Secret Hidden Desires-6o Κεφάλαιο Teaser

Jordin  Spariks-Battlefield

Secret Hidden Desires-5ο The Heart Never Lies

5ο.Κεφάλαιο

"The Heart Never Lies"

Μπέλλα

Έχοντας την ευκαιρία να ξεφύγω έστω και για μερικά λεπτά, να πάω στην κουζίνα που ο Καρλάιλ ήταν ήδη εκεί φτιάχνοντας καφέ για τον επίσημο καλεσμένο μας  σιγά το καλεσμένο μας δηλαδή!  Ξαφνικά ένιωσα μια αναπάντεχη έχθρα για τον Έντουαρντ. Πλησιάζοντας τον Καρλάιλ όπου έφτιαχνε καφέ εκείνη την στιγμή στήριξα το σώμα μου επάνω στο πάγκο της κουζίνας και σταυρώνοντας τα χέρια μου στήθος τον κοίταξα.


"Από που ξέρεις τον Μέσιεν;" τον ρώτησα ξαφνικά και κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού του, άφησε το φλιτζάνι και γύρισε όλο του το σώμα προς το μέρος μου. Το βλέμμα του επεξεργαζότανε την στάση μου και το ύφος που είχα πάρει εκείνη την στιγμή.


"Κανονικά εγώ πρέπει να ρωτήσω από που τον γνωρίζεις!" είπε με σοβαρή φωνή. Αμέσως κλονίστηκα δεν ήξερα τι να πω, τι κάνω; Ο Καρλάιλ ποτέ δεν ήτανε χαζός αντιθέτως μπορεί να ήτανε σιωπηλός και ήσυχος άνθρωπος όμως ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει για να στριμώχνει την πονηρή κόρη του.


"Από το χθεσινό πάρτι που πήγα" του απάντησα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου,κοιτάζοντας στο κενό. Άκουσα που ξεφύσησε βαριά προσπαθώντας να βρει την επόμενο ερώτηση.


"Δεν γνωρίζω τον κύριο Μεσιέν" είπε αμέσως και έμεινα με ανοιχτό το στόμα , γυρίζοντας να τον αντικρίσω. Το μυαλό προσπαθούσε να επεξεργαστεί την ένα πληροφορία, το σώμα μου παγωμένο έμεινε στην θέση του.


"Τότε ποίος σου τον γνώρισε" τον ρώτησα με κομμένη την ανάσα. Αισθανόμουνα την καρδιά μου να χτυπάει κόκκινο από την αγωνία . Ύψωσε το βλέμμα του κοιτώντας με.


"Η Ρόζαλι μου τον γνώρισε, έχει το πιο γνωστό φροντιστήριο στην πόλη, σε δύο μέρες φεύγω Μπέλλα και όταν θα τελειώσεις το σχολείο σκέφτομαι να σπουδάσεις σε αγγλικό πανεπιστήμιο" τον κοιτούσα σαν χαζή, οι λέξεις δεν έβγαιναν από τα χείλη μου. Η φίλη μου σύστησε τον Έντουαρντ στο πατέρα μου; Για ποίον λόγο το έκανε αυτό, δεν ήθελα να μάθω αγγλικά, ήξερα ακόμη και αν δεν είχα πτυχίο. Που κολλούσε όλο αυτό; Από πότε η Ρόζαλι ενδιαφερότανε για τις σπουδές μου; Το μυαλό μου παρέμεινε παγωμένο, προσπαθούσα να χωνέψω όλα αυτά που μου είπε ο Καρλάιλ.


"-Μπέλλα το ξέρω πως δεν να φύγεις αλλά-"


"Τι κάνουν τόση ώρα η καφέδες;" αναφώνησε ο Ντέιμον ξαφνικά διακόπτοντας μας και γύρισα να τον κοιτάξω που στεκότανε επάνω στην κουκέτα της κουζίνας. Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα προσπαθώντας να επαναφέρω το σώμα μου στην αρχική του κατάσταση.


"Μπέλλα" ο Ντέιμον με ήξερε καλά καταλάβαινε πότε ήμουνα σοκαρισμένη ή θυμωμένη. Με πλησίασε διστακτικά ενώ ο Καρλάιλ τον κοίταξε με μια ματιά όλο νόημα σαν να εννοούσε."Κάνε κάτι σε παρακαλώ".


Ο Καρλάιλ παίρνοντας τους καφέδες στο χέρι, μας άφησε μόνους στην κουζίνα. Ο Ντέιμον μόλις είδε ότι μας άφησε μόνους, με γύρισε προς το μέρος του. Έκλεισε τις παλάμες των χεριών του ανάμεσα στο πρόσωπο μου. Ένιωθα να τρελαίνομαι πως στο καλό βρέθηκε ο άλλος χάρι στην Ρόζαλι; Που κολλούσε η Ρόζαλι σε όλο αυτό, δεν καταλάβαινε τίποτα δεν ήθελα να καταλάβω ακόμη, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω την γινόταν γύρω μου.


"Τον είδες;" τον ρώτησα ενώ τον κοίταξα στα γαλανά μάτια του. Μου ένευσε σοβαρά ενώ με άφησε.


"Ακόμη έχει μείνει η μελανιά επάνω στο μάτι του" είπε ο Ντέιμον με ένα σατανικό χαμόγελο.


