμορφος αντρας με πλησιασε και σταθηκε μπροστα μου.Η ανασα μου σταματησε να βγαινει απο τα χειλη μου. 

Ο αντρας με τα κοκκινα σαν αιμα ματια με πλησιασε ανεβηκε απο πανω μου και εκλεισε τους καρπους μου με τα χερια του. 

Το βλεμμα του με μαγευε παρολου τον φοβο και την απελπησια οπου ειχα,καθε σκεψη ειχε βγει απο το μιαλο μου.Το μονο που ηθελα τωρα ηταν να νιωσω τα χειλη του επανω στα δικα μου. 

<<Σε ολη μου την ζωη περημενα να γινεις δικια μου Ιζαμπελλα>>μου ψυθηρισε οταν τα χειλη του απειχαν μερηκα εκατοστα. 

Καθε αισθηση λογικης με ειχε εγκταλειψει εκεινη την στιγμη.Μου χαιδεψε το προσωπο με χερια γεματα δροσια και τα κρυα χειλη του ακουμπησαν επανω στα δικα μου. 

Για πρωτη φορα σε ολη μου την υπαρξη ενιωσα κατι διαφορετηκο οπου δεν ειχα ξανα νιωσει ποτε μου. 

**************** 

Τα λογια του ειχα μεινη χαραγμενα μεσα στην καρδια μου με περημενε καιρο?Αυτο ηταν αδυνατον ποτε μου δεν τον ειχα ξαναδει αυτον τον αντρα στη ζωη μου θα θυμωμουνα ξεκαθαρα αν τον εβλεπα. 

Πηρα με μερηκες ανασες για να σταματησω να σκεφτομαι αυτα τα παραλογα λογια του θα ηταν τρελος αυτο ειναι το μονο βεβαιο.Με κρατουσε εδω και μια μερα οι γονεις μου θα ειχαν αρχησει ηδη να με ψαχνουν μαζι με την υπολοιπη οικογενια μου αν τον εβρισκαν και τον σκοτωναν.Ενας πονος ηθρε εκεινη την στιγμη στην καρδια μου.Δεν τον ηξερα καν και γαιτι ενιωθα αυτα τα αισθηματα. 

<<Πριγκιπισσα Μπελλα θελει να σας δει ο κυριος Μεσιεν>>η φωνη της Αλης με εκανε να πεταχτω απο το κρεβατη ποτε ειχε μπει και δεν το ειχα καταλαβει.Κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου. 

<<Δεν θελω να παω και γιατι με λες πριγκιπισσα δεν ειμαι>>της φωναξα γεματη οργη στην φωνη μου.Με φωναζαν πριγκιπισσα για πιο λογο δεν ανηκω εδω ανηκω μονο στον Στεφαν που τωρα θα κηνουσε γη και ουρανο για να με βρει. 

<<Σας παρακαλω Ιζαμπελλα κανετε αυτο που λεει δεν το ξερετε καθολου σας παρακαλω>>εσκυψε και επιασε το φορεμα μου ακουγα το κλαμα της να ραγιζει την καρδια μου. 

<<Αλις σε παρακαλω σηκω ενταξει...ενταξει θα παω αλλα σταματα να κλαις>>>εσκυψα και την βοηθησα να σηκωθει τα δακρυα της ειχαν μεινη στα μαγουλα της. 

<<Σας ευχαρηστω πολυ Ιζαμπελλα>>μου φηλουσε το χερι τωρα.Αυτο ηταν εξοφρενικο. 

<<Αλις σταματα να μου μηλας στον πλυθηντικο και επισης δεν ειμαι αυτη που νομηζε οτι ειμαι->>σταματησα να παρω μια ανασα και την κοιταξα. 

<<Που ειναι τωρα?>>την ρωτησα κρατοντας την το χερι. 

<<Στην τραπεζαρια ειναι περημενει να πατε για δειπνο κατω>>το βλεμμα της ειχε χαμηλωσει και κοιτουσε το πατωμα. 

<<Πολυ καλα θα παω για να ξεκαθαρησω την κατασταση αυτη>>της ειπα γεματη θαρρος στην φωνη μου.Της επιασα απο το χερι και την οδηγησα προς την πορτα. 

