4ο Κεφάλαιο

4ο Κεφαλαιο

'Αγγιγμα Ψυχης'

1917-Λονδινο

Μπελλα Σουαν.

<<Ιζαμπελλα>>ακουσα την φωνη του να αντηχει σε ολο το δωματιο.Καθησα αμεσως στην θεση μου και τον κοιταξα γεματη μισος.Πηρε μερηκες βαθιες ανασες και γυρισε την πλατη του ωστε να μην τον βλεπω. 

<<Θα μου πεις ποιος ειναι ο Στεφαν?>>μου ψυθηρισε με πιο ηρεμη φωνη.Εσφηξα τα χερια μου μεσα στο φορεμα και κοιταξα στο κενο.

<<Σου ειπα και πριν δεν τον ξερω>>η φωνη μου ετρεμε απο το ακουσμα της.Εκλεισα τα ματια μου για μια στιγμη και τα ξανα ανοιξα. 

<<Ιζαμπελλα μην μου λες ψεμετα ξερω καλα ποιος ειναι ο Στεφαν θα μου πεις η αλλιως->>σταματησε και εκεινη την στιγμη σηκωσα το κεφαλη μου.Πεταχτηκα απο την καρεκλα με δυναμη εσφιξα ακομα πιο πολυ τα χερια μου σε μπουνιες. 

<<Αλλιως τι->>του φωναξα.Ο Στεφαν παντα ηταν ο μαναδικος ανθρωπος που ειχε αγγιξει την καρδια μου μονο αυτος μου εμαθε πως να αγαπω.Σε μια στιγμη ο Εντουαρντ ηρθε κοντα μου και εβαλε τα χερια του στους ομους μου.Ενιωσα την δυναμη των χεριων του στους ομους μου ο πονος ηταν υποδινος απο την δυναμη του. 

<<Με πονας>>του ψυθηρισα.Πηρα μια ανασα.Το κοκκινο βλεμμα του ειχε βυθηστει μεσα στα δικα μου ματια. 

<<Θα μου πεις ποιος ειναι Ιζαμπελλα αν δεν θελεις να υποφερεις>>η απειλητικη ψυχρη φωνη του μεσα απο τα σφιγμενα δοντια του. 

<<Υποφερω ηδη που ειμαι σε αυτο το καταρεμενο μερος οπου με εχει κλεισμενη σαν να ειμαι καμια τρελη>>η φωνη μου ειχε αλλαξη τοσο πολυ σε μια στιγμη αδυναμιας που δεν μπορουσα να ελεγξω εγω ιδια. 

<<Σε αυτο το μερος Ιζαμπελλα εχεις περασει της πιο ομορφρες στιγμες στην ζωη σου μαζι μου>>το σφιξημο εγινε πιο δυνατο. 

<<Μαζι σου η με την νεκρη γυναικα σου>>τον διορθωσα.Ο πονος στους ομους μου αρχηζε να γινεται πιο δυνατος απο καθε αλλη φορα.Αφησα ενα δακρυ να κυλισει απο τα ματια μου. 

<<Δεν ξερεις τι λες>>γελασε γεματος ειρωνια.Τα χερια του επεσαν νεκρα απο τους ομους μου.Εβαλα το χερι μου στον ενα ομο μου και τον αγγιξα ενιωθα κατι σαν καψημο απο φωτια στον ομο μου.Εκανα μερηκα βηματα προς την πορτα και επιασα τον πομολο της.

<<Δεν θα φυγεις τοσο ευκολα Ιζαμπελλα>>γυρησε ξανα με απειλητικα βηματα προς το μερος μου. 

Χωρις να χασω χρονο ανοιξα την πορτα και βγηκα εξω με γρηγορα βηματα.Ειδα την Αλις που ερχοτανε και ακριβως απο πισω της ο Τζασπερ. 

<<Θελω να φυγω απο εδω->>αρχιζα να φωναζω με μια κραυγη γεματη απελπισια.Η Αλις ηρθε κοντα μου και με αγκαλιασε ανταποκριθηκα και την αγκαλιασα και εγω ειχα αναγκη απο ενα ανθρωπο που με αγαπουσε και ηταν η Αλις. 

<<Αλις>>ξεσπασα σε κλαματα μεσα σητν αγκαλια της.Παρα τον πονο που ενιωθα στους ομους και ολη μου την καρδια ενιωθα μια δοση δυναμης μεσα μου που ποτε δεν με ειχε αφησει. 

<<Αλις αφησε την Ιζαμπελλα τωρα>>ακουσα την εξαγιομενη φωνη του.Την εσφιξα κοντα μου πιο πολυ.