"Ντέιμον δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να είναι εδώ ενώ εγώ έχω μια τυπική σχέση μαζί του" του δήλωσα ξεκάθαρα κοιτώντας στο κενό. Πως κατάφερε η Ρόζαλι να γνωρίσει στον Καρλάιλ τον Έντουαρντ; Αισθάνθηκα το κεφάλι να γυρίζει, δεν είχα καταλάβει όμως ότι ο Ντέιμον δε είχε σχολιάσει.  Γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος του είδα το βλέμμα του ξαφνικά να αλλάζει.Ο Ντέιμον ποτέ δεν εξοργιζότανε εύκολα.


"Ντέι-"


"Όταν λες ότι τον γνωρίζεις τυπικά τι εννοείς, υπάρχουν πολλές έννοιες" αναφώνησε ξαφνικά ενώ η φωνή του ανέβηκε έναν τόνο. 


Με κοίταξε γεμάτος σκληρότητα και η καρδιά μου κόπηκε στα δύο, δεν το πίστευα αυτό που συνέβαινε. Ο Ντέιμον νόμιζε πως εγώ με τον Έντουαρντ είχαμε κάτι; Είναι γελοίο, ανούσιο όλο αυτό που λέει, εχθές του είπα για πρώτη φορά ότι τον αγαπώ, πως αισθάνομαι για εκείνον, τα είπα όλα μέσα σε μία λέξη. Όταν αγαπάς δεν μπορείς πολύ απλά να γυρίσεις να κοιτάξεις άλλον.


Ναι το παραδέχομαι ότι ένιωθα μια τρελή επιθυμία για τον Έντουαρντ ότι τον σκεφτόμουνα αλλά δεν συγκρινότανε με τα συναισθήματα μου για τον Ντέιμον. Ο Ντέιμον για έμενα εκτός από το αγόρι που αγαπούσα ήτανε και ο σωτήρας μου, με βοήθησε να πιστέψω σε πράγματα που είχαν χαθεί για εμένα. Τα πρώτα δάκρυα ήρθαν στην επιφάνεια αλλά τον έβλεπα που δεν λύγιζε.


"Ντέιμον με τον Έντουαρντ μόνο-"


"Αρχίσαμε και τους ενικούς τώρα;" με ρώτησε ενώ ύψωνε τα χέρια του προς το μέρος μου. Δεν κουνήθηκα, δεν έκανα ούτε ένα βήμα πίσω. Ο Ντέιμον ποτέ δεν θα με χτυπούσε, τον γνώριζα καλά.


"Ντέιμον σε παρακαλώ" τον παρακάλεσα με σιγανή φωνή. 


Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, η ανάσα μου είχε χαθεί προσπαθώντας να βρω μια έξοδο που δεν την έβρισκα, άρχιζα να χάνω τα λόγια μου. Με κοίταξε και έπειτα έκανε την φυγή του προς την πόρτα. Στάθηκα για μερικά λεπτά. Έτρεξα από πίσω του να τον προλάβω.


"Ντέιμον"ο ήχος του ονόματος του βγήκε με έναν ικετευτικό κάλεσμα. Δεν ήθελα να φύγει, όχι τώρα που τα ξαναβρήκαμε. Έμεινε στην πόρτα της εξόδου σκεφτόμενος τι να κάνει πρώτα.


"Θα τα πούμε αύριο" είπε ενώ άνοιξε την πόρτα και χωρίς να μου ρίξει μια ματιά, έφυγε απλά, σπάζοντας την καρδιά μου και τότε ένιωσα τον Καρλάιλ δίπλα μου.


"Μαλώσατε;" με ρώτησε, ενώ ένιωθα το βλέμμα του Έντουαρντ επάνω μου. Ένευσα αρνητικά νοιώθοντας ένα δάκρυ να ξεχειλίσει κατά μήκος του προσωπου μου. Γυρίζοντας προς το μέρος του, η έκφραση του μετατράπηκε σε μια μάσκα κενή.


"Με συγχωρείτε" τους είπα και διέσχισα το διάδρομο για να κλειστώ στο δωμάτιο μου, προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τα συναισθήματα μου και στις σκέψεις μου.

~*~*~*~*~*~*~*~

Προσπαθούσα απεγνωσμένα να καταλάβω το ξαφνικό ενδιαφέρον της Ρόζαλις για τις σπουδές μου. Στο διάλυμα την βρήκα να στέκεται μαζί με την Άλις πάνω σε ένα περιοδικό μόδας. Με τα συναισθήματα μου να αλληλοσυγκρούονται από τα την ξαφνική έφοδο στο σπίτι μου που έκανε ο Έντουαρντ, με τα νέα που ξεφούρνισε ο Καρλάιλ και με το κερασάκι στην τούρτα που τσακώθηκα με τον Ντέιμον πάνω που τα είχαμε βρει, όλα έγιναν στάχτη. Δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να μου χαλάσει την ευτυχία μου όχι τώρα που με κόπο στάθηκα ξανά στα πόδια μου.


"Γιατί γνώρισες τον Έντουαρντ στον πατέρα μου;" την ρώτησα ενώ στάθηκα από πάνω της. Εκείνη την στιγμή η Άλις πετάχτηκε κοιτώντας με ξαφνιασμένη ενώ η Ρόζαλι παρέμεινε παγωμένη.


