Secret Hidden Desires- 5 Κεφάλαιο Teaser

Never too Late-Three Days Grace

McFly-The heart never Lies

Secret Hidden Desires-4o Σοκ και Δέος

4ο Κεφάλαιο

"Σοκ και Δέος"

Έντουαρντ.

Δεν πίστευα στα μάτια μου   με  αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Το βλέμμα μου είχε παραμείνει επάνω στην κοπέλα όπου είχα συναντήσει   εκείνη την ημέρα στο κλαμπ ακόμη και μεθυσμένος που ήμουν  θυμόμουν ολοκάθαρα το όμορφο κορμί της και το  υπέροχο  πρόσωπο της, αλλά και τα  χείλη της που σε προκαλούσαν και μόνο να τα πάρεις  στο στόμα σου και να νιώσεις την  γεύση τους. Και όμως αυτό το κορμί, εκείνο το κορίτσι ήτανε απλά ένας απαγορευμένος καρπός που δεν επιτρεπόταν να αγγίξεις ούτε καν να την κοιτάξεις γιατί άνηκε σε άλλον.

Βρήκα όμως το θάρρος να την κοιτάξω, να την θαυμάσω όσο γινότανε γιατί το βλέμμα της έπεσε ξαφνιασμένο επάνω μου. Ένας φόβος κάλυψε το πρόσωπο της, προσπάθησα να κρατήσω το χαμόγελο μου αλλά δεν μπόρεσα και  ένα σατανικό χαμόγελο απλώθηκε εκείνη την στιγμή στα χείλη μου. Την έβλεπα που δεν ξεκολλούσε τα μάτια της  από πάνω μου. Την κοιτούσα που δεν ήξερε τι  πρέπει να κάνει πρώτα.

Χωρίς να έχω άλλη επιλογή, προχώρησα προς το μέρος της χωρίς κανένα δισταγμό να με κρατάει,  ήθελα τόσο πολύ να την πλησιάσω , είχε κυριαρχήσει το μυαλό μου και δεν ήξερα τι να κάνω για την βγάλω από το μυαλό  μου. Παίρνοντας αυτή μου την απόφαση να την πλησιάσω ήξερα ότι έβαζα και τους δυο μας σε μεγάλο πειρασμό αλλά και  σε μεγάλα  διλλήματα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά πρόσεξα ότι είχε ταραχτεί πολύ  και  τα χείλη της είχαν σχηματίσει μια ίσια γραμμή σαν να έβλεπε μπροστά της τον διάολο  μεταμορφωμένο .

Άδικο δεν είχε,  ήμουνα όντως την λαχταρούσα όσο τίποτα άλλο ήτανε μια επιθυμία μου δεν ήθελα να παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι εγωιστής και το παραδέχομαι,  την ήθελα μόνο δική μου και θα πάλευα για να κατακτήσω, θα πάλευα να γευτώ αυτό το κορμάκι που δεν έλεγε να με αφήσει ήσυχο από τότε που συναντηθήκαμε.

Στάθηκα μπροστά της κοιτάζοντας την στο πρόσωπο.

"Ώστε ξανασυναντιόμαστε" η βελούδινη φωνή μου γοήτευε πάντα τις γυναίκες γύρω μου για αυτό έπεφταν τόσο εύκολα.

"Δεν σας γνωρίζω" μου απάντησε  ήρεμα με ένα χαμόγελο στα όμορφα χείλη της. Οοο...γλυκιά μου δεν με ξέρεις καθόλου καλά, έχεις πέσει σε άσχημα δίχτυα που δεν  θα ξεφύγεις τόσο εύκολα από εμένα.

"Ίσως δεν γνωριστήκαμε σωστά, οι καταστάσεις δεν μας το επέτρεψαν" η φωνή μου ακούστηκε ήρεμη  και  κοιτάζοντας την, της  έδειξα με το δείχτη του δαχτύλου το μαυρισμένο μάτι μου. Εκείνη για μια στιγμή ταράχθηκε κοιτάζοντας το.

"Με λένε Έντουαρντ.....Έντουαρντ Μεσιεν" της είπα για να της αποσπάσω την προσοχή της βυθίζοντας με αυτό τον τρόπο το βλέμμα μου μέσα στο δικό της.

"Μπέλλα, ονομάζομαι Μπέλλα "απάντησε σαν υπνωτισμένη δίνοντας του χέρι της να γνωριστούμε και ανταπέδωσα την χειραψία της. Όταν όμως ήρθαν σε επαφή το χέρια μας ένα κύμα ηλεκτρισμού κάλυψε το κορμί μου φτάνοντας με ένα περίεργο τρόπο στον μεγάλο κάτω.

Χωρίς να το καταλάβω τράβηξε το χέρι της μακριά από το δικό μου χάνοντας αυτή την ιδιαίτερη επαφή που βίωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Το μυαλό μου θολωμένο λες και είχα πιει τόσο πολύ. Προσπάθησα να επαναφέρω το μυαλό μου όταν μια φωνή ήχησε μέσα στα αυτιά μου.

"Μπέλλα" γυρίζοντας να δω σε ποίον άνηκε  η φωνή και  αντίκρισα την Ρόζαλι μπροστά μου. Ρίχνοντας μου μια μάτια επάνω μου λες και έβλεπε φάντασμα μπροστά της έριξε το βλέμμα της επάνω στην Μπέλλα.

Η Ρόζαλι γνωστή και σαν τσούλι στον χώρο μου κανένας δεν ήξερε την δουλειά που έκανε.Τα βράδια ακόμη και εγώ υπέκυψα στην γοητεία της  πληρώντας μεν αμυδρά για να την απολαύσω αλλά άξιζε πολλά είχαν δίκιο για αυτά που λέγανε όλοι για εκείνη. Κανένας δεν γνώριζε την μυστική ζωή που έκανε  και για να μαντέψω ούτε οι φίλες της,  έπαιζαν  τέλεια το ρόλο της αλλά όχι σε έμενα. Ξαφνικά ένιωσα ένα αίσθημα  προστασίας προς την Μπέλλα , μπορεί να μην την  γνώριζα αλλά ήθελα να την προστατεύσω πάση θυσία από εκείνο το ξανθό φίδι που έλεγε ψέματα μπροστά στα μούτρα της Μπέλλας.

Το μυαλό μου δούλεψε πυρετωδώς για να βρω κάτι για να θίξω αλλά και  να δείξω στις φίλες ότι δεν είναι αυτή που νομίζουν ότι είναι.

Είπαν κάτι που δεν πρόσεξαν ιδιαίτερα γιατί έψαχνα έναν τρόπο να τους δείξω ποια είναι η φίλη τους.

"Εεε...μιλούσα με τον κύριο Μεσίεν" και τότε λες και η Μπέλλα ήτανε μέσα στο μυαλό μου βρήκα μια τέλεια ιδέα.

"Γνωριζόμαστε με την δεσποινίς Χείλ" της απάντησα εγώ με μια ψυχρή φωνή να καλύπτει το πραγματικό μου σκοπό , θα την αποκάλυπτα ήτανε μόνο ζήτημα χρόνου για εκείνη.

"Τον γνωρίζεις Ρόζαλι;" είπε ενώ στράφηκε προς το  μέρος της .  Εκείνη δίστασε στην αρχή τι να της έλεγε ότι είναι μια πόρνη που πληρώνεται;

Φυσικά και όχι η Μπέλλα ήτανε αθώα μπροστά στην οχιά που βρισκότανε μπροστά μου. Μπορεί στο παρελθόν να πήγα με την Ρόζαλι αλλά μόνο για σωματική ανάγκη,  την είχα κυρίως για να μου προσφέρει τις υπηρεσίες της,  πληρώνοντας την ακριβά . Πόλυ χρήμα,  μιλάμε. Πήρε μια βαθιά ανάσα κοιτάζοντας με ένα βλέμμα που δήλωνε να μην ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω. Δεν ξέρεις με ποιον τα έχεις βάλει Ρόουζ. Δεν ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω για να κρατήσω την Μπέλλα με ασφάλεια κοντά μου.

"Γνωριζόμαστε από παλιά" της απάντησε συγκρατημένα,  αφού πρώτα το είχε σκεφτεί καλά .Ο άνθρωπος τελικά δεν αλλάζει όσο και να προσπαθήσει,  παραμένει ίδιος.

Χωρίς να υπολογίσω η Μπέλλα τι  σκεφτότανε  με κάθε λεπτομέρεια για εμένα και την Ρόζαλι, τι άραγε επεξεργαζόταν μέσα στις σκέψεις της. Ήθελα τόσο πολύ να μάθω, να την γνωρίσω. Φαινότανε τόσο αιματική αλλά ταυτοχρόνως τόσο υπέροχη, αθώα σε συνδυασμό με το πονηρό μυαλό της με λύγιζε.

"Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να μάθω τον τρόπο που γνωριστήκατε" την άκουσα ξαφνικά να λέει και αμέσως όλο του το μυαλό κλονίστηκε και  η στάση του σώματος μου δήλωνε καθαρά την αμηχανία μου. Τελικά είναι πολύ πονηρή που μπορεί να σε καταστρέψει ακόμη και με τα λόγια της. Δίπλα μου είχα μια κοπέλα εκτός ότι ήξερε καλά που θα το οδηγήσει όλο αυτό,  ήξερε και πως να φερθεί ανάλογα με τις καταστάσεις .

"Ρόζαλι θα μου πεις πως γνωριστήκατε;" την ρώτησε μια αθώα φωνή που έμεινα μαλάκας να την κοιτάω. Τι διάολο ετοιμάζεις, Μπέλλα; Τελικά δεν ξέρεις τι κρύβει ο κάθε άνθρωπος.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Πίνοντας το πότο μου προσπαθώντας να ηρεμίσω  από όλο αυτό  το χάος μέσα μου και τα νεύρα μου για δύο λόγους. Πρώτον η Ρόζαλι αυτή την στιγμή θα τα ξερνούσε όλα καταστρέφοντας τον στόχο να πλησιάσω την Μπέλλα και να την κρατήσω ασφαλή κοντά μου. Δεύτερον η Μπέλλα είχε ήδη έναν τιποτένιο  να την χαίρεται ,  που θα κινήσω γη και ουρανό για να την αποκτήσω,  να την γευτώ έστω και μερικές στιγμές να βιώσω μαζί της.

"Είναι αρκετές όμως για να χορτάσει το τέρας μέσα σου;" με ρώτησε μια φωνή μέσα μου που εκτός ότι είχε δίκιο με έβαζε σε σκέψεις και σε ερωτήματα. Η Μπέλλα θα παραδοθεί σε εμένα;

Και το αγόρι της τι θα κάνω με εκείνον; Να πάρει πρέπει να σκεφτώ καλά καλά τις αποφάσεις μου πριν κινηθώ κοντά της για να την γνωρίσω. Ένιωσα ξαφνικά μια παρουσία μου δίπλα μου. Γνώριζα ήδη ποια ήτανε.

"Τι θέλεις;" την ρώτησα χωρίς να την κοιτάξω. Το άρωμα της Ρόζαλι με κατέκλυσε,  ακόμη και αν την μισούσα ήθελα  να την απολαύσω.

"Θέλω να μιλήσουμε" τα λόγια της φανέρωναν αποφασιστικότητα.

"Ακούω" της απάντησα ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου.

Άκουσα να ξεφυσάει βαριά.

"Όχι εδώ θα μας δουν" στράφηκα να την κοιτάξω  και τα μάτια της έλαμπαν από οργή,  η έκφραση του προσώπου της άλλαζε από μια γλυκιά και αθώα Ρόουζ που υποκρινότανε, έδειχνε πραγματικά ποια ήτανε.

"Πιστεύεις πως θα σε ακούσω;" την ρώτησα σηκώνοντας το ένα μου φρύδι και δείχνοντας το ποτό μου της είπα στην συνέχεια."-τώρα χαλαρώνω και δεν έχω καμία όρεξη να-"

"Να φας σκατά, δε μια νοιάζει θα έρθεις Έντουαρντ αλλιώς δε ξέρεις τι μπορώ να κάνω" με απείλησε η ξανθιά διακόπτοντας με. Έσφιξα το ποτήρι μέσα στην παλάμη μου για μερικά λεπτά προσπαθώντας να σκεφτώ καλά πριν κάνω μια κίνηση. Ήμουνα σίγουρος ότι θα μου ζητούσε τον λόγο για την τυχαία συνάντηση μας.

"Όπως θες γλύκα" της είπα γεμάτος ειρωνεία. Το βλέμμα της με επεξεργάστηκε για λίγο και έπειτα γύρισε με αέρα προς έναν διάδρομο που οδηγούσε σε ένα μικρό σαλόνι. Πίνοντας μονορούφι το περιεχόμενο του ποτού μου,  το ακούμπησα επάνω στο τραπέζι. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς την Μπέλλα που μιλούσε με την Άλις και έναν  άλλον μαλάκα που τα σάλια του έτρεχαν στην παρουσία της Μπέλλα στράφηκα προς την Ρόζαλι προτού ορμήσω επάνω στον μικρό. Ανοίγοντας την πόρτα,  η Ρόζαλι μπήκε μέσα σαν σίφουνας και  την έκλεισε πίσω της.

Επεξεργάστηκα το μικρό σαλόνι .Στο τοίχο υπήρχε μια πλάσμα τηλεόραση  με έναν καναπέ διθέσιο ακριβώς απέναντι του. Οι τοίχοι ήτανε λευκοί αλλά  το κόκκινο που υπήρχαν στις γύρω κολώνες του τοίχου  έκανε την αντίθεση ,  δίνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στο μικρό δωμάτιο. Γυρίζοντας,  διέσχισα το τραπέζι που  είχε ένα μπουκάλι ουίσκι,  γέμισα  ένα ποτήρι και ήπια μια γουλιά στρέφοντας την προσοχή μου στο τσουλί.

"Ακούω" της είπα ενώ κάθισα στο καναπέ με άνεση. Η Ρόζαλι σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος και κοιτώντας  την άνοιξε το στόμα της.

"Τι σχεδιάζεις Έντουαρντ;" ρώτησε θυμωμένη. Τα χαρακτηρίστηκα του προσώπου της είχανε αλλοιωθεί.

"Τίποτα" της δήλωσα ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους πίνοντας  ταυτόχρονα άλλη μια γουλιά από το ποτό μου.

"Πιστεύεις ότι θα το πιστέψω Έντουαρντ, ξέρω καλά τι είσαι θέλεις την Μπέλλα σωστά;" με ρώτησε βηματίζοντας προς το μέρος μου. Το σχέδιο μου άρχιζε να γίνεται αληθινό,  η Ρόζαλι ήτανε στην αρχή στο να πέσει στην παγίδα μου.

"Δεν νομίζω να σε ενδιαφέρει, Ρόζαλι" την αγριοκοίταξα καλά φανερώνοντας ότι δεν είχα καμία πρόθεση να της τω τίποτα .Ήξερα καλά τι παιχνίδι παίζει μαζί μου αλλά ταυτοχρόνως δεν ήξερε ότι σκεφτόμουνα καλά προτού κινηθώ ενώ εκείνη την είχε τυφλώσει ο θυμός της να μην αποκαλυφθεί.

"Τότε τι μαλακίες πέταξες μπροστά στις φίλες μου;" με ρώτησε χωρίς να υποχωρεί.

"Αλήθεια ξέρουν τι δουλειά  κάνεις;" η φωνή μου έγινε διαπεραστική κοιτάζοντας  της με αηδία. Η αυτοκυριαρχία της κλονίστηκε,  ο θυμός της μετατράπηκε σε ντροπή. Τα χέρια της έπεσαν νεκρά από το στήθος της.

"Να μαντέψω;" την ρώτησα με ένα ειρωνικό χαμόγελο σηκώθηκα από την θέση μου για να γεμίσω το ποτήρι μου ξανά, έχοντας την πλάτη.

"Ρόζαλι πιστεύεις πως με συμφέρει να πω τι δουλειά  κάνεις ή το τι είσαι πραγματικά;" την ρώτησα ενώ γύρισα να την κοιτάξω. Το βλέμμα της είχε θολώσει από τα δάκρυα.

"Δεν μπορείς να το κάνεις!!!" απάντησε με ραγισμένη φωνή και  πλησιάζοντας την στάθηκα κοντά της και με τα δάχτυλα μου έπιασα το πιγούνι της αναγκάζοντας την να με κοιτάξει.

"Μην το ξαναπείς αυτό,  τολμάω Ρόζαλι να το κάνω, να σε κάνω ρεζίλι αλλά σκέφτομαι καλύτερα πως όχι θα με βοηθήσεις σε κάτι που θέλω να αποκτήσω" είπα με σκληρή φωνή σφίγγοντας τα δάχτυλα μου με δύναμη γύρω από το σαγόνι της  και τα χέρια της αυτομάτως προσπάθησαν να  με σταματήσουν. Μια κραυγή πόνου αντήχησε στον μικρό σαλόνι.

"Θα το κάνεις Ρόζαλι αλλιώς ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω" η σκληρή φωνή μου μετατράπηκε σε θυμό. Την ήθελα, την ήθελα σαν τρελός και θα έκανα τα πάντα για να την πλησιάσω,  να την αποκτήσω με κάθε μέσο. Ένα μέσο το είχα μπροστά μου και ήξερα καλά πως θα δεχότανε να εκτελέσει αυτό που θα της πω.

"Τι θέλεις;" με ρώτησε με δάκρυα στα μάτια. Την άφησα και γυρίζοντας την πλάτη μου με ένα ικανοποιητικό χαμόγελο της είπα.