<<Κυριε δεν μπορω η Ιζαμπελλα θελει πραγματηκα καποιον που θα την αγαπαει δεν θα την αφησω>>η αποφασηστικη φωνη της Αλις με κλονησε.Πρωτη φορα αντιμηλουσε στον Εντουαρντ. 

<<Τζασπερ>>Δεν ηθελα να εχουν προβληματα ο Τζασπερ και η Αλις.Την αφησα και γυρισα να τον κοιταξω. 

<<Ελα κοντα μου>>μου απλωσε το χερι.Σηκωσα το δικο μου αλλα στην αρχη το εκανα πισω τον κοιταξα στα ματια φαινοταν ηρεμος.Εσφιξα το χερι μου μεσα στο δικο του.

<<Θα σου πω για τον Στεφαν αλλα θα μου υποσχεθεις οτι δεν θα κανεις τιποτα με τον ορο να μεινω κοντα σου>>ξεροκαπια στην τελευταια λεξη το για παντα.Ηταν μια υποσχεση απο την καρδια μου θα προστατευα τον Στεφαν με καθε τημιμα. 

1880-Λονδινο.

Πρωχορουσα προς την βεραντα η μουσικη πισω μου ακουγοτανε πιο απαλη ο χορος μεσα στην αιθουσα συνεχηζοτανε ενω εγω ειχα στην καρδια μου αυτα τα προτογνωρα αισθηματα που ποτε δεν ενιωθα.Τι μου συνεβαινε απο εκεινη την στιγμη που ειχα δει αυτα τα πρασινα λαμπερα ματια να φλεγονται απο κατι ανεξηγητο για εμενα με κοιτουσε σαν να με εβλεπε για κατι ξεχωρηστο. 

Ξεχνα τον Ιζαμπελλα σε λιγο καιρο θα παντρεφτη εσυ δεν θα εισαι το εμποδιο για αυτον τον γαμο.Εκανα μερηκα βηματα ακομα και πλησιασα τα πετρινα καγκελα.Σηκωσα το βλεμμα μου και κοιταξα το ολογιμνο φεγγαρη που στολιζε την μαυρη νυχτα.Τα αστερια λαμπανε επανω στο μαυρο πεπλο του ουρανο.Μια κρυα ανασα χαιδεψε απαλα τον λαιμο μου. 

<<Απολαμβανεται την ομορφη νυχτα του Δεκεβρη πριγκιππισα Ιζαμπελλα>>αυτη η βελουδινη φωνη που εκανε τη καρδια μου να φτεροκαπαει μεσα στο στηθος μου.Γυρισα το κεφαλη μου και αντικρισα το προσωπο του που φωτηζοτανε απο το φως του φεγγαριου. 

<<Ειναι μια πανεμορφη νυχτα Πριγκιπα Εντουαρντ>>Γυρισα ολοκληρη και το σωμα του απειχε μολις μερηκα εκατοστα απο το δικο μου.Τα πρασινα ματια του δεν αφηνα λεπτο τα δικα μου.Τα μαγουλα μου ειχαν κοκκινησει ελαφρως νιωθοντας το σωμα μου να ανταποκρινεται στο καλεσμα του. 

<<Ναι πραγματη ειναι μια ξεχωρηστι νυχτα>>μου χαμογελασε ελαφρως και το χερη του σηκωθηκε και αγγιξε τα χειλη μου.Το αγγιγμα του ηταν απαλο στα χαδι η ανασα μου ηταν ετοιμη να σταματησει. 

<<Φαινεστε πολυ ταραγμενη Ιζαμπελλα η παρουσια μου σας προκαλη αμηχανια>>μπορουσα να διακρινω την ειρωνια στην φωνη του.Εκανα πισω και ενα αδυναμο χαμογελψ σχηματηστικε στα χειλη μου. 

<<Η παρουσια σας πριγκιπα Εντουαρντ αντηθετος μου προκαλει εκπληξη γιατι βρισκεται εδω ενω θα επρεπε να ειστε διπλα στην μελουσα γυναικα σας>>στηριχτηκα στα πετρινα καγκελα για να βρω υστερα το κουραγιο και την δυναμη να φυγω απο αυτα αισθηματα που με κυριευαν. 

Με πλησιασε χωρις να προσεξει οτι θα μπορουσε καλιστα καποιος να μας εβλεπε.<<Δεν φενεται να λετε την αληθεια Ιζαμπελλα ξερετε η πριγκηππισες ποτε δεν πρεπει να λενε ψεμετα στους αγαπημενους τους>>το σχοινη ειχε παρα τραβηξει.Οχι μονο ηταν αγενες ολα αυτα που ελεγε αλλα το επαιζε και ανωτερος μου. 