"Θέλω μια απάντηση Ρόζαλι" της δήλωσα χωρίς να ανέχομαι τις υποχωρήσεις τις... "-και την θέλω τώρα" συνέχισα ενώ σηκώθηκε ισιώνοντας το σώμα της, κοιτώντας με τρομοκρατημένη. Ποτέ δεν ήταν συνηθισμένη στις ξαφνικές μου επιθέσεις. Τώρα όμως αλλάζουν τα δεδομένα.


"Τι σε έπιασε;" με ρώτησε με ένα ειρωνικό τόνο να διακρίνω στην φωνή της. Πως τολμούσε να με ειρωνεύεται κιόλας, δεν φτάνει που χωρίς καν με ρωτήσει σύστησε τον Έντουαρντ στον Καρλάιλ;


"Μην αλλάζεις θέμα Ρόζαλι απάντησε μου, τώρα" απαίτησα κοιτάζοντας την μοχθηρά. Σταύρωσε τα χέρια της κοιτάζοντας με το συχνό υπεράνω υφάκι της.


"Έτυχε να βρεθώ με τον Έντουαρντ τυχαιά και-"


"Τυχαία, μια λες ότι τον ξέρεις μόνο, από την άλλη τον γνωρίζεις από το παρελθόν σου, αποφάσισε επιτέλους" της ξεκαθάρισα κοιτάζοντας τη θανάσιμα. Η Ρόζαλι ποτέ δεν υποχωρούσε εύκολα, πάντα αυτή ήθελε να κερδίζει αλλά όχι τώρα. Σπάνια τσακωνόμασταν και όμως όταν μαλώναμε άλλαζε σχεδόν ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό σαν να  υποκρινώταν όλο το υπόλοιπο διάστημα.


"Μπέλλα, δεν ξέρεις τι λες" μου είπε ενώ η Άλις προσπαθούσε να μπει ανάμεσα μας, δεν είχα καταλάβει ότι είχαμε πλησιάσει τόσο πολύ η μια την άλλη.


"Κορίτσια" αναφώνησε η Άλις διακόπτοντας αυτό που πήγα να πω, μπαίνοντας ανάμεσα μας ενώ εγώ δεν έπαυα να κοιτάζω την Ρόζαλι. Εκείνη παρέμενε με το υφάκι. Ένιωθα την ένταση ανάμεσα μας να με γεμίζει με τόσο μίσος  που  εξαπλονώταν σε κάθε σημείο του σώματος μου κάντοντας το να είναι έτοιμο να εκραγεί.


"Μπέλλα" ο προειδοποιητικός τόνος της Άλις τράβηξε το βλέμμα μου από πάνω της και την κοίταξα προσπαθώντας να καλμάρω τα νεύρα μου ενώ έκανα ένα βήμα πίσω για να φύγω. Ακούγοντας το κακόγουστο σχόλιο της Ρόζαλις πίσω από την πλάτη μου (στάθηκα στην μέση της κίνησης μου και  γύρισα απότομα την ματιά μου προς το μέρος της.


"Πίστευα πως σε ήξερα καλά αλλά ξέρεις Ρόζαλι ίσως κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου" της είπα με ένα πικραμένο χαμόγελο στο τέλος. Δεν την άφησα να απαντήσει, περπάτησα με βαριά βήματα προς το επόμενο μάθημα μου.


Οι ώρες στο ιδιωτικό σχολείο μερικές φορές είναι ανυπόφορες. Οι καθηγητές σε πιέζουν να πεις μάθημα αν και από αυτό εξαρτάται ο βαθμός σου, πάντα ήμουνα καλή σε όλα, όλοι με ήξεραν ως "Καλή Μπέλλα" ή "Τυχερή Μπέλλα". Από τα πρώτα βήματα που έκανα εδώ σε αυτόν τον άγνωστο χώρο βρήκα τον Ντέιμον. Ένα αγόρι που ράγιζε καρδιές στις υπόλοιπες μαθήτριες μου. Τον γνώρισα τυχαία στην ώρα της Ιστορίας όπου είχαμε, ο διπλανός του έλειπε και εκεί δεν έχασα ευκαιρία και τον γνώρισα μετά και έτσι μετά από μερικά ραντεβού τα φτιάξαμε. Ένα χρόνο μετά είμαστε ακόμη μαζί αν και στο μέλλον δεν βλέπω τα όνειρα μου να έχουν ένα μέρος του.


Τον αγαπούσα και αυτό που είχε συμβεί με την Ρόζαλι με έβγαζε έξω από τα ρούχα μου, δεν μου απάντησε καν στην ερώτηση μου. Είχε το θράσος να με ειρωνεύεται, να με βγάζει τρελή και όμως δεν καταλάβαινε πως ο Έντουαρντ ήτανε ένας κίνδυνος στην σχέση μου με τον Ντέιμον, ένα εμπόδιο. Η επιθυμία που νιώθω για εκείνον, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη που έχω προς τον Ντέιμον. Η καρδιά μου χτυπούσε μόνο για εκείνον.


Τουλάχιστον ένιωσα καλά που έβαλα σε τάξη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου αλλά το βάρος που με πλάκωνε με έκανε ακόμη χειρότερα όσο και να αισθάνομαι ανακουφισμένη που ξεκαθάρισα τι θέλω και τι μισώ. 


Ο τσακωμός με τον Ντέιμον ακόμη να διορθωθεί. Προσπάθησα να τον πλησιάσω αλλά εκείνος με απέφευγε με το ψυχρό βλέμμα του και τον τρόπο του. Όταν πήγα να του μιλήσω εκείνος μιλούσε με τον Τζάσπερ τον κολλητό του φίλο.