"Δύο πράγματα" την προκάλεσα ενώ κάθισα ξανά στο καναπέ και βολεύτηκα ξανά . Το κορμί της παρέμεινε παγωμένο. Αφήνοντας το ποτό στο τραπεζάκι δίπλα μου, απλώθηκα στον καναπέ και έβαλαν  τα χέρια μου να στηριχτούν επάνω στην πλάτη του καναπέ.

"Σε ακούω"

Χαμογέλασα ειρωνικά.

"Η Μπέλλα έχει αγόρι εξού και το μαυρισμένο μάτι μου, σωστά;" την ρώτησα .Έκανε ένα βήμα ισιώνοντας τα χείλη της σε μια λεπτή γραμμή.

"Απάντησε μου" είπα ήρεμα. Το βλέμμα της έπεσε για στιγμή επάνω στο πάτωμα προσπαθώντας να βρει κάτι να πει.

"Ναι" απάντησε μονολεχτικά. Τέλεια το σχέδιο μου σιγά σιγά θα το εκτελούσε,  είχα σκοπό να κάνω τα πάντα παίζοντας κάθε άσο που είχα  στο μανίκι μου.

"Πόσο καιρό είναι;" την ρώτησα. Προσπάθησα να υπολογίσω τον χρόνο που θα  παραδοθεί στο κάλεσμα μου η Μπέλλα.

"Ένα χρόνο" απάντησε αμέσως. Σηκώνοντας το κεφάλι,  η έκφραση της άλλαξε και έγινε σχεδόν θανατηφόρα.

"Θέλεις να σε βοηθήσω να του χωρίσεις;" απάντησε αλλάζοντας τελείως τον ρόλο της από λυπημένο κουτάβι,  έγινε μια θανατηφόρα γυναίκα. Αύτη ήταν η Ρόζαλι που γνώριζα.

"Είσαι έξυπνο κορίτσι, θέλω να κάνεις τα πάντα να τους χωρίσεις  ακόμη και να πληγωθεί η Μπέλλα , θέλω να έρθει σε έμενα για παρηγοριά" η κάθε λέξη που έλεγα ήθελα να γίνει αληθινή την ήξερα ότι θα το έκανε, αρκεί και εγώ να μην την αποκαλύψω.

"Με έναν όρο "δήλωσε χωρίς να έχω άλλα περιθώρια.

"Ρίχτο" αν και ήξερα ήδη τι ήθελε από εμένα.

"Να μην πεις τίποτα στην Μπέλλα και εγώ θα τηρήσω το μέρος της συμφωνίας μας" ακούστηκε αποφασισμένη για όλα.

"Μην ανησυχείς το μυστικό σου είναι ασφαλής αλλά-"της δήλωσα σηκώνοντας το ένα δείχτη του δαχτύλου δείχνοντας το.

"Ένα λάθος να κάνεις και η Μπέλλα φύγει από κοντά μου η συμφωνία έχει χαλάσει οκ;" το πρόσωπο της ζάρωσε από φόβο.

"Μην ανησυχείς,  την ξέρω καλά την Μπέλλα όταν είναι με κάποιον κάνει τα πάντα για να είναι μαζί του, θα τους  χωρίσω και μετά θα με ευχαριστείς" μου έλεγε ενώ με πλησίαζε. Με καβάλησε ενώ ανέβαζα το φόρεμα της αποκαλύπτοντας το διάφανο μαύρο εσώρουχο της που ξεχώριζε ο όμορφος κόσμος της.

"Αλλά για να το εκτελέσω θέλω και ανταμοιβή" είπε με  ένα πονηρό χαμόγελο, δεν της το αρνήθηκα. Την φίλησα με δύναμη απολαμβάνοντας και οι δύο την αρχή μιας νίκης.

Μπέλλα.

Για έναν άγνωστο λόγο ένιωσα σαν η μοίρα να είχε συνωμοτήσει με την τύχη μου για να συναντήσω τον Έντουαρντ , όπου γνώριζα ήδη το όνομα του χάρης την τσούλα. Είχαμε παραμείνει σιωπηλοί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Σε μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ακόμα κρατούσαμε το χέρι του ενός. Τραβήχτηκα απότομα προς τα πίσω κοιτάζοντας με ένα μικρό χαμόγελο. Δεν ήξερα τι να πω, τι να σκεφτώ κάθε σκέψη μου είχε διαγραφτεί από την παρουσία του με έκανε να νιώθω τόσο όμορφα που κάλυπτε ακόμη και την απουσία του Ντέιμον.

Μου προκαλούσε μια περίεργη έλξη, ένιωθα όλη μου την καρδιά μου να γεμίζει από ευτυχία κοιτώντας τον σαν τον γνώριζα από καιρό.

"Μπέλλα" η φωνή της Άλις μας έκανε να γυρίσουμε και οι δύο αυτομάτως προς το μέρος της. Στεκότανε λίγα βήματα κοντά μας με την Ρόζαλι στο πλάι της.

"Κορίτσια" αναφώνησα χαρούμενη πλησιάζοντας κοντά τους. Ο Έντουαρντ δεν δίστασε και με ακολούθησε,  στάθηκα μπροστά στην Άλις και προτού να έρθει κοντά μου ο Έντουαρντ της έδειξα με την ματιά μου τον μεθύστακα όπως τον είχε ονομάσει πριν από ένα μήνα.

"Σε ψάχναμε "είπε με σοβαρότητα η Ρόζαλι κοιτώντας μια εμένα και μία τον Έντουαρντ.

"Εεε...μιλούσα με τον κύριο Μεσίεν" της απάντησα δείχνοντας τον Έντουαρντ όπου η στάση του σώματος του εκδήλωνε ψυχρότητα.

"Γνωριζόμαστε με την δεσποινής Χείλ" άκουσα να λέει ο Έντουαρντ ξαφνικά και τον κοίταξα σε μι στιγμή.

"Τον γνωρίζεις Ρόζαλι;" γύρισα και την κοίταξα , η στάση του σώματος της φανέρωνε μια αμηχανία και το πρόσωπο της  έναν φόβο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αφού κοίταξε τον Έντουαρντ με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα λες και ήμουνα καμία χαζή και δεν θα το πρόσεχα.

"Γνωριζόμαστε από παλιά" απάντησε η Ρόζαλι συγκρατημένα. Αυτομάτως το μυαλό μου πήγε ότι η Ρόζαλι γνώριζε τον Έντουαρντ άρα και στο μπαράκι που τον είδε δεν την είχα δει να αντιδράει. Η Ρόζαλι μου έκρυβε ένα μυστικό που δεν ήθελε να το μοιράσει με κανέναν γιατί όμως ο Έντουαρντ είπε ότι την γνώριζε ήδη, τι ήθελε να δείξει;

Αμέσως κοίταξα την Ρόζαλι να με κοιτάει  πληγωμένη.

Και μόνο στο βλέμμα της ήτανε σαν είχα φάει μια γερή γροθιά στο πρόσωπο και το μυαλό μου καθάρισε. Η Ρόζαλι είχε κοινό παρελθόν με τον Έντουαρντ; ένα ερώτημα γεννήθηκε εκείνη την ώρα κοιτώντας την Ρόζαλι. Η παρουσία της Άλις από την άλλη μεριά ήτανε σχεδόν αόρατη.

Άραγε, γιατί η Ρόζαλι δεν είπε τίποτα σε έμενα και στην Άλις; Δεν ήξερα το γιατί και το πως αλλά ήθελα να μάθω τον λόγο,  ήθελα να μάθω κάθε λεπτομέρεια για το κοινό παρελθόν τους, μέσα μου το τερατάκι της ζήλιας γεννήθηκε,  με παρακαλούσε να αλλάξω στάση απέναντι της.

"Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να μάθω τον τρόπο που γνωριστήκατε" κοιτάζοντας τον Έντουαρντ με ένα πονηρό χαμόγελο το πρόσωπο του πάγωσε σε μια στιγμή χάνοντας την ψυχρότητα του.

"Ρόζαλι θα μου πεις πως γνωριστήκατε;" την ρώτησα με αθώα φωνούλα ενώ μέσα μου κάθε σημείο της καρδιάς μου μαύριζε στις σκέψεις που έκανα.

"Ναι κανένα πρόβλημα" απάντησε χαμογελώντας αδύναμα.

"Χαίρομαι, θέλω να μάθω κάθε λεπτομέρεια" της είπα παίρνοντας από τον σερβιτόρο όπου περνούσε ένα ποτήρι γεμάτο σαμπάνια,  εκείνη την στιγμή ήπια μια γουλιά νιώθοντας το κύμα της ζήλιας να εξαπλώνεται σε κάθε σημείο του κορμιού μου. Εκεί που πήγε να μιλήσει ο πατέρας της έκανε την εμφάνιση του. Αμέσως καταταράστηκα την τύχη μου.

"Έντουαρντ" τον χαιρέτησε γεμάτος χαρά. Πήγα δίπλα στην Άλις πιάνοντας την από το χέρι.