<<Λεω καθαρα αυτα που αισθανομαι κυριε Εντουαρντ και τωρα με συνχρευτε αλλα θα πρεπει να σας αποχωρηστω>>εκανα γρηγορα μια υποκλησει.Περασα απο διπλα του και ενιωσα το χερι του να με σταματα. 

<<Στις δωδεκα τα μεσανυχτα θα σε περημενω στο κιοσκη>>μου ψυθηρισε μεσα στο αυτι.Παγωσα εκεινη την στιγμη τι μου ζητουσε?Δεν τον ηξερα καν μα μολις λιγες ωρες πριν. 

<<Λυπαμαι που θα σας το χαλασω αλλα δεν συναντιεμαι με αρραβωνιασμενους>>του ειπε δειχνοντας το θυμο που συνγκρατουσα ολη αυτην την ωρα. 

<<Αν δεν ερθεις θα ανακοινωσω οτι μπηκες αναμεσας σε εμενα και στην Τανια θα θιξω το ονομα σου Πριγκιππισα και δεν το θελεις αυτο>>η υγρασια θολοσε το θυμο στα ματια μου.Το πρωτο που μου ηρθε στο μιαλο ηταν οικογενεια μου. Θα ντρεποντουσαν να βγουν εξω ακομα και ο απλος ανθρωπος θα με περηφρονουσε.Αφησα την αναπνοη μου να βγει με κοπο. 

<<Δεν θα το κανετε αυτο δεν θα τολμησετε>>προσπαθησα να τραβηξω το χερι μου μακρια απο το δικο του αλλα το εσφηξε πιο δυνατα κοντα του. 

<<Και ομως μπορω να κανω τα παντα δεν θελετε να με δειτε απο τη αλλη πλευρα μου θα σας περημενω τα μεσανυχτα>>με αφησε. 

Πηρα το φορεμα στα χερια μου και εκανα μερηκα βηματα εχοντας μεσα μου ενα αισθημα φοβου. 

Τι ηθελα ο Πριγκιπας Εντουαρντ απο εμενα γιατι ηθελα να με συναντησει?"Αυτο θα το μαθεις οταν πας να τον συναντησεις"απαντησε μια φωνη μεσα μου.Σωστα αν πηγαινα δεν θα εβγαζε καμια φημη για εμενα και την οικογενεια μου. 

Μπηκα μεσα στην αιθουσα του χορου και η ματια μου επεσε αμεσως στο χρυσο ρολοι.Ηταν εντεκα σε μια ωρα θα πηγαινα να τον συναντησω. 

Αραγε ποιος να ηταν το λογος που μου εππεβαλε να τον συναντησω?Το ερωτημα μου θα λυνοτανε αν πηγαινα.Η καρδια μου εχασε για λιγο τον ρυθμο της σε αυτη την σκεψη....Μακαρι να μην τον γνωρηζα ποτε μου.Γιατι αλλιως δεν θα ειχα στην καρδια μου τα αισθηματα που καθε τοσο μεγαλωναν μεσα μου. 

********************* 

Σε καθε μικρο βημα που εκανα προς το μονοπατι οπου ειχαν συναντησει με τον Εντουαρντ η καρδια μου φτεροκοπουσε μεσα μου σαν η καρδια μου να με οδηγουσε σε αυτον.Η ματια μου περεπλανηθηκε προς το κιοσκη αλλα το μονο που υπειρχε ηταν τα αδεια παγκακια.Ανεβηκα τα σκαλοπατακια στην αρχη ενοιωθα τον δισταγμο να με εμποδηζει να κανω το βημα αλλα επρεπε να φανω δυνατη.Ανεβηκα τα σκαλοπατακια.Κατεβασα την κουκουλα απο την καπα που καλυπτε την μορφη μου και κοιταξα προς τον κηπο. 

Ξαφνηκα δυο χερια τυλιχτηκαν γυρω απο την μεσι μου και με τραβηξαν προς τα πισω. 

Πηγα να φωναξω για βοηθεια αλλα η παλαμη του εκλεισε το στομα μου. 

<<Αργησες Ιζαμπελλα>>μου ψυθηρισε με την βελουδινη φωνη του στο αυτι μου.Το σωμα μου ειχε κοκαλωσει μεσα στην αγκαλια του.Τα χειλη του περασαν ξυστα την επιδερμηδα του λαιμου κανοντας το σωμα μου να το διαπερασει ενα ριγος.Το χερι του τραβηξε απο πανω μου την καπα που καλυπτε το φορεμα μου.Αντισταθηκα σε αυτη την κινηση του και προσπαθησα να αποτραβηχτω. 