"Ντέιμον" προσπάθησα με διστακτική φωνή να τον κάνω να με ακούσει. Γυρίζοντας με κοίταξε από πάνω ως κάτω με ένα παγωμένο βλέμμα και με  αδιαφόρισε παγερά. Απλά συνέχισε να μιλάει με τον Τζασπερ ενώ ο Τζάσπερ μου έριξε ένα πληγωμένο βλέμμα. Σηκώθηκα και έφυγα από κοντά του χωρίς να πω ούτε μια λέξη.


Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να απομακρύνω τα δάκρυα μου. Το κουδούνι βόησε έξω στο διάδρομο, σημαίνοντας την λήξη της ημέρας. Παίρνοντας την τσάντα μου και μερικά βιβλία, κατευθύνθηκα προς την πόρτα βγαίνοντας έξω από την αίθουσα σαν νεκρή. Στον διάδρομο συνάντησα την Άλις και με το βλέμμα μου την έδιωξα, δεν ήθελα να μιλήσω, δεν αισθανόμουνα έτοιμη να πω τον λόγο που ένιωθα σαν ράκος.


Περπάτησα προς την έξοδο του σχολείου, το βλέμμα μου έψαξε το αυτοκίνητο του Ντέιμον αλλά για κακή μου τύχη έλειπε και αναστενάζοντας βαριά, κατέβηκα τις σκάλες.  Όλοι είχαν φύγει σχεδόν  και κατεβαίνοντας τα σκαλιά το βλέμμα μου έπεσε επάνω σε ένα άσπρο ακριβό αμάξι όπου χωρίς καν το σκεφτώ αναγνώρισα αμέσως σε ποιον άνηκε. 


Ο Έντουαρντ στηρίζοντας το σώμα του στο καπό του αυτοκινήτου του με ένα απλό λευκό φανελάκι όπου κολλούσε επάνω στο καλοσχηματισμένο στήθος με τους κοιλιακούς του να κάνουν την διαφορά, μου θύμισε αρχαίο ελληνικό άγαλμα που έβλεπες στα μουσεία όπου ήταν τόσο καλοσχηματισμένα τα σώματα τους.


Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στο πρόσωπο μου και το εχθρικό συναίσθημα μου μεγάλωσε ακριβός την στιγμή που τον είδα να μου χαμογελάει. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά , γυρίζοντας την πλάτη μου αμέσως χωρίς να το χαιρετήσω  επειδή γνωριστήκαμε μια φορά δεν είμαστε και φίλοι από παλιά καθώς άκουσ) το όνομα μου να βγαίνει μέσα από τα χείλη του. Τα βήματα του με ακολούθησαν. Σταματώντας προσπαθούσα να μην φέρω τα βιβλία που κρατούσα στην μούρη του και παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή γύρισα να τον αντικρίσω.


"Γεια σου" με χαιρέτησε λες και δεν τον είχα δει. Αμέσως μπήκα στην επίθεση.


"Περιμένεις κανέναν γνωστό σου;" τον ρώτησα με παγωμένη φωνή και χωρίς να σβησεί το χαμόγελο του, σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του.


"Εσένα" απάντησε απλά. Δεν ήμουνα προετοιμασμένη για αυτό που θα απαντούσε τελικά, είσαι πολύ πονηρός Μεσιεν αλλά δεν με ξέρεις καλά.


"Δεν κατάλαβα" του δήλωσα κοιτάζοντας τον σοβαρά. Πλησιάζοντας το σώμα του πιο κοντά μου ενώ εγώ δεν έκανα ούτε ένα βήμα για να τον αποφύγω.


"Ήθελα να σου πω" η φωνή του έγινε διαπεραστική κοιτάζοντας με έντονα στα μάτια.


"Ακόμη δεν ξέρω τι-"πήγα να μιλήσω ενώ εκείνος με διέκοψε.


"Εχθές στο σπίτι σου πρότεινα στον Καρλάιλ να δώσεις για το πτυχίο αγγλικών" δήλωσε ξαφνικά κοιτάζοντας με σοβαρά χωρίς να παίρνει αναβολή. 


Μένοντας ξέπνοη από αυτό που άκουσα προσπάθησα να μη το φέρω στην επιφάνεια του προσώπου μου και μηχανικά απομάκρινα μερικές τούφες που έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο μου εκείνη την στιγμή.


"Δεν είναι σίγουρο αν θα το κάνω" του απάντησα προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα του.


"Ο Καρλάιλ το σκέφτεται σοβαρά-"


"Ο πατέρας μου δεν θα με ανάγκαζε να κάνω κάτι που δεν θέλω" του είπα διακόπτοντας τον. Το χαμόγελο του απότομα πάγωσε στα χείλη του καθώς ανοίγοντας τα χείλη του προσπάθησε ξανά να μιλήσει.


"Πρέπει να φύγω, χάρηκα που σε είδα" τον πρόλαβα εγώ πριν πει κάτι άλλο και γύρισα απότομα να φύγω. Πριν προλάβω να καταλάβω την κίνηση του, αρπάζοντας το χέρι που κρατούσα τα βιβλία μου με γύρισε προς το μέρος του, κολλώντας με επάνω του ενώ τα βιβλία γλυστρώντας από τα χέρια μου έπεσαν κάτω. Τα πρόσωπα μας απείχαν μερικά εκατοστά, ένιωθα την ανάσα του να με λούζει σε όλο μου το πρόσωπο κυρίως όμως στα χείλη μου. 