"Χαίρομαι που κατάφερες να έρθεις, Ρόζαλι έλα μαζί μας" της είπε και κοιτάζοντας μας ,  μας  χαμογέλασε  και η Ρόζαλι τον υπάκουσε,  κοιτάζοντας με  πληγωμένη της ανταπέδωσα το ίδιο βλέμμα. Τους έβλεπα που απομακρυνόντουσαν,  ο Έντουαρντ έριξε ένα βλέμμα προς το μέρος μου που δεν κατάλαβα τι δήλωνε.

"Τι στο καλό ήτανε αυτό;" ρώτησε η Άλις, αφήνοντας την σαμπάνια μου σε ένα τραπέζι γύρισα να την κοιτάξω.

"Δεν ξέρω, αλήθεια δεν σου φάνηκε παράξενο που η   Ρ-"

"- Ρόζαλι γνωρίζει τον Μεσιεν αλλά πως γνωρίζονται, αυτός είμαι πολύ μεγαλύτερος μας σίγουρα είναι τριάντα" με διέκοψε η Άλις κοιτάζοντας προς τον κόσμο. Ένιωσα το στομάχι να γυρίζει,  ήθελα οπωσδήποτε καθαρό αέρα και να φύγω από εδώ. Στράφηκα να φύγω προς την έξοδο.

"Μπέλλα"η φωνή της  Άλις με ακολούθησε στην διαφυγή μου.

"Θέλω να φύγω" της είπα με κομμένη την ανάσα προσπαθώντας να πάρω μια βαθιά ανάσα για  να συνέλθω.

Προσπέρασα τους καλεσμένους και ανοίγοντας μου την πόρτα ο μπάτλερ,  βρήκα έξω καταλήγοντας το μυαλό μου να καθαρίσει αμέσως και το κορμί μου αναζήτησε την αγκαλία του Ντέιμον. Γιατί δεν ήτανε μαζί μου; Είχα παγώσει από το κρύο το σώμα μου έτρεμε ελαφρώς.

"Μπέλλα τι διάολο έπαθες;" με ρώτησε η Άλις προσπαθώντας να  με καθησυχάσει.

"Είμαι καλά" της απάντησα προσπαθώντας να φανώ ήρεμη. Σηκώνοντας το βλέμμα μου της χαμογέλασα αδύναμα."-απλώς δεν ήθελα να έρθω δεν μπορούσα όμως ο Ντέιμον δεν σηκώνει το τηλέφωνο και τρελαίνομαι" της εξομολογήθηκα επιτέλους το βάρος που είχα από την αρχή.

"Έχεις δίκιο" άκουσα ξαφνικά την φωνή του και γυρίζοντας τον αντίκρισα που στεκότανε με τα χέρια του μέσα στις τσέπες του παντελονιού του. Η καρδιά μου χτύπησε από ενθουσιασμό. Τον πλησίασα σιγα σιγά το ίδιο και εκείνος. Έπεσα μέσα την αγκαλιά του που την είχα τόσο ανάγκη. Με φίλησε στο μέτωπο,  το γλυκό του άρωμα κάλυψε την χαμένη παρουσία του από το πρωί. Δεν είχα κανέναν λόγο να τον ρωτήσω γιατί έλειπε το μόνο που ήθελα τώρα ήτανε να μείνει εδώ. Ανέβασα το βλέμμα μου προς την καλύτερη μου φίλη και της χαμογέλασα, εκείνη μου έκλεισε το μάτι έχοντας ένα πονηρό κρυφό χαμόγελο και έφυγε ξανά για το πάρτι.

"Πάμε να φύγουμε από εδώ" του ψιθύρισα αφήνοντας τον εκείνον χωρίς να  πει τίποτα,  με άρπαξε και με φίλησε .Ανταποκρίθηκα στο φιλί του,  τα χείλη μας συγχρονισμένα κινήθηκαν μαζί. Όσο και να το ήθελα, είχα την ανάγκη του μιλήσω. Σηκώνοντας το χέρι μου τον έσπρωξα απαλά με ένα χαμόγελο να γεμίζει την καρδιά μου.

"Μισό λεπτό" προσπάθησα να αποφύγω το επόμενο φίλη του.

"Τι είναι;" με ρώτησε χαμογελώντας μου. Στάθηκα καλά στην θέση μου και τον κοίταξα με ένα χαζό χαμόγελο.

"Σε αγαπώ" το πρόσωπο του έμεινε παγωμένο για ένα λεπτό , εκείνον μου είχε πει ήδη ότι με αγαπάει αλλά εγώ έμενα αμέτοχη στην επόμενη ανταπόκριση. Μέσα μου ένιωθα τόση ευτυχία να πλημμυρίζει που μόνο χαρά ένιωθα μέσα μου. Με αγκάλιαζε σφιχτά και λυγίζοντας την μέση μου,  με κράτησε καλά και χωρίς να με αφήνει,  ακούμπησε το μέτωπο του επάνω στο δικό μου.

"Και εγώ σε αγαπώ και δεν πρόκειται να αφήσω τίποτα και κανένα να σε πάρει μακριά μου" μου υποσχέθηκε και τα χείλη μας ενώθηκαν ξανά. Ένιωσα ξαφνικά ένα παράξενο αίσθημα σαν κάποιος να μας παρακολουθούσε. Προσπάθησα να αφεθώ στο φιλί του Ντέιμον και τα κατάφερα. Τίποτα και κανένας δεν με χώριζε από εκείνον.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

"Μην τολμήσεις" αναφώνησα χαρούμενη αλλά ταυτοχρόνως  με φόβο στην φωνή. Ο Ντέιμον είχε πάρει ήδη το μπαλόνι που μέσα είχε σαν  περιεχόμενο νέρο. Με ένα διαβολικό χαμόγελο μου ανταπέδωσε αυτό που του είχα κάνει πριν. Ο ήλιος έλαμπε σε κάθε σημείο,  το ιδιωτικό σχολείο είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης λόγου του καιρού και της ζέστης καταλήξαμε στο τέλος της ώρας να κάνουμε σαν μικρά παιδιά,  τα αγόρια είχαν  γεμίσει μικρά μπαλόνια με νερό και μας τα  πέταζαν στην ώρα του διαλείμματος. Η Ρόζαλι μόλις την είχε πετύχει ένα ο Ντέιμον άρχιζε και τον έβριζε,  ο τρόπος της μου φάνηκε περίεργος πότε δεν του φερόταν έτσι.

"Είσαι ηλίθιος, αγόρι μου" φώναξε η Ρόζαλι εξαγριωμένη προς τον Ντέιμον.

"Ηρέμισε Ρόζαλι ένα παιχνίδι είναι μόνο" τον έβλεπα που προσπαθούσε να κρατηθεί να μην την βρίζει.

"Τι συμβαίνει;" αν και ήξερα ήδη τι γινότανε η συμπεριφορά της Ρόζαλις ήτανε περίεργη,  ποτέ δε φερόταν έτσι τι στο καλό τι είχε πιάσει;.

"Μάζεψε λίγο τον γκομένο σου Μπέλλα" γύρισε προς εμένα ενώ το βλέμμα της με ανατρίχιασε. Τι  την έπιασε;

"Ρόζαλι είσαι καλά;" την ρώτησα ήρεμα ενώ ο Ντέιμον  ήρθε κοντά μου τρίβοντας μου τον ώμο.

"Ίσως η ξανθούλα φίλη σου την έχει επηρεάσει το ντεκαπαζ" είπε ο Ντέιμον δίπλα μου , του έριξα μια ματιά που σήμαινε."Εμένα μου λες"

Έφυγε από κοντά μου αφήνοντας εμένα και την Ρόζαλι μόνες μας. Τα ρούχα της είχα γίνει μούσκεμα από το μπαλόνι που της είχε ρίξει ο Ντέιμον.

"Δεν είσαι κακιά εσύ " της είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου με ένα χαμόγελο στα χείλη. Η Ρόζαλι ξεφύσησε βαριά ώστε να συγκρατήσει το επόμενο κύμα οργής της. Πήγε να φύγει χωρίς να πει τίποτα αλλά δεν την άφησα να φύγει θα μου έδινε μια απάντηση.

"Ρόζαλι περίμενε" την τράβηξα μπροστά μου  και κοιτάζοντας την ένιωθα κάτι σαν την είχε αλλάξει,  μέσα το βλέμμα της, ο τρόπος που με κοιτούσε σαν να  ήθελε να πει κάτι αλλά να μην μπορούσε.

"Τι είναι, γιατί με κοιτάς;" η ένταση ανάμεσα μας αυξήθηκε. Έσμιξα τα φρύδια μου κοιτάζοντας την.

"Άσε να μαντέψω νευρίασες που έφυγα με τον Ντέιμον χωρίς να χαιρετήσω,  κοίτα η αλή-"

"Δεν είναι αυτό Μπέλλα" ένευσε αρνητικά διακόπτοντας με.Τ ι στο καλό την είχε πιάσει σήμερα. Από την πρώτη ώρα  ήτανε όλο απόμακρη μαζί σου να κάτι να την κρατούσε μακριά μου.