Μπηκε μπροστα μου και εγω ημουν απο πισω της ακολουθωντας την. 

Ο διαδρομος ηταν τεραστιος απο την μια πλευρα ειχε πορτες στις αποχρωσεις του καφε και απο την αλλη πλευρα οι κουρτινες ηταν κλειστες ο ηλιος εξω ελαμπε και αυτοι ειχαν τις κουρτινες κλειστες. 

Κοιταξα ξανα απο την αλλη πλευρα εβλεπα σε μερηκα σημεια τραπεζακια επανω ηταν τα βαζα αλλα ηταν αδεια χωρις κανενα λουλουδι εστω.Το ματι μου επεσε ξαφνηκα σε ενα πορτρετο.Αυτην η κοπελα ειχε σκουρα καστανα μαλλια και τα ματια ειχαν την αποχρωση της σοκολατας και τοι φορεμα της ηταν καταλευκο.Αυτη εμιαζε με εμενα ειμασταν σαν δυο σταγονες νερο. 

Ακουσα την κραυγη μου να βγαινει απο τα χειλη μου.Πως ηταν δυνατον αυτο που εβλεπα να ημουνα εγω αυτο ο πινακας θα ηταν παλιος?Δεν ημουν εγω αυτη δεν ημουν?Η Αλις ηρθε διπλα μου. 

<<Ιζαμπελλα εισαι καλα?>>δεν μηλισα ολα ειχαν χαθει μεσα μου η καρδια μου η ψυχη μου η φωνη μου ολα μια εικονα ηρθε στην μνημη μου μια εικονα που ποτε μου δεν ειχα δει. 

<<Εντουαρντ!!!>>ουρλιαξα προσπαθουσα να ξεγυφω απο τα δεσμα που με κρατουσανε μακρια του. 

<<Αφηστε τον>>φωναξα γεματη τρομο τον εβλεπα να τον μαχαιρενουν μπροστα στα ματια μου. 

<<Οχι οχι...αφηστε τον ειναι αθωος δεν φταιει αυτος>>προσπαθουσα να πω την αληθεια σε αυτους τους δολοφονους. 

<<Ιζαμπελλα>>η φωνης της Αλις με εφερε ξανα στην πραγματηκοτιτα.Τα ποδια μου ετρεμαν δεν αντεξα και επεσα κατω το κεφαλη μου γυριζε.Αυτη η εικονα αυτη η αναμνηση ολη μου καρδια μου ειχε αδειασει μεσα της δεν καλαβαινα απο που ηρθε αυτη η αναμνηση. 

<<Ιζαμπελλα σε παρακαλω σηκω>>φωναξε η Αλις απο διπλα μου με ταρακουνησε απο τους ομους μου αλλα δεν ανταποκριθηκα.Εφερνα την εικονα ξανα και ξανα στον μιαλο μου φορουσε αυτο το φορεμα οπου φοραω τωρα δεν ειναι αληθεια ειχαν πληγωσει αυτον τον αντρα ειχα φωναξει το ονομα του χωρις καν να μου πει πως τον λενε. 

<<Εντουαρντ>>ψυθηρισα η φωνη μου εγινε μια με την ανασα μου.Ακουσα σταθερα βηματα να ερχονται προς το μερος. 

<<Κυριε η πριγκιπισσα?>>η Αλις σηκωθηκε και τον πλησιασε.Δεν ηταν αληθινιο ολο αυτο που ειχα φανταστει δεν ηταν......!!!Μα τι μου συνεβενε γιατι απο εκεινη την νυχτα ενιωθα οτι αυτος ο αντρας τον ηξερα μια ζωη.Μια ζωη μου δεν ειχα βιωσει ποτε μου αλλα μπορει να ειχα βιωσει οχι οχι οχι δεν ειναι ............!!! 

<<Μπελλα γλυκια μου>>εσκυψε το προσωπο πλησιασε το δικο μου.Τα κοκκινα ματια του ειχαν βυθηστει στα δικα μου. 

<<Εντουαρντ Μεσιεν Ιζαμπελλα Μεσιεν?>>ψυθηρισα στον Εντουαρντ. 