Είχα χάσει την φωνή μου, δεν ήξερα τι να πω οι λέξεις δεν βγαίνανε από το στόμα μου. Η καρδιά μου δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπάει προκαλώντας την φωτιά στα μάγουλα μου που τα έκανε να ροδοκοκκινίζουν από την έκσαψη που φούντωσε ξαφνικά μέσα μου. Τα δάχτυλα του χάιδεψαν τον καρπό μου. Το μυαλό μου θολωμένο παρέμενε ακίνητο μέσα στην αγκαλιά του. Τότε συνειδητοποίησα ότι τα χείλη του χαμήλωναν προς τα δικά μου. Θα με φιλούσε. Αμέσως το μυαλό επαναλειτούργησε και αυτομάτως το χέρι μου έσκισε τον αέρα καταλήγοντας επάνω στο μάγουλο του.


Το πρόσωπο του γύρισε ενώ εγώ τον έσπρωξα δυνατά προς τα πίσω. Έσκυψα να πάρω τα βιβλία μου ενώ ο Έντουαρντ δεν έκανε ούτε μια κίνηση ξανά, σηκώθηκα από κάτω με τα βιβλία στο χέρι και με ψυχρή φωνή του ξεκαθάρισα.


"Ίσως δεν έχεις καταλάβει κάτι. Δεν είμαι σαν τις άλλες έχω ένα αγόρι που δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν και τίποτα να μπει ανάμεσα μας. Έγινα κατανοητή;" οι λέξεις μια προς μια έβγαιναν από τα χείλη μου. Όλα τα συναισθήματα μου μαζί με την δυνατή επιθυμία μου πάλευαν να πάρουν μια θέση αλλά κανένα από τα δύο δεν νικούσαν γιατί η αγάπη είχε πάρει ήδη την θέση της από πριν.

~*~*~*~*~*~*~*~

Ακόμα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που πήγε να κάνει ο Έντουαρντ. Ήθελε να με φιλήσει, αυτό αποδείκνυε ότι με ήθελε αλλά γιατί επέμενε αφού ήδη φαινότανε από το μαυρισμένο μάτι που ο Ντέιμον τον είχε χτυπήσει ότι ήμουνα με άλλον όσο και να ήθελα να τον φιλήσω δεν μπορούσα να του παραδοθώ. 


Ο Ντέιμον σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να μάθει για το συμβάν αν μάθει έστω ότι συναντήθηκα τυχαία με τον Έντουαρντ, αυτό θα περιπλέξει τα πράγματα μεταξύ μας και θα τον έχανα και αυτό δεν θα το ήθελα.


Ο Έντουαρντ θα έκανε τα πάντα να πάρει αυτό που ήθελε, δεν ήμουν απολύτως σίγουρη αλλά έτσι φάνηκε από την ξαφνική του εμφάνιση. Ένα ρίγος με διαπέρασε εκείνη την στιγμή από όλο μου το σώμα και κάθισα στο καναπέ μαζεύοντας τα πόδια σαν μια μπάλα.


Ο Καρλάιλ έλειπε για την δουλειά, μέχρι να αναχωρήσει για το Λονδίνο έπρεπε ακόμη να δουλεύει και να κανονίσει για το σπίτι εκεί. Η παρουσία του στο πλευρό μου τόσο καιρό να προσπαθήσει να με συνεφέρει, απέδωσε όταν τον χρειαζόμουνα και τον είχα κοντά μου. Τώρα;


Θα έφευγε σε δύο μέρες και ακόμη δεν κατάφερα να προσαρμοστώ στην ιδέα ότι θα μείνω μόνη μου όχι ακριβώς γιατί σύντομα θα προσλάβανε μια γνωστή φίλη του, δεν σε κάνει όμως να νιώσεις οικεία όπως με έναν φίλο ή ακόμη και έναν πατέρα. Ο Καρλάιλ για εμένα ήτανε σημαντικός, συμπλήρωνε όλη την απουσία την σκύλας που μου στέρησε όλη την αγάπη της για έναν γκόμενο για τον οποίο μας άφησε και έφυγε. Τα τηλεφώνημα της σταμάτησαν να μας ενοχλούν κυρίως εμένα που ζητούσε να μιλήσουμε, είχε τόσο θράσος να μου ζητάει. Όλο αυτό εκτός από το μίσος που ένιωθα να καίει την καρδιά μου για εκείνη ήτανε μια δοκιμασία που απέφευγα την δοκιμάσω. Αν βγώ χαμένη θα με τσάκιζε και δεν το ήθελα να το βιώσω ξανά αυτό.


Το μυαλό μου χαμένο σε χιλιάδες σκέψεις , ανάμεσα σε αυτές και το παραλίγο φιλί του Έντουαρντ όταν με ξύπνησε ο ήχος του κουδουνιού που ήχησε μέσα στη απόλυτη ησυχία που επικρατούσε και καθώς σηκώθηκα από τον καναπέ ξεφυσώντας βαριά πήγα να δω βαριεστιμένα ποιος ήταν.