"Αν θέλεις να μου μιλήσεις εγώ είμαι εδώ" η παλάμη μου έκλεισε γύρω από το χέρι της. Σήκωσε το βλέμμα της ενώ ένα αδύναμο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.

"Είμαι καλά" απάντησε και με αγκάλιασε σφιχτά.Το παράξενο σε όλο αυτό  είναι πως η Ρόζαλι δεν έδειχνε ποτέ τα συναισθήματα και την ξαφνική αντιπάθεια της προς τον Ντέιμον μετά από εκείνη την συνάντηση της με τον Έντουαρντ.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Φτάνοντας μαζί με τον Ντέιμον έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου ενώ γελούσαμε μπήκαμε μέσα και κλείνοντας την πόρτα πίσω με άρπαξε και με κόλλησε επάνω στον τοίχο  και άρχιζε να με φιλάει σε όλο μου το πρόσωπο. Τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του και με σήκωσε. Η φωτιά άρχιζε να με καίει  παντού.

"Μπέλλα!!" αναφώνησε ο Καρλάιλ κάνοντας την εμφάνιση του  και αμέσως ο Ντέιμον με άφησε να σταθώ στα πόδια μου και ξερόβηξε διακριτικά.

"Γεια σου μπαμπά" εκείνη την στιγμή διαπίστωσα πως δεν ήμασταν εγώ, ο Ντέιμον και ο Καρλάιλ αλλά και ο εκείνον. Προχώρησε κοντά στον Καρλάιλ κοιτώντας μια εμένα και μια του  Ντέιμον , αλλά διαφορετικά με απέχθεια.

"Νόμιζα πως θα έλειπες αλλά έφερες και παρέα" απευθύνθηκα στον Καρλάιλ.

"Γνωρίζεστε με τον Έντουαρντ;" με ρώτησε προτού απαντήσω στον Καρλάιλ κοίταξα τον Έντουαρντ για ένα κλάσμα του δευτερόλεπτου. Ο Ντέιμον εκείνη την στιγμή τον ένιωσα που ανταπέδωσε το βλέμμα του.

"Ναι" απάντησα κοιτάζοντας ξαφνιασμένη τον Έντουαρντ. Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο με γραβάτα και ένα μαύρο παντελόνι τα μανίκια του ήτανε σηκωμένα ψηλά μέχρι τους αγκώνες.

"Γεια σου Μπέλλα" η βελούδινη φωνή του με ανατρίχιασε προκαλώντας μου μια μοχθηρή απέχθεια για πρώτη φορά. Τι παιχνίδι έπαιζε μαζί μου; Ο φόβος άρχιζε να με γεμίζει σπάζοντας με σε χίλια κομμάτια. Κάτι δεν ταίριαζε στα κομμάτια του πάζλ,  προσπαθούσα να τα ταιριάξω αλλά δεν τα κατάφερνα. Ο Έντουαρντ Μεσιεν ήξερε πως να παίξει μαζί μου αλλά δεν ήξερε ποια είμαι,  ένιωθα να φοβάμαι αλλά από την άλλη μεριά η επιθυμία μου για εκείνον άρχιζε να γίνεται τρέλα.

"Βλέπω γνωρίζεστε ήδη" έσπασε την σιωπή πρώτος ο Καρλάιλ που ήτανε στον κόσμο του ενώ εμείς παραμέναμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον.

Μια ματιά στο Παρελθόν.

Μια ματιά στο Παρελθόν.

Μεσημέρι Παρασκευής χωρίς κανένα φτοντιστήριο  να έχω πάνω από το κεφάλι μου αφήνοντας το διάβασμα στην άκρη κάθισα να γράψω το επόμενο κεφάλαιο στο Secret Hidden Desires το χέρι μου έτρεχε επάνω στο χαρτί αλλά κάτι μέσα μου αναπολούσε μια ιστορία όπου αγάπησα.Μπήκα στο φόρουμ και άρχιζα να διαβάζω τα σχόλια όπου άφηναν για την ιστορία για το πόσο την αγάπησαν και περίμεναν το επόμενο κεφάλαιο.

Ο τίτλος της ιστορία μου το πήρα από το τραγούδι τον Muse ένα συγκρότημα που με βοηθάει στο να γράφω.Ξεκίνησα από την αρχή να διαβάζω τα πρώτα σχόλια για την ιστορία μου.Πραγματικά με έκαναν να χαρώ,μου προκάλεσαν ένα αίσθημα θλίψης που άφησα την ιστορία στην άκρη.

Ας τα πάρουμε τα όλα από την αρχή.Καλοκαίρι 2010 ακόμη δεν είχα ανακαλύψει το Bella & Edward το αγαπημένο μου φόρουμ που πλέον μου έχει γίνει καθημερινή συνήθεια.Παίρνοντας το καινούργιο λάπτοπ μου,έβαλα να ακούσω το καινούργιο τραγούδι τον Muse και ο τίτλος φυσικά "Love is Forever" με έβαλε αμέσως να σκεφτώ να γράψω για πρώτη φορά μια πραγματική ιστορία γενικώς έγραφα διάφορες σκηνές που είχα μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν τις είχα κάνει ποτέ ιστορίες.Απλές ιδέες που έγραφα.

Η ιδέα να γράψω μια ιστορία άρχιζε να κολλάει κάθε λεπτό μέσα στο μυαλό μου.

"Να δοκιμάσω;"αναρωτιόμουνα κάθε τρεις και λίγο.Ένα βράδυ που δεν με έπαιρνε ο ύπνος  γυρνούσα κάθε στιγμή στο κρεβάτι έχοντας στο μυαλό μου τι ακριβώς να γράψω,ποία θα είναι η υπόθεση,παίρνοντας το βιβλίο της Νέας Σελήνης το ξεφύλλισα για μερικά λεπτά έχοντας στην σκέψη μου να δανειστώ τους χαρακτήρες της αγαπημένης μου συγγραφέας και να αρχίζω να γράφω.

Πήρα το λάπτοπ μου και με την καρδία μου να χτυπάει από ενθουσιασμό ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα κεφάλαια μια ιστορίας που δεν περίμενα να αγαπηθεί τόσο.

Η πλοκή ξεκινάει με την Μπέλλα Σουάν όπου θέλει να σπουδάσει στο Λονδίνο πετυχαίνοντας τον στόχο της,στην πορεία συναντά τον Ρόμπερτ Μεσιέν έναν νεαρό όπου μόλις την βλέπει την θέλει να την κάνει δική του αλλά η Μπέλλα έχοντας τον στόχο της να τελειώσει το πανεπιστήμιο δεν προσέχει τον Ρόμπερτ αλλά έχοντας κάποιες σκέψεις για εκείνον.Η αδερφή της Μπέλλας,η Αλις προσπαθώντας να κρύψει το παρελθόν της συναντάει τον Ρόμπερτ όπου έχουν να μοιραστούν πολλά αλλά και χωρίσουν.

Η αγάπη,το μίσος,οι συνέπειες από τα λάθη τους γυρίζουν επάνω στη Μπέλλα βιώνοντας τον πόνο,το ψέμα αλλά κυρίως βιώνει μια αγάπη μέσα σε όλα το χάος όπου νιώθει μια αγάπη που προσπαθεί να επιβείωση μέσα στον απόλυτο ψέμα.

Το Love is Forever χωρίζετε σε δύο μέρη το πρώτο μέρος έχει ολοκληρωθεί και μένει μόνο το δεύτερο μέρος να κλείσει η ιστορία,απομένουν μονάχα μερικά κεφάλαια για να πάρουν οι χαρακτήρες μου το δρόμο τους να  ζήσουν επιτέλους ευτυχισμένοι.

Σύντομα τα νέα κεφάλαια που απομένουν αλλά τρία κλείνουν την αυλαία για αυτήν την ιστορία.Μια ιστορία αγάπης,μίσους και γεμάτη ανατροπές φτάνει στο τέλος της.

Σύντονα θα έχετε τα επόμενα τρία κεφάλαια που θα κλείσουν τον κύκλο της ιστορίας.

Μια ιστορία όπου έμαθα κάτι σημαντικό αν θέλεις τόσο πολύ κάτι το πολεμάς ακόμη και αν είσαι στο χείλος της καταστροφής.

The Black Moon-2o Tελευταία Σταγόνα

2ο Κεφαλαιο

'Τελευταια Σταγονα'

1950.

Ιζαμπελλα 

Η ζωη ειναι σαν το σκακη αν παιξεις χανεις και η ζωη σου αλλαζει οριστηκα σε καθε πιονη που μετακηνεις πρεπει να προσεχεις τις κινησεις που κανεις ζωη σου ειναι σαν να εισαι το πιονη και να σε μετακηνουν απο κινηση σε κινηση.