<<Θυμαται?>>ρωτησε η Αλις εκπληκτη. 

<<Μπορει>>της ειπε σιγανα με την βελουδινη φωνη του.Ενιωσα το απολο κρυο χερι του να χαιδευη το μαγουλο μου. 

<<Δεν ειναι αληθεια?>>του ψυθηρισα.Το μιαλο μου ειχε σταματησει να λειτουργη. 

<<Ιζαμπελλα θυμασε εκεινη την νυχτα στο δωματιο μας?>>με πιεζε να θυμηθω κατι που δεν ειχα κανει.Ειναι αδυνατον ολο αυτο να τον ειχα φανταστει αλλα θα μπορουσε αυτη η κοπελα απλως να μου εμιαζε. 

<<Οχι οχι δεν ειναι αληθεια δεν ειμαι εγω αυτη που νομηζεται>>σηκωθηκα και απομακρυνθηκα απο κοντα του.Σηκωσα το βλεμμα μου και τον αντικρισα ειχε σκυμενο το κεφαλη του.Τα χερια του ηταν σφιγμενα σε γροθιες.Ξαφνηκα τα χερια του ακουμπησαν τα κουμπια απο το πουκαιμισο του και το εσκισε με μια κινηση του.Το πουκαμοσο σχιστηκε σε κομματια οπου σκορπιστηκαν στο πατωμα. 

Εκανε μερηκα βηματα κοντα μου και με κολησε στον τοιχο. 

<<Θυμασε Ιζαμπελλα θυμασε αλλα δεν θελεις να θυμηθεις εκεινη την νυχτα δεν θελεις>>ειπε εξοργισμενος.Εκλεισα τα τα ματια μου ζαρωσα προς τα πισω. 

<<Ανοιξε τα ματια σου Ιζαμπελλα και δες>>πηρε το χερι μου και το εφερε και ακουμπησε στο γυμνο στηθος του ηταν παγωμενο λειο αλλα εκτος απο αυτο ενιωσα μια γραμμη.Ηταν ουλη.Ανοιξα σιγανα τα ματια μου και κοιταξα τις ουλες σε ολο του του στηθος. 

<<Ιζαμπελλα φυγε απο εδω τωρα>>ακουσα ενα ουρλιαχτο γεματο απογνωση και φοβο για την ζωη μου. 

<<Δεν σε αφηνω>>ειδα το προσωπο του αντρα τα ματια του αντι για κοκκινα ηταν πρασινα εβλεπα τις μαχαιριες οπου του εσχιζαν το στηθος του. 

<<Τωρα>>ουρλιαξε και τοτε λυποθυμησε. 

Αλλη μια κραυγη ξεφυγε μεσα απο τα χειλη μου.Κοιταξα τις ουλες στο στηθος του.<<Σε μαχαιρωναν μπροστα στα ματια μου?>>τον ρωτησα με σπασμενη φωνη. 

<<Ναι εκεινη την νυχτα>>η βελουδινη φωνη του ακουγοτανε γεματη πονο.Εκτος απο αδυναμη που ενιωθα τωρα ημουν μπερδεμενη το μιαλο μου εφερνε καθε εικονα που δεν ειχα βιωσει στην ζωη μου. 

<<Θελω να φυγω απο εδω>>τον εσπρωξα και αρχισα να τρεχω προς τον διαδρομο μεσα.Δεν ημουν εγω αυτη δεν αγαπουσα εγω αυτο τον αντρα ανηκα στον Στεφαν σε κανεναν. 

Η αναμνηση του προσωπου του με πονουσε. 

<<Δεν μπορεις να φυγεις Ιζαμπελλα ανηκεις σε εμενα σε κανεναν αλλον>>ακουσα απο πισω μου την φωνη του να ανεβενει δυο τονος πιο πανω.Δεν σου ανηκω!!! 

Κατεβηκα τα σκαλια με φορα κρατοντας στα χερια μου το φορεμα οπου μου ειχαν δωσει. 

<<Τζασπερ κλειδωσε στην πορτα>>η φωνη του ακουγοτανε γεματη οργη.Οχι δεν θα παρατησω. 