Λογικά θα ήτανε ο Καρλάιλ λόγω ότι τα κλειδιά του τα είχε ξεχασμένα επάνω στο πάγκο της κουζίνας. Έβαλα το χέρι μου στο χερούλι και κατεβάζοντας το η πόρτα άνοιξε και μπροστά μου είδα το πρόσωπο του. Η αδρεναλίνη κύλισε αυτομάτως σε όλο μου το κορμί, πήγα να κλείσω αμέσως την πόρτα στα μούτρα του αλλά εκείνος βάζοντας το χέρι του ανάμεσα στο κενό την πόρτας την έσπρωξε κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου. Μπήκε μέσα κοιτώντας με γεμάτος πόθο. Έκλεισε την πόρτα με δύναμη χωρίς να αποχωρίζεται το βλέμμα του από το δικό μου ενώ εγώ στηριζόμουν ήδη επάνω στο τοίχο κοιτώντας τον.


"Είσαι ηλίθιος τι διάολο κάνεις; -"πήγα να τον βρίσω αλλά τα χείλη του έκλεισαν τα δικά μου με δύναμη και τα έτριψε απαιτώντας την ανταποκρισή μου. Το σώμα μου άρχιζε να μουδιάζει μη ξέροντας πως να ανταποκριθεί. 


Δεν ήξερα τι να κάνω, τα χείλη του τριβόντουσαν επάνω στα δικά μου με δύναμη ενώ τα χέρια του έκλειναν γύρω μου κάνοντας το κορμί μου να κολλήσει απόλυτα επάνω του ενώ ένιωσα τον ερεθισμό του έτοιμο να εκραγεί μέσα από το παντελόνι του. Η καρδιά μου πάλευε με πολλά συναισθήματα, με δυνατές επιθυμίες.


Με το μυαλό μου πλέον θολωμένο παραδόθηκε στο κάλεσμα του καθώς τα χέρια μου έκλεισα γύρω από τον λαιμό του και τραβώντας τον κοντά μου ανταποκρίθηκα στα φιλιά του με όλο μου το είναι. Τα χέρια του εξερευνούσαν το κορμί μου και ανασυκώνωντας με στην αγκαλιά του τα πόδια μου αυτόματα τυλίχτικαν γύρω του. Βηματίζοντας προς το σαλόνι και με ακούμπησε επάνω στο καναπέ και χείλια μας αφέθηκαν ελευθέρα ενώ πάλευαν να επαναφέρουν την αναπνοή μας στο φυσιολογικό τους ρυθμό με τις ματιές μας να μην αποχωρίζονται η μια την άλλη.




"Αυτό που κάνουμε είναι λάθος" η σιγανή μου φωνή με κόπο βγήκε μέσα από τα χείλη μου.


"Το ξέρω" είπε και με φίλησε ξανά χωρίς να μου δώσει άλλα περιθώρια. Τα δάχτυλα μου ταξίδεψαν επάνω στο κολλητό μπλουζάκι του.


"Μπέλλα, είσαι εδώ;" άκουσα στα ξαφνικά μια φωνή ενώ ο Έντουαρντ ξαφνικά άρχιζε να εξαφανίζετε. Τι στο καλό;


"Μπέλλα" ένα σκούντημα με έκανε να τιναχτώ επάνω. Ο Καρλάιλ με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του με κοιτούσε. Βάζοντας την παλάμη μου επάνω στο μέτωπο μου προσπαθώντας να επαναφέρω το μυαλό μου στην πραγματικότητα, ήταν ένα όνειρο μόνο, μόνο ένα όνειρο. Τι στο καλό είχα πάθει γιατί ήμουνα τόσο μπερδεμένη είχα ήδη ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα μου, γιατί ονειρεύτηκα τον Έντουαρντ;


"Αύριο φεύγω" άκουσα την φωνή του Καρλάιλ τραβώντας την προσοχή μου ενώ ανασηκώθησα κοιτάζοντας τον. 


Με κόπο προσπαθούσα να μη  σκέφτομαι ότι θα φύγει, θα μου έλειπε τόσο πολύ. Στα τρία χρόνια που ζούσαμε οι δύο μας, είχαμε δεθεί, είχαμε δημιουργήσει έναν δυνατό δεσμό, γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλον και ποτέ δεν αποχωριζόμασταν ακόμη και στην πίεση του Καρλάιλ να έχει μια άριστη κόρη, να είναι το πρωτότυπο της τέλειας κόρης. Όλα αυτά τα παραμερίσαμε στην άκρη και καταλάβαμε και δύο πως υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από το τέλειο. Ο Καρλάιλ είχε αλλάζει ταχτική απέναντι μου δεν απαιτούσε τίποτα πλέον από εμένα παρά μόνο να συνεχίσω να είμαι καλή μαθήτρια γιατί θα με βοηθούσε στο επαγγελματικό μου μέλλον.


"Θα έρθεις όμως ξανά όπως μου υποσχέθηκες" του υπενθύμισα κοιτώντας τον με ένα σοβαρό χαμόγελο, αμέσως ένα στραβό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και ο ήχος του γέλιο του έκανε την καρδιά μου να γεμίσει με αγάπη προς τον πατέρα που αγαπούσα.


"Είσαι πεισματάρα μικρό τερατάκι μου" σήκωσε το χέρι του και με χάιδεψε στο μάγουλο . Το άγγιγμα του μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω να επιζώ μέσα στο χάος των συναισθημάτων μου. Με χάιδεψε στο μάγουλο ενώ εκείνη την στιγμή το τηλέφωνο χτύπησε. Πήγε να κινηθεί προς το τηλέφωνο αλλά τον σταμάτησα.