<<Πας καπου>>Ακουσα την ειρωνια του σε συνδιασμο με ενα τονο θυμου.Σταματησα αμεσως μολις ακουσα τονο της φωνης του.Τα χερια του βρηκαν τα κουμπια του φορεματος μου και αρχισε να τα ξεκουμπωνη.Η παλαμη του αφησε τα χειλη μου και επιτελους πηρα μια ανασα καθαρου αερα. 

Τα χειλη του ετρεξαν επανω στην πλατη μου σε καθε κουμπι που ξεκουμπωνε ενιωθα οτι βρισκομουν σε μια ευχαρηστη κολαση.Τα χειλη του διετρεξαν την μεσι μου πολλες φορες και μετα ανεβηκαν προς τον λαιμο μου.Με γυρισε εκεινη την στιγμη και το στηθος μου κολλησε επανω στο δικο του. 

Η μεθυστηκι του ανασα χαιδευε τα χειλη μου.Τα χειλη του πλησιασαν τα δικα μου ενιωσα ολο την υπαρξη εκεινη την στιγμη σαν να ειχα βρει αυτο που τοσο καιρο εψαχνα.Τα χειλη του τριβοντουσαν επανω στα δικα μου τυληξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και τον τραβηξα πιο κοντα του.Τα χερια του βρεθηκαν στο ανοιγμενο μου φορεμα και ενιωσα οτι κατεβαζε το φορεμα μου.Τα χειλη του παγωσαν επανω στα δικα του.Αποτραβηξα το προσωπο μου απο κοντα του.Και τον εσπρωξα προς τα πισω.Εκανα μερηκα βηματα μισο ζαλησμενη προς τα πισω και στηριχτηκα στα ξυλινα γκαγκελα απο το κιοσκη. 

Επερνα βαθιες ανασες.Ποτε μου δεν με ειχαν αγγιξει με αυτο τον τροπο ποτε μου δεν ειχα βιωσει την ζεστη και μια φωτια να καιει αναμεσα απο τα ποδια μου.Μαζεψα τις τιραντες απο το φορεμα μου.Τα μαγουλα ειχαν φλογηστει απο ολη αυτην την ντροπη.Δακρυα εκαναν την ενφανηση τους στα ματια μου.Εσκυψα γρηγορα να παρω την καπα απο το πατωμα και ερχησα να τρεχω προς το παλατι. 

Πισω μου ακουγα τα βηματα του να με ακολουθουν.

<<Ιζαμπελλα σταματα>>τον ακουγα απο πισω μου να φωναζει.Η ανασα μου ειχε αρχηζει να λαχανιαζει μπηκα μεσα στο παλατι και ετρεξα προς τα σκαλια για να βρω καπου να κρυφτω απο την ντροπη.Δεν ηξερα γιατι ειχα παραδοθει σε εκεινο το φιλι ημουν μια φτηνη.Τι θα ελεγαν η γονεις μου ο αδερφος μου; 

Δεν με ενδιαφερε αν με εβλεπε κανεις σε αυτη την κατασταση με μισο ανοιγμενο φορεμα μου και τα δακρυα να κυλουν απο τα ματια μου. 

<<Περημενε>>με τραβηξε απο τον καρπο μου και με γυρισε σε μισο λεπτο. 

<<Τι αλλο θα κανετε να για με ταπεινωνεται;>>προσπαθησα να φωναξω αλλα η φωνη μου ειχε κλειση.Δεν απαντησε την μονη κινηση που εκανε ηταν να ανεβει στο σκαλι οπου ημουνα κολλησα επανω στα καγκελα τα χερια του επιασαν τα καγκελα. 

<<Με συνχωρεις αυτο που εκανα ηταν ανεπητρεπτο που παρασυρθηκα αλλα->>Σταματησε και εσκυψε το κεφαλη του. 

<<Εγω....φταιω που ακουσα την διαταγη σας και ηθρα στο κιοσκη δεν->>σταματησα πονουσα που τον εβλεπα να ποναει.Απλωσα το χερι μου και με τα ακροδαχτυλα μου σηκωσα το πιγουνη του.Το βλεμμα του φανερωνε ενοχη και παθος.Εσκυψα προς τα χειλη του και αφησα τα αισθηματα μου να αφεθουν ελεθευρα.Ανταποκριθηκε στο καλεσμα μου που τοσο ειχ αναγκη. 

Αυτο που καναμε ηταν περα απο τα ορια ηταν απαγορευμενο να εχουμε μια σχεση παραληλη.Αλλα τωρα κανεις δεν θα με εμποδηζε να ειμαι μαζι του. Ειμασταν στην ακρη του γκρεμου περημενοντας το τελος μας. 

Ο πριγκιπας μου που τοσο εψαχνα το βρηκα σε εκεινον που αγγιξε με ενα βλεμμα του την ψυχη μου και την φυλακησε για παντα μεσα στην δικη του.