Ειδα εναν αντρα που μπηκε μπροστα στην πορτα σταματησα αποτομα πριν πεσω επανω του.Εβγαλε το κλειδη απο την τσεπη και το εβαλε στην πορτα το γυρισε δυο φορες και ακουσα την κλειδαρια να κλειδωνει. 

<<Οχι!!!>>πηγα στο πομολο της πορτα και αρχισα να την χτυπαω. 

<<Δεν θα φυγεις Ιζαμπελλα >>γυρισα γεματη δακρυα στο προσωπο και τον αντικρισα.Στεκοτανε στην σκαλα. 

<<Αυτο αποκλειεται>>φωναξα δυνατα ενιωσα τον πονο στον λαιμο μου.Δεν θα σε αφησω να μπεις εμποδιο σητν ζωη μου. 

Γυρισα προς τα δεξια και αρχισα να τρεχω ξανα.Καποια εξοδος θα υπειρχε για να φυγω απο αυτη την κολαση οπου με ειχαν οδηγησει.Ακουγα απο πισω μου τα βηματα του να με ακολουθουν η καρδια μου ηταν ετοιμη να βγει απο το στηθος μου. 

Βρηκα μπροστα μου πορτα χωρις δευτετη σκεψη την ανοιξα και ειδα μπροστα μου μια αιθουσα και οι κουρτινες ηταν ανοιχτες το φως του ηλιου ελουσε ολο την αιθουσα.Ετρεξα προς στην αιθουσα αλλα το λαθος ειχε γινει ηδη δεν υπειρχε καμια εξοδος παραμονο τεσσερις τειχους. 

Σταματησα και κοιταξα δεξια και αριστερα επειτα γυρισα προς τα πισω.Ειχε μπει ηδη μεσα και προχωρουσε κοντα μου.Ο ηλιος επεφτε επανω του κανοντας το δερμα του να λαμπει απο καποια διαμαντια οπου ειχε? 

Εφτασε κοντα μου και με αρπαξε απο το χερι.Τυλιξε το χερι του σφιχτα γυρω απο την μεσι μου και με κολλησε επανω στο γυμνο στηθος. 

<<Αφησε με>>του φωναξα.Ολη μου η καρδια ειχε σπασει σε κομματια δεν αντεχα ολη αυτη την κολαση οπου ημουνα. 

<<Οχι Ιζαμπελλα θα με ακουσεις αρκετο καιρο σε περημενα δεν θα φυγεις δεν θα σε αφησω>>μου ψυθηρισε.Τα χειλη του πλησιασαν τα δικα μου. 

<<Δεν καταλαβαινεις οτι δεν....ειμαι εγω αυτη που ειχες χασει δεν ειμαι....>>του φωναξα.Αρχισα να τον σπρωχνω αλλα το αποτελεσμα ηταν να με σφιγγει ακομα πιο πολυ κοντα του. 

<<Μην αρνησε την ζωη σου Ιζαμπελλα εγω ημουν αυτος που σε εκανε να αγαπησεις αληθινα εγω ημουν και κανενας αλλος>>σταματησα εκεινη την στιγμη.Το σωμα μου ειχε παγωσει μεσα στην αγκαλια του. 

<<Εσυ μπορει να με αγαπας οπως λες αλλα εγω δεν νιωθω το ιδιο>>Του ψυθηρισα.Η καρδια μου πονεσε σε αυτες της λεξεις που του ειχα πει. 

Τα κοκκινα ματια του με κοιταξαν γεματα μισος μεσα στα δικα μου.Το προσωπο του εγινε μια μασκα χωρις κανενα αισθημα επανω του. 

Τοτε καλαταβα οτι εχωσα ενα μαχαιρι στην πληγη του που δεν ειχε γιατρεφτει ποτε στην καρδια του.Ολα γυρω μου ειχαν αλλαξει δεν ειχα επιλογες παρα μονο μια να ξεφυγω απο τον δολοφονο που μου εμποδιζε την ζωη μου με τον Στεφαν.Αυτος και μονος αυτος με εκανε να αγαπω αληθινα.