"Όχι εσύ θα κάτσεις εδώ, εγώ θα πάω" του είπα χαμογελώντας ενώ σηκώθηκα .Γέλασε για μια ακόμη φορά και έπεσε πίσω στο καναπέ ξανά. Περπάτησα προς το σταθερό και πάτησα το πλήκτρο απάντησης.


"Ναι;" ρώτησα ενώ από την άλλη γραμμή μια βαριά ανάσα εισέπνεε επάνω στο ακουστικό..."Ποίος είναι ρώτησα;" ρώτησα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.


"Εγώ είμαι Μπέλλα" η φωνή της μητέρας μου με κλόνισε, η ανάσα μου κόπηκε στα δύο μένοντας με το ακουστικό στο αυτί στην θέση μου. 


Δεν είχα την δύναμη να της μιλήσω, το μίσος μέσα μου άρχιζε να θολώνει κάθε αίσθημα απουσίας που είχε μεγαλώσει μέσα μου τον τελευταίο καιρό. Τι να έκανα πρώτα να την βρίσω, να το κλείσω αμέσως, να της απαντήσω; Πήρα μια βαθιά ανάσα νιώθοντας τον Καρλάιλ να έχει καταλάβει ποίος ήτανε  και γυρίζοντας να τον αντικρίσω τον είδα να είναι ήδη σε ετοιμότητα να μιλήσει εκείνος αντί για εμένα.


"Μπέλλα σε παρακαλώ μην το κλείσεις" η φωνή της σχεδόν ραγισμένη από τον πόνο έκανε την παγωμένη μάσκα που είχε δημιουργηθεί να σπάσει σιγά σιγά.


"Τι θέλεις;" την ρώτησα παλεύοντας να συγκρατήσω τα πρώτα δάκρυα θλίψης και πόνου από την απουσία της.


"Θέλω να σε δω, είσαι καλά;" με ρώτησε ενώ ένιωσα την παρουσία του Καρλάιλ πίσω μου. Έσκυψα το κεφάλι μου σφίγγοντας τα χείλη μου για να μην της απαντήσω. 


Τώρα κατάλαβε πως είχε μια κόρη; Όταν με είχε παρατήσει για έναν γκόμενο δεν γνώρισε τον πόνο που μου προκάλεσε; Την αναζητούσα επί ένα χρόνο, είχα γίνει νεκρή από την απουσία της, προσπαθούσα μην την σκέφτομαι, να την μισήσω με όλη μου την καρδιά να την διαγράψω από την ζωή μου, να λέω πως δεν έχω μητέρα πως έχει πεθάνει. Γιατί για εμένα ήτανε ήδη νεκρή από την πράξη της, διέλυσε μια οικογένεια με το λάθος της και τώρα τι ζητούσε, να την συγχωρέσω; Πως να την συγχωρέσω, να την δεχτώ πίσω; Τα πόδια μου λύγιζαν, πήγα να πέσω όταν το Καρλάιλ με συγκράτησε και με ακούμπησε επάνω του ενώ πήρε το ακουστικό μέσα από το χέρι μου.


"Τι δίαολο θέλεις;" την ρώτησε με μίσος, τα χαρακτηρίστηκα του προσώπου του φανέρωναν τον πόνο που είχε τόσο καιρό.


"Πραγματικά πιστεύεις πως θα σου επιτρέψω να την δεις, Εσμι;" την ρώτησε με μια δόση ειρωνείας και ένα αδύναμο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.


"Αντίο Εσμι" της είπε χωρίς να την αφήσει να απαντήσει και κλείνοντας το σταθερό, το πέταξε επάνω στο καναπέ ενώ με κρατούσε ακόμη στην αγκαλιά του. 


Τον κράτησα κοντά μου προσπαθώντας να μην φανερώσω την απουσία που μου προκαλούσε η Έσμι, όσο και να νιώθω το μίσος για εκείνη ακόμη παρέμενε ο δεσμός που είχα μαζί της. Την αγαπούσα και δεν είχα το θάρρος να το πω στον Καρλάιλ ότι κάποιο τρόπο θέλω να την δω, θα τον εξόργιζε γιατί πάλεψε πολύ να με συνεφέρει , να με δει να χαμογελάω ξανά έπειτα από την μάχη που έδωσε για να με επαναφέρει.


"Μην ανησυχείς καρδιά μου δεν θα τη αφήσω να σου προκαλέσει ξανά πόνο. Ποτέ" είπε την τελευταία λέξη του δηλώνοντας ξεκάθαρα την σκέψη του ενώ με φίλησε στο μέτωπο.

~*~*~*~*~*~*~*~

Το επόμενο πρωινό ήτανε αρκετά δύσκολο για τον Καρλάιλ λόγο της αναχώρησης του αλλά και το αναπάντεχο τηλεφώνημα της μητέρας μου. Πρώτη φορά στα τρία χρόνια που δεν ήθελα να την δω ούτε να την ακούσω. Χθες που την άκουσα, μου προκάλεσε διάφορα συναισθήματα άλλα μίσους άλλα νοσταλγίας και άλλα αγάπης. Ίσως ήθελε να επανορθώσει αλλά ακόμη δεν ένιωθα έτοιμη να την συναντήσω όσο και να το λαχταρούσα, κάτι με εμπόδιζε ίσως δεν ήτανε ακόμη η κατάλληλη στιγμή. 