Αφησα τον εαυτο μου για μια στιγμη να ελεθευρωθη κοιτοντας απο το παραθυρο τους ελαχηστους ανθρωπους να πηγαινουν στην αγορα.Το κρυο εξω απο το παραθυρο ηταν τσουχτερο αν και δεν αισθανομουνα πονο η καψημο ημουν σηγουρη μου θυμηζε τον ευατο μου που ημουν ανθρωπους και καθε βραδυ γυρηζα αργα απο το σπιτι της Αλις.Αλλα εκεινη την βαρδια δεν ηξερα τι παιχνηδη ειχε παιξει η μοιρα για εμενα οτι θα μου αφαιρεσει την ψυχη οτι θα μεινω παγωμενη στα δεκαοχτω μου χρονια σε ενα σωμα που δεν μεγαλωνει που δεν εχει ουτε μια ρυττιδα απο το περασμα των χρωνον.

Ειχα χασει τους ανθρωπους που αγαπουσα απο εκεινη την νυχτα που δεν ειχα ενφανηστει στο σπιτι της αδερφης μου ολοι αρχηζαν να με ψαχνουν παρολου που δεν θυμωμουνα καθαρα ηταν σαν να εβλεπα πισω απο εναν μανδυα που καλυπτε τα ματια μου θολονοντας τις αναμνησεις μου.Η Ροζαλι καθε βραδη εκλαιγε στο δωματιο μου δεν αντεχα να τι βλεπω σε αυτη την κατασταση αν και ημουν μολις λιγων ημερων βρικολακας δεν ημουν ικανη νν την πλησιασω το αιμα της που ερρε κατω απο το λευκο της δερμα με καλουσε αλλα ποτε δεν θα τολμουσα να κανω κακο στην ιδια μου την αδερφη.

Ειχα σκεινοθετηση τον ιδιο μου τον θανατο εβαψα με αιμα το φορεμα που φορουσα απο την τελευταια φορα που ειχε δει και το πεταξα σε ενα ποταμη εξω απο το Λονδινο οι ανθρωποι που βρηκαν το φορεμα το ειχαν παει στην Ροζαλι.Και μονο απο την εκφραση που ειχε σχηματησει το προσωπο της με εξοργηζε που επρεπε να την πληγωνω.Της ειχαν πει οτι ειχα πνηγει η οτι με ειχαν κανει ερωτα χωρις την θεληση μου και επειτα με επνηξαν το ποταμη.

Εσφιξα το βιβλιο μεσα στα χερια μου και αρχηζα να το σχηζω σε χιλια κομματια χωρις να υπολογηζω οτι αυτο ηταν το δωρο το δικος της.Ημουν τοσο δυνατη που σε λιγα δευτερολεπτα το ειχα κανει σε χιλια μικρα κομματια που τωρα επεφτα απο τα χερια μου και κατεληγαν στο πατωμα.

Στραφηκα προς το δωματιο εχοντας μεσα μου την οργη να με εξουσιαζη.Τα παντα γυρω μου θολα ηθελα τοσο να τον βρω και να τον κομματιασω που μου ειχε αλλαξει χωρις την θεληση μου.Με μια κινηση του χεριου μου εσυρα ενα βαζο και εσπασε στο πατωμα.Ακουσα το χαμηλο γρυλισμα μου να βγαινει απο το στηθος μου.Ηθελα τοσο πολυ να νιωσω για μια στιγμη την καρδια μου να χτυπαει τα δακρυα να κυλανε απο τα μαγουλα μου.

Αφησα το σωμα μου να καταληξη στο πατωμα κοιτωντας το αδειο δωματιο.Σε μισω.Μονο αυτο ηθελα να φωναξω αλλο ενα χαμηλο γρυλισμα ξυφυγε απο τα χειλη μου.Πηρα μια βαθια ανασα καθαρηζοντας το μυαλο μου απο καθε παλια αναμνηση αυτα ανηκαν στην προηγουμενη ζωη μου τωρα ημουν μια αλλη.Απλωσα το χερι μου προς το κρεβατη και πηρα την καπα μου την τυληξα γυρω μου και σηκωθηκα σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου.Ανοιξα την πορτα και διεσκησα τον μικρο διαδρομο.Κατεβηκα τα διαλυμμενα σκαλια και πηγα προς την πισω πορτα.

Ξαφνηκα σταματησα και εμεινα παγωμενη οσρφησα τον αερα προσεχτηκα και μυρησα καθε αποτυπωμα μυρωδιας που ειχε χαραχθει στο εγκαταλειμενο σπιτι.Αυτη η μυρωδια μου ηταν γνωρημη.Μυρηζα μεντα η οχι.Και ομως ημουν σιγουρη οτι αυτη η μυρωδια ανηκε στην προηγουμενη ζωη μου.Η μυρωδια ηταν μονο λιγων ημερων.Μα πως μπορουσε να συνβει κατι τετοιο ολοι οι ανθρωποι που γνωρηζαν ειχαν πεθανει.Γυρισα για μια στιμγη μυρηζοντας την μυρωδια οπου οδηγουσε στο μικρο σαλονι.Ηταν χαραγμενη μπροστα απο το τζακη.

Αφησα την αναπνοη μου να βγει απο τα χειλη.Ηταν αδυνατο ολο αυτο μια ψευδαισθησει που δεν ηταν αληθινη.Εσφιξα τα χερια μου σε γροθιες και μεσα σε ενα δευτερολεπτο γυρησα ξανα προς τα πισω.

Δεν θα αφηνα το παρελθον μου να με καλει θα εμεινα αποκλεισμενη στην καινουργια ζωη μου σαν βρικολακας και τιποτα δεν θα το αλλαζε.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ανεβασα το βλεμμα μου κατω απο την κουκουλα που καλυπτε το καταλευκο προσωπο μου προσεχοντας τον αντρα που με κοιτουσε γεματος περιεργια στο βλεμμα μου του αφησα ενα χαμογελο σχηματηστηκε στα χειλη μου και ο αντρας εμεινε να με κοιταει μαγεμενος απο το χαμογελο μου.Μια φωνη μεσα μου φωναζε να αλλαξω πορεια προς τις αποφασεις μου που εχω για τους ανθρωπηνο ειδος.

Εκανα στροφη προς σε ενα στενο και ακουσα πισω μου τα βηματα του αντρα να με ακολουθουν.Δεν ηξερα τι ειχα ακριβως το μυαλο μου αλλα μπορουσα να αισθανθω τα αισθηματα του,το πιο δυνατο αισθηματα του ηταν ποθος προς εμενα.Αυτο με διευκολυνε την θεση μου απεναντη του.Σταματησα προς το τελος του στενου και λιγα μετρα απο πισω μου ακουγα τον παλμο της καρδιας του να χτυπαει το αιμα να ρεει κατω απο την φλεβα του.Καυτο το αρωμα του αιματος του με καλουσε στον παραδεισσο που ποτε στα πενηντα χρονια μου δεν ειχα γευτη αιμα ανθρωπηνο.

Εχεις την ευκαιρια Ιζαμπελλα.

Η φωνη του τερατος μεσα μου μηλισε επειτα απο πολλα χρονια λαχταρουσα αυτο που τοσο καιρο ειχα στερηθει.Γυρισα προς τον αντρα αφηνοντας μερηκα λεπτα ζωης πριν του την αφαιρεσω.

<<Ποσο λενε αγαπητε μου;>>τον ρωτησα με την κουδουνιστη μου φωνη γεματο παθος.Μια σταγωνα ιδρωτα κυλησε απο το μετοπω του η ανασα του εβγαινε με κοπο απο τα χειλη του.Φοβος και δισταγμος ενιωθα απο το χαρισμα μου.

<<Με λενε Τζασπερ Χειλ>>σηκωσα το κεφαλη μου σιγα σιγα η κουκουλα επεσε πισω μου και ειδα μεσα απο το φως του φεγγαριου τον αντρα ονοματη Τζασπερ.Εκανα μερηκα βηματα προς το μερος του τον ειδα που εσφηξε το καπελο του μεσα στα χερια του.Απλωσα το χερι μου και με τα κρυα δαχτυλα μου χαιδεψα τα λεπτα χειλη του.

<<Δεν χρειαζεται να φοβασαι Τζασπερ>>περασα τα χειλη μου ξυστα πανω απο τα δικα του ψυθηριζοντας τον ταυτοχρονος ο λαιμος μου εκαιγε απο επυθυμια να σχησω το λαιμο του.

Εκλεισα τα ματια μου για μια στιγμη προσπαθωντας να συνγκρατησω το τερας που εχω μεσα μου.Εκανα ενα βημα πισω κοιταζοντας τον μεσα στα ματια που μαρτυρουσα την επυθυμια του για εμενα.Σηκωσα το χερι μου και χαιδεψα τον ομο του ενιωθα την τρεμουλο του κατω απο την παγωμενη παλαμη μου αρχηζα να στρηφογυριζω γυρω του μυριζοντας καθε σημειο αφηνοντας καθε κρυο αγγιγμα μου να τον ανατριχιασει και να ξυπνησει τον ποθο του για εμενα.

Εβλεπα το τερας να μου χαμογελαει γεματο ανυπομονισια για να ικανοποισει τη λαχταρα του.Σταματησα απο πισω του εβαλα τα χερια μου επανω στους ομους του πλησιασα τα χειλη αφηνοντας την ανασα μου να χαιδεψη το λοβο του αυτιο του.

<<Αληθεια Τζασπερ εχεις ποθησει ποτε σου κατι να το λαχταρας αλλα να μην το εχεις;>>τον ρωτησα αφηνοντας ενα σημαδη στην ερωτηση μου το ενιωθα ο φοβος ειχε απλωθει γυρω του γυρω απο το προσωπο του.Εσφηξε τα χερια του σε μπουνιες.

<<Ναι ειχα ποθησει μια γυναικα καποτε αλλα ποτε μου δεν μπορεσα να την εχω για δικη μου γιατ->>η ανασα του κοπηκε σταματωντας τον

<<Γιατι δεν σου ανηκε Τζασπερ>>ολοκληρωσα την προταση του.

<<Ναι>>η φωνη του με κοπο βγηκε απο τα χειλη του.Αφησα το ηχο του γελιου μου να ξεφυγει απο τα χειλη μου.Εσκυψα προς τον λαιμο του ακουσα το αιμα του να καλπαζει μεσα στην φλεβα του να ρεει καυτο μεσα σε αυτο το σωμα γεματο απο ζωη.

Ανοιξα τα χειλη μου και τα δοντια μου πλησιασαν σιγα σιγα προς την πηγη.Ο ηχος απο ενα αερακη που περασε απο διπλα μου με ξυπνησε απο τον ποθο μου για αιμα.Σηκωσα το βλεμμα μου και αφησα να κυλισει προς την κατευθυνση.Τοτε ειδα μια μικροσωμη κοπελα να γρυλυζει χαμηλα μεσα προς εμενα κοιταζωντας το θυμα μου που τον ειχα αιχμαλωτησει στα δεσμα μου.

Τα κοκκινα ματια της φλεγοντουσαν απο θυμο βλεποντας με να κραταω το θυμα μου μεσα στα χερια μου.

<<Αφησε τον>>ακουσα την χαμηλη απειλητικη φωνη της.

Ξεσφυξα τα δαχτυλα μου απο γυρω του και σηκωσα το κεφαλη μου για να την δω η οψη της μου ηταν γνωρημη απο το παρελθον μου.Αυτα τα μαλλια που εβγαιναν προς τα εξω η μικροσκοπικη φυγουρα της που εμιαζε σαν ξωτηκο ολα αυτα μου θυμηζαν την παλια μου φιλη.Αλις;

Ορθανοιξα τα ματια μου αποτομα γεματη εκπληκτη.

<<Αλις;>>την ρωτησα δισταχτικα.Η ψυχρη εκφραση της εσπασε σε μια στγμη κοιταζοντας η μια την αλλη προσπαθοντας να καταλαβουμε το πως βρεθηκαμε εμεις οι δυο σε αυτο το μερος στο κυνηγη μου.

<<Αλις;>>αφησα το θυμα μου.Ο Τζασπερ αφησε την ανασα του να φυγει απο μεσα του και μας κοιταξε και τις δυο.

<<Φυγε και μην μηλισεις σε κανεναν>>σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου βρεθηκα μπροστα του και του αρπαξα απο τον λαιμο και τον πεταξα λιγα μετρα απο το μερος που ηταν επεσε επανω στο εδαφος ακουγοντας το σπασημο του χεριου του την ωρα της πρωσης του.

Εριξε μια ματια γεματη τρομο σε εμενα σηκωθηκε με κοπο απο το εδαφος και αρχησε και ετρεχε εξω απο το στενο.

Στραφηκα προς την Αλις που ηταν ετοιμη να μου ορμησει.

<<Μην τον ξανα αγγιξεις>>ουρλιαξε με την κουδουνηστη της φωνη και συρθηκε κατα πανω μου.Η ματια μου επιασε ολες της κηνισεις και μονο στην σκεψη που ειχα για να την αποφυγω βρισκομουνα ηδη επανψ στην σκεπη ενος σπιτιου.

Το σωμα της Αλις σταματησε αποτομα ψαχνοντας με σιγουρα θα ακολουθουσε την μυρωδια μου οπου ειχα αφησει πισω μου.Υψωσε το κεφαλη της και με κοιταξε με μετια γεμετα περιεργια.Ισιωσε το κορμι της σε μια στιγμη αδυναμιας.

Το βλεμμα της περιπλανιοτανε ξανα και ξανα σε καθε γωνια του προσωπου μου δεν θα με αναγνωρηζε αλλα η αναμνησεις της ηταν θαμμενες ακομα στο καινουργιο σωμα της.Κατι την εμποδηζε για μου ορμησει.Το μυαλο μου επεξεργαστηκε το σημειο του λαιμου της ειδα το σημαδη απο την δαγκωματια της ηταν ολο ιδιο με το δικο.Επιασα με τα δαχτυλα μου το σημειο του λαιμου μου αγγιξα το σημαδη θυμηζοντας στον ευατο μου την φωτια που με αλλαζε.

Η Αλις προσπαθουσε να βρει ποια ημουν αισθανομουνα την φοβια της γυρω της να την κατακλυε εμποδιζοντας της να μου επητηθει.Μια σκεψη περασε απο το μυαλο.Ποιος διαολος θα μπορουσε να της κοψη το νημα της ζωης της μετατρεποντα την σε βρικολακα;

Το σωμα μου μουδιασε σε αυτη την σκεψη.Κατεβηκα απο την σκεπη αθορυβα και την πλησιασα με αργα βηματα.

<<Ιζαμπελλα;>>τα χειλη της κινηθηκαν αργα το ονομα μου αντυχησε στα βαθυ της παγωμενης μου καρδιας αν ημουν ανθρωπος θα αφηνα τα δακρυα να κυλησουν αλλα τωρα το χαμηλο γρυλισμα μου βγηκε απο το στηθος μου.

<<Ιζαμπελλα>>το σωμα της κινηθηκε κατα πανω μου τα σφιχτα της χερια με εκλεισα σε μια αγκαλια.Ενιωσα για πρωτη φορα ενα πονο απο το σφιχτο της κρατημα.

<<Αλις>>ανταπεδωσα την αγκαλια της αλλα αν συνεχηζε εστι θα με εσπαγε στα δυο.

Την εσπρωξα προς τα πισω και επιασα το προσωπο της μεσα στα χερια μου δεν αισθανομουνα το κρυο οπου εχουν η βρικολακες αλλα αντηθετος ηταν ζεστη σαν να τρεχαμε για πολυ ωρα.Κοιταξα τα κοκκινα ματια της που προδιδαν εναν απεραντο πονο τι της ειχε συνβει κατα την εξαφανηση μου.

<<Νομηζα οτι ειχες πεθανει>>μου ψυθηρισε με σπασμενη φωνη.Κουνησα το κεφαλη μου αρντητικα χαμηλονοντας το.

<<Οχι Αλις δεν ειχα πεθανει εγω ιδια ειχα σχεδιασει το θανατο μου>>οσο προφερα τα λογια η εικονα εκεινην την ημερας που εσχιζα σε πολλα σημεια το φορεμα μου και διπλα μου να εχω το νεκρο ζωο που ειχε απομεινη το αιμα του και κυλουσε επανω μου το ειχα πασαλειψη επανω στο φορεμα μου και τοτε τον ειχα δει που με παρακολουθουσε απο ενα δεντρο αμηλιτος.

Ειχα σηκωθει σιγα σιγα και χωρις να κοιταω το φορεμα μου το ειχα πεταξει το ποταμη.Το μονο που ειχα κρατησει απο εκεινη την ημερα ηταν τα λογια του που μου ψυθηριζε οταν παρακολουθουσε το φορεμα να το παρεσερνει με ορμη το νευρα του νερου.

"Τωρα αρχηζει η ζωη σου μετα το θανατο σου"

Ανοικα τα ματα μου αποτομα επηστρεφοντας την παργματηκοτιτα της στιγμη που βιωνα τωρα.

<<Αλις ποιος σε αλλαξε;>>αυτοματος σηκωσα το βλεμμα μου αντικριζοντας την.

<<Δεν θυμαμαι καθαρα το μονο που ενιωθα ηταν να καιγομαι οταν ενιωθα να συνερχομαι δεν ημουν πια εγω ειχα χασει πια τα παντα γυρω μου εσυ ομως πως εγινες βρικολακας γιατι δεν ζητησες βοηθεια απο την Ροζαλι απο εμενα;>>ο πανικος καλυψε το ουρλιαχτο της που ηταν ετοιμος να βγει απο μεσα της.

<<Ημουν ακομα νεα αν σε εβλεπα θα σκεφτομουνα μονο την διψα μου τωρα->>

<<Γιατι πηγες κανεις κακο στον Τζασπερ μου πως μπορεσες δεν σκεφτηκες ποτε σου οτι->>

<<Αλις ποτε μου δεν ειχα δοκιμασει ανθρωπινο αιμα μοναχα μια φορα απο αυτον που με ειχε αλλαξει δεν τολμουσα να πλησιασω ανθρωπο πιστευοντας οτι ειμαι τερας και ακομα το πιστευω απλως σημερα ενιωσα μεγαλη αναγκη να γευτω να δω αν ειναι δυνατο σαν το αιμα τον ζωων>>το αδυναμο γελιο μου ξεφυγε απο τα χειλη μου. 