Καθισμένη σε μια σιδερένια καρέκλα του αεροδρομίου με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται με τις βαλίτσες στο χέρι για να φύγουν ένιωθα ένα απόλυτο κενό. Ο Καρλάιλ στεκότανε όρθιος απέναντι μου αμίλητος με το βλέμμα του να ταξιδεύει στο κενό σε μια καινούργια αρχή όπου η νέα του δουλειά θα του πρόσφερε.


Το Λονδίνο είναι μία από τις αγαπημένες μου πόλεις αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με την ζέστη και τον ήλιο της Ελλάδας που σου προσφέρει. Ένας χρόνος έμενε για να ακολουθήσω και εγώ τον Καρλάιλ και να σπουδάσω εκεί. Ένας χρόνος μακριά του, μου φαινόταν μια αιωνιότητα αλλά θα κάνω υπομονή μέχρι να τον ξαναδώ. Μου υποσχέθηκε ότι θα έρχεται όποτε μπορεί να με βλέπει δεν ήτανε σε καμία περίπτωση σαν την Εσμι που με άφησε, εκείνος ήτανε και μάνα και πατέρας όπου με βοήθησε να σταθώ ξανά στα πόδια μου.


Από τα μεγάφωνα ακούστηκε το όνομα της πόλης όπου θα αναχωρούσε και αυτόματα σηκώθηκα εκείνη την στιγμή για να τον αποχαιρετήσω.


"Να προσέχεις" του είπα με ήρεμη φωνή αλλά τα πρώτα δάκρυα μου με πρόδωσαν ήδη. Γυρίζοντας να με αντικρίσει, σκούπισε με τα ακροδάχτυλα του τα δάκρυα μου ενώ τα χείλη του ακούμπησαν απαλά στο μέτωπο μου δίνοντας μου ένα τρυφερό φιλί που το χρειαζόμουνα για δύναμη.


"Μην ανησυχείς για εμένα, θα είμαι καλά" με άφησε και έβαλε τις παλάμες των χεριών του στους ώμους μου. Με ένα αδύναμο χαμόγελο είπε... "Νομίζω ξέρω ποίος θα σε προσέχει" συνέχισε κοιτώντας έντονα προς τα δεξιά μου  και ακολουθώντας το βλέμμα του  είδα τον Ντέιμον να έρχεται κοντά μας και η ανάσα μου κόπηκε κοιτώντας τον. Πως ήξερε πότε φεύγει ο Καρλάιλ;


"Γεια σας" μας χαιρέτησε συγκρατημένα ενώ ο Καρλάιλ με άφησε και τον πλησίασα.


"Ντέιμον" αναφώνησα χαρούμενη αγκαλιάζοντας τον σφιχτά απάνω μου και εκείνος μου ανταπέδωσε την αγκαλιά κρατώντας με κοντά του  ενώ έβαλε το πρόσωπο του στην βάση του λαιμού μου.


"Είμαι βλάκας που δεν σε άκουσα" τον άκουσα να λέει με ραγισμένη φωνή. Έκλεισα το πρόσωπο του ανάμεσα στις παλάμες μου, κοιτώντας τα γαλάζια με πόνο μάτια του.


"Εσένα αγάπω" του είπα απλά χωρίς να διστάσω να δηλώσω αυτό που νιώθω για εκείνον. Ένευσε θετικά και αφήνοντας με, στράφηκε προς τον Καρλάιλ.


"Σε ευχαριστώ που με ειδοποίησες, σου υπόσχομαι να την προσέχω" η στάση του αποφασιστική χωρίς κανέναν δισταγμό απέναντι στον Καρλάιλ και εκείνος ήρθε κοντά μου.


"Το ξέρω πως θα την προσέχεις και Μπέλλα-"στράφηκε με το ζεστό του βλέμμα."-ότι χρειαστείς μην διστάσεις να με πάρεις, θα μου λείψεις μικρό τερατάκι μου" η φωνή σκεπάστηκε από το πόνο του χωρισμού μας. 


Με αγκάλιασε σφιχτά χωρίς να με αφήσει ούτε μια στιγμή να φύγει μέχρι που τα μεγάφωνα αντήχησαν για ακόμα μια φορά το όνομα της πόλης για αναχώρηση. Τα δάκρυα μου ξεχείλισαν από πόνο  και με άφησε δίνοντας μου ένα τελευταίο φιλί στο μάγουλο μου. Παίρνοντας την βαλίτσα του ρίχνοντας μου ένα χαμόγελο κινήθηκε προς διάδρομο. Ένιωσα το χέρι του Ντέιμον να τυλίγετε γύρω μου και ανασηκώνοντας το βλέμμα μου κοίταξα το υπέροχο πρόσωπο του.


"Έχω εσένα τώρα" του είπα. Γυρνώντας τα χείλη του απαλά προς την μεριά μου φίλησαν τα δικά μου και σκούπισε τα δάκρυα μου με ένα φιλί του ενώ ο ήχος του γέλιου μου με ξάφνιασε. 


Ένα κομμάτι της καρδιάς μου έφυγε αλλά ένα άλλο πήρε την θέση του. Η αγάπη έχει πολλές έννοιες και σημασίες αλλά μια αγάπη είναι σημαντική για εμένα, η αγάπη του Ντέιμον να μείνουμε μαζί τώρα που το άλλο κομμάτι της καρδιάς μου έφυγε για να κάνει μια καινούργια αρχή.