<<Πινεις αιμα ζωων;>>ρωτησε γεματη αιδια στην φωνη της.

<<Ναι Αλις απο την αρχη την αλλαγης μου>>ενιωσα αμεσως διαφορετικη,ξεχωριστη απο το ειδος μου ειμασταν φτιαγμενη να ρουφανε την ζωη μεσα απο εναν ζωντανο οργανισμο να παιρνουμε αυτο που θελουμε χωρις να σκεφτομαστε τις συνεπιες μας.Εγω παντα πιστευα πως μετα απο την αρχη στην ζωη μου ημουν κατα καποιον τροπο ξεχωτιστη μπορουσα να αισθανομαι τον φοβο που προκαλουσα στο ανθρωπηνο ειδος αλλα και να τους γοητευω.

<<Πως μπορεσες;>>η φωνη της Αλις με ξυπνησε απο την σκεψεις μου.

<<Απλα δεν μπορουσα Αλις>>ανασηκωσα τους ομους μους αδιαφορα.

<<Και για αυτο εχεις το χρυσαφενιο χρωμα στα ματια σου>>αναφωνησε γεματη δυσπιστια.

Ξαφνηκα οι ηχοι και η ανθρωπινη μυρωδια εσχισαν την προσοχη μου απο την Αλις μυρησα φωτιες και ομιλιες απο μακρια.Η Αλις ηταν νεα και η προσοχη της αποσποταν ευκολα.Μπορουσα να ακουσω καθε ψυθηρο απο τους ανθρωπους.

<<Ειναι δυο γυναικες και μια μαλιστα πολυ δυνατη πρωτη φορα βλεπω μια τετια γυναικα η αλλη εχει ενα περιεργο χρωμα στα ματια της ειναι κοκκινα σαν το αιμα>>τον ακουσα να λεει ενας αντρας αισθανομουνα απειλη.

<<Αλις πρεπει να φυγουμε απο εδω τωρα>>της ψυθηρισα.

<<Γιατι τι->>τοτε ειδε το σκοταδη ξαφνηκα να φωτηζεται απο της φωτιες αντανακλοντας τις σκιες τον ανθροπων.Μυρισα το απο μακρια την μυρωδια που λαχταρουσα ο ξερος λαιμο μου καιγοτανε σε σημειο να ξεχασω την λογικη μου και τον κυνδηνο που βρισκομασταν.Η Αλις ειχε μεινη παγωμενη δεν θα συνγκρατιοτανε.

Την αρπαξα το χερι και χωρις να σκεφτω τιποτα αλλο εκτος απο την ασφαλεια της μυστηκοτιτας του ειδους μου εξαφανηστηκαμε απο το στενο περνωντας πανω απο τις σκεπες σαν δυο φαντασματα.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Το ενστικτο μου με οδηγουσε προς την εξοδο του χωριο οι ανθρωποι δεν ειχαν αντιληφθει την διαφυγη μας απο το στενο.Οι εικονες περασαν σε δευτερολεπτα μεσα απο το μυαλο μου ημουν ετοιμη να ξεπερασω τα ορια του εαυτο μου δεν ημουν εγω αυτη που δηψαγε για αιμα αλλα το τερας που κρατουσα φυλακησμενο μεσα μου για χρονια.

Ακουσα απο διπλα μου την Αλις να τρεχει αφηνοντας το χερη της που κρατουσα.Το τρεξημο της πηγαινε εξισου συνχρονος με το δικο μου ειχαμε τον ιδιο βημα σε καθε κινηση που εκανε ηταν πολυ προσεχτηκι την παρατηρουσα στο σωμα.Ηταν πολυ ευεληκτη σε καθε κινηση της προσεχε παντα δεν αφηνε την αισθηση της ελεθευρη.

Μειωσα το ρυθμο του τρεξηματος οσπου αρχηζα να περπαταω η προσοχη της Αλις ηταν αποσχολημενη στην διαφυγη της.

<<Αλις>>την φωναξα μολις με ακουσε αλλαξε πορεια και σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου ηταν μπροστα μου.

<<Μας κυνηυγανε ακομα;>>ειπε κοιζοντας γυρω της.

Η ερωτηση της ηταν πολυ αστεια δεν ηξερα τα πλεονεκτηματα ενος βρικολακα ηταν ακομα νεα.Αρχησα να ξεσπαω σε γελια χωρις το γελιο μου σε συνδιασμο την κουδουνηστι μου φωνη εβγαινε στα μεταλληκος ηχος.

<<Που ειναι το αστειο Μπελλα;>>την ακουσα να λεει.

<<Ειναι οτι οι ανθρωποι δεν καταλαβαινουν οτι ειχαμε ηδη φυγευ προτου καν να μας δουν>>της ειπα με κοπο μεσα απο τα γελια μου.

Ακουσα να ξεφυσαει αυτο η χειρονομια μου θυμησει οταν θυμωνε οταν εκανε κατι αστειο.Σταματησα να γελαω και κοιταξα προς τα βορεια.

<<Εισαι η ιδια η Αλις που ηξερα και πριν πενηντα χρονια>>εβαλα τα χερια μου επανω στους ομους της.Ενιωσα τον πονο μεσα της και μο στο αγγιγμα μου μου.

<<Και ομως δεν θα ξανα νιωσω ανθωρωπινη>>μου ψυθηρισε χαμηλοφωνα.Εσφιξα τα χειλη μου και σχηματηστικαν σε μια λεπτη γραμμη.Ακομα δεν το χωρουσε η συνειδηση πως ενας ανθρωπος που αγαπουσε αποκλειστηκε σε μια ζωη χωρης γυρησμο.Ηταν σαν οι επυθυμιες μου να πραγματοπιουνται ολο αυτο ηταν αδυνατον.

Υψωσα το βλεμμα μου προς τον ουρανο το σκοταδη σιγα σιγα αρχηζε να ξεθωριαζει και οι ηλιαχτηδες του ηλιου αρχηζαν να τρυπανε το μαυρο πεπλο του ουρανου.

<<Ακολουθαμε>>της ψυθηρισα ηθελα να ξεχασει τον πονο που ενιωθε.Με μια κινηση μου με ενα βημα μου αρχηζα παλι να τρεχω μεσα απο τα δεντα οι ηλιαχτηδες του ηλιου ξετρυπωναν απο τα δεντρα.Σιγα σιγα τα δεντρα λιγοστευαν και ειδα στο βαθος το κενο απο πισω μου ακουσα την Αλις να τρεχει με για να με ξεπαρασει.Περασε απο διπλα μου με και εφτασε πρωτη στο βαθος του κενου.

Οι χρυσες ηλιαχτηδες ρηχτηκαν επανω στο προσωπο μου και τα μιρκα ρουμπινι διαμαντιας ελμψαν.Σταματησα λιγο πριν φτασω στο βαθος και τοτε ειδα τον ηλιο να ενφανηζεται απο την θαλασσα κανοντας τα χρωματα να αλλαξουν ριζηκα το απαλο πορτοκαλη ζωγραφηστικε στον ουρανο οι ηλιαχτηδες αμεσως χαθηκαν επανω στην ομορφια της επηδερμηδας μας.

Η Αλις γυρησε και με κοιταξε γεματη αγαπη.

<<Μπελλα ειναι υπεροχο>>μου ψυθηρισε.

<<Ναι πραγματη λιγο πριν ανεβει ο ηλιος παντα απολαμβανω την μαγεια της ζωης>>πηγε να πει κατι αλλα δεν εκλεισε τα χειλη της.

<<Ισως μπορει να ειμαι καταραμενη αλλα εχουμε ακομα ελπηδες Αλις για την ζωη που μας περημενε εκει.Εχουμε η μια την αλλη>>ενιωσα εκεινη την στιγμη μια μικρη ελπηδα να φωλιαζει μεσα στην αψυχη καρδια μου μια ελπηδα που μου ελεγε οτι η ακομα η ζωη δεν εχει αρχησει για εμενα.

Κοιταξα τον ηλιο που χαιδευε το αψυχο σωμα μου.Και ναι ισως να μην ημουν κανενα τερας η ο θανατος που αφαιρει τις ζωες τον ανθροπων.

Ηξερα ποια ημουν πραγματικα ειμαι η Ιζαμπελλα Σουαν και τιποτα δεν θα αλλαζε το τι πραγματικα ειμαι το μονο που ηξερα ειναι ηταν ενα οτι ακομα μπορουσα ελπηζω σε μια ζωη που ηθελα.Τωρα ενιωθα που πραγματηκα ανηκα η θεση μου ηταν στο μερος οπου ταιριαζα καπου οπου μπορουσα να ημουνα ελεθευρη.